Η οικονομική κρίση έχει διαβρώσει τη δημοκρατία

Διαπιστώνουμε κάθε μέρα πόσο απογοητευμένοι είναι οι πολίτες από τους πολιτικούς. Αυτό όμως δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο) οι ψηφοφόροι κατηγορούν τους πολιτικούς ότι ενδιαφέρονται περισσότερο να προωθήσουν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, παρά των πολιτών που τους εξέλεξαν. Λογικό επακόλουθο είναι να εκτοξεύονται εναντίον τους κατηγορίες ότι εξαρτώνται από το οικονομικό κατεστημένο.
Τα κοινοβούλια με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού αποτελούν συστατικό στοιχείο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού υπάρχει φόβος να οδηγήσει στον τραυματισμό της δημοκρατίας, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τη στροφή όλο και μεγαλύτερου μέρους των ευρωπαίων πολιτών σε ακροδεξιά κόμματα "μειωμένης" δημοκρατικής ευαισθησίας.
Μάλλον έχει φτάσει η ώρα να επανεξετάσουμε τον τρόπο λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών στα ευρωπαϊκά κράτη (κατ'αρχήν), ώστε να διασώσουμε το πολίτευμα, που έχει αποδειχτεί μέχρι τώρα ότι είναι το καλύτερο που έχει εφαρμοστεί από τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Ο Philip Coggan, συγγραφέας του βιβλίου "The Last Vote: The Threats to Western Democracy", παραθέτει τις σχετικές απόψεις και τις διαπιστώσεις του, κάνοντας και κάποιες προτάσεις, στο άρθρο που αναδημοσιεύω παρακάτω από τον Economist.

Εξεγερμένοι ψηφοφόροι

  Η δημοκρατία έχει μια δύσκολη χρονιά μπροστά της: το 2014 σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας, της Ινδονησίας και της Βραζιλίας, όπως και στις Ηνωμένες Πολιτείες (ενδιάμεσες εκλογές) και τα 28 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκλογή Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου), οι ψηφοφόροι θα προσέλθουν στις κάλπες. Αλλά η προσέλευσή τους στον πλούσιο κόσμο μειώνεται σταθερά από τη δεκαετία του 1970, από περισσότερο του 80%, σε λιγότερο του 70% έως το 2011 (βλέπε διάγραμμα). Σε όλον τον κόσμο οι πολίτες είναι βαθιά απογοητευμένοι από τους πολιτικούς και τις εκλογές. Το επόμενο έτος ένας ανησυχητικά υψηλός αριθμός ψηφοφόρων θα φλερτάρει με τα πολιτικά άκρα.

Η οικονομική κρίση έχει διαβρώσει τη συμφωνία που στήριζε τη δημοκρατία: οι ψηφοφόροι υποστηρίζουν τους πολιτικούς με αντάλλαγμα μεγαλύτερη ευημερία. Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία κλονίστηκε τη δεκαετία του 1930 ενόψει της Μεγάλης Ύφεσης. Η Νότιος Αμερική ολίσθησε στην απολυταρχία τις δεκαετίες των 1970 και 1980.

Οι διπλές κάλπες του Μαΐου και ο ΣΥΡΙΖΑ (του Σταύρου Λυγερού)

Τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις του για τις επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές, καθώς και στις ευρωεκλογές, παραθέτει ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω πιο κάτω από τα τελευταία ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Από την ανάλυσή του καθίσταται σαφές ότι οι επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι ψηφοφόροι του εκείνοι που ασπάζονται την ιδεολογία του, ανέρχονται σε ένα μεσαίο μονοψήφιο νούμερο (γύρω στο 5%), ενώ οι πολίτες που του χαρίζουν την ψήφο τους ανεβάζοντάς το πάνω από το 20% είναι πολιτικοί πρόσφυγες από άλλα κόμματα, που θέλουν να διαμαρτυρηθούν για τις επιπτώσεις των μνημονίων και εναποθέτουν σε αυτό το κόμμα τις ελπίδες τους, για να τους οδηγήσει μακριά από τις αντιλαϊκές πολιτικές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, συνηθισμένος σε χαμηλά ποσοστά, δεν ξέρει πώς να χειριστεί το απρόσμενα υψηλό ποσοστό που του προέκυψε και κάνει ερασιτεχνικές κινήσεις που θα μπορούσαν να διώξουν αρκετούς από αυτούς. Εκτός αν την τελευταία στιγμή προσαρμοστεί με τα νέα δεδομένα.

Οι διπλές κάλπες του Μαΐου και ο ΣΥΡΙΖΑ

Στην Κουμουνδούρου πρέπει να κάνουν το σταυρό τους που αποφασίστηκε οι αυτοδιοικητικές εκλογές να συμπίπτουν χρονικά με τις ευρωεκλο­γές. Ο λόγος είναι ότι οι επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις πρώτες αναμένεται να εί­ναι σαφώς κατώτερες του ποσοστού που θα αποσπάσει στις δεύτερες. Το πολιτικό μήνυ­μα των δημοτικών και περιφερειακών εκλο­γών είναι από τη φύση του δυσανάγνωστο.

