Προσφυγικό εκτός ελέγχου (του Στ.Λυγερού)

Δυστυχώς το προσφυγικό θέμα που πιέζει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά κυρίως την Ελλάδα, δεν φαίνεται να μπορεί να αντιμετωπιστεί, αφού είναι γνωστή η ανικανότητα του ευρωπαϊκού πολιτικού προσωπικού να επιλύσει οποιοδήποτε πρόβλημα παρουσιαστεί στη γηραιά ήπειρο. Αλλά και στη χώρα μας, εκτός από την ανικανότητα των ιθαγενών πολιτικών υπάρχει και η οικονομική στενότητα στην οποία οδηγήθηκε από τα συνεχή μνημόνια.
Η κατάσταση υπάρχει η πιθανότητα να ξεφύγει, όσον αφορά την Ελλάδα, οδηγώντας σε συμπλοκές ντόπιων και προσφύγων/μεταναστών, αλλά και έξαρση του ρατσισμού με απρόβλεπτες ακόμα συνέπειες.
Ο κ. Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω από το "Πρώτο Θέμα" της περασμένης Κυριακής περιγράφει αναλυτικά την κατάσταση, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί.

Εγκλωβισμένοι 
Στις αρχές του περασμένου Ιουνίου το κλειστό κέντρο της Μόριας στη Λέσβο είχε πυρποληθεί και πάλι. Εκείνες τις ημέρες είχαμε γράψει στο «Πρώτο Θέμα» ότι «δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ούτε μεμονωμένο περιστατικό. Είναι προφανές ότι αυτή η αλυσίδα θα έχει ολοένα περισσότερους κρίκους». Tα γεγονότα έστελναν από τότε το μήνυμά τους.
Οι συγκρούσεις μεταξύ των εγκλωβισμένων προσφύγων/μεταναστών γίνονται όλο και συχνότερες, επειδή το θερμόμετρο στους καταυλισμούς είναι εδώ και καιρό στο κόκκινο. Συχνά για ασήμαντες αφορμές ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ εθνικών ομάδων. Ο συνήθης απολογισμός είναι περισσότεροι ή λιγότεροι τραυματίες από ξύλα, πέτρες και μαχαίρια, καθώς επίσης και μεγαλύτερες ή μικρότερες καταστροφές στην υποδομή και στον εξοπλισμό των κέντρων.
Οι εγκλωβισμένοι δεν θέλουν να παραμείνουν στην Ελλάδα. Πολλοί πρόσφυγες/μετανάστες είχαν παραμυθιαστεί από τους Τούρκους διακινητές ότι με την είσοδό τους στην Ε.Ε. θα απολάμβαναν επιδόματα που θα τους εξασφάλιζαν μια άνετη ζωή. Ο βαλκανικός διάδρομος, όμως, είναι εδώ και εφτά μήνες κλειστός. Οι ελπίδες ότι θα ανοίξει και πάλι έχουν πλέον εξανεμιστεί.

Ο φόβος της ρήξης πλήττει Ελλάδα και Ευρώπη (του Γ.Βαρουφάκη)

Ο Γ.Βαρουφάκης έχει επιλεγεί από το μνημονιακό σύστημα να παίξει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Ένας ρόλος που βολεύει τόσο την κυβέρνηση, που έχει βρει κάποιον για να δείχνει ως πηγή της διαρκούς αποτυχίας της στη διαχείριση της υφεσιακής πολιτικής που δέχτηκε να υπηρετήσει, όσο και την (αξιωματική κυρίως) αντιπολίτευση με διπλό στόχο: αφενός για να ψέγει τον Τσίπρα για την επιλογή ενός οικονομολόγου που δεν ήταν πολιτικός και αφετέρου στην προσπάθειά της να απομακρύνει το ενδεχόμενο να επανεμφανιστεί στα πολιτικά πράγματα της χώρας ένας άνθρωπος απρόβλεπτος, με ιδέες που δεν εξυπηρετούν το μνημονιακό καθεστώς.
Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε χθες* παραθέτει τις απόψεις του για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σήμερα στη χώρα κάνοντας και μια αναδρομή σε δικές του ενέργειες κατά τη διάρκεια της σύντομης υπουργίας του.
Δεν θα είναι χάσιμο χρόνου να διαβάσουν αυτές τις απόψεις ακόμα και όσοι έχουν πειστεί ότι αυτός φταίει για την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας.

