Πώς πέρασε ο έλεγχος των δημοσίων εσόδων στους δανειστές

Είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό το παρακάτω άρθρο της Νάντιας Βαλαβάνη, στο οποίο εξηγείται πώς αφαιρείται ένα ακόμα μέσον που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μελλοντικά από μια κυβέρνηση αποφασισμένη να ξεφύγει από την κατ'εξακολούθηση εφαρμοζόμενη μνημονιακή υφεσιακή πολιτική: τα δημόσια έσοδα.
Η Ν.Βαλαβάνη ήταν από τα ελάχιστα στελέχη της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως επιτυχημένα, αφού κατόρθωσε, κατά τη διάρκεια της θητείας της ως υπουργού, να φέρει χρήμα στα δημόσια ταμεία, γεγονός που είχε εξοργήσει τους δανειστές. Και σίγουρα, αυτός ήταν ο λόγος που το σύστημα της επιτέθηκε σφοδρά για να την δυσφημίσει εμπλέκοντας μάλιστα στο βρώμικο παιχνίδι του και την μητέρα της. Από το παρακάτω κείμενο διαφαίνεται επίσης η αφαίρεση αρμοδιοτήτων από τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών, γεγονός που είχε ωθήσει τον τότε ΥΠΟΙΚ Γ.Βαρουφάκη να εκπονήσει σχέδιο με σκοπό να aνακτήσει  όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των εν λόγω αρμοδιοτήτων. Και φυσικά, το Σύστημα επιτέθηκε και εναντίον του με σφοδρότητα καταφέρνοντας να τον απομακρύνει από την κυβέρνηση, καθώς και να τον δυσφημίσει στα μάτια των - όσων - απληροφόρητων πολιτών.
Σε αυτή την επιθυμία πληροφόρησης ανταποκρίνεται η αναδημοσίευση το άρθρου αυτού που περιγράφει τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι "δανειστές" για να αποκτήσουν την πλήρη διαχείριση των δημοσίων εσόδων του ελληνικού κράτους.   

H απαγωγή των δημοσίων εσόδων

Στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε, ρυθμίζεται η πλήρης ανεξαρτοποίηση της ΓΓΔΕ (Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων) από το Υπουργείο Οικονομικών και την κυβέρνηση μέσω μετατροπής της σε «ανεξάρτητη διοικητική αρχή», ονόματι Α.Α.Δ.Ε. (Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων). Όπως «διευκρινίζεται» στην Αιτιολογική Έκθεση, για τη σύσταση της νέας «Αρχής» ακολουθείται «εν μέρει η τυπολογία των ρυθμίσεων των συνταγματικά κατοχυρωμένων ανεξάρτητων διοικητικών αρχών και εν μέρει η τυπολογία νεότερων νομοθετικών κειμένων, με τα οποία έχουν συσταθεί ανεξάρτητες, μη συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές». Πολύ χαρακτηριστικά, στη συνοδεύουσα «Έκθεση Αξιολόγησης Συνεπειών Ρυθμίσεων», η απάντηση στο τυποποιημένο ερώτημα «Αναφέρατε το πλαίσιο διατάξεων του Συντάγματος στο οποίο ενδεχομένως εντάσσεται η προτεινόμενη ρύθμιση», είναι κενή.

2012: Η ΓΓΔΕ αποκτά διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια

Η αλήθεια είναι ότι η κρατική κυριαρχία ξεκινάει από τον έλεγχο των δημοσίων εσόδων: Χωρίς αυτόν, είναι αδύνατη η άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής. Γι’ αυτό και οι δανειστές δεν αρκέστηκαν στον έλεγχο της δημοσιονομικής πολιτικής μέσω των μνημονιακών «προγραμμάτων», που τίναξαν στον αέρα τη ζωή των ανθρώπων και τη χώρα. Ήδη από το 2012 δρομολόγησαν τη σταδιακή «αποξένωση» του ελληνικού κράτους από τον μηχανισμό συλλογής των δημοσίων εσόδων δημιουργώντας τη ΓΓΔΕ, ένα υβρίδιο «δημόσιου-ιδιωτικού», σύμφωνα με τις προχωρημένες απόψεις του πρώτου Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων. Η ΓΓΔΕ απέκτησε οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια, ενώ ο/η Γενικός Γραμματέας της συγκέντρωσε νομοθετικά σχεδόν όλες τις αρμοδιότητες για τα έσοδα του Υπουργού Οικονομικών, πλην της άμεσης νομοθέτησης.