Οι τοπικές αντιθέσεις, τα τοπικά δίκτυα επιρ­ροής, ο αποφασιστικός ρόλος των προσώπων και τα αυτοδιοικητικά κριτήρια λειτουργούν σαν παραμορφωτικός φακός που δυσκολεύει την εξαγωγή συμπερασμάτων για το συσχε­τισμό των κομματικών δυνάμεων σε εθνικό επίπεδο. Από την άλλη πλευρά όμως είναι παράδοση να εξάγονται πολιτικά συμπερά­σματα κυρίως από τις εκλογές για τον έλεγ­χο των δεκατριών περιφερειών και των μεγά­λων δήμων, με πρώτο το Δήμο Αθηναίων.

Οι Ευρωσκεπτικιστές είναι οι μεγαλύτεροι φιλοευρωπαϊστές

Πριν λίγο καιρό, επισημαίνοντας τον αυξανόμενο ευρωσκεπτικισμό είχα αναφερθεί στην μέχρι προ τετραετίας πίστη μου στο εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης και την απογοήτευση που ένοιωσα τα τελευταία χρόνια από τις ερασιτεχνικές (ή υποκινούμενες με συγκεκριμένο σκοπό) ενέργειες των επικεφαλής των ισχυρών κρατών για την αντιμετώπιση της κρίσης. Εξέφρασα έτσι την απογοήτευσή μου για το πόσο έξω είχα πέσει σε αυτό το πιστεύω μου, φοβούμενος ότι ο σκεπτικισμός μου θα με οδηγήσει στο αντίθετο στρατόπεδο, αυτό των αντιευρωπαϊστών. 
Απάντηση όμως (και παρηγοριά) μου έδωσε το άρθρο που αναδημοσιεύω πιο κάτω. Σε αυτό ο αρθρογράφος αποδεικνύει πειστικά πως ευρωσκεπτικιστής δεν σημαίνει αντιευρωπαϊστής! Άρα, όλοι εμείς που πιστέψαμε στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης και που δεν μας εκφράζει ο τρόπος που λειτουργεί αυτή σήμερα, δεν έχουμε παρά να χρησιμοποιήσουμε το σκεπτικισμό μας ως εργαλείο για να βρούμε τις λύσεις στα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει οι ανίκανες πολιτικές ηγεσίες. Γιατί τελικά, όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν τις ίδιες προσδοκίες, οι κυβερνήσεις έχουν διαφορετικά συμφέροντα.
 

Ζητούνται ευρωσκεπτικιστές

(του Κώστα Αργυρού)

Μια από τις πολλές και όχι ασήμαντες παρανοήσεις, που κυριαρχούν στην συζήτηση που (δεν) γίνεται για το μέλλον της Ευρώπης, δύο μόλις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, αποτελεί και η συχνή ταύτιση των όρων ευρωσκεπτικισμός και αντιευρωπαϊσμός. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται ασήμαντο, αλλά είναι πολύ ουσιαστικό να καταλάβουμε ότι με βάση την εικόνα της σημερινής Ευρώπης οι μεγαλύτεροι φιλοευρωπαϊστές, ίσως να είναι τελικά οι ευρωσκεπτικιστές και όχι αυτοί που έχουν βολευτεί με το σημερινό της καθεστώς.

Aphroditecoin, το Κυπριακό εθνικό ψηφιακό νόμισμα

Το περασμένο Σαββατοκύριακο τάραξε τα νερά η εμφάνιση ενός ακόμα εθνικού κρυπτονομίσματος, αυτή τη φορά πολύ κοντά στη χώρα μας. Μετά το auroracoin της Ισλανδίας και το spaincoin της Ισπανίας, ένα ακόμα εθνικό ψηφιακό νόμισμα κυκλοφόρησε, στην Κύπρο αυτή τη φορά, το aphroditecoin!

Όπως και τα άλλα δυο εθνικά κρυπτονομίσματα, το aphroditecoin βασίζεται στο litecoin και έγινε προεξόρυξη  του 75% του συνόλου των νομισμάτων που θα τεθούν τελικά σε κυκλοφορία.

Έτσι στις 21 Μαρτίου ήταν διαθέσιμα για κάθε Κύπριο 25.4 aphroditecoin (αξίας περίπου € 48 εκείνη τη μέρα).

Ο δημιουργός αυτού του κρυπτονομίσματος είναι  ο Κώστας Θεμιστοκλέους και, όπως είπε, ο λόγος που προχώρησε σε αυτή την ενέργεια είναι διότι «Πρέπει η ισχύς να αφαιρεθεί από τους πολιτικούς και να επιστραφεί στο λαό».

AuroraCoin, ο Ισλανδός ανταγωνιστής του bitcoin

Με τα ψηφιακά νομίσματα ή κρυπτονομίσματα έχω ασχοληθεί κι άλλες φορές από αυτό το blog, επειδή πιστεύω ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια λύση, μια διαφυγή από την τραπεζική κυριαρχία και τα προβλήματα που δημιουργούνται στις οικονομίες των κρατών, εξαιτίας του τρόπου που ελέγχεται ο όγκος των κυκλοφορούντων καθιερωμένων φυσικών νομισμάτων από τις κατά τόπους κεντρικές τράπεζες.

Μέχρι τώρα είχα ασχοληθεί μόνο με το bitcoin, αφού αυτό ήταν που γνώρισε πρώτο μια πρωτοφανή εξάπλωση. Δεν είναι όμως το μόνο ψηφιακό νόμισμα που κυκλοφορεί. Υπάρχουν και άλλα, όπως το Kanyecoin και το Ron Paul coin. 

