27 Νοεμβρίου 2014

Κρίσιμες ώρες με την τρόικα (του Στ. Λυγερού)


Δεν ήμουν σίγουρος αν το άρθρο αυτό του κ.Στ.Λυγερού, που δημοσιεύτηκε στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της Κυριακής που πέρασε, θα διατηρούσε το ενδιαφέρον του μετά από τέσσερεις μέρες και με όλα αυτά που συνέβησαν εν τω μεταξύ. Όμως με μια σημερινή ανάγνωση διαπίστωσα ότι οι εύστοχες παρατηρήσεις που περιλαμβάνει, δείχνουν να επιβεβαιώνονται από τα γεγονότα που ακολούθησαν. 
Άλλωστε τα περισσότερα σημερινά σχόλια σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες αναφέρονται στο ενδεχόμενο επίσπευσης των εκλογών μετά το (αναμενόμενο) νέο ναυάγιο της κυβέρνησης.


Η σύγκρουση με τους δανειστές φέρνει σενάρια εκλογών

Η κυβέρνηση φρόντιζε πάντα να προσδίδει στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα μια αύρα θρίλερ, αλλά επρόκειτο περισσότερο για επικοινωνιακό σκηνικό παρά για πραγματικότητα. Κι αυτό επειδή η κατάληξη ήταν εξαρχής δεδομένη. Οι δανειστές επέβαλλαν τελικώς τον κορμό των απαιτήσεών τους, αποδεχόμενοι κάποια αιτήματα της ελληνικής πλευράς για οριακή χαλάρωση των προβλεπόμενων μέτρων.

Η τρέχουσα διαπραγμάτευση διαφέρει από τις προηγούμενες. Η τωρινή αξιολόγηση της τρόικας είναι η τελευταία. Το μνημόνιο λήγει στο τέλος του έτους και βρίσκονται σε εξέλιξη οι διαβουλεύσεις για την αντικατάστασή του από τη λεγόμενη προληπτική γραμμή πίστωσης, η οποία ουσιαστικά συνιστά ένα πιο χαλαρό μνημονιακό πρόγραμμα. Ως εκ τούτου, το ευρωιερατείο ενδιαφέρεται έντονα να δρομολογηθεί η επιβολή όσο το δυνατόν περισσότερων μέτρων. 



Με ποιο σκεπτικό θα ψηφίσει ο Παν.Μελάς πρόεδρο Δημοκρατίας;

 ...και update (5-12-2014)

Με παραξένεψε η παρακάτω αποστροφή που περιέχεται στη δήλωση που έκανε ο κ.Παν.Μελάς μετά την κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς κατά του στελέχους της ΝΔ Γ.Σούκουρη μετά από σχετική καταγγελία των Π.Καμμένου και Σ.Ξουλίδου, αρχηγού και βουλευτών του κόμματος που και ο ίδιος συμμετέχει, των ΑΝΕΛ δηλαδή. Αναφέρει κατά λέξη:

"...Ως προς την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, εμμένω στα όσα έχω δηλώσει, ότι δηλαδή, προβληματίζομαι και γι αυτό, θα μελετήσω σε βάθος την κατάσταση και την κατάλληλη ώρα θα αποφασίσω αν ψηφίσω ναι ή όχι.
Την απόφασή μου θα λάβω, με μόνο κριτήριο το καλό του Ελληνικού Λαού, δηλαδή, ποια Κυβέρνηση θα μπορέσει να οδηγήσει τη ζωή των πολιτών σε καλύτερη πορεία..."


Δηλαδή πότε περιμένει να μελετήσει σε βάθος την κατάσταση; Τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του μέχρι τώρα δεν τα θεωρεί επαρκή; Αν έχει ελλείψεις μπορεί να ανατρέξει σε πολλές προηγούμενες αναρτήσεις σε αυτό το blog, στο οποίο περιλαμβάνονται αδιαμφισβήτητα στοιχεία για τα πεπραγμένα της μνημονιακής διακυβέρνησης.

26 Νοεμβρίου 2014

Περί της καταγγελίας απόπειρας εξαγοράς της βουλευτού των ΑΝΕΛ

Χάρη στη σημερινή απεργία (και) των δημοσιογράφων γλυτώσαμε από πολλούς τσακωμούς  που θα παρακολουθούσαμε στα τηλεοπτικά πολιτικά πάνελς, λόγω της χθεσινής καταγγελίας για προσπάθεια εξαγοράς της βουλευτού των ΑΝΕΛ κας Ξουλίδου, προκειμένου να προσεγγιστεί (και να επιτευχθεί, αν καταστεί δυνατόν) ο επιθυμητός αριθμός των 180 βουλευτών που θα ψηφίσουν όποιον πρόεδρο Δημοκρατίας προτείνει ο Βενιζέλος, σέρνοντας ως συνήθως και το Σαμαρά.
 Οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του blog θα θυμούνται οπωσδήποτε την άποψη που έχω εκφράσει αρκετές φορές, ότι δηλαδή τα συγκυβερνώντα κόμματα θα κάνουν το παν (με τη βοήθεια πάντα των ξένων αλλά και των εγχώριων συμφερόντων) προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία και να ολοκληρώσουν το (καταστροφικό για τους πολίτες αλλά προσοδοφόρο για τους εντολοδότες τους) έργο τους. Φυσικά δεν είμαι ο μόνος που έχει αυτή την άποψη, αφού αυτή άλλωστε έχει ακουστεί και μέσα στη βουλή από βουλευτές όλων σχεδόν των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Και να που τώρα έχουμε σχετική καταγγελία με ονοματεπώνυμα!

