Η ισλαμική τρομοκρατία στην Ευρώπη (του Στ.Λυγερού)

Ήταν αναμενόμενο ότι μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι θα υπήρχε συνέχεια σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, με τις Βρυξέλλες να θεωρούνται φαβορί. Παρόλα αυτά όμως και παρά την θεωρητική εγρήγορση των βελγικών αρχών, τα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα της περασμένης εβδομάδας δεν αποτράπηκαν.
Θεωρείται βέβαιο ότι τα χτυπήματα θα συνεχιστούν, αφού οι ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι ανίκανες να αντιμετωπίσουν και αυτό το πρόβλημα, όπως και τόσα άλλα τα προηγούμενα χρόνια. Τα ανοιχτά σύνορα θεωρούν οι "εταίροι" μας ότι διευκολύνουν την κυκλοφορία των τρομοκρατών και γι'αυτό προκρίνουν ως εύκολη λύση το κλείσιμό τους, γεγονός που θα οδηγήσει τη χώρα μας να γεμίσει από εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες/πρόσφυγες και να γίνει για μια ακόμα φορά το θύμα και σε αυτό το ευρωπαϊκό πρόβλημα, όπως και στο θέμα της οικονομικής κρίσης. Αντίδραση από τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, βέβαια, δεν περιμένει κανείς λογικός άνθρωπος , αφού το μόνο που έχουν δείξει αυτά τα τελευταία χρόνια (και ίσως όχι μόνο) ότι είναι ικανοί να κάνουν είναι να υπακούουν. Αποτέλεσμα είναι οι Έλληνες πολίτες να έχουν γίνει μοιρολάτρες και να ελπίζουν μόνο στον από μηχανής θεό (όπως έκαναν άλλωστε από αρχαιοτάτων χρόνων).
Είναι αλήθεια ότι το πρόβλημα της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί, γιατί περιέχει πολλές σύνθετες παραμέτρους, τις οποίες διαφωτίζει σε μεγάλο βαθμό με το παρακάτω άρθρο του ο κ.Σταύρος Λυγερός. 
 

...Η διπλή επίθεση στις Βρυξέλλες, τέσσερις και κάτι μήνες μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι ήλθε με δραματικό τρόπο να υπογραμμίσει ότι οι δυτικές κοινωνίες δεν είναι αντιμέτωπες με μεμονωμένα πλήγματα, τα οποία αραιά και που ταράζουν την καθημερινότητα στις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης. Πρόθεση της ισλαμικής τρομοκρατίας είναι όχι απλώς να την διαταράξει, αλλά με όπλο τη διάχυση του φόβου να την αλλοιώσει και εάν είναι δυνατόν να καταλύσει το μοντέλο της “ανοικτής κοινωνίας”.

Σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες τρομοκρατών, που διατηρούν κάποιου είδους ηθικούς φραγμούς, η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει την παραμικρή αναστολή. Δεν έχει ενδοιασμούς για τις απώλειες αθώων. Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι δράστες θεωρούν ότι θυσιάζονται για έναν ιερό σκοπό δεν διστάζουν να συμπαρασύρουν στον θάνατο αμάχους, ακόμα και μικρά παιδιά. Στα μάτια τους, άλλωστε, ο δυτικός άνθρωπος είναι όχι μόνο «άπιστος», αλλά και εχθρός παρότι μπορεί να είναι γείτονας ή συμμαθητής τους.

Στην πραγματικότητα, η ισλαμική τρομοκρατία αντιπροσωπεύει μία ασύμμετρη απειλή που παραπέμπει σε πόλεμο πολιτισμών. Εξ ου και το φαινόμενο δεν αποτελεί πτυχή του παραδοσιακού γεωπολιτικού ανταγωνισμού. Μπορεί ορισμένες φορές να διασυνδέεται με αυτόν, αλλά τακτικά και όχι στρατηγικά.

