Η επίθεση της Ευρώπης στην ελληνική δημοκρατία (του Joseph E. Stiglitz)

Στο προηγούμενο σημείωμα είχα αναδημοσιεύσει την άποψη του Paul Krugman για το θέμα που μας απασχολεί, δηλαδή τις σχέσεις της χώρας μας με την πλευρά των δανειστών.
Σήμερα ας διαβάσουμε την άποψη για το δημοψήφισμα που έχει προκηρυχθεί για την Κυριακή ενός άλλου νομπελίστα οικονομολόγου του Joseph E. Stiglitz. Δυστυχώς, είναι αναγκαία η παράθεση ψύχραιμων και έγκυρων φωνών, προκειμένου να ενημερωνόμαστε σωστά, αφού από τα κανάλια παρελαύνουν συνεχώς οι ίδιοι τηλεοικονομολόγοι συγκεκριμένων απόψεων που εξυπηρετούν συμφέροντα που ελάχιστα σχετίζονται με τα συμφέροντα των απλών πολιτών. 

Η συνεχώς αυξανόμενη αντιπαράθεση και πικρία στο εσωτερικό της Ευρώπης μπορεί να φαίνεται στους τρίτους, ως ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα του πικρού φινάλε του παιχνιδιού ανάμεσα στην Ελλάδα και τους δανειστές. Στην πραγματικότητα, οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ήδη ξεκινήσει να αποκαλύπτουν την πραγματική φύση της συνεχιζόμενης διαμάχης σχετικά με το χρέος,  και η απάντηση δεν είναι ευχάριστη: το διακύβευμα είναι τελικά η ισχύς και η δημοκρατία πολύ περισσότερο από το χρήμα και την οικονομία.
Οπωσδήποτε, τα οικονομικά μέτρα που κρύβονται πίσω από το πρόγραμμα της Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και τα οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα πέντε χρόνια πριν, υπήρξαν ακραία, οδηγώντας σε μια ύφεση της τάξης του 25% στο ΑΕΠ της χώρας. Δε μπορώ να σκεφτώ μια παρόμοια περίπτωση λιτότητας που να έχει οδηγήσει σε τέτοιες καταστροφικές συνέπειες: Για παράδειγμα, το ποσοστό της νεανικής ανεργίας στην Ελλάδα ξεπερνά σήμερα το 60%.
Είναι εντυπωσιακό ότι η Τρόικα έχει αρνηθεί να αποδεχτεί την ευθύνη για ο,τιδήποτε από αυτά ή να παραδεχτεί το πόσο εσφαλμένες υπήρξαν οι προβλέψεις της και πόσο εσφαλμένα αυτά τα μοντέλα. Αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, είναι ότι οι ευρωπαίοι δεν έχουν ακόμη μάθει κάτι σχετικά. Η Τρόικα ακόμη απαιτεί η Ελλάδα να πετύχει ένα πρωτογενές πλεόνασμα (εξαιρουμένων των πληρωμών τόκων) της τάξεως του 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2018.

Η στιγμή της αλήθειας για την Ευρώπη (του Paul Krugman)

Οι απόψεις ενός νομπελίστα οικονομολόγου πάντα έχουν ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο όταν αναζητάς μια έγκυρη άποψη, τη στιγμή που τα δικά μας κανάλια παρουσιάζουν διάφορους καθηγητές οικονομικών να εκφράζουν απόψεις που ξέρεις ότι αν έγραφαν στις πτυχιακές εξετάσεις τους αυτά που λένε στα τηλεπαράθυρα δεν θα είχαν πάρει ποτέ πτυχίο!
Έχουμε φιλοξενήσει κι άλλες φορές απόψεις του Paul Krugman και θα το κάνουμε ακόμα μια φορά αναδημοσιεύοντας το χθεσινό επίκαιρο άρθρο του από την τακτική του στήλη στους New York Times.

