Η κοινωνία ως υποζύγιο της κομματοκρατίας

Δεν θα αναφέρω κάτι πρωτότυπο αν επαναλάβω αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι έλληνες πολίτες, ότι η κυβέρνηση της "αριστεράς" που ασκεί εξουσία σήμερα δεν μοιάζει καθόλου σε αυτό που θεωρούσαν πως είναι αριστερά, όχι μόνο όσοι ανήκουν στο χώρο αυτό, αλλά και οι περισσότεροι πολίτες που δήλωναν φιλελεύθεροι, δεξιοί κλπ.
Πρέπει να ψάξει κάποιος πολύ για να βρεί ψήγματα αριστερής πολιτικής στην εξουσία που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ...και άν θα βρει!
Τι είναι αυτό που μεταλλάσσει τα "αριστερά" κόμματα όταν πάρουν την εξουσία στα χέρια τους; Το άρθρο του Γιώργου Κοντογιώργη -που αναδημοσιεύω στη συνέχεια- δίνει αρκετές εξηγήσεις.

Η κοινωνία ως υποζύγιο της κομματοκρατίας για την κατάκτηση πολιτικής ηγεμονίας και τη νομιμοποίηση της κατοχής της χώρας

Μεσούσης της κρίσης, οι μηχανισμοί του κράτους κατοχής και οι ολιγαρχικές συμμορίες που το νέμονται παραμένουν ανέγγιχτα, όχι τυχαία και προφανώς δυνάμει του στόχου που είναι η διαιώνιση της κομματοκρατίας. Γι’ αυτό και οι δυνάμεις αυτές προσέρχονται με προθυμία να «διαχειρισθούν» τις «δόσεις» του κάθε νέου δανείου, κατά τον «τρόπο» τους και το συμφέρον των σιτιζομένων στο πρυτανείο. Η εναλλαγή του κομματικού κατεστημένου στην εξουσία είναι απολύτως αδιέξοδη, αφού όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν στο ουσιώδες της διατήρησης των δομών του βαθέος κράτους.

Από την πλευρά της η ίδια η «Αριστερά», αγκυλωμένη στο παρελθόν της, διατηρεί μια άκρως προβληματική σχέση με την εθνική/ταυτοτική συλλογικότητα, επειδή προσεγγίζει, κατά παράδοση, τον φορέα της, την κοινωνία των πολιτών, ως υποκείμενο προς «καθοδήγηση», δηλαδή ως υποζύγιο για την κατάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας και εξουσίας. Εξού και εξακολουθεί να διακηρύσσει το σωτηριακό «ιστορικό της πεπρωμένο», που είναι η καθοδήγηση και η διαμεσολάβηση, όχι η αντιπροσώπευση της κοινωνίας.

Ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος από τον Σταύρο Λυγερό

Είναι γεγονός ότι η απρόσμενη διαφορά ψήφων ανάμεσα στα δυο πρώτα κόμματα έχει δημιουργήσει έκπληξη και πολλές αναλύσεις. Εμείς θα προσφύγουμε στη διεισδυτική ματιά του κ.Σταύρου Λυγερού για να έχουμε έναν ψύχραιμο σχολιασμό των αποτελεσμάτων των εκλογών της Κυριακής.

Το εκλογικό αποτέλεσμα, οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογικοί πρόσφυγες

Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι στην Κουμουνδούρου εξεπλάγησαν από το εκλογικό αποτέλεσμα. Για μία ακόμα φορά οι δημοσκοπήσεις έπεσαν παταγωδώς έξω. Αντί για ντέρμπι οι κάλπες κατέγραψαν μία νέα σαρωτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, για την ακρίβεια μία νέα σαρωτική νίκη του Τσίπρα.
Το πρώτο ζήτημα που εκ των πραγμάτων τίθεται είναι η καταρρακωμένη αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων. Είναι κοινό μυστικό ότι αρκετές εταιρείες «πειράζουν» τα αποτελέσματα, προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις αυτών που τις πληρώνουν. Φαίνεται, όμως, πως υπάρχει ευρύτερο πρόβλημα. Μία μεγάλη μερίδα πολιτών θεωρεί τις εν λόγω εταιρείες μέρος της διαπλοκής των ΜΜΕ με την οικονομική ολιγαρχία και το παλαιό πολιτικό κατεστημένο και φαίνεται πως δεν απαντά με ειλικρίνεια.
Πέρα, όμως, από το ναυάγιο των δημοσκοπήσεων θα πρέπει να ομολογήσουμε πως και οι εμπειρικές εκτιμήσεις έβλεπαν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με τρεις, το πολύ με τέσσερις μονάδες. Μετά τα όσα συνέβησαν, την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων, τη μνημονιακή στροφή που μετέτρεψε το ηχηρό «όχι» σε «ναι» και τη διάσπαση, ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι στην Κουμουνδούρου θεωρούσαν απίθανο να πλησιάσουν το 36,5% του Ιανουαρίου. Κι όμως, το εκλογικό κόστος ήταν μόνο μία μονάδα!

Που οφείλεται η μετατροπή του ντέρμπυ σε περίπατο

Πριν αρκετές μέρες γράφοντας ένα σημείωμα σε αυτή τη σελίδα, είχα αναρωτηθεί αν μπορούν να προβλεφθούν τα αποτελέσματα των εκλογών ακολουθώντας τη λογική. Την Κυριακή που πέρασε, επιβεβαιώθηκε ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Βέβαια, μερικές μέρες αργότερα

επανήλθα στο θέμα των προβλέψεων για να σημειώσω τη δυναμική που είχα διαπιστώσει ότι διαγραφόταν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, όσο πλησίαζε η εκλογική αναμέτρηση. 

Δυο είναι οι κυριότεροι λόγοι που η διαφορά ανάμεσα στα δυο πρώτα κόμματα προέκυψε μεγαλύτερη του αναμενομένου.
Αρχικά παίχτηκε ένα παιχνίδι εντυπώσεων ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη Λαϊκή Ενότητα. Υπήρχε μια συγκεκριμένη δεξαμενή ψήφων που θα μοιραζόταν αυτά τα δυο κόμματα. Μόλις προκηρύχτηκαν οι εκλογές, πολλοί ψηφοφόροι δυσαρεστημένοι από τη μνημονιακή στροφή του Τσίπρα δήλωναν ότι θα ψηφίσουν "το κόμμα που έμεινε συνεπές και σταθερό στις θέσεις που από την αρχή υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ", δηλαδή τη Λαϊκή Ενότητα. Όσο περνούσαν οι μέρες όμως, με τη δημοσιοποίηση και αλλεπάλληλων δημοσκοπήσεων που παρουσίαζαν το κόμμα της πρώην αριστερής πλατφόρμας κοντά στο εκλογικό όριο εισόδου στη βουλή, λειτούργησε η λογική της χαμένης ψήφου. Έτσι, από ένα αρχικά προβλεπόμενο ποσοστό 5% και ίσως λίγο παραπάνω υπέρ της ΛΑ.Ε., οι μισές από αυτές τις ψήφους επανήλθαν στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο από ΕΕ και ΔΝΤ για διάλυση της Ελλάδας (συνέντευξη του Noam Chomsky)

Ο Noam Chomsky είναι από τους σύγχρονους διανοητές που χαίρουν παγκόσμιας αναγνώρισης. Έχω φιλοξενήσει και άλλες φορές συνεντεύξεις του, στις οποίες μιλάει για την Ελλάδα, αφού είναι φανερό πως παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στη χώρα μας.
Στην πλέον πρόσφατη συνέντευξή του, που αναδημοσιεύω πιο κάτω, αναφέρεται στα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει στην οικονομία και την κοινωνία μας τα μνημόνια και τολμώ να πω ότι είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τα άρθρα που επιλέγω για αναδημοσίευση στο blog.

