Χρυσή Αυγή: Πολιτικά κίνητρα, αντιφασιστικές ευκολίες και κράτος δικαίου (του Σταύρου Λυγερού)

Το άρθρο του κ.Στ.Λυγερού που αναδημοσιεύω σήμερα μπορεί να θεωρηθεί ως συμπληρωματικό του σχολίου μου, που είχα αναρτήσει την Τρίτη που μας πέρασε, για το θέμα της Χρυσής Αυγής (χωρίς φυσικά τη θεωρία μου - συνομωσίας; - που μένει να δούμε αν θα επαληθευτεί).
Επίσης αυτό το άρθρο του το είδα ως επιβεβαίωση του λόγου, για τον οποίο αναρτώ, σχεδόν κάθε εβδομάδα, άρθρο του. Οι απόψεις που εκφράζει για το θέμα της Χρυσής Αυγής, συμπίπτουν 100% με τις δικές μου.
Ιδιαίτερα θα ήθελα να σταθείτε στα σημεία που έχω τονίσει με bold, σημεία που θεωρώ σημαντικά και στα οποία έχω αναφερθεί από αυτό το blog στο παρελθόν.
 

Χρυσή Αυγή: Πολιτικά κίνητρα, αντιφασιστικές ευκολίες και κράτος δικαίου

Η άρση της ασυλίας και των βουλευ­τών της Χρυσής Αυγής στους οποίους δεν είχαν ασκηθεί ποινικές διώξεις είναι μια πρόσθετη έν­δειξη ότι με νομικό όχημα την κατηγο­ρία της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση προωθείται ο αποκλεισμός του κόμματος αυτού από τις ευρωεκλογές και πιθανότατα από τις εθνι­κές εκλογές. Ο αποκλεισμός αυτός, όπως και προ καιρού η σύλληψη και προφυλάκιση ηγετικών στελεχών της, χαϊδεύει το αντι­φασιστικό αίσθημα της πλειονότητας των πολιτών, αλλά αυτό δεν είναι διαβατήριο δημοκρατικότητας. Το αντίθετο μάλιστα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σει­ρά. Αναμφίβολα ο ηγετικός πυρήνας της Χρυσής Αυγής διαπνέεται από νεοναζιστική ιδεολογία. Αναμφίβολα, η Χρυσή Αυγή καλλιεργεί την κουλτούρα της παραστρατιωτικής βίας. Αναμφίβολα, μέχρι τη δολο­φονία του Παύλου Φύσσα, η κυβέρνηση και το κατεστημένο μιντιακό σύστημα ανέ­χονταν τις εμφανείς παράνομες πράξεις και δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής. Σχε­δόν έκλειναν τα μάτια σε αυτά που σήμερα υπερπροβάλλουν.
Το σοκ που προκάλεσε στην κοινή γνώ­μη η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν ο καταλύτης για να κάνει στροφή 180 μοιρών η «γαλάζια» ηγεσία. Στην πραγματικότητα το έδαφος είχε στρωθεί λόγω της απρο­θυμίας του Μιχαλολιάκου να λειτουργήσει σαν πολιτικό δεκανίκι της ΝΔ. Έτσι η ΝΔ όχι μόνο εγκατέλειψε τη στάση σχετικής ανο­χής, αλλά και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στον πόλεμο εναντίον της Χρυσής Αυγής. Δεν έδωσε, βεβαίως ποτέ πειστική απά­ντηση για τη μέχρι τότε στάση της. Προφα­νώς επειδή η στροφή της υποκρύπτει και ιδιοτελείς πολιτικές σκοπιμότητες.
Η εξήγηση για την αρχική στάση ανοχής και για τη στροφή 180 μοιρών είναι ότι ορι­σμένοι κύκλοι της κυβέρνησης και των αρχουσών ελίτ ερωτοτροπούσαν με την ιδέα να χρησιμοποιήσουν το κόμμα του Μιχα­λολιάκου σαν πολιτικό εργαλείο εναντίον της Αριστεράς. Η θεωρία «των δύο άκρων», άλλωστε, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ισχυρής και προκλητικής Χρυσής Αυγής.

Έκλεισε (προσωρινά;) ένα από τα μεγαλύτερα ανταλλακτήρια bitcoin

Πριν από δυο βδομάδες περίπου, είχαμε αναφερθεί στο πρόβλημα που αντιμετώπιζε το Mt Gox, ένα από τα μεγαλύτερα ανταλλακτήρια bitcoin. Χθες, εντελώς ξαφνικά, εξαφανίστηκε από το internet, αναγράφοντας στη λευκή  σελίδα του site μόνο το παρακάτω μήνυμα:
"Dear MtGox Customers,
In light of recent news reports and the potential repercussions on MtGox's operations and the market, a decision was taken to close all transactions for the time being in order to protect the site and our users. We will be closely monitoring the situation and will react accordingly.
Best regards,
MtGox Team"

Όπως είναι φυσικό, η ισοτιμία του bitcoin με το δολλάριο γνώρισε μεγάλη πτώση (αρχικά πάνω από 20%).
Για να καθησυχάσουν τους πελάτες τους σε ό,τι αφορά την ασφάλεια των κεφαλαίων τους, οι διευθύνοντες σύμβουλοι έξι μεγάλων ανταλλακτηρίων bitcoin και επιχειρήσεων δεσμεύτηκαν να συντονίσουν τις προσπάθειές τους για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.

Μήπως σκοπός είναι η δημιουργία μιας "σοβαρής" Χρυσής Αυγής;

Παρακολούθησα χθες τη νύχτα στο Star μεγάλο μέρος της εκπομπής του Ν.Χατζηνικολάου με θέμα τις διώξεις εναντίον των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για ένα θέμα που μου προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία, επειδή το να περάσει η εξουσία σε ένα κόμμα νεοναζιστικού εθνικιστικού τύπου είναι η μόνη εξέλιξη που θεωρώ χειρότερη για τη χώρα μας σε σχέση με την τωρινή της κατάσταση, τη διακυβέρνηση δηλαδή της χώρας από ξένους επικυρίαρχους (τους κατ’ευφημισμόν αποκαλούμενους «δανειστές») μέσω ιθαγενών πολιτικών οργάνων.
Αναρωτιούνται πολλοί: είναι δυνατόν να βρεθεί η Χρυσή Αυγή στην εξουσία; Θα απαντήσω θετικά και να γιατί:
Θεωρώ λάθος πολιτική τον εγκλεισμό των βουλευτών της στη φυλακή, βασιζόμενος σε αντίστοιχα ιστορικά γεγονότα. Και κυρίως αν θυμηθούμε ότι, όταν ο Χίτλερ φυλακίστηκε το 1923, ο αριθμός των οπαδών του ήταν αμελητέος, ενώ όταν μετά από κάποιους μήνες αποφυλακίστηκε, οι οπαδοί του είχαν πολλαπλασιαστεί!