To AuroraCoin αποτελεί την πιο πρόσφατη δημιουργία κρυπτονομίσματος και θα κυκλοφορήσει λίγες ώρες αργότερα από την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και συγκεκριμένα τα μεσάνυχτα της 24^ης προς 25^η Μαρτίου. Θα ήταν μια σημαδιακή ημερομηνία, αν αφορούσε την Ελλάδα! Αφορά όμως την Ισλανδία.

(Σημιτικές) Ελιές και (Megaλα) Ποτάμια

Είναι φανερό (και λογικό) το γεγονός ότι η μνημονιακή παράταξη προσπαθεί να βρει τρόπους να διατηρηθεί στην εξουσία.
Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω, η ΝΔ -  αν ληφθεί υπόψη η πολιτική που ακολουθεί - διατηρεί ποσοστά ακατανόητα υψηλά. Σίγουρα την ψηφίζουν αυτοί που έχουν ωφεληθεί από τα μνημόνια.  Επίσης εκείνοι που την υποστηρίζουν με φανατισμό οπαδικού χαρακτήρα. Ακόμα παλαιοί ψηφοφόροι της που χαρακτηρίζονται από πολιτική αρτηριοσκλήρωση. Είναι όμως όλοι αυτοί τόσοι, ώστε να αγγίζουν το 20%; Πρέπει να είναι, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις! Και φυσικά, όλοι αυτοί δεν συγκινούνται από την - με υπαιτιότητά της, κυρίως - καταβαράθρωση του όποιου πολιτικού επιπέδου υπήρχε (που δεν ήταν άλλωστε και σε ψηλό σημείο).

Τα ποσοστά αυτά, πάντως, δεν είναι αρκετά για να της επιτρέψουν να συνεχίσει να επιτελεί το "θεάρεστο" έργο της. Το έργο τής ολοκλήρωσης της φτωχοποίησης της μεγάλης πλειοψηφίας των ελλήνων, καθώς και της απορρόφησης όποιων ψίχουλων από καταθέσεις τούς έχουν απομείνει.

Η ατροφική Ελιά και το θολό Ποτάμι (του Σταύρου Λυγερού)

Πού θα πάνε οι ψήφοι των τέως ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ είναι η μεγάλη ανησυχία των κυβερνώντων και των ξένων αφεντικών τους. Έτσι δοκιμάζουν να δημιουργήσουν νέα κόμματα που θα εγκλωβίσουν τις ψήφους αυτές, πριν πάνε σε κόμματα που θα δημιουργήσουν πρόβλημα στους "δανειστες". Περισσότερα όμως για τις δικές μου απόψεις θα γράψω αύριο. 
Σήμερα προτείνω να διαβάσουμε το σχετικό άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού, που αναδημοσιεύω πιο κάτω, στο οποίο περιγράφει με τη γνωστή σαφήνειά του την κατάσταση και το ...πρόβλημα.

Η ατροφική Ελιά και το θολό Ποτάμι
 
Οι επικείμενες ευρωεκλογές βρίσκουν τον άλλοτε κεντροαριστερό πυλώνα του πολιτικού συστήματος όχι μόνο κατακερματισμένο, αλλά και αποδεκατισμένο. Η ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με το Μνημόνιο και τη μονοδιάστατη λιτότητα, που συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, το οδή­γησε στην εκλογική κατάρρευση και τώρα πλέον στα πρόθυρα της πολιτικής εξαφάνι­σης. Η Κεντροαριστερά δεν έπαψε να είναι ένας από τους δύο μεγάλους ιδεολογικοπο­λιτικούς χώρους. Απλώς οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι έπαψαν να θεωρούν το ΠΑΣΟΚ προνομιακό πολιτικοκομματικό εκφραστή τους, όπως συνέβαινε καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Η πικρή αλήθεια για το Greek Success Story (του Γ.Βαρουφάκη)

Σκέφτηκα μήπως δεν θα έπρεπε να αναδημοσιεύσω σήμερα το πιο κάτω άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη. Για το λόγο ότι είναι μια μέρα σημαιοστολισμού της κυβέρνησης και των συστημικών καναλιών, μετά την αποδοχή της τρόικας να αναβληθούν όλες οι "δύσκολες" αποφάσεις για μετά τις ευρωεκλογές, ελπίζοντας ότι θα ψηφίσουν τα μνημονιακά κόμματα όσοι πολίτες χρειάζονται, ώστε να μην δημιουργηθούν αναταράξεις και διακινδυνεύσουν οι δανειστές να χάσουν μια τόσο υπάκουη κυβέρνηση. Μάλιστα δέχτηκαν να ανακοινώσουν πρωτογενές πλεόνασμα 2,9 δισ ευρώ, περισσότερο κι από τα πιο τρελά όνειρα της τριανδρίας Σαμαρά-Βενιζέλου-Στουρνάρα! Θα μπορούσαν να ανακοινώσουν και 4 ή 5 ή και 6 δις. Ποιός θα τους εμπόδιζε; Η αξιοπιστία τους; Αυτή έχει χαθεί προ πολλού και κανείς δεν την αναζητάει πλέον.
Σκεφτόμουν λοιπόν, μήπως έπρεπε να αφήσω για σήμερα την αποκάλυψη της πραγματικότητας για να μείνουμε να διασκεδάζουμε με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις και τις τηλεοπτικές αναλύσεις των μνημονιακών παπαγάλων.
Όμως η πραγματικότητα παραμένει μπροστά μας και όσες αλχημείες κι αν χρησιμοποιήσουν για να πείσουν τους αφελείς και τους αδαείς (υπάρχουν φυσικά και τέτοιοι, αν και ο αριθμός τους μειώνεται συνεχώς) ότι το Success Story υπάρχει, η ρεαλιστική ανάγνωση των αριθμών αποκαλύπτει την τραγική αλήθεια.

