Υπάρχουν τόσες φωνές σε όλον τον κόσμο που περιγράφουν την πραγματικότητα, ώστε είναι να απορεί κανείς πώς επιμένουν κάποιοι πολιτικοί να εφαρμόζουν καθολικά παραδεγμένα αποτυχημένες συνταγές. Φυσικά, εννοώ τη γερμανική πολιτική λιτότητας που επιβάλλουν στη χώρα μας πιο εντατικά, αλλά και σε άλλες αδύναμες οικονομικά χώρες σε πιο ήπιο βαθμό. Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι στόχος των γερμανών δεν είναι η αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας, αλλά μέσω της κρίσης να ωφεληθούν οικονομικά οι ίδιοι, είτε από τους τόκους των δανείων που μας φορτώνουν, είτε/και από τα κεφάλαια που αντλούν οι ίδιοι από τις αγορές με μηδενικό - τουλάχιστον - επιτόκιο (αλλά και σε συνδυασμό αυτών των δυο, ενώ έχουν και άλλα οφέλη, που έχουν σχέση με τις εξαγωγές προϊόντων τους κλπ κλπ).
Η νέα ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να αρχίσει μια εκστρατεία πληροφόρησης των βορειοευρωπαϊκών, αρχικά, λαών και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών στη συνέχεια, με πληρωμένες καταχωρήσεις σε ευρείας κυκλοφορίας έντυπα των χωρών τους, ώστε να ξεσκεπάσει το παιχνίδι που παίζουν οι δήθεν αδιάφθοροι γερμανοί (Siemens, προβληματικοί εξοπλισμοί, κλπ., ενώ δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανία [μαζί με το Σουδάν, τη Συρία και τη Β.Κορέα] δεν έχει δεχτεί να επικυρώσει το Σύμφωνο των Ηνωμένων Εθνών ενάντια στη διαφθορά στο δημόσιο τομέα!)
Τα κείμενα που θα δίναμε για καταχώρηση θα μπορούσαν να είναι άρθρα παγκοσμίως γνωστών και βραβευμένων οικονομολόγων, όπως του Paul Krugman, του οποίου το χθεσινό άρθρο από το blog που διατηρεί στους New York Times αναδημοσιεύω μεταφρασμένο στη συνέχεια.
Greece: The Tie That Doesn’t Bind
Ελλάδα: Η γραβάτα που δεν δένεται
Ελλάδα: Η γραβάτα που δεν δένεται
Οι σχέσεις μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της δεν βελτιώνονται. Φταίει γι' αυτό η κακή διπλωματία από την πλευρά των Τσίπρα/Βαρουφάκη; Ίσως, αλλά γνώμη μου είναι ότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να κάνουν για να αποφύγουν μια σκληρή αντιπαράθεση ώστε να μην προδώσουν αμέσως τους ψηφοφόρους που τους ανέβασαν στην εξουσία. Και οι δανειστές/κυβερνήσεις φέρονται σαν να περιμένουν να συμβεί το ίδιο που συνέβαινε ξανά και ξανά τα τελευταία πέντε χρόνια.
Αλλά κάνουν σχεδόν σίγουρα λάθος. Η δυναμική είναι πολύ διαφορετική τώρα, και η αδυναμία τους να το καταλάβουν μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε μια αχρείαστη καταστροφή. Ας εξηγήσω τη λέξη "αχρείαστη": Αυτό που ζητάει η Ελλάδα - αν και οι Γερμανοί ψηφοφόροι πιθανότατα δεν το γνωρίζουν- δεν είναι έναν ακόμα πακτωλό χρημάτων. Αυτό που βάζει στο τραπέζι είναι μια μείωση του αιτούμενου πρωτογενούς πλεονάσματος, ώστε να μειωθούν οι ετήσιες δόσεις του υπάρχοντος χρέους. Και λέγεται συχνά ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι ο επίσημος στόχος γαι πλεόνασμα 4,5% του ΑΕΠ είναι παράλογος και ανέφικτος. Έτσι η Ελλάδα, στην ουσία, ζητάει μόνο να αναγνωριστεί η πραγματικότητα που όλοι καταλαβαίνουν.
