Kατοχικό δάνειο και Γερμανικές αποζημιώσεις (του Στ.Λυγερού)

Το θέμα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων βρίσκεται συνεχώς στην επικαιρότητα τον τελευταίο καιρό. Το έφερνε σε συζητήσεις η ελληνική πλευρά, φυσικά. Το ανέφερε στην πρόσφατη συνάντησή του με τη Μέρκελ και ο έλληνας πρωθυπουργός. Όμως πρόσφατα, το θέμα άρχισε να συγκινεί όλο και περισσότερους γερμανούς. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απήχηση που είχε τηλεοπτική εκπομπή στο κανάλι ZDF** που το παρουσίασε με σατυρικό μεν αλλά άκρως εύστοχο τρόπο, έχοντας μάλιστα καλεσμένο έναν επιζήσαντα από τη σφαγή του Διστόμου, τον κ.Αργύρη Σφουντούρη. 
Με τη συζήτηση να φουντώνει και στο εσωτερικό της χώρας της, η γερμανική κυβέρνηση δύσκολα θα αποφύγει πλέον τις ευθύνες της από την καταστροφή που προκάλεσε στη χώρα μας και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στο blog έχω ασχοληθεί αρκετές φορές με το θέμα (βρείτε προηγούμενα posts με τη βοήθεια του tag cloud στη διπλανή στήλη). Στη συνέχεια αναδημοσιεύω* σχετική ανάλυση του κ.Σταύρου Λυγερού, την κριτική ματιά του οποίου, είναι γνωστό ότι εκτιμώ ιδιαίτερα. 




Kατοχικό δάνειο και Γερμανικές αποζημιώσεις

Ο επίσημος απολογισμός των καταστροφών που προκάλεσαν οι δυνάμεις του Άξονα στην Κατοχή μιλάει από μόνος του:
-Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής έκαψαν ολοσχερώς πάνω από 100 πόλεις και χωριά σ’ όλη την Ελλάδα.
-Εκτέλεσαν 56.225 αθώους πολίτες.
-Πήραν όμηρους πάνω από 105.000, οι οποίοι κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα κρεματόρια. Ελάχιστοι εξ αυτών επέζησαν.
-Προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές σε 1.770 χωριά.
-Πυρπόλησαν πάνω από 400.000 σπίτια.
-Κατέστρεψαν το 70% των λιμενικών εγκαταστάσεων, το μεγαλύτερο μέρος του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου και το σύνολο των σιδηροδρομικών γεφυρών και τούνελ.
-Βύθισαν το 75% του ελληνικού εμπορικού στόλου.
-Άρπαξαν το 80% των μέσων μεταφοράς και το 51% των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων.
-Οι μισές ελληνικές οικογένειες είχαν θύματα.
-Το 10% του συνολικού πληθυσμού υπέστη αναπηρία.
-Το 75% των παιδιών προσβλήθηκε από ασθένειες, οι οποίες τα ταλαιπώρησαν και μετά την απελευθέρωση.
-Οι συνολικές απώλειες, λόγω των εκτελέσεων, της πείνας, των ασθενειών και της υπογεννητικότητας κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έχουν υπολογισθεί σε 1.106.000 ανθρώπους, ή στο 13,5% του ελληνικού πληθυσμού. Είναι το υψηλότερο ποσοστό σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.
-Υπολογίζεται ότι από τη λεηλασία μουσείων και αρχαιολογικών χώρων, καθώς και από παράνομες ανασκαφές, οι κατακτητές μετέφεραν στη Γερμανία 8.500 αρχαιολογικούς θησαυρούς. Είναι αξιοσημείωτο πως ενώ το Βερολίνο ζητάει από τη Μόσχα να επιστρέψει τα έργα τέχνης που άρπαξε ο Κόκκινος Στρατός το 1945, αρνείται να συζητήσει την επιστροφή στην Ελλάδα των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών.