Ο χρήσιμος κ. Τσίπρας: Το τραγικό παρασκήνιο της συμφωνίας για προσφυγικό

Όπως στο οικονομικό θέμα με το χρέος και τα μνημόνια, έτσι και στο μεταναστευτικό/προσφυγικό η χώρα μας έχει αποδειχθεί το τέλειο θύμα για τις ορέξεις και τις επιθυμίες των "εταίρων" μας.
 

Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, κ. Αλέξης Τσίπρας, εξελίσσεται σε ένα πολύ χρήσιμο άνθρωπο του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών και των ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες έχουν αποφασίσει να θάψουν τη χώρα και τον άμοιρο λαό της.
Η πλέον τρανή απόδειξη γι’ αυτό το τραγικό γεγονός είναι η πρόσφατη δήθεν συμφωνία για το προσφυγικό, η οποία παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση και τη μηχανή προπαγάνδας της, ως επιτυχία, ενώ στην ουσία αποτελεί ταφόπλακα για τη χώρα σε πολλαπλά επίπεδα, που επεκτείνονται πολύ πέρα από το προσφυγικό.
Και για του λόγου το αληθές, αξίζει να παραθέσει κανείς μια σειρά πληροφορίες για το τι πραγματικά έγινε στις Βρυξέλλες στη Σύνοδο ΕΕ – Τουρκίας, πριν λίγα εικοσιτετράωρα.
Πράγματα τα οποία σηκώνουν την τρίχα ακόμα και του πλέον κυνικού και ψύχραιμου αναλυτή, και προκύπτουν από μια σοβαρή και ενδελεχή ανάλυση των εγγράφων της Συνόδου.

Τις τελευταίες ώρες τα νησιά αδειάζουν από πρόσφυγες για να τους αντικαταστήσουν με άλλους. Τα επίσημα στοιχεία μιλούν για 50.000 άτομα εγκλωβισμένα στην Ελλάδα. Οι παράνομοι μετανάστες θα παραμείνουν σε «κλειστά κέντρα, σε όλη την Ελλάδα. Ολλανδός θα συντονίζει Έλληνες Δικαστές, και την επιχείρηση για το προσφυγικό στο σύνολό της. Αυτό συνεπάγεται πλήρη ακύρωση του Έλληνα Υπουργού για Θέματα Μετανάστευσης, Γιάννη Μουζάλα. Το Κλείσιμο του συνόλου των βορείων συνόρων της Ελλάδας, είναι οριστικό με υπογραφή του Πρωθυπουργού. Θα γίνονται αυστηροί έλεγχοι και στα αεροδρόμια. Είναι άγνωστο πόσο θα διαρκεί η διαδικασία εξέτασης των εφέσεων για τις υποθέσεις αιτημάτων ασύλου. Όσοι δηλώνουν ομοφυλόφιλοι δεν θα φεύγουν, διότι η ομοφυλοφιλία είναι αδίκημα στην Τουρκία. Το ίδιο θα ισχύει και όσους είναι Κούρδοι.
Την ίδια στιγμή, χθες Κυριακή, η Κομισιόν, είχε επιδοθεί σε ένα μπαράζ tweets για τα κλειστά σύνορα στην Ελλάδα.

Είναι σημαντικό για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται για αυτό το εθνικό Βατερλό που οδηγήθηκε η χώρα να παρατεθούν τα ακόλουθα ερωτήματα.

