Ερωτήματα για την αξία του αγαθού της Ελευθερίας

Η κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια και η αμφισβήτηση για το κατά πόσον μπορεί να θεωρείται ελεύθερη και ανεξάρτητη, αφού οι αποφάσεις που αφορούν αυτήν και τους πολίτες της λαμβάνονται από κέντρα ξένων συμφερόντων, προκαλεί μερικά γενικότερα ερωτήματα για τη φύση και την αξία της έννοιας της Ελευθερίας. Όπως:

 

Τι είναι αυτό που δίνει τόση αξία στην Ελευθερία, ώστε οι πρόγονοί μας να έχουν δώσει τη ζωή τους για να την υπερασπιστούν;

Είναι αλήθεια πως οι έλληνες τοποθετούν το αγαθό της Ελευθερίας ψηλότερα απ’όσο άλλοι λαοί;

Και αν η απάντηση είναι θετική, αυτό οφείλεται στο DNA μας ή σε ειδικές συνθήκες (ιστορικές ή γεωστρατηγικές);

Η γνώμη των ευρωπαίων για το ευρώ

Πληθαίνουν οι απαισιόδοξοι για το μέλλον του ευρώ, λόγω της οικονομικής πολιτικής που ασκεί η Γερμανία, η οποία -κατά τα φαινόμενα- θα το χρησιμοποιήσει όσο της προσπορίζει κέρδη και όταν θα της είναι άχρηστο, θα το εγκαταλείψει, αφήνοντας να σβήσει και το "όραμα" της ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης. Αποτέλεσμα, φυσικά, θα είναι να βρεθεί η χώρα αυτή με ένα μάρκο ισχυρότερο από αυτό που είχε όταν δημιουργήθηκε η ευρωζώνη. 
Πώς αντιμετωπίζουν αυτή την κατάσταση τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, το ζούμε κάθε μέρα. Κυβερνώνται από πολιτικούς που παίρνουν αποφάσεις, ως να τους ενδιαφέρουν περισσότερο τα οφέλη των γερμανών, παρά των πολιτών που τους εξέλεξαν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι αποκαλύψεις που βγαίνουν συνεχώς για τον τρόπο που προωθούν τα συμφέροντά τους οι γερμανοί, μπορούν ίσως να μας δώσουν απαντήσεις.
Ο αυξανόμενος σκεπτικισμός για τα οφέλη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος αποκαλύπτεται και από τα αποτελέσματα του πρόσφατου Ευρωβαρόμετρου, της εξαμηνιαίας ευρωπαϊκής δημοσκόπησης. Μερικά από τα συμπεράσματά του παρουσιάζει και σχολιάζει στο άρθρο του που αναδημοσιεύω πιο κάτω από το ΕΘΝΟΣ, ο Γ.Δελαστίκ

Το ευρώ έσχατο όπλο της ΕΕ για ηγεμονία ή... αποσύνθεσή της!

(του Γιώργου Δελαστίκ)

Το ευρώ, το ενιαίο νόμισμα που ο τρόπος με τον οποίον το υπερασπίζεται η ΕΕ προκαλεί βαθύτατη αποξένωση των πολιτών της Ευρώπης από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αποδεικνύεται τελικά -σε δημοσκοπικό τουλάχιστον επίπεδο- ότι είναι το ανθεκτικότερο όπλο που έχει στα χέρια της η ΕΕ, στα μάτια των πολιτών της. Αυτό τουλάχιστον συνάγεται από τα ευρήματα του Ευρωβαρόμετρου - αυτής της δημοσκόπησης που διεξάγεται κάθε χρόνο τον Μάιο και τον Νοέμβριο ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες της ΕΕ κατ' εντολήν της Κομισιόν και συντονίζεται από την Κομισιόν.

Το Ευρωβαρόμετρο δεν είναι παρά μια μεγάλη δημοσκόπηση, με όλα τα μειονεκτήματα που εμπεριέχει κάθε διερεύνηση των διαθέσεων των πολιτών: έκφραση γνώμης χωρίς καμία συνέπεια, στιγμιαία αποτύπωση του τι πιστεύει τη δεδομένη στιγμή ο κόσμος, θεαματική αλλαγή άποψης όταν αλλάζουν οι συνθήκες ή το οικονομικοπολιτικό κλίμα κ.λπ. Εχοντας όλα αυτά κατά νου και πρωτίστως ότι πρόκειται για απόψεις και όχι για αποφάσεις, το γεγονός ότι η δημοσκόπηση του Ευρωβαρόμετρου γίνεται σταθερά κάθε χρόνο σε όλη την ΕΕ, επιτρέπει την εξαγωγή ορισμένων συμπερασμάτων ως προς τις επικρατούσες τάσεις στη διάθεση των Ευρωπαίων πολιτών. Τίποτα περισσότερο ή βαθύτερο. 

