30 Νοεμβρίου 2015

Τι είναι το τζιχάντ

Ένας όρος που ακούγεται πολύ συχνά σε σχέση με τους φανατικούς ισλαμιστές είναι το τζιχάντ. Ένα από τα πιο σημαντικά καθήκοντα που επέβαλε ο Προφήτης στους μουσουλμάνους ήταν το τζιχάντ που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει «προσπάθεια προς ένα συγκεκριμένο στόχο». Συνήθως το τζιχάντ με βάση το Κοράνι ερμηνεύεται ως «ζήλος στο δρόμο του Θεού», όπου άλλοτε έχει την έννοια του ηθικού αγώνα και άλλοτε του ένοπλου. Οι μωαμεθανοί έχουν καθήκον να υπερασπίζονται το χώρο τους από τις επιθέσεις των απίστων και συγχρόνως να καθυποτάξουν τον κόσμο των απίστων ώσπου στο τέλος το Ισλάμ να ηγεμονεύσει σε όλη την υφήλιο. Ο αγώνας του Ισλάμ θα τερματιστεί μόνο όταν όλοι οι άνθρωποι ασπαστούν την ισλαμική πίστη ή υποκύψουν στην ηγεμονία του. Τα όρια του Ισλάμ είναι τα όρια του κόσμου.


Το τζιχάντ είχε κατά κύριο λόγο επιθετική, πολεμική σημασία ήδη από τον καιρό του Μωάμεθ. Το πρώτο Τζιχάντ διεξήχθη από τον ίδιο τον Προφήτη εναντίον των ηγεμόνων της γενέτειράς του και κατέληξε στην άλωση της Μέκκας. Ο επόμενος κατακτητικός στόχος για τους πιστούς ήταν η επέκταση του Ισλάμ στην υπόλοιπη Αραβική Χερσόνησο και εν συνεχεία, με οδηγούς τους χαλίφηδες, τους διαδόχους του Μωάμεθ, στον υπόλοιπο κόσμο. Στους πρώτους αιώνες της ισλαμικής επέκτασης ο τελευταίος αυτός στόχος φαινόταν καθ’ όλα εφικτός. Το 1685 οι Τούρκοι πολιόρκησαν για δεύτερη φορά τη Βιέννη. Η αποτυχία τους να κατακτήσουν αυτή την πύλη προς τη Δύση σηματοδότησε την αντίστροφη πορεία και στο εξής το τζιχάντ είχε σχεδόν αποκλειστικά αμυντικό χαρακτήρα. Με τη λήξη του Α' παγκοσμίου πολέμου οι δυτικές δυνάμεις κατέλαβαν τα τελευταία προπύργια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκτός από τα καθαυτό τουρκικά εδάφη, στην υπόλοιπη πρώην Αυτοκρατορία επιβλήθηκε άμεσα ή έμμεσα η δυτική ηγεμονία.
Το 1920 οι μόνες χώρες που είχαν μείνει με μουσουλμανική διακυβέρνηση ήταν η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, το Ιράν και το Αφγανιστάν.

27 Νοεμβρίου 2015

“Φταίει μόνο το Ισλάμ”;;; (του Ν.Μπογιόπουλου)

Πολλά άρθρα και αναλύσεις έχουν δει το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες σχετικά με τον ισλαμισμό και όσα θέματα σχετίζονται με αυτόν. Κάτι τέτοιο επιχειρήθηκε και με το προηγούμενο σημείωμα σε αυτό το blog, εστιάζοντας στον ισλαμικό φονταμενταλισμό.
Υπάρχουν βέβαια πολλές οπτικές γωνίες για να δει κάποιος όλα τα θέματα και το ισλαμικό θέμα δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση - από τη γνωστή μαρξιστική θέση του πάντα - κάνει ο Ν.Μπογιόπουλος στο προχθεσινό του σημείωμα στο enikos.gr χρησιμοποιώντας - ως συνήθως - ιδιαίτερα αιχμηρή γλώσσα, αλλά και παραθέτοντας στοιχεία τα οποία δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει κάποιος. Έτσι, προκειμένου να έχουν οι αναγνώστες αυτού του blog όσο πιο σφαιρική ενημέρωση είναι δυνατόν, αναδημοσιεύω στη συνέχεια το εν λόγω άρθρο.