Europe’s Moment of Truth

Μέχρι τώρα, κάθε προειδοποίηση για μια επικείμενη διάλυση του ευρώ έχει διαψευστεί. Οι κυβερνήσεις, ασχέτως του τι είπαν κατά την προεκλογική τους εκστρατεία, υποκύπτουν στις απαιτήσεις της τρόικας. Στο μεταξύ, η ΕΚΤ παρεμβαίνει για να ηρεμήσει τις αγορές. Αυτή η διαδικασία έχει κρατήσει το ευρώ ενωμένο, όμως έχει επίσης διαιωνίσει την βαθύτατα καταστροφική λιτότητα -μην αφήσετε μερικά τρίμηνα περιορισμένης ανάπτυξης σε ορισμένες πιστώτριες χώρες να κρύψουν το τεράστιο κόστος των πέντε ετών της τεράστιας ανεργίας.
Ως πολιτικό ζήτημα, οι μεγάλοι χαμένοι αυτής της διαδικασίας ήταν τα κόμματα της κεντροαριστεράς, των οποίων η συναίνεση στα σκληρά μέτρα λιτότητας -και ως εκ τούτου στην εγκατάλειψη αυτού που υποτίθεται ότι πρέσβευαν- τα βλάπτει πολύ περισσότερο απ' ότι κάνουν παρόμοιες πολιτικές στην κεντροδεξιά.

Ο πραγματικός λόγος της αδιαλλαξίας των γερμανών

Πολλές αντιδράσεις των δανειστών μάς έχουν φανεί περίεργες κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, τόσο με την παρούσα κυβέρνηση όσο και με τις προηγούμενες. Αρκετοί είναι οι αναλυτές που θεωρούν ότι υπάρχουν άλλοι λόγοι για αυτή την ακαμψία τους. Μπορεί δηλαδή, να μην είναι μόνο η ατολμία, η έλλειψη αξιόλογου πολιτικού προσωπικού, αλλά ούτε οι λάθος υπολογισμοί που μας αντιμετωπίζουν τόσο άτεγκτα.
Το παρακάτω άρθρο του Μιχ.Γιαννεσκή μπορεί να εξηγήσει, ίσως, κάποιες πτυχές της αδιαλλαξίας των "εταίρων" μας.

 Ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε και η γερμανική ηγεσία της Ευρωζώνης έχουν σοβαρούς λόγους να ανησυχούν και να διατηρούν μία αδιάλλακτη στάση στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα. Όμως η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους που ανέρχεται σε 317 δισεκατομμύρια ευρώ  δεν είναι ένας από τους πιο σημαντικούς. Το ελληνικό χρέος είναι αμελητέας σημασίας, σε σύγκριση με το χρηματοπιστωτικό δυναμίτη των γερμανικών (και άλλων) τραπεζών, ο οποίος τους τελευταίους μήνες δίνει καθημερινά περισσότερα σημάδια ανάφλεξης.

To Πιστεύω του Νίκου Καζαντζάκη

Ένα από τα λιγότερο γνωστά κείμενα του Νίκου Καζαντζάκη αναδημοσιεύω σήμερα. Γράφηκε το 1953, τέσσερα χρόνια πριν από το θάνατό του. Επρόκειτο να περιληφθεί σε συλλογή κειμένων γραμμένων από διανοητές με γενικό τίτλο "Ομολογίες Πίστεων". Δεν έχει βρεθεί το πρωτότυπο στα ελληνικά και το κείμενο που έχουμε στα χέρια μας είναι μεταφρασμένο από τα αγγλικά, αφού η πρώτη δημοσίευσή του, που έχουμε υπόψη μας, βρισκόταν στην αμερικανική μετάφραση της Οδύσσειάς του. Η ελληνική μεταφρασμένη εκδοχή του δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ΒΗΜΑ εκείνης της εποχής.
(εννοείται ότι αυτό το κείμενο δεν έχει σχέση με εκείνο που βρίσκεται στην τελευταία σελίδα της ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ και αρχίζει με τις λέξεις Πιστεύω σ'ένα Θεό...)  

Από τα πρώτα νεανικά μου χρόνια, βασικός μου αγώνας και πηγή κάθε μου χαράς και κάθε μου λύπης, στάθηκε η αδιάκοπη και ανελέητη μάχη που γινόταν μέσα μου ανάμεσα στη σάρκα και στο πνεύμα.

Μέσα μου υπάρχουν οι πιο αρχαίες, προανθρώπινες, σκοτεινές και φωτεινές δυνάμεις, και το πνεύμα μου είναι το πεδίο όπου συγκρούονταν και μάχονταν οι δυο αυτές στρατιές.