Το διπλό νόμισμα είναι λύση;

Όταν η κυβέρνηση διαπραγματευόμενη με τους δανειστές επιμείνει σε αυτά που είχαν λεχτεί από στελέχη της παλιότερα, ότι δηλαδή "το ευρώ δεν είναι φετίχ" αλλά και "όχι ευρώ πάση θυσία", θα πρέπει να εξετάσει εναλλακτικές λύσεις πέραν της (ανέφικτης και μη προβλεπόμενης) εξόδου από την ευρωζώνη.

Μια περίπτωση είναι αυτή της κυκλοφορίας διπλού νομίσματος, διαδικασία που μπορεί να υλοποιηθεί με διάφορες μορφές.

Στην Ελλάδα είναι εμφανές ότι απαγορεύεται κάθε συζήτηση για χρήση κάποια στιγμή στο μέλλον άλλου νομίσματος. Ίσως αυτοί που την αποφεύγουν, πιστεύουν ότι θα ξορκίσουν την "κακιά στιγμή", λες και η μόνη περίπτωση χρήσης από τη χώρα μας άλλου νομίσματος να είναι με υπαιτιότητα δική μας. Όμως, σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά κράτη φουντώνει η αμφισβήτηση της γερμανικής κυριαρχίας, κυριαρχίας που είναι ηλίου φαεινότερον ότι στηρίζεται στο νόμισμα, την κυκλοφορία του οποίου ρυθμίζει μόνη η Φραγκφούρτη μέσω των πειθήνιων οργάνων που έχει εγκαταστήσει στα διάφορα ευρωπαϊκά όργανα. Όταν λοιπόν, αυτή η αμφισβήτηση κορυφωθεί, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στη διαίρεση ή -το πιθανότερο- στη διάλυση της ευρωζώνης. Σε αυτή την περίπτωση η χώρα μας θα είναι η πλέον απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την κατάσταση που θα διαμορφωθεί λόγω της αναγκαστικής μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Δεν υποστηρίζω την έξοδο από το ευρώ, γνωρίζοντας πόσο δύσκολη θα είναι η κατάσταση για αρκετούς μήνες, υποστηρίζω όμως την ανάγκη να έχουμε έτοιμο κάποιο σχεδιασμό για την περίπτωση που αυτή η μετάβαση καταστεί επιτακτική και αναπόφευκτη.

Διαδικασία και επιπτώσεις από τη μετάβαση σε εθνικό νόμισμα

Η δύσκολη κατάσταση, στην οποία έχουν περιέλθει οι περισσότεροι έλληνες πολίτες, συνδυασμένη και με την πίεση που μας ασκούν οι επίμονοι δανειστές της χώρας χρησιμοποιώντας ως όπλο τους το κοινό νόμισμα, τη στρόφιγγα χορήγησης τού οποίου κατέχουν οι ίδιοι, φέρνουν και ξαναφέρνουν στο προσκήνιο την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα με το επιχείρημα ότι με αυτόν τον τρόπο θα έχει η ελληνική κυβέρνηση τουλάχιστον τη δυνατότητα αυξομείωσης της ρευστότητας ανάλογα με τις ανάγκες της οικονομίας μας.

Δεν σηκώνει αμφισβήτηση ότι κάθε σχετική συζήτηση έχει επιχειρήματα υπέρ και κατά (έχω αναδημοσιεύσει σχετικά άρθρα εδώ). Πρόσφατα, διάβασα πάλι άρθρα που περιγράφουν την περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα ως καταστροφή για τη χώρα. Πρέπει όμως να έχουμε υπόψη, ότι όπως μας λένε ότι υπάρχουν συμφέροντα που επιδιώκουν την έξοδο από το ευρώ, λογικό είναι να θεωρήσουμε ότι υπάρχουν και συμφέροντα που αντιμάχονται την έξοδο από αυτό. Δεν υπάρχει πάντως αμφιβολία ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο περικλείει πολλές βλαβερές συνέπειες. Καλό είναι όπωσδήποτε, να είμαστε προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο. Έτσι, από τα άρθρα στα οποία αναφέρθηκα, διάλεξα για να αναδημοσιεύσω σήμερα, εκείνο που παρουσιάζει τις διαδικασίες της μετάβασης σε εθνικό νόμισμα με πιο εμπεριστατωμένο και ρεαλιστικό τρόπο.