Πύρρειες νίκες που οδηγούν σε στρατηγική ήττα (του Σταύρου Λυγερού)

Ακόμα μια ρεαλιστική εικόνα της παρούσας ελληνικής πραγματικότητας μάς παρουσιάζει ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ αυτής της εβδομάδας.
Αντί άλλου σχολίου θα ήθελα να τονίσω δυο από τις φράσεις του κειμένου του, που νομίζω ότι χρήζουν δεύτερης και τρίτης σκέψης:
"Η ητ­τοπαθής αυτή συμπεριφορά διευκολύνεται και από το ότι στα χρόνια της σχετικής ευ­ημερίας ο ατομικισμός είχε εδραιωθεί σε βάρος της συλλογικότητας με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό των κοινωνικών υπο­κειμένων."
(οι μικρομεσαίοι ανεξαρτήτως ιδεολο­γικοπολιτικής τοποθέτησης...) "Σταδιακά συνειδητοποιούν ότι η εξάρτηση των Σαμαρά - Βενιζέλου από το ευρωιερατείο τούς καθιστά ανίκανους να εγγυηθούν την έξοδο της χώρας από το φαύλο κύκλο."

ΠΥΡΡΕΙΕΣ ΝΙΚΕΣ που οδηγούν σε ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ

Έστω και με κοι­νοβουλευτικές α­πώλειες η κυβέρνηση πέρασε και τα δύο επί­μαχα νομοθετήματα, τον ενιαίο φόρο ακινήτων και τους πλειστηριασμούς. Το γεγονός τής εξασφαλίζει κάποιο πολιτικό χρόνο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν της λύνει το πολιτικό πρόβλημα. Αντιθέ­τως τη φέρνει σε μετωπική σύγκρουση με την κοινωνία. Κι αυτό επειδή οι νέοι νόμοι δεν συνιστούν μόνο περαιτέρω επιδείνωση της ήδη δραματικής κατάστασηςž πλήττουν καίρια τα θεμέλια και τις σταθερές του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων.

Αυτός είναι ο λόγος που, παρά τις φι­λότιμες προσπάθειες των καθεστωτικών ΜΜΕ να διαμορφώσουν την ατζέντα της δημοσιότητας κατά τρόπο που να ευνοεί την «παράταξη του Μνημονίου» ή τουλά­χιστον να πλήττει τον ΣΥΡΙΖΑ, η εκλογική ζυγαριά έχει αρχίσει να γέρνει. Η εικόνα του εκλογικού ντέρμπι, που έστω και διαφο­ροποιημένη συνεχίζουν να εμφανίζουν οι περισσότερες δημοσιευμένες δημοσκοπή­σεις, αντανακλά το χθες και όχι το σήμερα. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να μην πείθει, η ανάγκη να δοθεί τέλος στην καταστροφική πολιτική του Μνημονίου ωθεί πλέον τους ψηφοφόρους προς το κόμμα του Τσίπρα και προς τη Χρυσή Αυγή.

Τι πίστευε για την πολιτική, την οικονομία, τη φιλοσοφία κ.ά. ο Α.Στρίμπεργκ

Έχουμε υποστηρίξει και άλλη φορά από αυτή τη γωνιά, ότι μερικές ιδέες που έχουν διατυπώσει μεγάλα μυαλά, μπορούν να έχουν εφαρμογή σε όλες τις εποχές. Πιο κάτω φιλοξενώ κάποιες από τις απόψεις που διατύπωσε ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ πάνω από έναν αιώνα πριν. Αναφέρεται στην κοινωνία, την πολιτική, τους νόμους, την οικονομία, τη φιλοσοσφία και την ηθική.

Τo 1884, ο Στρίντμπεργκ -στα 35 του χρόνια- συναντάει στις όχθες της λίμνης της Γενεύης τους εξόριστους Ρώσους επαναστάτες και επηρεάζεται βαθιά από τις μηδενιστικές και αντι-αισθητικές ιδέες τους. Δηλώνει πως είναι «μηδενιστής, δημοκράτης» αλλά κυρίως οπαδός του Ρουσσώ και οραματίζεται την κοινωνική αναγέννηση μέσα από την καταστροφή του «συστήματος». Οι φιλοσοφικές, θρησκευτικές και αισθητικές αντιλήψεις του πέρασαν πολλές και μεγάλες αλλαγές, αλλά η μηδενιστική οργή του δεν μετριάστηκε ποτέ.

Αισθάνεται πάντως πολύ μικρή έλξη για τις θεωρίες του Μαρξ γιατί η βιομηχανική ανάπτυξη τον γεμίζει επιφυλάξεις. Τότε συντάσσει ένα πικρό ανατρεπτικό κείμενο που περιέχεται στον δέκατο έκτο από τους πενήντα τέσσερις τόμους των Απάντων του.

Μερικά αποσπάσματα από αυτό το κείμενο αναδημοσιεύω στο σημερινό post.

 Αύγουστου Στρίντμπεργκ: Μικρή Κατήχηση για τις Κατώτερες Τάξεις

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Τι είναι η κοινωνία;

Μια μορφή συμβίωσης που η ανάπτυξή της σημαδεύεται από την επιθυμία της ανώτερης τάξης να κρατάει υποδουλωμένες τις κατώτερες τάξεις.

Τι είναι η ανώτερη τάξη;

Παράσιτα, κυβερνώντες.

Ποιες είναι οι κατώτερες τάξεις;

Οι παραγωγοί, οι καταδυναστευμένοι.

Ποια είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί η ανώ­τερη τάξη για να καταδυναστεύει τις κατώτε­ρες τάξεις;

Το ψέμα, ο δόλος, η δεισιδαιμονία, ο τακτι­κός στρατός και οι φυλακές.