“Φταίει το Ισλάμ”…

Διάφορα βαποράκια του «πολέμου των πολιτισμών» επανήλθαν και στην ημετέρα δημοσιολογία για να προσφέρουν τα φώτα τους ως προς τα αίτια των όσων συνέβησαν στο Παρίσι.
«Φταίει το Ισλάμ», τονίζουν, χωρίς όμως να μπορούν να κρύψουν το ύφος χιλίων πιθήκων που ταιριάζει σε «φωστήρες» που έχουν πάρει τα ντοκτορά τους από τα ιδεολογικά καταγώγια που διακινούν ανά τον πλανήτη το φασιστικό δόγμα: «Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».
Κατά τη συλλογιστική των εν λόγω «διανοουμένων», των ενσωματωμένων πάνω στις δυτικές βόμβες που έχουν σμπαραλιάσει μισή ντουζίνα χώρες στην Μέση Ανατολή, περίπου 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη είναι τρομοκράτες ή εν δυνάμει τρομοκράτες. Γιατί; Μα διότι είναι μουσουλμάνοι!
Αλήθεια, και αν η εξήγηση είναι το «κακό Ισλάμ», τότε γιατί το ΝΑΤΟ κάνει πλάτες στην Τουρκία μετά και τα προχθεσινά με τη Ρωσία, παρότι η Τουρκία μουσουλμανική και η Ρωσία χριστιανική;…

25 Νοεμβρίου 2015

Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός

Ο ισλαμισμός είναι θρησκεία, δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο. Ούτε και οι θρησκευτικές αντιθέσεις ανάμεσα σε μουσουλμάνους και χριστιανούς εμφανίστηκαν σήμερα. Γνωστό είναι ότι διαμάχες υπάρχουν ακόμα και μεταξύ ομόθρησκων. Φυσικά και ο φανατισμός δεν είναι αποκλειστικό "προνόμιο" των ισλαμιστών. Ας προσπαθήσουμε όμως να εμβαθύνουμε στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, καθώς ήλθε στην επιφάνεια αυτές τις μέρες, μετά τα πρόσφατα γεγονότα στο Παρίσι και αλλού.

Μουσουλμανικά κινήματα με σκοπό την ανασύνδεση με τις πρωταρχικές πηγές του Ισλάμ έκαναν την εμφάνισή τους στις αραβικές χώρες, αλλά κυρίως στην Αίγυπτο, σχεδόν ταυτόχρονα με την αναβίωση φονταμενταλιστικών ρευμάτων στο χριστιανικό κόσμο. Τέτοια κινήματα γεννήθηκαν ως αντίδραση στις κοσμικές και αποικιοκρατικές τάσεις εκείνων των χρόνων με την ελπίδα να γίνει πάλι το Ισλάμ αυτόνομη δύναμη. Όπως είναι γνωστό, οι φονταμενταλισμοί γεννιούνται πάντοτε, όταν καταλύεται μία τάξη πραγμάτων που έχει σταθεροποιητικό χαρακτήρα καθώς προσφέρει ασφάλεια μαζί με εμπιστοσύνη ή όταν καταρρέουν αξίες που παλιότερα ήταν αναμφισβήτητες.
Έχει παρατηρηθεί ότι φονταμενταλιστικές αντιδράσεις προκύπτουν όπου διαλύονται οι οικείες συνθήκες ζωής λόγω πολέμων, οικονομικής εξαθλίωσης ή άλλων καταστροφικών γεγονότων. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι τείνουν να κρατηθούν με τη βία από οτιδήποτε τους υπόσχεται μια σιγουριά. Γι’αυτό το λόγο προσκολλώνται στις παραδοσιακές αξίες και ταμπουρώνονται πίσω από τα θρησκευτικά τους πιστεύω που τους φαίνονται αλάθητα. Καθώς τα πάντα κλονίζονται γύρω τους, αυτοί οπισθοχωρούν σε θέσεις που τις θεωρούν ακλόνητες.