Χαρακτηριστικά, ενώ τα δημοσκοπικά ποσοστά της Χ.Α. φαίνονταν να πέφτουν μετά τη δολοφονία του Φύσσα, άρχισαν να ανεβαίνουν μετά τη σύλληψη των πρώτων μελών της.
Οι ανιστόρητοι που εφαρμόζουν αυτή την πολιτική αρνούνται να δουν τις αιτίες που οδηγούν πολίτες να στραφούν προς το «κόμμα» αυτό (ή δεν τους συμφέρει να το δουν). Πιστεύουν ότι δείχνοντας στην τηλεόραση μέλη της με όπλα ή ακόμα συγκεντρώσεις τους, όπου κραυγάζουν με αστείο πραγματικά τρόπο διάφορα συνθήματα, θα αποτρέψουν το δυνάμωμά της. Ενώ καταφέρνουν το αντίθετο! Αυτοί που ψήφισαν τη Χ.Α. (εξαιρουμένου του αρχικού -αμελητέου αριθμητικά- πυρήνα της) δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τη ναζιστική ιδεολογία, θετικό ή αρνητικό, το έκαναν μόνο για να «πονέσουν» τα κόμματα εξουσίας και θα το κάνουν όλο και περισσότεροι, όσο αντιλαμβάνονται ότι αυτό συνεχίζει να τα ενοχλεί. Ενώ παράλληλα, η τηλεόραση - που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όπλο για την ενημέρωση των παρασυρόμενων - έχει περιπέσει σε τόση ανυποληψία από τα μνημονιακά παπαγαλάκια των βραδινών ειδήσεων και πολιτικών μαγκαζίνο, που δεν μπορεί να επηρεάσει πλέον κανέναν.
Επειδή όμως είναι μεγάλο το θέμα αυτών που ψηφίζουν Χ.Α. και του σκεπτικού τους (αν μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο) θα πρέπει να επανέλθω σε μελλοντικό post, αφού τώρα πρέπει να δικαιολογήσω τον τίτλο του σημερινού post.

Γιατί σωπαίνει το Παρίσι; (του Γιάννη Βαρουφάκη)

Πολλοί είναι εκείνοι που απορούν για την απόσυρση της γαλλικής κυβέρνησης από το προσκήνιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για την παρατεταμένη σιωπή της, που διαρκεί σχεδόν τέσσερα χρόνια.
Αν απορείτε κι εσείς για ποιό λόγο η Γαλλία έχει αφήσει τα ηνία στη Γερμανία, διαβάστε την απάντηση που έχει ο Γιάννης Βαρουφάκης και την εξήγηση που δίνει για τη στάση του Σαρκοζί αρχικά και του Ολάντ στη συνέχεια.

Γιατί σωπαίνει το Παρίσι;

Από την αρχή της κρίσης, το 2010, πολλοί προσέβλεπαν στο Παρίσι για αρωγή στις δύσκολες στιγμές της Ελλάδας. Δεδομένου ότι η Γαλλία, υποτίθεται, ήθελε διακαώς μια πιο συνεκτική Ευρώπη, και ότι η κρίση έδινε ισχυρά επιχειρήματα σε όλους εκείνους που μιλούσαν για «περισσότερη Ευρώπη», η προσδοκία ότι το Παρίσι θα βοηθούσε την Αθήνα, π.χ. επιχειρηματολογώντας υπέρ ευρωομόλογων, είχε μια λογική.

Στην αρχή, τους πρώτους μήνες του 2οιο, ο Νικολά Σαρκοζί προ­σπάθησε να διαφοροποιηθεί από την Άνγκελα Μέρκελ, εκφράζοντας την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να βοηθηθεί χωρίς τιμωρητικά μέτρα που να καταστρέψουν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, και συνεπώς τη δυνατότητά της να παράξει τον πλούτο που απαιτείται για να αποπληρώσει, αν μη τι άλλο, τα χρέη της. Πολύ γρήγορα όμως, με το που η κα Μέρκελ άρχισε να βροντοφωνάζει το ένα nein μετά το άλλο, ο κ. Σαρκοζί αναδι­πλώθηκε και έγινε μερκελικότερος της κας Μέρκελ - τουλάχιστον όσον αφορά τη χώρα μας.

Η Μετάλλαξη της Ευρώπης Τροφοδοτεί το Νέο Ευρωσκεπτικισμό (του Στ.Λυγερού)

Ακόμα και τα συστημικά μέσα δεν μπορούν πλέον να κρύψουν το κύμα του ευρωσκεπτικισμού, που εξαπλώνεται στην ευρωζώνη, έχοντας ξεκινήσει φυσικά από το νότο. Όσο και να το ήθελαν, πώς να το κρύψουν, όταν φοβούνται ότι οι επερχόμενες ευρωεκλογές θα το φανερώσουν με ηχηρό τρόπο;
Στο άρθρο του κ.Στ.Λυγερού που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, περιγράφονται οι αιτίες της αυξανόμενης δυσπιστίας των ευρωπαϊκών λαών για το κοινό νόμισμα, δυσπιστία που τρέφεται από τη συνεχιζόμενη - γερμανικής έμπνευσης - επιβολή της λιτότητας στα ασθενή οικονομικά κράτη (αφού πρώτα εφαρμόστηκε το πείραμα στη χώρα μας με "επιτυχία"), που, όμως, δείχνει να εξαπλώνεται και στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Η Μετάλλαξη της Ευρώπης Τροφοδοτεί το Νέο Ευρωσκεπτικισμό

Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι ο ευρωσκεπτικισμός επελαύνει στη Γηραιό Ήπειρο. Το γεγονός αυ­τό είναι αλάνθαστο ση­μάδι πως η Ευρωζώνη έχει εισέλθει σε περίο­δο όχι μόνο οικονομι­κής αλλά και υπαρξιακής κρίσης. Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι ο νέος ευρωσκεπτικισμός είναι πολύ διαφορετικός από τον παραδοσιακό ευρωσκεπτικισμό των Βρετανών. Αναπτύσσεται δε με ραγδαίο ρυθμό σε χώρες-μέλη οι οποίες μέχρι πρότινος εμφάνιζαν τεράστια ποσοστά υποστήριξης του ευρωπαϊκού ενοποιητικού εγχειρήματος.

Η κρίση της Ευρωζώνης απέδειξε ότι οι συνεκτικοί δεσμοί είναι πιο αβαθείς απ' όσο κατά κανόνα θεωρούνταν. Το απο- δεικνύει η ταχύτητα και η ένταση με την οποία επανήλθαν και κυριάρχησαν αρνη­τικά στερεότυπα μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών που πολλοί πίστευαν ότι έχουν πεταχτεί οριστικά στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα ότι την αρχή την έκαναν οι γερμανικές άρχουσες ελίτ και τα γερμανικά MMΕ. Το 2010 μετέτρεψαν συνειδητά την Ελλάδα σε μαύρο πρόβατο ακριβώς για να επικαλύψουν το γεγονός ότι η ελληνική κρίση δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Και το παγόβουνο ήταν και παραμένει η κρίση του ευρώ.