Ποια είναι τα πέντε κύρια ψέματα της ανώτερης τάξης;

Θρησκεία, Πολιτική, Νόμοι, Επιστήμη, Τέ­χνη και Ηθική.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τι είναι η πολιτική;

Η τέχνη να κυβερνάς ή αλλιώς η τέχνη της ανώτερης τάξης να κρατάει υποταγμένες τις κατώτερες τάξεις. Επίσης με πολιτική εννοούμε συχνά έναν δόλιο τρόπο δράσης.

Τι είναι η εξωτερική πολιτική;

Η συνεργασία ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις διαφόρων εθνών.

Τι είναι η εσωτερική πολιτική;

Το σύστημα της ανώτερης τάξης που προστατεύει τα συμφέροντά της.

Κοινωνική Καταστροφή και Καθεστωτικές Μεθοδεύσεις (του Σταύρου Λυγερού)

Στα προπαγανδιστικά κόλπα των κυβερνητικών εταίρων επικεντρώνεται το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω σήμερα. Μετά την εξαπάτηση των πολιτών προεκλογικά με φρούδες υποσχέσεις, με τις οποίες υφάρπαξαν τις απαραίτητες ψήφους, συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν το λαό από τα πραγματικά προβλήματά του, "αντιπολιτευόμενοι"(!) το ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο αποτέλεσμα από αυτή τους την προσπάθεια είναι η καταβαράθρωση της αξιοπιστίας των υποτελών τους ΜΜΕ μέσω των οποίων ασκούν αυτή την παιδαριώδη προπαγάνδα. Τα επόμενα θα τα γευτούν οσονούπω, όπως αναφέρει παρακάτω και ο κ.Λυγερός.  

Κοινωνική Καταστροφή και Καθεστωτικές Μεθοδεύσεις

Μπορεί οι Σαμαράς και Βενιζέλος να επιδίδονται σε επικοινωνιακές ασκή­σεις αισιοδοξίας, αλλά η πραγματικότητα δεν επιτρέπει ακόμα και στους δεδηλωμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να «αγορά­σουν» την κυβερνητική προπαγάνδα. Η κρίση έχει προσλάβει διαστάσεις οικο­νομικής και κοινωνικής καταστροφής Οι στατιστικές μόνο εν μέρει καταγράφουν το μέγεθος της καταστροφής αυτής.

Δίπλα στο ενάμισι εκατομμύριο ανέρ­γων που ωθείται στην εξαθλίωση είναι και το ενάμισι εκατομμύριο εργαζομένων που έχουν μήνες να πληρωθούν. Αλλά και όσοι έχουν ακόμα εισόδημα το βλέπουν συνεχώς να συρρικνώνεται Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι λόγω των αλλεπάλ­ληλων περικοπών, ενώ το πλήθος των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ελεύ­θερων επαγγελματιών λόγω της κατακόρυφης πτώσης του τζίρου τους. Την ίδια περίοδο, οι φορολογικές υποχρεώσεις εκτοξεύονται, καθιστώντας το διαθέσιμο εισόδημα περισσότερο ή λιγότερο ανε­παρκές για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών επιβίωσης.

Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις η κυ­βέρνηση Σαμαρά έχει στρέψει τη συντρι­πτική πλειονότητα των πολιτών εναντίον της. Για να δημιουργήσει αντιπερισπα­σμό, επιχειρεί να μετατρέψει τα καυτά οικονομικοκοινωνικά προβλήματα σε αντι­κείμενο διένεξης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, επιχειρεί προπαγανδιστικά να τον εμφανίσει όχι ως αντίπαλο κόμμα με διαφορετική ιδεολογία και πολιτική, αλλά σαν κόμμα περιορισμένης νομιμότητας, σαν κόμμα που έχει το ένα πόδι εντός του συνταγματικού τόξου και το άλλο εκτός.

Η τέχνη και το θάρρος να γράψει κανείς την αλήθεια (του Bertolt Brecht)

Σε καταστάσεις, όπως αυτές που ζούμε τα τελευταία χρόνια (και όχι μόνο), όταν τα γνωστά ΜΜΕ μάς πλημμυρίζουν με κατευθυνόμενες ειδήσεις και κρίσεις, πόσο χρήσιμο φαίνεται να μπορούμε να γυρίσουμε στο παρελθόν και να διαβάσουμε σκέψεις πνευματικών ανθρώπων, που όμως μπορούν να μας διδάξουν πολλά ακόμα και σήμερα.
Διάλεξα κάποια τμήματα από ομιλία που είχε εκφωνήσει το 1935 στο Παρίσι ο (αυτοεξόριστος και καταζητούμενος τότε από τους ναζί) Bertolt Brecht , κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου για την Υπεράσπιση της Κουλτούρας. Προσέξτε τη χρονολογία! Στη Γερμανία καγκελάριος είναι πλέον ο Χίτλερ και ο φασισμός φουντώνει.
Και ο Brecht κραδαίνει ως όπλο ενάντια στο φασισμό την αλήθεια!
Διαβάζοντας τα παρακάτω αποσπάσματα, μπορούμε εύκολα να τα προσαρμόσουμε σε καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα στη χώρα μας, αλλά και να πάρουμε μαθήματα για την αντιμετώπισή τους. 

