Σχολή της Χάλκης (του Mehmet Ali Birand)

Αναδύθηκε πάλι το θέμα του ανοίγματος της Σχολής της Χάλκης, μετά τη συνάντηση των πρωθυπουργών Ελλάδας και Τουρκίας στο Κατάρ. Πολλές σχετικές δηλώσεις έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό από την τουρκική πλευρά, που φανερώνουν μια θετική προσέγγιση από τη μεριά τους, όμως περιμένουμε και τις αντίστοιχες πράξεις.
Υπάρχουν σοβαρές παρουσίες στο δημοσιογραφικό χώρο στην Τουρκία. Μία από αυτές είναι ο Mehmet Ali Birand, που έγραψε πριν λίγες μέρες σχετικά με αυτό το θέμα στην Hurriyet, το παρακάτω άρθρο. Πιστεύω ότι διαβάζοντάς το, έχουμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε το θέμα σφαιρικά, γι'αυτό το μετέφρασα και το αναδημοσιεύω.

Σχολή της Χάλκης

του Mehmet Ali Birand
Σίγουρα προσέξατε το θέμα που αναδύθηκε την προηγούμενη βδομάδα.

Το δασάκι που υπήρχε γύρω από τη Σχολή της Χάλκης, γύρω στα 190 εκτάρια, επεστράφη στον ιδιοκτήτη του, το ίδρυμα της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδας. Η Σχολή είχε κλείσει το 1971 στα πλαίσια μιας κίνησης ενάντια στις θρησκευτικές σχολές. Όχι μόνο η Σχολή, αλλά και όλη η περιουσία των τοπικών ελληνικών ιδρυμάτων κατασχέθηκαν. Κτίρια και γη δόθηκαν ή πουλήθηκαν σε Τούρκους. Δεν κατέστη δυνατό να διορθωθεί αυτή η αδικία μέχρι που ήρθε στην κυβέρνηση το κόμμα ΑΚ. Αυτή η κυβέρνηση έκανε αξιοσημείωτα βήματα όσον αφορά τις μειονότητες. Δικαστικές υποθέσεις που εκκρεμούσαν για 40 χρόνια, τελεσιδίκησαν. Περιουσίες επιστράφηκαν στους προηγούμενους και πραγματικούς ιδιοκτήτες.

Μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολη δουλειά είναι αυτή. Αυτή η τελευταία περίπτωση επιβεβαίωσε ότι η Άγκυρα τώρα αντιμετωπίζει τα θέματα των μειονοτήτων με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Αλλά η Σχολή της Χάλκης παραμένει κλειστή. Η κυβέρνηση του ΑΚ που έχει ξεπεράσει τέτοιες δυσκολίες, δεν έχει ανοίξει ακόμα τη Σχολή.

Έχουν γίνει επαναλαμβανόμενες δηλώσεις ότι «θα έπρεπε να ανοίξει», ότι «θα ανοίξει», αλλά ακόμα τίποτα.

Με κάποιον τρόπο δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τον όρο της «αμοιβαιότητας». Όταν κάνουμε κάτι, περιμένουμε να το ανταποδώσει και η Ελλάδα με τον ίδιο τρόπο. Πάντως, η Σχολή είναι ένα κομμάτι αυτής της χώρας. Οι κληρικοί που έχουν σπουδάσει εκεί είναι δικοί μας πολίτες. Το να περιμένεις αμοιβαιότητα είναι μια εξαιρετικά λανθασμένη προσέγγιση.

Βαριές ευθύνες Παπανδρέου (του Μ. Ιγνατίου)

Όσο και να προσπαθούν να το κρύψουν τα -προφανώς- ελεγχόμενα (σύντομα θα μάθουμε από ποιούς) ΜΜΕ, η προσφυγή της χώρας μας στο μηχανισμό "στήριξης", όπως κατ'ευφημισμόν τον ονόμασαν, ήταν προαποφασισμένη από κάποιους (οι περισσότεροι υποπτευόμαστε από ποιούς). Συνεχίζουν να βγαίνουν πληροφορίες για τις ενέργειες που έκαναν εκείνοι που μας οδήγησαν στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.
Πρόκειται για ένα παζλ, που σιγά σιγά συναρμολογείται. Ένα κομμάτι σε αυτό το παζλ έρχεται να προσθέσει και το κείμενο του έγκριτου και σοβαρού δημοσιογράφου κ. Μ. Ιγνατίου, που αναδημοσιεύω.

