Παιχνίδια πολέμου για την παγκόσμια επικράτηση (του Dirk Müller)

Ο Γερμανός οικονομολόγος Dirk Müller παρακολουθεί πάντα στενά τα συμβαίνοντα, όχι μόνο από οικονομική σκοπιά, αλλά και από γεωπολιτική.
Στο τελευταίο βιβλίο του που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες με τίτλο "Σύγκρουση - Παιχνίδια πολέμου για το παγκόσμιο χρήμα" αναφέρεται στη μάχη επικράτησης που μαίνεται αυτόν τον καιρό σε παγκόσμιο επίπεδο και αποδεικνύεται ιδιαίτερα επίκαιρο αυτές τις μέρες, λόγω των γεγονότων στην ανατολική Μεσόγειο και ειδικότερα στη Συρία.
Χαρακτηριστικό δείγμα είναι το πρώτο κεφάλαιο που αναδημοσιεύω σήμερα.

ΟΙ ΑΞΟΝΕΣ ΙΣΧΥΟΣ ΜΕΤΑΤΟΠΙΖΟΝΤΑΙ

...Είμαστε τόσο απασχολημένοι με τα του οίκου μας στην Ευρωζώνη, ώστε ενίοτε παραβλέπουμε το γενικότερο πλαίσιο εντός του οποίου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται σε κρίσιμη φάση. Οι οικονομικοί άξονες μετατοπίζονται, και μαζί τους μετακι­νούνται και οι άξονες ισχύος, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα που τελικά θα καταλήξουν. Πολλοί πι­στεύουν ότι οι άξονες αυτοί μετατοπίζονται από τη δύση και τον ισχυρό πόλο των ΗΠΑ προς την ανατολή, με επίκεντρο την Κίνα. Μπορεί όμως να φανταστεί ποτέ κανείς ότι η Αμερική θα παρακολουθεί αμέτοχη να μεταφέρεται το κέντρο βάρους της ισχύος στην Κίνα; Δεν είναι αφελές να υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ θα συμβιβαστούν με την ιδέα λέγοντας: «Κάναμε το κέ­φι μας έναν αιώνα, τώρα ήρθε η σειρά των Κινέζων. Δίκαιο εί­ναι!»

Ο κόσμος αλλάζει. Βρισκόμαστε στον προκριματικό για μια θέση στη γραμμή εκκίνησης. Τώρα κρίνεται ποιος θα κυριαρ­χήσει τις επόμενες δεκαετίες. Και αυτός ο προκριματικός αγώνας θα διεξαχθεί με όλα τα μέσα και με τον πλέον σκληρό τρό­πο. Οποιοσδήποτε σταθεί εμπόδιο θα παραμεριστεί βίαια, ανελέητα.

Βερολίνο ή Ουάσιγκτον; Η Ελλάδα θα επαναπροσδεθεί στο αμερικανικό άρμα;

Η Ελλάδα, (ή -καλύτερα- οι εκάστοτε κυβερνώντες), από την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό μέχρι σήμερα, ήταν πάντα προσδεδεμένη σε κάποια ξένη δύναμη. Δεν πρέπει να έχει υπάρξει ούτε μια μέρα πραγματικής ανεξαρτησίας, μια μέρα που να πάρθηκε μια απόφαση που δεν θα άρεσε στον εκάστοτε ξένο εντολοδόχο της κυβέρνησης. 
Τα τελευταία τρία χρόνια οι έλληνες πολίτες ζουν μαρτυρικές μέρες, αφού εντολοδόχοι των κυβερνώντων είναι οι γερμανοί, οι οποίοι ιστορικά έχουν αποδειχτεί οι σκληρότεροι δυνάστες μας, ακόμα και από τους τούρκους, θα τολμούσα να πω. Αρκεί να θυμηθούμε τη δολοφονία ολόκληρων χωριών...
Επόμενο είναι να υπάρχει πίεση από τους έλληνες πολίτες - εννοώ αυτούς που η ζωή τους έχει γίνει μαρτυρική, όχι τους πολιτικούς, τους εγκάθετους δημοσιογράφους και τους ημέτερους/βολεμένους - για να αποτιναχθεί ο γερμανικός ζυγός. Αυτό όμως σημαίνει ότι θα πρέπει, αναγκαστικά να προσδεθούμε σε άλλο άρμα;
Αυτό το ερώτημα θέτει και ο κ.Θανάσης Χατζής στο παρακάτω άρθρο του.   

Υφίσταται ζήτημα επαναπρόσδεσης της Ελλάδας στο αμερικανικό άρμα;

Οι απόψεις των ΗΠΑ για την ελληνική κρίση είναι σαφώς λογι­κότερες από τις νεοφιλελεύθερες ψυχώσεις του γερμανοποιημένου ευρωπαϊκού Βορρά, που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε μια ύφεση, η οποία σωρευτικά βαδίζει στο 30%, και σε παγκόσμιο ρεκόρ που ξεπερνά την ύφεση που ακολούθησε το Κραχ του 1929. Αλλά και η ελληνική κοινωνία διαπνέεται από πρότυπα πολιτισμικά, κοινωνικά, οικονομικά κλπ, που είναι πιο κοντά στο αμερικανικό lifestyle, παρά στο βορειοευρωπαϊκό. «Λογικό», λοιπόν, να συζητείται μια τέτοια επαναπρόσδεση. Εφικτό, όμως, δεν το λέει κανείς εύκολα...