23 Νοεμβρίου 2015

Θέλει να μείνει στην εξουσία πάση θυσία (του Στ.Λυγερού)

Και να που φτάσαμε στο σημείο να παρακολουθούμε τις προσπάθειες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κρατηθούν στην εξουσία, ώστε να εφαρμόσουν το 3ο μνημόνιο, το δικό τους μνημόνιο, που είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο για να αποτελέσει την ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας. Κι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποτελέσει την τελευταία ελπίδα των απελπισμένων ανέργων, συνταξιούχων και φτωχοποιημένων εργαζομένων για να σταματήσει το κυνήγι που είχε εξαπολυθεί εναντίον τους με εντολή των δανειστών.
Μεγάλο τμήμα των πολιτών που τον ψήφισε τον Ιανουάριο, τον ξαναψήφισε το Σεπτέμβριο ελπίζοντας σε μια προσπάθειά του να μετριαστούν οι επιθέσεις εναντίον τους. Αλλά αντί γι'αυτό παρακολουθούν εξουθενωμένοι της προσπάθειες της "αριστερής" κυβέρνησης, όχι να υπερασπιστεί τα δίκαια των αδυνάτων, αλλά να αγκιστρώνεται στην εξουσία προκειμένου να εφαρμόσει τις επιταγές των δανειστών, όπως, δηλαδή, έκαναν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις.
Στο παρακάτω άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού περιγράφονται γλαφυρά οι ανησυχίες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μήπως χάσουν την εξουσία ή έστω μήπως υποχρεωθούν να τη μοιραστούν με άλλους.


Plan B "για να μην πέσουμε"

Τα γεγονότα έχουν αποδείξει ότι το μνημόνιο τρώει τους υπηρέτες του. Η παραίτηση του Σακελλαρίδη και η μείωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στους 153 είναι μία πρώτη ένδειξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. δεν θα αποτελέσουν εξαίρεση στον κανόνα. Το βαρύ κλίμα που επικρατεί στους κόλπους και των δύο Κοινοβουλευτικών Ομάδων της συμπολίτευσης είναι μία πρόσθετη ένδειξη.
Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι επίκεινται και άλλα ρήγματα. Η αποτυχία της Λαϊκής Ενότητας να εισέλθει στη Βουλή λειτουργεί αποτρεπτικά ακόμα και για βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που εάν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί αλλιώς θα το σκεφτόντουσαν. Η περίπτωση του Παναγούλη, άλλωστε, είναι ειδική.

20 Νοεμβρίου 2015

Η τρομοκρατία στην ψυχανάλυση


Κύριο θέμα της ειδησεογραφίας των τελευταίων ημερών είναι η τρομοκρατία σε παγκόσμια κλίμακα. Το πολύνεκρο κτύπημα στο Παρίσι ταρακούνησε τον δυτικό κόσμο και τον έθεσε αντιμέτωπο με την αναζήτηση ενός πολύ σοβαρού προβλήματος, στη δημιουργία του οποίου κάθε άλλο παρά αμέτοχος υπήρξε κι ο ίδιος.
Το θέμα είναι αρκετά περίπλοκο και ξεφεύγει από τους συνηθισμένους αφορισμούς στους οποίους επιδίδονται οι εκπρόσωποι του πολιτικού και του δημοσιογραφικού κόσμου, αλλά και οι απλοί πολίτες. 
Στο παρακάτω κείμενο προστρέχω στις γνώσεις του Γάλλου καθηγητή και ψυχαναλυτή Roger Dadoun, προκειμένου να έχουμε μια εξειδικευμένη ανάλυση του φαινομένου της τρομοκρατίας από ψυχολογικής - αλλά όχι μόνο - πλευράς.

Εξαιτίας των πολυάριθμων ενσαρκώσεων της τρομοκρατίας, τόσο ιστορικών όσο και πολιτικών και ιδεολογικών, είναι δύσκολο να δώσουμε έναν αυστηρό ορισμό της. Γνωρίζουμε όμως πως την διαπερνά από άκρου εις άκρο, στα διαφορετικά της επίπεδα και στις πολύμορφες προβολές της, η βία, της οποίας μάλιστα συνιστά θεμελιώδες στοιχείο σύμφωνα με τους τρόπους που της προσιδιάζουν. Την χαρακτηρίζει μια διπλή δυναμική βίας: η πρώτη, στραμμένη προς το εσωτερικό τής τρομοκρατικής ομάδας, ορίζει την εσωτερική βία που συγκροτεί την ομάδα και την τυλίγει γύρω από τον εαυτό της. Πρόκειται για μια βία πυκνή, οζώδη, την οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε συγκεραστική και βρίσκει το σκοπό της, την αιτιολόγηση και το λόγο ύπαρξής της στην εκθαμβωτική λάμψη της πράξης. Η άλλη βίαιη δυναμική στρέφεται προς το εξωτερικό της ομάδας και ξεκινά από τη συντελεσμένη πράξη, απλώνοντας τα κύματά της σε όλη την κοινωνία, ακτινοβολώντας τον «πληθυσμό», το «κοινό», με δόσεις μιας νεφελώδους, βουβής και διάχυτης βίας.

