Μπορεί να αποτελέσει η Αθηναϊκή Δημοκρατία οδηγό για τον τρόπο που θα λειτουργεί η Δημοκρατία στη σημερινή εποχή; Είναι ένα θέμα που έχει απασχολήσει τον Κ.Καστοριάδη σε πολλές δημοσιεύσεις του και το συμπέρασμα που βγαίνει δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο.
Στο κείμενο* που παραθέτω στη συνέχεια αναδεικνύονται κάποιοι από τους προβληματισμούς που προκύπτουν από τη σύγκριση του δημοφιλέστερου πολιτεύματος ανάμεσα στη σημερινή εποχή και σε εκείνην της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Η συχνότητα και ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται ο Καστοριάδης στην Αρχαία Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα δείχνουν ότι τα επιτεύγματα της στον τομέα πρωτίστως της πολιτικής και δευτερευόντως της φιλοσοφίας και της τραγωδίας τον γοητεύουν και τον εμπνέουν, θεωρεί ότι στην Αρχαία Ελλάδα, μολονότι δε δημιουργήθηκαν ποτέ ιδεώδεις θεσμοί, συντελέστηκε η αμφισβήτηση των ήδη υπαρχόντων θεσμών, η οποία σηματοδότησε τη ρήξη με την ετερονομία και ταυτόχρονα την κίνηση προς την κατεύθυνση της αυτονομίας. Επικαλούμενος μάλιστα το Θουκυδίδη, υπογραμμίζει την ταύτιση της πόλης με τους πολίτες της, για να σταθεί ακολούθως στην τριπλή ιδιότητα των πολιτών ως "αυτονόμων" (αφού ορίζουν οι ίδιοι τους νόμους τους), ως "αυτοδίκων" (αφού δικάζουν οι ίδιοι τις παραβάσεις που γίνονται) και ως "αυτοτελών" (αφού κυβερνούν οι ίδιοι τον εαυτό τους). Συμπεραίνει λοιπόν ότι στη δημοκρατία οι ίδιοι οι πολίτες δίνουν στον εαυτό τους το νόμο, δηλαδή διαμορφώνουν οι ίδιοι τους θεσμούς, με βάση τους οποίους ζουν, και συγκροτούν οι ίδιοι την κυβέρνηση, μέσω της οποίας καθορίζουν προς τα πού θα βαδίσουν. Επομένως, "εάν δεν είμαστε αυτόνομοι, αυτόδικοι και αυτοτελείς, δεν μπορούμε (...) να πούμε ότι ζούμε σε δημοκρατία".
Αποτελεί πάγια πεποίθηση του Καστοριάδη ότι άξια του ονόματος της δημοκρατία είναι αποκλειστικά και μόνο η άμεση δημοκρατία. Αντίθετα, η έμμεση, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ουσιαστικά φαλκιδεύει και παραποιεί το πολίτευμα μετατρέποντας το σε φιλελεύθερη ολιγαρχία. Ο περιορισμένος, επομένως, αριθμός των πολιτών της Αρχαίας Αθήνας επιτρέπει να πραγματωθεί το ιδεώδες της αληθινής δημοκρατίας, γιατί παρέχει στο πλήθος τη δυνατότητα να συμμετέχει άμεσα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Επιπλέον, καθιστά εφικτό το συστηματικό έλεγχο των αρχόντων αλλά και την ανά πάσα στιγμή ανάκληση τους, εφόσον αυτό κριθεί σκόπιμο. Όταν όμως το θέμα της άμεσης δημοκρατίας μεταφέρεται στη σύγχρονη πραγματικότητα με τα πολυάνθρωπα κράτη, ο Καστοριάδης παρέχει κάποιες γενικές αρχές σχετικά με την απευθείας παρέμβαση των πολιτών στα κοινά, είναι όμως εμφανείς οι δυσκολίες τις οποίες συναντά και η αμηχανία στην οποία περιέρχεται, καθώς βρίσκει διαρκώς μπροστά του την ανάγκη για ρεαλιστική αντιμετώπιση των "τεχνικών δυσχερειών". Σημασία για το φιλόσοφο μοιάζει να έχει η έξοδος από το τέλμα του εφησυχασμού, η έμπρακτη ενεργοποίηση του ενδιαφέροντος και η "καθ’ οδόν" αναζήτηση λύσεων. "Το κοινό, ο λαός (...). γράφει, θα βρουν κατά ποιο τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν μορφές τις οποίες ούτε φανταζόμαστε σήμερα, οι οποίες θα μπορούσαν να λύσουν προβλήματα πού μας φαίνονται ανυπέρβλητα".