24 Νοεμβρίου 2014

O Jürgen Habermas ερευνά το ζήτημα του "ορθού βίου"


Υπάρχει αντικειμενικά κάποιος τρόπος ζωής που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τους ανθρώπους ή ο καθένας μας είναι σωστό να ακολουθεί τον τρόπο που του ταιριάζει; Κι επίσης, ποια είναι τα όρια που τίθενται στο δρόμο που αποφασίζει να ακολουθήσει ένας πολίτης- μέλος μιας κοινωνίας;
Πρόκειται για το θέμα του "ορθού βίου" που απασχολεί το γερμανό φιλόσοφο Jürgen Habermas και το εξετάζει στο κείμενό του που αναρτώ στη συνέχεια.

 

Ο Max Frisch βάζει τον εισαγγελέα που αντικρίζει τον «Stiller» να θέσει το ακόλουθο ερώτημα: «Πώς χειρίζεται ο άνθρωπος τον χρόνο της ζωής του; Είχα ελάχιστη συνείδηση του ερωτήματος, απλώς ένιωθα τη σύγχυση που μου προκαλούσε.» Ο Frisch διατυπώνει το ερώτημα σε οριστική έγκλιση. Ο στοχαστικός αναγνώστης, αγωνιώντας για τον εαυτό του, του προσδίδει μιαν εθική χροιά: «Πώς οφείλω να χειριστώ τον χρόνο της ζωής μου;» Για αρκετόν καιρό οι φιλόσοφοι πίστευαν πως είχαν έτοιμες τις κατάλληλες σχετικές συμβουλές. Σήμερα ωστόσο, μετά τη μεταφυσική, η φιλοσοφία δεν εμπιστεύεται πια τον εαυτό της για τη διατύπωση δεσμευτικών απαντήσεων σε ερωτήματα γύρω από το πώς να διάγει κανείς τον βίο του ατομικά ή και συλλογικά. Τα Minima Moralia (Σημ.Π.Σ.: Έργο του Theodor Adorno που μεταφράζεται ως "Μικρά Ηθικά" σε αντιδιαστολή με τα "Ηθικά Μεγάλα" -ή, λατινιστί, Magna Moralia- έργο που αποδίδεται στον Αριστοτέλη) ξεκινούν με ένα μελαγχολικό ρεφρέν εμπνευσμένο από την ευφρόσυνη επιστήμη του Nietzsche με την ομολογία μιας αδυναμίας: «Η θλιμμένη επιστήμη, απ’ την οποία προσφέρω στους φίλους μου κάποια πράγματα, αναφέρεται σ’ έναν τομέα που από αμνημονεύτων χρόνων θεωρούνταν ότι ανήκε κατεξοχήν στη φιλοσοφία [...] τη θεωρία περί του ορθού βίου.» Στο μεταξύ, όπως λέει ο Adorno, το έθος υποβαθμίστηκε σε θλιμμένη επιστήμη, αφού στην καλύτερη περίπτωση επιτρέπει διάσπαρτους, αφοριστικά διατυπωμένους «στοχασμούς από τον φθαρμένο βίο».

21 Νοεμβρίου 2014

"Συντρίψτε τους Έλληνες!" ήταν το σύνθημα (άρθρο του Γ.Βαρουφάκη)

Το άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη που αναδημοσιεύω σήμερα, ίσως να μην προσθέτει κάτι καινούριο στην εντύπωση που έχουμε αποκομίσει για την αλληλεγγύη των ..."εταίρων" μας, όσοι παρακολουθούμε τα πολιτικο-οικονομικά θέματα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Όμως θα επιμείνω ότι η συντριβή της ζωής των ελλήνων πολιτών δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση, εάν δεν την έκαναν πράξη οι ψήφοι των ανάλγητων βουλευτών των συγκυβερνώντων κομμάτων την περίοδο της μνημονιακής κατοχής. Των βουλευτών που με αντάλλαγμα τη βουλευτική αποζημίωση, τα παρελκόμενα προνόμια και ποιος ξέρει τι άλλο, αφάνισαν το μέλλον των νέων, οδήγησαν στην ανεργία εκατομμύρια εργαζομένων και έκλεψαν τις κρατήσεις μιας ζωής από τα άλλοτε περήφανα γηρατειά.

Συντρίψτε τους Έλληνες!
(του Γ.Βαρουφάκη)
 

Ο τ. υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Timothy Geithner το επιβεβαίωσε σε μια μαγνητοφωνημένη συζήτηση που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας:
Τον Φεβρουάριο του 2010, οι βορειοευρωπαίοι ηγέτες, αγνοώντας τη λαίλαπα που θα συμπαρέσυρε ολόκληρη την ευρωζώνη, παραδόθηκαν στην οργή εναντίον της «άσωτης» Ελλάδας και ήταν αποφασισμένοι να «συνθλίψουν τους Έλληνες», καθώς η Ελλάδα κατάφερε να χρεοκοπήσει εντός μιας νομισματικής ένωσης, η αρχιτεκτονική της οποίας δεν προέβλεπε (και για αυτό δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει) μια τέτοια χρεοκοπία.

Σε συνάντηση των G7 στον Καναδά, ο Geithner άκουγε εμβρόντητος τους βορειοευρωπαίους συναδέλφους του να λένε:

«Θα τους δώσουμε ένα μάθημα. Είναι απαίσιοι. Μας είπαν ψέμματα. Είναι καθήκια, άσωτοι και εκμεταλλεύτηκαν τους θεσμούς. Θα τους συνθλίψουμε». Αυτή ήταν, βασικά, η στάση τους. Όλων τους.

