Γιατί πρέπει να ανασταλεί το άρθρο 86 του Συντάγματος (του Γ. Κοντογιώργη)

Σχετικά με το άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, δεν χρειάζεται να κάνω άλλο σχόλιο από αυτό που έχει κάνει ο Όργουελ αρκετές δεκαετίες πριν, και ταιριάζει στη συμπεριφορά του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, και δεν είναι άλλο από το γνωστό (κλισέ πλέον) "όλοι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους". 

 

Η αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος είναι επιβεβλη­μένη για πλείστους όσους λόγους, που ανάγονται τόσο στη θε­μέλια αρχή του κρατούντος πολιτεύματος όσο και στις έκτα­κτες συνθήκες που διανύει η χώρα. Είναι ομολογημένο ότι η πολιτική τάξη της χώρας έχει «ενδυθεί» με προκλητικές ασυ­λίες, που ανάγονται στην εποχή της απολυταρχίας και την το­ποθετούν συνολικά υπεράνω του νόμου και πέραν κάθε ελέγ­χου των θεσμών και της κοινωνίας των πολιτών.

Η πολιτική τάξη ισχυρίζεται όμως ότι το πολιτικό της σύ­στημα είναι αντιπροσωπευτικό και, συγχρόνως, δημοκρατικό(!). Ταυτίζει ουσιαστικά, όπως άλλωστε το δηλώνει ρητώς, τη δημοκρατία με τα κόμματα, τα οποία με τη σειρά τους τα μεταστεγάζει στη θέση του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Η αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος είναι επιβεβλη­μένη καθώς αντιβαίνει στην κρατούσα αρχή που διέπει το ελ­ληνικό και, γενικότερα, τα συντάγματα του σύγχρονου κό­σμου. Συγκρούεται με την ελληνική ανθρωποκεντρική αρχή που υιοθέτησε αργότερα ακόμη και η ολιγαρχική Ρώμη, αλλά και το Βυζάντιο, σύμφωνα με την οποία τα κοινά, δηλαδή τα «δημόσια» πράγματα, είναι απαράγραπτα. Συγχρόνως αλ­λοιώνει κατάφωρα τη θεμέλια λογική -όχι της αντιπροσώπευσης/δημοκρατίας, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, αλλά- του εν ισχύει πολιτεύματος. Εξαιρεί από την «πολιτεία δικαίου» την πολιτική τάξη τοποθετώντας την υπεράνω του νόμου. Η σκανδαλώδης παραγραφή των πάσης φύσεως αδικοπραξιών και καταδολιεύσεων του δημόσιου χώρου από την πολιτική τάξη υπερβαίνει το όριο της συμμοριακής πρόκλησης.

Στο περιβάλλον αυτό αντιλαμβάνεται κανείς ότι το άρθρο 86 εισήχθη στο Σύνταγμα με προφανή σκοπό την ατιμωρητί ιδιοποίηση του κράτους και τη λεηλασία της κοινωνίας, πράγ­μα που εξηγεί τον ρόλο του στην καταστροφική πορεία που οδήγησε η πολιτική τάξη τη χώρα.

Η αναστολή αυτή είναι επειγόντως αναγκαία για να σταμα­τήσει ο περαιτέρω εκτραχηλισμός του πολιτεύματος, αλλά και προκειμένου να επανέλθουν όλα τα παρελθόντα και τα εν εξε­λίξει σκάνδαλα στη δικαιοσύνη, ικανοποιώντας έτσι το κοινό αίσθημα. Η αναστολή του θα αποτελέσει έναν μείζονα αποτρε­πτικό παράγοντα στην αδιάντροπη καταδολίευση του δημό­σιου χώρου. Είναι επίσης αναγκαία ώστε εφεξής η πολιτική τά­ξη να υπάγεται στη δικαιοσύνη, δυνάμει της αρχής του «ελέγχειν» και του «ευθύνειν», όπως κάθε άλλος πολίτης, αντί να επι­καλείται το δήθεν άλλοθι της λεγόμενης «πολιτικής ευθύνης».

Η αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος αιτιολογείται τέλος από τις έκτακτες συνθήκες που διανύει η χώρα, από την εμμονή της πολιτικής τάξης στη λεηλατική πολιτική του πα­ρελθόντος και στη διατήρηση αλώβητων των προνομίων της ιδίας και των συγκατανευσιφάγων «φίλων» της. Άλλωστε, στο πνεύμα αυτό, η αναστολή θα λειτουργήσει ανασχετικά στον εθισμό της να παραβιάζει η ίδια συστηματικά όλα τα άρθρα του Συντάγματος που αφορούν στο πολίτευμα.

Η αναστολή του άρθρου 86 μπορεί να γίνει κατ’ αναλογίαν προς την προβλεπόμενη αναστολή των άρθρων εκείνων του Συντάγματος που προνοούν για τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών. Δεν νοείται αναστολή των ελευθεριών των φυσικών φορέων της «λαϊκής κυριαρχίας», όπως αποκαλεί τους πολίτες η ολιγαρχική κομματοκρατία, και όχι ενός άρθρου που αντίκειται στην ίδια τη λογική του δημόσιου χώρου και καθιερώνει, το ανεξέλεγκτο της αυθαίρετης και κατά συρροήν ένοχης για την καταστροφή της χώρας πολιτικής τάξης.

Οίκοθεν νοείται ότι η Βουλή οφείλει να παραιτηθεί αμέσως από τη δικαστική (εισαγγελική και ανακριτική) της αρμοδιότητα, παραπέμποντας αυθωρεί τις έκνομες υποθέσεις, που αφορούν στο πολιτικό προσωπικό, στη δικαιοσύνη. Σε κάθε περίπτωση, το πολιτικό προσωπικό είναι απολύτως εκτεθει­μένο ενόσω επιμένει να μην ανακαλεί όλες τις αποφάσεις της Βουλής, με τις οποίες αρνείτο (παρανόμως) την άρση της ασυ­λίας των κατηγορούμενων βουλευτών για διάπραξη ιδιωτικών αδικημάτων και την παραπομπή τους στην τακτική δικαιοσύ­νη. Η πρακτική αυτή και, επομένως, η άρνηση της Βουλής να στείλει τους αδικοπραγούντες βουλευτές στη δικαιοσύνη αποτελεί κατά σύστημα κατάχρηση εξουσίας που παραβιάζει κατάφωρα το Σύνταγμα.

Η αναστολή όμως του άρθρου 86 δεν θα γίνει, επειδή αποτελεί ένα από τα ισχυρά θεμέλια της λεηλατικής κομματοκρατίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ίδια η πολιτική τάξη δεν συναινεί στην άμεση κατάργηση του νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών. Και χρησιμοποιείται το άλλοθι περί πολιτικής ευθύνης για να παρακαμφθεί  το αυτονόητο της αντιπροσωπευτικής αρχής, το «ελέγχειν» και το «ευθύνειν», προκειμένου να διασφαλιστεί η ατιμωρησία του πολιτικού προσωπικού.