Το θέμα που δημιουργήθηκε μετά τη συνέντευξη του Γ.Βαρουφάκη
στην ιταλική εφημερίδα Corriere Della Sera είναι γνωστό, ας μην το
επαναλάβω. Γνωστή είναι και η διαμαρτυρία της ελληνικής κυβέρνησης για
την προσθήκη της λέξης ευρώ σε αναφορά του Βαρουφάκη, μεταξύ άλλων, για
σκέψη από ελληνικής πλευράς διενέργειας δημοψηφίσματος σε περίπτωση που
οι διαπραγματεύσεις οδηγηθούν σε αδιέξοδο.
Σήμερα διάβασα την απάντηση της ιταλικής εφημερίδας στην εν λόγω διαμαρτυρία, στην οποία επαναλαμβάνει, τα ίδια επιχειρήματα που ακούμε συνεχώς από ξένα ΜΜΕ, όπως στο απόσπασμα που αντιγράφω παρακάτω:
«...Η κυβέρνηση της Αθήνας δημιουργεί την εντύπωση -κάποιες φορές το δηλώνει- ότι επιθυμεί μια αλλαγή καθεστώτος, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, δηλαδή την εγκατάλειψη των πολιτικών οι οποίες στηρίζονται από 18 μέλη της Ευρωζώνης σε σύνολο 19. Κάτι τέτοιο εκνευρίζει όχι μόνον τη Γερμανία, αλλά και την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, και την Ισπανία, οι οποίες σεβάστηκαν και σέβονται τις δεσμεύσεις που έλαβαν και τις χώρες εκείνες της ανατολικής Ευρώπης που είναι φτωχότερες σε κατά κεφαλήν εισόδημα από την Ελλάδα και δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσουν τα χρήματα των πολιτών τους σε μη ασφαλή προγράμματα βοήθειας».
Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κατάλληλη απάντηση από κάποιον έλληνα αξιωματούχο στα παραπάνω γραφόμενα, τα οποία έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλές φορές και στο παρελθόν από διάφορες ευρωπαϊκές πλευρές.
Τι θα ήθελα να ακούσω;
Όσον αφορά το θέμα με Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, να προκληθούν οι επικριτές μας να μας πουν τα ποσοστά που μειώθηκαν εκεί οι μισθοί και οι συντάξεις (ξέρουμε ότι σε αυτές τις χώρες οι μειώσεις ήταν ασύγκριτα μικρότερες, γι’αυτό και η ανθρωπιστική κρίση τους είναι πολύ μικρότερη από τη δική μας) λόγω των δεσμεύσεων που ανέλαβαν και τήρησαν, καθώς και πόσο αυξήθηκαν τα προϋφιστάμενα επίπεδα ανεργίας σαν αποτέλεσμα της εκεί επιβολής μέτρων λιτότητας (η ποσοστιαία αύξηση της ανεργίας στη χώρα μας είναι τραγικά μεγαλύτερη από τα ποσοστά εκείνων των χωρών).
Όσον αφορά τις φτωχότερες χώρες της ανατολικής Ευρώπης, είναι δόκιμη η σύγκριση μιας ανέκαθεν καπιταλιστικής οικονομίας με τις οικονομίες πρώην κομμουνιστικών χωρών; Πώς να κάνουμε σύγκριση των επιπέδων διαβίωσης των χωρών αυτών με εκείνο της χώρας μας καθώς και της πορείας του ΑΕΠ των χωρών μας; Βλέπουμε από τη μια πλευρά να μειώνεται το ΑΕΠ μιας χώρας εξαιτίας της επιβολής πολιτικών από εξωγενείς παράγοντες, και από την άλλη να αυξάνονται τα επίπεδα διαβίωσης κάποιων χωρών λόγω αλλαγής πολιτικού καθεστώτος, έστω και αν μέχρι τώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα. Η τάση παίζει βασικό ρόλο.
Όσον αφορά το άλλο παραμύθι (που δεν αναφέρεται από την ιταλική εφημερίδα, αλλά αποτελεί παρακολούθημα των παραπάνω επιχειρημάτων στα χείλη ευρωπαίων αξιωματούχων) που αφορά τη σύγκριση των συντάξεων μεταξύ της χώρας μας και των πρώην ανατολικών χωρών, μήπως θα έπρεπε να προτείνουμε να εξεταστούν οι κρατήσεις που γινόνταν στους εργαζόμενους εκείνων των χωρών (αν γινόνταν) και να τις συγκρίνουμε με εκείνες που γίνονται στους εργαζόμενους της χώρας μας;
Είναι πολλοί οι μύθοι που ακούγονταν εις βάρος της χώρας μας, χωρίς - μέχρι πρότινος τουλάχιστον - κάποιον αντίλογο από ελληνικής πλευράς. Πρόσφατα μόνο, ο νέος Υπουργός εξωτερικών Ν.Κοτζιάς δείχνει πρόθεση να αντικρούσει κάποιες κατηγορίες, γεγονός που προκαλεί αντιδράσεις από τους ξένους που τα διοχέτευαν, καθώς και από τα εγχώρια φερέφωνά τους.
