Tι κοινό έχουν Brexit, ιταλικές και ισπανικές εκλογές;

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανάλυση είναι αυτή του Γιώργου Μητραλιά που αναδημοσιεύω στη συνέχεια. Μια ανάλυση που δίνει μια εξήγηση για όσα συμβαίνουν στα κράτη του δυτικού κόσμου σήμερα, αλλά κάνει και μια πρόταση, η οποία δεν μοιάζει ανέφικτη.

Από πρώτη άποψη, τίποτα δεν φαίνεται να συνδέει το Βρετανικό Brexit με τις ισπανικές βουλευτικές και ιταλικές δημοτικές εκλογές, την πρωτοφανή κρίση και επαπειλούμενη διάλυση του βρετανικού Εργατικού κόμματος με την αμερικανική «κοσμογονία» του Μπέρνι Σάντερς. Τα μεγάλα γεγονότα του καλοκαιριού του σωτηρίου έτους 2016 μοιάζουν να μην υπακούουν σε καμιά «εσωτερική λογική» και να μην μπορούν να ερμηνευθούν παρά μόνο σαν μια ακόμα εκδήλωση αυτού που  περιγράφεται, γενικόλογα και αφηρημένα, ως «κρίση» των καιρών μας! Με άλλα λόγια, πλήρης σύγχυση και φυσικά, τρόμος και αγωνία μπροστά στο άγνωστο…

Οι γνωστοί σε μάς εκβιασμοί, αυτή τη φορά εναντίον των Βρετανών

Για το αυριανό βρετανικό δημοψήφισμα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ντέρμπυ, ενώ οι bookmakers θεωρούν ότι θα επικρατήσει το Bremain. Θεωρώ ότι οι δεύτεροι θα επαληθευτούν, για το λόγο κυρίως ότι τα συμφέροντα που θέλουν τη Βρετανία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τεράστια και διαθέτουν κάθε απαραίτητο μέσο, ώστε να επηρεάσουν τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων. Το παρακάτω άρθρο, αν και σύντομο, είναι αρκετά αποκαλυπτικό για αυτά που ισχύουν μέχρι τώρα, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες. 

Λίγο πριν το βρετανικό δημοψήφισμα και αφού προηγήθηκαν προειδοποιήσεις από τους πάντες, μεταξύ των οποίων από το ΔΝΤ, από την Παγκόσμια Τράπεζα και από τον ΟΟΣΑ, έχουν βγει πλέον τα «μεγάλα πιστόλια» – αφού ο G. Soros, o Rothschild και ολόκληρο το τραπεζικό/επενδυτικό καρτέλ, αναφέρουν τους κινδύνους εξόδου από την ΕΕ για τους φτωχούς!

Ενδιαφέρονται λοιπόν για το τι θα συμβεί στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, τα οποία θέλουν να προστατεύσουν – όπως επίσης τα καθεστωτικά γερμανικά ΜΜΕ, τα οποία παρακαλούν τους Βρετανούς να μη φύγουν (Spiegel).

Προηγήθηκε βέβαια η δολοφονία της νεαρής και αρκετά δραστήριας βουλευτού, η οποία έδωσε μία καλύτερη εικόνα στους ψηφοφόρους, σχετικά με το πού μπορούν να φτάσουν αυτοί που τους παρακαλούν ή που τους απειλούν για το τι μπορούν να πάθουν. Με απλά λόγια τους κατέστησε σαφές ότι, η Ευρώπη είναι μία ερμητικά κλειστή φυλακή, από την οποία δεν επιτρέπεται να αποδράσει κανείς. Εάν το κάνει, τότε θα υποστεί βαριές συνέπειες – έτσι ώστε να μην το τολμήσει καμία άλλη χώρα.

Τι θα μπορούσε να κάνει μια ελληνική κυβέρνηση για το χρέος

Μια σύντομη ανασκόπηση της πορείας προς τη σημερινή καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, καθώς και κάποιες εναλλακτικές κατευθυντήριες γραμμές για έξοδο από την μέγγενη του χρέους περιλαμβάνονται στο άρθρο του Ιάκωβου Ιωάννου, που αναδημοσιεύω* στη συνέχεια.

