10 προτάσεις για να μην επαναληφθεί η συνθηκολόγηση όπως έγινε στην Ελλάδα (του Éric Toussaint)

Τα περισσότερα άρθρα που γράφονται - και που αναδημοσιεύω σ'αυτή τη σελίδα - αφορούν διαπιστώσεις για τα τεκταινόμενα, τα οποία και σχολιάζονται εκτενώς. Λιγότερα είναι τα άρθρα που περιλαμβάνουν προτάσεις για μια εναλλακτική από αυτή που εφαρμόζεται πολιτική. Ένα τέτοιο άρθρο είναι το παρακάτω που περιέχει δέκα προτάσεις που κάνει ο Éric Toussaint στην ισπανική κυβέρνηση και στο οποίο δείχνει να λαμβάνει υπόψη τα αρνητικά αποτελέσματα που είχε η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, της άνευ όρων υποταγής που εφάρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα η τελευταία.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον μου προκάλεσε η έκτη πρόταση, η οποία δίνει μια διαφορετική απάντηση στο μείζον θέμα της εφαρμογής νομισματικής πολιτικής κάτω από ένα μνημονιακό καθεστώς. Μου μοιάζει όμως παρεμφερής με το σχέδιο που είχε εκπονήσει ο Γ.βαρουφάκης ως υπουργός της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ - το οποίο αποσιώπησε, διαστρέβλωσε και απαξίωσε όσο περισσότερο μπορούσε το μιντιακό σύστημα - και που υπήρξε η βασική αιτία που έκανε τους Γερμανούς να απαιτήσουν την εκδίωξή του, αφού η πιθανή εφαρμογή του θα μείωνε αισθητά την ανάγκη οικονομικής εξάρτησης από τους εχθρικούς απέναντί μας δανειστές. Η θετική αντιμετώπισή μου σε αυτή (την 6η) πρόταση δεν σημαίνει ότι τη θεωρώ εντελώς ρεαλιστική και εφαρμόσιμη. Απλά, στην κατάσταση που φτάσαμε, καλό θα ήταν να ψάξουμε και άλλους τρόπους αντιμετώπισης τής μνημονιακής λαίλαπας.
Τα παρακάτω μέτρα αποτελούν τα όπλα για μια ρήξη με την εφαρμοζόμενη πανευρωπαϊκά γερμανική πολιτική, που όμως βλέποντάς τα ρεαλιστικά δεν θα ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν όλα ταυτόχρονα και από την αρχή, ενώ κάποια, όπως το 7ο και το 8ο, είναι σίγουρο ότι θα συναντούσαν σφοδρές αντιδράσεις και από το εσωτερικό, τόσο της Ισπανίας, την οποία άλλωστε αρχικά αφορούν, αλλά και όποιας άλλης χώρας τολμούσε να τα υιοθετήσει.
Πάντως, καλό είναι να τίθενται εναλλακτικές προτάσεις προς συζήτηση έστω κι αν δεν συμφωνούμε εξαρχής πλήρως με αυτές.    

Προκειμένου να αποφύγουμε την επανάληψη της συνθηκολόγησης, όπως τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα το 2015, καταθέτω δέκα προτάσεις με σκοπό την ανάληψη της εξουσίας από το λαό.

Η πρώτη πρόταση αφορά στην ανάγκη για μια αριστερή κυβέρνηση, για ανυπακοή προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με σαφέστατη προαναγγελία. Το κόμμα, ή ο συνασπισμός κομμάτων, που επιχειρούν να κυβερνήσουν, και βέβαια, αναφέρομαι π.χ. στην Ισπανία, θα πρέπει εξαρχής να αρνηθούν να υπακούσουν στις απαιτήσεις για λιτότητα, και να δεσμευτούν ότι θα αρνηθούν τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού. Θα πρέπει να δηλώσουν: «Δεν θα σεβαστούμε τον κανόνα ισοσκελισμού του προϋπολογισμού που επιτάσσουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες» καθώς θέλουμε ν’ αυξήσουμε τις δημόσιες δαπάνες για να καταπολεμήσουμε τα αντικοινωνικά μέτρα και τη λιτότητα, και για να προβούμε στην οικολογική μετάβαση. Συνεπώς, το πρώτο πράμα είναι η σαφής και αποφασισμένη δέσμευση για ανυπακοή. Κατ’ εμέ, μετά την ελληνική συνθηκολόγηση, είναι ουσιώδους σημασίας να εγκαταλείψουμε τη ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να απαιτήσουμε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σεβαστούν τη λαϊκή βούληση. Η συνέχιση αυτής της ψευδαίσθησης θα μας οδηγούσε στην καταστροφή. Οφείλουμε να αρνηθούμε την υπακοή.