Ένιωθα πως, αν μια μονάχα από τις δυο νικούσε και εξολόθρευε την άλλη, θα ήμουν χαμένος - γιατί αγαπούσα το σώμα μου και δεν ήθελα να αφανιστεί, αλλά αγαπούσα και την ψυχή μου και δεν ήθελα να χαθεί.

Αγωνίστηκα, γι' αυτό, να συμφιλιώσω τις δυο αυτές αντιμαχόμενες και οικουμενικές δυνάμεις, ώσπου να καταλάβουν πως δεν είναι εχθροί, αλλά συνεργάτες, ώσπου να χαρούν και να χαρώ και εγώ την αρμονία τους.

Ο αγώνας αυτός βάστηξε πολλά χρόνια.

Μετακινώντας χρήμα από τη βάση της πυραμίδας στην κορυφή της

του Joseph Stiglitz 

Τα τελευταία χρόνια, τα μνημονιακά, έχουμε ζήσει στη χώρα μας τη βίαιη αρπαγή εισοδημάτων της μεσαίας και της χαμηλής τάξης, ενώ έχει γίνει γνωστό ότι ένα ποσοστό πολιτών ευρισκόμενο στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας έχει αυξήσει τα κέρδη του. Όμως, δεν πρόκειται για κάτι πρωτοφανές. Έχει αναπτυχθεί - στις ΗΠΑ αρχικά - το σύστημα αυτό κατά το οποίο οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στον χρηματοπιστωτικό τομέα με τη βοήθεια της πολιτικής εξουσίας καταφέρνουν να μεταφέρουν εισοδήματα από τους πτωχότερους στις δικές τους τσέπες. 
Ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz στο βιβλίο του "Το Τίμημα της Ανισότητας" αναλύει την καταστροφική επίδραση της διογκούμενης ανισότητας ανάμεσα στους πτωχούς και τους πλούσιους στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, της δικαιοσύνης, αλλά και της ίδιας της οικονομίας των χωρών του δυτικού κόσμου. Από αυτό το βιβλίο διάλεξα ένα χαρακτηριστικό κεφάλαιο που -με τη βοήθεια της εμπειρίας που έχουμε ήδη αποκομίσει- θα μας διευκολύνει αρκετά στην κατανόηση της επιβαλλόμενης από τους δανειστές πολιτικής στη χώρα μας.     

Ο ρόλος του χρηματοπιστωτικού τομέα στην καταλήστευση των πτωχότερων στρωμάτων

Ένας από τους τρόπους με τους οποίους βγάζουν λεφτά όσοι βρίσκονται στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας είναι να εκμεταλλεύονται τη δύναμή τους στην αγορά, καθώς και την πολιτική τους ισχύ προκειμένου να ευνοούνται, να αυξάνουν τα εισοδήματα τους, σε βάρος των υπολοίπων.
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει αναπτύξει ειδικές ικανότητες και γνώσεις σε μια μεγάλη γκάμα μορφών προσοδοθηρίας. Ήδη αναφέραμε κάποιες, αλλά υπάρχουν πολλές ακόμα: τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα εκμεταλλεύτηκαν ασυμμετρίες στην πληροφόρηση (πούλησαν χρεόγραφα φτιαγμένα εξαρχής για να βαρέσουν κανόνι, γνωρίζοντας όμως ότι οι αγοραστές δεν το ήξεραν αυτό)• ανέλαβαν υπέρμετρους κινδύνους - με το κράτος να τους ρίχνει σωσίβιο, σπεύδοντας να τα διασώσει και αναλαμβάνοντας τις ζημίες, η δε γνώση του γεγονότος αυτού, παρεμπιπτόντως, τους επιτρέπει να δανείζονται με χαμηλότερα επιτόκια απ’ ό,τι θα μπορούσαν σε άλλη περίπτωση να δανειστούν και πήραν χρήμα από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ με χαμηλά, σχεδόν μηδενικά, επιτόκια.

