Πολιτική ανασκόπηση του 2015 και εξελίξεις το 2016 (του Σταύρου Λυγερού)

Ας δούμε μια σύντομη ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε και προβλέψεις για τις πολιτικές εξελίξεις της χρονιάς που έρχεται από την αναλυτική ματιά του κ.Σταύρου Λυγερού.

Πριν ένα χρόνο τέτοιες ημέρες, η Ελλάδα χόρευε στον ρυθμό της επικείμενης τρίτης ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Όλα έδειχναν ότι η τότε κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα κατάφερνε να συγκεντρώσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτικών ψήφων με αποτέλεσμα την άμεση προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Έτσι και έγινε.
Από τότε οι εξελίξεις άρχισαν να τρέχουν με φρενήρη ρυθμό. Όπως αναμενόταν, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου και ο Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Καμμένου. Μπορεί αυτή η σύμπραξη να εξέπληξε πολλούς και να κρίθηκε παράδοξη, αλλά δεν ήταν. Οι δύο εταίροι είχαν πολύ διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, αλλά είχαν και πολλούς κοινούς πολιτικούς παρονομαστές (πρωτίστως την αντιμνημονιακή θέση) και συγκλίνοντα συμφέροντα.

Τα όσα ακολούθησαν είναι γνωστά: Ο γεμάτος αυταπάτες πρώτος κύκλος των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές που κατέληξε στη μεταβατική συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου. Ακολούθησε ο δεύτερος και αδιέξοδος κύκλος, το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων, η προκήρυξη του δημοψηφίσματος και το εντυπωσιακό «όχι» στις ασφυκτικές συνθήκες των capital controls. Ο κύκλος έκλεισε στη σύνοδο κορυφής της 12^ης-13^ης Ιουλίου με τη δραματική συνθηκολόγηση του Τσίπρα.
Από εκείνη την ημέρα και μετά το κυβερνητικό σκάφος αλλάζει πορεία. Την υπογραφή του 3^ου Μνημονίου ακολουθεί η ψήφισή του από τη Βουλή με τη σύμπραξη κομμάτων της αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι). Το καλοκαίρι του 2015 θα μείνει στην ιστορία ως το καλοκαίρι της μεγάλης στροφής.
Η συνεπακόλουθη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ στέρησε από την κυβέρνηση την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αρνούμενος το σενάριο ενός κυβερνητικού συνασπισμού με τα άλλα μνημονιακά κόμματα, ο Τσίπρας ξανάστησε κάλπες στις 20 Σεπτεμβρίου. Παρά την κραυγαλέα πολιτική κωλοτούμπα του κέρδισε με αμελητέες απώλειες και επανήλθε στο μέγαρο Μαξίμου με τον ίδιο εταίρο. Είχε την ικανοποίηση, μάλιστα, να δει τους εσωκομματικούς αντιπάλους του να μένουν εκτός Βουλής.

Η άσκηση πολιτικής εξουσίας από ενάρετους, κατά τον Πλάτωνα

Ένα θέμα που συζητιέται, όσον αφορά το πολιτικό προσωπικό, είναι το χαμηλό επίπεδό του. Στη χώρα που υπερηφανεύεται ότι γέννησε τη Δημοκρατία, αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Ποιος είναι ο λόγος που δεν ασχολούνται αξιόλογα άτομα στην εποχή μας με την πολιτική. Η δική μου εξήγηση (και από προσωπική πληροφόρηση) είναι ότι η πολιτική εξουσία ασκείται από ένα κλειστό κύκλωμα, που το απαρτίζουν μέλη με συγκεκριμένους στόχους και το οποίο αποβάλλει κάθε άτομο που έχει τη φιλοδοξία να προσφέρει θετικές υπηρεσίες στην πατρίδα μας και που ξεφεύγουν από τα καθιερωμένα.

