Έξω από τα Μνημόνια, αλλά μέσα σε παγίδα «αργού θανάτου» (του Στ.Λυγερού)

Προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ αυτό που λέγεται τελευταία, ότι δηλαδή «η χώρα μας βγήκε από τα Μνημόνια». Συγκεκριμένα εκείνο που με δυσκολεύει είναι επειδή νομίζω ότι τα ψηφισμένα από τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ΣαμαροΒενιζέλου και Γιωργάκη μνημονιακά υφεσιακά μέτρα εξακολουθούν να ισχύουν και να εφαρμόζονται. Ίσως όμως να είναι δικό μου το πρόβλημα και να οφείλεται σε ελλιπή πληροφόρησή μου και αδυναμία κατανόησης ορισμένων πραγμάτων.
Γι’αυτό ας περάσουμε στον κ.Σταύρο Λυγερό που τα ξέρει και τα λέει καλύτερα.

Μπορεί η Ελλάδα να βγήκε από τα Μνημόνια, αλλά δεν έχει εξέλθει από την παγίδα «αργού θανάτου». Κι αυτό, παρότι η κοινωνία έχει πληρώσει τα προηγούμενα οκτώμισι χρόνια βαρύτατο τίμημα. Παρά την προηγηθείσα πρωτοφανή ύφεση, η οικονομία δεν μπορεί να απογειωθεί. Η αύξηση του ΑΕΠ είναι υποτονική. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι δείκτες. Στην πραγματικότητα, η οικονομία παραμένει εγκλωβισμένη σε στασιμότητα. Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον απομονωμένη, είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για να ξεφύγει από την παγίδα και να μετατραπεί σε κανονική χώρα.

Τα «αφεντικά» της Ευρωζώνης «αγάπησαν» τον Τσίπρα, επειδή αυτός εφάρμοσε με επιμονή και συνέπεια το 3ο Μνημόνιο. Τον «αγάπησαν», γιατί υποκύπτοντας και προσαρμοζόμενος τους προσέφερε -στο επίπεδο του πολιτικού συμβολισμού- μία μεγάλη νίκη. Προσέδωσε εμπράκτως εμβέλεια στην προσπάθεια του ευρωιερατείου να πείσει τους ευρωπαϊκούς λαούς πως η γερμανικού τύπου νεοφιλελεύθερη συνταγή του είναι μονόδρομος, πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Έτσι, μετά τα μνημονιακά βάσανα, φθάσαμε στην -κατά πάσα πιθανότητα- ακύρωση της δέσμευσης για μείωση των συντάξεων και ενδεχομένως στην ακύρωση και της δέσμευσης για μείωση του αφορολόγητου. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οι υπάκουοι ανταμείβονται, οι ανυπάκουοι τιμωρούνται. Το μήνυμα απευθύνεται πρωτίστως στην αντισυστημική κυβέρνηση της Ιταλίας, η οποία αρνείται -τουλάχιστον προς το παρόν- να υποκύψει, αλλά και σε όσα κόμματα εξουσίας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκδηλώνουν τάσεις αμφισβήτησης.

Γιατί πρέπει να ανασταλεί το άρθρο 86 του Συντάγματος (του Γ. Κοντογιώργη)

Σχετικά με το άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, δεν χρειάζεται να κάνω άλλο σχόλιο από αυτό που έχει κάνει ο Όργουελ αρκετές δεκαετίες πριν, και ταιριάζει στη συμπεριφορά του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, και δεν είναι άλλο από το γνωστό (κλισέ πλέον) "όλοι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους". 

 

Η αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος είναι επιβεβλη­μένη για πλείστους όσους λόγους, που ανάγονται τόσο στη θε­μέλια αρχή του κρατούντος πολιτεύματος όσο και στις έκτα­κτες συνθήκες που διανύει η χώρα. Είναι ομολογημένο ότι η πολιτική τάξη της χώρας έχει «ενδυθεί» με προκλητικές ασυ­λίες, που ανάγονται στην εποχή της απολυταρχίας και την το­ποθετούν συνολικά υπεράνω του νόμου και πέραν κάθε ελέγ­χου των θεσμών και της κοινωνίας των πολιτών.

Η πολιτική τάξη ισχυρίζεται όμως ότι το πολιτικό της σύ­στημα είναι αντιπροσωπευτικό και, συγχρόνως, δημοκρατικό(!). Ταυτίζει ουσιαστικά, όπως άλλωστε το δηλώνει ρητώς, τη δημοκρατία με τα κόμματα, τα οποία με τη σειρά τους τα μεταστεγάζει στη θέση του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Η αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος είναι επιβεβλη­μένη καθώς αντιβαίνει στην κρατούσα αρχή που διέπει το ελ­ληνικό και, γενικότερα, τα συντάγματα του σύγχρονου κό­σμου. Συγκρούεται με την ελληνική ανθρωποκεντρική αρχή που υιοθέτησε αργότερα ακόμη και η ολιγαρχική Ρώμη, αλλά και το Βυζάντιο, σύμφωνα με την οποία τα κοινά, δηλαδή τα «δημόσια» πράγματα, είναι απαράγραπτα. Συγχρόνως αλ­λοιώνει κατάφωρα τη θεμέλια λογική -όχι της αντιπροσώπευσης/δημοκρατίας, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, αλλά- του εν ισχύει πολιτεύματος. Εξαιρεί από την «πολιτεία δικαίου» την πολιτική τάξη τοποθετώντας την υπεράνω του νόμου. Η σκανδαλώδης παραγραφή των πάσης φύσεως αδικοπραξιών και καταδολιεύσεων του δημόσιου χώρου από την πολιτική τάξη υπερβαίνει το όριο της συμμοριακής πρόκλησης.

Η επέκταση των χωρικών υδάτων μας στο Ιόνιο

Άραγε, η κίνηση αυτή γίνεται ερήμην των ...εταίρων μας;

Λάθος η εξαίρεση του Αιγαίου από την επέκταση των χωρικών υδάτων

(του Άγγελου Συρίγου)*

Κατά την παράδοση-παραλαβή του υπουργείου Εξωτερικών ο απερχόμενος υπουργός Νίκος Κοτζιάς αναφέρθηκε (α) σε επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων ξεκινώντας από το Ιόνιο και (β) σε υιοθέτηση ευθειών γραμμών βάσεως και κλείσιμο κόλπων. Υπάρχουν πολλά σημεία που παραμένουν άγνωστα ως προς τον ακριβή σχεδιασμό. Πρέπει όμως να αναφερθούν κάποια σημεία:

Εδώ και πολλά χρόνια είμαστε η μοναδική χώρα του κόσμου που έχει χωρικά ύδατα 6 μιλίων. Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν 12 μίλια. Ο λόγος που η Ελλάδα παραμένει στα 6 μίλια είναι πολύ απλά διότι σε περίπτωση επεκτάσεως, οι Τούρκοι απειλούν με πόλεμο. Επιπλέον, έχουν ντύσει με νομικό ένδυμα την απαίτησή τους να μην αυξηθούν τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο. Λένε ότι ολόκληρο το Αιγαίο είναι μια θάλασσα όπου επικρατούν «ειδικές περιστάσεις».
Επομένως, δεν επιτρέπεται επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων.
Το επιχείρημα είναι αστείο από πλευράς διεθνούς δικαίου. Σε όλο τον κόσμο έχουν αυξηθεί τα χωρικά ύδατα των κρατών σε 12 μίλια. Σε τελική ανάλυση, το Αιγαίο δεν μπορεί να έχει πιο στρατηγική σημασία από το θαλάσσιο στενό του Ορμούζ, από το οποίο περνά καθημερινώς ο μεγαλύτερος όγκος πετρελαίου προς τη Δύση. Το στενό του Ορμούζ ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στα χωρικά ύδατα του Ιράν και του Ομάν. Όταν το Ιράν και το Ομάν επέκτειναν το 1978 τα χωρικά τους ύδατα στα 12 μίλια κανείς δεν εναντιώθηκε σε αυτή την κίνηση.

