Ένα νέο οικονομικό σύστημα για έναν κόσμο σε ταχεία διάλυση

Το άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια αποτελεί μια πρόταση ενδιαφέρουσα. Ξεκινώντας από την εμφανή χρεοκοπία του καπιταλιστικού συστήματος προτείνει έναν ουσιαστικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Προσωπικά μου φαίνεται άκρως ουτοπική – αν και ελκυστική – μια τέτοια πρόταση, αφού οι κυρίαρχες δυνάμεις που κινούν τα νήματα - προσποριζόμενες τεράστια κέρδη από τη λειτουργία του επικρατήσαντος παγκοσμίως καπιταλιστικού μοντέλου – δεν είναι δυνατόν να αφήσουν να τους πάρουν την εξουσία που κατέχουν χάρη στην πλήρη κατοχή των οικονομικών μέσων.

Ένας τέτοιος μετασχηματισμός μόνο σταδιακά μπορεί να επιτευχθεί και με την προϋπόθεση ενωτικής δράσης των μικρομεσαίων στρωμάτων, κάτι που στην πράξη διαπιστώνουμε καθημερινά ότι δεν συμβαίνει, αφού τα πολιτικά κόμματα - όργανα των κυρίαρχων τάξεων – φροντίζουν να κρατούν διχασμένους τους πολίτες, αν και (οι πολίτες) έχουν κοινά προβλήματα και τις ίδιες επιδιώξεις.

Ωστόσο το άρθρο περιέχει κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν και να προωθήσουν ομάδες πολιτών που θα επιθυμούσαν να οργανωθούν σε πολιτικό σχηματισμό ανεπηρέαστο από οικονομικά συμφέροντα, αν είναι δυνατόν να υπάρξουν τέτοια στο υπάρχον διαμορφωμένο πολιτικό περιβάλλον.  

  

Ένα νέο οικονομικό σύστημα για έναν κόσμο σε ταχεία διάλυση

των Χρόνη Πολυχρονίου και Λίλι Σέιτζ (Μετάφραση: Νικολέττα Αλεξανδρή)

Ζούμε σε δυσοίωνα επικίνδυνους καιρούς. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα- αφού τροφοδότησε την αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και τη συνεχή ενίσχυση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης για περίπου 500 χρόνια- τώρα απειλεί τον πλανήτη με μια οικολογική κατάρρευση άνευ προηγουμένου. Η μη βιώσιμη εκμετάλλευση των πόρων, η ρύπανση των υδάτων (η μετατροπή των λιμνών, των ποταμών και των ωκεανών σε χωματερές σκουπιδιών) και η τεράστια οικονομική ανισότητα είναι οι αιτίες μιας ενδεχομένως μη αναστρέψιμης κατάρρευσης του βιομηχανικού πολιτισμού. Την ίδια στιγμή όμως, πολλοί από εμάς εξακολουθούν να εμπλέκονται σε αφηρημένες και ανιστόρητες προβλέψεις κατάρρευσης, οι οποίες αποτυγχάνουν να προσφέρουν μια εναλλακτική, ρεαλιστική εικόνα μιας μελλοντικής κοινωνικο-οικονομικής τάξης πραγμάτων.

Ταυτόχρονα, το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη, λόγω κυρίως της δυναμικής και των αντιφάσεων της οικονομίας που στηρίζεται στα ορυκτά, έχει προετοιμάσει το έδαφος για την έκρηξη νέων πηγών σύγκρουσης με την εκδήλωση ιστορικά μοναδικών αποσταθεροποιητικών κοινωνικών δυνάμεων. Η κλιματική αλλαγή απειλεί άμεσα δισεκατομμύρια ανθρώπους και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα έμβια όντα - εκτός από την κατσαρίδα, την αράχνη-διάδημα και τα βραδύπορα - με ολοκληρωτική εξαφάνιση που προκαλείται από ξηρασίες, πλημμύρες και άλλες «φυσικές» καταστροφές.