Ούτε οι αριθμοί ευημερούν: Η πικρή αλήθεια για το Greek Success Story
 
Η κυβέρνηση επιμένει: Η ελληνική οικονομία σταθεροποιείται και περνάει, εντός του 2014, στην περίοδο της ανάκαμψης. Ο Αλέξης Τσίπρας, την ίδια ώρα, θέτει τους ψηφοφόρους, εν όψει των ευρωεκλογών, προ της ευθύνης τους να αποφανθούν για το εάν η κυβέρνηση έχει δίκιο (οπότε πρέπει να την ψηφίσουν) ή όχι. Ας θέσουμε για λίγο στην άκρη τις πολιτικές αντιπαραθέσεις κι ας δούμε τι λένε οι αριθμοί εις βάθος. Κι όταν λέω οι αριθμοί, εννοώ τα στατιστικά στοιχεία, όπως ακριβώς τα δίνει η Τράπεζα της Ελλάδας και η ΕΛΣΤΑΤ.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση και την τρόικα, το 2013 η ύφεση επιβραδύνθηκε. Πράγματι, σε σταθερές τιμές, ο ρυθμός συρρίκνωσης του εθνικού εισοδήματος (του ΑΕΠ) κυμαινόταν το 2012 μεταξύ -7,9% και -6,7% ενώ το 2013 η ύφεση κυμαινόταν μεταξύ -5,7% και -3%.
Μειώθηκε όμως πράγματι ο ρυθμός συρρίκνωσης; Σε καμία περίπτωση. Ο λόγος που φαίνεται να μειώνεται η ορμητικότητα της ύφεσης είναι ότι μετρά το ΑΕΠ σε σταθερές τιμές. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όταν, π.χ., το ΑΕΠ παραμένει το ίδιο, σε ευρώ, αν παράλληλα πέσουν οι τιμές (όπως συμβαίνει τώρα λόγω της ύφεσης) το ΑΕΠ μετρούμενο σε σταθερές τιμές δείχνει να αυξάνει. Άρα, το ότι το 2013 η ύφεση έπεσε, επισήμως, προς το -3% αντανακλά, απλώς, το γεγονός ότι το εισόδημα μειώθηκε κατά 3% πιο γρήγορα απ’ ότι μειώθηκαν οι τιμές. Με απλά λόγια, το ΑΕΠ μειώθηκε, σε ευρώ, πολύ πιο πολύ από το επίσημο 3%. Πόσο πιο πολύ;

«Λεφτά υπάρχουν»: μας τα παίρνουν με ανακατανομές (του Ν.Κοτζιά)

Την πεποίθησή μου ότι "λεφτά υπάρχουν" την έχω διατυπώσει και άλλες φορές στο παρελθόν, σε κάποια posts. Σήμερα, αναρτώ στη συνέχεια κείμενο και άλλου αρθρογράφου που συμφωνεί μαζί μου, του Νίκου Κοτζιά.  
Κι επειδή ακριβώς υπάρχουν λεφτά στη χώρα, έχουν βρει διάφορες μεθόδους για να μας τα πάρουν. Οκτώ, σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Προφανώς, εφαρμόζοντας τη γνωστή μέθοδο της σαλαμοποίησης, όπως διαβεβαίωσε τροϊκανό και ο γνωστός πρώην τηλεπωλητής και νυν υπουργός για να καθησυχάσει τις ανησυχίες του σχετικά με την αποτελεσματικότητα της ακολουθούμενης πολιτικής από τη μνημονιακή κυβέρνηση.

«Λεφτά υπάρχουν»: μας τα παίρνουν με πολλαπλές ανακατανομές

Το σύστημα με μοχλό την πολιτική εξουσία και πλάτες την ξένη τρόικα, στόχευσε εξαρχής στην μονόπλευρη λιτότητα και από εκεί στην άγρια ανακατανομή σε βάρος της πλειοψηφίας με σειρά μηχανισμών τους οποίους πρέπει να αποκαλύπτουμε. Τέτοιος μηχανισμός υπήρξε στο παρελθόν και το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Στη διάρκειά του, οι μεγαλοεισοδηματίες εφάρμοσαν όλους τους ληστρικούς κανόνες της πρωταρχικής συσσώρευσης.

Ο πρώτος μηχανισμός ανακατανομής είναι η μείωση των μισθών και συντάξεων, η υποτίμηση της μικρής και μεσαίας ακίνητης περιουσίας, οι φοροκλοπές και η μεγάλη φοροδιαφυγή, οι εισφοροκλοπές και οι μίζες που έχουν συσσωματωθεί στο σημερινό δημόσιο χρέος.