Απάντηση στο άρθρο του Στ.Λυγερού "Ένας άλλος δρόμος"

Την περασμένη Παρασκευή (14-2-2014) αναδημοσίευσα από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ - όπως κάνω σχεδόν κάθε Παρασκευή - άρθρο του κ.Στ.Λυγερού με τίτλο "Ένας άλλος δρόμος", το οποίο σε αυτή την περίπτωση αναφερόταν σε προτάσεις του σχετικές με την επίλυση του Κυπριακού. Τις προτάσεις αυτές δεν σχολίασα, καθώς δεν θεωρώ ότι είμαι ειδικός στο θέμα, αντίθετα από τον κ.Στ.Λυγερό που έχει εκδώσει και σχετικά βιβλία.
Σήμερα έλαβα με mail από την κα Φανούλα Αργυρού από το Λονδίνο (προφανώς Κυπρία, υπογράφει ως ερευνήτρια/συγγραφεύς) ένα άρθρο της, με το οποίο απαντάει στο εν λόγω άρθρο. Αν και περιέχει κάποιους χαρακτηρισμούς που θα μπορούσαν να θεωρηθούν προσβλητικοί για τον τακτικά φιλοξενούμενο σε αυτό το blog αρθρογράφο, τις απόψεις του οποίου, ως γνωστόν, εκτιμώ και σέβομαι σε μεγάλο βαθμό, αποφάσισα να δημοσιεύσω το άρθρο της κας Αργυρού, επειδή πιστεύω πως από ένα διάλογο, στον οποίο κατατίθενται εκατέρωθεν επιχειρήματα μόνο καλό μπορεί να προκύψει.
Πάντως, έχω να παρατηρήσω, ως αναγνώστης των δυο άρθρων, ότι μόνο στο άρθρο του κ.Στ.Λυγερού βλέπω προτάσεις για την επίλυση του Κυπριακού (και μπορώ να φανταστώ το σχόλιο της κας Αργυρού σε αυτή την παρατήρησή μου).

Ακολουθεί το άρθρο της κας Φ.Αργυρού:

Αναγνώριση με δύο κράτη – να βοηθηθεί η Τουρκία!

Πρόσφατα δημοσιεύθηκαν δύο άρθρο του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού. Το ένα το είδαμε στην ιστοσελίδα www.mignatiou.com  με τίτλο «Ξανασερβίρουν το σχέδιο Ανάν» 17.2.2014 και το άλλο στην ιστοσελίδα www.pitagorasamios.blogspot.gr  14.2.2014 με τίτλο « Ένας άλλος δρόμος». Το αξιοπρόσεκτο όμως στην περίπτωση του «άλλου δρόμου», είναι ότι ο συγγραφέας πράγματι πιάνει ... άλλο δρόμο και  σερβίρει κλείσιμο του Κυπριακού στη βάση διχοτομικής διευθέτησης «δύο κρατών» μέσω «βελούδινου ημιδιαζυγίου».

Εκ προοιμίου τέτοιες προτάσεις βοηθούν την Τουρκία. Καταδικάζουν τα ανθρώπινα μας δικαιώματα και παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο. Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και συνεχιζόμενης βάρβαρης κατοχής και καταπάτησης θεμελιωδών αρχών και ας μην το ξεχνούν οι διάφοροι «Λυγεροί» με τις προτάσεις τους. Τέτοια θέλουν να ακούν Τουρκία και οι πάτρωνές της. Συνταγές δουλοπρεπούς υποταγής προσφέροντάς της γή, ύδωρ και αέριο. Το αίμα το θυσιάσαμε το 1974...

Η Ανεργία καθορίζει τα ποσοστά των κομμάτων

Μια ενδιαφέρουσα συγκριτική πορεία ανεργίας και ποσοστών των τριών βασικών ελληνικών πολιτικών κομμάτων κατά την τελευταία τριετία καταγράφει στο άρθρο που αναδημοσιεύω πιο κάτω ο Πάνος Παναγιώτου.
Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύει ότι οι παρατηρούμενες σε αυτό το χρονικό διάστημα αυξομειώσεις των καταγραφόμενων (δημοσκοπικά και εκλογικά) ποσοστών των εν λόγω κομμάτων δεν είναι άσχετες με τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, το χειρότερο των οποίων είναι η εκτίναξη της ανεργίας σε καταστροφικά ποσοστά.
Με αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς να προβλέψει και το μέλλον των κομμάτων αυτών.

Ανεργία και ελληνική πολιτική νομοτέλεια
(τoυ Πάνου Παναγιώτου)
Στη δικομματική ελληνική πολιτική αρένα, κάθε φορά που ένα κόμμα εξουσίας κέρδιζε σε βουλευτικές εκλογές, κατά κανόνα διατηρούσε μέχρι την ολοκλήρωση της θητείας του τόσο τον επικεφαλής του όσο και αρκετή από την εκλογική του δύναμη ώστε να μπορέσει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση είτε να επανεκλεγεί είτε, τουλάχιστον, να εξασφαλίσει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο κανόνας αυτός ίσχυε στην Ελλάδα από τη μεταπολίτευση μέχρι το 2011 όταν άλλαξε με δραματικό τρόπο, στα μέσα του τετραετούς πολιτικού κύκλου του τότε κυβερνώντος κόμματος, καθώς αυτό απώλεσε, ταυτόχρονα, τόσο τον επικεφαλής του όσο και το λαϊκό του έρεισμα, βιώνοντας μία θεαματική συρρίκνωση της πολιτικής του δύναμης, που το υποβάθμισε σε κομπάρσο από διαχρονικό πρωταγωνιστή στην πολιτική σκηνή.

Η γενικότερη αιτία αυτής της εξέλιξης ήταν η συνειδητοποίηση, από μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, του μέγεθος της του σφάλματος που έκανε όταν πίστεψε τον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ότι η είσοδος της χώρας στο Μνημόνιο θα έλυνε, με μοναδικό αντάλλαγμα έναν βραχυπρόθεσμο πόνο διετίας, τα προβλήματα του κρατικού χρέους, των ελλειμμάτων, της διαφθοράς και του απαρχαιωμένου κρατικού μηχανισμού, ότι θα αποκαθιστούσε τη διεθνή αξιοπιστία της Ελλάδας και ότι θα προκαλούσε μία ολική επανεκκίνηση της. Η ειδικότερη αιτία, ωστόσο, ήταν η απογείωση της ανεργίας.