 
Στις προγραμματικές δηλώσεις που έκανα από το βήμα της Βουλής καθώς αναλάμβανα υπουργός Οικονομικών στις αρχές του 2015 είχα πει το προφανές:

Ο λαός μάς έδωσε εντολή να διαπραγματευτούμε την απόδραση από τη χρεο-δουλοπαροικία.
Θα προσέλθουμε στις διαπραγματεύσεις με ιδιαίτερα καλή πρόθεση για συμβιβασμούς.
Ομως όποιος δεν μπορεί να διανοηθεί τη ρήξη δεν διαπραγματεύεται. Μόνο όποιος μπορεί να διανοηθεί τη ρήξη έχει ελπίδες να φέρει βιώσιμη συμφωνία άνευ ρήξης

Σύσσωμη η μνημονιακή αντιπολίτευση (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι) έσπευσε να με εγκαλέσει: «Να δηλώσετε τώρα, άμεσα, ότι δεν θα προβείτε ποτέ σε ρήξη!» απαιτούσαν εν χορώ.
Η άρνησή μου να αποκλείσω τη ρήξη εκπορευόταν από την πεποίθηση ότι:
■ Η απόρριψη της πιθανότητας ρήξης σήμαινε διατήρηση στο διηνεκές του μη βιώσιμου χρέους
■ Η υποταγή στο μη βιώσιμο χρέος και στη λογική της τρόικας οδηγούσε την Ελλάδα στην ασταμάτητη συρρίκνωση
■ Η ασταμάτητη συρρίκνωση που εγγυώνται η υποταγή στην τρόικα και το μη βιώσιμο χρέος εν τέλει θα οδηγούσε, έτσι κι αλλιώς, την Ελλάδα εκτός ευρώ μετά από μια δεκαετία συρρίκνωσης.
Στην αρένα των «μέσων» και του πολιτικού αφηγήματος, η άρνησή μου να αποκλείσω τη ρήξη αποτέλεσε το έναυσμα για την τρόικα του εσωτερικού ώστε να λοιδορούμαι καθημερινά ως «συνωμότης της δραχμής», «πραξικοπηματίας», «ένοχος εσχάτης προδοσίας», «τζογαδόρος» κ.λπ.

Offshore: Όλα όσα ξέρετε κι όσα δεν ξέρετε

Υπάρχουν μερικές καταστάσεις που είναι γνωστές σε όλους, που ο ρόλος τους είναι κομβικός στην παγκόσμια οικονομία και είναι απαραίτητος στην αποφυγή πληρωμής φόρων από εκείνους ακριβώς που έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν σε αυτή την υποχρέωση, αλλά κανείς από αυτούς που θα μπορούσαν δεν ασχολείται με την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος. Ίσως, ή μάλλον είναι σίγουρο ότι ο λόγος είναι ότι αυτοί ακριβώς που θα μπορούσαν είναι που επωφελούνται περισσότερο από τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Αναφέρομαι φυσικά στα offshore κέντρα που είναι διασκορπισμένα σε πολλές μεριές του πλανήτη και βοηθούν αυτούς που διαθέτουν τον πλούτο να μη συνεισφέρουν σχεδόν τίποτα στα φορολογικά έσοδα των κρατών των οποίων υποτίθεται ότι είναι πολίτες.

Οπωσδήποτε ξέρετε αρκετά γι'αυτό το θέμα, αλλά το παρακάτω άρθρο σίγουρα θα σας διαφωτίσει και για πτυχές που δεν γνωρίζετε, όπως έγινε και με μένα. Είναι λίγο εκτεταμένο αλλά εξαιρετικά διαφωτιστικό.

