Κοινοβούλιο: Κερκίς χειροκροτητῶν

Ο Μανώλης Κοττάκης είναι από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που "ανήκουν" στην συντηρητική παράταξη, αλλά δεν διστάζουν να κάνουν κριτική στο κόμμα που ηγείται του χώρου αυτού.

Αν και δεν ανήκω σε αυτόν τον χώρο (σε κανέναν χώρο, βασικά), διαβάζω συχνά με ενδιαφέρον τις αναλύσεις του.

Το άρθρο που αναδημοσιεύω από την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, μπορεί να είναι της προηγούμενης εβδομάδας, αναφερόμενο στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή στον απόηχο της μελέτης Τσιόδρα-Λύτρα, αλλά παραμένει επίκαιρο επειδή αποτυπώνει εύστοχα την εικόνα που παρουσιάζουν οι "εκπρόσωποι" του Λαού και οι ηγέτες τους κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων στον υποτιθέμενο Ναό της Δημοκρατίας. 

Τοῦ Μανώλη Κοττάκη

 Στήν πυρά ἡ ἐπιστήμη καί τά βιογραφικά – Ὁ Πρωθυπουργός ἀπαξίωσε τόν Σωτήρη Τσιόδρα ὑποβιβάζοντάς τον σέ κύριο «κανένα»

Η KOINOBOYΛΕΥΤΙΚΗ ἀναμέτρησις Κυβερνήσεως – ἀντιπολιτεύσεως γιά τόν προϋπολογισμό κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας οἱ βουλευτές τῆς πλειοψηφίας καί τῆς μειοψηφίας χειροκροτοῦσαν μέ πάθος ὀπαδοῦ τόν Πρωθυπουργό καί τόν ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως, κατέδειξε μέ σαφήνεια σέ τί εἴδους ἐκλογές ὁδηγούμαστε καί μέ ποιά διακυβεύματα: ἐκλογές ἀκραίας πόλωσης μεταξύ τῶν κυρίων Μητσοτάκη – Τσίπρα μέ διακυβεύματα τήν σταθερότητα καί τήν κοινωνική δικαιοσύνη. Ἄν καί τό σύστημα τῶν δημοσκοπήσεων κάνει φιλότιμες προσπάθειες νά παρεμβάλλει τόν Πρόεδρο τοῦ ΠΑΣΟΚ Νῖκο Ἀνδρουλάκη ὡς σφῆνα μεταξύ τῶν κυρίων Μητσοτάκη καί Τσίπρα, οἱ πρῶτες ἐνδείξεις γιά τόν «νέο παίκτη» εἶναι ἀπογοητευτικές. Τό ΠΑΣΟΚ εἶχε μεγάλη «τρῦπα» στήν κοινοβουλευτική του ἐκπροσώπηση ἐπί τριήμερο, τά ἀνακλαστικά του στήν ὑπόθεση Τσιόδρα ἦταν πολύ χαμηλά, ἐνῶ ὁ Νῖκος Ἀνδρουλάκης ἦταν ἀμήχανος στίς συνεντεύξεις καί τίς τοποθετήσεις του. Μέχρι νά ἐγκλιματιστεῖ στό ἑλληνικό πολιτικό περιβάλλον ὁ Τσίπρας θά ἔχει μεταφέρει ὅλη τήν ἀντιπαράθεση στήν Βουλή. Ἀπό ἐκεῖ πού λείπει. Ἡ ὁμιλία Ἀνδρουλάκη στήν αἴθουσα γερουσίας γιά νά ἔχει κοινοβουλευτικό τηλεοπτικό πλάνο γιά τά δελτία εἰδήσεων, ἐλάχιστα βοήθησε.