Οι αγώνες των πολιτικών και οικονομικών ελίτ για κυριαρχία

Από το ενδιαφέρον αλλά μακροσκελές άρθρο του καθηγητή Σωτήρη Αμάραντου με τίτλο "Οι αγώνες των ελίτ για κυριαρχία και η επιβεβλημένη δημοκρατική απάντηση" διαλέγω τα κεφάλαια με τίτλους "Το Ελληνικό Πρόβλημα" και "Η Δημοκρατική Απάντηση" που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω της κατάστασης που βιώνουμε διαχρονικά στη χώρα μας.

Το ελληνικό πρόβλημα

Το ελληνικό κράτος είναι ο κεντρικός μηχανισμός μέσα από τον οποίο ασκούν διαχρονικά ηγεμονία, οι διάφορες εγχώριες πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Παραδομένες σε μία άνευ λογικής εκμετάλλευση αυτής της ηγεμονίας, δεν δίστασαν να υπονομεύσουν ακόμη και τον ίδιο τον μηχανισμό από τον οποίο αντλούσαν τα προνόμιά τους, δηλαδή το κράτος, το οποίο ξεπέρασε τα συνήθη διεθνή (καπιταλιστικά και μη δημοκρατικά) «όρια» χρεοκοπίας, διαφθοράς και αναξιοκρατίας. 

Η οικονομική κρίση ως πνευματικό πρόβλημα

Μια διαφορετική διάσταση της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει στο παρακάτω άρθρο του ο Δρ Φιλοσοφίας Δημ.Μπαλτάς ξεφεύγοντας από την υλική διάσταση του προβλήματος.
Να σημειώσω μόνο - με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό - ότι το άρθρο γράφτηκε στις αρχές του 2009, ένα χρόνο περίπου πριν αρχίσει η περιπέτειά μας με τα μνημόνια.

Η σημερινή οικονομική κρίση δεν είναι ένα πρωτοφανές γεγονός. Είναι ίσως πιο τραγικό, επειδή ο άνθρωπος, ύστερα από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, πίστεψε ότι δημιούργησε ένα κόσμο διαρκούς αναπτύξεως, οικονομικής σταθερότητας, κοινωνικής ισορροπίας και πολιτικής ειλικρίνειας.

Στην παρούσα αναφορά θα φανεί ότι η οικονομική κρίση σήμερα, όπως και άλλοτε, δεν είναι πρόβλημα της οικονομίας, καθ’ όσον η πολιτική κρίση δεν είναι απλώς και μόνον πρόβλημα της πολιτικής. Αντιθέτως αποτελούν προβλήματα του πνεύματος, άλυτα μέχρι σήμερα, παρά την τεχνολογική ανάπτυξη που έχει συντελεσθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Επιπλέον θα επιχειρηθεί να προσδιορισθεί ποιά είναι η δέουσα συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στην σημερινή οικονομική κρίση.

Η διάλυση της Ε.Ε. αποτελεί επιλογή της… Ευρώπης;

Μια διαφορετική αλλά ενδιαφέρουσα ανάλυση για το μέλλον της Ευρώπης κάνει στο παρακάτω άρθρο του ο ειδικός στα γεωπολιτικά Κων.Γρίβας. Πού στοχεύει η Τουρκία; Ποιες είναι οι προθέσεις των ευρωπαίων "εταίρων" μας; Τι μπορεί να προσδοκά η χώρα μας με βάση τα τεκταινόμενα στην περιοχή της Μεσογείου; Είναι μερικά από τα θέματα που θίγει αυτό το άρθρο.