Η ΑΟΡΑΤΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ OFFSHORE

Μια αθέατη αυτοκρατορία, αχανής και οικονομικά πανί­σχυρη, που επηρεάζει την Παγκόσμια Οικονομία, την Πο­λιτική, ελέγχει κυβερνήσεις και, σε μεγάλο βαθμό, την καθημερινότητά μας. Ένας ολόκληρος κόσμος έντεχνα κρυμ­μένος μέσα στον κόσμο μας: ο κόσμος των υπεράκτιων ή εξωχώριων (offshore) κέντρων. Περισσότερο από το μισό παγκό­σμιο εμπόριο εκτιμάται πως περνάει, τουλάχιστον στα χαρτιά, μέσα από τους λεγόμενους «φορολογικούς παραδείσους». Πάνω από το μισό των τραπεζικών στοιχείων ενεργητικού και το 1/3 των άμε­σων ξένων επενδύσεων από πολυε­θνικές εταιρίες περνούν μέσα από τα offshore κέντρα. Περίπου το 85% των διεθνών τραπεζικών ερ­γασιών και της έκδοσης ομολόγων διεξάγεται σε μια υπεράκτια ζώνη άνευ εθνικότητας, της λεγόμενης Ευρωαγοράς (καμιά σχέση με τη «Ζώνη του Ευρώ»).
Το ΔΝΤ εκτιμούσε το 2010 πως η συνολική αξία του ενεργητικού μόνο των μικρών νησιωτικών χρηματοπιστωτικών κέντρων, όπου εδρεύουν οι offshore, ανέρχονται συνολικά σε 18 τρισ. δολά­ρια, δηλαδή ίσο με το 1/3 του παγκόσμιου ΑΕΠ! Κι αυτό, σύμ­φωνα με το ΔΝΤ, αποτελούσε μάλλον... υποεκτίμηση. Αυτή η τεράστια δύναμη έχει πολλά κέντρα, αλλά όμως μία πραγμα­τική πρωτεύουσα: το Σίτι του Λονδίνου. Και ήταν αυτή η δύ­ναμη που συνέβαλε καθοριστικά, ώστε να γείρει τελικά η πλά­στιγγα υπέρ του Brexit στο πρόσφατο δημοψήφισμα, που θα οδηγήσει τη Μεγάλη Βρετανία εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα μετατρέψει την 5η Οικονομία στον κόσμο σ’ έναν μεγάλο«φορολογικό παράδεισο», με εταιρική φορολογία μόλις 15%.

"Μα νόμιζα πως τους φόρους τους πλήρωναν μόνον οι φτω­χοί!", είχε δηλώσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια η Νεοϋορκέζα πολυεκατομμυριούχος Leona Helmsley, όταν συνελήφθη για φοροδια­φυγή. Μια από τις σπάνιες περι­πτώσεις, κατά τις οποίες ζάπλουτοι Αμερικανοί συλλαμβάνονται για φοροδιαφυγή, καθώς οι περισσότε­ροι έχουν ήδη βρει νομικά και λο­γιστικά τεχνάσματα για να παρκά­ρουν τα λεφτά τους σε «φορολογι­κούς παραδείσους». Τι είναι, όμως, αυτοί οι περιβόητοι «φορολογικοί παράδεισοι», που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους, ενώ αφήνουν στους υπόλοιπους να πληρώσουν το λογαριασμό;

Η γερμανική διαστροφή οδηγεί στη διάλυση της ευρωζώνης;

Πριν λίγες μέρες ανέβασα ένα post με τίτλο "Η Αυτοκτονία της Ελλάδας". Επρόκειτο για το πρώτο μέρος ενός άρθρου, του οποίου το δεύτερο και τελευταίο μέρος αναδημοσιεύω σήμερα και που αφορά τον τρόπο που η Γερμανία δημιουργεί πλεονάσματα σε βάρος των άλλων χωρών και ιδιαίτερα των εταίρων.
Οι ανισσοροπίες που δημιουργούνται καθιστούν αναπόφευκτη τη διάλυση της ευρωζώνης για λόγους που αναλύονται επαρκώς στο άρθρο που ακολουθεί.