Η μεγάλη αποτυχία της ευρωζώνης

Έχει αναφερθεί πολλές φορές -και από αυτή τη γωνιά- ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις στον οικονομικό τομέα για να καταλάβει κανείς ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται από τους γερμανούς είναι ό,τι χειρότερο για την αντιμετώπιση της κρίσης και ακόμα χειρότερο όσον αφορά την επίτευξη της επιθυμητής ανάπτυξης.
Οι πιο επιφανείς οικονομολόγοι (οι μη εξαρτημένοι από συγκεκριμένα συμφέροντα) θεωρούν ότι οι μέρες της ευρωζώνης είναι μετρημένες. Το βιβλίο του φινλανδού καθηγητή διεθνούς πολιτικής και οικονομίας Heikki Patomäki με τίτλο "Η μεγάλη αποτυχία της ευρωζώνης" παρέχει πολλές αποδείξεις για τους λόγους της επερχόμενης κατάρρευσης του εγχειρήματος της οικονομικής ενοποίησης των ευρωπαϊκών κρατών.
Από αυτό το βιβλίο μεταφέρω στη συνέχεια ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα. 

Η ηθικολογία σχετικά με τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευ­ρωζώνης προάγει μια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Οι απαιτήσεις απέναντι στις υπερχρεωμένες χώρες δεν αφορούν την «προσαρμογή» σε κάποιες τεχνικές προδιαγραφές, αλλά αποτελούν ηθικές και πολιτικές επιλογές. Αν η βασική παραδο­χή είναι ότι οι χρεωμένες χώρες ευθύνονται οι ίδιες για τα χρέη τους, και αν ο σωστός τρόπος αποκατάστασης της οικονομικής ισορροπίας είναι η περικοπή των δημόσιων δαπανών, τότε ο στόχος που υιοθετείται είναι οι ιδιωτικοποιήσεις και η αποδόμηση του κράτους πρόνοιας μέσα από μειώσεις των δημόσιων υπηρεσιών, των μισθών και των συντάξεων, και την ανακατα­νομή του πλούτου υπέρ των ευπόρων. Ενώ εφαρμόζονται πακέ­τα διάσωσης για να αποκατασταθεί η κερδοφορία του τραπεζικού τομέα, και δίνονται μπόνους σε επενδυτές και ανώτερα εται­ρικά στελέχη, ταυτόχρονα τιμωρούνται οι πιο ανυπεράσπιστοι πολίτες των χρεωμένων χωρών. Συνήθως, τα πακέτα βοήθειας που έχουν χρησιμοποιηθεί περιλαμβάνουν επίσης φορολογικές μειώσεις για τις ιδιωτικές εταιρείες και αλλαγές της εργατικής νομοθεσίας, που ευνοούν τους εργοδότες. Αυτή η εξασθένηση των συνδικαλιστικών ενώσεων, με τη σειρά της, συνήθως οδη­γεί σε μεγαλύτερες μισθολογικές μειώσεις για τους εργαζομέ­νους. Έτσι, τα πακέτα διάσωσης αντιστοιχούν λογικά με ένα συ­γκεκριμένο είδος πολιτικού προγράμματος. Είναι λιγότερο σα­φές, αλλά είναι αληθές, ότι οι οικονομικές πολιτικές αυτού του είδους συνήθως τείνουν να είναι αυτοματαιωτικές.

Αρκεί η ελάφρυνση του χρέους;