Ο Τσίπρας, το συνέδριο και το χρέος (του Σταύρου Λυγερού)

Το πρόβλημα είναι ότι διαφωνούν οι "εταίροι" μας μεταξύ τους για το θέμα ελάφρυνσης του χρέους, απόφαση δεν λαμβάνεται και η χώρα εξακολουθεί να βιώνει όλο και μεγαλύτερη ύφεση. Στο μόνο σημείο που συμφωνούν πάντα είναι στη συνέχιση επιβολής των καταδικαστικών για την πλειοψηφία των Ελλήνων σκληρών μέτρων.
Ο δε Τσίπρας κάνει το παλληκάρι μπροστά στο δικό του κοινό, αλλά όταν βρίσκεται απέναντι σε εκείνους που λαμβάνουν τις αποφάσεις που αφορούν τη χώρα μας (αφού η δημοκρατία έχει ανασταλεί στην Ελλάδα) αρχίζει τα γελάκια και τους χαριεντισμούς.
Και οι έλληνες πολίτες συνεχίζουν να ζουν το μαρτύριο της επιβίωσης, λόγω των συνεχών επιθέσεων που δέχονται από την κυβέρνηση-τοποτηρητή των δανειστών.
Αυτά που έγιναν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αφορούν τους ίδιους τους συμμετέχοντες και όχι τους πολίτες, αλλά κάποια από αυτά έδωσαν την αφορμή στον κ.Σταύρο Λυγερό να προβεί στην περιγραφή της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί ανάμεσα στη χώρα μας και τους δανειστές, την οποία αναδημοσιεύω στη συνέχεια από το Πρώτο Θέμα της Κυριακής που μας πέρασε. 

«Όπως εμείς τηρούμε τη συμφωνία αψηφώντας το κόστος, έτσι αναμένουμε και απαιτούμε να τηρηθεί και από τους εταίρους μας… Η καθυστέρηση συγκεκριμενοποίησης των απαραίτητων μέτρων για την ελάφρυνση χρέους, καθώς και της ένταξης και της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση, της χώρας που το έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη, δεν έχει καμιά δικαιολογία… Και θέλω να το καταστήσω σαφές: Η αόριστη προτροπή: “Κάντε εσείς τα μαθήματά σας και βλέπουμε” δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Εμείς τη συμφωνία τη τηρήσαμε στο ακέραιο και θα συνεχίσουμε να την τηρούμε. Και η δεύτερη αξιολόγηση θα κλείσει στην ώρα της και θα είναι λιγότερο δύσκολη από την πρώτη. Αλλά ταυτόχρονα θα κλείσουν και τα μέτρα για την απομείωση του χρέους. Ταυτόχρονα, θα μπούμε στη ποσοτική χαλάρωση. Δεν υπάρχει θα δούμε. Ταυτόχρονα.»
Το ανωτέρω μήνυμα που ο Έλληνας πρωθυπουργού έστειλε την Παρασκευή το βράδυ προς τους Ευρωπαίους δανειστές είναι πράγματι ξεκάθαρο. Το γεγονός ότι είναι και εύλογο δεν σημαίνει πως θα εισακουστεί. Το Βερολίνο δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από το ΔΝΤ και από την Ουάσιγκτον να συμφωνήσει σε μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Παρ’ όλες τις πιέσεις, όμως, παραμένει αμετακίνητο στη θέση του ότι δεν πρόκειται να ληφθεί σχετική απόφαση πριν τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου 2017.

Ολάντ, Πούτιν, Κλίντον, Τσίπρας σε καλοκαιρινό γαϊτανάκι

Το παρακάτω κείμενο, που αφορά αποκάλυψη διαφόρων κινήσεων που έγιναν πέριξ του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015, το παραθέτω για ιστορικούς λόγους περισσότερο. Ας το έχουμε υπόψη μας, επειδή πιστεύω ότι τα αναφερόμενα σε αυτό θα "δέσουν" με άλλες αποκαλύψεις που αναπόφευκτα θα δουν το φως της δημοσιότητας λίαν προσεχώς. 
Επίσης, θα μας χρησιμεύσει για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, αν συνδυάσουμε αυτές τις αποκαλύψεις με άλλα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την περίοδο. Ιδιαίτερα θα ήθελα να θυμίσω, ότι τα συστημικά μέσα και οι ξένοι δανειστές επαναλάμβαναν κουραστικά πριν το δημοψήφισμα (μέχρι την τελευταία στιγμή) ότι το πραγματικό ερώτημα ήταν μέσα ή έξω από το ευρώ...


