Αφελείς απορίες ενός απλού πολίτη

Τριγυρίζουν στο μυαλό μου (και όχι μόνο στο δικό μου) συνεχώς κάποιες αφελείς απορίες. Απαντήσεις δίνουν (ή τουλάχιστον νομίζουν πως δίνουν) κάποιοι "ειδικοί" στα ΜΜΕ, αλλά δεν καταφέρνουν να με πείσουν.

Μια απορία αφορά το χρέος. Αφού βρήκαν το χρέος ως πρόφαση για να μας φορτώσουν τα μνημόνια, ώστε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, γιατί το χρέος αντί να μειώνεται αυξάνεται; Βέβαια, εκείνοι που έχουν αναλάβει την αντιμετώπιση του προβλήματος έχουν παραδεχτεί πολλές φορές ότι έχουν κάνει λάθη, αλλά εμείς (οι πολιτικοί μας, δηλαδή) εξακολουθούμε να ακολουθούμε τις προτάσεις τους, οι οποίες κάθε φορά επιδεινώνουν το πρόβλημα.

Μια άλλη απορία αφορά τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή/και στην Ευρωζώνη. Μας λένε ότι τυχόν έξοδος από κάποια από αυτές τις δύο (ή και τις δυο) σημαίνει απομόνωση και ότι θα μείνουμε χωρίς υποστήριξη από φίλους (δηλαδή τους ευρωπαίους "εταίρους" μας). Αλλά - εκτός αν έχω χάσει κάποιο επεισόδιο - δεν έχω διαπιστώσει κάποια υποστήριξη από αυτούς τους "φίλους" σε θέματα/προβλήματα που έχουν ανακύψει με τους γείτονες π.χ., όπως αυτό για τους Τσάμηδες με τους Αλβανούς, για την ονομασία με τους Σκοπιανούς και για όλα τα θέματα που θέτουν οι Τούρκοι, όπως αυτό με τη Συνθήκη της Λωζάνης.
 Και δεν θα πιάσω άλλα θέματα, όπως την επιβολή κανόνων που έβλαψαν την παραγωγή προϊόντων μας, αλλά ωφέλησαν τις δικές τους παραγωγές, εξαγωγές κλπ...

Όσον αφορά το νόμισμα, το μόνο που ακούω είναι ότι η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή. Πόσο πιο καταστροφή μπορεί να είναι από την παρούσα κατάσταση με την ανεργία στα ύψη (όπου οι περισσότεροι νέοι δεν δουλεύουν, ενώ και όσοι δουλεύουν πέφτουν θύματα της ασυδοσίας των εργοδοτών τους, όσον αφορά τα ωράρια, τους μισθούς που παίρνουν - αν παίρνουν - τη μόδα με τα κουπόνια, αντί για ρευστό, τη μετανάστευση να αυξάνεται απογυμνώνοντας τη χώρα από τους νέους της που θα μπορούσαν έδιναν μια προοπτική, κλπ), με το ποσοστό των πτωχοποιημένων πολιτών να αυξάνεται με κάθε νέα «αξιολόγηση» και κάθε νέο μνημόνιο, με τη δημόσια περιουσία να ξεπουλιέται, με τις καταθέσεις να μεταβιβάζονται στην εφορία, να..., να... και την καθοδική πορεία να συνεχίζεται;
Σε αυτά τα ερωτήματα βέβαια, είναι γνωστή η νεφελώδης απάντηση: με δικό μας νόμισμα τα πράγματα θα ήταν χειρότερα. Αλλά αυτοί που το υποστηρίζουν από τα συστημικά ΜΜΕ αρνούνται να διοργανώσουν μια ενημερωτική και αμερόληπτη συζήτηση, από την οποία θα μπορούσαμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. 

Μια ακόμα απορία που έχω είναι πώς μπορούν να πείθονται κάποιοι ότι με την ύφεση που προκαλούν και βαθαίνουν τα μνημόνια, υπάρχει περίπτωση να έλθει ανάπτυξη. Και δεν εννοώ αυτούς που δεν έχουν ιδέα από οικονομικά (αυτοί δικαιολογούνται), αλλά και άτομα που θεωρητικά τουλάχιστον έχουν μια κάποια ιδέα... 
Και δεν έτυχε να διαβάσω για κάποια περίπτωση κράτους που να αντιμετώπισε οικονομική κρίση και την ξεπέρασε χωρίς να μπορεί να εφαρμόσει δική του οικονομική/νομισματική πολιτική. 
Αυτό που βλέπω είναι ο κατατρεγμός των ανήμπορων να αντιδράσουν πολιτών από τη μια πλευρά και η αγαστή σύμπνοια των – ωφελούμενων από την κατάσταση αυτή - τεσσάρων εξουσιών (αν και κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια οι δυο από αυτές – εκτελεστική και νομοθετική – έχουν γίνει μία), που με μπροστάρη την τέταρτη από αυτές (τα ΜΜΕ) προπαγανδίζουν, παραπλανούν, φοβίζουν και αποκρύπτουν όσα χρειάζεται, για να καταφέρουν να μπερδεύουν την πλειοψηφία των πολιτών, ώστε να μην καταλαβαίνουν ποιο είναι το συμφέρον τους. 

Είναι πολλές ακόμα οι απορίες που έχω. Θα συνεχίσω να ελπίζω ότι για κάποια από αυτές θα ακούσω πειστικές απαντήσεις. Αν και φοβάμαι ότι τις πιο πειστικές απαντήσεις θα δώσουν οι εξελίξεις, οι οποίες δεν ευελπιστώ ότι θα είναι ευχάριστες.