Η ανακάλυψη της αλήθειας στους διαλόγους του Πλάτωνα

Στο θέμα της αθανασίας της ψυχής κατά τον Πλάτωνα, είχα αναφερθεί στο παρελθόν και σε άλλο σημείωμα, παραθέτοντας μάλιστα αποσπάσματα από τους διαλόγους Μένων και Φαίδρος, (εδώ)

Στο ίδιο θέμα αναφέρεται ο Γάλλος παιδαγωγός και καθηγητής της Φιλοσοφίας Luc Ferry στο παρακάτω κείμενο, που υπάρχει στο βιβλίο του «Η Ωραιότερη Ιστορία Της Φιλοσοφίας»*, προσεγγίζοντας και αναλύοντας το θέμα της γνώσης και της εύρεσης της αλήθειας με τον δικό του τρόπο.

Γνωρίζω σημαίνει αναγνωρίζω

Ο Πλάτωνας παρουσιάζει μια θεωρία βασισμένη σ’ αυτό που αποκαλεί «ανάμνηση», δηλαδή την ανάμνηση των ιδεών με τις οποίες η ψυχή μας βρισκόταν σε επαφή προτού ενσαρκωθεί στο σώμα μας με τη γέννησή μας. Πριν από τη γέννησή τους, οι άνθρωποι κατοικούσαν σ’ αυτό τον «κόσμο των Ιδεών», ένα είδος παραδείσου όπου ήταν συγκεντρωμένες οι ψυχές και, γενικότερα, οι Ιδέες, που δίνουν τη μορφή και τις ιδιότητές τους σε όλα τα όντα και σε όλα τα πράγματα, των οποίων είναι η ίδια η αλήθεια. Χωρίς σώμα και αισθητήρια όργανα που πολύ συχνά παραπλανούν, η ψυχή, σ’ αυτόν τον καθαρά νοερό κόσμο, μπορούσε να ατενίζει τις καθαρές Ιδέες, για παράδειγμα εκείνες των μαθηματικών, χωρίς να περνά από το παραμορφωτικό βλέμμα των ματιών του σώματος, καταφεύγοντας μόνο στη δύναμη της νόησης: Η ψυχή έβλεπε τότε άμεσα την αλήθεια και ήταν σε πλήρη συμφωνία μαζί της.

Μέσα από αυτό το πρίσμα, η γέννηση συνιστά αναπόφευκτα μια πτώση με τη σχεδόν βιβλική έννοια του όρου: κατάπτωση, παρακμή, καταστροφή. Ρίχνει την ψυχή στη φυλακή του σώματος, όπου βρίσκεται εκτεθειμένη σε όλα τα πιθανά λάθη, εφόσον οι αισθήσεις είναι απατηλές. Γιατί απατηλές; Ας αναφέρουμε αμέσως την επιχειρηματολογία της οποίας την ουσία ο Καρτέσιος θα επαναλάβει στο περίφημο χωρίο του δεύτερου από τους Μεταφυσικούς στοχασμούς, που ασχολείται με το παράδειγμα του κεριού. Το κερί εμφανίζεται σε στερεά και άοσμη μορφή όταν είναι κρύο, ενώ ρευστοποιείται και γίνεται αρωματικό όταν το πλησιάζουμε στη φωτιά. Αν περιοριστούμε στις αισθητηριακές μας εντυπώσεις, θα συμπεράνουμε ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές πραγματικότητες. Μόνο η νόηση, που αναλύει με κριτικό τρόπο τις πληροφορίες των αισθήσεων, επιτρέπει να ανακαλύψουμε την αλήθεια, δηλαδή ότι βρισκόμαστε μπροστά σε δύο καταστάσεις του ίδιου υλικού. Το ίδιο ισχύει για τις τρεις καταστάσεις του νερού αναλόγως με τη θερμοκρασία στην οποία βρίσκεται (στερεό, υγρό, αέριο) και για πολλές άλλες καταστάσεις όπου οι αισθήσεις μας αποκαλύπτουν την ανεπάρκειά τους.

Η αρχή της μυθολογίας

Η ελληνική μυθολογία είναι μαγευτική. Τις τελευταίες μέρες έπιασα στα χέρια μου τη Θεογονία του Ησίοδου. Είναι μια όμορφη διήγηση που μου θύμισε και κάποιες ιδιαίτερες απόψεις που διατυπώνονται σήμερα για την αρχή των πάντων.

Μετά ανέτρεξα στο βιβλίο "Η Ωραιότερη Ιστορία της Φιλοσοφίας" του Luc Ferry*, όπου σε κάποιο σημείο περιγράφει ο συγγραφέας με τον δικό του τρόπο (περιληπτικά, φυσικά) το έργο του Ησίοδου. 

Μεταφέρω στη συνέχεια ένα τμήμα του σχετικού κεφαλαίου από το Χάος μέχρι την επικράτηση του Δία. Φυσικά η διήγηση συνεχίζεται τόσο στο έργο του Ησίοδου, όσο και στο βιβλίο του Ferry.

Στην αρχή, δεν ήταν ο Λόγος όπως στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Αντιθέτως, η πρώτη θεότητα -της οποίας η γέννηση προηγείται όλων των άλλων και ιδίως της πολύ μεταγενέστερης γέννησης του Δία- ονομάζεται Χάος, πράγμα που δείχνει ότι βρισκόμαστε στον αντίποδα του αρμονικού κόσμου. Το Χάος δεν έχει ακόμα τις ιδιαιτερότητες μιας προσωπικής θεότητας: δεν έχει πρόσωπο, συνείδηση, ατομικά χαρακτηριστικά. Είναι μια άβυσσος, μια μαύρη τρύπα, κάτι σαν απύθμενο πηγάδι χωρίς χείλος όπου όλα είναι συγκεχυμένα. Όπως στους εφιάλτες μας, όπου πέφτουμε χωρίς να μπορούμε να σταματήσουμε, το Χάος ήταν μια απέραντη άβυσσος, στην οποία η πτώση εκείνου που θα έπεφτε δεν θα σταματούσε ποτέ.

