Κάθε ομάδα ατόμων που κατέχει ορισμένα προνόμια και είναι υποχρεωμένη να αγωνίζεται για να τα διατηρήσει, αποκτά μια ειδική ομαδική ψυχολογία. Κατά τον ίδιο τρόπο και τα μέλη της οποιασδήποτε πολιτικής ομάδας που
κατέχουν κάποια προνόμια, μπροστά στον κίνδυνο να τα απωλέσουν και μέσα από την αγωνία τους να τα διατηρήσουν, αποκτούν αυτή την ειδική ομαδική ψυχολογία. Είναι μια ψυχολογία που οδηγεί στην ομαδική προσπάθεια διατήρησης του υπάρχοντος status. Δηλαδή της συντήρησης.
Ο στρατηγικός στόχος της συντήρησης αυτού του status επιτυγχάνεται με την κατεύθυνση του αγώνα της πολιτικής ομάδας προς δύο κυρίως ενδιάμεσους στόχους. Αφ’ ενός, αποκρούεται όποιος αμφισβητήσει την ομάδα και τα προνόμια της και αφ’ ετέρου, γίνεται αυστηρότατος έλεγχος σε όποιον προσπαθήσει να εισέλθει.
Η κατανόηση της συμπεριφοράς της όποιας πολιτικής ομάδας, που αγωνίζεται να διατηρήσει τα προνόμια της, καθιστά πλέον σαφές γιατί τελικώς αναδεικνύονται και επιβιώνουν μόνον οι «υποτακτικοί εντολοδόχοι» του πολιτικού κατεστημένου. Αντιθέτως, ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους που έχουν να αντιμετωπίσουν όλες οι φατρίες της πολιτικής ελίτ, είναι τα άτομα εκείνα που διαθέτουν ισχυρή ασυμβίβαστη προσωπικότητα. Μια τέτοια προσωπικότητα είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα αμφισβητήσει τα προνόμια του πολιτικού κατεστημένου και υπάρχει κίνδυνος να ηγηθεί της μάζας, την οποία και θα αποσπάσει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του. Έτσι, το πολιτικό κατεστημένο θα μείνει μετέωρο, με φυσική συνέπεια την πτώση του.
Ο στρατηγικός στόχος της συντήρησης αυτού του status επιτυγχάνεται με την κατεύθυνση του αγώνα της πολιτικής ομάδας προς δύο κυρίως ενδιάμεσους στόχους. Αφ’ ενός, αποκρούεται όποιος αμφισβητήσει την ομάδα και τα προνόμια της και αφ’ ετέρου, γίνεται αυστηρότατος έλεγχος σε όποιον προσπαθήσει να εισέλθει.
Η κατανόηση της συμπεριφοράς της όποιας πολιτικής ομάδας, που αγωνίζεται να διατηρήσει τα προνόμια της, καθιστά πλέον σαφές γιατί τελικώς αναδεικνύονται και επιβιώνουν μόνον οι «υποτακτικοί εντολοδόχοι» του πολιτικού κατεστημένου. Αντιθέτως, ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους που έχουν να αντιμετωπίσουν όλες οι φατρίες της πολιτικής ελίτ, είναι τα άτομα εκείνα που διαθέτουν ισχυρή ασυμβίβαστη προσωπικότητα. Μια τέτοια προσωπικότητα είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα αμφισβητήσει τα προνόμια του πολιτικού κατεστημένου και υπάρχει κίνδυνος να ηγηθεί της μάζας, την οποία και θα αποσπάσει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του. Έτσι, το πολιτικό κατεστημένο θα μείνει μετέωρο, με φυσική συνέπεια την πτώση του.
Συνειδητοποιείται, πλέον, γιατί καλλιεργείται συστηματικά στην Ελλάδα η πολιτική μετριότητα, αλλά και γιατί τα ικανά άτομα που τείνουν να ξεχωρίσουν, εξουδετερώνονται με διάφορους τρόπους.