Όποιος σήμερα θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράφει την αλήθεια πρέπει να ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. 

Πρέπει να έχει το θάρρος να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν,

την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού, 

την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο,
την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ ’αποκτήσει δύναμη 

την πονηριά να τη διαδώσει ανάμεσά τους. 

Φαίνεται αυτονόητο πως αυτός που γράφει πρέπει να γράφει την αλήθεια, µε την έννοια δηλαδή πως δεν πρέπει να την καταπνίγει ή να την αποσιωπά και πως δεν πρέπει να γράφει τίποτα που δεν είναι αληθινό. Δεν πρέπει να σκύβει στους ισχυρούς, δεν πρέπει να εξαπατά τους αδύναµους. Είναι φυσικά πολύ δύσκολο να µη σκύβεις στους ισχυρούς, και είναι πολύ κερδοφόρο να εξαπατάς τους αδύναµους. Το να µην αρέσεις στους πλούσιους σηµαίνει να παραιτείσαι απ’ τον πλούτο. Το να παραιτείσαι από την πληρωµή για καµωµένη δουλειά πάει να πει, σε ορισµένες συνθήκες, να θυσιάζεις τη δουλειά, και το να αποδιώχνεις τη φήµη ανάµεσα στους ισχυρούς σηµαίνει συχνά ν’ αποδιώχνεις κάθε φήµη. Όλα αυτά απαιτούν θάρρος. Οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης είναι τις πιο πολλές φορές καιροί όπου γίνεται πολύς λόγος για µεγάλα και υψηλά πράγµατα. Χρειάζεται θάρρος για να µιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγµατα τόσο χαµηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό και το σπίτι του εργαζόµενου, µέσα σε µια βοή από ξεφωνητά ότι το βασικό είναι το πνεύµα της θυσίας. Όταν φορτώνουν τους αγρότες µε τιµές, χρειάζεται θάρρος να µιλάς για µηχανήµατα και φτηνές ζωοτροφές που θα ευκόλυναν την τιµηµένη δουλειά. Όταν απ’ όλους τους ραδιοσταθµούς ουρλιάζουν πως ο άνθρωπος χωρίς γνώση και µάθηση είναι καλύτερος από το µορφωµένο, θέλει τότε θάρρος να ρωτήσεις: καλύτερος για ποιόν; Όταν γίνεται λόγος για τέλειες και ατελείς φυλές, χρειάζεται θάρρος να ρωτήσεις αν ή πείνα κι η αµάθεια κι ο πόλεµος δεν φέρνουν βαριές παραµορφώσεις... 

Η «Ελιά» και ο... δάκος! (του Ν.Χατζηνικολάου)

Το άρθρο του Ν.Χατζηνικολάου, που δημοσιεύτηκε στη Real News της Κυριακής, ασχολείται με την προσπάθεια της "Κίνησης των 58" να κατοχυρώσουν την παρουσία τους στη μελλοντική πολιτική σκηνή της χώρας μας. Οι επισημάνσεις του είναι ως επί το πλείστον εξαιρετικά επιτυχημένες, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω 2-3 σχόλια.
Πρώτα, πιστεύω ότι η επανεμφάνιση του Σημίτη στο προσκήνιο, περισσότερο από τη δική του επιθυμία, προωθείται από τους γερμανούς (με τους οποίους -ως γνωστόν- διατηρεί αγαστές σχέσεις) λόγω της επιθυμίας τους να εξακολουθήσουν να κυριαρχούν στα ελληνικά πράγματα. Οι προσεχείς βλέψεις τους είναι να βρεθεί στην εξουσία το ντουέτο Σαμαρά-Σημίτη (SS, κάτι που ξέρουν να διαχειρίζονται καλά).
Δεύτερον, διαφωνώ κάθετα με την προτροπή του να συνεχίσουν να βρίσκονται στα πράγματα οι Βενιζέλος (κυρίως) και Κουβέλης. Ο Βενιζέλος;;; Αν στο άρθρο αναφέρονται καμιά δεκαριά σκάνδαλα του Σημίτη, εκείνα του Βενιζέλου είναι πολλαπλάσια (ψάξτε στο blog παρελθόντα σχετικά posts). Όσο για τον Κουβέλη, αποδείχτηκε λίγος στις κρίσιμες περιστάσεις του τελευταίου 18μήνου. Εκτός αν η προτροπή του Ν.Χ. για συμμετοχή των δυο αυτών προσώπων στην «Κίνηση των 58» γίνεται εκ του πονηρού, για να χαντακωθεί δηλαδή αυτή εν τη γενέσει της.
Τέλος, αν προκύψει συνεργασία Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ όπως (αστειευόμενος ελπίζω) καταλήγει στο άρθρο του, τότε ας γίνει ένας σεισμός να καταπιεί τη χώρα από τώρα, αφού, έτσι κι αλλιώς, δεν θα έχει καμιά ελπίδα επιβίωσης!  

Η «Ελιά» και ο... δάκος!