Η αναξιοπιστία των οίκων αξιολόγησης (του Σταύρου Λυγερού)

Έχει γίνει πια ορατό σε όλους ότι ο ρόλος των οίκων αξιολόγησης (των γνωστών πλέον Moody's, Fitch και Standard and Poor's) έχει ξεφύγει από την αιτία που τους δημιούργησε. Ο λόγος ύπαρξής τους έχει αμφισβητηθεί από πολλές πλευρές τον τελευταίο καιρό μετά από τις αρκετές αποτυχίες τους, που είτε οφείλονται σε ανικανότητα, είτε (όπως πλέον πιστεύουν οι περισσότεροι) σε παιχνίδια που εξυπηρετούν κάποιους κύκλους.
Σε αυτό το θέμα αναφέρεται το απόσπασμα που αναδημοσιεύω παρακάτω από το βιβλίο του κ.Στ.Λυγερού "Από την Κλεπτοκρατία στη Χρεοκοπία".

 

Το σύνδρομο τnς αγέλης

Μπορεί η διεθνής οικονομική κρίση να προκάλεσε μεγάλα προ­βλήματα και ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια, αλλά πρόσφερε και ξε­χωριστά μαθήματα. Κατέδειξε πόσο γυμνοί είναι τελικά κάποιοι βα­σιλιάδες των διεθνών Αγορών. Ο λόγος για τους περιβόητους οίκους αξιολόγησης. Οι εκθέσεις των τριών οίκων, που κυριαρχούν απολύτως σ’ αυτόν τον τομέα, αποτελούν το ευαγγέλιο των επενδυ­τών. Μεγάλες εταιρείες, αλλά και κυβερνήσεις τούς φοβούνται και τους κανακεύουν ποικιλοτρόπως, για να αποσπάσουν μια ευνοϊκή κρίση. Όχι χωρίς αιτία, αν αναλογιστούμε ότι η πιστοληπτική τους ικανότητα και κατ’ επέκταση το κόστος των δανείων καθορίζεται απ’ αυτές τις εκθέσεις.

Η Ισορροπία Είναι Το Κλειδί

Aν η βαρύτητα είναι η συγκολλητική ουσία που κρατάει ενωμένο το σύμπαν,

η ισορροπία είναι το κλειδί που μας φέρνει σε επαφή με τα μυστικά του.

Η ισορροπία έχει εφαρμογή στο σώμα μας,

στο νου μας και στα συναισθήματα μας

σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής μας.

Η Ανατομία του Ελληνικού Συνδρόμου

Ψάχνοντας να βρω συμπληρωματικά στοιχεία σχετικά με κάποιο θέμα που διάβαζα και ξεφυλλίζοντας παλαιότερα τεύχη του περιοδικού ΑΒΑΤΟΝ, έπεσα πάνω στο άρθρο-σχόλιο του Γιώργου Στάμκου που αναδημοσιεύω σ'αυτό το post, γραμμένο 10 χρόνια πριν, τέτοια εποχή το 2003.

Μου έκανε εντύπωση η - σε πολύ μεγάλο βαθμό - ακριβής περιγραφή της ελληνικής πραγματικότητας, η οποία δεν έχει αλλάξει και πολύ - αφού εξαρτάται βασικά από την ελληνική νοοτροπία - αλλά και η πρόβλεψη για την θέση που θα βρισκόταν η χώρα μας, αν συνέχιζε να ακολουθεί αταλάντευτα την ίδια πορεία.

Αποφεύγω, βέβαια, να ρίχνω το βάρος για την άσχημη θέση που έχουμε βρεθεί στους πολίτες, αφού η συμπεριφορά τους εξαρτάται από τους κατέχοντες την εξουσία, εφόσον αυτοί ορίζουν τους νόμους και τους κανόνες με βάση τους οποίους ενεργούμε.

Το συγκεκριμένο άρθρο το αναδημοσιεύω για να δείξω, ότι η τωρινή μας θέση έχει προβλεφτεί από κάποιους (που όμως τότε ποιός τους έδινε σημασία;), όπως και τώρα, από κάποιους θα προβλέπεται η μελλοντική μας θέση, αλλά ποιός ξέρει ποιοί είναι αυτοί; (όχι πως θα τους δίναμε σημασία...).    