Όσα έμαθε ο Αλέξης σε πέντε μήνες (του Στ.Λυγερού)

Περίμενε ο Αλέξης Τσίπρας ότι θα συναντούσε τόση σφοδρή αντίδραση κατά τις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την πλευρά των δανειστών; Αν κρίνουμε από αυτά που έλεγε προεκλογικά, θα πρέπει να απαντήσουμε αρνητικά. Τώρα όμως πρέπει να έχει αντιληφθεί κι εκείνος, όπως και όλοι μας άλλωστε, ότι οι γερμανοί και οι συνοδοιπόροι τους, αλλά κυρίως τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τις συγκεκριμένες κυβερνήσεις, έχουν επενδύσει πολλά πάνω στην πολιτική της λιτότητας, που έχει ως σκοπό τη μεταφορά χρήματος από τα πολυπληθή μικρομεσαία στρώματα σ'εκείνα που βρίσκονται στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας, ώστε να εγκαταλείψουν το σχέδιό τους με το πρώτο "στραβό" εκλογικό αποτέλεσμα σε χώρα της ευρωζώνης.
Το σίγουρο είναι ότι αυτούς τους πέντε μήνες ο Αλ.Τσίπρας αποκόμισε χρήσιμα μαθήματα, το ζήτημα είναι αν και πόσο μπορούν να ωφελήσουν αυτά τον ίδιο αλλά και τους έλληνες πολίτες.
Πιο αναλυτικά αντιμετωπίζει αυτά τα θέματα ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω από το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της Κυριακής που πέρασε.


Μπορεί ο Τσίπρας να φιλοδόξησε με το ελληνικό παράδειγμα να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά τα γεγονότα απέδειξαν πως δεν κατανοεί επαρκώς τις δυναμικές και τις ισορροπίες στο επίπεδο τόσο των αρχουσών ελίτ της Γηραιάς Ηπείρου, όσο και του ευρωιερατείου. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε με μικρή διαφορά δεύτερο κόμμα.
Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιοι εκ των συνομιλητών του έθεταν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές. Ήταν από τότε προφανές πως οι δανειστές όχι μόνο δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους επειδή οι Έλληνες θα είχαν ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου, αλλά αντιθέτως θα επιδίωκαν να “ξεβρακώσουν” πολιτικά τη νέα κυβέρνηση. Πρώτον, για να μη ρηγματωθεί το δόγμα της λιτότητας. Δεύτερον για να στείλουν ένα αποτρεπτικό μήνυμα στα άλλα κινήματα που αμφισβητούν τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία.
Ο Τσίπρας, όμως, είχε αγκιστρωθεί στο επιχείρημα πως η Ελλάδα είναι συστημικός κίνδυνος. Ως εκ τούτου, πίστευε ότι τα αφεντικά της Ευρωζώνης θα αναγκάζονταν να διαπραγματευθούν με την αποφασισμένη κυβέρνησή του έναν έντιμο συμβιβασμό για να αποτρέψουν ανεπιθύμητους κλυδωνισμούς.

Η «Ευρωπαϊκή Αδελφότητα» και η τελετουργία των Eurogroups

Οι πληροφορίες που έρχονται στην επιφάνεια κάθε τόσο μας ενημερώνουν για το σχέδιο που έχουν σκοπό να εφαρμόσουν στην ενωμένη Ευρώπη οι γερμανοί, συνεπικουρούμενοι σε κάποια σημεία και από τους Γάλλους. Αυτό το σχέδιο ελάχιστη σχέση έχει με τη δημοκρατία, αφού την πραγματική διοίκηση αυτής της - οικονομικής ουσιαστικά - ένωσης θα ασκεί το Eurogroup που θα αποτελείται από υπουργούς οικονομικών, που - προκειμένου να τοποθετηθούν σε αυτή τη θέση - θα έχουν την έγκριση του γερμανού υπουργού οικονομικών, όπως άλλωστε συμβαίνει και τώρα, με εξαίρεση την ελληνική ανορθογραφία που όμως γίνεται προσπάθεια να διορθωθεί. 
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Θανάση Χατζή για το Eurogroup διάβασα στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Nexus, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος αναδημοσιεύω στη συνέχεια.  