19 Νοεμβρίου 2014

Τουρκικού θράσους συνέχεια στην ανατολική Μεσόγειο

Τις τελευταίες μέρες ασχολούμαστε σχεδόν αποκλειστικά με τα εσωτερικά κομματικά παιχνίδια, ενώ στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου διακυβεύονται τα συμφέροντα του ελληνισμού, λόγω της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας που βρίσκεται πάλι σε έξαρση.
Σήμερα αναδημοσιεύω από τα τελευταία ΕΠΙΚΑΙΡΑ άρθρο του Περικλή Νεάρχου, γνώστη των γεωπολιτικών συνθηκών της περιοχής μας.



Η Διακήρυξη του Καΐρου, μετά τη Συνάντηση Κορυφής Ελλάδος Κύπρου και Αιγύπτου, ανοίγει τον δρόμο για την υπογραφή συμφωνίας για την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ των τριών χωρών, δηλαδή μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου και μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου, εφόσον μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου είναι ήδη γεγονός από πολλά χρόνια. Η εξέλιξη αυτή στην πολιτική του Κάιρου, που αναγνωρίζει πλέον ανεπιφύλακτα την επήρεια του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλορίζου στην Ελληνική ΑΟΖ και απορρίπτει τους ισχυρισμούς της Αγκυρας ότι δήθεν η δική της ΑΟΖ προεκτείνεται μέχρι την Αιγυπτιακή, αίρει το εμπόδιο που υπήρχε στο παρελθόν από την επιφυλακτική στάση της Αιγύπτου κι από τον κίνδυνο που αντιπροσώπευε για την Ελλάδα η πολιτική του πρώην Προέδρου Μόρσι, των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Επαφίεται τώρα στην Ελλάδα να αξιοποιήσει τη στρατηγική προσέγγισή της με την Αίγυπτο για να επιταχύνει τις απαραίτητες διαδικασίες και προϋποθέσεις και να κάνει πράξη μια συμφωνία με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης.

Η Διακήρυξη του Καϊρου από τις τρεις χώρες έχει, προφανώς, πολύ ευρύτερη σημασία. Οι ηγεμονικές φιλοδοξίες της Αγκυρας στην Ανατολική Μεσόγειο δεν ενοχλούν μόνο την Ελλάδα και την Κύπρο. Ενοχλούν επίσης πολύ έντονα την Αίγυπτο, που είναι η μεγαλύτερη χώρα του Αραβικού κόσμου και ηγέτιδα δύναμη, όπως επίσης το Ισραήλ. Και στις δύο περιπτώσεις ο συνδυασμός των ηγεμονικών και επεκτατικών φιλοδοξιών της Άγκυρας με μια πολιτική επικίνδυνου Ισλαμισμού αντιμετωπίζεται ως άμεση απειλή από τις δύο χώρες.

Το Ισραήλ δεν έχει πλέον καμιά εμπιστοσύνη στο καθεστώς Ερντογάν και αντιμετωπίζει την Τουρκία ως μια νέα αναδυόμενη απειλή. Επ' ουδενί θέλει η χώρα αυτή να προωθήσει τους ηγεμονικούς και γεωπολιτικούς της στόχους στην Ανατολική Μεσόγειο, που εκ των πραγμάτων θα απειλούσαν την ασφάλεια και τα συμφέροντα του Ισραήλ. Αυτό ισχύει ειδικότερα και σε σχέση με την Κύπρο. Το Ισραήλ έχει κάθε λόγο να μην θέλει η Κύπρος να περιέλθει υπό Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο, είτε κατά άμεσο είτε κατά έμμεσο, συγκεκαλυμμένο τρόπο. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουν και να το αξιοποιούν στις διαπραγματεύσεις για λύση του Κυπριακού οι πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδος. Η σημερινή κατάσταση είναι πολύ διαφορετική από εκείνη του 2004, όταν ίσχυε ακόμη η στρατηγική σχέση Άγκυρας - Τελ Αβίβ και το Ισραήλ συνέπλεε πλήρως με τον Δυτικό παράγοντα για την επιβολή του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο.

Η Τριμερής του Καΐρου, η οποία ενδέχεται να εξελιχθεί σε Πενταμερή με την προσχώρηση του Λιβάνου και της Ιορδανίας, όπως επίσης η νέα, προβλεπόμενη Τριμερής με το Ισραήλ δημιουργούν μια νέα κατάσταση στην περιοχή και ισχυρά περιφερειακά ερείσματα για την Ελλάδα και την Κύπρο. Ήδη, πριν ενδεχομένως από τα Χριστούγεννα, ο Πρόεδρος της Αιγύπτου, στρατάρχης Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, θα επισκεφθεί τη Λευκωσία. Θα είναι μια επίσκεψη με βαθύ συμβολικό νόημα και με σαφές μήνυμα προς την Άγκυρα. Ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης θα επισκεφθεί παραλλήλως στις 2 Δεκεμβρίου, την Ιερουσαλήμ. Η επίσκεψή του έρχεται σε συνέχεια της επισκέψεως στη Λευκωσία του Ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών, Αβιγκντορ Λίμπερμαν, και των ξεκάθαρων δηλώσεων στις οποίες προέβη για σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας και για τερματισμό των παράνομων ερευνών του Τουρκικού σεισμογραφικού σκάφους στην Κυπριακή ΑΟΖ. Έρχεται επίσης ως συνέχεια των κοινών Κυπρο-Ισραηλινών ασκήσεων στον Κυπριακό εναέριο χώρο και της προσγείωσης Ισραηλινών αεροσκαφών στην αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» στην Πάφο. 

Ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, έχει επίσης ανοικτή πρόσκληση από τον Ρώσο ηγέτη, Βλαντιμίρ Πούτιν, για να επισκεφθεί προσεχώς τη Μόσχα.

