Άσπρος Καπνός... του Στ.Λυγερού

O κ. Σταύρος Λυγερός αποτελεί μια από τις λίγες οάσεις στην έρημο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Μπορεί και βλέπει τα πράγματα όπως είναι, γι'αυτό αξίζει να ακούμε/διαβάζουμε την άποψή του. Να τι πιστεύει για την απόφαση του Eurogroup της περασμένης Δευτέρας 26/11.

ΑΣΠΡΟΣ ΚΑΠΝΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΥΣΤΑΘΗΣ ΛΥΣΗ

Όπως αναμενόταν, η Σύνοδος του Eurogroup της περασμένης Δευτέρας κατέληξε σ' ένα συμβιβασμό. Η αντίθεση ανάμεσα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην Ευρωζώνη για τη βιωσιμότη­τα, και πιο συγκεκριμένα για την αναδιάρθρω­ση του ελληνικού δημόσιου χρέους, φαίνεται πως γεφυρώθηκε με την αποδοχή της εκτί­μησης ότι το ύψος του το 2020 θα είναι 124% του ΑΕΠ. Όπως είχε προαναγγελθεί, ο στόχος θα επιτευχθεί με μείωση του επιτοκίου των δανείων προς τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης, με επιστροφή των κερδών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τα ελληνικά ομό­λογα και με επαναγορά από τη δευτερογενή αγορά των νέων ελληνικών ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών.

Editorial του τεύχους 68 του Nexus

 Παραθέτω ως τροφή για σκέψη το editorial  του Στάμου Στίνη από το Nexus Νοεμβρίου 2012:

Μεγάλη εντύπωση, αλλά και ιδιαίτερο ερευνητικό εν­διαφέρον έχει προκαλέσει σε διεθνείς πολιτικούς και κοινωνικούς αναλυτές, που κινούνται εκτός θυλάκων του κατεστημένου, το φαινόμενο του «ελληνικού μαζοχισμού» που φανερά εκδηλώνεται τα δύο τελευταία χρόνια, - και ιδιαί­τερα το τελευταίο εξάμηνο. Αναφέρομαι στην εντελώς «παρά­λογη» και αψυχολόγητη παθητικότητα και στωικότητα, με την οποία ή πλειοψηφία των Ελλήνων δείχνει να υπομένει στην πράξη -ασχέτως τού πώς εκτονώνεται λεκτικά ή φαντασιακά- την τεράστιας κλίμακας καταστροφή που συντελείται σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς της.

EV προκειμένω, πέρα από το καθαρά ερευνητικό ενδιαφέ­ρον, μία σειρά από συνειδητοποιημένοι πολιτικά κύκλοι του εξωτερικού με τους οποίους επικοινωνώ, μου εκφράζουν ανοι­χτά την ανησυχία τους γι’ αυτό το φαινόμενο, όχι μόνο από εύ­λογη ευαισθησία και αίσθημα αλληλεγγύης προς τους «χειμα­ζόμενους» Έλληνες, αλλά επειδή κυρίως φοβούνται για το τι θα γίνει όταν έρθει και η δική τους σειρά...

Εάν τελικά έχουμε να κάνουμε με ένα κορυφαίο πείραμα κοινωνικής μηχανικής, μου λένε, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Γιατί εάν το «πειραματόζωο Ελλάδα» αναδείξει νέες, προηγμένες μεθόδους ελέγχου της συνείδησης και χειραγώγησης των πολιτών, τότε, αργά ή γρήγορα, η διεθνής ελίτ θα σπεύσει να τους εφαρμόσει σε ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο. Εάν οι πάντοτε θεωρούμενοι ως κατ’ εξοχήν «ανυπότακτοι» 'Ελληνες πέσουν και καταπιούν τελικά το «μπλε χάπι» του νεοταξικού matrix, ποιος άλλος ευρωπαϊκός ή αμερικανικός λαός θα κα­ταφέρει να γλυτώσει; Γι’ αυτό και η σημερινή «μάχη της Ελλά­δας» είναι όχι μόνο ανάλογης, αλλά πολύ μεγαλύτερης στρα­τηγικά σημασίας από αυτή της «μάχης της Κρήτης» κατά το Β’ Π.Π.! Εάν, τότε, η καθυστέρηση της εφαρμογής των σχεδίων του Άξονα άλλαξε καθοριστικά τον ρου της Ιστορίας, τώρα μια ματαίωση της ελληνικής υποδούλωσης στο παγκόσμιο χρηματιστικό σύστημα, θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τα σχέδια των επικυρίαρχων, Καθώς η «ελληνική αντίσταση» θα μεταλα­μπαδευόταν σε μια σειρά από άλλες Δυτικές κοινωνίες που ήδη νιώθουν την καυτή ανάσα των αγορών να κοντοζυγώνει στο σβέρκο τους.

Διαμάχη δύο ομάδων πολιτικών

Σήμερα δεν έχουμε στη χώρα μας διαμάχη μεταξύ κομμάτων, αλλά διαμάχη ανάμεσα σε δύο ομάδες πολιτικών. Η μια ομάδα προτάσσει την ευημερία των αριθμών και η άλλη την ευημερία των πολιτών.

Το βασικό όπλο αυτών που απαρτίζουν την πρώτη ομάδα προκειμένου να απαξιώσουν αυτούς που αποτελούν τη δεύτερη είναι ο χαρακτηρισμός τους σαν λαϊκιστές.