Τις αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης προκάλεσαν δύο διαφορετικές πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες. Η πρώτη σχετίζεται με το βιβλίο δύο Γάλλων δημοσιογράφων της γνωστής εφημερίδας Le Monde υπό τον τίτλο «Ένας Πρόεδρος δεν πρέπει να τα λέει αυτά», το οποίο περιλαμβάνει εκμυστηρεύσεις του Φρανσουά Ολάντ προς τους συγγραφείς, και η δεύτερη σχετίζεται με αποκαλύψεις του γνωστού ιστότοπου Wikileaks.

Εκτύπωση δραχμών στη Ρωσία

Συγκεκριμένα, στο βιβλίο των δύο Γάλλων δημοσιογράφων, ο Φρανσουά Ολάντ υποστηρίζει ότι ενημερώθηκε από τον Ρώσο ομόλογό του ότι ο Αλέξης Τσίπρας συζήτησε το ενδεχόμενο να τυπώσει η Ελλάδα δραχμές στην Ρωσία. Ο Γάλλος Πρόεδρος φέρεται να εκμυστηρεύτηκε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν του είπε ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός τον είχε ρωτήσει αν μπορεί να τυπώσει δραχμές στη Ρωσία.

Με βάση πάντα όσα γράφονται στο βιβλίο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν φέρεται να προσέθεσε ότι ενημέρωσε τον Ολάντ προκειμένου να γίνει σαφές ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν αποτελεί επιθυμία της Μόσχας. Ο Ολάντ φέρεται επίσης να απαντά ότι η Ελλάδα είναι κυρίαρχη χώρα και αν έβγαινε από την ευρωζώνη και είχε ανάγκη από χαρτονομίσματα, «δεν θα σοκαριζόμουν εάν τα τύπωνε η Ρωσία, γιατί θα απαντούσε σε ένα αίτημα».

Το Λυκόφως της Αριστεράς

Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για το 2^ο συνέδριό του, στο οποίο όμως θα απουσιάζει μεγάλο μέρος από τα στελέχη που συμμετείχαν στο 1^ο. Ίσως μάλιστα να έχουν δίκιο οι κακές γλώσσες που λένε ότι θα μοιάζει περισσότερο με συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

Ένα από τα θέματα που θα συζητηθούν θα είναι η συνέχιση της αριστερής πορείας του κόμματος. Εδώ γελάνε! Ποια αριστερή πορεία; Χαρακτηριστικό στοιχείο ενός αριστερού κόμματος, που ασκεί μάλιστα εξουσία, είναι η εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής. Η στήριξη των αδύναμων πολιτών, των πτωχών, των συνταξιούχων.

Η κυβέρνηση όμως του ΣΥΡΙΖΑ (ας αφήσουμε τους ΑΝΕΛ, αυτοί δεν υπάρχουν) επιτίθεται ακριβώς σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες. Φορολογώντας τες, περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις, και σε περίπτωση που τολμήσουν να βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, τους περιποιούνται και με χημικά, ...και όχι μόνο.

Η πολιτική των παρενθέσεων (Του Γιώργου Πετράκη)

Τα τελευταία χρόνια ζούμε μια καταπληκτική περίοδο που εάν εξαιρεθεί η μεγάλη άπατη του ΣΥΡΙΖΑ του «σκίζω τα μνημόνια» και ανοίγω τις πύλες του παραδείσου και οι μικροαπάτες του Γεωργίου Α. Παπανδρέου ότι «λεφτά υπάρχουν» και του Αντ. Σαμαρά του «πάμε Ζάππειο», η πορεία της χώρας καθορίζεται από το Βερολίνο και το ΔΝΤ και η πολιτική ζωή εξαντλείται στις ασκήσεις των «παρενθέσεων». 
Το 2004 ο Γεώργιος Παπανδρέου θεώρησε ότι ο Κώστας Καραμανλής θα αποτελέσει μια μικρή «δεξιά παρένθεση» οπότε ο ίδιος θα είχε τον χρόνο να φτιάξει το ΠΑΣΟΚ στα μέτρα του και να επανέλθει δριμύτερος. Έπεσε έξω τέσσερα χρόνια αλλά τότε ήταν ο κ. Καραμανλής που δραπέτευσε θεωρώντας ότι η κατάσταση στην οποία παρέδιδε την χώρα στον ΓΑΠ θα δημιουργούσε μια νέα παρένθεση. Εξάλλου όσοι ήξεραν τον κ. Παπανδρέου, ηταν πεισμένοι ότι ο ΓΑΠ μόνο για παρένθεση θα τα κατάφερνε.