Η αντιμετώπιση της Ελλάδας πίσω από τις κλειστές πόρτες

Μέτρα σκληρά ύψους 65 δισ. ευρώ, στα μνημόνια της περιόδου 2010-2014... μέτρα εξοντωτικά 48,9 δισ. ευρώ μόνο για το 2010-2012... κάπου 11,4 δισ. ευρώ περικοπές δαπανών για τη διετία 2013-2014... ο εφιάλτης των μεσοπρόθεσμων... και ξανά μνημόνια... και χαράτσια... και νέες απολύσεις... απανωτές περικοπές μισθών... συνεχές κουτσούρεμα συντάξεων... PSI και λεηλασία των ταμείων... e-mail Χαρδούβελη... λίστα Βαρουφάκη... Grexit... δραχμή... χρεοκοπία εντός ευρώ... τρόϊκανοί... θεσμοί... αυξήσεις συντελεστών ΦΠΑ...
Αυτή είναι πάνω-κάτω η εικόνα ζόφου που αντικρίζουν καθημερινά, επί μισή δεκαετία πλέον, 10.000.000 'Ελληνες. Μια εικόνα που, πέραν των επιδράσεων στην τσέπη τους, έχει βλάψει ανεπανόρθωτα την ψυχολογία των περισσοτέρων ή ακόμη και την υγεία πολλών. «Ιθύνων νους» είναι, τυπικά και ουσιαστικά, το όργανο, το οποίο αποφασίζει για τις τσέπες και γενικότερα για το βιοτικό επίπεδο, αλλά και το μέλλον εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών: το διαβόητο Eurogroup.
.....
Προτού, όμως, σκιαγραφήσουμε τη λειτουργία αυτού του αντιλαϊκού θεσμού που λέγεται Eurogroup, ας δούμε πού βρίσκεται η «φωλιά του τέρατος».

Το σκωτζέζικο ντους της διαπραγμάτευσης

Σε σκωτζέζικο ντους έχει εξελιχθεί αυτή η παρατεινόμενη

διαπραγμάτευση ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την πλευρά των "εξουσιαστών". Τη μια μέρα πληροφορίες μάς λένε ότι "είμαστε κοντά σε συμφωνία", την άλλη μέρα οι ειδήσεις δείχνουν ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσα στις δυο πλευρές. Κάποιες φορές, μόλις δεχτούμε μια απαίτηση των "εταίρων", εκείνοι μας θέτουν μια νέα σκληρότερη απαίτηση, γεγονός που - στα δικά μου μάτια πάντως - δείχνει ότι δεν επιθυμούν μια λύση, τουλάχιστον αυτή τη χρονική στιγμή. Η προφανής απάντηση σε αυτό το συλλογισμό είναι ότι περιμένουν να στερέψουμε εντελώς από ρευστό, ώστε να υποκύψουμε σε κάθε εξωφρενική απαίτηση που θα μας θέσουν, εφόσον διαφορετικά δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να εξυπηρετήσουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις, οι οποίες είναι μεγάλες το τρίμηνο Ιουνίου-Ιουλίου-Αυγούστου. Όλη η αντιπαράθεση βασίζεται στο αν θα αντέξουμε ως χώρα αυτές τις 90 μέρες. 
Η πλευρά των δανειστών εντείνοντας το στραγγαλισμό μας αρνείται να μας δώσει ακόμα και χρήματα δικά μας (το γνωστό 3,1 δισ. ευρώ), ενώ η ελληνική κυβέρνηση προέβη σε μια σοβαρή στρατηγική κίνηση, όπως είναι η ομαδοποίηση των δόσεων αυτού του μήνα προς το ΔΝΤ, η οποία περιέχει πολλαπλά μηνύματα, όσο και αν οι εγχώριοι υποστηρικτές των ξένων "εξουσιαστών" θέλουν να υποβαθμίσουν γελοιοποιώντας την, συγκρίνοντας αυτή την κίνηση με προηγούμενα άλλων χωρών - κυρίως τριτοκοσμικών - που όμως οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν εκείνες δεν μπορούν να συγκριθούν σε καμιά περίπτωση με τις παρούσες που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

Το άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στην Le Monde

Αν και αποφεύγω, όσο είναι δυνατόν, την ανάρτηση άρθρων εν ενεργεία πολιτικών, αυτή τη φορά θα αναδημοσιεύσω το άρθρο του πρωθυπουργού στη Le Monde, το οποίο φαίνεται πως αναζητούν οι αναγνώστες αυτού του blog, αφού άλλωστε αναφέρεται σε θέματα και γεγονότα που περιλαμβάνονται συχνά σε άρθρα που έχουν αναρτηθεί κατά το πρόσφατο παρελθόν σε αυτό το χώρο.

Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι

Στις 25 του περασμένου Γενάρη ο ελληνικός λαός πήρε μια γενναία απόφαση. Τόλμησε να αμφισβητήσει το μονόδρομο της σκληρής λιτότητας του μνημονίου και να επιδιώξει μια νέα συμφωνία. Μια νέα συμφωνία που επιτρέπει στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη εντός του ευρώ με ένα οικονομικό πρόγραμμα βιώσιμο, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος.
Αυτά τα λάθη, άλλωστε, τα πλήρωσε ακριβά ο ελληνικός λαός, αφού μέσα σε πέντε χρόνια η ανεργία σκαρφάλωσε στο 28% (60% για τους νέους), το μέσο εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, έγινε η χώρα της Ε.Ε. με τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής ανισότητας.
Και το χειρότερο: Το πρόγραμμα αυτό, παρά τα βαρύτατα πλήγματα στον κοινωνικό ιστό, δεν πέτυχε την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 124% στο 180% του ΑΕΠ, η ελληνική οικονομία -παρά τις βαριές θυσίες του λαού της- παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα κλίμα διαρκούς αβεβαιότητας, που γεννούν οι ανέφικτοι στόχοι δημοσιονομικής εξισορρόπησης που την υποχρεώνουν να πορεύεται σε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης.

Έχουμε πέσει στα χέρια φανατικών τοκογλύφων (του Στ.Κούλογλου)

Η ομιλία του Στ. Κούλογλου στην διάσκεψη της CEDEP στο Παρίσι με θέμα «Φανατισμός και Δογματισμός» δεν περιέχει πληροφορίες που αγνοούν οι αναγνώστες αυτού του blog. Ο λόγος που την αναδημοσιεύω δεν είναι μόνο επειδή πιστεύω ότι η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, αλλά και για να θυμηθούν μερικά πράγματα όσοι τυχόν τα έχουν ξεχάσει, ενώ ρόλο έπαιξε και η ικανοποίηση που προξενεί η αναφορά μπροστά σε ξένο ακροατήριο των δήθεν λαθών που έγιναν εις βάρος της χώρας μας, με πραγματικό όμως σκοπό τη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών σε συνδυασμό με τον προσπορισμό ικανού κέρδους από τους δανειστές και κυρίως από τη Γερμανία!

Μου ζητήσατε να μιλήσω για τον νεοφιλελεύθερο φανατισμό στην Ελλάδα, ωστόσο αυτό τον φανατισμό πρέπει να τον κατανοήσουμε και να τον δούμε στις πραγματικές του διαστάσεις. Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός στην Ελλάδα, όπως επιβλήθηκε από το ξέσπασμα της κρίσης το 2010 μέχρι σήμερα, αποτελεί ένα μείγμα ιδεολογικού φανατισμού και ωμού κυνισμού.

Ανάμεσα σε αυτούς που έχουν επιβάλει τα προγράμματα λιτότητας υπάρχουν ασφαλώς και φανατικοί. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε και οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, επιμένουν σ’ ένα πρόγραμμα, το οποίο έχει αποτύχει εντελώς.
Η διάσωση της Ελλάδας, την οποία επικαλούνται ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για τη διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, έχει αποτύχει πλήρως. Το ΑΕΠ της χώρας έχει μειωθεί κατά 25% κατά τα τελευταία 5 χρόνια, πρωτοφανές αρνητικό ρεκόρ εν καιρώ ειρήνης. Επιπλέον, η ανεργία έχει ξεπεράσει το 25%, με ένα ποσοστό 60% για τους νέους. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε όλη αυτή η τραγωδία, ήταν ότι το χρέος ήταν πολύ ανεβασμένο σε σχέση με το ΑΕΠ. Εκείνη την περίοδο, το χρέος ήταν στο 120% του ΑΕΠ, ενώ σήμερα έχει ξεπεράσει το 175%. Αλλά αυτοί επιμένουν να συνεχίσουμε την ίδια πολιτική.