 Τα 10 βήματα προς τη δραχμή

Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν πρόκειται να γίνει ξαφνικά μέσα στη νύχτα. Θα συμβεί ως «ατύχημα», το οποίο, όμως, όλοι θα βλέπουν να έρχεται και θα προετοιμάζονται. Η «Κ» μίλησε με μεγάλες τράπεζες του εξωτερικού, που έχουν «τρέξει» αρκετές φορές τα σενάρια ενός Grexit έως σήμερα και τα οποία προσαρμόζουν στις νέες συνθήκες. Επίσης, συγκέντρωσε πανεπιστημιακές μελέτες που έχουν εκπονηθεί για ακαδημαϊκούς λόγους ή για λογαριασμό κρατών και κεντρικών τραπεζών.

Συγκρίνοντας τις επιπτώσεις μιας εξόδου στη δραχμή με αυτές των μνημονίων από το 2010 έως σήμερα, προκύπτουν τα εξής βασικά συμπεράσματα:
• Πρώτον, το μνημόνιο αύξησε την ανεργία στην Ελλάδα ακριβώς στο επίπεδο που είχαν προβλέψει τα σενάρια εξόδου στη δραχμή.
• Δεύτερον, η μείωση του εισοδήματος (αγοραστική δύναμη) είναι η μισή απ’ ό,τι θα είχε συμβεί με τη δραχμή.
• Τρίτον, η αβεβαιότητα, το τελευταίο διάστημα, έχει εκτινάξει τις αποδόσεις των 10ετών στα ίδια σχεδόν επίπεδα με αυτά που προβλέπονται στην περίπτωση της δραχμής. Πριν, π.χ. το φθινόπωρο, οι αποδόσεις ήταν στο μισό από εκείνες της δραχμής.

Εκτός ...ελέγχου η ΕΚΤ (του Νότη Μαριά)

Τι θα σημάνει για τη χώρα μας η διαφαινόμενη αποχώρηση της ΕΚΤ από την τρόικα (ή όπως αλλιώς τη λένε); Ο ανεξάρτητος ευρωβουλευτής και καθηγητής Νότης Μαριάς* μας ενημερώνει για της εξελίξεις πάνω στο θέμα της ΕΚΤ και της συμμετοχής της -ή μη- στα κλιμάκια ελέγχου της χώρας μας από τους δανειστές.

Εκτός ...ελέγχου η ΕΚΤ
Το τρικέφαλο τέρας των δανειστών χάνει τον πιο ισχυρό του παίκτη

Το ζήτημα της έξωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από την τριμερή τέθηκε πλέον επί τάπητος. Έτσι, μετά την πρωτοπόρα γνώμη του γενικού εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Pedro Cruz Villalon στη γνωστή υπόθεση του Προγράμματος ΟΜΤ που αφορούσε σε «αγορές κρατικών ομολόγων μεμονωμένων κρατών της Ευρωζώνης που έχουν αποκλειστεί από τις αγορές» (Η Καθημερινή, 15/1/2015) ήταν η σειρά του κορυφαίου θεσμικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, να πάρει θέση στο ζήτημα αυτό.
Είχε, βεβαίως, προηγηθεί στις 25 Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες, κατά τη σύνοδο της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η θυελλώδης συνεδρίαση και κόντρα μου με τον Μάριο Ντράγκι, ο οποίος μάταια προσπάθησε να δικαιολογηθεί ότι δήθεν δεν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων στο πλαίσιο λειτουργίας της ΕΚΤ, αφενός μεν ως υποτιθέμενης Ανεξάρτητης Νομισματικής Αρχής και αφετέρου ως μέλους της τρόικας. Η τροπολογία που κατέθεσα για έξωση της ΕΚΤ από την τρόικα προστέθηκε στην παράγραφο 9 της σχετικής Ετήσιας Έκθεσης της ΕΚΤ έτους 2013, στη συζήτηση της οποίας υπήρξα σκιώδης εισηγητής.