Η γείτων επεκτείνει την κρίση στο Αιγαίο

Η Άγκυρα, διπλωματικά απομονωμένη στην περιοχή και αντιμετωπίζοντας μεγάλα στρατηγικά διλήμματα από την κατάσταση στη Συρία το Ιράκ και την όλη εξέλιξη στην περιοχή, όπως επίσης στο εσωτερικό της με τον Κουρδικό παράγοντα στρέφει την προσοχή της στην Ανατολική Μεσόγειο. Πιστεύει ότι μπορεί ν' αποκομίσει εδώ μεγάλα κέρδη σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδος με διακριτική Αμερικανική υποστήριξη και εκμεταλλευόμενη τη θέση αδυναμίας στην οποία βρίσκονται Αθήνα και Λευκωσία λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσεως, της ομηρίας που ασκεί η τρόικα και της μακράς αδράνειάς τους στον τομέα των στρατιωτικών εξοπλισμών. 

Υπολογίζει επίσης στην Αμερικανική υποστήριξη λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στη Συρία και της Αμερικανικής πολιτικής κατά του Προέδρου Άσαντ. Η τελευταία εκπορεύεται από τις γνωστές αντι-Ρωσικές εμμονές της Ουάσιγκτον και την προβληματική Αμερικανική στρατηγική της συμμαχίας με τον Μουσουλμανικό παράγοντα, ιδιαίτερα με τον ακραίο Ισλαμισμό, για την άσκηση αντι-Ρωσικής πολιτικής σ' ολόκληρη τη Ρωσική περίμετρο.

Τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής αυτής έγιναν φανερά, κατά πρώτο λόγο, στο Αφγανιστάν, με την άνδρωση της Αλ Κάιντα. Έγιναν, κατά δεύτερο λόγο, φανερά με το φιάσκο και την τραγωδία στην οποία οδηγήθηκαν τα κινήματα της λεγόμενης «Αραβικής Ανοίξεως», στα οποία είχε επενδύσει πολύ και ο Ταγίπ Ερντογάν, προβάλλοντας την πολιτική του ως πρότυπο ενός νέου, «ήπιου» Ισλάμ. Έγιναν, κατά τρίτο λόγο, φανερά με τη δημιουργία του Φράνκενσταϊν του ISIL/ ISIS, του Ισλαμικού Κράτους. Οι ΗΠΑ συνέπραξαν ενεργά και συνεργάσθηκαν με την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία για τη δημιουργία αυτής της υποτιθέμενης «μετριοπαθούς» δυνάμεως η οποία θα ανέτρεπε και θα αντικαθιστούσε το καθεστώς Ασαντ. Σήμερα οι ΗΠΑ συγκροτούν συνασπισμό σαράντα δύο χωρών για να πολεμήσουν το ISIL και το Ισλαμικό Κράτος ασκώντας πίεση και στην Άγκυρα να συνεργασθεί σ' αυτό, παρά τις εκλεκτικές συγγένειες και τους ανομολόγητους δεσμούς που έχει με το ISIL. Η Άγκυρα υπολογίζει στο ISIL για την κατάλυση της Αυτόνομης Κουρδικής Περιοχής της Συρίας την οποία αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη καχυποψία και φόβο ότι μπορεί, σ' ένα μελλοντικό σενάριο δημιουργίας ενιαίου ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους ν' αποτελέσει την προέκτασή του προς τη θάλασσα στον Κόλπο της Αλεξανδρέττας.

Έτσι εξηγείται η πεισματική άρνηση της Άγκυρας να συνεργασθεί για την απόκρουση της επιθέσεως του ISIL στο Κομπάνι. Αναγκάσθηκε, μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις για «ανταλλάγματα», να συνεργασθεί οριακά με τις ΗΠΑ, επιτρέποντας τη διέλευση μέσα από το έδαφος της περιορισμένου αριθμού ανταρτών Πεσμεργκά από το Βόρειο Κουρδικό Ιράκ για την ενίσχυση της άμυνας του Κομπάνι. Το έπραξε ζητώντας ανταλλάγματα για τη συνέχιση της Αμερικανικής πολιτικής στη Συρία και πιθανότατα για τη «συμμετοχή» της Άγκυρας στα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου. Το έπραξε επίσης αναλογιζόμενη τις επιπτώσεις της πολιτικής της στους Κούρδους της Τουρκίας και στις προσπάθειές της να διαπραγματευθεί μ' αυτούς μια λύση του Κουρδικού, όπως επίσης την εξέλιξη της Αμερικανικής πολιτικής απέναντι στον Κουρδικό παράγοντα. Ήδη διακεκριμένοι πολιτικοί αναλυτές στην Ουάσιγκτον προτείνουν αναθεώρηση της Αμερικανικής στρατηγικής και απόδοση πολύ μεγαλύτερης σημασίας στον Κουρδικό παράγοντα στην περιοχή, συνάγοντας τα συμπεράσματα από την αναξιόπιστη, προβληματική και Ισλαμική πολιτική του Ερντογάν, που επιδιώκει τους δικούς της, αυτόνομους στόχους περιφερειακής δυνάμεως.

Η επίσημη Αμερικανική πολιτική, παρά τον έκδηλο εκνευρισμό και τη δυσπιστία της απέναντι στην πολιτική Ερντογάν, εξακολουθεί να αποδίδει μεγάλη σημασία στον στρατηγικό ρόλο της Τουρκίας ως συμμάχου στο ΝΑΤΟ και να προσπαθεί να ενισχύσει τους δεσμούς της με την Ευρώπη και το Δυτικό στρατόπεδο. Στην επιδίωξη αυτή υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι για την Ελλάδα και την Κύπρο, που υπολαμβάνονται ως πολιτικά ελεγχόμενες χώρες και ευεπίφορες σε πιέσεις για υποχωρήσεις και απαράδεκτους «συμβιβασμούς» στα εθνικά θέματα.