Αφελείς απορίες ενός απλού πολίτη

Τριγυρίζουν στο μυαλό μου (και όχι μόνο στο δικό μου) συνεχώς κάποιες αφελείς απορίες. Απαντήσεις δίνουν (ή τουλάχιστον νομίζουν πως δίνουν) κάποιοι "ειδικοί" στα ΜΜΕ, αλλά δεν καταφέρνουν να με πείσουν.

Μια απορία αφορά το χρέος. Αφού βρήκαν το χρέος ως πρόφαση για να μας φορτώσουν τα μνημόνια, ώστε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, γιατί το χρέος αντί να μειώνεται αυξάνεται; Βέβαια, εκείνοι που έχουν αναλάβει την αντιμετώπιση του προβλήματος έχουν παραδεχτεί πολλές φορές ότι έχουν κάνει λάθη, αλλά εμείς (οι πολιτικοί μας, δηλαδή) εξακολουθούμε να ακολουθούμε τις προτάσεις τους, οι οποίες κάθε φορά επιδεινώνουν το πρόβλημα.

Μια άλλη απορία αφορά τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή/και στην Ευρωζώνη. Μας λένε ότι τυχόν έξοδος από κάποια από αυτές τις δύο (ή και τις δυο) σημαίνει απομόνωση και ότι θα μείνουμε χωρίς υποστήριξη από φίλους (δηλαδή τους ευρωπαίους "εταίρους" μας). Αλλά - εκτός αν έχω χάσει κάποιο επεισόδιο - δεν έχω διαπιστώσει κάποια υποστήριξη από αυτούς τους "φίλους" σε θέματα/προβλήματα που έχουν ανακύψει με τους γείτονες π.χ., όπως αυτό για τους Τσάμηδες με τους Αλβανούς, για την ονομασία με τους Σκοπιανούς και για όλα τα θέματα που θέτουν οι Τούρκοι, όπως αυτό με τη Συνθήκη της Λωζάνης.
 Και δεν θα πιάσω άλλα θέματα, όπως την επιβολή κανόνων που έβλαψαν την παραγωγή προϊόντων μας, αλλά ωφέλησαν τις δικές τους παραγωγές, εξαγωγές κλπ...

Η μάθηση ως ανάμνηση από προηγούμενες ζωές, κατά τον Πλάτωνα

Είναι γνωστό ότι ανάμεσα στα ταξίδια του  Πλάτωνα σημαντική θέση κατέχει εκείνο στη νότια Ιταλία, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσει μαθητές της σχολής του Πυθαγόρα, η οποία είχε συνεχίσει να λειτουργεί και μετά το θάνατο του μεγάλου φιλοσόφου. Είναι φυσικό επακόλουθο λοιπόν, να περιλάβει ο Πλάτωνας στους διαλόγους του πολλά σημεία από τη διδασκαλία του Πυθαγόρα, ο οποίος με τη σειρά του είχε λάβει πολλά από την αντίστοιχη του Ορφισμού. 
Ο Τίμαιος είναι ο διάλογος που περιέχει σε μεγαλύτερο βαθμό τμήματα του Πυθαγορισμού, αλλά και σε άλλους διαλόγους μπορεί κανείς να βρει παρόμοια ψήγματα. Ένας από αυτούς είναι και ο Μένων, ο οποίος ασχολείται βασικά με το θέμα της αρετής και με το αν αυτή είναι επίκτητη ή προϋπάρχει στο κάθε άτομο. 
Παίρνοντας αφορμή από αυτό το ερώτημα, ο Πλάτων βάζει το Σωκράτη – με την παραδοχή ότι υπάρχει μετεμψύχωση και επομένως η ψυχή είναι αθάνατη – να υποστηρίζει ότι κάθε γνώση προϋπάρχει στον άνθρωπο ως ανάμνηση από προηγούμενες ζωές και δεν απομένει παρά να αναδυθεί στην επιφάνεια με κάποιο τρόπο και επομένως αυτό είναι που χαρακτηρίζουμε ως μάθηση.
Στη συνέχεια παραθέτω το σχετικό τμήμα από τον διάλογο αυτόν, κάτι που ίσως να προκαλέσει και σε αρκετούς από εσάς κάποιες σκέψεις.

