Σε συζητήσεις σχετικά με το αν έπρεπε η χώρα μας να βγει από το ευρώ, προκειμένου να ορθοποδήσει και να επιστρέψει στην ανάπτυξη, η αντίρρησή μου στην έξοδο (παρόλο που χρηματοοικονομικά θεωρούσα απαραίτητη την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα) δεν είχε να κάνει φυσικά με τα συνθηματολογικά «θα καταστραφούμε» (λες και δεν μας κατέστρεψαν τα αποτυχημένα μνημόνια), «δεν θα έχουμε φάρμακα» (λες και τώρα έχουμε ή δεν υπήρξε η ελληνική φαρμακοβιομηχανία ο στόχος του πρώτου μνημονίου), «δεν θα έχουμε βενζίνη» (λες και σήμερα βάζουμε όση βάζαμε προμνημονιακά ή σαν να μην μας απαγόρευσαν οι δανειστές να αγοράζουμε πετρέλαιο από φτηνές αγορές, όπως π.χ. το Ιράν). Η αντίρρησή μου προερχόταν από το φόβο του πολέμου (επικοινωνιακού και οικονομικού) που θα εξαπέλυε εναντίον μας η Γερμανία και τα συνεταιράκια της, προκειμένου να αποτρέψουν και άλλες διαρροές από την ευρωζώνη. Ιδιαίτερα μετά τον αντίστοιχο πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον της Βρετανίας λόγω Brexit.
Διάβασα όμως στο άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, ότι, με τη λήξη του τρίτου μνημονίου, τα γερμανικά μέσα έχουν ήδη εξαπολύσει επίθεση κατά της χώρας μας, με σκοπό να την εμποδίσουν να ορθοποδήσει. Οπότε…;
Οι Γερμανοί ξανάρχονται!
του Μάκη Ανδρονόπουλου
Διάβασα όμως στο άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, ότι, με τη λήξη του τρίτου μνημονίου, τα γερμανικά μέσα έχουν ήδη εξαπολύσει επίθεση κατά της χώρας μας, με σκοπό να την εμποδίσουν να ορθοποδήσει. Οπότε…;
Οι Γερμανοί ξανάρχονται!
του Μάκη Ανδρονόπουλου
Με αφορμή την
ολοκλήρωση του ευρωπαϊκού προγράμματος βοήθειας προς στην Ελλάδα, το Βερολίνο
δια του γερμανικού Τύπου έχει εξαπολύσει μία συστηματική επικοινωνιακή επίθεση
υπονόμευσης ενός θετικού οικονομικού και πολιτικού κλίματος στην Ελλάδα.
Προφανής στόχος του είναι η καθυστέρηση της ελληνικής εξόδου στις αγορές και η
παρεμπόδιση ενός επιτυχούς δανεισμού από αυτές. Η στρατηγική αυτή μοιάζει να
εκπορεύεται από το σύστημα Σόιμπλε και δεν αποκλείεται να προσβλέπει σε μια
πολιτική αλλαγή που θα διασφαλίζει τα γερμανικά στρατηγικά συμφέροντα στην
ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου.
Αλλεπάλληλα
δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου εστιάζουν στους υπαρκτούς αρνητικούς
παράγοντες και σενάρια, παραβλέπουν ότι η «διάσωση» έγινε πρωτίστως για να
καλυφθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες που ήταν εκτεθειμένες στα
ελληνικά ομόλογα. Παραβλέπουν επίσης τα τερατώδη λάθη των προγραμμάτων που
οδήγησαν στην ύφεση την ελληνική οικονομία, στην ανεργία και στην εκθεμελίωση
μεγάλου τμήματος του παραγωγικού ιστού και την ανθρωπιστική κρίση που
προκάλεσαν. Πρόκειται για μια λυσσαλέα προσπάθεια για να μην αποκολληθεί η
Ελλάδα από το γερμανικό άρμα, στόχος που φάνηκε από τη μίζερη ρύθμιση του
χρέους που επέβαλε η Γερμανία.