Ακόμα και ο έλεγχος του Πόθεν Έσχες για τους εκλεγμένους πολιτικούς - που θεωρητικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως θετικό μέτρο - χρησιμοποιείται με τρόπο που στερείται νοήματος. Σωστότερο θα ήταν να καταγραφόταν η περιουσία τού για πρώτη φορά εκλεγόμενου πολιτικού και κατόπιν, να γινόταν κατ'έτος σύγκριση των περιουσιακών του στοιχείων με εκείνα που διέθετε πριν εισέλθει στη Βουλή. Έτσι θα διαπιστωνόταν αν η περιουσία του ήταν αποτέλεσμα της άσκησης πολιτικής εξουσίας. Αλλά για τέτοια θέματα απαιτείται πολιτική βούληση, που φυσικά δεν υπάρχει.
Ως γνωστόν η καταγραφή της περιουσίας αυτών που αναλάμβαναν πολιτική εξουσία είναι μέτρο που ίσχυε στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, την οποία τόσο επικαλούμαστε, όταν μας συμφέρει.
Στην άσκηση πολιτικής εξουσίας από ηθικά άτομα αναφέρεται και το σύντομο κείμενο από την Πολιτεία του Πλάτωνα ( 347 a-d) που παραθέτω στη συνέχεια (μεταφράζοντάς το με προσπάθεια χρήσης κατά το δυνατόν σύγχρονου λόγου).  Σε αυτό τονίζεται η ανάγκη ανάληψης πολιτικών ευθυνών από ενάρετους με μοναδικό σκοπό να αποτρέψουν τους φαύλους από την άσκησή της. 



...Άρα δεν εννοείς ότι όταν οι πιο ενάρετοι δέχονται να ασκήσουν πολιτική εξουσία, το κάνουν προκειμένου να λαμβάνουν αντιμισθία. Ή δεν γνωρίζεις ότι χαρακτηρίζεται και είναι ντροπή το να είναι κάποιος φιλόδοξος και φιλάργυρος;

Γι’ αυτό, λοιπόν, οι άνθρωποι με ηθικό φρόνημα ούτε για χρήματα ούτε για τιμές πρέπει να επιδιώκουν να ασκήσουν πολιτική εξουσία, επειδή δεν θέλουν ούτε φανερά να εισπράττουν μισθό για το πολιτικό τους αξίωμα, ώστε να αποκαλούνται μισθοδοτούμενοι, ούτε κρυφά να παίρνουν οι ίδιοι χρήματα λόγω άσκησης πολιτικής εξουσίας, ώστε να χαρακτηρίζονται κλέφτες, ούτε για να απολαύσουν τιμές λόγω φιλοδοξίας. 

Τα ΜΜΕ και όχι τα τανκς χρησιμοποιούνται σήμερα για πραξικοπήματα

Οι πόλεμοι στο σύγχρονο δυτικό κόσμο έχουν αλλάξει μορφή, άρα έχουν αλλάξει και τα όπλα που χρησιμοποιούνται. Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στη χρήση του κοινού νομίσματος που χρησιμοποιήθηκε από αυτούς που ελέγχουν την κυκλοφορία του ως πολιορκητικός κριός για να παραδοθεί η χώρα μας σε ξένα συμφέροντα. Αν όμως δεν είχαν παίξει τα ΜΜΕ το δικό τους ρόλο, δεν θα δέχονταν οι Έλληνες να υποταχθούν τόσο εύκολα. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, γιατί δεν είναι αυτό το θέμα του σημερινού σημειώματος. Απλά θα θυμίσω το σλόγκαν που επαναλαμβανόμενο έχει εντυπωθεί στο μυαλό της πλειοψηφίας των Ελλήνων: "το ευρώ και τα μνημόνια είναι μονόδρομος!". Όσοι από εσάς ψάχνετε πλατύτερη ενημέρωση ξέρετε αν περιέχει αλήθεια αυτή η πρόταση. Αυτός όμως είναι ο ρόλος που διαδραματίζουν τα ΜΜΕ στα χέρια της κρατικής εξουσίας. 
Τις σκέψεις αυτές τις χρησιμοποίησα ως εισαγωγή για την αναδημοσίευση - πιο κάτω - ενός κειμένου γραμμένου από τον Umberto Eco που περιέχεται στο βιβλίο του "Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή".

