Αυτές τις μέρες
δεν είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος από την κατάσταση, έτσι όπως δείχνει να
διαμορφώνεται, ή μάλλον να μην διαμορφώνεται.
Δεν εννοώ ότι
αμφισβητώ τις καλές προθέσεις της κυβέρνησης να εφαρμόσει όσα περισσότερα
μπορεί από το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Κανείς λογικός άνθρωπος δεν
περίμενε ότι θα ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν από την πρώτη βδομάδα ή τον πρώτο
μήνα εκείνα που προεκλογικά διακήρυττε. Είναι κατανοητό ότι τέτοιου είδους
υποσχέσεις δίνονται «προεκλογική αδεία».
Αυτό που με
προβληματίζει είναι ότι στα κρίσιμα πόστα βρίσκονται ακόμα τα ίδια πρόσωπα που
ήταν επικεφαλής και κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων του μνημονίου. Είναι
δυνατόν αυτά τα στελέχη να εφαρμόσουν διαμετρικά αντίθετη πολιτική από αυτή που
είχαν κλιθεί να εφαρμόσουν από τα όργανα των δανειστών;
Πόσες αλλαγές
διοικήσεων έχουν γίνει στις συστημικές τράπεζες (αλλά και στην τράπεζα της
Ελλάδος), στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, αλλά και στην ΕΛΣΤΑΤ; Όλοι ξέρουμε την απάντηση.
Μπορεί να
εφαρμόσει η κυβέρνηση εκείνα που υποσχέθηκε χωρίς να προχωρήσει σε αυτού του
είδους τις αλλαγές; Πιστεύω
πως όχι. Και βέβαια όταν προτρέπω σε αλλαγή αυτών των προσώπων, δεν περιμένω να
τους αντικαταστήσουν άπειρα κομματικά στελέχη που έχουν επιτυχημένη προϋπηρεσία
αφισοκολλητή. Γιατί με αυτό τον τρόπο θα γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω, στην
εποχή των πρασινοφρουρών, και οι καταστάσεις που θα ακολουθήσουν θα είναι απλά
ένα déjà vu. Είναι μια
ευκαιρία να επιλεγούν άτομα επιτυχημένα στον τομέα τους με διάθεση να
προσφέρουν και να υποστηρίξουν μια αναπτυξιακή πολιτική.
Το θέμα είναι αν
υπάρχει τέτοια διάθεση ή/και πρόθεση από κυβερνητικής πλευράς.
Μένει να το
διαπιστώσουμε. Λίγη υπομονή μπορούμε να κάνουμε ακόμα. Λίγη όμως...