Η γερμανική διαστροφή

Το δεύτερο τρίμηνο του 2016 το ΑΕΠ της Γερμανίας αυξήθηκε με μεγαλύτερο ρυθμό, από αυτόν που αναμενόταν – σε πραγματικό και εποχιακά εκκαθαρισμένο ποσοστό της τάξης του 0,4% από 0,7% το πρώτο τρίμηνο, αυξημένο όμως κατά 1,8% σε σχέση με την αντίστοιχη χρονική περίοδο του προηγουμένου έτους. Το συγκεκριμένο ποσοστό δεν είναι βέβαια εντυπωσιακό, αλλά πολύ ισχυρό, συγκρινόμενο ακόμη και με αυτό των Η.Π.Α. – όπου ήταν 0,3% και 0,2% αντιστοίχως.

Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι, ο αριθμός των νέων θέσεων εργασίας, παρά το ότι αυξανόταν συνεχώς κατά 1% την προηγούμενη περίοδο, είχε μία ακόμη πιο ανοδική πορεία – με τις τιμές καταναλωτή να κλιμακώνονται κατά 1,7%, κάτι που αποτελεί έναν σχεδόν ιδανικό συνδυασμό. Όσον αφορά δε όλους τους υπόλοιπους οικονομικούς δείκτες, εξελίσσονται επίσης πολύ θετικά – ενώ το μοναδικό μειονέκτημα της χώρας είναι το ότι, η ανάπτυξη της στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στις εξαγωγές (μερκαντιλισμός).

Οι δανειστές έρχονται, τα δύσκολα επιστρέφουν (του Στ.Λυγερού)

Μαζί με το φθινόπωρο αρχίζει και νέα περίοδος μαρτυρίου των Ελλήνων πολιτών. Ένας κατάλογος φόρων μας περιμένει, αλλά και μια ακόμα αξιολόγηση που θα δοκιμάσει τις αντοχές των τηλεθεατών κυρίως με τις συνεχόμενες απειλές για νέους φόρους και νέες περικοπές, που θα μας επισείουν τα κανάλια μέσα από τα τρομολαγνικά δελτία ειδήσεων. Οι κυβερνητικοί "αρμόδιοι" θα παίξουν το παιχνίδι της αντίστασης και στο τέλος θα υποκύψουν στις απαιτήσεις των επικυρίαρχων, αφού αυτό θα επιτάσσει η ..."σωτηρία της χώρας". Και η ύφεση θα βαθύνει...
Ο κυβερνητικός θίασος θα παίξει ρόλους εντός και εκτός συνόρων. Πρωταγωνιστικό στο εσωτερικό με βασική σκηνή τις επόμενες μέρες τη σκηνή της ΔΕΘ. Στο εξωτερικό, όπου και να εμφανιστεί, έχει το ρόλο του κομπάρσου, ως γνωστόν.
Μια ψύχραιμη και ενημερωτική περιγραφή του σκηνικού που στήνεται σε ελληνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό περιβάλλον για τις μέρες που ακολουθούν παρουσιάζει στο άρθρο του που αναδημοσιεύω από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της περασμένης Κυριακής ο κ.Σταύρος Λυγερός.