Η κυβέρνηση, έχοντας συμβιβαστεί με όλα όσα της

ζητήθηκαν, χρησιμοποιεί με μία απίστευτη μαεστρία τον αριστερό μανδύα, για να «συνετίσει» τους Έλληνες – ενώ είναι ανόητος όποιος τη συγκρίνει με αυτήν της δύστυχης Βενεζουέλας
Είναι καλά να μην ξεχνάει κανείς τα γεγονότα που μεσολάβησαν μετά το 2009, έτσι ώστε να κατανοεί πώς έφτασε στα σημερινά αδιέξοδα, πάντοτε μέσα από σκόπιμα ενδιάμεσα αδιέξοδα και συνεχώς με την πλάτη στον τοίχο, μία χώρα που δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να χρεοκοπήσει σε αυτόν τον απελπιστικό βαθμό – παρά τα λάθη που ασφαλώς είχε κάνει στο παρελθόν. Επιγραμματικά τα εξής:

(α) Γεγονός νούμερο ένα είναι πως το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές το 2009 βρήκε μεγάλα ελλείμματα στον προϋπολογισμό, δεν πήρε καθόλου μέτρα (το αντίθετο μάλιστα, αφού αύξησε τις δαπάνες!), διόγκωσε σκόπιμα τα ελλείμματα, διέσυρε την Ελλάδα διεθνώς με αποτέλεσμα να απομονωθεί από τις αγορές, εκβίασε τη Γερμανία φέρνοντας το ΔΝΤ στη Ευρωζώνη, οδήγησε την Ελλάδα στη νεοσυσταθείσα Τρόικα και ψήφισε μόνο του το πρώτο μνημόνιο, χωρίς καν να επιτρέψει ένα δημοψήφισμα – με αποτέλεσμα να καταδικάσει την Ελλάδα σε θάνατο, καθώς επίσης να μεταφέρει τα χρέη της από τους ιδιώτες επενδυτές στα κράτη εταίρους της.

Αύξηση του χρέους θα φέρει ακόμη κι ο «κόφτης» του 15%

Και αυτή η κυβέρνηση φαίνεται να μην έχει διδαχτεί τίποτα από την αφερεγγυότητα των δανειστών και ιδιαίτερα των Γερμανών, τουλάχιστον - αλλά όχι μόνον - όσον αφορά στο θέμα του χρέους. Εκβιάζουν όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις προκειμένου να δεχτούν να εφαρμόσουν τα μέτρα που επιβάλλουν, μέτρα που οδηγούν σε βαθύτερη ύφεση και άρα στο με μεγαλύτερη ευκολία ξεπούλημα, λόγω ανάγκης, κάθε δημόσιου περιουσιακού στοιχείου που τους ενδιαφέρει. Το αντίτιμο που προσφέρουν είναι κυρίως ο μεγαλύτερος δανεισμός με ευρώ, ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε στις υφιστάμενες δανειακές υποχρεώσεις μας, καθώς και η υπόσχεση για διευθέτηση με κάποιο τρόπο του ελληνικού χρέους. Όσον αφορά το δεύτερο αυτό ζήτημα, ο απλός λαός το λέει πολύ χαρακτηριστικά: "το δούλεμα πάει σύννεφο"! Αφού τη μια αναβάλλουν οποιαδήποτε συζήτηση (για δέσμευση ας μην έχουμε καμμιά ελπίδα) για μετά τις προηγούμενες γερμανικές εκλογές, κατόπιν για μετά τις ευρωεκλογές, στη συνέχεια για μετά την πρόσφατη αξιολόγηση, τώρα για μετά τις επόμενες γερμανικές εκλογές και σίγουρα έπεται συνέχεια. Ακόμα και ένα μικρό παιδάκι θα είχε καταλάβει ότι μας δουλεύουν. Αλλά φαίνεται πως η κυβέρνηση δεν έχει φτάσει στην παιδική, αλλά προφανώς διανύει ακόμα την βρεφική ηλικία.
Στο παρακάτω άρθρο ο Λεων.Βατικιώτης αποδεικνύει ότι ο κόφτης που επιβλήθηκε στην κυβέρνηση - λαμβανομένων υπόψη των όρων που τον συνοδεύουν - δεν πρόκειται να ωφελήσει (όχι μόνο την οικονομία, κάτι που είναι τόσο φανερό που δεν χρειάζεται την παραμικρή προσπάθεια να αποδειχτεί) αλλά ούτε και το χρέος, το οποίο, αντίθετα, αναμένεται να αυξηθεί.
Η μόνη ένστασή μου στο παρακάτω άρθρο είναι ότι βασίζεται στην πρόσφατη έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που εκπονήθηκε από το ΔΝΤ, του οποίου οι εκθέσεις στο παρελθόν δεν έχουν δείξει ότι είναι και τόσο αξιόπιστες.