Η «Κίνηση των 58» για την ανασύσταση και την επανίδρυση του πολιτικού χώρου της Κεντροαριστεράς έρχεται σε μια στιγμή που τα παραδοσιακά αστικά κόμματα, αυτά δηλαδή που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής τους. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνουν πλέον αθροιστικά δύναμη πολύ μικρότερη από όση είχε παλαιότερα ο ένας από τους δύο πολιτικούς σχηματισμούς μόνος του. Οι πολίτες τούς έχουν «χρεώσει» την ευθύνη της χρεωκοπίας και του εγκλωβισμού της χώρας στην αδιέξοδη πολιτική της τρόικας και των μνημονίων. Ο βαθμός της ευθύνης βέβαια παραλλάσσει. Το ΠΑΣΟΚ δέχεται την αυστηρότερη κριτική, έχει καταρρεύσει δημοσκοπικά και εμφανίζει εικόνα πλήρους παρακμής και διάλυσης. Η Ν.Δ., παρά τις μεγάλες και οδυνηρές απώλειές της, συγκρατεί ακόμη ένα σημαντικό ποσοστό των παλαιών ψηφοφόρων της και παραμένει μεγάλο κόμμα, για τα δεδομένα της εποχής. Το προφανές όμως συμπέρασμα είναι ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία εμφανίζει έντονα σημάδια κόπωσης και φθοράς. Δείχνει εμφανώς αποσταθεροποιημένος. Και, κατά συνέπεια, η πιθανότητα να παραμείνει στο τιμόνι της χώρας μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές φαντάζει ασήμαντη, αν εν τω μεταξύ δεν υπάρξει κάποια σημαντική ανατροπή δεδομένων...

«Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον µ...»

Ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις κομμουνιστών που μιλούν την πραγματική γλώσσα, αυτή που μιλάει ο μέσος έλληνας και όχι την ξύλινη που έχουν μάθει και μιλούν σχεδόν όλοι οι ομοϊδεάτες του, μια γλώσσα που αποθαρρύνει τους πολίτες να ακολουθήσουν το ΚΚΕ.
Και το σπουδαιότερο, όταν γράφει κάτι, το υποστηρίζει με συγκεκριμένα και αδιάψευστα στοιχεία, αυτό που εκτιμάει αυτό το blog και προσπαθεί να προβάλλει.
Το παρακάτω άρθρο του - που αφορά το ύψος των φόρων που έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός (όχι όλος) κατά την τελευταία δεκαετία - απαντάει και στο ερώτημα "που θα βρείτε τα λεφτά;" που υποβάλλουν οι κατευθυνόμενοι τηλεπαπαγάλοι στους καλεσμένους τους, όταν αυτοί προσπαθούν να προτείνουν ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση και τα μνημόνια.
Δείτε λοιπόν πού μπορούν να βρεθούν τα λεφτά... 

«Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον µαλάκα» (*)…

(του Ν.Μπογιόπουλου) 

(*) Θα φανεί στη συνέχεια του κειμένου, αλλά το διευκρινίζουμε και εξ’ αρχής: Η δήλωση αυτή ανήκει σε χρηματιστή. Αντιθέτως, ο κ.Σαμαράς απευθυνόμενος στον ελληνικό λαό μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού, του είπε το εξής: Ο προϋπολογισμός – δήλωσε – είναι ένας «προϋπολογισμός ανάκαμψης, προοπτικής και ελπίδας».

Και τώρα στο θέμα μας:  

   Μέσα στο 2014 έρχονται να προστεθούν φόροι ύψους 45,7 δισ. ευρώ που ως συνήθως στη συντριπτική τους πλειοψηφία βαραίνουν τα λαϊκά στρώματα. Από το σύνολο των φορολογικών εσόδων της επόμενης χρονιάς, τα 42 δισ. ευρώ θα προέλθουν από μισθωτούς, από συνταξιούχους, από μικρομεσαία στρώματα και από την έμμεση φορολογία. Από τα Νομικά Πρόσωπα, δηλαδή από τις πολυεθνικές, τα μονοπώλια και από τις μεγάλες επιχειρήσεις που λειτουργούν στη χώρα, το ποσό που έχει προϋπολογιστεί να εισπραχτεί με τη μορφή φόρων δεν ξεπερνά τα 3,7 δισ. ευρώ… Αυτό στη γλώσσα του κ.Στουρνάρα και όλων των προκατόχων του λέγεται «φορολογική δικαιοσύνη» απέναντι σε ένα λαό που «υποφορολογείται»!

 

  

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ευρώ και ο μουντζούρης (του Σταύρου Λυγερού)

Στις απόψεις που διαμορφώνονται μέσα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το ευρώ και στη διαπιστωμένη πολυγλωσσία του επικεντρώνεται το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω αυτή τη βδομάδα.
Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο των γραφομένων του, για κάτι που έχει σχολιαστεί από αυτό το blog και στο παρελθόν. Το σταθερό ποσοστό των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ κυμαίνεται στο 5%! Οι υπόλοιποι ψήφοι του 2012 προήλθαν από κεντροαριστερά κυρίως, αλλά και από κεντροδεξιά, από αυτούς που δεν εμπιστεύονταν τον Καμμένο, ενώ δεν είχαν αντιδημοκρατικές τάσεις ώστε να πάνε στη Χρυσή Αυγή. Έτσι εξηγείται το γεγονός, γιατί δεν μπορεί να μαζέψει κόσμο στις (αποτυχημένες) του προσκλήσεις για κάθοδο σε συγκεντρώσεις. Δεν ανταποκρίνονται επειδή δεν είναι οπαδοί του! Το σχεδόν 25% των επιπλέον ψήφων του αφορά περιστασιακούς ψηφοφόρους, που θα γίνουν οπαδοί τού κόμματος μόνο αν ερχόμενο στην κυβέρνηση δεν τους διαψεύσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ευρώ και ο μουντζούρης