Η δεύτερη ανακατανομή γίνεται με το μηχανισμό λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Η λεηλασία αυτή έχει πολλαπλές μορφές. Αφενός άμεσες, όπως υπερβολικά μεγάλες εκπτώσεις κατά την αγορά δημόσιας περιουσίας. Παραδείγματα δεκάδες: Στη Χαλκιδική (Σκουριές), μία από τις ακριβότερες περιοχές της ΕΕ, η δημόσια γη (μαζί με τον χρυσό) πουλήθηκε με 32 ευρώ το στρέμμα. Ανάλογα έγιναν και ως προς το καλύτερο φιλέτο της Μεσογείου, τον Λαιμό της Βουλιαγμένης, αλλά και με δημόσια κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, όπου κοστολογήθηκε η τιμή του τετραγωνικού στα 820 ευρώ. Αφετέρου έμμεσες, όπως το φτηνό ρεύμα που παρέχεται σε μεγάλους επενδυτές.

Ο ρόλος των τηλεδημοσιογράφων στην κυβερνητική προπαγάνδα

Ο ρόλος που παίζουν συγκεκριμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι, που από τις συχνότητες των συστημικών καναλιών προωθούν την κυβερνητική προπαγάνδα, είναι αλήθεια ότι ενοχλεί όλο και περισσότερους πολίτες, αφού όλο και περισσότεροι πολίτες σταματούν να τρέφονται με κουτόχορτο. Το κακό είναι ότι παίρνει η μπάλα και τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων που θέλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Γιατί κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως υπάρχουν και τέτοιοι δημοσιογράφοι. Μπορούν όμως αυτοί, αν και είναι πολύ περισσότεροι, να εγγυηθούν την ύπαρξη αντικειμενικής και αμερόληπτης ενημέρωσης;
Απάντηση σ'αυτό το ερώτημα δίνει ένα ενδιαφέρον σχετικό άρθρο του Ν.Μπογιόπουλου που διάβασα πρόσφατα στον Ενικό και μεταφέρω πιο κάτω ένα κομμάτι του.

 

Δημοσιογράφοι: Θύματα και «θύτες»

Σήμερα στην ΕΣΗΕΑ είναι εγγεγραμμένοι περίπου 10.000 επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Οι μισοί είναι άνεργοι. Οι υπόλοιποι, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, εργάζονται σε συνθήκες «γαλέρας», κακοαμειβόμενοι, βρίσκονται στο πόδι 24 ώρες το 24ωρο, πολλές φορές χωρίς ασφάλιση, τελούν υπό τη δαμόκλειο σπάθη της εκάστοτε «γραμμής» του τάδε ή του δείνα εργολάβου στα ΜΜΕ, ζουν με το άγχος αν θα έχουν δουλειά την επόμενη μέρα. Αυτοί είναι, που συγκροτούν τις θανατερές στατιστικές με τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας από κάθε άλλο επαγγελματικό πεδίο στο χώρο των «εργατών του λόγου».
Φυσικά υπάρχει και μια μικρή μειοψηφία που συγκροτεί το «ανφάντ γκατέ» αυτού που θα λέγαμε «συστημική δημοσιογραφία». Ένα μέρος της χρησιμοποιεί τη δημοσιογραφία ως πασαρέλα συμμετοχής της στο κλαμπ των «VIPs». Ένα άλλο αποτελεί κρίκο της αλυσίδας του θεάματος. Ένα τρίτο υπηρετεί δυο και τρεις «αφεντάδες» ταυτόχρονα, όχι γιατί πρέπει να βγάζει το ψωμί της, αλλά γιατί έτσι εξασφαλίζει το παντεσπάνι της. Και φυσικά έχουμε το πολιτικό κομμάτι αυτής της κατηγορίας, το οποίο:

Το κόμμα του Μνημονίου (του Σταύρου Λυγερού)

Από ποιούς αποτελείται το άτυπο κόμμα του μνημονίου; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των υποστηρικτών του, ποια είναι η κοινωνική τους θέση και ποια η οικονομική τους κατάσταση; Ποιοι είναι αυτοί, στην στήριξη και - κυρίως - στην ψήφο των οποίων στηρίζονται οι μνημονιακές κυβερνήσεις.
Ο κ.Σταύρος Λυγερός αποκρυπτογραφεί αυτή τη μερίδα πολιτών, οι οποίοι, προφανώς, δεν έχουν θιγεί από την εφαρμοζόμενη - κατ'επιταγήν της τρόικας - μνημονιακή πολιτική.
Το κείμενο που αναδημοσιεύω σήμερα, το πήρα από το γνωστό βιβλίο τού καλού αρθρογράφου με τίτλο "Από την Κλεπτοκρατία στη Χρεοκοπία"  (εκδόσεις Πατάκη). Να σημειώσω μόνο ότι, επειδή το βιβλίο γράφτηκε επί κυβερνήσεως ΓΑΠ, έχω αλλάξει τα σημεία, στα οποία αναφέρεται στην κυβέρνησή του, διαγράφοντας το όνομα Παπανδρέου, και όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε, τα γραφόμενα ταιριάζουν ακριβώς και με τη δράση της σημερινής κυβέρνησης. Τόση διαφορά έχουν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά!!!