Βαριές Ευθύνες Παπανδρέου

Ο «πόλεμος» ανα­κοινώσεων, που ξέσπασε μεταξύ του πρώην πρωθυπουρ­γού Γιώργου Παπαν­δρέου και του πρώην υπουργού Ανδρέα Λοβέρδου, είναι αποκα­λυπτικός των διεργα­σιών που ξεκίνησαν μία εβδομάδα από τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 2009, και κατέληξαν στην προσφυγή της Ελλάδας στο σκληρό μη­χανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που οδή­γησε σε εξαθλίωση τον ελληνικό λαό.

Οι καταγγελίες του κ. Λοβέρδου, τις ο­ποίες μοιράζονται και άνθρωποι που είχαν γνώση των αποφάσεων του τότε πρωθυπουργού, επιβεβαιώνουν όσα γνωρίζαμε μερικοί εξ ημών, που είχαμε την τύχη να βρισκόμαστε στην Ουάσιγκτον τις ημέρες και τους μήνες που προηγήθηκαν της προσφυγής. Είναι απόλυτα επιβεβαιωμέ­νη η πληροφορία ότι ο κ. Παπανδρέου προετοίμασε το έδαφος παράδοσης της χώρας στο ΔΝΤ, και το πλέον σημαντικό είναι ότι ο ίδιος και ο στενός κύκλος των συνεργατών του αντιλήφθηκαν πολύ αργά -γύρω στο Μάρτιο του 2010- ότι, λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, η προσφυγή στο Ταμείο ήταν σχεδόν απαγορευτική.

Κ. Βαξεβάνης: Δεν σε ρώτησα αυτό, Κατερίνα

Στο editorial του τελευταίου τεύχους του HOT DOC, ο Κώστας Βαξεβάνης καυτηριάζει για μια ακόμα φορά το βίο και την πολιτεία του Βενιζέλου, αλλά με ένα πνευματώδη τρόπο που αρχίζει να χαρακτηρίζει τον τρόπο γραψίματός του τον τελευταίο καιρό. 
Προσωπικά θεωρώ επιβεβλημένη την επιμονή του δημοσιογράφου στην ανακάλυψη περισσότερων στοιχείων για τα "έργα και τις ημέρες" του Βενιζέλου αυτή τη χρονική στιγμή, κάποιου άλλου αργότερα, εφόσον αυτά τεκμηριώνονται επαρκώς. Αν σκεφτούμε μάλιστα, ότι τέτοιες έρευνες δεν πρόκειται να δούμε ούτε από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ούτε από το μεγαλύτερο μέρος του έντυπου τύπου.

Δεν σε ρώτησα αυτό, Κατερίνα
Ένα από τα πιο πετυχημένα ανέκδοτα που κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα είναι αυτό με την Κατερίνα. Κάποιος τύπος πάει σε ένα μπαρ, βλέπει μια κοπέλα στην μπάρα και κάθεται δίπλα της. Παραγγέλνει ποτό και γυρνάει με ύφος προς το μέρος της. «Τι θα γίνει, Κατερίνα, θα κάνουμε σεξ σήμερα;» τη ρωτάει. Αυτή γουρλώνει τα μάτια και όλο απορία του απαντάει: «Μα δεν με λένε Κατερίνα». Αυτός με φυσικότητα της ανταπαντάει: «Δεν σε ρώτησα αυτό».
Δεν θέλω να υπονοήσω τίποτα για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά οφείλω να ομολογήσω την αμαρτία μου. Όταν τον άκουγα στη Βουλή να παραληρεί για το πόσα πρόσφερε στη χώρα, και πόσο κακός και εμμονικός είμαι απέναντί του, την ώρα που έπρεπε να απαντήσει απλά και ξεκάθαρα για όσα τον κατηγορούσαν, μου ερχό­ταν να του πω: «Δεν σε ρώτησα αυτό, Κατερίνα».