Ο Καστοριάδης, επομένως, δε φαίνεται να προωθεί μια συγκεκριμένη πρόταση που θα κατοχύρωνε τη δυνατότητα του πολίτη ως ατόμου να επηρεάζει τα κοινά στο πλαίσιο μιας πολυάνθρωπης σύγχρονης κοινωνίας. Εκείνο που μοιάζει να τον απασχολεί είναι η αφύπνιση και η ενεργοποίηση του ενδιαφέροντος του πολίτη, καθώς και η συμμετοχή του σε τοπικές, έστω, διαδικασίες, που θα συγχωνευτούν στη γενικότερη κοινωνική χοάνη. Πού βρίσκεται όμως εκεί μέσα η θεσμίζουσα ατομική αυτονομία; Η απάντηση στο ερώτημα είναι δύσκολη. Πάντως, ένα από τα βασικά γνωρίσματα της άμεσης δημοκρατίας είναι για τον Καστοριάδη η συνεχής αναζήτηση λύσεων που οδηγούν στην απόρριψη αλλοτριωτικών πολιτικών δομών. Αυτοκυβέρνηση στο πλαίσιο κοινοτήτων μικρών διαστάσεων ή, τουλάχιστον, μεγιστοποίηση της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων και στον έλεγχο τους, αυτό φαίνεται να προτείνεται ως γενικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος δυσεπίλυτου από τη φύση του.
Ωστόσο, η αμεσότητα της συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων και ο ανακλητός χαρακτήρας των αρχόντων, παρά την κεφαλαιώδη σημασία τους, περνούν κατά τον Καστοριάδη σε δεύτερη, αξιολογικά, μοίρα. "Πίσω, κάτω και, πάνω από τους θεσμούς χρειάζεται κάτι άλλο που κανείς δεν μπορεί να το αποφασίσει ή να το επιβάλει με νόμο (...). Χρειάζεται (...) η συνεχής δημιουργική δραστηριότητα του κοινού και αυτό σημαίνει κυρίως πάθος όλων για τα κοινά".
Με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις, θεωρούμε πολύ πιθανόν η μελέτη της αθηναϊκής δημοκρατίας να αποτέλεσε για τον Καστοριάδη πολύτιμη αφετηρία για τη διαμόρφωση της ιδέας της πολιτικής αυτονομίας. Και, αντιστρόφως, φαίνεται εξίσου πιθανόν οι αναφορές του στην αθηναϊκή δημοκρατία να τροφοδοτούνται σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό από τα ερμηνευτικά σχήματα της αυτονομίας και, γενικότερα, της φαντασιακής δημιουργίας, που με τη σειρά τους εντάσσονται στις ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές και ανθρωπολογικές θεωρήσεις του φιλοσόφου. Το αποτέλεσμα είναι ο Καστοριάδης, χάρη στην οξύνοια και την εμβριθή αρχαιογνωσία του, να φωτίζει καίρια την ιδιοτυπία και την επικαιρότητα της αθηναϊκής δημοκρατίας. Και ταυτόχρονα, με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την τελευταία, να προβάλλει πτυχές των δικών του φιλοσοφικών θέσεων και απόψεων.
Πηγή: www.ekivolos.gr, άρθρο του Κυρ.Κατσιμάνη
Στο κείμενο* που παραθέτω στη συνέχεια αναδεικνύονται κάποιοι από τους προβληματισμούς που προκύπτουν από τη σύγκριση του δημοφιλέστερου πολιτεύματος ανάμεσα στη σημερινή εποχή και σε εκείνην της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Αποτελεί πάγια πεποίθηση του Καστοριάδη ότι άξια του ονόματος της δημοκρατία είναι αποκλειστικά και μόνο η άμεση δημοκρατία. Αντίθετα, η έμμεση, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ουσιαστικά φαλκιδεύει και παραποιεί το πολίτευμα μετατρέποντας το σε φιλελεύθερη ολιγαρχία. Ο περιορισμένος, επομένως, αριθμός των πολιτών της Αρχαίας Αθήνας επιτρέπει να πραγματωθεί το ιδεώδες της αληθινής δημοκρατίας, γιατί παρέχει στο πλήθος τη δυνατότητα να συμμετέχει άμεσα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Επιπλέον, καθιστά εφικτό το συστηματικό έλεγχο των αρχόντων αλλά και την ανά πάσα στιγμή ανάκληση τους, εφόσον αυτό κριθεί σκόπιμο. Όταν όμως το θέμα της άμεσης δημοκρατίας μεταφέρεται στη σύγχρονη πραγματικότητα με τα πολυάνθρωπα κράτη, ο Καστοριάδης παρέχει κάποιες γενικές αρχές σχετικά με την απευθείας παρέμβαση των πολιτών στα κοινά, είναι όμως εμφανείς οι δυσκολίες τις οποίες συναντά και η αμηχανία στην οποία περιέρχεται, καθώς βρίσκει διαρκώς μπροστά του την ανάγκη για ρεαλιστική αντιμετώπιση των "τεχνικών δυσχερειών". Σημασία για το φιλόσοφο μοιάζει να έχει η έξοδος από το τέλμα του εφησυχασμού, η έμπρακτη ενεργοποίηση του ενδιαφέροντος και η "καθ’ οδόν" αναζήτηση λύσεων. "Το κοινό, ο λαός (...). γράφει, θα βρουν κατά ποιο τρόπο μπορούν να δημιουργηθούν μορφές τις οποίες ούτε φανταζόμαστε σήμερα, οι οποίες θα μπορούσαν να λύσουν προβλήματα πού μας φαίνονται ανυπέρβλητα".