Η παρέμβαση της Αριστερής Πλατ­φόρμας στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ επανέφερε στην επικαιρότητα την εσωκομμα­τική διαφωνία για την παραμονή ή την έξοδο από το ευρώ. Στο τελευ­ταίο συνέδριο η μεγάλη πλειοψηφία είχε ταχθεί υπέρ της παραμονής. Ο Λαφαζάνης και οι ομοϊδεάτες του γνωρίζουν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να ανατρέψουν τη θέση που έχει ψηφιστεί. Η παρέμβασή τους είχε στόχο να υπογραμμίσει και κυρίως να εγγράψει μια πολιτική υποθήκη.

Η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για το νόμισμα διεξάγεται περισσότερο με ιδεολογικούς και λιγότερο με πολιτικούς όρους. Μπορεί ο καθένας να έχει την άποψή του για το πώς το ευρώ επηρεάζει την ελληνική οικονομία, το πρόβλημα, όμως, τίθεται με πολύ πρα­κτικούς όρους. Σύμφωνα με όλες τις δη­μοσκοπήσεις το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα και ο Τσίπρας να κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες πιθανότητες. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο κόμπος θα φτάσει στο χτένι.

Ο Τρελαντώνης, ...όχι αυτός που φαντάζεστε

Κρύο χειμωνιάτικο βράδυ και είναι κατάλληλη η ώρα για λίγη λογοτεχνία.
Διάλεξα κάποια αποσπάσματα από τις πρώτες σελίδες ενός γνωστού παιδικού βιβλίου της Πηνελόπης Δέλτα του Τρελαντώνη, όπου περιγράφονται τα κατορθώματα του μικρού αδελφού της συγγραφέως. 
Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές καταλαβαίνουμε από πού κληρονόμησαν και οι απόγονοι της οικογένειας τις ικανότητες, των οποίων μάρτυρες έχουμε γίνει όλοι μας τα τελευταία χρόνια.

O Τρελαντώνης

Και όμως πώς ήθελε να μπορεί να κάνει όσα έκανε ο Αντώνης! Γιατί ο Αντώνης έκανε πολλά δύσκολα πράματα. Έκανε τούμπες τρεις στη σειρά και θα έκανε, λέει, και τέσσερις, αν ήταν πιο μεγάλη η κάμαρα και αν δε χτυπούσε ο τοίχος στα ποδάρια του σκαρφά­λωνε στη γαζία της αυλής· καβαλίκευε στην κουπαστή της σκάλας και κατέβαινε γλιστρώντας ως κάτω - έκανε, πηδώντας με το ένα πόδι, τρεις φορές το γύρο της αυλής του σπιτιού, χωρίς ν' αγγίξει τον τοίχο - κάθε πρωί, στη θάλασσα, βουτούσε το κεφάλι του στο νερό κι έμενε τόση ώρα με κλειστό στόμα και ανοιχτά μάτια, και δεν πνίγουνταν ποτέ. Και άλλα πολλά έκανε ο Αντώνης.

Ο Θούριος του Ρήγα Φεραίου

Είναι σίγουρο ότι όλοι γνωρίζετε το Θούριο του Ρήγα (Βελεστινλή) Φεραίου.
Πόσους από τους στίχους του θυμάστε αυτή τη στιγμή;

Η λέξη "θούριος" -που σημαίνει ορμητικός, μαινόμενος- δεν προϋπήρχε της εποχής τού Ρήγα, αλλά καταγράφεται τότε για πρώτη φορά στο ελληνικό λεξιλόγιο και γίνεται συνώνυμη με τον επαναστατικό παιάνα.
Δεν πρόκειται για ένα απλό ποίημα, αλλά για στίχους που πήγασαν από τέσσερεις αιώνες σκλαβιάς και από τη δίψα για αποτίναξη του ζυγού των δυναστών.

Διαβάστε τον και θα θυμηθείτε γιατί η λεβεντιά ήταν συνώνυμη με τον Έλληνα. 

(έχω αφαιρέσει μόνο μερικούς -λίγους- στίχους του Θούριου που αναφερόνταν σε κάποια πολύ συγκεκριμένα ονόματα της εποχής του Ρήγα κι έχω τροποποιήσει ελαφρά μερικές καταλήξεις λέξεων για να γίνει πιο προσιτός και στους νεότερους) 

Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,

μονάχοι σα λιοντάρια, στις ράχες στα βουνά;

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,

να φεύγουμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;

Να χάνουμε αδέλφια, πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;

Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή.

Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;

στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώρα στη φωτιά.

Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς

ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.

Δουλεύεις όλη ημέρα, σε ό,τι κι αν σου πει,

κι' αυτός πασχίζει πάλι, το αίμα σου να πιει.