Το κόμμα του Μνημονίου

Όταν τον Μάιο 2010 ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο, πολλοί Έλληνες θεωρούσαν πως στο σημείο που είχαν φτάσει τα πράγματα ήταν αναγκαίο κακό για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Ορισμένοι εξ αυτών θεωρούσαν το Μνημόνιο και αναγκαία θεραπεία, επειδή επέβαλλε αλλαγές τις οποίες οι ελληνικές κυβερνήσεις απέφευγαν να λάβουν επί πολλά χρόνια από τον φόβο του πολιτικού κόστους. Ο σκληρός πυρήνας των μνημονιακών, μάλιστα, θεωρούσε και θεωρεί το καθεστώς οικονομικού ελέγχου και κηδεμονίας από την Τρόικα ευλογία! Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι στην κατηγορία των πολιτών που συγκροτούν το άτυπο κόμμα του Μνημονίου ανήκουν κατά κανόνα ανώτερα και μεσαία εισοδηματικά στρώματα, το βιοτικό επίπεδο των οποίων θίγεται λίγο από την κυβερνητική πολιτική.

Οι "θυσίες" μας έσωσαν μερικούς από τους πλουσιότερους της Ευρώπης

Η άποψη του καθηγητή πολιτικής οικονομίας Mark Blyth (*) είναι πως η λιτότητα είναι μια πολύ επικίνδυνη ιδέα. Και γίνεται πιο επικίνδυνη από τη στιγμή που χρησιμοποιείται ως φάρμακο για την κρίση, από αυτούς ακριβώς που τη δημιούργησαν. 
Πιο κάτω αναδημοσιεύω την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο Hot Doc, στην οποία μιλάει για την ιστορική αποτυχία της λιτότη­τας και την λανθασμένη αντιμετώπιση της κρίσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Mark Blyth: Σώσαμε μερικούς από τους πλουσιότερους ανθρώπους της Ευρώπης σε βάρος της Ελλάδας

Πόσο παλιά ιστορία είναι η πολιτική της λιτότητας;

Πρέπει να γυρίσουμε στη γέννηση της θεωρίας του καπιταλισμού, στην εποχή του Τζον Λοκ και της αγγλικής επανά­στασης του 17ου αιώνα. Εκείνη την εποχή υπήρχαν κάποιοι που αποφάσι­σαν ότι το ιερό δικαίωμα του βασιλιά δεν επαρκούσε πια και ήθελαν να αναδιανείμουν τη γη μεταξύ τους. Για να το κατορθώσουν αυτό, το παράδοξο ήταν πως έπρεπε να αναλάβουν την εξου­σία και τον έλεγχο του κράτους. Το βρόμικο μυστικό του φιλελευθερισμού είναι ότι οι αγορές δεν δημιουργούνται από μόνες τους, αλλά από το κράτος ή με τη βοήθειά του. Μετά όμως υπάρ­χει πρόβλημα, επειδή ένα κράτος που είναι αρκετά ισχυρό για να σε υπερα­σπίσει εναντίον εκείνων που θέλουν να πάρουν τη γη σου, είναι επίσης αρκετά ισχυρό για να πάρει το ίδιο τη γη σου! Έτσι, ο φιλελευθερισμός πάντα είχε μια σχέση αγάπης-μίσους με το κράτος. Δεν το εμπιστεύεται αλλά ταυτόχρονα το χρειάζεται. Από αυτές τις αμφιβολίες δημιουργείται η ιδέα της οικονομικής λιτότητας. Η θεωρία λέει πως, όποτε υπάρχει οικονομική κρίση και χρειά­ζονται περικοπές, αντί να κοπούν οι υπερβολές που δημιούργησαν τη φού­σκα, είναι οι κρατικές δαπάνες που πρέπει να μειωθούν.

Ευρώπη υπό αποδόμηση (του Λεωνίδα Βατικιώτη)

Με τα αποτελέσματα του πιο πρόσφατου Ευρωβαρόμετρου έχουμε ασχοληθεί κι άλλη φορά από αυτή εδώ τη γωνιά. Σήμερα αναδημοσιεύω μεγάλο τμήμα από ένα άρθρο του Λ.Βατικιώτη που σχολιάζει τα εν λόγω αποτελέσματα από μια άλλη οπτική γωνία. 
Το γεγονός πάντως είναι ότι με την ακολουθούμενη πολιτική από αυτούς που κινούν τα οικονομικά νήματα στην Ευρώπη, ο ευρωσκεπτικισμός θα συνεχίσει να φουντώνει. 

Το χαστούκι του Ευρωβαρόμετρου και το αμφιλεγόμενο διατλαντικό εμπόριο 
(του Λεωνίδα Βατικιώτη)

.............
Η πολιτική στάση των Ευρωπαίων πολιτών καταγράφηκε πιστά στο Ευρωβαρόμετρο, την έρευνα που πραγματοποιείται σε όλη την ΕΕ δύο φορές τον χρόνο. Η πιο πρόσφατη, του φθινοπώρου του 2013 που διεξήχθη τον Νοέμβριο, περιείχε ευρήματα που θα έπρεπε να ανησυχήσουν πολλούς από τους αργυρώνητους γραφειοκράτες της ΕΕ, καθώς δείχνουν ότι οι λαοί της Ευρώ­πης απορρίπτουν την πολιτική της λιτότητας, πίσω από την οποία έχουν στοιχηθεί όχι μόνο τα όργανα της ΕΕ, αλλά και τα μεγαλύτερα κόμματα της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας.