Οι απαράδεκτες προτάσεις του αντιπροσώπου του γ.γ. του ΟΗΕ

Μια εκδήλωση της Αμερικανικής αυτής πολιτικής ήταν η επίσκεψη στον Κύπριο Πρόεδρο του Αμερικανού πρέσβεως στη Λευκωσία και η υποβολή προτάσεως για τη δημιουργία Ταμείου στο οποίο να κατατίθενται τα έσοδα από το φυσικό αέριο της Κύπρου μέχρι την κατάληξη σε συμφωνία για τη διανομή τους στο πλαίσιο μιας «λύσεως» του Κυπριακού. Η πρότασή του απερρίφθη. Η ουσία όμως της προτάσεως επανήλθε μέσω του νέου ειδικού αντιπροσώπου του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ για το Κυπριακό, Νορβηγού Έσπεν Μπαρθ Άιντε, ο οποίος ανέλαβε μεσολαβητική προσπάθεια για την επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών. Είναι χαρακτηριστικό και ενδεικτικό ότι ούτε αυτός ούτε ο γ.γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, έκαναν την οποιαδήποτε δήλωση για σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και αποχώρηση του Τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Barbaros» από την Κυπριακή ΑΟΖ. Αυτή όμως η εισβολή προκάλεσε την αναστολή της συμμετοχής της Ελληνικής πλευράς στις διακοινοτικές συνομιλίες και τη διακοπή τους. Ο Άιντε επεσκέφθη διαδοχικά την Αγκυρα, την Αθήνα και τη Λευκωσία και υπέβαλε στον Κύπριο Πρόεδρο διαμεσολαβητική πρόταση για τη δημιουργία μιας Τεχνικής «Διακοινοτικής» Επιτροπής η οποία θα συζητήσει το θέμα του φυσικού αερίου, στο πλαίσιο των διακοινοτικών συνομιλιών. Πρότεινε, με άλλα λόγια τη μετατροπή του φυσικού αερίου της ελεύθερης Κύπρου σε διακοινοτικό θέμα, το οποίο θα πρέπει να συζητηθεί σε βάση πολιτικής ισότητας με το ψευδοκράτος!

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι σε μια τέτοια περίπτωση η ίδια η Ελληνική πλευρά θα παραδεχόταν ότι δεν έχει το κυριαρχικό δικαίωμα να αξιοποιήσει τα ενεργειακά κοιτάσματα της ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου και θα εξισωνόταν με το ψευδοκράτος. Θα ανεγνώριζε επίσης σ’ αυτό «ίσο» λόγο στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου. Η Άγκυρα κατέχει επί σαράντα χρόνια τη Βόρεια Κύπρο. Διεκδικεί τώρα να της αναγνωρισθεί από την Ελληνική πλευρά ότι έχει επιπλέον «ίσα» δικαιώματα στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου. Με τη λογική αυτή, θα έμεναν επίσης στον αέρα οι συμφωνίες που έχει υπογράψει μέχρι τώρα η Κυπριακή Δημοκρατία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και την αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων. 

Η πρόταση, όπως προείπαμε, απερρίφθη. Δείχνει, ωστόσο, σαφώς τον ρόλο ανδρεικέλου που διαδραματίζει ο ειδικός αντιπρόσωπος του γενικού γραμματέα. Δείχνει επίσης τον παρασκηνιακό ρόλο του Βρετανικού παράγοντα, ο οποίος φιλοδοξεί να επιτύχει, σε συμμαχία με τον Τουρκικό παράγοντα τους στόχους που είχε εκφράσει για την Κυπριακή ΑΟΖ μέσα από το Σχέδιο Ανάν. Δείχνει, τέλος, τους κινδύνους που εγκυμονεί η συνέχιση της αυτοκαταστροφικής πολιτικής των διακοινοτικών συνομιλιών με βάση το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη - Έρογλου, όπως και την ανάγκη να χαραχθεί επειγόντως μια νέα πολιτική και στρατηγική, που θα έχει ως ακρογωνιαίο λίθο τη διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.

16 Νοεμβρίου 2014

To νέο τείχος της Μέρκελ και η Ελλάδα (του Στ.Κούλογλου)

O λόγος που αναδημοσιεύω αυτό το άρθρο του Στέλιου Κούλογλου είναι επειδή περιγράφει τόσο χαρακτηριστικά (και αναλυτικά θα έλεγα, παρά το σχετικά συνοπτικό περιεχόμενό του) το χαρακτήρα και τη νοοτροπία της κυρίαρχης πολιτικής φυσιογνωμίας της Ευρώπης, την πολιτικό που μέσω των υπάκουων Σαμαρά και Βενιζέλου (και των άβουλων βουλευτών των κομμάτων τους φυσικά) καθορίζει τις τύχες της χώρας μας.
Θλίψη θα γεμίσει τον αναγνώστη που θα κάνει σύγκριση του σημερινού αφεντικού της Ευρώπης με σημαντικές προσωπικότητες της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής κατά το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν.