Ο Καστοριάδης, επομένως, δε φαίνεται να προωθεί μια συγκεκριμένη πρόταση που θα κατοχύρωνε τη δυνατότητα του πολίτη ως ατόμου να επηρεάζει τα κοινά στο πλαίσιο μιας πολυάνθρωπης σύγχρονης κοινωνίας. Εκείνο που μοιάζει να τον απασχολεί είναι η αφύπνιση και η ενεργοποίηση του ενδιαφέροντος του πολίτη, καθώς και η συμμετοχή του σε τοπικές, έστω, διαδικασίες, που θα συγχωνευτούν στη γενικότερη κοινωνική χοάνη. Πού βρίσκεται όμως εκεί μέσα η θεσμίζουσα ατομική αυτονομία; Η απάντηση στο ερώτημα είναι δύσκολη. Πάντως, ένα από τα βασικά γνωρίσματα της άμεσης δημοκρατίας είναι για τον Καστοριάδη η συνεχής αναζήτηση λύσεων που οδηγούν στην απόρριψη αλλοτριωτικών πολιτικών δομών. Αυτοκυβέρνηση στο πλαίσιο κοινοτήτων μικρών διαστάσεων ή, τουλάχιστον, μεγιστοποίηση της συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων και στον έλεγχο τους, αυτό φαίνεται να προτείνεται ως γενικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος δυσεπίλυτου από τη φύση του.
Ωστόσο, η αμεσότητα της συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων και ο ανακλητός χαρακτήρας των αρχόντων, παρά την κεφαλαιώδη σημασία τους, περνούν κατά τον Καστοριάδη σε δεύτερη, αξιολογικά, μοίρα. "Πίσω, κάτω και, πάνω από τους θεσμούς χρειάζεται κάτι άλλο που κανείς δεν μπορεί να το αποφασίσει ή να το επιβάλει με νόμο (...). Χρειάζεται (...) η συνεχής δημιουργική δραστηριότητα του κοινού και αυτό σημαίνει κυρίως πάθος όλων για τα κοινά".
Με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις, θεωρούμε πολύ πιθανόν η μελέτη της αθηναϊκής δημοκρατίας να αποτέλεσε για τον Καστοριάδη πολύτιμη αφετηρία για τη διαμόρφωση της ιδέας της πολιτικής αυτονομίας. Και, αντιστρόφως, φαίνεται εξίσου πιθανόν οι αναφορές του στην αθηναϊκή δημοκρατία να τροφοδοτούνται σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό από τα ερμηνευτικά σχήματα της αυτονομίας και, γενικότερα, της φαντασιακής δημιουργίας, που με τη σειρά τους εντάσσονται στις ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές και ανθρωπολογικές θεωρήσεις του φιλοσόφου. Το αποτέλεσμα είναι ο Καστοριάδης, χάρη στην οξύνοια και την εμβριθή αρχαιογνωσία του, να φωτίζει καίρια την ιδιοτυπία και την επικαιρότητα της αθηναϊκής δημοκρατίας. Και ταυτόχρονα, με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την τελευταία, να προβάλλει πτυχές των δικών του φιλοσοφικών θέσεων και απόψεων.
Πηγή: www.ekivolos.gr, άρθρο του Κυρ.Κατσιμάνη