Τότε γιατί τα πράγματα θυμίζουν καζάνι που βράζει; Εν μέρει επειδή αυτό που "όλοι ξέρουν" ποτέ δεν έχει εξηγηθεί στους βορειοευρωπαίους ψηφοφόρους, έτσι που η στιγμή που θα αναγνωριστεί αυτή η πραγματικότητα μετατίθεται συνεχώς στο μέλλον. Εν μέρει επίσης, υποψιάζομαι, επειδή οι δανειστές περιμένουν ότι, ως συνήθως, οι χρεωμένες κυβερνήσεις θα εγκαταλείψουν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους στο όνομα της υπευθυνότητας και περιμένουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση να αποτίσει φόρο τιμής στην ίδια ταπείνωση.
Αλλά όπως είπα, η δυναμική είναι πολύ διαφορετική αυτή τη φορά.
Πάντοτε πίστευα πως ο Matthew Yglesias επισήμανε κάτι πραγματικά σημαντικό, όταν ανέφερε ότι οι πολιτικοί μικρών χωρών γενικά έχουν προσωπικό συμφέρον να δεχτούν τις απαιτήσεις μιας τρόικας ακόμα κι αν αυτές είναι εναντίον των συμφερόντων της χώρας τους:
Κανονικά θα νόμιζε κανείς ότι η καλύτερη επιλογή ενός πρωθυπουργού είναι να προσπαθήσει να κάνει ό,τι θα του επέτρεπε να επανεκλεγεί. Άσχετα από το πόσο ξενίζει, αυτή είναι η κυρίαρχη στρατηγική. Αλλά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Ε.Ε.-ποίησης, νομίζω ότι οι ηγέτες των μικρών χωρών βρίσκονται σε μια κάπως διαφορετική κατάσταση. Αν φύγουν απ' την εξουσία έχοντας την εκτίμηση της ομάδας του Νταβός, υπάρχουν πάμπολλες θέσεις στην Κομισιόν ή στο ΔΝΤ ή σε άλλους οργανισμούς για τις οποίες θα μπορούσαν να επιλεγούν, ακόμα κι αν τους περιφρονούν οι συμπατριώτες τους. Μάλιστα, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η περιφρόνηση μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα συν. Η τελική εκδήλωση αλληλεγγύης προς τη "διεθνή κοινότητα" θα ήταν να κάνουν αυτό που η διεθνής κοινότητα επιθυμεί, ακόμα και αν αντιμετωπίσουν σθεναρή αντίθεση από το εγχώριο εκλογικό σώμα.
Όμως μια γνήσια αριστερή κυβέρνηση, σε αντίθεση με μια κεντροαριστερή, είναι πολύ διαφορετική -όχι επειδή οι πολιτικές της ιδέες είναι άγριες ή τρελές, που δεν είναι, αλλά επειδή τα στελέχη της ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουν την εκτίμηση της ομάδας του Νταβός. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόκειται να γίνει μέλος ΔΣ μεγάλων τραπεζών, πρόεδρος διεθνών οργανισμών, ή, πιθανότατα ούτε επίτροπος της κομισιόν. Του Βαρουφάκη δεν του αρέσει να φοράει καν γραβάτες - πράγμα που, υποσυνείδητα ή όχι, είναι ένας τρόπος για να δηλώσει ότι δεν πρόκειται να παίξει το συνηθισμένο παιχνίδι. Οι νέοι Έλληνες ηγέτες θα πετύχουν ή θα αποτύχουν, σε προσωπικό επίπεδο, ανάλογα με το τι θα συμβεί στην Ελλάδα. Δεν θα υπάρξουν δώρα παρηγοριάς μετά από μια πιθανή αποτυχία τους.
Το αντιλαμβάνονται αυτό το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες; Αν όχι, ενεργούν κάτω από μια επικίνδυνη παρανόηση.
Greece: The Tie That Doesn’t Bind