Το άρθρο:
Απανωτά είναι τα πολιτικά χαστούκια που δέχεται ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση στο θέμα του δημόσιου χρέους. Κοινό τους γνώρισμα η αμφισβήτηση των υποτιθέμενων ευεργετικών αποτελεσμάτων των πρόσφατων συμφωνιών της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους, που αποτελούν συνέχεια του Μμημονίου Τσίπρα, τα οποία η κυβέρνηση εξακολουθεί να εμφανίζει ως οριστική λύση του προβλήματος του χρέους. Η κυβέρνηση εξαφανίζει ωστόσο από το πλάνο τρεις παραμέτρους. 

Πρώτο, πως ούτε η απόφαση της 9^ης Μαΐου, ούτε η απόφαση της 24^ης Μαΐου περιλαμβάνουν δέσμευση των πιστωτών για ρύθμιση του χρέους. Εάν κι εφ’ όσον… είναι οι διατυπώσεις που επιλέγουν και κατ’ επανάληψη χρησιμοποιούν στις αποφάσεις. 
Δεύτερο, η κυβέρνηση υποτιμάει τις εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις που θα επιφέρουν στο ΑΕΠ και την πραγματική οικονομία τα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίζει. Δεν είναι δυνατό να αφαιμάζεις από την οικονομία 8,3 δισ. ευρώ και να περιμένεις να αυξηθεί το προϊόν! 
Τρίτο, η κυβέρνηση υπερτιμάει τις ευεργετικές επιπτώσεις που θα έχουν τα μέτρα ανακούφισης που ενδέχεται να λάβουν οι Ευρωπαίοι ακόμη και στην εξυπηρέτηση του χρέους, αφήνοντας προς ώρας κι εμείς εκτός συζήτησης το ύψος του (που ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν παύει να αποτελεί το πιο αξιόπιστο κριτήριο εξέτασής του διαχρονικά και διεθνώς).

Εγκαταλείπουν οι Έλληνες την ελληνική γλώσσα;

«Η υπεράσπιση της Ελληνικής Γλώσσας αποτελεί αγώνα εθνικής αντίστασης», υποστηρίζει ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος, το μεγαλύτερο μέρος συνέντευξης που έχει δώσει στα πλαίσια της εσπερίδας της 20ής Μαίου για την Πρώτη Παγκόσμια Μέρα Ελληνοφωνίας και Ελληνικού Πολιτισμού αναδημοσιεύω στη συνέχεια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γλώσσα μας δέχεται συνεχείς επιθέσεις, όχι τόσο από εξωτερικούς παράγοντες, όσο από εγχώριους. Κάθε υπουργός που αναλαμβάνει τον τομέα της Παιδείας θεωρεί καθήκον του να κάνει επεμβάσεις. Και δυστυχώς κάθε νέα επέμβαση οδηγεί την Παιδεία και συνεπακόλουθα την ελληνική γλώσσα σε χαμηλότερο από πριν επίπεδο.
Και το χειρότερο είναι ότι κάθε επόμενος υπουργός είναι χειρότερος από τον προηγούμενο! 
Στο παρακάτω κείμενο ο Σαράντος Καργάκος, εκτός από τις διαπιστώσεις του για τη δυσμενή εξέλιξη της χρήσης της γλώσσας, παραθέτει και κάποιες προτάσεις.