Θα ήθελα να σταθώ σε δυο σημεία.
Αν διαβάσετε την αναφορά του στο εναλλακτικό σχέδιο Βαρουφάκη και στο αποτέλεσμα που έβγαλε η Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος, θα αντιληφθείτε για ποιο λόγο το εγχώριο ολιγαρχικό σύστημα συνεπικουρούμενο από εκείνο των "δανειστών" προσπάθησε (και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε, τουλάχιστον στα μάτια πολλών συμπολιτών μας) να αποδομήσει και τον Γ.Βαρουφάκη και τη Ζ.Κωνσταντοπούλου - στηριζόμενο σε ιδιόμορφα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα τους, που όμως ελάχιστη σχέση είχαν με τα αποτελέσματα της δουλειάς τους. Να διευκρινίσω ότι θετικά κρίνω τον Γ.Βαρουφάκη ως οικονομολόγο και όχι ως πολιτικό και τη Ζ.Κωνσταντοπούλου ως πρόεδρο των επιτροπών για το χρέος και τις πολεμικές επανορθώσεις.

Διαβάζοντας ένα άλλο σημείο της παρακάτω συνέντευξης, στο οποίο ο αμερικανός διανοητής αναφέρεται στα καταστροφικά για τους Έλληνες αποτελέσματα των μνημονίων και τη μεγάλη πιθανότητα να αναγκαστεί να μεταναστεύσει το 1/5 περίπου των συμπολιτών μας, αναζητώντας δουλειά σε άλλες χώρες, μου ήλθε στο νου η εικόνα που βλέπουμε αυτές τις μέρες στους δέκτες μας με το εκ της Ασίας ορμώμενο μεταναστευτικό κύμα και την πιθανότητα σε πολύ λίγα χρόνια να είναι οι συμπατριώτες μας εκείνοι που θα προσπαθούν να περάσουν σύνορα χωρών στην προσπάθειά τους να βρουν μια καλύτερη τύχη.

Ας διαβάσουμε όμως τη συνέντευξη του Noam Chomsky, τον οποίον απορώ πως δεν έχει προσπαθήσει να αποδομήσει και αυτόν το διεθνές τραπεζικό/οικονομικό σύστημα, εφόσον με τα λόγια του και τα γραπτά του ξεσκεπάζει διαρκώς τις μεθοδεύσεις του.

• Ποια είναι η αποτίμησή σας για τη συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους δανειστές;

Μοιάζει σαν η Ελλάδα να παραδόθηκε έπειτα από μια στρατιωτική επέμβαση, η οποία έχει στόχο τα εδάφη σας, τα «ασημικά» σας, αλλά και τον δημόσιο τομέα. Το δίλημμα ήταν «παραδοθείτε τώρα, διότι αργότερα θα είναι χειρότερα». Έτσι, ο Τσίπρας παραδόθηκε ολοκληρωτικά.
Όμως δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Πίστευε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να εγκαταλείψει το ευρώ. Ωστόσο, όπως του έλεγαν ο Βαρουφάκης και ο Αμερικανός σύμβουλός του, Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βγείτε από το ευρώ. Θα υπήρχε μια μεταβατική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αναλάβει τον έλεγχο των τραπεζών που θα κατέρρεαν. Η ανάληψη αυτού του ελέγχου δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.
Εάν η κυβέρνηση το είχε κάνει και τις είχε εθνικοποιήσει, τότε θα είχε εξασφαλίσει τα μέσα πληρωμής κατά τη διάρκεια μετάβασης και έτσι θα έσωζε τον δημόσιο τομέα, τις συντάξεις και την περιουσία της χώρας. Επρεπε να πει στους δανειστές, «εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία, θα αποκηρύξουμε το χρέος προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την τρόικα».

Το εκλογικό ντέρμπυ επί θύραις

Πριν λίγες μέρες είχα κάνει μια προσπάθεια πρόβλεψης των αποτελεσμάτων των εκλογών της ερχόμενης Κυριακής, στηριζόμενος αποκλειστικά στην ψυχρή λογική και σε αριθμητικές προσθαφαιρέσεις. Φυσικά, όπως είναι γνωστό, είναι και πολλοί άλλοι παράγοντες που υπεισέρχονται σε μια εκλογική αναμέτρηση, διαφορετικά θα ήταν και πολύ ευκολότερη –και επιτυχημένη- και η δουλειά των εταιρειών δημοσκοπήσεων, για τις οποίες, όπως φαίνεται, και αυτή τη φορά η μόνη σίγουρη πρόβλεψη είναι ότι θα υποστούν μια ακόμα εκτεταμένη ήττα.

