Έξω από τα Μνημόνια, αλλά μέσα σε παγίδα «αργού θανάτου» (του Στ.Λυγερού)

Προσωπικά δεν μπορώ να αντιληφθώ αυτό που λέγεται τελευταία, ότι δηλαδή «η χώρα μας βγήκε από τα Μνημόνια». Συγκεκριμένα εκείνο που με δυσκολεύει είναι επειδή νομίζω ότι τα ψηφισμένα από τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ΣαμαροΒενιζέλου και Γιωργάκη μνημονιακά υφεσιακά μέτρα εξακολουθούν να ισχύουν και να εφαρμόζονται. Ίσως όμως να είναι δικό μου το πρόβλημα και να οφείλεται σε ελλιπή πληροφόρησή μου και αδυναμία κατανόησης ορισμένων πραγμάτων.
Γι’αυτό ας περάσουμε στον κ.Σταύρο Λυγερό που τα ξέρει και τα λέει καλύτερα.

Μπορεί η Ελλάδα να βγήκε από τα Μνημόνια, αλλά δεν έχει εξέλθει από την παγίδα «αργού θανάτου». Κι αυτό, παρότι η κοινωνία έχει πληρώσει τα προηγούμενα οκτώμισι χρόνια βαρύτατο τίμημα. Παρά την προηγηθείσα πρωτοφανή ύφεση, η οικονομία δεν μπορεί να απογειωθεί. Η αύξηση του ΑΕΠ είναι υποτονική. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι δείκτες. Στην πραγματικότητα, η οικονομία παραμένει εγκλωβισμένη σε στασιμότητα. Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον απομονωμένη, είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για να ξεφύγει από την παγίδα και να μετατραπεί σε κανονική χώρα.

Τα «αφεντικά» της Ευρωζώνης «αγάπησαν» τον Τσίπρα, επειδή αυτός εφάρμοσε με επιμονή και συνέπεια το 3ο Μνημόνιο. Τον «αγάπησαν», γιατί υποκύπτοντας και προσαρμοζόμενος τους προσέφερε -στο επίπεδο του πολιτικού συμβολισμού- μία μεγάλη νίκη. Προσέδωσε εμπράκτως εμβέλεια στην προσπάθεια του ευρωιερατείου να πείσει τους ευρωπαϊκούς λαούς πως η γερμανικού τύπου νεοφιλελεύθερη συνταγή του είναι μονόδρομος, πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Έτσι, μετά τα μνημονιακά βάσανα, φθάσαμε στην -κατά πάσα πιθανότητα- ακύρωση της δέσμευσης για μείωση των συντάξεων και ενδεχομένως στην ακύρωση και της δέσμευσης για μείωση του αφορολόγητου. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οι υπάκουοι ανταμείβονται, οι ανυπάκουοι τιμωρούνται. Το μήνυμα απευθύνεται πρωτίστως στην αντισυστημική κυβέρνηση της Ιταλίας, η οποία αρνείται -τουλάχιστον προς το παρόν- να υποκύψει, αλλά και σε όσα κόμματα εξουσίας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εκδηλώνουν τάσεις αμφισβήτησης.

Γιατί πρέπει να ανασταλεί το άρθρο 86 του Συντάγματος (του Γ. Κοντογιώργη)

Σχετικά με το άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, δεν χρειάζεται να κάνω άλλο σχόλιο από αυτό που έχει κάνει ο Όργουελ αρκετές δεκαετίες πριν, και ταιριάζει στη συμπεριφορά του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, και δεν είναι άλλο από το γνωστό (κλισέ πλέον) "όλοι είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους". 

 

Η αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος είναι επιβεβλη­μένη για πλείστους όσους λόγους, που ανάγονται τόσο στη θε­μέλια αρχή του κρατούντος πολιτεύματος όσο και στις έκτα­κτες συνθήκες που διανύει η χώρα. Είναι ομολογημένο ότι η πολιτική τάξη της χώρας έχει «ενδυθεί» με προκλητικές ασυ­λίες, που ανάγονται στην εποχή της απολυταρχίας και την το­ποθετούν συνολικά υπεράνω του νόμου και πέραν κάθε ελέγ­χου των θεσμών και της κοινωνίας των πολιτών.

Η πολιτική τάξη ισχυρίζεται όμως ότι το πολιτικό της σύ­στημα είναι αντιπροσωπευτικό και, συγχρόνως, δημοκρατικό(!). Ταυτίζει ουσιαστικά, όπως άλλωστε το δηλώνει ρητώς, τη δημοκρατία με τα κόμματα, τα οποία με τη σειρά τους τα μεταστεγάζει στη θέση του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Η αναστολή του άρθρου 86 του Συντάγματος είναι επιβεβλη­μένη καθώς αντιβαίνει στην κρατούσα αρχή που διέπει το ελ­ληνικό και, γενικότερα, τα συντάγματα του σύγχρονου κό­σμου. Συγκρούεται με την ελληνική ανθρωποκεντρική αρχή που υιοθέτησε αργότερα ακόμη και η ολιγαρχική Ρώμη, αλλά και το Βυζάντιο, σύμφωνα με την οποία τα κοινά, δηλαδή τα «δημόσια» πράγματα, είναι απαράγραπτα. Συγχρόνως αλ­λοιώνει κατάφωρα τη θεμέλια λογική -όχι της αντιπροσώπευσης/δημοκρατίας, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, αλλά- του εν ισχύει πολιτεύματος. Εξαιρεί από την «πολιτεία δικαίου» την πολιτική τάξη τοποθετώντας την υπεράνω του νόμου. Η σκανδαλώδης παραγραφή των πάσης φύσεως αδικοπραξιών και καταδολιεύσεων του δημόσιου χώρου από την πολιτική τάξη υπερβαίνει το όριο της συμμοριακής πρόκλησης.