Η φιλοσοφία και ο απλός άνθρωπος

Η φιλοσοφική αναζήτηση ξεφεύγει από τον συνηθισμένο τρόπο που σκέφτονται οι απλοί άνθρωποι. Ταξιδεύει σε άλλες περιοχές όπου επικρατούν κυρίως έννοιες και θεωρίες, σε περιοχές πέρα από τις γνωστές, στις οποίες κυριαρχούν οι εμπειρίες, οι αναμνήσεις και οι προβληματισμοί επίλυσης των καθημερινών προβλημάτων.

Οι απλοί άνθρωποι θεωρούν τη φιλοσοφία ως κάτι εξαιρετικά αφηρημένο, που ξεφεύγει από τον τρόπο σκέψης τους και αφορά μια συγκεκριμένη ομάδα διανοούμενων που (ίσως μην έχοντας άλλα προβλήματα) διαλογίζονται και βλέπουν τον κόσμο, όχι ως ύλη, όπως ο πολύς κόσμος, αλλά ως νοήματα και σκέψεις που περισσότερη σχέση έχουν με έναν εσωτερικό κόσμο. Άρα δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με όσα απασχολούν τους συνηθισμένους ανθρώπους, τα οποία είναι θέματα απτά, προσιτά και συγκεκριμένα.

Η διελκυστίνδα Ελλάδας-Γερμανοευρώπης όπως την αναλύει ο Στ.Λυγερός

Όσο και να μην το παραδέχονται όλες οι πλευρές, μια πιθανή έξοδος της χώρας μας από την ευρωζώνη θα έδειχνε το δρόμο και σε άλλες χώρες, στις οποίες ο ευρωσκεπτικισμός φουντώνει. Η νέα κυβέρνηση δείχνει να το έχει υπόψη της και να ποντάρει σε αυτό το χαρτί, με έμμεσο τρόπο. Θα καταφέρει να κερδίσει την παρτίδα; Αυτό δεν μπορεί κανείς να το ξέρει αυτή την ώρα.
Αυτό που φαίνεται να έχει καταφέρει όμως η ελληνική πλευρά είναι το συνεχές αποδυνάμωμα της δημόσιας εικόνας του Σόιμπλε, με την αντιπαράθεση μεταξύ εκείνου και, κυρίως, του Βαρουφάκη να βαίνει εις βάρος του γερμανού υπουργού.
Πάντως, το μπρα ντε φερ είναι σκληρό και συνεχίζεται. Και δεν διαδραματίζεται μόνο στον οικονομικό, αλλά και στο γεωπολιτικό τομέα. 
Η ανάλυση του κ. Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω στη συνέχεια περιγράφει τις κινήσεις που έγιναν τις τελευταίες δέκα μέρες και από τις δυο πλευρές, καθώς και τις πιθανές εξελίξεις.

Αυτοί μετράνε την "τρύπα" και εμείς την υπομονή μας

 

Χωρίς ψευδαισθήσεις πλέον για τις προθέσεις των γερακιών του ευρωιερατείου σχεδιάζει τις περαιτέρω κινήσεις της η ελληνική κυβέρνηση. Οι επαφές του Τσίπρα με τον επικεφαλής του ΟΟΣΑ Γκουρία στο Παρίσι και με τους προέδρους του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς και της Κομισιόν Γιούνκερ είχαν ως στόχο να επανενεργοποιήσουν δυνάμεις, οι οποίες υποστηρίζουν μία συμβιβαστική λύση στη δύσκολη σχέση της Ελλάδας με την Ευρωζώνη.
Η έναρξη των διαπραγματεύσεων στο επίπεδο των τεχνικών κλιμακίων διευκολύνει την προσπάθεια και η ανάμιξη του ΟΟΣΑ είναι μία έμμεση εγγύηση ότι η ελληνική κυβέρνηση εννοεί όσα λέει για μεταρρυθμίσεις.
Κι αυτό παρότι οι επτά μεταρρυθμίσεις που ο Βαρουφάκης έφερε προς συζήτηση στην πρόσφατη σύνοδο του Eurogroup ήταν μάλλον κατώτερες των περιστάσεων.