...Με τη διάλυση της «ενιαίας» Ευρώπης σε μερικά χρόνια, η Τουρκία ευελπιστεί πως μπορεί να εξελιχθεί στην πιο ισχυρή χώρα, σε ένα γεωσύστημα το οποίο θα ξεκινά από τις ακτές της Μάγχης και θα καταλήγει στο Πακιστάν, ευρισκόμενη μάλιστα στο κέντρο αυτού του γεωσυστήματος. Έτσι, φιλοδοξεί να λειτουργήσει μέσα στον διαμορφούμενο πολυπολικό κόσμο ως μια ημι-παγκόσμια δύναμη και όχι απλώς ως περιφερειακή. Διαμορφώνοντας αυτό το γεωσύστημα της (αποδομημένης) Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, στο κέντρο του οποίου θα βρίσκεται εκείνη, περιορίζει αυτομάτως τις προοπτικές των άμεσων ανταγωνιστών της, Ιράν και Αιγύπτου, να εξελιχθούν σε τοπικές υπερδυνάμεις, δεδομένου ότι οι χώρες αυτές βρίσκονται στην περιφέρεια τού εν λόγω γεωσυστήματος.
Στη λογική αυτή εντάσσεται και η εκ νέου προώθηση της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας από τους Ερντογάν και Νταβούτογλου, τη στιγμή που όλα έδειχναν πως αυτό το θέμα είχε πια τελειώσει για την Άγκυρα και η ίδια δεν ήθελε αυτήν την εξέλιξη.

Σκλήρυνση του «Δόγματος του Σοκ» από το ΔΝΤ

To ΔΝΤ θεωρεί σίγουρο ότι με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου δεν θα επιτευχθούν οι στόχοι που προβλέπει γι'αυτό ζητάει και κάβα μέτρων. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το λόγο. Έχει λεχθεί από πολλές πλευρές ότι, η πολιτική που επιβάλλει, οδηγεί με σιγουριά σε ύφεση. Οπότε, θα πρέπει να υποθέσουμε είτε ότι για τα προγράμματά του χρησιμοποιεί μανάβηδες αντί για οικονομολόγους είτε ότι στόχος του δεν είναι η σωτηρία της χώρας μας (όπως άλλωστε δεν έσωσε την οικονομία καμιάς χώρας που έπεσε στην ανάγκη του).
Ως λαός ατυχήσαμε να μην μπορούμε να βρούμε μια κυβέρνηση που να μπορεί να σηκώσει ανάστημα και να αντιπροτείνει ρεαλιστικούς τρόπους εξόδου από την κρίση. Τα μέτρα του 3ου μνημονίου που ψήφισαν χθες οι βουλευτές και αυτής της κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν τη χώρα τόσο πίσω, που θα περάσουν αρκετές γενιές Ελλήνων μέχρι να μπορέσει να θεωρηθεί ξανά πολιτισμένη χώρα. Γιατί, όσες αντιρρήσεις και να φέρει κάποιος για τα μειονεκτήματα και τις ελλείψεις που χαρακτήριζαν τη λειτουργία του ελληνικού κράτους (και ποιο κράτος, άλλωστε, λειτουργεί άψογα;), η χώρα μας ανήκε στην ομάδα των πολιτισμένων χωρών.
Με το παρακάτω άρθρο του ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης* αποδεικνύει ότι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί μια ομαλή συνέχεια των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ & ΣΙΑ εφαρμόζοντας και αυτή το Δόγμα του Σοκ με αξιοσημείωτη συνέπεια.

Στα τέλη του 2010 είχε κυκλοφορήσει στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein) με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό Μίλτον Φρίντμαν (Milton Friedman).
To «Δόγμα του Σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες».
Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει κάποια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.

Το όνειρο ενός γελοίου

Αν και πολλοί θα ξεγελαστούν από τον τίτλο του σημερινού σημειώματος, νομίζοντας ότι αναφέρεται σε κάποιον πολιτικό (από τους πολλούς που θα ταίριαζε ο χαρακτηρισμός), η αλήθεια είναι ότι αφορά το ομότιτλο έργο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι.
Αυτές τις μέρες αποφάσισα να ξεφύγω από την ενημέρωση στις πολιτικές εξελίξεις και να ολοκληρώσω την ανάγνωση βιβλίων που είχα ξεκινήσει να διαβάζω. Ανάμεσα σε αυτά διάβασα και το ολιγοσέλιδο διήγημα του ρώσου συγγραφέα με τον τίτλο "Το όνειρο ενός γελοίου".
Δεν θα κάνω ανάλυση, αφού δεν είμαι ειδικός· άλλωστε πιστεύω ότι τα λογοτεχνικά - όπως και τα άλλα έργα τέχνης - τα νιώθεις και πως χάνουν από την προσπάθεια περιγραφής τους με λέξεις.
Από αυτό, λοιπόν, το ανάγνωσμα διάλεξα τα πιο χαρακτηριστικά σημεία και πιστεύω πως οι αναγνώστες αυτού του blog θα καταλάβουν το λόγο που διάλεξα να μεταφέρω το συγκεκριμένο τμήμα του λογοτεχνικού αυτού έργου.