Αμερικανικοί φόβοι για μια γερμανική Ευρώπη (του Σταύρου Λυγερού)

Στο άρθρο του, που δημοσιεύεται στα καινούρια ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ο κ.Στ.Λυγερός εισχωρεί πιο βαθιά στα τεκταινόμενα στα κέντρα των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνυπολογίζοντας και το ενδιαφέρον της αμερικανικής πλευράς να έχει λόγο στις όποιες κινήσεις του "ευρωιερατίου", επιθυμώντας να παραμείνει μέλος της Ε.Ε. το μάτι της, το Ηνωμένο Βασίλειο δηλαδή.
Αναφέρεται ακόμα και στα πολιτικά πρόσωπα που η γερμανική ηγεμονία θεωρεί επικίνδυνα για τα σχέδιά της. 
Πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενά του και δεν ήταν δυνατόν να μην το αναδημοσιεύσω.

Αμερικανικοί φόβοι για μια γερμανική Ευρώπη

Είναι  γεγονός ότι η κρίση του ευρώ λειτούργησε σαν καταλύτης για την ανάδυση της «γερμανικής Ευρώπης». Πρόκειται για μια εξέλι­ξη που προκαλεί πολλές ανησυχίες αλλά λιγότερες έμπρακτες αντιδρά­σεις. Είναι ενδεικτικό, πά­ντως πως ο παραδοσιακός ευρωσκεπτικισμός των Βρετανών συντηρητικών έχει ενισχυθεί από την αναβάθμιση του ρόλου της Γερμανίας με αποτέλεσμα η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση να εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη.

Θα κάνουν την Ελλάδα, την κατώτερη κάστα στην Ευρώπη;

Τι θα γίνει η Ελλάδα, Βουλγαρία ή Ινδία;
Διάβασα ένα άρθρο του οικονομολόγου Θανάση Χατζή, από αυτά που, ενώ εκ πρώτης όψεως μου φαίνονται "τραβηγμένα", με κάνουν στη συνέχεια να καθίσω να σκεφτώ μήπως -αν όχι όλα τα αναγραφόμενα- τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος από αυτά στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα.
Προτείνω να διαβάσετε το άρθρο αυτό με κριτική ματιά, όπως πάντα, ας παραβλέψετε εκφράσεις που μπορεί να σας ξενίσουν, όπως έκανα κι εγώ, και κρατήστε τις απόψεις του αρθρογράφου στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας, περιμένοντας να δείτε - να δούμε όλοι μαζί, αν θα επιβεβαιωθούν.  

Προς ένα ευρωπαϊκό Σύστημα Καστών

Βάσει σχεδίου, η Ελλάδα κατώτερη κάστα της Ε.Ε.! 

(του Θανάση Χατζή) 

«Δεν είμαστε Ινδία και ούτε πρόκειται να γίνουμε». Αν κάποιες αποφθεγματικές φράσεις έχουν μείνει σήμερα ιστορικές μόνο και μόνο επειδή τις ξεστόμισαν στο πα­ρελθόν Έλληνες πρωθυπουργοί, αναμφίβολα μία από αυτές είναι και η παραπάνω δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου, στις 3 Οκτωβρίου του 2011, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με βουλευτές της Κεντρικής Μακεδονίας. Αφορμή αυτής της δή­λωσης ήταν η απαίτηση της τρόικας για μεγάλες μειώσεις των κατώτατων μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Η πλήρης φράση ήταν: «Στην Ελλάδα έχουμε Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και θεσμούς που προστατεύουν τους εργαζόμενους. Δεν είμα­στε "Ινδία" και ούτε πρόκειται να γίνουμε!»