Γιατί απέτυχε η Ελλάδα εκεί όπου πέτυχαν Πορτογαλία και Ιρλανδία

Το ερώτημα της επικεφαλίδας επανέρχεται συχνά, ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, οπότε μάθαμε ότι οι δυο πρώην μνημονιακές χώρες εξοφλούν τις δανειακές υποχρεώσεις τους νωρίτερα και βγαίνουν στις αγορές.
Πού οφείλεται λοιπόν η αποτυχία της χώρας μας; Στην ανικανότητα των ελλήνων πολιτικών; Σίγουρα, αλλά και τα άλλα κράτη δεν έχουν και πολύ καλύτερους. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι.
Ο Λεωνίδας Στεργίου, στο άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, παραθέτει τους λόγους που ευθύνονται, κατά τη γνώμη του. 

Γιατί απέτυχε η Ελλάδα εκεί όπου πέτυχαν Πορτογαλία και Ιρλανδία

Την ώρα που ελληνική κυβέρνηση μετράει τα… ψιλά στα δημόσια ταμεία για να βγάλει τον μήνα, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έχουν ήδη ξεκινήσει να αποπληρώνουν τα δάνεια προς το ΔΝΤ και μάλιστα νωρίτερα απ’ ό,τι ήταν προγραμματισμένο. Αυτές οι αντίθετες πορείες κάνουν αρκετούς να αναρωτιούνται: Γιατί το Μνημόνιο πέτυχε στις άλλες χώρες και όχι στην Ελλάδα;

Οι απαντήσεις στην ερώτηση αυτή διίστανται.


Τεχνοκράτες, εντός κι εκτός Ελλάδος, αλλά και αξιωματούχοι, επισημαίνουν ότι το Μνημόνιο ή αλλιώς το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής πέτυχε και στη χώρα μας, παρά το μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν και τεχνοκράτες, αξιωματούχοι –ακόμη και στελέχη της τρόικας– που παραδέχονται ότι το πρόγραμμα απέτυχε στην Ελλάδα και μάλιστα για πολύ συγκεκριμένους λόγους, πολιτικούς και τεχνικούς:

Είναι μύθος ότι για να μειωθεί το δημόσιο χρέος πρέπει να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες

Ανάμεσα στα πολλά λάθη που έκαναν οι εκπρόσωποι των δανειστών, τα οποία επέβαλαν στις μνημονιακές κυβερνήσεις κι εκείνες τα εφάρμοσαν χωρίς εξέταση ή/και αντίλογο, είναι ότι προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους της χώρας μας και να καταστεί δυνατή η εξυπηρέτησή του, θα έπρεπε να περικοπεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα των δημοσίων δαπανών.

Η περικοπή των δημοσίων δαπανών όμως δεν αποτελεί λύση στην προσπάθεια συγκράτησης ή/και μείωσης του δημοσίου χρέους, έστω και αν σε κάποιες περιπτώσεις η αύξησή του οφείλεται, εν μέρει, στην αύξησή των δαπανών αυτών. Πολλοί συγκρίνουν τη διαχείριση εσόδων-εξόδων ενός κράτους με εκείνη ενός νοικοκυριού. Η δυναμική τους όμως δεν είναι ίδια, αφού δεν μπορούμε να ταυτίσουμε την μακροοικονομία με την οικιακή οικονομία. Η δυναμική του χρέους εξαρτάται από ποικίλους παράγοντες: το επίπεδο των πρωτογενών ελλειμμάτων, καθώς και –το βασικότερο- τη διαφορά ανάμεσα στο ύψος των επιτοκίων και τον ονομαστικό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας.