Τούτων δοθέντων, ἔχει σημασία ἡ ἀποτίμηση τῆς κοινοβουλευτικῆς μάχης μεταξύ τῶν κυρίων Μητσοτάκη – Τσίπρα τῆς πρώτης στήν ὁποία ἡ ΝΔ εἶχε πρόβλημα λόγῳ τῆς ὑπόθεσης Τσιόδρα. Τῆς πρώτης πού ἡ ΝΔ βρέθηκε ἀρχικῶς σέ ἄμυνα. Ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως ἐκμεταλλεύτηκε τίς κυβερνητικές παλινωδίες σχετικῶς μέ τόν τελικό ἀποδέκτη τῆς ἐκθέσεως ἀλλά καί παλαιότερη διατύπωσή του γιά τίς νοσηλεῖες ἐκτός ΜΕΘ, καί ἐπιτέθηκε μέ δριμύτητα στήν Κυβέρνηση σέ τρεῖς ἄξονες: ΕΣΥ, μεσαία τάξη, σχέσεις μέ συμφέροντα καί διαπλοκή. Χρησιμοποιῶντας διαρκῶς τό ρῆμα «ντιλάρω» καί τήν ὑπόθεση Τσιόδρα, ὁ κ. Τσίπρας ἐπιχείρησε νά πλήξει τήν ἀξιοπιστία τοῦ Πρωθυπουργοῦ καί νά συσπειρώσει τό κομματικό του ἀκροατήριο . Μέ κορυφαία στιγμή τό αἴτημα γιά «ἐκλογές». Ἄν κρίνει κανείς ἀπό τίς ἀντιδράσεις κερκίδας τῆς συνήθως νωθρῆς κοινοβουλευτικῆς του ὁμάδος, ὁ στόχος του μᾶλλον ἐπετεύχθη: ἡ αὔξηση τῆς συσπείρωσης τῶν κοινωνικῶς ἀδύναμων στρωμάτων γύρω ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ εἰς βάρος τοῦ τραγικῶς ἀπόντος ΠΑΣΟΚ τό ὁποῖο δέν εἶχε κοινοβουλευτικές ἐφεδρεῖες γιά νά σταθεῖ.

ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ

Ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη της θεωρίας του συμβολισμού συνίσταται στην αντιπαράθεση του συμβολικού με το ιστορικό γεγονός. Ξεκινώντας από τη θέση πως υπάρχουν σύμβολα που κινούνται μόνο μέσα στη συμβολική τους διάρθρωση, υποτίθεται, λανθασμένα, πως σε όλα ή σχεδόν όλα τα υπερβατικά συμβάντα που παρουσιάζονται ταυτοχρόνως σαν ιστορικά και συμβολικά μαζί μπορεί να πρόκειται για μια απλή μεταμόρφωση του συμβολικού υλικού σε μυθολογικό κι από εκεί σε ιστορικό.

Ενάντια σ’ αυτό το λάθος αντιδρούν οι πιο γνωστοί ιστορικοί. Ο Μιρσέα Ελιάντε βεβαιώνει πως «οι δύο θέσεις δεν είναι παρά φαινομενικά μόνο ασυμβίβαστες..., Ο συμβολισμός προσθέτει μια νέα διάσταση σ’ ένα αντικείμενο ή μια πράξη, χωρίς μ’ αυτό να παραβιάζει την άμεση ή “ιστορική” του αξία: Όταν εφαρμόζεται σ’ ένα αντικείμενο ή σε μία πράξη, τα μετατρέπει σε “ανοιχτά γεγονότα”». Σ’ αυτή την θέση βλέπουμε καθαρά ριζωμένη τη διαφορά ανάμεσα στο ιστορικό και στο συμβολικό, καθώς επίσης και την πάντα ενυπάρχουσα πιθανότητα μιας γέφυρας που θα μπορέσει να ενώσει αυτές τις δύο μορφές της πραγματικότητας. Ο σκεπτικισμός που υπαινίσσεται ελαφρώς ο εν λόγω καθηγητής, οφείλεται προφανώς στην επιστημονική του εκπαίδευση, σε μια εποχή που η επιστήμη, εξειδικευμένη στην ανάλυση, έχει να επιδείξει αξιοθαύμαστα αποτελέσματα στην περιοχή του πραγματικού, αλλά δεν της είναι δυνατόν να συλλάβει την ολότητα σαν ένα οργανικό σύνολο, δηλαδή, σαν μία «πολλαπλότητα στην ενότητά της» μιας κατάστασης που η άρνησή της έχει σωστά τοποθετηθεί από τον Μάρτιν Μπούμπερ, όταν λέει ότι ο κόσμος σήμερα στερείται της εικόνας του, γιατί αυτή μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσα από μια παγκόσμια σύνθεση γνώσεων. 

Πολύ συχνά συναντάμε την τάση πως η παραδοχή της συμβολικής έννοιας απορρίπτει αναγκαστικά την σημασιολογική και την ιστορική - μια τέτοια αντίληψη πηγάζει από άγνοια του νόμου των ανταποκρίσεων, που αποτελεί θεμέλιο κάθε συμβολισμού και που κάτω απ’ αυτόν όλα τα πράγματα, ξεκινώντας ουσιαστικά από μια μεταφυσική αρχή που είναι η πηγή της πραγματικότητάς του, μεταφράζει και εκφράζει αυτή την αρχή με ένα δικό του τρόπο και στο δικό του επίπεδο ύπαρξης, έτσι που, από το ένα επίπεδο στο άλλο, όλα τα πράγματα ανταποκρίνονται και ενώνονται για να συμπέσουν στην ολική παγκόσμια αρμονία.