Η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι προτεραιότητα;

Όλοι σχεδόν οι Έλληνες νιώσαμε θετικά συναισθήματα, όταν πληροφορηθήκαμε ότι υπάρχουν τόσα κοιτάσματα πετρελαίου, υδρογονανθράκων κλπ. Έστω κι αν η οικονομική εκμετάλλευση θα αργούσε, αντίστοιχα και οι όποιες πρόσοδοι. Με αυτό το θέμα συνδέθηκε και το θέμα της ανακήρυξης ΑΟΖ εκ μέρους της χώρας μας το γρηγορότερο δυνατό.
Είναι όμως έτσι; Ίσως ναι, ίσως όχι. Όπως σε όλα τα θέματα, έτσι κι εδώ χρειάζεται σφαιρική πληροφόρηση. Στο τεύχος του ΝΕΧUS Ιανουαρίου διάβασα το άρθρο που αναδημοσιεύω πιο κάτω.
Σε αυτό ο κ.Δημ.Κωνσταντόπουλος διατείνεται ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ δεν είναι προαπαιτούμενο, προκειμένου να προχωρήσουμε στην εξόρυξη και εκμετάλλευση των αναφερόμενων κοιτασμάτων. Παραθέτει μάλιστα ορισμένα επιχειρήματα για να υποστηρίξει την άποψή του. 
Ομολογώ ότι δεν έχω πειστεί με όλα όσα αναφέρει, αλλά κάθε επιχείρημά του είναι τόσο καλά τεκμηριωμένο, που είμαι πρόθυμος να πειστώ.
Πάντως το άρθρο αυτό προκαλεί προβληματισμό και αποτελεί τροφή για σκέψη. Γι'αυτό και το προτείνω για μια προσεκτική ανάγνωση.

 Γιατί δεν πρέπει να ανακηρύξουμε ΑΟΖ!  
 Το 2009, η κυβέρνηση, αφού φούσκωσε το έλλειμμα και επέ­τρεψε την κερδοσκοπία επί του ελληνικού χρέους πήγε στις Βρυξέλλες κατηγορώντας με όλους τους δυνατούς τρόπους τη χώρα της (στο αυτό «σπορ» είχε προηγηθεί ο κ. Αλογοσκούφης καθιστώντας ακόμα σοβαρότερες τις αυτοκατηγορίες Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου). Ως αποτέλεσμα, ή Αθήνα υπέγραψε δανειακή σύμβαση, πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας (Κασιμάτης), που εκχωρώντας ουσιαστικά όλο τον πλούτο της στους Πιστω­τές και θέτοντας την Ελλάδα στη σημερινή «δίνη θανάτου», προκάλεσε τη μεγαλύτερη οικονομική-κοινωνική καταστροφή στην ιστορία του Δυτικού κόσμου, σε ειρηνική περίοδο.

Η επανάληψη μιας παλιάς συνταγής (του Σταύρου Λυγερού)

Το θέμα της τρομοκρατίας χρήζει προσεκτικής αντιμετώπισης. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών (γκαζάκια, πυροβολισμοί,...) το έφεραν πάλι στην "εκρηκτική" επικαιρότητα. Ο κ.Σταύρος Λυγερός το αντιμετωπίζει συνετά (αντίθετα από τους πολιτικούς μας), όπως πάντα χωρίς κορώνες. Αξίζει, λοιπόν, να διαβάσουμε για μια ακόμα φορά άρθρο του, που δημοσιεύεται στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ που κυκλοφορούν.

Η επανάληψη μιας παλιάς συνταγής

Oι πυροβολισμοί εναντίον των γρα­φείων της Νέας Δημο­κρατίας έδωσαν την ευ­καιρία στον επικοινωνιακό μηχανισμό της «παράταξης του Μνη­μονίου» να κλιμακώσει την προπαγανδιστική επίθεσή της κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, δεν τον συνδέει πια μόνο με καταλήψεις τύπου Οικονομικού Πανεπιστημίου και «Βίλας Αμαλίας», αλλά και εμμέσως πλην σαφώς με την τρομοκρα­τία. Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε από τη Γερμανία να καταδικάσει απολύτως την επίθεση στη Λεωφόρο Συγγρού δεν ανέσχεσε την ασκούμενη πίεση. Όπως είχε συμβεί και με την κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ, η καταδίκη δεν κρίθηκε επαρ­κής!

Το κλίμα φορτίστηκε όταν ο Μανώλης Γλέζος κατήγγειλε στη Βουλή την ενοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και ζήτησε από τη ΝΔ να ερευ­νήσει μήπως οι δράστες είναι παρακρατικοί από το δικό της χώρο. Το επιχείρημά του ήταν ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες των τελευταίων ημερών εξυπηρετούν την κυ­βέρνηση, επειδή μετατοπίζουν το κέντρο βάρους της δημόσιας συζήτησης από τα φλέγοντα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα και, ως εκ τούτου, αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη.