Οι διάφορες πολιτικές φατρίες που αποτελούν την πολιτική ολιγαρχία στον τόπο μας, δρουν βάσει καλά μελετημένου σχεδίου, εγκλωβίζοντας το λαό και οδηγώντας τον στα μονοπάτια που εκείνες θέλουν. Στην πράξη, το εκλογικό σώμα δεν έχει να επιλέξει παρά μεταξύ περιορισμένων βασικών πολιτικών σχηματισμών (που στην ουσία είναι δύο κάθε φορά), οι ηγετικές ομάδες των οποίων είναι μέλη αυτής της ιδιότυπης πολιτικής ολιγαρχίας. Περιθώρια άλλης επιλογής, με αυτό το θεσμικό εξουσιαστικό σύστημα, με εκλογικό νόμο άλλον από αυτόν της απλής αναλογικής και με δεδομένη την ανάγκη της πολιτικής «προστασίας» για το αδύναμο και απροστάτευτο άτομο, δεν υπάρχουν.
Το άτομο, που φαινομενικά καλείται να παίξει έστω και αυτόν τον δευτερεύοντα ρόλο του καταναλωτή μέσα στην πολιτική αγορά, στην πραγματικότητα είναι το προϊόν εκείνο που αποτελεί το αντικείμενο του «πολιτικού εμπορίου».
Οι διάφορες πολιτικές φατρίες που αποτελούν την πολιτική ολιγαρχία στον τόπο μας, δρουν βάσει καλά μελετημένου σχεδίου, εγκλωβίζοντας το λαό και οδηγώντας τον στα μονοπάτια που εκείνες θέλουν. Στην πράξη, το εκλογικό σώμα δεν έχει να επιλέξει παρά μεταξύ περιορισμένων βασικών πολιτικών σχηματισμών (που στην ουσία είναι δύο κάθε φορά), οι ηγετικές ομάδες των οποίων είναι μέλη αυτής της ιδιότυπης πολιτικής ολιγαρχίας. Περιθώρια άλλης επιλογής, με αυτό το θεσμικό εξουσιαστικό σύστημα, με εκλογικό νόμο άλλον από αυτόν της απλής αναλογικής και με δεδομένη την ανάγκη της πολιτικής «προστασίας» για το αδύναμο και απροστάτευτο άτομο, δεν υπάρχουν.
Το άτομο, που φαινομενικά καλείται να παίξει έστω και αυτόν τον δευτερεύοντα ρόλο του καταναλωτή μέσα στην πολιτική αγορά, στην πραγματικότητα είναι το προϊόν εκείνο που αποτελεί το αντικείμενο του «πολιτικού εμπορίου».
H πολιτική στη χώρα μας κινείται πίσω από ένα κλειστό και καλά αυτοελεγχόμενο κύκλωμα. Με την κάλυψη των κοινοβουλευτικών θεσμών και τη χρησιμοποίηση προσχεδιασμένων αντιπαραθέσεων, οι ηγετικές πολιτικές ομάδες μονοπωλούν την εξουσία εγκλωβίζοντας τα άτομα στο δίπολο συμπολίτευση - αντιπολίτευση.
H ηγετική ομάδα, που επανέρχεται στην εξουσία μέσα από το υπάρχον σύστημα της αλληλοδιαδοχής, θεωρεί το κράτος κτήμα της και όργανο για ρουσφέτια προς τους «ημέτερους» ή για εξόφληση «γραμματίων» προς ντόπια και ξένα συμφέροντα που στηρίζουν τη συγκεκριμένη ομάδα.
H μεγάλη οικονομική αιμορραγία, που είναι το αποτέλεσμα σε ένα άμετρο κυνήγι της εξουσίας, εξαρτά τις κομματικές ομάδες από μεγάλους οικονομικούς κύκλους, ντόπιους και ξένους, και η έλευση στην εξουσία έχει πρώτη προτεραιότητα την «εξόφληση», από το υστέρημα του λαού φυσικά, εκείνων που «πόνταραν» πάνω στις διάφορες πολιτικές παρέες. Οι ίδιες φατρίες, όταν ανεβούν στην εξουσία, δεν διστάζουν μπροστά στον κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών, που θα δημιουργούσαν επικίνδυνες καταστάσεις για τις ίδιες, να εξαρτούν τη χώρα από το εξωτερικό, κυρίως με μεγάλο δανεισμό.