Τις τελευταίες μέρες και ιδιαίτερα μετά τα ντιμπέιτ είχα την ευκαιρία να συζητήσω με αρκετούς συμπολίτες μας -και για πολιτικά θέματα φυσικά- που με ανάγκασαν να διαφοροποιήσω αρκετά τις απόψεις μου για το αποτέλεσμα της κυριακάτικης κάλπης.

Η εκλογική δυναμική και η επόμενη ημέρα (του Σταύρου Λυγερού)

Δεν νομίζω ότι και μετά το δεύτερο ντιμπέιτ που έγινε μεταξύ των αρχηγών των δυο μεγαλύτερων κομμάτων, οι αναποφάσιστοι κατάφεραν να διακρίνουν κάποια διαφορά στην πολιτική που προτίθεται να ασκήσει το καθένα από τα δυο μεγάλα κόμματα (μεγάλα, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα). Βέβαια, φταίει και ο τρόπος που συμφωνείται να γίνεται το ντιμπέιτ, που αναγκάζει τους συμμετέχοντες να "παίζουν" αμυντικά, έχοντας στο νου τους μόνο πώς θα αποφύγουν τα λάθη.
Το 3ο μνημόνιο που ψηφίστηκε πριν από ένα μήνα δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια ελιγμών στον τρόπο εφαρμογής του. Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι πολιτικοί αρχηγοί απέφυγαν τις συνήθεις μεγαλόστομες εξαγγελίες. Ένας άλλος λόγος είναι ότι δεν έχουν απομείνει πολλοί αφελείς πολίτες που θα τους πίστευαν και τα κόμματα το έχουν καταλάβει, όπως φαίνεται.
Πού βρισκόμαστε λοιπόν και τι πρόκειται να ακολουθήσει; Η συνετή ματιά του κ. Σταύρου Λυγερού είναι η πλέον κατάλληλη να μας διαφωτίσει.


Τα ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών δεν επηρέασαν κατά τρόπο αξιόλογο τον εκλογικό συσχετισμό δυνάμεων, δεδομένου ότι δεν υπήρξαν καθαροί νικητές και ηττημένοι. Κατέδειξε, ωστόσο, πόσο στείρο είναι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Κατά τη διάρκειά τους δεν ακούστηκε ούτε μία καινοτόμα πρόταση, ούτε μία νέα ιδέα για τον τρόπο, με τον οποίο η Ελλάδα θα ξανασταθεί στα πόδια της.
Δεν πρόκειται μόνο για ανικανότητα των κομματικών επιτελείων. Είναι κάτι ακόμα χειρότερο. Δεν νοιώθουν καν την ανάγκη να προτείνουν κάτι καινούριο. Πολύ περισσότερο να επεξεργασθούν ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο που να είναι συμβατό με τις μνημονιακές υποχρεώσεις και να δεσμευθούν για την εφαρμογή του. Εάν το ένοιωθαν θα μπορούσαν τουλάχιστον να καλύψουν τη δική τους ανεπάρκεια και να απευθυνθούν σε εμπειρογνώμονες και σε ανθρώπους της αγοράς για να αλιεύσουν πρωτότυπες ιδέες.

Η καθοδική πορεία της αριστερής παρένθεσης

Είναι φανερό ότι ο μόνος σκοπός που έχουν να επιτελέσουν οι εκλογές της επόμενης Κυριακής είναι για να χρησιμεύσουν ως άλλοθι, ώστε να σχηματιστεί η κυβέρνηση "μεγάλου συνασπισμού" που επιθυμούν (και μάλλον έχουν διατάξει) οι ουσιαστικοί κυβερνήτες της χώρας, οι γερμανοί.