Ο Στ.Λυγερός διατυπώνει τις ανησυχίες του

Δεν δείχνει και πολύ αισιόδοξος ο κ.Σταύρος Λυγερός στην ανάλυση των εξελίξεων των τελευταίων ημερών, που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από το τελευταίο Πρώτο Θέμα.
Είναι σωστές οι μέχρι τώρα κινήσεις της νέας ελληνικής κυβέρνησης; Ποιες είναι οι προθέσεις του "ευρωϊερατείου"; όπως εύστοχα αποκαλεί τους ευρωπαίους δυνάστες ο αρθρογράφος. Σε αυτές και άλλες ερωτήσεις προσπαθεί να δώσει απαντήσεις παρόλο που η κατάσταση είναι ακόμα εξαιρετικά ρευστή και όπως φαίνεται θα εξακολουθήσει να είναι για καιρό ακόμα.

Η ώρα του Τσίπρα

(του Στ.Λυγερού)

Τα μαύρα σύννεφα που συσσωρεύονται την τελευταία εβδομάδα στις σχέσεις της Αθήνας με το ευρωιερατείο έχουν υποχρεώσει τον Τσίπρα να βγάλει από το συρτάρι τα σενάρια για την περίπτωση που η ρήξη καταστεί αναπόφευκτη.
Είναι ενδεικτική η δήλωσή του στο γερμανικό Σπήγκελ ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει περάσει θηλιά στον λαιμό της Ελλάδας και εάν δεν ανεβάσει το όριο για τα έντοκα γραμμάτια θα αναλάβει την ευθύνη για τις συνέπειες. «Θα επιστρέψουμε στο θρίλερ που είδαμε πριν την 20^η Φεβρουαρίου».
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η δήλωση του υπουργού Εσωτερικών Βούτση στη Βουλή. Είπε ωμά ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο με τους δανειστές, προσθέτοντας ότι «σ’ αυτό τον πόλεμο δεν θα πάμε σαν χαρούμενοι πρόσκοποι με πρόθεση να συνεχίσουμε τις μνημονιακές πολιτικές». Και οι δύο αυτές δηλώσεις είναι μία έμμεση πλην σαφής αναφορά στο σχέδιοΒ.

Πικετί: Tι πρέπει να γίνει για να σωθεί η ευρωζώνη

Άλλος ένας οικονομολόγος επισημαίνει τα λάθη που περιέχονται στον τρόπο που έχει δομηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη. Αυτή τη φορά πρόκειται για τον γνωστό μας Τομά Πικετί (έχουμε αναφερθεί σε αυτόν και σε άλλα posts στο παρελθόν), ο οποίος σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel επισημαίνει στους γερμανούς τα συνεχόμενα λάθη τους, ενώ παράλληλα εκφράζει την άποψη ότι τα χρέη των ευρωπαϊκών χωρών πρέπει να κοινοτικοποιηθούν με τη δημιουργία ενός ταμείου αποπληρωμής χρέους.
Μπορούν να καταλάβουν όμως οι γερμανοί τι τους λέει ο διάσημος οικονομολόγος, όταν συνήθισαν τα τελευταία χρόνια να χορεύουν οι ευρωπαίοι ηγέτες στο ρυθμό που τους δίνουν εκείνοι;
Μερικά από τα βασικά σημεία της συνέντευξής του αυτής μπορούμε να διαβάσουμε στη συνέχεια.