Η κατανομή του παγκόσμιου πλούτου

Το χρήμα που κυκλοφορεί παγκοσμίως, όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά αντίθετα αυξάνεται (εκτύπωση/κοπή νέων [χαρτο]νομισμάτων, δημιουργία λογιστικού χρήματος κλπ). Το ερώτημα που τίθεται μονίμως είναι πώς κατανέμεται, πόσοι είναι οι πλούσιοι, πόσοι οι φτωχοί, σε ποιές χώρες υπάρχουν πιο πολλοί πλούσιοι, σε ποιές πιο πολλοί φτωχοί;

Στο διάγραμμα που ακολουθεί φαίνεται η κατανομή των κατόχων περιουσίας αξίας άνω των $ 100.000, ανάλογα με τη χώρα που κατοικούν.

Η κατανομή των εκατομμυριούχων, ανάλογα με τη χώρα που κατοικούν, φαίνεται στο παρακάτω διάγραμμα:

Στα υπόλοιπα ερωτήματα απαντάει το άρθρο του καθηγητή κ.Δημήτρη Μάρδα που ακολουθεί.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ 
Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι... 
Το 0,7% των ενηλίκων του πλανήτη ελέγχει το 41,0% του παγκόσμιου πλούτου. Αυτά τα στοιχεία δημοσιοποίησε η τράπεζα Credit Suisse για το έτος 2013. Το 0,7% αντιστοιχεί σε 32 εκατομμύρια άτο­μα που διαθέτουν πλούτο άνω του 1 εκατ. δολαρίων. Ο «πληβείοι» ενήλικοι του πλανήτη, δηλαδή τα 3207 εκατομμύρια με πλούτο κάτω των 10.000 δολαρίων, κατέχουν μόνο το 3% του παγκόσμιου πλούτου.

Ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός και «γερμανική Ευρώπη» (του Σταύρου Λυγερού)

Ότι η περίφημη ισοτιμία των κρατών που θα μετείχαν στην ενωμένη Ευρώπη έχει πάει περίπατο, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα λογικό άνθρωπο. Ότι το καθεστώς της γερμανικής Ευρώπης το στηρίζουν, εκτός από τις κατά τόπους υποτελείς κυβερνήσεις και οι άρχουσες ελίτ, είναι επίσης γεγονός. Κι ακόμα, μια αποικία χρέους, μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει δημοκρατικό πολίτευμα;
Αυτά τα θέματα αναδεικνύει το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού, που αναδημοσιεύω σήμερα. Αυτό που μένει είναι να απαντηθεί το ερώτημα: κάτω από αυτές τις συνθήκες η ευρωζώνη και κατ'επέκτασιν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μέλλον;

Ευρωπαϊκός επαρχιωτισμός και «γερμανική Ευρώπη»

Ο τρόπος που το ευρωιερατείο συνεχίζει να αντιμετωπίζει την Ελλάδα επιβεβαιώνει την αποφασιστικότητά του να επιβάλει το δόγμα της μονοδιάστατης λιτότητας χωρίς εκπτώσεις και αδιαφορώντας για τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια που προκαλεί στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Είναι αξιοσημείωτο ότι η εμμονή αυτή προκαλεί αντιδράσεις ακό­μα και στο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο τον περασμένο Οκτώβριο αποφάσισε τη σύσταση επιτροπής για την εξέταση του ρόλου της τρόικας στην Ελλάδα, την Πορ­τογαλία και την Ιρλανδία. Όπως φάνηκε στο διάστημα που μεσο­λάβησε, η παρέμβαση του Ευρωκοινοβου­λίου εξελίσσεται αργά και κατά τρόπο που δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν πολιτικό ανάχωμα και μοχλός για αλλαγή πολιτικής. Πιθανότατα δεν θα είχε καν εκδηλωθεί, εάν δεν είχαμε ευρωεκλογές τον ερχόμενο Μάιο. Κι αυτό παρότι είναι δεδομένο πως τα Μνημόνια και η πρακτική της τρόικας εγείρουν μείζονα θεσμικά ζητήματα. 

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σωσίβιο για τους υπόλογους;

Το άρθρο αυτό του Χρήστου Γιανναρά παρουσιάζει την πραγματικότητα, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι νηφάλιοι πολίτες στις συζητήσεις τους. Μια πραγματικότητα που αναφέρεται τόσο στους δημοσιογράφους και το είδος της ενημέρωσης που παρέχουν, όσο και στα πολιτικά κόμματα και την εικόνα που μεταδίδουν στους πολίτες.

Όσον αφορά τους έντιμους δημοσιογράφους, ευτυχώς που, σε μια εποχή που οι πωλήσεις των εφημερίδων παρουσιάζουν εντυπωσιακή πτώση, υπάρχει το διαδίκτυο και μπορούν οι πολίτες να έχουν πρόσβαση στα γραφόμενα/λεγόμενά τους και να μην επαφίενται για την πληροφόρησή τους στους εξαγορασμένους (κατά μεγάλη πλειοψηφία) των βραδινών ειδησεογραφικών εκπομπών.