Αρκούν ορισμένα στοιχεία. Στο ερώτημα, για παράδειγμα, αν «εμπιστεύεστε την ΕΕ» θετικά απαντάει μόνο το 31%, ενώ το 58% απαντάει πως δεν την εμπιστεύεται. Οι αρνητικές απαντή­σεις ξεπερνούν σημαντικά το μέσο όρο στις χώρες της ευρω­παϊκής περιφέρειας, που βρίσκονται στο επίκεντρο της κρίσης. Έτσι, στην Ελλάδα απαντάει αρνητικά το 77%, στην Κύπρο το 75%, στην Ισπανία το 71%, στην Πορτογαλία το 68%, στην Ιτα­λία το 62% κ.ο.κ. Ο λόγος της αποστροφής τους στην ΕΕ είναι προφανής: Αυτές οι χώρες βίωσαν το αποκρουστικό πρόσωπο των Βρυξελλών, καθώς η πολιτική του ξεπουλήματος της δη­μόσιας περιουσίας και της οικονομικής κατοχής που επέβαλε το Τέταρτο Ράιχ εφαρμόστηκε με πολιορκητικό κριό την ΕΕ.

Το γεωπολιτικό πόκερ και η διχοτόμηση της Ουκρανίας (του Στ.Λυγερού)

Χθες κάναμε μια αναδρομή στα γεγονότα που σχετίζονταν με την περίφημη "πορτοκαλί επανάσταση" που έγινε στην Ουκρανία δέκα χρόνια πριν.
Το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω σήμερα, γραμμένο με ιδιαίτερη σαφήνεια, θα μας βοηθήσει να ολοκληρώσουμε την εικόνα της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στην Ουκρανία και να παρακολουθήσουμε πιο εύκολα την όποια εξέλιξη προκύψει.

ΤΟ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΚΕΡ ΚΑΙ Η ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
 
Τα γεγονότα στην Ουκρανία επιβε­βαιώνουν ότι ο Ψυχρός Πόλεμος μπορεί να μπή­κε στο ράφι, μπορεί να άλλαξε μορφή, αλλά δεν έγινε παρελθόν. Παρελ­θόν έγινε η ιδεολογική αντιπαράθεση Δύσης - Ανατολής, αλλά όχι και ο γεωπολιτικός αντα­γωνισμός. Οι Δυτικοί επεδίωκαν να κρατή­σουν, εάν ήταν δυνατόν εσαεί, τη Ρωσία στα γόνατα, όπως συνέβαινε επί Γέλτσιν. Με τη βοήθεια και των υψηλών τιμών του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και άλλων πρώτων υλών όμως, ο Πούτιν κατάφερε να ξαναστήσει την «Αρκούδα» στα πόδια της. Όταν, μάλιστα, ένιωσε ότι είναι αρκετά ισχυ­ρή, διεκδίκησε δυναμικά πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή σκηνή.

Οι Δυτικοί ποτέ δεν εγκατέλειψαν το σχέδιό τους να περικυκλώσουν γεωπολιτικά τη Ρω­σία ώστε να περιορίσουν το ρόλο της. Η επέ­κταση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη δημιούργησε θετικά για τη Δύση τετελεσμένα και στρίμωξε τη Μόσχα. Οι Αμε­ρικανοί όμως δεν τα πήγαν εξίσου καλά στην Κεντρική Ασία. Ο Πούτιν κατάφερε σε σημαντι­κό βαθμό να ανακτήσει τη γεωπολιτική επιρ­ροή στο μαλακό υπογάστριο της χώρας του.

Η Πορτοκαλί Επανάσταση του 2004, μικρή αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία

Τα γεγονότα της Ουκρανίας και η ανησυχία για πιθανό ξέσπασμα πολέμου απασχολούν όπως είναι φυσικό όλους μας. Αναλύσεις και σχολιασμοί από ειδικούς επί του θέματος γίνονται αρκετοί τόσο στα έντυπα όσο και στα τηλεοπτικά μέσα. Άλλωστε αύριο θα έχουμε και σε αυτό το blog, όπως κάθε Παρασκευή άλλωστε, άρθρο του Σταύρου Λυγερού, άκρως κατατοπιστικό για την εν λόγω κατάσταση.
Συχνές αναφορές γίνονται στη λεγόμενη "πορτοκαλί επανάσταση", που έγινε στην Ουκρανία πριν δέκα χρόνια. Έτσι σκέφτηκα να ανατρέξουμε στη σχετικά πρόσφατη ιστορία αυτής της πρώην σοβιετικής δημοκρατίας για να θυμηθούμε σε τι αφορά αυτή η επανάσταση, γεγονός που θα μας βοηθήσει να παρακολουθήσουμε αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

Η Πορτοκαλί Επανάσταση, λοιπόν, ήταν μια σειρά διαμαρτυριών και πολιτικών γεγονότων που έλαβαν χώρα στην Ουκρανία από τα τέλη Νοεμβρίου 2004 ως τον Ιανουάριο του 2005, ως άμεσο επακόλουθο της επαναληπτικής διαδικασίας των προεδρικών εκλογών της Ουκρανίας του 2004. Να πως εξελίχθηκαν τα πράγματα: 