Μετά το Χάος, εμφανίζεται μια δεύτερη θεότητα, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πώς - μοιάζει με θαύμα· στη γλώσσα του Χάιντεγκερ είναι το «θαύμα του Είναι». Ονομάζεται Γαία, γη. Είναι το αντίθετο του Χάους. Η Γαία δεν σας αφήνει να πέσετε, με κάθε έννοια του όρου... Είναι στέρεη· αν βάλετε το πόδι σας πάνω της, σας στηρίζει. Είναι η γη, αλλά και η μητέρα στην οποία μπορούμε να υπολογίζουμε και να στηριχτούμε. Από τη Γαία γεννήθηκαν σχεδόν όλες οι άλλες θεότητες, αρχίζοντας από την τρίτη, τον Ουρανό. Τον γέννησε μόνη της, από την ίδια της την υπόσταση, χωρίς να έχει ανάγκη να ενωθεί με κάποιον ερωτικό σύντροφο. Αυτός ο γιος έγινε αμέσως ο εραστής της. Πρέπει να πούμε ότι, αφού ήταν μόνοι στον κόσμο, η αιμομιξία ήταν αναπόφευκτη. Ο Ουρανός ήταν λοιπόν για τη Γαία σαν δεύτερο δέρμα. Ήταν συνεχώς ξαπλωμένος πάνω της, τη σκέπαζε σε όλη της την επιφάνεια και, για να μιλήσουμε ξεκάθαρα, οι δυο τους έκαναν έρωτα ακατάπαυστα. Από την ένωσή τους γεννήθηκαν πολλοί απόγονοι: Οι θεοί είναι τα παιδιά της αιμομιξίας (για άλλη μια φορά, σ’ αυτή την εποχή της ιστορίας του κόσμου, δεν υπάρχει άλλος τρόπος). Αυτή η θεϊκή γενιά μοιράστηκε σε τρεις ομάδες.

Οι Γερμανοί δεν φεύγουν

Σε συζητήσεις σχετικά με το αν έπρεπε η χώρα μας να βγει από το ευρώ, προκειμένου να ορθοποδήσει και να επιστρέψει στην ανάπτυξη, η αντίρρησή μου στην έξοδο (παρόλο που χρηματοοικονομικά θεωρούσα απαραίτητη την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα) δεν είχε να κάνει φυσικά με τα συνθηματολογικά «θα καταστραφούμε» (λες και δεν μας κατέστρεψαν τα αποτυχημένα μνημόνια), «δεν θα έχουμε φάρμακα» (λες και τώρα έχουμε ή δεν υπήρξε η ελληνική φαρμακοβιομηχανία ο στόχος του πρώτου μνημονίου), «δεν θα έχουμε βενζίνη» (λες και σήμερα βάζουμε όση βάζαμε προμνημονιακά ή σαν να μην μας απαγόρευσαν οι δανειστές να αγοράζουμε πετρέλαιο από φτηνές αγορές, όπως π.χ. το Ιράν). Η αντίρρησή μου προερχόταν από το φόβο του πολέμου (επικοινωνιακού και οικονομικού) που θα εξαπέλυε εναντίον μας η Γερμανία και τα συνεταιράκια της, προκειμένου να αποτρέψουν και άλλες διαρροές από την ευρωζώνη. Ιδιαίτερα μετά τον αντίστοιχο πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον της Βρετανίας λόγω Brexit.
Διάβασα όμως στο άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, ότι, με τη λήξη του τρίτου μνημονίου, τα γερμανικά μέσα έχουν ήδη εξαπολύσει επίθεση κατά της χώρας μας, με σκοπό να την εμποδίσουν να ορθοποδήσει. Οπότε…;

Οι Γερμανοί ξανάρχονται!
του Μάκη Ανδρονόπουλου

Με αφορμή την ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού προγράμματος βοήθειας προς στην Ελλάδα, το Βερολίνο δια του γερμανικού Τύπου έχει εξαπολύσει μία συστηματική επικοινωνιακή επίθεση υπονόμευσης ενός θετικού οικονομικού και πολιτικού κλίματος στην Ελλάδα. Προφανής στόχος του είναι η καθυστέρηση της ελληνικής εξόδου στις αγορές και η παρεμπόδιση ενός επιτυχούς δανεισμού από αυτές. Η στρατηγική αυτή μοιάζει να εκπορεύεται από το σύστημα Σόιμπλε και δεν αποκλείεται να προσβλέπει σε μια πολιτική αλλαγή που θα διασφαλίζει τα γερμανικά στρατηγικά συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου.

Αλλεπάλληλα δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου εστιάζουν στους υπαρκτούς αρνητικούς παράγοντες και σενάρια, παραβλέπουν ότι η «διάσωση» έγινε πρωτίστως για να καλυφθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα. Παραβλέπουν επίσης τα τερατώδη λάθη των προγραμμάτων που οδήγησαν στην ύφεση την ελληνική οικονομία, στην ανεργία και στην εκθεμελίωση μεγάλου τμήματος του παραγωγικού ιστού και την ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσαν. Πρόκειται για μια λυσσαλέα προσπάθεια για να μην αποκολληθεί η Ελλάδα από το γερμανικό άρμα, στόχος που φάνηκε από τη μίζερη ρύθμιση του χρέους που επέβαλε η Γερμανία.

Οι ετεροθαλείς αδελφές Αριστερά και Δεξιά (του Γιώργου Κοντογιώργη)

Όπως αποδείχτηκε και από την εμπειρία της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, για κανένα κόμμα δεν μπορείς να έχεις σαφή εικόνα αν δεν το δεις πώς λειτουργεί όταν αναλάβει την εξουσία.

Το ξεγύμνωμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο εμφαντικό, επειδή, ακόμα και οι μη ψηφοφόροι του, περίμεναν ένα διαφορετικό είδος διακυβέρνησης. Και μπορεί να έχει το ελαφρυντικό ότι η χώρα βρίσκεται υπό ξένη οικονομική κατοχή, αλλά πώς χρησιμοποίησε τα περιθώρια που είχε για να ασκήσει έστω και κάποια δική του πολιτική; Τι έκανε για τη γραφειοκρατία, για τη διαφθορά π.χ.;
Το παρακάτω άρθρο του Γιώργου Κοντογιώργη αποτελεί μια σαφή απεικόνιση της τριετούς (από τον Ιούλιο του 2015, όταν και αποκαλύφτηκε) διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ετεροθαλείς αδελφές

 
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ανέδειξε τη γύμνια του σε όλα τα επίπεδα. Ομολόγησε αυτό που ήταν γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες, ότι δηλαδή η Αριστερά, και προεχόντως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει τίποτε να πει για τον κόσμο της εποχής μας και για το μέλλον. Επιπλέον, ομολόγησε ότι ομοιάζει ομοθετικά με τη Δεξιά και ότι βεβαίως έχει μεταβληθεί σε μια τυπικά αντιδραστική συνιστώσα του δυτικού Διαφωτισμού και αυθεντικό παρακολούθημα της διεθνούς των αγορών.

Το χειρότερο εξ όλων είναι ότι ομολόγησε ότι ήταν τόσο βαθιά εγκιβωτισμένος στην πλέον απεχθή εκδοχή της κομματοκρατίας ώστε τα στελέχη του, μολονότι παρασιτόβια του δημοσίου κορβανά επί πολλές δεκαετίες, αγνοούσαν απολύτως τα ζητήματα του κράτους, και -το χειρότερο- τα διεθνή και τα ευρωπαϊκά δρώμενα. Αποκαλύφθηκε δηλαδή ότι δεν διέθετε εξαρχής ούτε καν το «ηθικό πλεονέκτημα».
Η γενικότερη αιτία της έκπτωσης αυτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η Αριστερά, ο σοσιαλισμός εν γένει, δεν αποτέλεσε μια διαφορετική φάση έναντι της Δεξιάς και του φιλελευθερισμού, όπως διατεινόταν. Αντιπροσώπευσε απλώς έναν διαφορετικό δρόμο στην έξοδο από τη δεσποτεία, που αφορούσε κυρίως τα κοινωνικά στρώματα της εργασίας (στη Δύση) ή ολόκληρες κοινωνίες, οι οποίες βρίσκονταν σε υστέρηση έναντι άλλων.
Ο δρόμος που επέλεξε, ωστόσο, ήταν εξ αντικειμένου αδιέξοδος διότι, για λόγους που έχω αναλύσει αλλού: αναιρούσε μεν την απολυταρχία (κρατική δεσποτεία), οδηγούσε όμως στον ολοκληρωτισμό. Εξ ου και η, ως ασύμβατη με την εποχή της, αύτανδρη κατάρρευση του ολοκληρωτικού σοσιαλιστικού πειράματος.