Πριν αρκετά χρόνια, όποιος ήθελε να πάρει την πολιτική εξουσία σε μία χώρα δεν είχε παρά να αποκτήσει τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας. Σήμερα, μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες οι φασίστες στρατηγοί, για να κάνουνε πραξικόπημα, χρησιμοποιούν ακόμη τα τανκς. Αρκεί να φτάσει μια χώρα ένα σημαντικό επίπεδο εκβιομηχάνισης για ν' αλλάξει τελείως η κατάσταση: Σήμερα, μια χώρα ανήκει σ' αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης.
Δε σας λέω καινούρια πράγματα: τώρα πια, όχι μόνο οι ειδικοί, αλλά ακόμη και το πλατύ κοινό άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι ζει στην εποχή των επικοινωνιών. Η ενημέρωση δεν είναι πια ένα όργανο για την παραγωγή οικονομικών αγαθών, αλλά έγινε η ίδια το κυριότερο από τα αγαθά. Η ενημέρωση έγινε βαριά βιομηχανία. Όταν η οικονομική δύναμη μετατοπίζεται από αυτόν που έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής σε αυτόν που έχει στα χέρια του τα μέσα ενημέρωσης, που είναι καθοριστικά για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, το πρόβλημα της αλλοτρίωσης αλλάζει νόημα. Μπρος στη σκιά ενός δικτύου πού απλώνεται και καλύπτει την υδρόγειο, κάθε πολίτης γίνεται μέλος ενός νέου προλεταριάτου. Αλλά μέσα σ’ αυτό το προλεταριάτο κανένα επαναστατικό κίνημα δε θα μπορούσε να διακηρύξει "Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε!" Γιατί, ακόμη κι αν τα μέσα επικοινωνίας, με την ιδιότητα των μέσων παραγωγής, άλλαζαν αφεντικό, η κατάσταση υποταγής δε θα άλλαζε. Τελικά, είναι σωστό να φοβόμαστε ότι τα μέσα επικοινωνίας θα αλλοτριώνουν τον άνθρωπο ακόμα κι αν διευθύνονται από το λαό.

Η Ήπια Ισχύς της Ελληνικής Γλώσσας στην άσκηση Εξωτερικής Πολιτικής

Πολλά από αυτά που έχουμε οι Έλληνες δεν τα εκτιμούμε, τουλάχιστον όσο θα έπρεπε. Ένα από αυτά είναι η γλώσσα μας. Μια γλώσσα πολυδιάστατη με τεράστιες δυνατότητες, τις οποίες δεν έχουμε εκμεταλλευτεί εμείς οι ίδιοι. Υπάρχουν όμως ξένοι σε αρκετές άλλες χώρες που προσπαθούν να ξεκλειδώσουν τις αρετές της. Που την διδάσκουν και την διδάσκονται γνωρίζοντας ότι μόνο όφελος θα έχουν από την εκμάθησή της.
Το παρακάτω σχετικά σύντομο άρθρο μάς ενημερώνει για μερικά από τα προτερήματά της, αλλά κυρίως για την εκτίμηση που της τρέφουν πολίτες άλλων χωρών που δεν είχαν την τύχη να έχουν την ελληνική ως μητρική τους γλώσσα. 

 

 

Η Ελληνική γλώσσα η οποία ομιλείται και γράφεται επί τρεις χιλιάδες συναπτά έτη είναι το αφετηριακό συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει η Ελλάδα στην άσκηση πολιτιστικής διπλωματίας.
H σπουδαιότητά της δεν έγκειται μοναχά στους αμέτρητους διαφορετικούς ελληνικούς λεκτικούς τύπους τους οποίους συναντά κανείς σε κάποιο ξενόγλωσσο ακαδημαϊκό βιβλίο αλλά στο γεγονός πως λέξεις όπως «Δημοκρατία», «Ποίηση», «Λόγος» ή «Σύστημα», εξηγούν την αιτία για την οποία συμβαίνουν ορισμένα πράγματα. Αυτό καθιστά την ελληνική γλώσσα εννοιολογική και την ξεχωρίζει από τις σημειολογικές γλώσσες.

Όταν για παράδειγμα ομιλούμε για τους ολυμπιακούς αγώνες το αγγλικό game ή το γαλλικό jeu δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον ελληνικό όρο αγών η ρίζα του οποίου είναι από το άγω και το ηγούμαι, συγγενής λέξη με την λέξη αγωγή - αγωγός - παιδαγωγός. Επομένως η κύρια διαφορά παιχνιδιού και αγώνα είναι ότι ο τελευταίος δεν περιορίζεται στον σωματικό ανταγωνισμό αλλά στην ηθική εκγύμναση. Για τον λόγο αυτό αντί για κάποιο χρηματικό έπαθλο ή κάποια υλική ανταμοιβή οι αθλητές που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς αγώνες λάμβαναν ένα στεφάνι ελιάς.