Τον Νοέμβριο του 2004 στην Ουκρανία έγιναν προεδρικές εκλογές τις οποίες κέρδισε στον δεύτερο γύρο (στις 21 εκείνου του μήνα) με ποσοστό 49,42% έναντι 46,69% ο εκλεκτός του τότε προέδρου Λεονίντ Κούτσμα, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, εκπρόσωπος του φιλορωσικού "Κόμματος των Περιφερειών". Η αντιπολίτευση δεν συμφώνησε με τα αποτελέσματα των εκλογών, θεωρώντας ότι πραγματοποιήθηκε εκτεταμένη νοθεία, κυρίως στην ανατολική Ουκρανία και κάλεσε το λαό σε ειρηνικές διαδηλώσεις. Τα κυβερνητικά κτίρια του Κιέβου «σφραγίστηκαν» από χιλιάδες πολίτες που ζητούσαν εκ νέου προσφυγή στις κάλπες.

Είναι αυτή Ένωση των Ευρωπαϊκών Λαών;

Ομολογώ ότι είχα υπάρξει φανατικός ευρωπαϊστής μέχρι πριν λίγα χρόνια. Μέχρι τότε δηλαδή, που νόμιζα ότι Ενωμένη Ευρώπη σημαίνει ενοποίηση των λαών των διαφόρων κρατών, ώστε να ζουν κάτω από κοινές συνθήκες, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές. Πόσο έξω είχα πέσει! Αποδείχτηκε αφενός ότι δεν μπορούσε να υπάρξει ένωση λαών, όσο ο ένας από αυτούς τους λαούς είναι ο γερμανικός, ο οποίος έχει στο DNA του την επιθυμία κυριαρχίας πάνω στους άλλους, αφετέρου, ότι αυτό που κατασκευάστηκε δεν ήταν ένωση των ευρωπαϊκών λαών, αλλά ένωση άπληστων οικονομικών ολιγαρχιών, που βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τις όποιες δημοκρατικές ασφαλιστικές δικλείδες υπήρχαν, με σκοπό να προσποριστούν - τι άλλο; - περισσότερα κέρδη αρμέγοντας τους άτυχους λαούς, με τη βοήθεια πρόθυμων κυβερνητών που οι ολιγαρχίες αυτές "φύτευαν" σε όποια κράτη έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους.
Πιο κάτω αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Λεωνίδα Αποσκίτη, στο οποίο βρήκα ενδιαφέρουσες τις περιγραφές της σημερινής πραγματικότητας στην ευρωπαϊκή ένωση, παρόλο που δεν συμφωνώ με την κατάληξη του άρθρου, συγκεκριμένα με τις δυο τελευταίες παραγράφους. 
Ναι μεν δεν μου αρέσει η διαιρεμένη κάθοδος εκείνων των δυνάμεων που έχουν αντιληφθεί πού οδηγούν οι μνημονιακές πολιτικές, αφού με αυτόν τον κατακερματισμό τους βοηθούν την επιβίωση των κομμάτων που τις εφαρμόζουν στην πατρίδα μας, τα οποία οσονούπω θα είναι το εξής ένα, η Ν.Δ., αλλά όσο βρισκόμαστε στο ευρωπαϊκό άρμα, θεωρώ ότι πρέπει πρώτα να εξαντλήσουμε και την τελευταία δυνατότητα που μας προσφέρει το τελευταίο - έστω και αποδυναμωμένο - μέσο που μας προσφέρει η δημοκρατία, προσερχόμενοι στις ευρωεκλογές του Μαΐου για να δώσουμε το μήνυμά μας. Αν δε, αυτό το μήνυμα δεν γίνει αντιληπτό από αυτούς που πρέπει, τότε να σκεφτούμε άλλες μεθόδους αντίδρασης. Η συμμετοχή μας όμως σε αυτές τις εκλογές είναι απαραίτητη.
  

ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΜΑΥΡΕΣ ΜΕΡΕΣ!

(του Λεωνίδα Αποσκίτη)

Το πιο ασταθές τμήμα της Παγκόσμιας Οικονομίας είναι, κατά κοινή ομολογία, η νότια Ευρώπη. Ανάμεσά της, ο ελλαδικός και κυπριακός χώρος βρίσκεται στην πιο εύθραυστη κατά­σταση, εξαιτίας της εσωτερικής σήψης και εκποίησης που εκ­πορεύεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του «ευρωπαϊκού μο­νόδρομου», όπως πλασσάρεται η ευρω-γερμανική κατοχή.

Ζούμε μαύρες μέρες, σε μια χώρα όπου οι ίδιοι οι τραπεζί­τες και μεγαλοεργολάβοι καταστρέφουν την Οικονομία, οι δικαστικοί διασύρουν τη Δικαιοσύνη, οι ιθύνοντες της δημόσιας Υγείας αποκλείουν την πρόσβαση του πολίτη στα νοσοκομεία, οι ακαδημαϊκοί αποδομούν την Ιστορία, οι υπεύθυνοι της ενη­μέρωσης είναι οι μεταμοντέρνες ρέπλικες του αείμνηστου ηθο­ποιού Δήμου Σταρένιου, όταν στον ρόλο του συνεργάτη της Κομμαντατούρ κραύγαζε εναγωνίως "μη φοβάστε, οι Γερμανοί είναι φίλοι μας".