 

Πικετί: Η Γερμανία και η Γαλλία έχουν πάθει αμνησία

 “Οι Γερμανοί δεν θα έπρεπε να φοβούνται τη δημοκρατία. Αν έχουμε ένα κοινό νόμισμα, κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι θα πληρώνουμε επίσης χρήματα μαζί. Χρειαζόμαστε μία δημοσιονομική ένωση και μία εναρμόνιση των προϋπολογισμών. Χρειαζόμαστε ένα κοινό ταμείο αποπληρωμής χρέους για την Ευρωζώνη, σαν αυτό που πρότεινε το γερμανικό συμβούλιο των σοφών, για παράδειγμα. Κάθε χώρα θα παρέμενε υπεύθυνη για την αποπληρωμή του μεριδίου της στο συνολικό χρέος. Με άλλα λόγια, οι Γερμανοί δεν θα χρειαζόταν να πληρώσουν τα παλιά δάνεια των Ιταλών, και αντιστρόφως. Όμως θα υπάρχει ένα κοινό επιτόκιο για τα ευρωομόλογα, που θα χρησιμοποιηθούν για την αναχρηματοδότηση του χρέους”, εξηγεί ο Πικετί.

H Corriere Della Sera και τα αναπάντητα επιχειρήματα

Το θέμα που δημιουργήθηκε μετά τη συνέντευξη του Γ.Βαρουφάκη στην ιταλική εφημερίδα Corriere Della Sera είναι γνωστό, ας μην το επαναλάβω. Γνωστή είναι και η διαμαρτυρία της ελληνικής κυβέρνησης για την προσθήκη της λέξης ευρώ σε αναφορά του Βαρουφάκη, μεταξύ άλλων, για σκέψη από ελληνικής πλευράς διενέργειας δημοψηφίσματος σε περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις οδηγηθούν σε αδιέξοδο.

Σήμερα διάβασα την απάντηση της ιταλικής εφημερίδας στην εν λόγω διαμαρτυρία, στην οποία επαναλαμβάνει, τα ίδια επιχειρήματα που ακούμε συνεχώς από ξένα ΜΜΕ, όπως στο απόσπασμα που αντιγράφω παρακάτω:

«...Η κυβέρνηση της Αθήνας δημιουργεί την εντύπωση -κάποιες φορές το δηλώνει- ότι επιθυμεί μια αλλαγή καθεστώτος, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, δηλαδή την εγκατάλειψη των πολιτικών οι οποίες στηρίζονται από 18 μέλη της Ευρωζώνης σε σύνολο 19. Κάτι τέτοιο εκνευρίζει όχι μόνον τη Γερμανία, αλλά και την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, και την Ισπανία, οι οποίες σεβάστηκαν και σέβονται τις δεσμεύσεις που έλαβαν και τις χώρες εκείνες της ανατολικής Ευρώπης που είναι φτωχότερες σε κατά κεφαλήν εισόδημα από την Ελλάδα και δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσουν τα χρήματα των πολιτών τους σε μη ασφαλή προγράμματα βοήθειας».

Ποιος πιστεύει ότι μπορούν ν'αλλάξουν οι γερμανοί;;;

Σήμερα τελείωσα το διάβασμα ενός βιβλίου που είχε ο γράψει ο γνωστός τραγουδοποιός Ζωρζ Μουστακί (1934-2013),  στο οποίο διηγείται περιόδους από τη ζωή του, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του παραθέτει τις αναμνήσεις ενός φίλου του (εβραίου, όπως και ο Μουστακί) από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί κατά τα χρόνια 1941-1944.
Στη συνέχεια παραθέτω κάποια κομμάτια από το εν λόγω βιβλίο και ο λόγος είναι ότι θυμίζει τι είδους λαός είναι οι γερμανοί. Κάποιοι διαχωρίζουν τους ναζί από τους σημερινούς γερμανούς. Κι εγώ ήθελα να το πιστεύω μέχρι πριν λίγα χρόνια. Όμως η ρατσιστική συμπεριφορά τους απέναντι στο λαό μας κατά τη μνημονιακή πενταετία αποδεικνύει ότι το dna ενός λαού δεν μπορεί να αλλάξει. Και για να το δούμε κι από άλλη πλευρά: Οι εκατοντάδες χιλιάδες -αν όχι εκατομμύρια- ναζί δεν έκαναν παιδιά; Άρα ένα μεγάλο τμήμα αυτού του λαού κουβαλάει -και σήμερα- συγκεκριμένη νοοτροπία. Θα ήταν, βέβαια, εξωπραγματικό και άδικο να υποστηρίξουμε ότι όλοι οι γερμανοί συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, αλλά η εντύπωση που λαμβάνουμε είναι από αυτούς που "δίνουν το ρυθμό". Και αυτό το τελευταίο αποδεικνύεται, εκτός από τις γνωστές πράξεις, και από κατά καιρούς δηλώσεις των Μέρκελ, Σόιμπλε και άλλων στελεχών της γερμανικής κυβέρνησης, αλλά και της γερμανικής ολιγαρχίας.
Τα παρακάτω αποσπάσματα, λοιπόν, από το βιβλίο "Γιός της ομίχλης" του Ζωρζ Μουστακί (εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, μετάφραση Λίας Βουτσοπούλου) είναι χαρακτηριστικά μιας νοοτροπίας που έχει καταγραφεί χιλιάδες φορές σε βιβλία, ταινίες και αλλού, που η σημερινή γερμανική επεκτατική πολιτική μάς ξαναθύμισε.