Οπότε θα κλείσει και αυτή η παρένθεση, την οποία πολλοί είχαν ονομάσει (ή περίμεναν ότι θα είναι) αριστερή. Ήταν όμως αριστερή; Η πολιτική που άσκησε (όση άσκησε) είχε σε κάποιο σημείο διαφορετική χροιά από εκείνη των μνημονιακών κυβερνήσεων της προηγούμενης πενταετίας;
Την πορεία μετάλλαξης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, από την ανάληψη της κυβέρνησης τον Ιανουάριο τ.έ. μέχρι την προκήρυξη των εκλογών του Σεπτεμβρίου παρακολουθεί και περιγράφει με το δικό του τρόπο ο Νώτης Ιωάννου στο κείμενο που ακολουθεί. 


Οδεύοντας στις εκλογές της 20/9/2015
Η κλιμάκωση μιας πολιτικής παρωδίας
 
Στις 20 Αυγούστου, μέσω τηλεοπτικού διαγγέλματος, ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει την παραίτηση της κυβερνήσεώς του και αμέσως μετά δια ζώσης, την υποβάλλει ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, αιτούμενος θεσμικά την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Η αναμενόμενη εξαγγελία τους, εκτονώνει την σωρευμένη πολιτική ένταση, ιδίως των δύο τελευταίων έκρυθμων μηνών, μια ένταση που διαπέρασε τις ζωές όλων και αποτυπώθηκε ήδη ζωηρά στην συλλογική μνήμη.
Ωστόσο, παρά την πρωτοφανώς πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, το διάγγελμα δεν φέρει έκτακτο τόνο ή χροιά, ανάλογο τουλάχιστον της περίστασης, της ιστορικότητας. Η έλλειψη αναλογίας -μιας πολύτιμης αρετής που συναρτάται με τον δείκτη σοφίας και σπανίζει στην πολιτική μας ζωή- είναι άμεσα αισθητή όσο o Πρωθυπουργός διαγγέλλει: Ο λόγος του είναι άχρους και ακύμαντος μετά από τόσες πολιτικές αναταράξεις και δοκιμασίες, το ύφος του επίπεδο, σχεδόν γραμμικό, άνευρο. Σε συνδυασμό μάλιστα με την απουσία έκφρασης ή εκδήλωσης ενός στιγμιαίου έστω συναισθηματισμού, που θα μετέδιδε κάποιο πάθος ή εσωτερικότητα, παλμό ή διακύμανση, το τηλεοπτικό εγχείρημα κινδυνεύει να καταταγεί στο όριο μιας αναβαθμισμένης ρουτίνας, ενώ ο διαγγέλλων σχοινοβατεί με την μακαριότητα του ατσαλάκωτου, αν όχι εύχαρι τιμονιέρη, την στιγμή που η θύελλα μαίνεται. Η ίδια τυποκρατία, που στεγνώνει το στόμα, ο ίδιος φορμαλισμός που ενδημεί στον πολιτικό στίβο και μας σερβίρει αμάσητη την Ιστορία πίσω από άκαιρα χαμόγελα, χαρακτηρίζει και την επίσκεψη του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εξ όσων έγιναν αντιληπτά.

Μπορεί να προβλεφτεί με βάση τη λογική η ψήφος των πολιτών;

Μπορεί να εξηγηθεί η εκλογική συμπεριφορά των ελλήνων ψηφοφόρων με τη λογική ή να μετρηθεί με την αριθμητική;
Ας κάνουμε μια προσπάθεια να απαντήσουμε με όσο λιγότερες λέξεις είναι δυνατόν. 
Πριν προχωρήσω θα ήθελα να διευκρινίσω ότι παρά τις φωνές που θέλουν να μας πείσουν ότι ο διαχωρισμός μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν υφίσταται πλέον, εδώ θα τον χρησιμοποιήσω, αφού θεωρώ ότι αυτός θα ισχύει όσο θα εφαρμόζονται μνημόνια. 
Ας αρχίσουμε από τα εύκολα.

Στη ΝΔ δεν υπάρχει λόγος αυξομείωσης των ποσοστών της. Τον Ιανουάριο την ψήφισαν πολίτες δεξιάς προέλευσης θετικοί απέναντι στα μνημόνια, οπότε δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν την ψήφο τους.