…Για το ζήτημα της γλώσσας, πάντα θα υπάρχει μία αντιπαράθεση μεταξύ ανθρώ­πων που τη θέλουν στατική και ανθρώπων που τη θέλουν δυ­ναμική. Ως τέτοια, φυσικά, εξελίσσεται και ανανεώνεται.
Κατά την περίοδο που ζήσαμε υπό συνθήκες δουλείας, δεν ήταν δυνατόν να έχουμε στοιχειώδη Παιδεία. Έτσι, η γλώσσα μας άρχισε να αναπτύσσεται άναρχα στο στόμα του λαού και μεθοδευμένα στη γραφίδα και τον λόγο κάποιων λογίων που, είτε βρίσκονταν στο εξωτερικό, είτε στον ελλαδικό οθωμανοκρατούμενο χώρο και πλαισίωναν την Εκκλησία. Έτσι, δια­μορφώθηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ένας τύπος Λογίας.
Πριν από την Απελευθέρωση της Ελλάδος, είχε αρχίσει με­ταξύ των λογίων μια αντιπαράθεση: από τη μία μεριά ήταν οι αρχαϊστές, με επικεφαλής τον Π.Κοδρικά και άλλους, από την άλλη οι οπαδοί της Κοινής Ελληνικής και, στο ενδιάμεσο, βρισκόταν ο Αδαμάντιος Κοραής, ο οποίος έλεγε: «Να ακολουθή­σουμε τη μέση οδό». Με άλλα λόγια, να στηριχθούμε πάνω στην κοινώς λαλουμένη, δηλαδή τη Δημοτική, αλλά να την καθαρί­σουμε από τα ξένα γλωσσικά στοιχεία, τα οποία, κατά κύριο λόγο, ήταν τουρκικά, αρβανίτικα, βλάχικα κ.λπ.
Όταν αρχίζει η Επανάσταση, διαπιστώνουμε ότι τα επίσημα κείμενα των αγωνιστών του ’21 διαθέτουν μια γλωσσική απλό­τητα. Ακολουθούν, δηλαδή, κάποιους κανόνες γραμματικής της Λογίας, αλλά ο λόγος είναι απλός και κατανοητός, όπως απαντάται στα Συντάγματα, τα οποία ψηφίστηκαν σε όλη τη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως.

Γκρίζες ζώνες στη συμφωνία με τους δανειστές (του Στ.Λυγερού)

Παρακολουθώντας διάφορες δηλώσεις ξένων αξιωματούχων της πλευράς των δανειστών, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι τα μέτρα που συνόδεψαν την πρόσφατη αξιολόγηση ήταν το "χαλαρό" κομμάτι των απαιτήσεων των δανειστών. Το γνωστό βάρβαρο κομμάτι μέτρων (και μη ρωτήσει κανείς "πόσο πιο βάρβαρο;", γιατί η εφευρετικότητα των "εταίρων" μας δεν γνωρίζει σύνορα) μας το φυλάνε για μετά την ολοκλήρωση του βρετανικού δημοψηφίσματος.
Αυτό και άλλα πολλά (όπως π.χ. η ασυνέπεια που χαρακτηρίζει τους δανειστές) συνάγονται από την ανάλυση των τελευταίων εξελίξεων που περιέχονται στο πιο πρόσφατο άρθρο του κ. Σταύρου Λυγερού (Πρώτο Θέμα, 29-5-2016) που αναδημοσιεύω στη συνέχεια. 

«Δεν πρόκειται για συμφωνία. Πρόκειται για εκεχειρία». Το σχόλιο ανήκει σε παράγοντα της Κομισιόν και αφορά τη διελκυστίνδα ανάμεσα στην Ευρωζώνη και στο ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος: «Το Ταμείο δεν ήθελε να αναλάβει το πολιτικό κόστος να προκαλέσει αδιέξοδο. Να εξωθήσει την Ελλάδα σε πιστωτικό γεγονός (χρεοκοπία) και να πυροδοτήσει το κλίμα στην ΕΕ ενόψει του βρετανικού δημοψηφίσματος. Γι’ αυτό και τώρα έκανε ένα βήμα πίσω. Η σύγκρουση μετατίθεται στον επόμενο γύρο και μάλιστα με δυσμενείς όρους για το Βερολίνο. Η συζήτηση για το ελληνικό χρέος θα γίνει με βάση τη μελέτη για τη βιωσιμότητά του που θα εκπονήσει το ΔΝΤ. Ο Σόιμπλε κέρδισε χρόνο, αλλά προοπτικά δεν μπορεί να ξεφύγει από την αντίφασή του: θέλει τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά όχι την προϋπόθεση γι’ αυτό, που είναι η ελάφρυνση του χρέους».
Προφανώς, η κυβέρνηση θα προτιμούσε να καθαρίσει ο ορίζοντας όσον αφορά την αναδιάρθρωση του χρέους. Μία τέτοια απόφαση θα ήταν ισχυρό όπλο στα χέρια του Τσίπρα για να εξισορροπήσει τη διάχυτη κοινωνική οργή από τα πρόσφατα επώδυνα μέτρα. Το παιχνίδι για το ελληνικό χρέος, όμως, παίζεται πάνω από το κεφάλι της Αθήνας. Εκτός αυτού έχει και άλλα ζόρια.