Καθώς δεν αισθανόμουν ένοχος απέναντι στους Γερμανούς, ήμουν οργισμένος. Γινόμουν επιθετικός... Ίσως αυτό να μου έσωσε τη ζωή... Οι άλλοι κρατούμενοι πήγαιναν με σκυφτή την πλάτη, παραπατώντας.
Ένα βράδυ είδα να εξαφανίζεται ένα ολόκληρο στρατόπεδο Τσιγγάνων. Βρίσκονταν εκεί δύο ή τρία χρόνια, τους βλέπαμε από τα συρματοπλέγματα. Κι έπειτα, μέσα σ’ ένα βράδυ, οι Γερμανοί αποφάσισαν να εξαφανίσουν όλο το στρατόπεδο. Τους κυνηγούσαν οι Ες Ες και τους έβαζαν μέσα σε βαγόνια ή τους σκότωναν σαν τα κουνέλια. Οι Τσιγγάνοι ήξεραν ότι τους πήγαιναν στους θαλάμους αερίων. Ούρλιαζαν και πάλευαν σαν τρελοί.
Την άλλη μέρα δεν είχε μείνει ψυχή στο στρατόπεδο.

Τι είναι η Λέσχη των Παρισίων

Μια ακόμα λέσχη φαίνεται πως μπαίνει στη ζωή μας, μετά από σχετική ανάρτηση στην επίσημη ιστοσελίδα της ολλανδικής κυβέρνησης, η Λέσχη των Παρισίων!
Στη συνέχεια αναδημοσιεύω ενημερωτικό άρθρο του Τάσου Ζάχου* με πληροφορίες για την εν λόγω λέσχη, με εμβόλιμα δικά μου σχόλια σε κάποια σημεία.
Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της λέσχης: www.clubdeparis.org

Τι είναι η Λέσχη των Παρισίων
 
Το Club de Paris, όπως είναι παγκοσμίως γνωστό, ιδρύθηκε το Μάη του 1956 και στην πρώτη συνάντηση των μελών του εξετάστηκε η αίτηση της κυβέρνησης της Αργεντινής για ρύθμιση του εξωτερικού της χρέους. Από τότε η Λέσχη των Παρισίων έχει καταλήξει σε 422 συμφωνίες με 88 διαφορετικές χώρες για την αναδιάρθρωση εξωτερικού χρέους συνολικής αξίας 553 δισ. δολαρίων ΗΠΑ, με τελευταία σημαντική συμφωνία πάλι με την Αργεντινή για συνολικό χρέος 10 δισ. ευρώ προς τους πιστωτές της, τον Μάιο του 2014.

Αρχικά η λέσχη αποτελούνταν από έντεκα χώρες, ενώ σήμερα συμμετέχουν οι εξής δεκαεννιά: Γερμανία, Αυστραλία, Αυστρία, Βέλγιο, Καναδάς, Δανία, Ισπανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Φιλανδία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ιαπωνία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ρωσία, Σουηδία, Ελβετία.