Φόβοι για αναζήτηση ακροδεξιάς στέγης από τους στοχοποιημένους ευρωπαίους πολίτες

Με το χαρακτηρισμό του ως "λαϊκιστή" προσπαθούν να αποδυναμώσουν τα επιχειρήματα που προβάλλει κάποιος εναντίον της πολιτικής της λιτότητας, τα προπαγανδιστικά μέσα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και των περισσοτέρων χωρών της Ευρώπης.
Έχει όμως μέλλον η Ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που επιβάλλουν την πολιτική τους τα ισχυρά και κυρίαρχα κράτη (δηλαδή η Γερμανία);
Οι πολίτες των χωρών που πλήττονται από τα μέτρα λιτότητας προσπαθούν να βρουν τρόπους αντίδρασης, προσπαθούν να βρουν στέγη σε κόμματα που τους υπόσχονται την απελευθέρωση από το ζυγό, κάτω από τον οποίο έχουν βρεθεί. Ο ευρωσκεπτικισμός αυξάνεται διαρκώς, αλλά τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα δεν υπάρχει περίπτωση να συγκινηθούν, ούτε να ακούσουν σώφρονες φωνές που ακούγονται απο παντού, ακόμα και μέσα από τη Γερμανία, όπως αυτή του πρώην υπουργού εξωτερικών, τόσο της Δυτικής όσο και -μετέπειτα- της ενωμένης Γερμανίας Hans-Dietrich Genscher, ο οποίος - σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Handelsblatt της περασμένης Πέμπτης - χαρακτηρίζει το 2014, ως το μοιραίο έτος για την Ευρώπη, κατά το οποίο θεωρεί ότι αυτή θα βρεθεί σε ένα σταυροδρόμι, όπου θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη "νεοεθνικιστική αποπλάνηση" και στην Ευρώπη της Ειρήνης, της σταθερότητας και της αλληλεγγύης. Επίσης απαντάει στην "ανησυχία" του Jean-Claude Juncker που δήλωσε ότι «Θα πρέπει να προσέξουμε ώστε η προέλαση των λαϊκιστών να μην εξελιχθεί σε επέλασή τους»!
Διαβάστε όμως τον προβληματισμό του Hans-Dietrich Genscher για την πορεία που ακολουθεί η Ευρώπη και το σχετικό σχολιασμό του Γ.Δελαστίκ.

 Genscher warnt vor „neonationalistischer Verführung“

(Ο Γκένσερ προειδοποιεί για μια ''νεοεθνικιστική αποπλάνηση'')

"Αυτά τα περί «λαϊκιστών» του Γιούνκερ είναι δυσφημιστικοί χαρακτηρισμοί των αντι-ΕΕ πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων εκ μέρους των πολιτικών εκπροσώπων του κατεστημένου που υπηρετούν σκοπιμότητες: αφενός να μειώσουν την εκλογική απήχηση των αντιπάλων της ΕΕ και αφετέρου να τους απαξιώσουν στα μάτια των ψηφοφόρων κατά το δυνατόν. Είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αντιλαμβάνονται πλήρως ότι το πρόβλημα δεν είναι ο «λαϊκισμός».

Η αντίθεση κράτους-κοινωνίας και η θέση του πολίτη

Πώς εντάσσεται ένας πολίτης σε μια κοινότητα και ποιά είναι η σχέση του ατόμου με την πολιτική εξουσία;
Γίνονται πολλές συζητήσεις και έρευνες που ασχολούνται με αυτό το ζήτημα, ενώ μια από τις αντιλήψεις που κυριαρχούν είναι αυτή που αντιτάσσει την κοινωνία στο κράτος: υπογραμμίζει την ελευθερία των ατόμων ή των κοινοτήτων, σε αντίθεση με το κράτος που θεωρεί­ται εξουσία εκτός της κοινωνίας, αλλά που επιβάλλεται σε αυτήν. Η ιδιότητα του πολίτη εξαρτάται, στην προκειμένη περίπτωση, από την προσχώρηση σε έναν ορισμένο τρόπο ζωής, σκέψης ή πίστης.

Όσον αφορά τις κυρίαρχες πολιτικοοικονομικές θεωρίες- τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό - είναι εκ διαμέτρου αντίθετες ή μήπως έχουν και αρκετά κοινά σημεία; 

Το παρακάτω κείμενο του Γάλλου καθηγητή φιλοσοφίας και πολιτικής Patrice Canivez ασχολείται με αυτά τα θέματα.

Η αντίθεση κράτους-κοινωνίας

Η αντίθεση αυτή χρησιμοποιείται γενικά, για να προσδώσει αξία στον αυθορμητισμό, στην ελευθερία ή στα προβλήματα της κοινωνικής ζωής, αναφορικά με την «αλλότρια», διοικητική ή γραφειοκρατική εξουσία του κράτους. Με τον όρο κοινωνία εννοούμε την κοινότητα των ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους με τις καθη­μερινές σχέσεις εργασίας και συναλλαγής. Προσδίδουμε λοιπόν αξία στην «ανθρώπινη» πλευρά των σχέσεων εγγύτητας, μέσα στην ίδια πόλη ή στον ίδιο χώρο εργασίας, καθώς και στην αλληλεγγύη των επαγγελμάτων που ασκούν τα άτομα (πωλητής, γιατρός κλπ.), η οποία τα καθιστά όλα αλληλοεξαρτώμενα. Κοινωνία είναι το σύνολο των «οριζόντιων» σχέσεων ατόμων και ομάδων. Η ιδιαίτερη δομή της είναι η οργάνωση της εργασίας της κοινότητας, το δίκτυο των επαγγελμάτων που ασκούνται μέσα σε αυτήν. Όμως το επίθετο «οριζόντιες» είναι παραπλανητικό. Στην πραγματικότητα, τα επαγγέλματα που ασκούνται στην κοινωνία είναι ιεραρχημένα και δεν διαθέτουν όλα τα άτομα τα ίδια πλεονεκτήματα ούτε, κυρίως, την ίδια εξουσία επί της οργάνωσης της παραγωγής, των συναλλαγών και της κατανάλωσης.

Κυπριακό: Ένας άλλος δρόμος (του Σταύρου Λυγερού)

Άλλη μια προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού ξεκινάει, και αυτή τη φορά οι αισιόδοξες φωνές μοιάζουν να είναι περισσότερες. Έχουν δίκιο όμως;
Κατά πάσα πιθανότητα το νέο σχέδιο θα είναι χειρότερο από το απορριφθέν το 2004 σχέδιο Ανάν, εφόσον η Κύπρος βρίσκεται σήμερα σε κατά πολύ δυσμενέστερη θέση από τότε. 
Φυσικά, οι συνομιλίες δεν θα γίνουν μόνο ανάμεσα στις δυο κυπριακές κοινότητες, αλλά αυτό μπορεί να θεωρηθεί θετικό; Αφού μάλιστα, εκτός των άλλων, θα ανακατευτούν και οι Γερμανοί;
Ας αφήσουμε όμως κάποιον πολύ περισσότερο ειδικό, τον κ.Σταύρο Λυγερό, να μας περιγράψει την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και να κάνει τις δικές του προτάσεις.