Όσον αφορά τα κόμματα, για μια ακόμα φορά γίνεται φανερό, ότι οι πολίτες αποφασίζουν για την ψήφο τους με αρνητικό κριτήριο, ποιόν δηλαδή θέλουν να τιμωρήσουν και όχι με θετικό, ποιός δηλαδή πιστεύουν ότι παρουσιάζει αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης.

Σωσίβιο για τους υπόλογους
(του Χρήστου Γιανναρά) 

Υπάρχουν νηφάλιες φωνές, στην έντυπη τουλάχιστον δημοσιογραφία. Προειδοποιούν τους επαγγελματίες της εξουσίας για τον «θυελλώδη θυμό» που διακατέχει την ελλαδική κοινωνία. Για το όρια αντοχής και ανοχής των πολιτών (της συντριπτικής πλειονότητας) που έχουν εξαντληθεί. Bεβαιώνουν οι έντιμοι δημοσιογράφοι ότι η αστική τάξη, ραχοκοκαλιά της κοινωνικής συνοχής και της λειτουργίας του κράτους, είναι σε παραλυτική εξουθένωση – έχει καταρρεύσει κυριολεκτικά. Tο παραγωγικό δυναμικό της χώρας μοιάζει εκμηδενισμένο, δεν υπάρχει ούτε κουράγιο ούτε ελπίδα για ανάκαμψη.

Πώς η Eurostat επέβαλε το φούσκωμα του ελλείμματος

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι τα μνημόνια επιβλήθηκαν στη χώρα μας για λόγους διαφορετικούς από αυτούς που μας λέει η τριάδα ξένων δανειστών, ιθαγενών κυβερνώντων και υπόδουλων ΜΜΕ. Την άποψη αυτή (που η παραπάνω τριάδα απαξιώνει με χαρακτηρισμούς όπως συνωμοσιολογία κ.τ.τ.) την στηρίζω σε συγκεκριμένα γεγονότα που έχουν δημοσιοποιηθεί κατά καιρούς και δεν έχουν διαψευστεί, γεγονότα που επιφυλάσσομαι να απαριθμήσω σε επόμενο post.
Στο παρακάτω άρθρο αποκαλύπτεται ένα από αυτά τα γεγονότα, και δείχνει πόσο σχεδιασμένη ήταν η "αναγκαιότητα" προσφυγής της χώρας μας στα σωτήρια(;) μνημόνια που μας επέβαλαν οι ...εταίροι μας.

Το φούσκωμα του δημοσιονομι­κού ελλείμματος το φθινόπωρο του 2010, με την προσμέτρηση σε αυτό των ελλειμμάτων 17 δημοσίων επιχειρήσεων, έγινε με εντολή της Ευρω­παϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat), όπως προκύπτει από έγγραφα που έχουν γνωστοποιηθεί. Η αλληλογρα­φία μεταξύ της Ελληνικής Στατιστικής Αρ­χής (ΕΛΣΤΑΤ) και της Eurostat, επικεφα­λής της οποίας είναι ο Γερμανός Βάλτερ Ράντερμαχερ, δεν αφήνει αμφιβολία ότι η απόφαση πριν από τρία χρόνια για την αύξηση του ελλείμματος -από το 13,6% στο 15,4%- ελήφθη στο εξωτερικό, καθ' υπέρβασιν των σχετικών ευρωπαϊκών κανονισμών. Το αποτέλεσμα αυτής της μεθόδευσης ήταν να υποχρεωθεί η Ελ­λάδα να λάβει ακόμη περισσότερα μέτρα σκληρής λιτότητας, τα οποία οδήγησαν στη μεγάλη ύφεση και την αποδιάρθρωση της οικονομίας.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. 

Ο Χαλιλ Γκιμπράν μιλάει για την Ελευθερία και το Έθνος

Από το πιο γνωστά έργα του Χαλίλ Γκιμπράν " Ο Προφήτης" και "Ο Κήπος του Προφήτη", που έχουν μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και πιστεύω πως οι περισσότεροι από εσάς τα έχετε διαβάσει, διάλεξα να σας θυμίσω δυο κομμάτια, το ένα από το πρώτο του έργο που μιλάει για την Ελευθερία και τα άλλο από το δεύτερο που μιλάει για το Έθνος.
Οι συνειρμοί δικοί σας.

-Για την Ελευθερία:
Κι ένας ρήτορας είπε,
Μίλησε μας για την Ελευθερία.
Κι εκείνος αποκρίθηκε:
Στις πύλες της πόλης και δίπλα στο τζά­κι σας σάς είδα να ταπεινώνεστε και να λα­τρεύετε την ελευθερία σας, ωσάν τους σκλά­βους που ταπεινώνονται μπροστά στον τύραν­νο και τον υμνούν παρ' όλο που αυτός τους σκοτώνει.
Αχ, μέσα στο άλσος του ναού και στη σκιά του κάστρου έχω δει τους πιο ελεύθερους από σας να φορούν την ελευθερία τους σα χαλινό και χειροπέδη.
Και μέσα μου μάτωσε η καρδιά μου' για­τί μπορείτε να είστε ελεύθεροι μόνο όταν η επιθυμία για την αναζήτηση της ελευθερίας γίνεται βαρύ φορτίο για σας, και όταν πάψετε να μιλάτε για την ελευθερία σα σκοπό και σαν εκπλήρωση.