Ποιοι αποφασίζουν αν μια χώρα θα χρηματοδοτηθεί από τις αγορές

Πριν έξι χρόνια άκουσαν όλοι οι Έλληνες πολίτες, ακόμα και οι μη ειδικοί, για την ύπαρξη των Credit Default Swaps, γνωστών ως CDS, δηλαδή των ασφαλίστρων έναντι πιστωτικού κινδύνου χρεογράφων που χρησιμοποιούν οι δανειστές για να προστατεύσουν κάποια επένδυσή τους από τυχόν αστοχία ή αδυναμία του εκάστοτε δανειζόμενου να τηρήσει τις δεσμεύσεις και το χρονοδιάγραμμα πληρωμών του. Μάθαμε και για το πώς μέσω αυτών σηματοδοτείται η χρεοκοπία μιας χώρας.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που αποφασίζουν πότε έχει χρεοκοπήσει μια χώρα;

Είναι ορισμένοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, τράπεζες και επενδυτικές εταιρείες που επηρεάζουν με τις κινήσεις και τις αποφάσεις τους τα τελευταία χρόνια την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Και είναι οι ίδιοι που αποκομίζουν κέρδη από την έκδοση των cds, αφού αυτές είναι που θα κρίνουν το τελικό ποσό που θα πρέπει να πληρωθεί στα ασφάλιστρα κινδύνου που οι ίδιες εκδίδουν!
Αυτό δημιουργεί υποψίες - όχι αβάσιμες - ότι οι αποφάσεις τους έχουν σχέση με την ευχέρεια αποκόμισης δικού τους οφέλους. Σοβαρότερη είναι η δυνατότητα ή μη που δίνουν σε κάποιο κράτος να έχει πρόσβαση στις αγορές.

Ο Βαρουφάκης κι ο Σόιμπλε το ξέρουν! Εσείς;

Για μια χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα μέσα στους επόμενους έξι μήνες, εξαιτίας των όρων που επέβαλαν στη χώρα οι πιστωτές υπό τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, "ο οποίος γνωρίζει ότι αυτό το πρόγραμμα είναι καταδικασμένο να αποτύχει", προειδοποίησε ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης μιλώντας στη Βιέννη σε Αυστριακούς δημοσιογράφους. 
Μόνο ο Σόιμπλε το ξέρει; Κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών καταλαβαίνει ότι το μνημόνιο δεν έχει φτιαχτεί για να βοηθήσει τη χώρα να ξεπεράσει την ύφεση. Το αντίθετο! Άλλωστε αποτελεί συνέχεια - και μάλλον ολοκλήρωση - της καταστροφής που προκάλεσαν οι μνημονιακές πολιτικές που μας επιβλήθηκαν - από τους γερμανούς βασικά - με τιμωρητική διάθεση, όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι αρκετές φορές, παρόλο που στη χώρα μας ξεχνάμε τέτοιες δηλώσεις γρήγορα. 

Η ψυχρή αλήθεια για την οικονομική κατάσταση της χώρας

Όσο και να προσπαθούμε να αποφύγουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα, αυτή είναι εκεί και μας δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο μέσα από τα δελτία ειδήσεων.

Η κατάσταση δείχνει μη αναστρέψιμη, αφού δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγουμε το αναπόφευκτο, στο οποίο μας οδήγησε η επιβολή καταστροφικών μνημονίων από τους δανειστές με όργανα τους ιθαγενείς άβουλους και δειλούς πολιτικούς. Μετά την αποδοχή και του τρίτου μνημονίου έχει χαθεί και η δυνατότητα χρήσης του μοναδικού όπλου που είχε απομείνει, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.  Ίσως μάλιστα να πρέπει να διερευνηθεί ο ρόλος που έπαιξαν τα συστημικά ΜΜΕ στην επίμονη προπαγανδιστική τακτική τους, επιβάλλοντας στους μη ενημερωμένους πολίτες την άποψη, ότι θα ήταν καταστροφή η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (όταν αυτό ήταν ακόμα εφικτό), αντίθετα από τις παραινέσεις προς τις κυβερνήσεις μας ξένων επιφανών οικονομολόγων, τους οποίους όμως - φυσικώ τω λόγω - φρόντιζαν τα εν λόγω ΜΜΕ να αποδομούν. Μια καταστροφή που δεν απεφεύχθη.

Τώρα πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να κοιτάμε ανήμποροι τη χώρα να κατηφορίζει τρέχοντας προς τον γκρεμό μετά την τελική ώθηση που της έδωσε η "αριστερή" κυβέρνηση, αυτή που αποτελούσε την τελευταία - αλλά φρούδα, όπως αποδείχτηκε - ελπίδα για τους κυνηγημένους και πτωχοποιημένους πολίτες της όμορφης πατρίδας μας, μιας πατρίδας που σε πολύ λίγο καιρό δεν θα μας ανήκει.