Ένας άλλος δρόμος

Η επικείμενη κοινή ανακοίνωση των Αναστασιάδη και Έρογλου για την έναρξη των διαπραγματεύσεων επιβεβαιώνει με τα όσα προβλέπει για τη συνταγματική πτυχή, ότι το μόνο που οι Ελληνοκύπριοι μπορούν να περιμένουν από τη Γραμματεία του ΟΗΕ είναι σχέδια τύπου Ανάν. Στα σχεδόν σαράντα χρόνια των συνομιλιών σταδιακά και υπό τον τίτλο «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία» έχει παγιωθεί ένα «διαπραγματευτικό κεκτημένο» που οδηγεί σε παραλλαγές της ίδιας εκτρωματικής λύσης. Η συμβίωση των δύο κοινοτήτων έχει νόημα μόνο με όρους πραγματικής ομοσπονδίας χωρίς εσωτερικούς φραγμούς και παρεμβατικά δικαιώματα. Τόσο η Άγκυρα όσο και οι Τουρκοκύπριοι όμως δεν επιθυμούν τέτοιο γάμο, γεγονός που καθιστά το ενδεχόμενο αυτό μη ρεαλιστικό.

Για να προσανατολιστεί η διαπραγματευτική διαδικασία προς μια βιώσιμη λύση, που να ανταποκρίνεται με ρεαλισμό στις υφιστάμενες συνθήκες, πρέπει να υπάρξει μια στρατηγική αναθεώρηση. Κριτήριό της πρέπει να είναι η συλλογική ασφάλεια και ευημερία του κυπριακού Ελληνισμού, ο οποίος στο δημοψήφισμα του 2004 ψήφισε στο συντριπτικό 76% «Όχι» για λόγους αυτοσυντήρησης. Με δεδομένο όμως το συσχετισμό δυνάμεων στο νησί, για να είναι πολιτικά ρεαλιστική μια νέα προσέγγιση πρέπει να εκκινεί από τις βασικές επιδιώξεις των δύο πλευρών.

Μια κραυγή από τον Αζίζ Νεσίν

Για σήμερα έχω ένα ποίημα του Αζίζ Νεσίν, που το νόημά του δεν νομίζω πως ξεφεύγει από την ατμόσφαιρα aυτού του blog.
Επίσης μπορείτε να δείτε και να ακούσετε να το απαγγέλλει η Μαριέττα Ριάλδη.

 

Σώπα... μη μιλάς, είναι ντροπή

κοψ'την γλώσσα σου

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε

"σώπα"

Στο σχολείο μου κρύβανε την αλήθεια την μισή,

μου λέγανε"εσένα τι σε νοιάζει; σώπα"

με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα,

και μούλεγε

"κοίτα μη πεις τίποτα, σσσ..σώπα"

Ανησυχία για τις συναλλαγές με bitcoin

Με το bitcoin έχω ασχοληθεί κι άλλες φορές σε αυτό το blog, επειδή πιστεύω ότι δίνει μια πρώτη ιδέα για ένα μελλοντικό κόσμο, στον οποίο η νομισματική κυκλοφορία δεν θα εξαρτάται απόλυτα από το τραπεζικό σύστημα.

Βέβαια η κυκλοφορία του bitcoin, με τον - λίγο πολύ - ερασιτεχνικό τρόπο που είναι δομημένη δεν δείχνει έτοιμη ακόμα να αντικαταστήσει την καθιερωμένη νομισματική που ισχύει από αιώνες, που όμως οδηγεί σε οικονομικές κρίσεις κατά τακτά χρονικά διαστήματα.

Ίσως το ψηφιακό νόμισμα να είναι μια λύση. Θέλει δουλειά όμως ακόμα...
Και κυρίως προσοχή στις συναλλαγές με το bitcoin.

Αφορμή για αυτά που γράφω πήρα από τη χθεσινή είδηση ότι το μεγαλύτερο ανταλλακτήριο του ψηφιακού νομίσματος Bitcoin, το BitStamp τέθηκε εκτός λειτουργίας, καθώς δέχτηκε κυβερνοεπίθεση, δημιουργώντας ανησυχία για το τι πραγματικά συμβαίνει με το ψηφιακό νόμισμα. Πρόκειται για το δεύτερο ανταλλακτήριο που καταρρέει μέσα σε λίγες ημέρες καθώς είχε προηγηθεί το Ιαπωνικό Mt.Gox το οποίο αντιμετώπισε πρόβλημα στην ταυτοποίηση ορισμένων συναλλαγών με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξεχωρίσει τις πλαστές από τις πραγματικές συναλλαγές.

Τα μνημόνια, μπορούν να καταργηθούν;

Τα μνημονιακά ΜΜΕ ρίχνουν το μεγαλύτερο βάρος της προπαγάνδας τους στο επιχείρημα ότι από τη στιγμή που έχουν υπογράψει οι "ελληνικές" κυβερνήσεις τις δανειακές συμβάσεις κι έχουν προχωρήσει στην εφαρμογή των μνημονίων, δεν υπάρχει τρόπος να απεμπλακεί η χώρα μας από αυτές τις καταστροφικές δεσμεύσεις.
Πριν λίγο καιρό είχα διαβάσει άρθρο του γνωστού καθηγητή Γ.Κατρούγκαλου που επιχειρηματολογούσε υπέρ της άποψης, ότι η αποδέσμευση της χώρας μας από τα μνημόνια είναι εφικτή.
Τον τελευταίο καιρό έχει φουντώσει πάλι η αντιπαράθεση ανάμεσα σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να αποφευχτεί η τήρηση των μνημονιακών υποχρεώσεων (των γνωστών "πού θα βρείτε τα λεφτά;") και εκείνων που θεωρούν ότι υπάρχουν τρόποι να απεμπλακούμε από την (κατά τον αντιμνημονιακό -θυμάστε;- Σαμαρά) "λάθος συνταγή".
Το εν λόγω άρθρο του καθηγητή που αναδημοσιεύω πιο κάτω ίσως θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως οδηγός για τις δυνάμεις εκείνες που θα προσπαθούσαν να προωθήσουν την (έννομη) απαγκίστρωση από τη μνημονιακή εξάρτηση, που προκάλεσε αυτή την πρωτόγνωρη ύφεση.

ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ
 (του Γιώργου Κατρούγκαλου)

Οι μνημονιακές δεσμεύσεις της χώρας μπορεί να καταργηθούν χωρίς σημαντικά νομικά προβλήματα. (Εξυπακούεται ότι υφίστανται, προφανώς, πολύπλοκες πολιτικές και οικονομικές διαστάσεις του θέματος για τις οποίες μερικές σκέψεις αναπτύσσονται στο τέλος του άρθρου.)
Η επιχειρηματολογία που ακολουθεί συνοψίζεται στις εξής δύο κεντρικές θέσεις:
α) Τα Μνημόνια καθεαυτά δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις, συνεπώς από αυτά δεν απορρέουν διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, ούτε οι σχετικοί νόμοι που τα εφαρμόζουν έχουν τυπική ισχύ ανώτερη από το νόμο.
β) Δεδομένου ότι οι δανειακές συμβάσεις που αποτελούν διεθνή συνθήκη, δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με τη συνταγματική διαδικασία, οι σχετικές υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές δεν έχουν υπερνομοθετική ισχύ, ως κανόνες Διεθνούς Δικαίου.
Συνεπώς όλοι οι μνημονιακοί νόμοι μπορεί να καταργηθούν με μεταγενέστερο νόμο με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη καταγγελία οποιοσδήποτε σύμβασης.

Η Ελλάδα στις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου

Στο χθεσινό post αναφέρθηκα επιγραμματικά στη συμπλήρωση ενός αιώνα από την έναρξη του Α΄Παγκόσμιου Πολέμου. Πιστεύω πως μέσα στο 2014 θα γίνουν πολλά αφιερώματα και θα γραφούν πολλά για όσα διαδραματίστηκαν στα τέσσερα εκείνα καταστροφικά χρόνια.
Σίγουρα, σχετικά κείμενα θα αναρτηθούν και σε αυτό το blog. Η Ιστορία, ως γνωστόν, διδάσκει και αλλοίμονο σε εκείνους που ξεχνάνε!
Για σήμερα, έχω ένα ενδιαφέρον άρθρο του κ.Ξενοφώντα Μπρουντζάκη, που αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα, κατά τις παραμονές του πολέμου.

Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης

Στα νέα της δολοφονίας του διαδόχου της Αυστροουγγαρίας, η ελληνική κυβέρνηση κράτησε στάση αναμονής. Γενικά στις τάξεις τής ελληνικής κυβέρνησης επικρατούσε μεγάλη περίσκεψη για τις εξελίξεις. Οι ανησυχίες είχαν βάση, μια και στην ουσία οποιαδήποτε νέα πολεμική σύγκρουση έθετε σε άμεσο κίνδυνο τη συνθήκη του Βουκουρεστίου που υπογράφτηκε τον Ιούλιο του 1913 και έβαλε τη σφραγίδα της στον νέο γεωγραφικό χάρτη των Βαλκανίων. Στη συνθήκη αυτήν και παρά το γεγονός ότι η χώρα μας δεν έλαβε ρητά όσα διεκδικούσε σύμφωνα με τις πολεμικές της επιδόσεις (συγκεκριμένα, δεν της κατοχυρώθηκαν τα απελευθερωμένα από το ελληνικό ναυτικό νησιά του Βορείου Αιγαίου), ήταν ανάμεσα στους ευνοημένους.

Το βασικό ζήτημα για την Ελλάδα σε αυτές τις εξελίξεις ήταν ότι στο ενδεχόμενο αυστροσερβικής σύρραξης έπρεπε να τηρήσει ουδετερότητα υπό την προϋπόθεση να μην επιτεθεί η Βουλγαρία στη Σερβία. Εδώ, καλό είναι να τονίσουμε ότι αυτή η απόφαση της Ελλάδας να παραμείνει ουδέτερη σε περίπτωση τοπικού αυστροσερβικού πολέμου, αποτελούσε ξεκάθαρη παραβίαση της ελληνοσερβικής συνθήκης συμμαχίας, η οποία προέβλεπε αμοιβαία στρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση εμπλοκής σε πόλεμο με τρίτη δύναμη ενός από τα συμβαλλόμενα μέρη. Μάλιστα, είχε προβλεφθεί και το ενδεχόμενο επιθέσεως από μέρους της Βουλγαρίας, ενώ ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη διεξήγαγε αμυντικό πόλεμο με μιαν άλλη δύναμη. Ασκώντας μια πολιτική που καθοριζόταν ιδιαίτερα από τις τοπικές συνθήκες, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε στις 20 Ιουλίου (2 Αυγούστου, με το παλιό ημερολόγιο που ίσχυε τότε) ότι η χώρα μας θα τηρούσε απέναντι στη Σερβία ευμενέστατη ουδετερότητα και θα ήταν διατεθειμένη να αποκρούσει τυχόν βουλγαρική επίθεση κατά της Σερβίας. Εξ άλλου η άποψη του Βενιζέλου ήταν ότι η πολιτική της ουδετερότητας σε έναν τοπικό πόλεμο δεν τον δέσμευε σε περίπτωση γενικού ευρωπαϊκού πολέμου. Οι ραγδαίες εξελίξεις, η γενίκευση του πολέμου και ο άμεσος αντίκτυπός του στα Βαλκάνια επηρέασαν τη θέση της Ελλάδας.

Έναν αιώνα μετά την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου...

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης ενός αιώνα από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) και σε συνδυασμό με όσα βιώνει, όχι μόνο η χώρα μας, αλλά και πολλά άλλα κράτη της Ευρώπης για μια ακόμα φορά, με ευθύνη του ίδιου πάντα λαού, είδα την παρακάτω φωτογραφία σε ένα άρθρο του NEXUS και σκέφτηκα να την αναρτήσω, επειδή έχει μια λεζάντα που τα λέει όλα:

Να θυμίσω εν συντομία πώς ξεκίνησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος: Στις 28 Ιουνίου 1914 δολοφονήθηκε στο Σαράγεβο της Βοσνίας (επαρχία της Αυστροουγγαρίας) ο αρχιδούκας διάδοχος της Αυστρίας Φερδινάνδος και η σύζυγός του, Σοφία φον Τσότεκ, από το νεαρό σπουδαστή Γαβριήλ Πρίντσιπ, φανατικό οπαδό της πανσλαβικής εθνικιστικής κίνησης, η οποία διευθυνόταν από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της Σερβίας. Το γεγονός αυτό έδωσε την αφορμή στην Αυστροουγγαρία να στείλει στη Σερβία τελεσίγραφο, με το οποίο την καθιστούσε υπεύθυνη για τη δολοφονία και της έθετε όρους απαράδεκτους. Στις 25 Ιουλίου η Σερβία απάντησε ότι αποδεχόταν όλους σχεδόν τους όρους, αλλά η απάντησή της αγνοήθηκε. Έχοντας η Αυστροουγγαρία την υποστήριξη της Γερμανίας διέταξε γενική επιστράτευση, κήρυξε τον πόλεμο (28 Ιουλίου) κατά της Σερβίας και βομβάρδισε το Βελιγράδι. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ο πόλεμος γενικεύτηκε...