Η Γερμανία γιόρτασε πανηγυρικά την 25η επέτειο της πτώσης του τείχους και με το δίκιο της: η επανένωση τής έδωσε την ευκαιρία να ξαναγίνει η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη. Ένα πρόσφατο άρθρο της γαλλικής Liberation που είχε τίτλο "Bερολίνο, νέα πρωτεύουσα της Ευρώπης" ξεκινούσε με την διαπίστωση ότι, όταν πρόκειται να ζητήσουν επιείκεια για τις πολιτικές λιτότητας που καλούνται να εφαρμόσουν, ο Γάλλος πρωθυπουργός και ο υπουργός του των Οικονομικών δεν ταξιδεύουν πλέον στις Βρυξέλλες, αλλά στο Βερολίνο. (Σημ.Π.Σ.: Σχετικά είχα ασχοληθεί σε αυτό το post)
Η παλιά ισορροπία ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία έχει πλήρως ανατραπεί. Από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέχρι την Ευρωβουλή, όλα τα βασικά πόστα έχουν καταληφθεί από τους Γερμανούς, με καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις για όλα τα κρίσιμα θέματα. "Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει γίνει σχεδόν η τρίτη Βουλή της Γερμανίας", ήταν το μελαγχολικό συμπέρασμα του άρθρου.
Η Άνγκελα Μέρκελ ήταν ευτυχισμένη στους εορτασμούς για την πτώση, επίσης με το δίκιο της: μια άσημη φυσικός από την Ανατολική Γερμανία που δεν είχε καμία ανάμιξη στο δημοκρατικό κίνημα, ενώ την μέρα που οι συμπατριώτες της έριχναν το τείχος προτίμησε να πάει στη σάουνα, είναι σήμερα η ισχυρότερη γυναίκα του πλανήτη. Ο καιροσκοπισμός της, η τάση της να αναβάλλει τις αποφάσεις μέχρι να δει προς τα που γέρνουν τα πράγματα, μετατράπηκε σε στρατηγικό πλεονέκτημα όταν, με το ξέσπασμα της κρίσης το 2008, η Γερμανία βρέθηκε να έχει τα περισσότερα χρήματα και η επιβίωση κρατών, όπως η Ελλάδα το 2009-10, να εξαρτάται από ένα νεύμα της.

13 Νοεμβρίου 2014

Ο Στ.Λυγερός αναλύει τη γεωπολιτική κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο

Στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην ανατολική Μεσόγειο αυτή την εποχή με τις προκλητικές κινήσεις της Τουρκίας αφενός και τη δημιουργία συμμαχικών τριγώνων, στα οποία μετέχουν Ελλάδα και Κύπρος αφετέρου, αναφέρεται το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από το Πρώτο Θέμα της Κυριακής που μας πέρασε.
Επίσης περιγράφονται και οι πολιτικοδιπλωματικές κινήσεις των μεγάλων δυνάμεων σε σχέση με τα τεκταινόμενα στην περιοχή.
Ένα πραγματικά εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο!   



Τα πηγαινέλα του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Μπαρμπαρός» εντός της κυπριακής ΑΟΖ, ως επίδειξη στρατιωτικο-πολιτικού τσαμπουκά, μπορεί να συνιστούν έμπρακτη αμφισβήτηση του δικαιώματος της Κυπριακής Δημοκρατίας να εκμεταλλευτεί τον ενεργειακό πλούτο της, ωστόσο δεν είναι χωρίς πολιτικό κόστος για την Άγκυρα. Η Σύνοδος Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου στο Κάιρο εδραιώνει τη στρατηγική σχέση των τριών χωρών και έρχεται να συμπληρώσει την τριγωνική στρατηγική σχέση Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ.

Τα δύο αυτά τρίγωνα μπορεί να μην το προβάλλουν, αλλά εμμέσως πλην σαφώς έχουν αντιτουρκικό χαρακτήρα. Η νεο-οθωμανική στρατηγική δεν τίναξε στον αέρα μόνο την άλλοτε στρατηγική σχέση Τουρκίας - Ισραήλ αλλά και τις -άλλοτε από πολύ καλές έως στενές- σχέσεις της Τουρκίας με την Αίγυπτο.

9 Νοεμβρίου 2014

Άδοξο τέλος για τη "λίστα Λαγκάρντ"

Όχι πως αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίστηκε η λίστα Λαγκάρντ με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσε να αποκομίσει οφέλη το ελληνικό κράτος. Όταν πιθανοί στόχοι είναι τα μέλη της ολιγαρχίας που ωφελούνται και από το μνημονιακό καθεστώς και που πιθανότατα βρίσκονται πίσω από την υπαγόρευση των περισσότερων αντεργατικών νόμων που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν περίμενε κάποιος ενημερωμένος πολίτης να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα από την όποια έρευνα γινόταν στα ονόματα που περιελάμβανε η περιβόητη λίστα.
Τις τελευταίες μέρες βρίσκεται πάλι στο προσκήνιο ο σχετικός έλεγχος και γι'αυτό ασχολούμαστε για μια ακόμα φορά με τις (δήθεν;) έρευνες που γίνονται από τις "αρμόδιες" αρχές αναδημοσιεύοντας ένα άρθρο που καταλήγει με ενέργειες που θα έπρεπε και θα μπορούσαν να έχουν γίνει.

Άδοξο τέλος για τη "λίστα Λαγκάρντ"
(του Κωστή Χρ.Πλάντζου)
 

Τρικλοποδιά στις έρευνες των διωκτικών Αρχών για τη «λίστα Λαγκάρντ» φαίνεται πως έβαζαν τελικά οι επικεφαλής των ελέγχων που χειρίζονται την υπόθεση στη χώρα μας εδώ και δυόμισι χρόνια. Είτε από αμέλεια και αδράνεια είτε μεθοδικά και προσχεδιασμένα, οι αρμόδιοι που είχαν στα χέρια τους τη λίστα «πέτυχαν» να χαθεί χρόνος σε έρευνες που δεν οδηγούσαν πουθενά. Φόρτωσαν τον ελεγκτικό μηχανισμό με έναν τεράστιο όγκο στοιχείων προκειμένου να αναλώνεται σε έρευνες για εκατομμύρια τραπεζικές συναλλαγές κεφαλαίων που διακινήθηκαν από τράπεζα σε τράπεζα και μέχρι την Ελβετία ή και τη Σιγκαπούρη, από τις οποίες γνώριζαν ότι δεν μπορούσε να αποκαλυφθεί ποτέ το οτιδήποτε.
Πίσω από μεγαλοστομίες ότι δήθεν «βρισκόμαστε στα ίχνη των φοροφυγάδων», πολλοί βολεύονταν ώστε να μην κινείται τα παραμικρό, έως ότου τα πράγματα φτάσουν κάποια στιγμή στο απροχώρητο κι οι έρευνες καταρρεύσουν, για να βγουν λάδι εντέλει οι ελεγχόμενοι - επώνυμοι και μη. Κι αυτό τελικά συνέβη, όπως όλα δείχνουν.