Περιμένω και άλλες αντιδράσεις από την ελληνική κυβέρνηση για τα ψέμματα που λένε ξένα κέντρα εις βάρος μας εδώ και πέντε χρόνια. Καιρός είναι...
«...Η κυβέρνηση της Αθήνας δημιουργεί την εντύπωση -κάποιες φορές το δηλώνει- ότι επιθυμεί μια αλλαγή καθεστώτος, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, δηλαδή την εγκατάλειψη των πολιτικών οι οποίες στηρίζονται από 18 μέλη της Ευρωζώνης σε σύνολο 19. Κάτι τέτοιο εκνευρίζει όχι μόνον τη Γερμανία, αλλά και την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, και την Ισπανία, οι οποίες σεβάστηκαν και σέβονται τις δεσμεύσεις που έλαβαν και τις χώρες εκείνες της ανατολικής Ευρώπης που είναι φτωχότερες σε κατά κεφαλήν εισόδημα από την Ελλάδα και δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσουν τα χρήματα των πολιτών τους σε μη ασφαλή προγράμματα βοήθειας».
Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κατάλληλη απάντηση από κάποιον έλληνα αξιωματούχο στα παραπάνω γραφόμενα, τα οποία έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλές φορές και στο παρελθόν από διάφορες ευρωπαϊκές πλευρές.
Τι θα ήθελα να ακούσω;
Όσον αφορά το θέμα με Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία, να προκληθούν οι επικριτές μας να μας πουν τα ποσοστά που μειώθηκαν εκεί οι μισθοί και οι συντάξεις (ξέρουμε ότι σε αυτές τις χώρες οι μειώσεις ήταν ασύγκριτα μικρότερες, γι’αυτό και η ανθρωπιστική κρίση τους είναι πολύ μικρότερη από τη δική μας) λόγω των δεσμεύσεων που ανέλαβαν και τήρησαν, καθώς και πόσο αυξήθηκαν τα προϋφιστάμενα επίπεδα ανεργίας σαν αποτέλεσμα της εκεί επιβολής μέτρων λιτότητας (η ποσοστιαία αύξηση της ανεργίας στη χώρα μας είναι τραγικά μεγαλύτερη από τα ποσοστά εκείνων των χωρών).
Όσον αφορά τις φτωχότερες χώρες της ανατολικής Ευρώπης, είναι δόκιμη η σύγκριση μιας ανέκαθεν καπιταλιστικής οικονομίας με τις οικονομίες πρώην κομμουνιστικών χωρών; Πώς να κάνουμε σύγκριση των επιπέδων διαβίωσης των χωρών αυτών με εκείνο της χώρας μας καθώς και της πορείας του ΑΕΠ των χωρών μας; Βλέπουμε από τη μια πλευρά να μειώνεται το ΑΕΠ μιας χώρας εξαιτίας της επιβολής πολιτικών από εξωγενείς παράγοντες, και από την άλλη να αυξάνονται τα επίπεδα διαβίωσης κάποιων χωρών λόγω αλλαγής πολιτικού καθεστώτος, έστω και αν μέχρι τώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα. Η τάση παίζει βασικό ρόλο.
Όσον αφορά το άλλο παραμύθι (που δεν αναφέρεται από την ιταλική εφημερίδα, αλλά αποτελεί παρακολούθημα των παραπάνω επιχειρημάτων στα χείλη ευρωπαίων αξιωματούχων) που αφορά τη σύγκριση των συντάξεων μεταξύ της χώρας μας και των πρώην ανατολικών χωρών, μήπως θα έπρεπε να προτείνουμε να εξεταστούν οι κρατήσεις που γινόνταν στους εργαζόμενους εκείνων των χωρών (αν γινόνταν) και να τις συγκρίνουμε με εκείνες που γίνονται στους εργαζόμενους της χώρας μας;
Είναι πολλοί οι μύθοι που ακούγονταν εις βάρος της χώρας μας, χωρίς - μέχρι πρότινος τουλάχιστον - κάποιον αντίλογο από ελληνικής πλευράς. Πρόσφατα μόνο, ο νέος Υπουργός εξωτερικών Ν.Κοτζιάς δείχνει πρόθεση να αντικρούσει κάποιες κατηγορίες, γεγονός που προκαλεί αντιδράσεις από τους ξένους που τα διοχέτευαν, καθώς και από τα εγχώρια φερέφωνά τους.
Περιμένω και άλλες αντιδράσεις από την ελληνική κυβέρνηση για τα ψέμματα που λένε ξένα κέντρα εις βάρος μας εδώ και πέντε χρόνια. Καιρός είναι...