Η Ενωμένη Ευρώπη χωρίς φερετζέ (του Σταύρου Λυγερού)

Σιγά σιγά φανερώνονται τα μειονεκτήματα του τρόπου με τον οποίο δομήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση και από αυτό το γεγονός μόνο κάτι καλό θα μπορούσε να προκύψει.
Το πρόβλημα είναι ότι οι γερμανοί, που έχουν επιβληθεί ως αφεντικά των κρατών-μελών της Ε.Ε., δεν προβαίνουν στις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Πρώτο και μεγαλύτερο θύμα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί είναι η χώρα μας. Λύσεις σωτηρίας έχουν προταθεί, αλλά αυτοί που πρέπει να τις εφαρμόσουν δεν το κάνουν για λόγους που αποκαλύπτονται για μια ακόμα φορά στο άρθρο του κ.Στ.Λυγερού που ακολουθεί.
Από τα γραφόμενά του θα ήθελα να επισημάνω ιδιαίτερα το σημείο που ανφέρει: "...εάν το Μνημόνιο ήταν απλώς ένα λάθος των καλοπροαίρετων εταίρων μας, οι αλλεπάλληλες παταγώδεις διαψεύσεις των προβλέψεων για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας και τα εξόφθαλμα καταστροφικά αποτελέσματα θα είχαν προ πολλού οδηγήσει το ευρωιερατείο σε αναθεώρηση της μνημονιακής πολιτικής..."
Άρα; 

Η ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΧΩΡΙΣ ΦΕΡΕΤΖΕ

Το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί τους Γερμανούς αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν την πολιτική τους για την Ευρώπη προκειμένου να ενισχύσουν την κυβέρνηση Σαμαρά ενόψει ευρωεκλογών. Αναμφίβολα, όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, τόσο το ευρωιερατείο θα προσφέρει εύσημα στους εκλεκτούς του στην Αθήνα. Θερμά λόγια θα ακούσουμε πολλά, αλλά στο κρίσιμο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους δεν αναμένεται η παραμικρή κίνηση. Για την ακρίβεια, στις παραμονές των ευρωεκλογών θα γίνει μια Σύνοδος του Eurogroup με σκοπό να καλλιεργήσει αισιόδοξες προοπτικές χωρίς όμως να αναλάβει συγκεκριμένη δέσμευση.

Τι προβλέπει η συνθήκη της Λισσαβόνας για την έξοδο χώρας από την Ε.Ε.

Μπορεί ένα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης/ της ευρωζώνης να αποχωρήσει από αυτήν;
Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση/ η ευρωζώνη να αποβάλει ένα μέλος της;
Αυτά τα ερωτήματα έχουν απασχολήσει πολλούς, λόγω της ρευστής πολιτικής κατάστασης στη χώρα μας, κυρίως, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη γενικότερα.
Το άρθρο που αναδημοσιεύω πιο κάτω απαντάει σε αυτά τα ερωτήματα λαμβάνοντας υπόψη τα περιλαμβανόμενα σχετικά στη συνθήκη της Λισσαβόνας (άρθρο 50).

Ως τροφή για σκέψη επισημαίνω το σημείο που αναφέρει ότι σε περίπτωση αποχώρησης ενός κράτους -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- από την ευρωζώνη θα έπρεπε να γίνει "επιστροφή από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) των κεφαλαίων συνεισφοράς της αποχωρούσας εθνικής κεντρικής τράπεζας και επιστροφή των συναλλαγματικών διαθεσίμων που είχαν μεταφερθεί στο Ευρωσύστημα..."

Γιατί είναι δύσκολη η έξοδος από το ευρώ

Τις νομικές δυσκολίες που παρουσιάζει η έξοδος ενός κράτους-μέλους από την Ευρωζώνη παρουσιάζει έρευνα του Τμήματος Μελετών και Αναλύσεων της Merit Securities και ο κ. Θεόδωρος Στάθης.

Βασισμένη σε νομική μελέτη της Ε.Κ.Τ. (Withdrawal and expulsion from the EU and EMU: some reflections, by Phoebus Athanassiou, December 2009), η Merit σημειώνει τα εξής:

«Μέχρι πρόσφατα, το να μίλαγε κανείς για απόσχιση από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) θα άγγιζε τη σφαίρα του παράλογου λαμβάνοντας υπόψη τη συμβολή της ΕΕ στην ειρήνη και σταθερότητα της Ευρώπης, την συνεχή επέκταση των συνόρων της, την επιτυχία των διευρύνσεων της και την έλξη που ασκεί στα ευρωπαϊκά κράτη. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για την εθελοντική έξοδο από την ΟΝΕ, έναν από τους σημαντικότερους τομείς ανάπτυξης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η οποία θεωρείται ευρέως ότι:
α. απέτρεψε νομισματικές κρίσεις,
β. συνέβαλε στην οικονομική ολοκλήρωση, την ανάπτυξη της αγοράς και της ευημερίας σε ολόκληρη την ΕΕ, και
γ. βελτίωσε την ανθεκτικότητα κρατών μελών που έχουν υιοθετήσει το ευρώ έναντι των εισαγόμενων κρίσεων.

Ο σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να εξετάσει τις νομικές παραμέτρους μιας εκούσιας ή αναγκαστικής εξόδου ενός κράτους μέλους από την ΕΕ ή/και την ΟΝΕ και ουσιαστικά χωρίζεται σε τρία μέρη:
α. Εξετάζει το θέμα της εθελούσιας αποχώρησης κράτους μέλους από την ΕΕ ή/και την ΟΝΕ.
β. Εξετάζει τα νομικά και εννοιολογικά ζητήματα που προκύπτουν από μια πιθανή απέλαση ενός κράτους μέλους από την ΕΕ ή/και την ΟΝΕ.
γ. Παρέχει μια επισκόπηση των επιπτώσεων μιας εξόδου κράτους μέλους από την ΕΕ ή/και την ΟΝΕ

Η Ευρώπη μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις (του Γιούργκεν Χάμπερμας)

Ο γερμανός στοχαστής Γιούργκεν Χάμπερμας, ο θεωρούμενος ως ο μεγαλύτερος εν ζωή φιλόσοφος, προσκεκλημένος σε εκδήλωση του κόμματος των Σοσιαλδημοκρατών της χώρας του, δεν δίστασε να ασκήσει κριτική στην πολιτική που ακολουθεί ο μεγάλος κυβερνητικός συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών χαρακτηρίζοντάς τη «πολιτική, που είναι καθαρά φιλική προς τους επενδυτές», τα μέτρα που εφαρμόζει «δεν αγγίζουν στο παραμικρό τις αιτίες της κρίσης» ενώ το τίμημα για την επιστροφή των επενδυτών στις υπερχρεωμένες χώρες είναι «ο πολιτικός εξευτελισμός ολόκληρων λαών». 
Τους κατηγόρησε και για άλλα πολλά, αφού είναι γνωστό ότι ο εν λόγω στοχαστής δεν διστάζει να πει ό,τι θεωρεί σωστό.
Πιο κάτω αναδημοσιεύω ένα λίγο παλιότερο, αλλά ακόμα επίκαιρο άρθρο του Γιούργκεν Χάμπερμας που δημοσιεύθηκε στην οικονομική εφημερίδα της Φραγκφούρτης Handelsblatt, στις 18.6.2011 με τίτλο «Europa am Scheideweg», στο οποίο εκφράζει τις ανησυχίες του για τον τρόπο που λειτουργεί η Ενωμένη Ευρώπη, με τους πολίτες τοποθετημένους στο περιθώριο.    