Η σημασία της Προσωκρατικής Φιλοσοφίας για μας σήμερα

Προσωκρατικοί φιλόσοφοι χαρακτηρίζονται οι Έλληνες φιλόσοφοι, που έζησαν πριν από τον Σωκράτη, δηλαδή ανάμεσα στον έβδομο και στον πέμπτο αιώνα π.Χ..
Οι Προσωκρατικοί μοιράζονταν σε διάφορες σχολές, και διακρίθηκαν για την απόσταση που πήραν από τις μυθολογικές ερμηνείες του κόσμου.
Τους απασχολούσε ιδιαίτερα η εύρεση της φύσης των πραγμάτων και με την αναζήτησή τους αυτή ασχολείται στο παρακάτω άρθρο του ο Δρ Μιχαήλ Μπακαούκας*

...Ανακεφαλαιώνοντας τα συμπεράσματα της σύγχρονης έρευνας για τους προσωκρατικούς δεν θα ήταν άτοπο να ισχυρισθούμε ότι η ιστορία της προσωκρατικής φιλοσοφίας, όπως τη διασώζουν οι πηγές, είναι μια διαλεκτική, φιλοσοφική διαμάχη. Mία φιλοσοφική διαμάχη μεταξύ των θεωρητικών της ενότητας (Ελεάτες) και των θεωρητικών της πολλαπλότητας του σύμπαντος (Ίωνες, Πυθαγόρειοι, Εμπεδοκλής, Αναξαγόρας, Ατομικοί).
Συνοπτικώς, η προσωκρατική φιλοσοφική διαμάχη έχει ως εξής. Πρώτος ο μονιστής Παρμενίδης χρησιμοποίησε τα πυθαγόρεια σημεία, για να ασκήσει κριτική στην ιωνική, πυθαγόρεια και ηρακλείτεια υλική μονάδα. Έπειτα, οι μαθητές του Παρμενίδη Ζήνων και Μέλισσος χρησιμοποίησαν την υλική μονάδα των συγχρόνων τους πλουραλιστών Εμπεδοκλή και Αναξαγόρα, για να δείξουν ότι, αφού είναι απείρως διαιρετή, δεν ικανοποιεί την ελεατική λογική. Τέλος, οι πλουραλιστές Ατομικοί, αφού, κατά τον Αριστοτέλη ενέδωσαν στην ελεατική λογική και χρησιμοποίησαν "ατομικά μεγέθη" (Φυσ. Α 3, 187a1-3), τελικώς επιχείρησαν να ανασκευάσουν την ελεατική θεωρία. Αυτή είναι η επικρατέστερη ερμηνεία όσον αφορά την εξέλιξη των προσωκρατικών φιλοσοφικών συστημάτων.

Η ιστορία λοιπόν της προσωκρατικής φιλοσοφίας δεν είναι παρά η ιστορία μιας φιλοσοφικής διαμάχης. Από τον πλατωνικό Σοφιστή (246a) και εξής αυτή η αρχαία φιλοσοφική διαμάχη στη σύγχρονη βιβλιογραφία και εν γένει στην ιστορία των ιδεών είναι γνωστή ως διαμάχη μεταξύ των πλουραλιστών και των μονιστών. Eίναι επίσης γνωστή ως διαμάχη μεταξύ των αρχαίων υλιστών και ιδεαλιστών ή αλλιώς ως σύγκρουση του κόσμου του Ηρακλείτου με τον κόσμο του Παρμενίδη, ήτοι του κόσμου του γίγνεσθαι (της συνεχούς μεταβολής, εναλλαγής, γένεσης και φθοράς) και του κόσμου του είναι, ήτοι της ενιαίας αδιαφοροποίητης πραγματικότητας.