Στο ΚΚΕ τα ποσοστά παραμένουν συνήθως στα ίδια επίπεδα, όσα "κοσμοϊστορικά" γεγονότα και αν συμβούν. Παρόλο που ανήκει στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο, λόγω της "μονόχνοτης" στάσης που κρατάει, δεν κατάφερε να προσελκύσει τους δυσαρεστημένους από τα μνημόνια δημοκρατικούς πολίτες που πήγαν τον Ιανουάριο σχεδόν όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως βέβαια τώρα καταφέρει να προσελκύσει κάποιον αριθμό δυσαρεστημένων λόγω της μνημονιακής στροφής του Τσίπρα. Δεν νομίζω ότι θα είναι πολλοί.

Το διακύβευμα των εκλογών

Η ερώτηση «γιατί έπρεπε να πάμε πάλι σε εκλογές;» ακούγεται κατά κόρον τις μέρες που ακολούθησαν την προκήρυξή τους. Ειδικά, εφόσον αυτό έγινε μετά την ψήφιση του 3ου «αριστερού» μνημονίου, ενώ θα είχε κάποια λογική εάν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόταν στους πολίτες ζητώντας την αποδοχή του, πριν αυτό ψηφιστεί. Όμως, μετά την εμπειρία του δημοψηφίσματος, δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι το αποτέλεσμα εκλογών με αυτό το διακύβευμα θα ήταν το επιθυμητό, έτσι κρίθηκε προτιμότερο να ζητηθεί η γνώμη μας για κάτι που αποτελεί τετελεσμένο γεγονός, άρα, ουσιαστικά άνευ ουσίας.
Μπορεί όμως να θεωρηθεί και ότι η προσφυγή στις κάλπες γίνεται εκ του πονηρού, αφού είναι βέβαιο ότι τα μνημονιακά κόμματα θα έχουν την πλειοψηφία των εδρών και της νέας Βουλής. Αντίθετα τα αντιμνημονιακά κόμματα (τρία, κατά τα φαινόμενα) βαδίζουν το καθένα το δικό του δρόμο, οπότε, ακόμα και στην –αδύνατη- περίπτωση που θα άθροιζαν πάνω από 150 έδρες δεν θα μπορούσαν να σχηματίσουν αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Ευνόητο είναι, αφού κανένα κόμμα δεν θα μπορούσε να συμπράξει με τη Χρυσή Αυγή, ενώ και το ΚΚΕ δεν επιθυμεί να συμπράξει με κανένα άλλο κόμμα, δεξιό ή αριστερό. 
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι μετά τις εκλογές θα έχουμε μια ακόμα κυβέρνηση (με κορμό το πρώτο κόμμα) που θα εφαρμόσει το ψηφισμένο μνημόνιο, κάτω από τις οδηγίες του ολλανδού κομισάριου Μάαρτεν Φερβέι, επικεφαλής της Task Force, της ουσιαστικής κυβερνητικής εξουσίας στη χώρα πλέον.
Τότε, ποιο είναι το διακύβευμα των επικείμενων εκλογών; Ίσως το άρθρο της Βασιλικής Σιούτη ρίξει λίγο φως σε αυτό το ερώτημα.

Το διακύβευμα των εκλογών 
(της Βασιλικής Σιούτη)

«Ήμασταν υποχρεωμένοι να απευθυνθούμε στον ελληνικό λαό μετά τη συμφωνία, για να ζητήσουμε την έγκρισή του», αναφέρουν όλο και πιο συχνά υπουργοί της κυβέρνησης όταν ρωτιούνται για τον λόγο που οδήγησαν τη χώρα τόσο σύντομα ξανά σε κάλπες. Όλοι τους παραδέχονται ότι οι ψηφοφόροι στις εκλογές του περασμένου Ιανουάριου δεν τους έδωσαν εντολή για νέο Μνημόνιο, αλλά για την κατάργησή του, άρα έμμεσα αναγνωρίζουν κι ότι δεν είχαν την πολιτική νομιμοποίηση για ένα τρίτο πρόγραμμα, επαναλαμβάνουν όμως διαρκώς ότι δεν είχαν τη λαϊκή νομιμοποίηση ούτε για άτακτη χρεοκοπία και δραχμή, «δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Τη στιγμή εκείνη η άλλη επιλογή ήταν η καταστροφή», επιμένουν.