Γιατί δεν πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις

Όποιος δεν κλείνει τα μάτια, βλέπει ότι τα χρόνια αυτά της μνημονιακής κατοχής η λεηλασία των συντάξεων ήταν ο εύκολος τρόπος προσπορισμού των ποσών που χρειάζονταν για την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων. Οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να απεργήσουν και εκτός αυτού, λόγω ηλικίας και πιθανών ασθενειών, η όποια αντίδραση μπορούν να προβάλλουν είναι υποτονική. Έτσι οι πολιτικοί, μην έχοντας τις γνώσεις και την όρεξη να ασχοληθούν πραγματικά με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο στην αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων δημιουργήθηκαν, στράφηκαν με τον "γενναίο" τρόπο που τους χαρακτηρίζει εναντίον της πιο ανήμπορης ομάδας του ελληνικού πληθυσμού.

Το παρακάτω άρθρο των Σάββα Ρομπόλη και Βασίλη Μπέτση* αποδεικνύει για ποιο λόγο δεν είναι απαραίτητη μια περαιτέρω μείωση των συντάξεων, επικεντρωνόμενη στο λόγο συνταξιοδοτικής δαπάνης προς το ΑΕΠ. Μόνο στην τελευταία παράγραφο αναφέρει και την παράπλευρη απώλεια που είναι οι υφεσιακές επιπτώσεις της μείωσης των συντάξεων, αφού κάθε περικοπή αφαιρεί ποσά από την κατανάλωση με αποτέλεσμα το κλείσιμο επιχειρήσεων, τη μείωση εσόδων από το ΦΠΑ, την αύξηση της ανεργίας για να αναφέρω λίγες μόνο από τις δυσμενείς επιπτώσεις των περικοπών των συντάξεων, τις οποίες είτε αγνοούν οι πολιτικοί "μας" είτε θεωρούν ότι το θέμα αυτό δεν τους ενδιαφέρει, εφόσον οι ίδιοι πληρώνονται κανονικά. 

Το ΔΝΤ επισημαίνει ότι «η απόφαση (21/6/2018) του Eurogroup διασφαλίζει τη μεσοπρόθεσμη βιωσιμότητα του χρέους, αναφέροντας ότι η Ελλάδα εξέρχεται από τα προγράμματα έχοντας εξαλείψει τις μακροοικονομικές ανισορροπίες». Παράλληλα, το ΔΝΤ επιμένει «στην αναγκαιότητα περαιτέρω περικοπής των συντάξεων από 1/1/2019, προκειμένου ο δείκτης συνταξιοδοτικές δαπάνες προς ΑΕΠ να διαμορφωθεί στο ανώτερο όριο (16% του ΑΕΠ) μέχρι το 2060, σημειώνοντας ότι οι εκκρεμείς μεταρρυθμίσεις και τα υψηλά πλεονάσματα αποτελούν εμπόδια για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας».

Κατά συνέπεια, το ερώτημα που τίθεται είναι εάν επιβάλλονται ή όχι οι περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων από την 1/1/2019; Διερευνώντας αναλυτικά τα σχετικά στατιστικά (πληθυσμός, προσδόκιμο όριο ζωής, ηλικία συνταξιοδότησης, κ.λ.π) και οικονομικά (ΑΕΠ, ποσοστό απασχόλησης, επίπεδο μισθών, πληθωρισμός, δημόσια έσοδα-δαπάνες, ποσά αποπληρωμής χρέους, κ.λ.π.) στοιχεία, με τη μεθοδολογία των χρηματορροών, αποδεικνύεται με τεκμηριωμένο τρόπο, όπως εξάλλου αποτυπώνεται στα διαγράμματα 1 και 2, ότι οι συντάξεις (κύριες και επικουρικές) δεν πρέπει να μειωθούν περαιτέρω από 1/1/2019 στη χώρα μας.

Η "πολιτική ορθότητα" φυλακίζει την ελεύθερη σκέψη

Με το θέμα της πολιτικής ορθότητας έχω ασχοληθεί κι άλλη φορά στο παρελθόν (εδώ). Ο λόγος είναι ότι τη θεωρώ ως ένα ακόμα μέσο καταπίεσης και χαλιναγώγησης της ελέυθερης σκέψης και έκφρασης. 
Πρόσφατα διάβασα άλλο ένα άρθρο* επάνω σ'αυτό το θέμα κι επειδή το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και τεκμηριωμένο, το αναδημοσιεύω στη συνέχεια.


Η πολιτική ορθότητα ως απειλή

Η μόδα της «πολιτικής ορθότητας» έχει έρθει προ πολλού και στη χώρα μας. Είχε ξεκινήσει πριν από μερικές δεκαετίες στις Η.Π.Α. ως απόπειρα καταπολέμησης των διακρίσεων απέναντι σε θεωρούμενες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (μαύρους, ομοφυλόφιλους, μετανάστες κτλ.) και για το σκοπό αυτό κρίθηκε σκόπιμη η χρήση «ουδέτερων» και ανώδυνων εκφράσεων σχετικά με τις ομάδες αυτές (για παράδειγμα «έγχρωμος» αντί «μαύρος»). Ως εδώ, κανένας λογικός άνθρωπος με κοινωνικές ευαισθησίες δε θα είχε την παραμικρή αντίρρηση. Γρήγορα όμως η όλη κίνηση, παρά τις αρχικές αξιέπαινες προθέσεις, γενικεύτηκε υπέρμετρα και εξετράπη σε υπερβολές, για να εξελιχτεί τελικά σε de facto φίμωση της γλώσσας με μια σειρά απλές διαδικασίες. Συγκεκριμένα, προβλήθηκαν και υπογραμμίστηκαν κατά κόρον ορισμένες αρνητικά φορτισμένες και άκρως δυσφημιστικές λέξεις (ανισότητα, διακρίσεις, σεξισμός, ξενοφοβία, εθνικισμός, ρατσισμός, φασισμός κτλ.). Και ταυτόχρονα οι λέξεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν ως ανεξίτηλα κοινωνικοπολιτικά στίγματα, το καθένα από τα οποία ήταν και με το παραπάνω αρκετό για να καταδικάσει σε «λιθοβολισμό» ή να οδηγήσει σε «θάψιμο» κάθε ανυπακοή ή παρέκκλιση.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι οι πάντες απέφυγαν επιμελώς να προσδιορίσουν επακριβώς το νοηματικό περιεχόμενό των παραπάνω λέξεων. Αντίθετα, το περιεχόμενό τους εμφανίστηκε σκοπίμως θολό, υπέρμετρα διευρυμένο και παλινδρομικά κινούμενο ανάμεσα στην κυριολεξία και τη μεταφορά, κάτι που ευνοεί το συνθηματολογικό καταγγελτικό λόγο. Αυτό σημαίνει ότι μέσα στην έντεχνα προωθούμενη σύγχυση μπορεί κανείς ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με το τι τον εξυπηρετεί και τι τον συμφέρει, να καταγγείλει, για παράδειγμα, οποιονδήποτε ως σεξιστή, ως ξενόφοβο ή ως ρατσιστή! Πρόκειται για κακοποίηση της σημασίας των λέξεων, που είναι εκδήλωση παρακμής του πολιτικού ήθους. Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους, συσκοτίζεται η ορθή αντίληψη για τα πράγματα, εμποδίζεται η ομαλή ένταξη στον αντικειμενικό κόσμο και διαταράσσεται η αρμονική σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον. Οπότε, μέσα στη σύγχυση που καλλιεργείται συστηματικά: α) υποχρεώνεται κανείς να δεχτεί ως αλήθειες ορισμένα κραυγαλέα ψεύδη, β) στερείται το δικαίωμα της διαφωνίας και της διαμαρτυρίας και γ) καταντά εύκολο και ανήμπορο θύμα μεθοδεύσεων που σχεδιάζονται από οργανωμένες μειοψηφίες και προωθούνται με τη διαδικασία της στοχευμένης τρομοκράτησης.