Η ομαλή διεξαγωγή της διαδικασίας για τις τηλεοπτικές άδειες και ειδικότερα το μη αναμενόμενο υψηλό τίμημα των 246 εκατομμυρίων έχει προκαλέσει ενθουσιασμό στο πρωθυπουργικό περιβάλλον. Και βεβαίως έχει ενισχύσει περαιτέρω την ήδη ισχυρή θέση του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, ο οποίος και είχε την ευθύνη για τον σχεδιασμό και τον χειρισμό της ρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου.
Πηγή από το Μαξίμου μας υπογράμμιζε ότι «πρόκειται για επιτυχία με στρατηγικές διαστάσεις. Πρώτον, λόγω του υψηλού τιμήματος και της ομαλής ολοκλήρωσης της αδειοδότησης παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ταυτίστηκαν με τους καναλάρχες, επαναβεβαιώνοντας ότι παραμένουν προσκολλημένοι στη λογική της διαπλοκής. Όμως, πέρα από αυτά υπάρχει και ένα μεγάλο κέρδος στο επίπεδο του πολιτικού συμβολισμού. Φάνηκε ότι κουμάντο στη χώρα κάνει η νόμιμη κυβέρνηση και όχι παράκεντρα εξουσίας, όπως πριν. Και μάλιστα κάνει κουμάντο με βάση νομοθετημένες διαδικασίες και κριτήρια. Το αποτέλεσμα, άλλωστε, έδειξε ότι εξασφάλισε άδεια όποιος πλήρωσε. Μην ξεχνάμε ότι την πρώτη άδεια πήρε ο Σκάι. Η θετική έκβαση της μάχης για τις τηλεοπτικές άδειες όχι μόνο θάβει οριστικά τη φιλολογία περί αριστερής παρένθεσης, αλλά και εδραιώνει την εντύπωση στην κοινωνία ότι με τις παρεμβάσεις μας διαμορφώνουμε το θεσμικό πλαίσιο της νέας Ελλάδας».

Η Αυτοκτονία της Ελλάδας

Στο παρακάτω άρθρο παρουσιάζεται με συγκεκριμένα στοιχεία/αριθμούς η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα. Είναι η καταστροφική εικόνα την οποία οι τηλεπαπαγάλοι της μνημονιακής προπαγάνδας παρουσιάζουν από τα ΜΜΕ ως "σωτηρία της χώρας". 
Η κατστροφή πλέον δεν λέμε ότι θα έλθει, αλλά ότι έχει έλθει. Και είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι εκείνοι που παρουσιάζουν τη σημερινή κατάσταση ως "σωτηρία", αποφεύγουν να εμφανίσουν όλα αυτά τα στοιχεία που δείχνουν τι πραγματικά ισχύει στη χώρα.

   Το ΑΕΠ της Ελλάδας εξακολουθεί να βυθίζεται σε ολοένα και χαμηλότερα επίπεδα, αφού θα διαμορφωθεί στα 175 δις € (χάθηκαν σωρευτικά 62,4 δις €), στην ιδανική περίπτωση που η ύφεση θα κλείσει στο -0,3% «μόλις» – ενώ οι φόροι, ειδικά οι έμμεσοι, έχουν φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο αναλογικά με το ΑΕΠ της χώρας, από τότε που ξεκίνησε η περιπέτεια των μνημονίων.

    Τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων (μετοχές, ακίνητα, καταθέσεις) περιορίζονται συνεχώς, ενώ οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα εξακολουθούν να υποχωρούν – φτάνοντας στα 974 € μικτά κατά μέσον όρο, από 1.267 € στο τέλος του 2009. Εάν αφαιρεθούν δε οι επί πλέον φόροι σε σχέση με το 2009, τότε οι μέσοι μισθοί έχουν μειωθεί πολύ περισσότερο – όταν την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος θα υπερβεί το 180% στο τέλος του έτους, διαμορφούμενο κατά 50 δις € υψηλότερο σε απόλυτα νούμερα από το 2009, παρά τις διαγραφές άνω των 120 δις € που προηγήθηκαν το 2012!

    Ακόμη χειρότερα, το ιδιωτικό χρέος έχει εκτοξευθεί στα ύψη, από μηδαμινό σχεδόν το 2009, ενώ τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων που ευρίσκονται στην άλλη πλευρά του ισολογισμού κατέρρευσαν – με τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις απέναντι στο δημόσιο να έχουν φτάσει στα 90 δις € από 35 δις € το 2009, καθώς επίσης με το δείκτη των κόκκινων δανείων απέναντι στις τράπεζες να υπολογίζεται στο 45,1% ως προς το ΑΕΠ (πάνω από 108 δις €), από μόλις 7,7% το 2009.