 

...Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα σ' αυτή την άλλη γης, μέσα στο εκθαμβωτικό φως μιας ηλιόλουστης μέρας, όμορφης σαν τον παράδεισο. Μου φαινότανε σα να βρισκόμουν σ' ένα από κείνα τα νησάκια του ελληνικού αρχιπελάγους της γης μας∙ ή κάπου αλλού στα ερείπια μιας ηπείρου κοντά στο αρχιπέλαγος.

Σ' εκείνα τα μέρη, όλα ήτανε ακριβώς όπως και σε μας, κι όμως όλα ακτινοβολούσανε με μια σοβαρή κι επίσημη χαρά, που έφτανε ως το υπέροχο. Μια σμαραγδένια θάλασσα έσκαζε απαλά στην ακρογιαλιά, χαϊδεύοντάς την με φανερή, σαρκική και σχεδόν συνειδητή αγάπη. Δέντρα με θαυμαστά κλωνάρια ορθώνονταν μ' όλο τον οργιώδη χυμό τους και τ' αναρίθμητα φυλλαράκια τους, κι είμαι βέβαιος πως με χαιρετούσανε με το γλυκό τους θρόισμα και μοιάζανε σα να ψιθυρίζανε ερωτόλογα. Το λιβάδι αστραφτοκοπούσε με τη φλογερή και χυμώδη άνθησή του. Τα πουλιά σκίζανε σμήνη ‐ σμήνη τον αέρα, κι έρχονταν άφοβα ν' ακουμπήσουνε στους ώμους και στα χέρια μου με χαρούμενα φτεροκοπήματα…

Ύστερα, είδα επιτέλους και τους κατοίκους αυτής της μακάριας γης. Ήρθανε μόνοι τους κοντά μου, με περιτριγύρισαν και με φιλούσαν. Παιδιά του ήλιου, παιδιά του ήλιου τους — ω! τι ωραίοι που ήταν! Ποτές στη γης μας δεν είχα δει τόση ομορφιά στον άνθρωπο! Μόνο στα παιδιά μας, και μάλιστα στα πρώτα παιδικά τους χρόνια, μπορούσες να διακρίνεις κάτι σα μια μακρινή ανταύγεια, μα πολύ εξασθενημένη, αυτής της ομορφιάς. Τα μάτια αυτών των μακάρων λάμπανε ολοκάθαρα. Τα πρόσωπά τους ακτινοβολούσαν τη σοφία και τη συνείδηση, μια συνείδηση που είχε φτάσει στην υπέρτατη γαλήνη, όμως, αυτά τα πρόσωπα μένανε χαρούμενα και μια παιδιάστικη χαρά αντηχούσε μέσα στα λόγια και στη φωνή αυτών των όντων!

Ω! τα είχα καταλάβει όλα, όλα, από την πρώτη ματιά! Εδώ ήταν η γης, προτού την μολύνει το προπατορικό αμάρτημα: οι κάτοικοί της, μια και δεν ξέρανε το κακό, ζούσανε στον ίδιο εκείνο παράδεισο όπου, σύμφωνα με τις παραδόσεις της ανθρωπότητας, είχανε ζήσει κι οι ένοχοι προπάτορές μας, με μόνη τη διαφορά πως εδώ η γης ήτανε παντού ένας και ο αυτός παράδεισος. Αυτοί οι άνθρωποι με το χαρούμενο χαμόγελο με περιτριγυρίζανε και μου χάριζαν άφθονα χάδια. Με πήγανε στα σπίτια τους και όλοι τους θέλανε να με ξεκουράσουν. Δε μου κάναν ερωτήσεις∙ φαίνονταν πως τα ξέρανε όλα, και μόνο ένα πράγμα θέλανε: να διώξουνε το γρηγορότερο αυτή την οδύνη που ήτανε χαραγμένη πάνω στα χαρακτηριστικά μου.