Τα Αργοναυτικά του Ορφέα

Ένα από τα αρχαιότερα κείμενα είναι τα Αργοναυτικά του Ορφέα. Η Αργοναυτική εκστρατεία βέβαια, έχει καταγραφεί - εκτός από τον Ορφέα - και από διάφορους άλλους αρχαίους συγγραφείς. Το μόνο κείμενο όμως που σώζεται είναι του Απολλώνιου του Ρόδιου. Το κείμενο αυτό, εκτός από την διήγηση της εν λόγω εκστρατείας - που μάλλον είχε γίνει - περιέχει και άλλα λιγότερο ή περισσότερο κρυφά νοήματα. Καλό θα ήταν, κάθε ερευνητής λάτρης της αρχαιότητας να διαβάσει προσεκτικά τα Αργοναυτικά. 
Στη συνέχεια παραθέτω μια ανάλυση του έργου.*

Τα Αργοναυτικά του Ορφέα είναι ένα ποιητικό κείμενο στο οποίο περιγράφεται η πρώτη οργανωμένη Πανελλήνια ενέργεια. Η πρώτη κίνηση στην οποία συμμετείχαν όλα οι ήρωες των Ελληνικών φύλλων, άνθρωποι αναγνωρισμένης αξίας και ικανοτήτων. Σύμφωνα με τις χρονολογήσεις και με βάση τα Τρωικά, το εγχείρημα έλαβε χώρα το 1360 ή το 1350 π.Χ. Η περίοδος ορίζει και τα φύλλα των οποίων οι ήρωες έλαβαν μέρος. Πρόκειται για όλα τα Αρχαιοελληνικά φύλλα, από τους Πρωτοέλληνες Πελασγούς έως τα νέα εκείνη την εποχή Μυκηναϊκά φύλλα της Αργολίδας και της Μαγνησίας. Η εκστρατεία αυτή περιγράφηκε από πολλούς Έλληνες και Λατίνους ποιητές.

Το πρώτο κείμενο που περιγράφει την Αργοναυτική εκστρατεία γράφηκε από τον Ορφέα. Το κείμενο αυτό δε σώθηκε. Αυτά τα οποία αναφέρονται ως Ορφικά Αργοναυτικά τα έγραψε μάλλον ο Κροτωνιάτης Ορφέας ή ο Ονομάκριτος. Μέλη και οι δυο των Ορφικών προφανώς μετέφεραν το κείμενο του ιδρυτή τους. Επίσης περί της εκστρατείας έγραψαν ο Επιμενίδης, ο Διονύσιος από τη Μίλητο, ο Ηρόδωρος και ο Πείσανδρος. Τα κείμενα αυτά επίσης δε σώζονται. Το μόνο που έχει σωθεί είναι το κείμενο του Απολλωνίου του Ροδίου. Από τα έργα των Λατίνων ποιητών γνωρίζουμε τη μετάφραση του Απολλωνίου από τον Πούπλιο, έργο μη σωζόμενο και το ποίημα του Βαλερίου Φλάκου σε οκτώ βιβλία. Το σίγουρο είναι ότι η εκστρατεία αυτή, η οποία έγινε στην πραγματικότητα, χρησιμοποιήθηκε από τους ποιητές, με πρώτο τον Ορφέα, συμπεριλαμβάνοντας και πολλά μυθολογικά στοιχεία, για να τονίσει την ενότητα των διάσπαρτων Ελληνικών φύλλων και να διδάξει το «η ισχύς εν τη ενώσει». Παράλληλα μέσω του συμβολισμού που περικλείει μπορεί να θεωρηθεί ως μυητικό κείμενο, το οποίο χρησιμοποιούνταν από τους Ορφικούς στις διδασκαλίες τους.

Δημοκρατικό είναι ό,τι είναι καλό για την Ευρωζώνη και τις αγορές!

Πόσο έχουν ωφελήσει τα μνημόνια τους Έλληνες πολίτες (που - αντίθετα από πολίτες άλλων κρατών - είναι κλέφτες, τεμπέληδες, ψεύτες κι έχουν ένα σωρό άλλα ελαττώματα) και πως οι Γερμανοί είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας (και να μας στρώσουν!), το έχουμε εμπεδώσει ακούγοντας ολημερίς τις "αναλύσεις" των συστημικών καναλιών. Και αρκεί, φυσικά, να μην βλέπουμε την εξέλιξη των πραγματικών οικονομικών στοιχείων της χώρας αλλά και του νοικοκυριού μας.
Δεν κάνει κακό όμως να διαβάζουμε αναλύσεις και άλλου ύφους, όπως αυτή του Θέμη Τζήμα που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.

Η πολιτειακή κρίση στην Ιταλία δεν αποτελεί μια επανάληψη απλά της κρίσης στην Ελλάδα αλλά μια ποιοτική αναβάθμισή της. Θυμίζει πώς ο υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός έχει «καταπιεί» τον πολιτικό φιλελευθερισμό, επιδεικνύοντας οριακά και όχι πάντα, ανοχή ακόμα και στις τυπικές εκδηλώσεις του τελευταίου. Καταδεικνύει μάλιστα, γιατί και πώς η Ευρωζώνη μετατρέπεται σε μεγεθυντικό φακό της παραπάνω συνθήκης, εντείνοντας εξαιτίας όχι των «αντί- συστημικών» αλλά των «συστημικών» της δυνάμεων τη δική της, υπαρξιακή κρίση.
Στην Ιταλία είχαμε δημοκρατικές εκλογές - με βάση τα δυτικά πρότυπα. Και πάλι με βάση τα δυτικά πρότυπα, μετά τις εκλογές είχαμε μια πρόταση κυβερνητικού συνασπισμού της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, το πρόγραμμα του οποίου για την οικονομία απείχε από τις θεωρούμενες ως ριζοσπαστικές υποσχέσεις των δύο κομμάτων αρκετά έως πολύ.
Υποσχέσεις που είχαν να κάνουν με μια μάλλον θολή Κεϋνσιανή πρόταση και οι οποίες μετεκλογικά μετετράπησαν σε ένα μείγμα οικονομικού φιλελευθερισμού, με «ολίγη» από κεϋνσιανή αναδιανομή εισοδημάτων και δειλές προσπάθειες ανάταξης της παραγωγικής δυναμικής της Ιταλίας. Στην πιο «ριζοσπαστική» του ανάγνωση και σε ό,τι αφορά την προτεινόμενη οικονομική πολιτική θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για ένα δεξιό, σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα.
Και όμως: σε μια πρωτοφανή του κίνηση, ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη βούληση της πλειοψηφίας, μη δεχόμενος ευρωσκεπτικιστή υπουργό οικονομικών, ακόμα και αν ο τελευταίος έσπευσε να παράσχει –σχεδόν- όρκους πίστης στην Ευρωζώνη.