7 Νοεμβρίου 2014

Γιατί η Γερμανία επιμένει ότι η Ελλάδα είναι «ειδική περίπτωση»

Μετά το χθεσινό Eurogroup επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι δεν είναι ορατή η ημερομηνία που θα γλυτώσουμε από τη στενή εποπτεία των ξένων και τη σκληρή λιτότητα. Όχι τουλάχιστον όσο στην κυβέρνηση της χώρας βρίσκονται τα δυο κόμματα που ευθύνονται για την κατάσταση που έχει βρεθεί η χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Χωρίς βέβαια, να είναι δεδομένο ότι και μια άλλη κυβέρνηση θα μπορέσει να αντιδράσει ουσιαστικά.
Το κείμενο της Βασιλικής Σιούτη που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από το Press Project το είχα διαβάσει 6-7 μέρες πριν, αλλά πιστεύω ότι αποκτάει μια πιο ολοκληρωμένη διάσταση κάτω από το φως των τελευταίων εξελίξεων.

Είναι ίσως ενδεικτικό της κατάστασης, ότι οι δύο χώρες της Ευρωζώνης που έχουν ως στόχο τους το περίφημο  «μαύρο μηδέν» (στα γερμανικά  «Schwarze Null», δηλαδή ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός που περιλαμβάνει και την εξυπηρέτηση του χρέους) είναι η πιο δυνατή  (Γερμανία) και η πιο αδύναμη (Ελλάδα).  
Ο Σόιμπλε πάντως, δέχεται έντονη κριτική από αρκετούς στη Γερμανία για το «μαύρο μηδέν» που επιδιώκει  με τον προϋπολογισμό του 2015.  Ακόμα και «σοφοί» σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης,  όπως  ο οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ,  δηλώνουν ότι το «μαύρο μηδέν» είναι η απόδειξη ότι ο Σόιμπλε δεν έχει ιδέα από οικονομικά. Αλλά αυτό  δεν πτοεί τον έλληνα πρωθυπουργό που θέλει κι αυτός να το πετύχει στο επόμενο στάδιο. Στόχος που  επιτυγχάνεται μόνο με ακραία λιτότητα και δημοσιονομική πειθαρχία.

5 Νοεμβρίου 2014

Περιμένοντας την τρόικα (του Στ. Λυγερού)

Είναι φανερό ότι οι προσπάθειες των κυβερνητικών εταίρων έχουν δυο άξονες, αλληλοσχετιζόμενους όμως. Πρώτον, να μεταθέσουν όλα τα νέα επώδυνα μέτρα για μερικούς μήνες, δηλαδή για μετά τις πιθανολογούμενες εκλογές λόγω μη εκλογής νέου προέδρου δημοκρατίας, ελπίζοντας να τις κερδίσουν. Και δεύτερον, να μπορέσουν να βρουν τους 25 πρόθυμους που τους λείπουν για να συμπληρώσουν τον αριθμό βουλευτών που χρειάζονται για να ολοκληρώσουν το έργο που τους έχει ανατεθεί από τις ντόπιες και ξένες δυνάμεις που τους στηρίζουν, αποφεύγοντας έτσι τις εκλογές.
Σε αυτά τα πλαίσια κυμαίνονται και οι διαπιστώσεις του κ.Σταύρου Λυγερού στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια και στο οποίο περιγράφει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας μετά τα αποτελέσματα των stress tests των τραπεζών και εν αναμονή της τρόικας.

Περιμένοντας την τρόικα, ξορκίζουν το ασφαλιστικό

Σαμαράς και Βενιζέλος επιδιώκουν να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση της τρόικας επειδή είναι προϋπόθεση όχι μόνο να εκταμιευτεί η δόση, αλλά και για να ανοίξει η συζήτηση σχετικά με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Αν και έχουμε πλέον εισέλθει στην τελική ευθεία προς την κρίσιμη καμπή της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, το πολιτικό τοπίο παραμένει θολό. Η φιλόδοξη στρατηγική των Σαμαρά και Βενιζέλου να καλλιεργήσουν την εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι η χώρα γυρίζει σελίδα έπεσε στο κενό λόγω της πίεσης του ευρωιερατείου και της αντίδρασης των αγορών.
Η πολιτικά καμένη λέξη «μνημόνιο», βεβαίως, θα εξοριστεί. Θα την αντικαταστήσει η λεγόμενη «προληπτική γραμμή στήριξης». Η ουσία όμως δεν θα αλλάξει ποιοτικά. Κι αυτό επειδή το νέο καθεστώς θα περιλαμβάνει και εποπτεία και δεσμεύσεις. Μπορεί ούτε το ένα ούτε το άλλο να έχουν προς το παρόν καθοριστεί, αλλά είναι από τώρα σαφές ότι η Ελλάδα θα παραμείνει «καλωδιωμένη», έστω και με πιο χαλαρό τρόπο.