Τα μνημονιακά χρόνια, κατά τα οποία εφαρμόζουμε τα προγράμματα που μας επιβάλλουν οι δανειστές με σκοπό τη σωτηρία - υποτίθεται - της χώρας, το χρέος, για την αντιμετώπιση του οποίου - υποτίθεται, πάλι - μπήκαμε στη μέγγενη των μνημονίων, έχει αυξηθεί σε ποσοστό επί του ΑΕΠ από 115% ή 120%, όπως το μαγείρεψαν τελικά Γεωργίου ΕΛΣΤΑΤ κλπ, σε 187% με τάση το 200%, χάρη στις ψήφους, φυσικά, των βουλευτών των εκάστοτε κυβερνητικών κομμάτων. 
Αυτή την εποχή γίνονται - προσχηματικές, κατά τη γνώμη μου - συζητήσεις για τη μείωση του χρέους, με απώτερο πάντα σκοπό - μας λένε - την προσέλκυση επενδύσεων. Είναι τραγικά αστείο να πιστεύει κανείς ότι θα έλθει ξένος επενδυτής να επενδύσει σε μια οικονομία που είναι κατεστραμμένη, και με την πολιτική που μας επιβάλλουν οι "εταίροι" μας θα συνεχίσει να καταστρέφεται, όπως μπορεί να μας διαβεβαιώσει οποιοσδήποτε πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής.
Πάντως, καθηγητής Πανεπιστημίου - ο Παν. Λιαργκόβας -  έχει γράψει το άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από την προχθεσινή RealNews με θέμα την ελάφρυνση του χρέους, έστω κι αν δεν συμφωνώ 100% με τις απόψεις που διατυπώνει, αυτές παρουσιάζουν οπωσδήποτε ενδιαφέρον.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ του κουαρτέτου και με αφορμή δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους της χώρας, το οποίο πλέον ανέρχεται σε περίπου 187% του ΑΕΠ (327 δισ. ευρώ). Αν και μέχρι πρόσφατα το βάρος δινόταν κυρίως στον λόγο χρέους προς ΑΕΠ, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επικεντρώνονται πλέον στις ετήσιες ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας, για την αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους, θεωρώντας έτσι ότι αποτυπώνεται πιο αποτελεσματικά η δομή των πληρωμών σε βάθος χρόνου. Κατ’ αυτούς, χαμηλές ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες συνεπάγονται καλύτερη πρόσβαση στις αγορές και λιγότερο κίνδυνο για την οικονομική σταθερότητα. Μια σημαντική πτυχή για την εξυπηρέτηση του χρέους είναι οι ετήσιες αντίστοιχες δαπάνες να μην ξεπερνούν το 15% του ΑΕΠ της χώρας. Με βάση αυτό το σκεπτικό, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί προκρίνουν τη λύση της ελάφρυνσης του χρέους, δηλαδή παράταση των περιόδων αποπληρωμής και ενδεχομένως ένα νέο μορατόριουμ για την πληρωμή τόκων. 

Ο κλονισμός της αξιοπιστίας των Οίκων Αξιολόγησης

Τελικά οι οίκοι αξιολόγησης κάνουν καλό ή κακό, αν λάβουμε υπόψη τον τρόπο που είθισται να λειτουργούν;
Διαβάζοντας το παρακάτω 2ο μέρος της αναφοράς μας στους οίκους αξιολόγησης τείνουμε να συμπεράνουμε ότι περισσότερο κάνουν ζημιά παρά οφελούν τις εθνικές ή/και οικονομικές οντότητες που αξιολογούν, άρα και γενικότερα τις οικονομικές δραστηριότητες. Οπότε καθίσταται αναγκαία η διαφοροποίηση των κανόνων με βάση τους οποίους λειτουργούν. 

Τέσσερα είναι τα κυριότερα ζητήματα, που δημιούργησαν αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία των οίκων αξιολόγησης. Το ολιγοπώλιο των αξιολογητών, η έλλειψη ανεξαρτησίας, η έλλειψη προβλεψιμότητας και η πρόκληση δυσμενών επιπτώσεων. Ειδικότερα,

Ι. Οι οίκοι αξιολόγησης Moody’s, Standard & Poor’s και Fitch κατέχουν περίπου το 90% της παγκόσμιας αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, με τους δύο πρώτους να μοιράζονται περίπου το 80%. Ο έλεγχος της αγοράς, ουσιαστικά, από δύο οίκους αξιολόγησης ευδοκίμησε από κανονιστικό πλαίσιο των Η.Π.Α. (NRSRO) που παρήγαγε μείωση του ανταγωνισμού και κατ’ ακολουθία, τη μείωση της αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας των οίκων. Η διάρρηξη αυτής της ολιγοπωλιακής κατάστασης αποτελεί νομοθετικό στόχο των Η.Π.Α. και της Ε.Ε., όπως κατωτέρω εκτίθεται.