Υπάρχει Δημοκρατία στην Ευρωζώνη;

Ποιο είναι το πολίτευμα των κρατών που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Και - ακόμα χειρότερα - των κρατών που είναι μέλη της Ευρωζώνης;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη για όποιον γνωρίζει τον ορισμό και το περιεχόμενο της έννοιας Δημοκρατία. Άλλωστε το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της δεκαετίας που διανύουμε. Και απαντήθηκε πιο εμφαντικά, από τις μετεκλογικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Ιταλία.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ερώτημα που κυριαρχεί σε κάθε σκεπτόμενο Ευρωπαίο πολίτη είναι: "Υπάρχει νόημα στο να γίνονται εκλογές στις χώρες της Ευρωζώνης;"
Σημερινό άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού - απόσπασμα του οποίου αναδημοσιεύω στη συνέχεια - πιάνει το σφυγμό των εξελίξεων στην Ιταλία σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων επικυρίαρχων.

...Όλα δείχνουν πως ξεκινάει η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα το ευρώ. Προς το παρόν, οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ κρατούν σχετικά χαμηλούς τόνους, αφήνοντας τον πρόεδρο Ματαρέλα να εγείρει εμπόδια. Έχουν απόλυτη συνείδηση, όμως, ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στο ιταλικό πολιτικό σύστημα αντιπροσωπεύει μία ευθεία αμφισβήτηση της τάξης πραγμάτων που οι ίδιοι έχουν επιβάλει. Από την άλλη πλευρά, τα εργαλεία τιθάσευσης που χρησιμοποιήθηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αρκούν για να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Η Ιταλία είναι η τρίτη οικονομία της ΕΕ. Το δημόσιο χρέος της ανέρχεται στο 131% του ΑΕΠ, αλλά εάν προκύψει κρίση αυτό που θα μετρήσει είναι το σε απόλυτο αριθμό αστρονομικό μέγεθος: 2.256 δισ. ευρώ. Είναι κοινός τόπος στις Βρυξέλλες πως εάν τα πράγματα οδηγηθούν στα άκρα και η χώρα αποκλεισθεί από τις αγορές, κανείς μηχανισμός διάσωσης δεν μπορεί να σηκώσει τέτοιο βάρος.
Αυτό πρακτικά σημαίνει χρεοκοπία, η οποία με τη σειρά της θα καταλύσει τους θεσμούς της Ευρωζώνης και σχεδόν αναπόφευκτα θα την οδηγήσει σε διάλυση. Προφανώς, αυτό είναι το ακραίο σενάριο, από το οποίο απέχουμε πολύ. Είναι ακριβώς αυτό το σενάριο που ενδεχομένως θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην αταβιστική πρόθεση των σκληροπυρηνικών, ειδικά της Γερμανίας, να καταφύγουν σε κατασταλτικές μεθόδους.
Όπως προέκυπτε από τα πρώτα μηνύματα του εντολοδόχου πρωθυπουργού Κόντε, πρόθεση της κυβέρνησης που ετοίμαζε ήταν ένας συμβιβασμός κι όχι μία ρήξη με την Ευρωζώνη. Η αντιδημοκρατική παρέμβαση του προέδρου Ματαρέλα, όμως, οξύνει το κλίμα, πολύ περισσότερο που και κύκλοι του ευρωπαϊκού κατεστημένου και οι περιβόητες Αγορές, όπως προαναφέραμε, έχουν αρχίσει να υπονομεύουν τους νικητές των πρόσφατων εκλογών στην Ιταλία, πριν καν σχηματίσουν κυβέρνηση.

Ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες (του Σταύρου Λυγερού)

Έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές στην τηλεόραση να παραδίδουν μαθήματα ανθρωπισμού πολιτικοί, μεγαλοδημοσιογράφοι και διάφορες τηλεπερσόνες - κάτοικοι οπωσδήποτε "προστατευμένων" περιοχών - σε κατοίκους υποβαθμισμένων και παρατημένων περιοχών, που έχουν αφεθεί να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τα όποια προβλήματα έχουν δημιουργηθεί από την αυξημένη μεταναστευτική ροή. Προβλήματα διαφόρων ειδών που όλοι δέχονται ότι υπάρχουν.

Σε απάντηση σε αυτά τα εκ του ασφαλούς "μαθήματα" παραθέτω στη συνέχεια κείμενο από το βιβλίο του κ.Σταύρου Λυγερού "Η Εισβολή Των Αμάχων" (Εκδόσεις Πατάκη).

Παρά τιs ολοένα και μεγαλύτερες κοινωνικές παρενέργειες, τo πολιτικό σύστημα, με πρώτη την Αριστερά, συνέχιζε να αντιμετωπίζει την παράνομη μετανάστευση σαν πρόβλημα ρουτίνας. Την προσέγγιζε με ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες, που στην πράξη τροφοδοτούσαν τον ρατσισμό. Κάθε διαφωνία χαρακτηριζόταν ακροδεξιά, ξενοφοβική και ρατσιστική. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Η ιδεολογική τρομοκρατία, όμως, ποτέ δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Ειδικά των λαϊκών στρωμάτων, που κυρίως θίγονται από την παράνομη μετανάστευση και στο επίπεδο της απασχόλησης (λόγω του αθέμιτου ανταγωνισμού από τη μαύρη και κακοπληρωμένη εργασία) και σε πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής.

«Είναι πολιτικά ανήθικο εύποροι αριστερίζοντες και φιλελεύθεροι αστοί, από απόσταση ασφαλείας, να κουνάνε το δάχτυλο και να παραδίδουν αντιρατσιστικά μαθήματα στους κατοίκους του ιστορικού κέντρου που βιώνουν ένα πρόβλημα το οποίο τείνει να προσλάβει διαστάσεις εφιάλτη. Είναι ανέξοδο και εύκολο να πουλάς ανθρωπισμό όταν δεν συγχρωτίζεσαι με παράνομους μετανάστες, όταν δεν κατοικείς στις ίδιες γειτονιές, δεν στέλνεις τα παιδιά σου στα ίδια σχολεία, δεν χρησιμοποιείς καν το δημόσιο νοσοκομείο, και βεβαίως δεν ανταγωνίζεσαι για τις ίδιες θέσεις εργασίας. Συνήθως, η μόνη σχέση που έχουν όλοι αυτοί με τους παράνομους μετανάστες είναι ότι τους χρησιμοποιούν ως υπηρετικό προσωπικό. Το μόνο αποτέλεσμα που έφεραν οι ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες ήταν στην πράξη να τροφοδοτήσουν τον ρατσισμό, όπως απέδειξε και το ποσοστό που αποσπά η Χρυσή Αυγή» (από άρθρο μου στην Καθημερινή, 11 Ιανουαρίου 2011).

Η αναρχία του bitcoin είναι χαρακτηριστικό, όχι ελάττωμα

Καιρό έχουμε να ασχοληθούμε με το bitcoin. Ένα ενδιαφέρον άρθρο της Elaine Ou διάβασα πρόσφατα και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το αναδημοσιεύσω.