4 Νοεμβρίου 2014

Ο Χρ.Γιανναράς για την κρίση: Υπήρχε εναλλακτική λύση

Οι απόψεις του Χρήστου Γιανναρά διαβάζονται με ενδιαφέρον ακόμα κι από αυτούς που δεν κινούνται στο ίδιο με το δικό του μήκος κύματος θέασης των συμβαινόντων.
Διάβασα στην Ημερησία μια σχετικά σύντομη, αλλά ιδιαίτερα περιεκτική συνέντευξή* του και θεώρησα απαραίτητο να την περιλάβω σε αυτή την αρχειοθέτηση ενδιαφερόντων κειμένων που φιλοδοξεί να αποτελεί αυτό το blog.


Κύριε Γιανναρά, υπάρχει η αίσθηση ότι σήμερα βιώνουμε το τέλος μιας εποχής. Ποιες είναι οι συνέπειες στην Ελλάδα; 

Τις συνέπειες τις βιώνουμε, με οδύνη και πανικό κάθε μέρα.  

Αλλά ο περιγραφικός εντοπισμός τους μάλλον κουράζει και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τις ανα­χαιτίσει.
 
Πώς αντιλαμβάνεστε την οικονομική κρίση που μας έπληξε το τελευταία χρόνια; Υπήρχε, άραγε, εναλλακτική λύση;

Πιστεύω ότι υπήρχε εναλλακτική λύση. Αυτή θα μπο­ρούσε να είναι η επικέντρωση όλων των προσπαθειών στην «κατά κεφαλήν καλλιέργεια», αλλά και στη συνειδητοποίηση των κριτηρίων «ποιότητας» της ζωής. Γιατί τη Φινλανδία ή την Ελβετία δεν τις διαλύει η «κρίση»;

Τις προηγούμενες δεκαετίες είχε επικρατήσει ευρέως η «φι­γούρα» και η υπερκατανάλωση. Πιστεύετε ότι η κρίση μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά σε επίπεδο αξιών;

Η ζωή προχωρεί με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων, όχι τις αφηρημένες «αξίες». Στις προηγούμενες δεκαε­τίες, ανάγκη των Ελλαδιτών ήταν η φιγούρα και η κατα­ναλωτική απληστία. Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σημε­ρινή καταστροφή: στον πρωτογονισμό της εξουσίας με ανυπαρξία λαϊκής αντίδρασης.

1 Νοεμβρίου 2014

Το απατηλό σλόγκαν για "έξοδο από τα μνημόνια"

Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι. Άκουγα κάθε μέρα τον πρωθυπουργό, τους κομματικούς κολαούζους του και τα μνημονιακά τηλεοπτικά παπαγαλάκια να μιλάνε για τέλος των μνημονίων και αναρωτιόμουν, "δεν υπάρχει κανείς να εξηγήσει τι σημαίνει έξοδος από το μνημόνιο;" Ώσπου διάβασα το άρθρο του Χριστόφορου Κάσδαγλη - που αναδημοσιεύω στη συνέχεια - και σε αυτό βρήκα πολλές από τις σκέψεις που είχα κάνει.
Πόσοι πιστεύουν ότι, αν συνεχίσει να κυβερνάει αυτή η υποτελής κυβέρνηση, θα αποφύγουμε την επιβολή και άλλων μνημονίων με οποιοδήποτε άλλη ονομασία; Εδώ θα θυμηθούμε το γνωστό "άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς".
Διαβάστε όμως το παρακάτω άρθρο, στο οποίο ο Χρ.Κάσδαγλης ξεγυμνώνει το προπαγανδιστικό σλόγκαν για "έξοδο από τα μνημόνια". (τα bold στο κείμενο δικά μου)
  
Όχι μνημόνιο, αλλά …memorandum
 
Τα μνημόνια δεν είναι συμβόλαια με ημερομηνία λήξεως. 
Τι στ’ αλήθεια σημαίνουν τα ρητορικά παιχνίδια της κυβέρνησης περί εξόδου απ’ αυτά;

Είναι αστεία όλη αυτή η κυβερνητική παραφιλολογία των τελευταίων ημερών περί «τέλους των μνημονίων». Εχθές μόλις, ο πρωθυπουργός επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο, θυμίζοντας τον παλιό «αντιμνημονιακό» εαυτό του, τα Ζάππεια και όλες εκείνες τις υποσχέσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης με τους δανειστές και εταίρους, τότε που ο κ. Σαμαράς ήταν στην αντιπολίτευση και είχε την αυταπάτη ότι είχε στο τσεπάκι του την αυτοδυναμία. Βιαζόταν τότε ο κ. Σαμαράς να γίνουν εκλογές να σαρώσει. Τώρα, δεν βιάζεται καθόλου.
 Η υπόσχεση ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια είναι βέβαια εντελώς κούφια και υποκριτική. Τα μνημόνια δεν είναι συμβόλαια με ημερομηνία λήξεως. Τα μνημόνια είναι οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι και διατάξεις που επέβαλαν, αυτοί ακριβώς που πυροδότησαν την ύφεση ως τα άκρα, αυτοί ακριβώς που διέλυσαν και διαλύουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, που έστειλαν και συνεχίζουν να στέλνουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στην ανεργία, αυτοί ακριβώς που ευθύνονται για τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, για την ανθρωπιστική κρίση, για τη διάλυση της δημόσιας παιδείας και της δημόσιας υγείας, αυτοί ακριβώς που κατεδαφίζουν δομές υποστήριξης των αδύναμων στρωμάτων, που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις και έχουν εκτοξεύσει τη φορολογία, που καταστρέφουν τα ασφαλιστικά ταμεία, που έχουν αναιρέσει στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις πολλών δεκαετιών.

GreekBloggers.com