Η Ελλάδα θα βρεθεί πάλι στο στόχαστρο μετά τις γερμανικές εκλογές

Ο κ.Χαράλαμπος Γκότσης είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Χριστίνα Κοραή απαντά σε ερωτήματα που συζητούμε όλοι αυτόν τον καιρό. Οι απαντήσεις του δεν διαφέρουν από αυτές που θα έδινε οποιοσδήποτε προσγειωμένος άνθρωπος που έχει επαφή με την πραγματικότητα, όσο κι αν αυτό μοιάζει να σπανίζει τώρα τελευταία.
Ας δούμε όμως τις απαντήσεις του καθηγητή.

Πριν καλά καλά πάρουμε την πρώ­τη δόση, αρχίζει το μαρτύριο της επόμενης δόσης, του Ιανουαρίου, και μετά του Φεβρουαρίου και πάει λέγοντας... Κύριε καθηγητά, οι «εξε­τάσεις» συνεχίζονται και θα είναι ακόμη πιο αυστηρές;

Το πρόγραμμα που εφαρμόζει η Ελλά­δα, με βάση το Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση το Φεβρουάριο, στηρίζεται σε δυο άξονες. Πρώτον, αυστηρή δημοσιο­νομική προσαρμογή, δηλαδή μια πολιτική σκληρής λιτότητας και, δεύτερον, στο δόγ­μα της κυρίας Μέρκελ, που λέει απλά ότι «δεν δίνουμε λεφτά χωρίς ανταλλάγματα». Έτσι, και για τη δόση του Ιανουαρίου των 9,2 δις ευρώ, η τρόικα έχει θέσει ως προαπαιτούμενα την ψήφιση του φορολογικού νομοσχεδίου, τις αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ καθώς και τον ορισμό του μόνι­μου γραμματέα Φορολογικής Διοίκησης. Δυστυχώς, σε θέματα που θα έπρεπε να έχουμε αντιμετωπίσει από μόνοι μας εδώ και χρόνια μάς επιβάλλεται η λύση τους με τον πιο σκληρό και άκομψο τρόπο.

Πιστεύετε ότι μπορεί να ζήσει κάποιος με 500-600 ευρώ το μήνα ή με τα 359 που είναι το επίδομα ανεργίας;

Ο Γ. Βαρουφάκης στο HOT DOC για το "Διαρκές Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου"

Στο τελευταίο τεύχος του ΗΟΤ DOC ο Γ.Βαρουφάκης ασχολείται με το θέμα του Παπακωνσταντίνου και της γνωστής λίστας με το ιδιαίτερο πνεύμα που συνηθίζει να προσεγγίζει κάθε θέμα και που τον έχει κάνει τόσο εύληπτο από το ευρύ κοινό. Χρησιμοποιώντας και λίγο σκωπτικό ύφος ειρωνεύεται δικαιολογημένα την κυβέρνηση, που ξεφεύγοντας για λίγο από το σύνδρομο της επόμενης δόσης, βρίσκει εξιλαστήριο θύμα έναν από τους πρωτεργάτες της πολιτικής που η ίδια ακολουθεί τόσο φανατικά.

Διαρκές σύνδρομο Παπακωνσταντίνου

Όταν το Hot Doc ξεκινούσε, επέλεξα να αφιερώσω το άρθρο που θα έγραφα για το πρώτο τεύχος του στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τον οποίο περιέγραψα (μεταξύ άλλων) ως την «Εκδίκηση των Δεινόσαυρων» (δηλαδή, την εκδίκηση των γηραιών Καραμανλή- Παπανδρέου-Μητσοτάκη απέναντι σε όλους όσοι, παλαιότερα, ζητούσαν την αντικατάστασή τους από «νέους» και «άφθαρτους» ανθρώπους).