Στην Silicon Valley, οι νεοσύστατες εταιρείες καλούνται να δηλώσουν με σαφήνεια την αποστολή τους. Εάν μια επιχείρηση δεν διαθέτει ένα σαφές σύνολο αξιών που να καθοδηγεί τις αποφάσεις της, επικρατεί η αναρχία. Τέτοια είναι η περίπτωση των blockchains που βρίσκονται στο κέντρο της έκρηξης των κρυπτονομισμάτων. 

Το blockchain του Bitcoin που καταγράφει και διασφαλίζει όλες τις συναλλαγές στο ψηφιακό νόμισμα, είναι αναρχικό από το σχεδιασμό του. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται να ανατρέψει την κυβέρνηση. Σημαίνει απλώς ότι το δίκτυο λειτουργεί χωρίς μια διορισμένη αρχή. Αντ 'αυτού, το Bitcoin χρησιμοποιεί τα οικονομικά κίνητρα για να επιτρέψει σε χιλιάδες ανταγωνιστικά συμφέροντα να επιτύχουν έναν κοινό στόχο.

Η ιδέα ότι ένα κρυπτονόμισμα των 160 δισεκατομμυρίων δολαρίων ελέγχεται από ένα πρωτόκολλο λογισμικού που λειτουργεί με αυτόματο πιλότο είναι δυσάρεστη για ορισμένους. Δεν υπάρχει κανένας που να μπορείς να απευθυνθείς σε περίπτωση κλοπής ή απάτης ή σοβαρής δυσλειτουργίας. Κάθε τροποποίηση λογισμικού γίνεται με τη διαδικασία μιας πρότασης στο διαδίκτυο που ακολουθείται από μακρά συζήτηση μεταξύ συμμετεχόντων από όλο τον κόσμο. Όταν προκύψει χοντρικά συναίνεση, η πρόταση υλοποιείται και οι χρήστες κάνουν τα απαραίτητα βήματα για το update.

Αλυτρωτισμός αλα σερβικά

Το θέμα με το όνομα του κράτους στα βόρεια σύνορά μας έχω την εντύπωση ότι κάπως έχει αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας, τελευταία. Ελπίζω να μην είναι για κακό σκοπό. 

Ένα σχετικό άρθρο* του κ. Απόστολου Διαμαντή είχα διαβάσει πριν λίγες μέρες και το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον - έστω κι αν κάποιος δεν συμφωνεί 100% με το πνεύμα του - και σκέφτηκα να το αναδημοσιεύσω για να το διαβάσουν και οι φίλοι αυτού του blog.

Η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ επιταχύνει τις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια, χωρίς καμία απολύτως προφανή δέσμευση για τις επεκτατικές βλέψεις των σκοπιανών, χωρίς να σχολιάζει καν τις φιλοσκοπιανές θέσεις του Νίμιτς για το όνομα και φυσικά χωρίς να ξεκαθαρίζει ποια ακριβώς είναι η στρατηγική της.

Οι δηλώσεις Τσίπρα για σύνθετη ονομασία ergaomnes είναι εντελώς ξεπερασμένη πλέον από τα γεγονότα, καθώς δεν απαντάει σε δύο βασικά ζητήματα: τις επεκτατικές βλέψεις των σκοπιανών έναντι της Βόρειας Ελλάδας συνολικά και το ζήτημα του ονόματος που τις εκφράζει και τις επισημοποιεί. Η αναφορά επίσης του πρωθυπουργού πως θα προταχθεί το ζήτημα του αλυτρωτισμού είναι επίσης ασαφής, καθώς δεν προσδιορίζεται πώς θα διασφαλιστεί κάτι τέτοιο. Με αλλαγή των ονομάτων  λεωφόρων των Σκοπίων;

Η κυβέρνηση- αλλά και όσοι ετοιμάζονται να στηρίξουν μια λύση- θα πρέπει να γνωρίζουν τα εξής:

Ο κόσμος των Ιδεών και η Αλήθεια κατά τον Πλάτωνα

Αρκετές φορές έχει αναφέρει ο Πλάτωνας σε διαλόγους του, ότι ο άνθρωπος από τη γέννησή του φέρει μέσα του ανεκδήλωτες γνώσεις, ιδιότητες και εμπειρίες, καθώς και ότι η θεωρούμενη ως μάθηση δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ανάκληση γνώσεων από προηγούμενες ζωές. (σχετικό είναι και το post της 15/1/2017, στο οποίο είχα αναφερθεί στο θέμα της αρετής παίρνοντας έναυσμα από τον διάλογο του Πλάτωνα Μένων)
Το σημερινό κείμενο αφορά στην αναζήτηση της Αλήθειας.  
Οι σοφιστές έλεγαν ότι «αν αναζητούμε την αλήθεια, δεν μπορούμε, εξ ορισμού, να την βρούμε ποτέ», αφού για να την βρει κάποιος πρέπει να έχει το σχετικό – το «αληθινό» - κριτήριο, το οποίο δεν μπορεί να κατέχει αφού δεν γνωρίζει την αλήθεια.
Η συνέχεια είναι από το βιβλίο του Luc Ferry "Η ωραιότερη ιστορία της Φιλοσοφίας"*

Ο Πλάτωνας απαντά στο σόφισμα με μια θεωρία βασισμένη σ’ αυτό που αποκαλεί «ανάμνηση», δηλαδή την ανάμνηση των ιδεών με τις οποίες η ψυχή μας βρισκόταν σε επαφή προτού ενσαρκωθεί στο σώμα μας με τη γέννησή μας. Πριν από τη γέννησή τους, οι άνθρωποι κατοικούσαν σ' αυτό τον «κόσμο των Ιδεών», ένα είδος παραδείσου όπου ήταν συγκεντρωμένες οι ψυχές και γενικότερα, οι Ιδέες, που δίνουν τη μορφή και τις ιδιότητές τους σε όλα τα όντα και σε όλα τα πράγματα, των οποίων είναι η ίδια η αλήθεια. Χωρίς σώμα και αισθητήρια όργανα που πολύ συχνά παραπλανούν, η ψυχή, σ’ αυτόν τον καθαρά νοερό κόσμο, μπορούσε να ατενίζει τις καθαρές Ιδέες, για παράδειγμα εκείνες των μαθηματικών, χωρίς να περνά από το παραμορφωτικό βλέμμα των ματιών του σώματος, καταφεύγοντας μόνο στη δύναμη της νόησης: Η ψυχή έβλεπε τότε άμεση την αλήθεια και ήταν σε πλήρη συμφωνία μαζί της.

