Από αυτό το έργο αντιγράφω σχετικό απόσπασμα (Τίμαιος, μετάφραση Βασίλη Κάλφα, Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
Όταν
ο πατέρας του σύμπαντος είδε το δημιούργημά του να κινείται και να ζει — ένας
ναός των αιωνίων θεών — ευχαριστήθηκε και, μέσα στη χαρά του, σκέφτηκε να το
κάνει ακόμη πιο όμοιο με το υπόδειγμα. Καθώς λοιπόν το Υπόδειγμα είναι έμβιο ον
με αιώνια ύπαρξη επιχείρησε να προσδώσει και στο σύμπαν την ανάλογη ιδιότητα. Η
αιώνια φύση του προτύπου Έμβιου Όντος ήταν αδύνατον να μεταφερθεί αυτούσια στο γεννημένο
σύμπαν. Σκέφτηκε επομένως να δημιουργήσει κάποια κινητή εικόνα
της αιωνιότητας. Ενώ λοιπόν έβαζε τάξη στον ουρανό, έφτιαξε και τη ρυθμικά
κινούμενη αιώνια εικόνα της ακίνητης στην ενότητά της αιωνιότητας – το
δημιούργημα που έχουμε ονομάσει χρόνο.
Οι ημέρες και οι νύχτες, οι μήνες και τα έτη δεν υπήρχαν πριν από τη γέννηση του ουρανού. Τα σχεδίασε ο Δημιουργός ενώ προχωρούσε στην οργάνωση του ουρανού, και αποτελούν μέρη του χρόνου. Από την άλλη, το παρελθόν και το μέλλον είναι είδη του χρόνου, έχουν δημιουργηθεί, και είναι σφάλμα να τα αποδίδουμε, χωρίς σκέψη, στο αιώνιο Ον. Γιατί λέμε ότι «ήταν, είναι και θα είναι», ενώ το μόνο που αληθώς μπορούμε να ισχυριστούμε είναι ότι «είναι». Το «ήταν» και το «θα είναι» πρέπει να λέγονται για το γίγνεσθαι που εκτυλίσσεται μέσα στον χρόνο — γιατί και τα δύο συνιστούν κινήσεις. Όμως αυτό που είναι πάντοτε αμετάβλητο και ακίνητο δεν αρμόζει να γίνεται στο πέρασμα του χρόνου πρεσβύτερο ή νεότερο· ούτε είναι σωστό να λέμε γι’ αυτό ότι κάποτε είχε γίνει ή έγινε, ή ότι στο μέλλον θα γίνει και, γενικά, να του αποδίδουμε κάποιες από τις ιδιότητες που το γίγνεσθαι προσάπτει στα μεταβλητά αντικείμενα των αισθήσεων. Γιατί όλα δεν είναι παρά είδη του χρόνου — του χρόνου που μιμείται την αιωνιότητα και κινείται ρυθμικά σε κύκλους. Ας προσθέσουμε ότι χρησιμοποιούμε ανακριβώς και εκφράσεις όπως «το γεγονός είναι γεγονός», «το μεταβαλλόμενο είναι μεταβαλλόμενο», «το μελλοντικό είναι μελλοντικό», «το μη ον είναι μη ον».