Το άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια περιγράφει με στοιχεία την κατάσταση που βρισκόταν η Ελλάδα πριν από την επιβολή των μνημονίων και αυτή που έχει βρεθεί μετά από αυτά τα έξι χρόνια υφεσιακών πολιτικών που εφάρμοσαν τα υπάκουα όργανα των ..."εταίρων" μας.   

Το παιχνίδι τελείωσε οριστικά. Δεν υπάρχουν πλέον ούτε σοβαρές προτάσεις, ούτε βιώσιμες, ρεαλιστικές λύσεις. Πόσο μάλλον αφού οι πολιτικές παρατάξεις της χώρας δεν κατανοούν πως πρέπει να καθίσουν όλες μαζί σε ένα τραπέζι, αμέσως, χωρίς ούτε λεπτό καθυστέρηση – αναζητώντας κάποια πιθανή διέξοδο στα γιγαντιαία προβλήματα μας, έστω στο χείλος της αβύσσου. 

Επιγραμματικά, όσον αφορά τη ραγδαία επιδείνωση της οικονομικής μας κατάστασης, σημειώνουμε τα εξής:

(α)  Το 2010 ο Ισολογισμός της Ελλάδας ήταν σχετικά ισοσκελισμένος, αφού απέναντι σε δημόσιο χρέος της τάξης των 300 δις € ευρίσκονταν κρατικά περιουσιακά στοιχεία αξίας επίσης 300 δις €, σύμφωνα τότε με το ΔΝΤ (χωρίς τα ενεργειακά μας αποθέματα).

Η Ελλάδα χρωστούσε σε ιδιώτες επενδυτές, ενώ είχε έναν σημαντικό διαπραγματευτικό μοχλό πίεσης στα χέρια της, έτσι ώστε να μπορέσει να διαγράψει μέρος του χρέους: τη δυνατότητα μετατροπής των ξένων δανείων της σε δραχμές, με επακόλουθο την πληθωριστική μείωση τους εις βάρος των πιστωτών, αφού το 90% ήταν σε Εθνικό Δίκαιο.

Την ίδια εποχή, ο ιδιωτικός της τομέας ήταν ο λιγότερο χρεωμένος στην Ευρώπη, με ελάχιστα μη εξυπηρετούμενα χρέη – καθώς επίσης διέθετε περιουσιακά στοιχεία, μόνο η μεσαία τάξη, περί το 1,1 τρις €. Άρα ο Ισολογισμός των ιδιωτών ήταν αρκετά πλεονασματικός, ενώ δεν υπήρχαν τα υπόλοιπα προβλήματα (χαμηλοί μισθοί, ανεργία, χρεοκοπίες κοκ.).

Τέλος, οι τράπεζες της ήταν από τις υγιέστερες της Ευρωζώνης, μη εκτεθειμένες στα ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης – με επαρκή κεφάλαια, με μηδαμινές επισφάλειες, καθώς επίσης με αρκετά υψηλές καταθέσεις.

Η αλαζονεία ως αίτιο εκτροχιασμού των ηγετών

Χαρακτηριστικό στοιχείο του σημερινού πολιτικού προσωπικού στη χώρα μας (και όχι μόνο) είναι το χαμηλό επίπεδό του. Δεν είναι τυχαίο φαινόμενο η συνεχής διόγκωση προβλημάτων και η αδυναμία επίλυσής τους. Έκπληξη προκαλεί η υπεροψία την οποία επιδεικνύουν οι πολιτικοί σε όλες τις εμφανίσεις τους. Δυστυχώς όμως, οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να επιλέγουν ανάμεσα σε αυτού του επιπέδου άτομα, εκείνους που θα κυβερνήσουν, αφού το πολιτικό σύστημα έχει οικοδομηθεί στη χώρα μας με τέτοιο τρόπο (ειδικά τις 2-3 τελευταίες δεκαετίες), ώστε να είναι αδύνατον να ανελιχθούν στα κόμματα αξιόλογες προσωπικότητες.
Φυσικό επακόλουθο είναι η επίδειξη αλαζονείας εκ μέρους των πολιτικών, επιβεβαιώνοντας αυτό που είχε πει ο Βίας ο Πριηνεύς "Αλαζονεία εμπόδιον σοφίας"!
Στη συνέχεια παραθέτω ένα κείμενο του καθηγητού (και παρολίγον πολιτικού) Δημ.Μπουραντά* με θέμα την αλαζονεία των ηγετών.