Ποιο θα είναι όμως το διακύβευμα των εκλογών; «Το νέο Μνημόνιο ήταν αναπόφευκτο για όποιον και να ήταν στην εξουσία. Εμείς όμως μπορούμε να απαλύνουμε τις συνέπειές του», έλεγε πριν από λίγες μέρες υπουργός πρώτης γραμμής, από αυτούς που έλαβαν μέρος και στη διαπραγμάτευση. «Μπορούμε να πάρουμε φιλολαϊκά μέτρα υπέρ των τάξεων που πλήττονται και να το εφαρμόσουμε με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ».

Πώς ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα μεταλλάσσεται σε συστημικό (άρθρο του Σταύρου Λυγερού)

 Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από φιλολαϊκό αντιμνημονιακό κόμμα σε συστημικό που εφαρμόζει νεοφιλελεύθερες πολιτικές ήταν αναμενόμενο ότι θα προκαλούσε εκρηκτικές αντιδράσεις στον πυρήνα -και όχι μόνο- του παλιού ριζοσπαστικού κόμματος (ανεξάρτητα αν στα 40 χρόνια δραστηριοποίησής του άλλαξε μορφές και ονόματα), αλλά και απογοήτευση σε μεγάλο ποσοστό πολιτών που το ψήφισαν επειδή είχαν πειστεί ότι θα εφάρμοζε μια άλλη πολιτική.
Ο κ.Σταύρος Λυγερός, στο άρθρο του που αναδημοσιεύω από το προχθεσινό ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ περιγράφει όχι μόνο τις εξελίξεις που διαδραματίζονται στο αποσυντιθέμενο κυρίαρχο κόμμα των τελευταίων εκλογών, αλλά και τις "έξωθεν" πιέσεις κι επιδράσεις σ'αυτό εκείνων που έχουν αποκτήσει πλέον τον πρώτο λόγο στις πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας.

Το σχέδιο Γιούνκερ, η μετάλλαξη του Τσίπρα και ο ρόλος του Ποταμιού

Μπορεί ο Τσίπρας να μπήκε στο μνημονιακό μονοπάτι υπό τις γνωστές εκβιαστικές συνθήκες, αλλά το γεγονός αυτό δεν αλλάζει ποιοτικά τις πολιτικές επιπτώσεις. Η ψήφιση του 3ου Μνημονίου λειτουργεί σαν παράγοντας που όχι μόνο αποδομεί πολιτικοοργανωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί σταδιακά μεταλλάσει ιδεολογικοπολιτικά τον πρωθυπουργό και το κυβερνητικό επιτελείο.
Στον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση δεν έχει προηγούμενο. Η απόσχιση της Αριστερής Πλατφόρμας και η δημόσια διαφοροποίηση επώνυμων στελεχών, όπως ο Γλέζος, η Κωνσταντοπούλου και ο Βαρουφάκης, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σε τροχιά ρήξης είναι και η πατριωτική πτέρυγα (ΚΟΕ, Ρήγας, Νέος Αγωνιστής κλπ) που μέχρι πρότινος στήριζε τον Τσίπρα. Η σύγκρουση έχει μεταφερθεί ακόμα και στον πυρήνα της άλλοτε προεδρικής πλειοψηφίας.
Η Νεολαία έχει καταγγείλει δημόσια τη μνημονιακή στροφή, ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Κορωνάκης παραιτήθηκε και ένας σημαντικός αριθμός ανώτατων και ανώτερων στελεχών αποστασιοποιείται από τις επιλογές του Μαξίμου. Ο ίδιος ο Τσακαλώτος μετά βίας πείσθηκε από τον πρωθυπουργό να μην αποσυρθεί, αρνούμενος να εφαρμόσει αυτό που διαπραγματεύθηκε, υπέγραψε και ψήφισε. Στο επίπεδο των μεσαίων και κατώτερων στελεχών οι παραιτήσεις έχουν προσλάβει ενδημικό χαρακτήρα. Ολόκληρες οργανώσεις καταγγέλλουν και αποχωρούν.