Ο ρόλος και οι λειτουργίες των Οίκων Αξιολόγησης

Πολλή συζήτηση έχει γίνει για το ρόλο που διαδραματίζουν οι οίκοι αξιολόγησης και κατά πόσον επενεργούν θετικά στα πλαίσια των οικονομικών δραστηριοτήτων, τόσο των κρατών όσο και των επιχειρήσεων.
Στη συνέχεια παραθέτω το πρώτο μέρος (θα ακολουθήσει και δεύτερο) άρθρου που αναλύει τα συν και τα πλην (που φαίνεται πως είναι περισσότερα) της λειτουργίας τους.

Οι οίκοι αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας αποτελούν ιδιωτικές εταιρίες, που ως διακηρυγμένο σκοπό έχουν την παροχή των υπηρεσιών που ο τίτλος τους ορίζει, δηλαδή την αξιολόγηση της φερεγγυότητας των δανειζομένων (αξιολογούμενες οντότητες). Εν τούτοις, έχουν κατηγορηθεί για την ενεργή συμμετοχή τους στην κερδοσκοπία των χρηματοοικονομικών επενδύσεων.
Οι οίκοι αξιολόγησης μέχρι πριν από τριάντα έτη παρουσίαζαν ενδιαφέρον μόνον ή κυρίως για την αμερικανική αγορά. Σταδιακά η Ευρώπη άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον για τις αξιολογήσεις τους.
Βεβαίως, στο διάστημα αυτό, η προσοχή των αμερικανικών και ευρωπαϊκών οργάνων και αγορών στρεφόταν αποκλειστικά και μόνο στα αποτελέσματα των αξιολογήσεων τους, που βαθμιαία όλο και περισσότερο επηρέαζαν τις επενδυτικές επιλογές. Για την κανονιστική ρύθμιση της λειτουργίας τους δεν υπήρχε οποιαδήποτε πρωτοβουλία, παρά μόνο μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007. Έως τότε, η υπόθεση ότι δεν είχαν κανένα λόγο να κάνουν ατελείς αξιολογήσεις, αφού αυτό θα οδηγούσε στη πτώση της φήμης και πελατείας τους, θεωρούνταν επαρκής λόγος μη λήψης μέτρων εναντίον τους.

H (α)συμφωνία με την Τουρκία για το μεταναστευτικό (του Στ. Λυγερού)

Κομβικό στοιχείο για τον έλεγχο της μεταναστευτικής ροής προς την Ευρώπη αποτελεί η θέληση της Τουρκίας να συνεργαστεί με τις χώρες της Ε.Ε. για την εξεύρεση λύσης. Είναι όμως γνωστό ότι η Άγκυρα εκμεταλλεύεται κάθε περίσταση, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά της. Είναι πιθανή η τήρηση της συμφωνίας της Τουρκίας με την Ε.Ε.; Ας διαβάσουμε τι γράφει σχετικά ο κ.Σταύρος Λυγερός στο απόσπασμα που διάλεξα από το κυριακάτικο άρθρο του στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.

Όσοι προσπαθούν για μία ευρωπαϊκή λύση ουσιαστικά είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην υλοποίηση της συμφωνίας με την Τουρκία. Η Άγκυρα, όμως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν έχει κάνει τίποτα αξιόλογο για να εμποδίσει το κύμα. Αντιθέτως, όπως αποκαλύπτεται και από τις συνομιλίες του Ερντογάν με τους Γιούνκερ και Τουσκ τον περασμένο Νοέμβριο, χρησιμοποιεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό κύμα για να εκβιάσει ωμά την ΕΕ. Αυτός είναι ο λόγος που στο ευρωιερατείο έχουν πάψει πια να έχουν μεγάλες προσδοκίες παρότι θα συνεχίσουν να πιέζουν την Άγκυρα.