Ποιο είναι το τέλειο πολίτευμα κατά τον Αριστοτέλη (του Ευ.Παπανούτσου)

Στο κείμενο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από το βιβλίο του Ευ.Παπανούτσου "Οι Δρόμοι της Ζωής" - στο οποίο περιέχονται κείμενα που είχαν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα στα τέλη της δεκαετίας του 70 - ο συγγραφέας/φιλόσοφος, αφού πρώτα διαπιστώνει την έλλειψη πολιτικής διαπαιδαγώγησης των Ελλήνων πολιτών, ανατρέχει στα κείμενα του Αριστοτέλη, προκειμένου να εξετάσει και να απαντήσει στο ερώτημα "ποιο είναι το καλύτερο πολίτευμα;"   

Εάν κανείς υποστηρίξει σοβαρά σε φιλικό κύκλο ότι όχι μόνο οι νέοι που φοιτούν ακόμα στο σχολείο, αλλά και εμείς οι ώριμοι, που υποτίθεται ότι με τις εμπειρίες της ηλικίας αποκτήσαμε τα εφόδια της ζωής, έχουμε ανάγκη από πολιτική αγωγή, είναι σχε­δόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει, αν όχι διαμαρτυρίες, ασφαλώς τη θυμηδία. Εντούτοις παλαιότερα και πρόσφατα γεγονότα του εθνικού μας βίου πείθουν όποιον θα τα εξετάσει με προσοχή ότι στο κεφάλαιο τούτο οι ελλείψεις μας είναι πολλές. Και θα είχαμε ανα­ρίθμητα σφάλματα αποφύγει, και σωθεί από άλλες τόσες πικρές μεταμέλειες, αν είχαμε με κάποιο τρόπο διδαχτεί τα στοιχεία της πολιτικής θεωρίας. Το Σύνταγμά μας, όπως και όλα τα δημοκρα­τικά Συντάγματα, για την άσκηση των πολιτικών μας δικαιωμά­των ως μόνους όρους θέτει την ενηλικίωση και τον (με την ευρύτατη έννοια της λέξης) έντιμο βίο. Όχι και την προπαιδεία, ένα κάποιο διαφωτισμό στα μεγάλα θέματα της πολιτικής ζωής. Υποτίθεται ότι μαζί με τη γενική του εκπαίδευση, που είναι υποχρεωτική για τον πολίτη της Δημοκρατίας, αυτός θα έχει πάρει και μια στοιχειώ­δη πολιτική αγωγή. Ποιαν όμως αγωγή του τύπου τούτου δίνει στα παιδιά του Λαού το ελληνικό σχολείο — από το δημοτικό έως το πανεπιστήμιο; Καλύτερα να μην επιχειρήσουμε να δώσουμε απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Και ας υπογραμμίσουμε άλλη μια φορά την ανάγκη όλων των ηλικιών να διαπαιδαγωγηθούν πολιτι­κά, εάν θέλουμε οι πολίτες αυτής της (ανέκαθεν δεινοπαθούσας από εσωτερικούς κλυδωνισμούς) χώρας και άξιοι να γίνουν της Δημο­κρατίας και συνειδητά να την υπηρετήσουν.

Εάν μου έδιναν την εντολή να διδάξω πολιτική θεωρία σε μικρούς και μεγάλους, εγώ — με την άδειά σας — θα άρχιζα το μά­θημά μου δίνοντας το λόγο σ’ ένα δοκιμασμένο και απαράμιλλο στο είδος του συγγραφέα, Δάσκαλο των δασκάλων, στον Αριστοτέλη.

Οι πολιτικές φατρίες

Κάθε ομάδα ατόμων που κατέχει ορισμένα προνόμια και είναι υποχρεωμένη να αγωνίζεται για να τα διατηρήσει, αποκτά μια ειδική ομαδική ψυχολογία. Κατά τον ίδιο τρόπο και τα μέλη της οποιασδήποτε πολιτικής ομάδας που

κατέχουν κάποια προνόμια, μπροστά στον κίνδυνο να τα απωλέσουν και μέσα από την αγωνία τους να τα διατηρήσουν, αποκτούν αυτή την ειδική ομαδική ψυχολογία. Είναι μια ψυχολογία που οδηγεί στην ομαδική προσπάθεια διατήρησης του υπάρχοντος status. Δηλαδή της συντήρησης.
Ο στρατηγικός στόχος της συντήρησης αυτού του status επιτυγχάνεται με την κατεύθυνση του αγώνα της πολιτικής ομάδας προς δύο κυρίως ενδιάμεσους στόχους. Αφ’ ενός, αποκρούεται όποιος αμφισβητήσει την ομάδα και τα προνόμια της και αφ’ ετέρου, γίνεται αυστηρότατος έλεγχος σε όποιον προσπαθήσει να εισέλθει.
Η κατανόηση της συμπεριφοράς της όποιας πολιτικής ομάδας, που αγωνίζεται να διατηρήσει τα προνόμια της, καθιστά πλέον σαφές γιατί τελικώς αναδεικνύονται και επιβιώνουν μόνον οι «υποτακτικοί εντολοδόχοι» του πολιτικού κατεστημένου. Αντιθέτως, ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους που έχουν να αντιμετωπίσουν όλες οι φατρίες της πολιτικής ελίτ, είναι τα άτομα εκείνα που διαθέτουν ισχυρή ασυμβίβαστη προσωπικότητα. Μια τέτοια προσωπικότητα είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα αμφισβητήσει τα προνόμια του πολιτικού κατεστημένου και υπάρχει κίνδυνος να ηγηθεί της μάζας, την οποία και θα αποσπάσει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του. Έτσι, το πολιτικό κατεστημένο θα μείνει μετέωρο, με φυσική συνέπεια την πτώση του.

Η ευρωπαϊκή σκέψη γεννήθηκε στην Ελλάδα

Στη συνέχεια αναδημοσιεύω ένα τμήμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Bruno Snell "Η Ανακάλυψη του Πνεύματος"*. Στο βιβλίο αυτό μελετάται η πορεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και η συμβολή του στη συγκρότηση της ευρωπαϊκής σκέψης.

Η ευρωπαϊκή σκέψη αρχίζει με τους αρχαίους Έλληνες. Στην εποχή τους χρονολογείται γενικά η διαμόρφωση ενός μοναδικού τρόπου σκέψης, που για τον ευρωπαϊκό κόσμο έχει αναμφισβήτητα δεσμευτικό χαρακτήρα. Όταν μάλιστα με την προϋπόθεσή της ασκούμε επιστήμη ή φιλοσοφία, η σκέψη αυτή αποδεσμεύεται από κάθε σχετική ιστορική συνθήκη και σκοπεύει στο στα­θερό και απόλυτο, στην αλήθεια. Ακριβέστερα: δεν σκοπεύει απλώς στην αλήθεια, αλλά και κατορθώνει να συλλάβει το σταθε­ρό, το απόλυτο και το αληθινό. Ωστόσο η σκέψη αυτή σχηματί­στηκε ιστορικά, και η λέξη «σχηματίστηκε» στην πραγματική της σημασία είναι πολύ πλουσιότερη από ό,τι συνήθως πιστεύε­ται. Επειδή είμαστε συνηθισμένοι να δεχόμαστε τη σκέψη αυτή υποχρεωτικά, την ταυτίζουμε κατά απλοϊκό και αυθόρμητο τρό­πο με νοητικές διαδικασίες διαφορετικού τύπου. Έτσι, αν και η ολοένα αυξανόμενη κατανόηση του ιστορικού γίγνεσθαι στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα οδήγησε στην αναθεώρηση της ορθολογιστικής άποψης ότι το «πνεύμα» παραμένει αι­ώνια αμετάβλητο, οι δυσκολίες σχετικά με την κατανόηση της γένεσης της ελληνικής σκέψης εξακολουθούν να υφίστανται. Αυτό συμβαίνει γιατί οι μαρτυρίες του πρώιμου ελληνικού πολιτισμού κρίνονται με βάση τις δικές μας σύγχρονες αντιλήψεις. Έτσι ε­πειδή η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, τα πρώτα έργα της ελληνικής παράδοσης, επικοινωνούν άμεσα με τον σύγχρονο αναγνώστη και τον συγκινούν βαθιά, παραβλέπεται εύκολα το γεγονός ότι στον Όμηρο όλα είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι στη δική μας εποχή.