Η Ανατομία του Ελληνικού Συνδρόμου (του Γιώργου Στάμκου - Αύγ. 2003)
Στις αρχές του 21ου αιώνα, σ' έναν κόσμο αβεβαιό­τητας και μεταβατικότητας, η Ελλάδα μεταμορφώ­νεται σταδιακά σε μια χώρα που θυσιάζει το μέλλον της για χάρη του παρόντος. Μια ολόκληρη κοινωνία προτιμά την προσωπική κατανάλωση, παρά την επέν­δυση σε κοινωνικά αγαθά από τα οποία μπορούν να ω­φεληθούν και οι μελλοντικές γενιές. Η κατανάλωση κερδί­ζει συνεχώς έδαφος έναντι της αποταμίευσης. Το συλλο­γικό συμφέρον υποχωρεί προς όφελος του ατομικού. Η ούτως ή άλλως έμφυτη τάση των Ελλήνων προς τον ατο­μισμό ενισχύεται, καθώς η ηγεμονία της αγοράς και του καταναλωτισμού γίνεται ολοένα και πιο αδιαμφισβήτητη. Η «προσωπική ελευθερία» γίνεται σημαία σε βάρος των κοινών αξιών και του συλλογικού συμφέροντος. Όλο και περισσότεροι Έλληνες ενεργούν με γνώμονα την προσω­πική τους ικανοποίηση, βυθιζόμενοι σταδιακά σε μια η­δονιστική κουλτούρα, που λατρεύει το εφήμερο περιφρονώντας το διαχρονικό.

Οι τέλεια ελεύθεροι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι

Και ο λόγος έγινε φωτιά κι αφανισμός!
Και χάθηκε ο άνθρωπος.
Αλλά ο Μυστικός Σπόρος σώθηκε.
Στην Ελπίδα, στην Πίστη, στην Επανάσταση.
Κι από αυτές τις τρεις φλόγες άναψε πάλι η φωτιά!


...Οι τέλεια ελεύθεροι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι.
Ανατρέπουν τη συμβατική ισορροπία της πολιτείας και τη συμβατική ισορροπία της ζωής.

Το κρυφό σκάνδαλο της Deutsche Bank και η ελληνική του πτυχή (του Γ.Βαρουφάκη)

Τα τρία τελευταία χρόνια οι βορειοερωπαίοι έχουν βαλθεί να πείσουν όλο τον κόσμο (και πολλοί έχουν πειστεί, ακόμα και Έλληνες!) ότι η χώρα μας είναι η πιο διεφθαρμένη της υφηλίου και αυτός είναι ο λόγος που έπρεπε να τιμωρηθεί όπως τιμωρείται. Αντίθετα από εκείνους (τους βορειοευρωπαίους) και ειδικότερα τους γερμανούς που είναι υπόδειγμα ηθικής. 
Στο άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του ΗΟΤ DOC, ο Γιάννης Βαρουφάκης παρουσιάζει ένα παράδειγμα (και δεν είναι μοναδικό) από αυτόν τον αγγελικό κόσμο, με τον οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να μοιάζουμε.

Ελπίζω να μην είστε τόσο κακόπιστοι, ώστε, διαβάζοντάς το, να σκεφτείτε ότι τελικά δεν πληρώνουν οι γερμανοί την ελληνική κρίση, αλλά οι Έλληνες τη γερμανική (τραπεζική) κρίση...!

Το κρυφό σκάνδαλο της Deutsche Bank και η ελληνική του πτυχή

Όλοι γνωρίζουν για το σκάνδαλο της αμαρτωλής γερμανικής τράπεζας Deutsche Bank, με τα τοξικά παράγωγα τα οποία έκρυβε επιμελώς για χρόνια μετά το ζοφερό 2008, θαμμένα στο βάθος των (διπλών) λογιστικών της βιβλίων, ωσότου οι αμερικανικές ρυθμιστικές αρχές αποκάλυψαν την αλήθεια (αν περιμέναμε από τις ευρωπαϊκές, θα περιμέναμε ακόμα...). Γνωρίζαμε ακόμα ότι, ακόμη και αφού κάηκε στον χυλό των δομημένων παραγώγων, η Deutsche Bank συνέχισε όχι μόνο να μην φυσά το γιαούρτι, αλλά και να καταπίνει τον καυτό χυλό νέων παραγώγων που έχτιζε από την αρχή. Ας είναι καλά ο κ. Σόιμπλε και η κα Μέρκελ, που δεν έχασαν ευκαιρία να αποδείξουν πως ό,τι και να κάνει η τράπεζα αυτή, εκείνοι θα την καλύπτουν με χρήματα των γερμανών πολιτών.
Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι η Deutsche Bank έχει ανα­καλύψει μια νέα μέθοδο για να κρύβεται ακόμα και από τις γερμανικές ρυθμιστικές αρχές, κρατώ­ντας στο σκότος 400 δις ευρώ δανείων, τα οποία έχει χορηγήσει αλλά τα οποία δεν αναφέρει στα λογιστικά της βιβλία.
Μάλιστα, φίλες και φίλοι. Περί τα 400 δις δανείων που έχει χορηγήσει η Deutsche Bank, και μάλιστα επισφαλών (όπως εξηγώ πιο κάτω), δεν παρουσιά­ζονται πουθενά. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση που εταιρία κρύβει το παθη­τικό της με τέτοιο τρόπο ο εισαγγελέας θα εξέδιδε ένταλμα σύλληψης του διευθύνοντα συμβούλου. Στην περίπτωση της Deutsche Bank, βαθιά σιγή.
Γιατί θέλει να αποκρύψει αυτά τα δάνεια η Deutsche Bank; Ο λόγος είναι απλός.