  Η αλαζονεία αποτελεί μία χρόνια ψυχοπαθολογική κατάσταση, κατά την οποία το άτομο αισθάνεται υπερβολική ανάγκη για δύναμη και δόξα, ταυτόχρονα με υπερβολική αυτοπεποίθηση, αυταρέσκεια, αυτοθαυμασμό και αίσθηση μοναδικότητας. Η έννοια της αλαζονείας συνδέεται αρκετά άμεσα με την έννοια του αρνητικού ναρκισσισμού, που συνίσταται σε μια κατάσταση “εγωπάθειας” με σημαντικές αρνητικές συνέπειες στη συμπεριφορά και στις επιδόσεις του ηγέτη. Η αλαζονεία ως ψυχολογικό χαρακτηριστικό και αρνητική συμπεριφορά ενισχύεται μέσω των επιτυχιών, της αναγνώρισης και της δύναμης που αποκτούν οι ηγέτες στα τελευταία στάδια της καριέρας τους. Η μεγάλη επιτυχία κάνει πολλούς να αισθάνονται δυνατοί, αλάνθαστοι, ακατανίκητοι και να πιστεύουν ότι έχουν γίνει “μικροί θεοί”. Οι αρνητικές συμπεριφορές της αλαζονείας είναι τόσο πολλές και σημαντικές, που οδηγούν και επιτυχημένους ηγέτες σε πλήρη εκτροχιασμό και αποτυχία. Μεταξύ αυτών, μερικές συνήθεις και επικίνδυνες συμπεριφορές είναι οι παρακάτω:

Η αναλγησία των Ελλήνων πολιτικών δεν έχει προηγούμενο

   Βιώνοντας τις επιπτώσεις του 3ου συνεχόμενου μνημονίου, το οποίο έρχεται να γκρεμίσει ό,τι γλύτωσε από τα δυο προηγούμενα, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε ποιος είναι ο λόγος που οι Έλληνες πολιτικοί επιμένουν να ισοπεδώσουν τη χώρα, υπακούοντας τις εντολές των "δανειστών" που αποδεδειγμένα πλέον - όπως έχει καταγραφεί από τις πένες των κορυφαίων οικονομολόγων διεθνώς - στόχο έχουν να καταστρέψουν κάθε τομέα της οικονομίας μας που θα μπορούσε να γίνει στυλοβάτης μιας ενδεχόμενης ανάκαμψης της χώρας (τραπεζικό σύστημα, φαρμακοβιομηχανίες, τουρισμός κ.ά.).
   Εκτός αυτού έχουν επιτεθεί στην κοινωνία με βασικά όπλα την υψηλή - και συνεχώς αυξανόμενη - φορολογία, αλλά και τις περικοπές όχι μόνο των μισθών, αλλά με μεγαλύτερη ένταση των συντάξεων, στοχοποιώντας μια τάξη Ελλήνων που - λόγω ηλικίας, αλλά και με δεδομένο ότι δεν εργάζονται πλέον - δεν μπορεί να αντιδράσει τουλάχιστον απεργώντας.
Αυτή η θρασύδειλη επίθεση μπορεί να χαρακτηριστεί με μια λέξη: αναλγησία. Ίσως μάλιστα αυτός ο χαρακτηρισμός να είναι και ο πλέον ήπιος που μπορεί να τους αποδοθεί.
   Στην πολιτική αναλγησία αναφέρεται και το άρθρο του Γιάννη Μάρκοβιτς* που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.  

Πολιτική αναλγησία: Η κατάρα

Αναλγησία είναι η απουσία αίσθησης του πόνου, ενόσω ο άνθρωπος διατηρεί τις αισθήσεις του. Είναι η απονιά, η έλλειψη συμπόνιας, η επίδειξη σκληρότητας. Η απανθρωπιά είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανάλγητου. Δεν αντιλαμβάνεται τον άλλον, ούτε μπορεί να κατανοήσει τις ανάγκες του, αλλά εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια. Η δική του ασπλαχνία, ο εκβαρβαρισμός του είναι κριτήρια αντιμετώπισης των ανθρώπων. Ο ανάλγητος αντιμετωπίζει τους άλλους ως υπανθρώπους, ως όντα χωρίς δικαιώματα και υπόσταση, τους θεωρεί κατώτερούς του. Είναι μισάνθρωπος και υπερφίαλος. Αλλά αυτός δεν είναι ανώτερος, γιατί ο ανώτερος είναι σκληρός με τον εαυτό του, ενώ ο κατώτερος άνθρωπος είναι σκληρός με τους άλλους (Κομφούκιος).