Μερικούς μήνες μετά, το Hot Doc έγινε γνωστό παγκοσμίως δημοσι­οποιώντας τη Λίστα Λαγκάρντ, μια μνη­μειώδης συνεισφορά στην ελπίδα ότι η ελληνική δημοσιογραφία μπορεί να ταρά­ξει τα λιμνάζοντα ύδατα της εγχώριας ολιγαρχίας. Αποτέλεσμα εκείνης της δημοσίευσης ήταν να εξαναγκαστεί η ολι­γαρχία να «δώσει» τον κ. Παπακωνστα­ντίνου βορά στα μαινόμενα πλήθη. Τώρα, στο σημερινό τεύχος, ήρθε η ώρα να υπε­ρασπιστώ τον «επικίνδυνα ανόητο» (όπως τον χαρακτήρισα στο πρώτο τεύ­χος του Hot Doc) τ. υπουργό - μια «υπε­ράσπιση» που ο ίδιος, βεβαίως, δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να του προσφέρω.

Η Ελλάδα και ο ρόλος της στην Αν. Μεσόγειο

Ο τακτικός φιλοξενούμενός μας κ.Σταύρος Λυγερός στο τελευταίο του άρθρο στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ ασχολείται με τη δική του κριτική ματιά με το θέμα της ΑΟΖ και τη γεωστρατηγική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η πολιτική ηγεσία του τόπου μας.
Να πούμε ότι είμαστε αισιόδοξοι ότι θα αντιμετωπιστεί το θέμα με υπευθυνότητα από την κυβέρνηση, θα είναι ψέμα. Ας ακούγονται όμως νηφάλιες απόψεις και ...ποτέ δεν ξέρεις.

Η Ελλάδα και ο ρόλος της στην Ανατολική Μεσόγειο

Οι γεωτρήσεις στην ΑΟΖ του Ισραήλ και της Κύπρου επιβεβαίωσαν την ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων φυ­σικού αερίου, ενδεχομένως και πετρελαίου. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ειδικών, στην ευρύ­τερη περιοχή υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα κοιτάσματα, γεγονός που αλλάζει ριζικά τη γεωοικονομία και κατ' επέκταση τη γεωπολι­τική της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτός είναι ο λόγος που οι μεγάλοι παίκτες τη βλέπουν με άλλο μάτι. Εδώ και χρόνια, οι Αμερικανοί υποστηρίζουν ότι η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο οδηγεί και σε πολιτική εξάρτηση. Τώρα η Ευρώπη έχει ενεργειακές πηγές στην αυλή της.

Ας θυμηθούμε τους βασικούς σκοπούς ίδρυσης της ΕΟΚ

Ψάχνοντας να βρω κάποια στοιχεία για την προδικτατορική Ελλάδα, ξεφύλλιζα ένα βιβλίο που είχε γράψει σημαντικός έλληνας πολιτικός που δεν ζει πια και το μάτι μου έπεσε σε κάποιο σημείο που έγραφε για τις αρχές που στηρίχτηκε η ίδρυση της ΕΟΚ (Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας), της προγόνου δηλαδή της σημερινής Ευρωπαϊκής "Ένωσης" (τα εισαγωγικά βαλμένα σωστά).
Διαβάζοντάς τα ένα πικρόχολο χαμόγελο ένιωσα να σχηματίζεται στο πρόσωπό μου.
Θέλω να μοιραστώ αυτό το κείμενο μαζί σας, να δούμε αν θα νιώσετε το ίδιο.
Επειδή είναι σε πολυτονικό σύστημα, το δημοσιεύω όπως είναι στο βιβλίο, χωρίς μετατροπή σε μονοτονικό.

 

Greece's Rotten Oligarchy: Το άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη στους New York Times (μεταφρασμένο στα ελληνικά)

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη, που δημοσιεύτηκε στους New York Times στη στήλη The Opinion Pages. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί κάποιος εξ ολοκλήρου με τα γραφόμενά του ή αν τον ξενίζει η αναφορά του προσωπικού του θέματος σε κάποιο σημείο, το άρθρο σκιαγραφεί με ακρίβεια κάποια σημεία της παρούσας ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας.
Στους αγγλομαθείς προτείνω να διαβάσουν το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στα αγγλικά: http://www.nytimes.com/2013/01/07/opinion/greeces-rotten-oligarchy.html?_r=0

Greece's Rotten Oligarchy

Η Δημοκρατία είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν κάνεις συνέχεια πεντάλ, πέφτεις. Δυστυχώς το ποδήλατο της Ελληνικής Δημοκρατίας, έχει εδώ και καιρό τσακιστεί. Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, δυστυχώς αμέσως μετά την πτώση της ελληνικής Χούντας το 1974,δημιούργησε ένα υβρίδιο Δημοκρατίας. Μπορείς να ψηφίζεις, να ανήκεις σε κόμματα, ακόμη και να διαμαρτύρεσαι. Στην ουσία όμως, την πολιτική ασκεί μια κλειστή κλίκα ανθρώπων.