Η Ευρώπη μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις
 του Γιούργκεν Χάμπερμας
(μετάφραση: Αλέξανδρος Κεσσόπουλος, Σταυρούλα Μανώλη)

Στη συγκυρία της σημερινής κρίσης τίθεται το ερώτημα γιατί πρέπει να εμμένουμε στη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στοχεύοντας μάλιστα σε μια πιο ολοκληρωμένη πολιτική ενοποίηση. Το αρχικό κίνητρο, η αποτροπή δηλαδή ενός πολέμου στην Ευρώπη, έχει ήδη ξεθωριάσει. Παρ’ όλα αυτά, υπό ένα καντιανό πρίσμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να γίνει αντιληπτή ως ένα βήμα στην πορεία για τη δημιουργία μιας συντεταγμένης παγκόσμιας πολιτικής κοινότητας. Από αυτή την οπτική μπορεί να προκύψει μια νέα πειστική αφήγηση.

Σε κάθε περίπτωση, το σχέδιο για το μέλλον της Ένωσης, το οποίο μέχρι σήμερα επεξεργάζονται οι πολιτικές ελίτ πίσω από κλειστές πόρτες, θα έπρεπε να αποτελέσει αντικείμενο σύγκρουσης απόψεων που θα κατατίθενται μεγαλόφωνα στη δημόσια σφαίρα. Ενόψει αυτού του στόχου όμως, οι κυβερνήσεις κάνουν πίσω. Στο μέσον μιας θάλασσας που την ταράζουν τα ισχυρά ρεύματα της οικονομίας της αγοράς, όλοι καταφεύγουν και γαντζώνονται στο δικό τους μικρό νησί της εθνικής κυριαρχίας, το οποίο βέβαια κινδυνεύει να πλημμυρίσει. Και τα πολιτικά κόμματα προωθούν τον λαϊκισμό, τον οποίο καλλιεργούν μέσα στο νεφελώδες τοπίο των πολύπλοκων και μη δημοφιλών θεμάτων.

Ο Τελευταίος εξευτελισμός των Βρυξελλών (του Γιάννη Βαρουφάκη)

Για όσους δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα, πώς προέκυψε η τραπεζική κρίση, αναδημοσιεύω πιο κάτω ένα άρθρο του γνωστού Γ.Βαρουφάκη από το τελευταίο τεύχος του ΗΟΤ DOC, που εξηγεί το θέμα λεπτομερώς με τη βοήθεια ενός χαρακτηριστικού παραδείγματος.
Γιατί όμως αυτοί που κινούν τα "οικονομικά νήματα" στην Ευρώπη δεν προβαίνουν στις ενέργειες που χρειάζονται για να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση; ο κάθε επαρκώς πληροφορημένος πολίτης μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Και η προσπάθειά μου από αυτή τη γωνιά είναι να προσπαθώ να παρέχω όση σχετική πληροφόρηση μπορώ.

Ο Τελευταίος εξευτελισμός των Βρυξελλών

(του Γιάννη Βαρουφάκη)

Από τότε που ξέσπασε η κρίση του ευρώ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της για να την... ενισχύσει, διασύροντας την εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα μάτια των ευρωπαίων πολιτών. Τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε παρέμβαση των κ.κ. Μπαρόζο και Ρεν που να μην αποτελούσε παραβίαση της λογικής και της ειλικρίνειας.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι, όταν πολύ πρόσφατα αποφάσισαν να κάνουν και μια σωστή κίνηση (κάτι εξαιρετικά σπάνιο για τα «άβαταρ της λιτότητας» που κατοικοεδρεύουν στις Βρυξέλλες), εισέπραξαν τη σφαλιάρα του αιώνα από το Βερολίνο, το Παρίσι και τη Ρώμη. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα κηρύξουν άμεση και άτακτη υποχώρηση, χωρίς κανείς καν να προσέξει τι συνέβη και χωρίς να δοθεί η δυνατότητα στους ευρωπαίους πολίτες να συμμετάσχουν σε έναν δημοκρατικό διάλογο για ένα κρισιμότατο ζήτημα.

Καλωσήλθατε στη Μανίλα ! ή Success Story Manila Style

Τελικά, μήπως δεν είμαστε εμείς το πρώτο πειραματόζωο εφαρμογής "μέτρων σωτηρίας" σαν κι αυτά που βιώνουμε τα τελευταία μνημονιακά χρόνια;
Διαβάζοντας το άρθρο του Ν.Μπογιόπουλου που αναδημοσιεύω πιο κάτω, αισθάνθηκα πως διάβασα το παρόν, αλλά και το μέλλον της χώρας μας στην περίπτωση που συνεχίσουν οι δανειστές να κυβερνούν τη χώρα μας μέσω ιθαγενών υποτακτικών.
Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι οργανισμοί και οι ίδιες μέθοδοι με τα ίδια αποτελέσματα βρίσκονται πίσω από κάθε καταστροφή χώρας, για την οποία έχουμε διαβάσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Και για όσα περισσότερα παραδείγματα ενημερωνόμαστε, με τόση περισσότερη απαισιοδοξία για την (πραγματική) σωτηρία μας γεμίζουμε. Το Δόγμα του Σοκ σε πλήρη εξέλιξη...

"Σχέδιο Μανίλα" !
Ο κ. Κλάους Ρέγκλινγκ είναι ο επικεφαλής του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης» (EFSF). Ο κ. Ρέγκλινγκ, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην «Wall Street Journal», ανάμεσα στα άλλα είπε και τα εξής:

α) Ότι δεν αποκλείεται και νέο Μνημόνιο για την Ελλάδα,
β) ότι μετά το δημοσιονομικό τσουνάμι επέρχεται το τσουνάμι των λεγόμενων «διαρθρωτικών αλλαγών» για τις οποίες δεν παρέλειψε να σημειώσει πως θα «είναι εξίσου δυσάρεστες» για τον ελληνικό λαό,
γ) ότι για να φύγει η τρόικα από την Ελλάδα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 2016 (και βλέπουμε), και
δ) ότι, παρόλα αυτά, η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ έχει επιτύχει θετικό αποτέλεσμα, που ναι μεν «ο κόσμος δεν το βλέπει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουμε λάθος»…