Γενικά, όταν το πολιτικό στοιχείο είναι τελείως αυτονομημένο από το κοινωνικό σώμα και στην ουσία ανεξάρτητο από τη λαϊκή βάση, είναι φυσικό μπροστά στις προσωπικές φιλοδοξίες να μετέρχεται μέσα ασυμβίβαστα προς τα συμφέροντα του λαού και της κοινωνίας.
Ο μακιαβελισμός έχει αναχθεί σε κύρια πολιτική πρακτική. Αποτέλεσμα είναι οι απλοί πολίτες να αντιμετωπίζουν την πολιτική με απέχθεια και να την εξομοιώνουν με ό,τι πιο βρώμικο υπάρχει. Τα κομματικά μέλη της βάσης δύσκολα αλλάζουν πολιτική επιλογή πιστεύοντας σε κάποιες αρχές. Αντιθέτως, τα μέλη της πολιτικής ελίτ αλλάζουν πολιτικό σχηματισμό και μεταγράφονται σε κάποιον άλλον, μέχρι πρότινος «αντίπαλο», όπως οι ποδοσφαιριστές αλλάζουν ομάδες, αρκεί να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη πολιτική επιβίωση.
H ηγετική ομάδα, που επανέρχεται στην εξουσία μέσα από το υπάρχον σύστημα της αλληλοδιαδοχής, θεωρεί το κράτος κτήμα της και όργανο για ρουσφέτια προς τους «ημέτερους» ή για εξόφληση «γραμματίων» προς ντόπια και ξένα συμφέροντα που στηρίζουν τη συγκεκριμένη ομάδα.
H μεγάλη οικονομική αιμορραγία, που είναι το αποτέλεσμα σε ένα άμετρο κυνήγι της εξουσίας, εξαρτά τις κομματικές ομάδες από μεγάλους οικονομικούς κύκλους, ντόπιους και ξένους, και η έλευση στην εξουσία έχει πρώτη προτεραιότητα την «εξόφληση», από το υστέρημα του λαού φυσικά, εκείνων που «πόνταραν» πάνω στις διάφορες πολιτικές παρέες. Οι ίδιες φατρίες, όταν ανεβούν στην εξουσία, δεν διστάζουν μπροστά στον κίνδυνο κοινωνικών αναταραχών, που θα δημιουργούσαν επικίνδυνες καταστάσεις για τις ίδιες, να εξαρτούν τη χώρα από το εξωτερικό, κυρίως με μεγάλο δανεισμό.
Γενικά, όταν το πολιτικό στοιχείο είναι τελείως αυτονομημένο από το κοινωνικό σώμα και στην ουσία ανεξάρτητο από τη λαϊκή βάση, είναι φυσικό μπροστά στις προσωπικές φιλοδοξίες να μετέρχεται μέσα ασυμβίβαστα προς τα συμφέροντα του λαού και της κοινωνίας.
Ο μακιαβελισμός έχει αναχθεί σε κύρια πολιτική πρακτική. Αποτέλεσμα είναι οι απλοί πολίτες να αντιμετωπίζουν την πολιτική με απέχθεια και να την εξομοιώνουν με ό,τι πιο βρώμικο υπάρχει. Τα κομματικά μέλη της βάσης δύσκολα αλλάζουν πολιτική επιλογή πιστεύοντας σε κάποιες αρχές. Αντιθέτως, τα μέλη της πολιτικής ελίτ αλλάζουν πολιτικό σχηματισμό και μεταγράφονται σε κάποιον άλλον, μέχρι πρότινος «αντίπαλο», όπως οι ποδοσφαιριστές αλλάζουν ομάδες, αρκεί να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη πολιτική επιβίωση.
Του Πέτρου Χασάπη