Ο κ.Σταύρος Λυγερός για τη λίστα Λαγκάρντ

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΕΠΙΚΑΙΡΑ, ο κ.Σταύρος Λυγερός σχολιάζει το θέμα των ημερών, τα της λίστας Λαγκάρντ δηλαδή, με το γνωστό του σοβαρό και περιεκτικό τρόπο, απέχοντας από τις γνωστές κορώνες, χωρίς όμως να κρύβει και αυτό που όλοι μας σκεφτόμαστε (θεωρώ ότι υποννοείται ήδη από τον τίτλο του άρθρου) : ότι ο Παπακωνσταντίνου δεν είναι ο μόνος ένοχος.
Θα ήθελα να αναφερθώ και σε κάποια φράση του, που προσωπικά θεώρησα χιουμοριστική. Εννοώ το σημείο που αναφέρει ότι μπορεί να υπάρχουν και έντιμοι πολιτικοί. Κάτι που δεν μπορώ να δεχτώ, όταν αφενός ο ένας μετά τον άλλο καλούνται από τη δικαιοσύνη και αφετέρου όσο υπάρχει ο νόμος για τη μη ευθύνη τους, που εμποδίζει τη δικαιοσύνη να ασχοληθεί και με άλλες (πρόσφατες) υποθέσεις που συζητούνται ευρέως, αλλά και άλλες παλαιότερες που κουκουλώθηκαν οριστικά.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε και το γνωστό ρητό για τη γυναίκα του Καίσαρα. 

Η ηθική απογύμνωση ενός εκ των "σωτήρων"

H σύγκριση του cd που ξανάστειλαν οι Γάλλοι με το «στικάκι» που είχε παραδώσει στον Βενιζέλο ο Παπακωνστα­ντίνου επιβεβαίωσε αυτό που αρχικά ήταν υπο­ψία: η «λίστα Λαγκάρντ» ήταν «πειραγμένη». Μπορεί ο πρώην υπουργός Οικονομικών να αρνείται την εξόφθαλμη ενοχή του και να ισχυρίζεται ότι είναι θύμα, αλλά τα γεγονότα είναι αμείλικτα.

Η φιλοσοφία ως θεραπεία

Διάβασα πρόσφατα ένα κείμενο του συγγραφέα και δημοσιογράφου Allan Percy με θέμα τη φιλοσοφία ως θεραπευτικό μέσο. Γνωρίζοντας από το περιβάλλον μου περιπτώσεις που λειτούργησε αυτή η μέθοδος αποτελεσματικά, σκέφτηκα να κάνω αυτό το κείμενο κοινωνό σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
Μακάρι να βοηθήσει τη χρονιά που ξεκινάει, όλους όσους μπορέσουν να καταλάβουν τη χρησιμότητα της μεθόδου αυτής.

Η φιλοσοφία ως θεραπεία (του Allan Percy)


Ο Λου Μαρίνοφ σκέφτεται στο βιβλίο του Πλάτωνας, όχι Πρόζακ!: Δε θα ήταν μεγάλο προνόμιο να μπο­ρούσαμε να μιλάμε για τους φόβους μας, τα άγχη μας ή για κάθε είδους στενοχώρια μας με τα μεγαλύτε­ρα πνεύματα της ιστορίας; Ασφαλώς θα αισθανόμα­σταν μεγάλη πνευματική ανακούφιση, αν κουβεντιά­ζαμε για τον θάνατο με τον Πλάτωνα ή με τον Καρτέσιο. Θα ανακαλύπταμε άγνωστες πτυχές του εαυ­τού μας αν ανοιγόμασταν στον Καντ, στον Αριστοτέ­λη ή στον Μοντεσκιέ.