18 Νοεμβρίου 2015

O πόλεμος κατά της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και η Ελλάδα

Η συμμετοχή της χώρας μας τόσο στις πολιτικο-οικονομικές ενώσεις (Ε.Ε. και ευρωζώνη), όσο και στο ΝΑΤΟ ενδέχεται να μας αναγκάσουν να συνδράμουμε τις δυνάμεις που θα αναλάβουν το έργο εκκαθάρισης του κράτους των τρομοκρατών που έσπειρε τρόμο και θάνατο στο Παρίσι. Την πιθανή εμπλοκή της χώρας μας στις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του ισλαμικού κράτους που έχει εξαγγείλει ο γάλλος πρόεδρος διερευνά ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος* στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.


Όχι μόνο η Γαλλία αλλά όλη η Ευρώπη, όλη η Δύση θα λέγαμε ξύπνησε το Σάββατο το πρωί σε ένα νέο περιβάλλον ασφαλείας. Από το διάγγελμα του Γάλλου Προέδρου κ. Ολάντ κρατάμε δύο πολύ κρίσιμες αναφορές, ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις συνιστούν πράξη πολέμου και ότι αυτές προήλθαν από το εξωτερικό. Πιστεύουμε αυτά ότι θα είναι τα βασικά επιχειρήματα για την «νομιμοποίηση» της μάχης τιμωρίας και εξάλειψης που θα δοθεί εναντίον της ισλαμιστικής τρομοκρατίας που όπως πλέον φαίνεται, ξεπηδάει από το λεγόμενο χαλιφάτο του ISIS.
Ο «στρατηγικός αιφνιδιασμός» που δυστυχώς επιτεύχθηκε από τους ισλαμιστές τρομοκράτες, αν και αναμένονταν τρομοκρατικές δράσεις, λόγω του χρόνου και του τρόπου (πολλαπλές συγχρονισμένες επιθέσεις) αλλά και του σημαντικού αριθμό απωλειών, προκάλεσε μία διάχυτη αμηχανία τόσο σε κυβερνήσεις όσο και στους πληθυσμούς των Χωρών μας.


17 Νοεμβρίου 2015

O Τσίπρας στην Τουρκία με φόντο το προσφυγικό (του Στ.Λυγερού)

Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι "εταίροι" μας το προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα και η μεγαλύτερη "προσοχή" που δείχνουν στις επιθυμίες της Τουρκίας από εκείνες της χώρας μας διαψεύδει αυτούς που θεωρούν ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη - ίσως και στην Ε.Ε. - μας προσφέρει πλεονεκτήματα. Τα οποία όμως δεν βλέπουμε σε καμιά περίπτωση. Ούτε στις διαπραγματεύσεις, όπου είναι πλέον φανερό ότι μοναδικός στόχος τους είναι η εξαφάνιση της ελληνικής οικονομίας μέσω της συνεχούς ύφεσης που είναι αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων καταστροφικών μνημονίων, ούτε στο άλλο θέμα που μας καίει, την πολυπληθή εισροή προσφύγων και μεταναστών, για το οποίο ασκούν πίεση μόνο στη χώρα μας, ενώ χαϊδεύουν την Τουρκία.  
Το αντεπιχείρημα βέβαια των υποστηρικτών της ευρωφιλίας θα είναι ότι αφού μας φέρονται έτσι, ενώ είμαστε"εταίροι", σκέψου πώς θα μας φέρονταν εάν δεν ήμασταν. Πόσο χειρότερα αλήθεια;
Ο κ.Σταύρος Λυγερός στο παρακάτω άρθρο του αναλύει εμπεριστατωμένα τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και στέκονται απέναντί μας τόσο οι "εταίροι" μας όσο και οι γείτονές μας.


Επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία με φόντο το προσφυγικό

Με στόχο να καταστήσει την Αθήνα κεντρικό παίκτη στις διαπραγματεύσεις της ΕΕ με την Άγκυρα για το προσφυγικό/μεταναστευτικό πάει ο Τσίπρας στην Τουρκία στις 17-18 Νοεμβρίου. Ο Έλληνας πρωθυπουργός επιδιώκει το ευρωιερατείο να μην διαπραγματεύεται με τον Ερντογάν πάνω από το κεφάλι της Ελλάδας για ζητήματα που άπτονται κρίσιμων εθνικών συμφερόντων. Γι’ αυτό και στη σύνοδο της Μάλτας απαίτησε από τον Γιούνκερ όχι μόνο να ενημερώνεται η Αθήνα για τις διαπραγματεύσεις της Κομισιόν με τους Τούρκους, αλλά και οι κοινοτικές θέσεις να διαμορφώνονται με την ενεργή συμμετοχή της ελληνικής πλευράς.
Όπως φάνηκε και στη σύνοδο της Μάλτας, οι Ευρωπαίοι ομολογούν ξεκάθαρα ότι η Τουρκία είναι η χώρα-κλειδί για την ανάσχεση των προσφυγικών/μεταναστευτικών ροών.
Γι’ αυτό και είναι διατεθειμένοι να της δώσουν σημαντικά ανταλλάγματα, προκειμένου να την πείσουν να συνεργασθεί. Το τελικό παζάρι θα πραγματοποιηθεί στη σύνοδο ΕΕ-Τουρκίας στο τέλος Νοεμβρίου στο πλαίσιο που έχει ήδη χαραχθεί. Για να συγκρατήσει όμως το προσφυγικό/μεταναστευτικό κύμα, ο Ερντογάν ζητάει σοβαρά ανταλλάγματα.

16 Νοεμβρίου 2015

Συνακόλουθα αποτελέσματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι

Μια πρώτη αποτίμηση της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι, καθώς και ποιες είναι οι συνέπειες αλλά και οι αλλαγές που πιθανόν θα προκύψουν για τις ζωές όλων μας, παραθέτει στο παρακάτω άρθρο του ο διεθνολόγος Κων.Φίλης*.

Ευρωπαϊκές και περιφερειακές προκλήσεις στον απόηχο της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι


Τα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι εύλογα θα επιφέρουν ανακατατάξεις στον ευρωπαϊκό χάρτη. Σε ένα σύνθετο πρόβλημα, όπως αυτό της ασύμμετρης τρομοκρατίας, υπάρχουν πολλές αναγνώσεις, εντούτοις, θα επιχειρήσουμε να το αξιολογήσουμε σε τρία επίπεδα.   
Το πρώτο σχετίζεται με τις δυναμικές που θα αναπτυχθούν εντός των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Το δεύτερο είναι πώς αυτές θα επηρεάσουν τις αποφάσεις που θα ληφθούν από τις πολιτικές ηγεσίες και το τρίτο, τι απάντηση θα δοθεί απέναντι στο Ισλαμικό Κράτος.

Ως προς το πρώτο, αυτό που αναμένεται -ευελπιστώ προσωρινά- είναι μία ενίσχυση των συντηρητικών αντανακλαστικών ενός μέρους της ευρωπαϊκής κοινωνίας, κάτι που συνδυαστικά με την, έτσι και αλλιώς, παρατηρούμενη, ενδυνάμωση ξενοφοβικών, ρατσιστικών και εθνικιστικών σχηματισμών στους κόλπους της Ευρώπης, μπορεί να οδηγήσει την Γηραιά Ήπειρο σε μία κατεύθυνση αντίθετη προς τα κεκτημένα δεκαετιών. Ειδικότερα στα ζητήματα που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένα, αν όχι λυμένα για εμάς. Προφανώς, το θέμα της ασφάλειας αναδεικνύεται, τουλάχιστον για το αμέσως επόμενο διάστημα, σε μία μείζονα πρόκληση για την Ευρώπη και τους πολίτες της και οι κατακτήσεις γύρω από την ελεύθερη μετακίνηση πολιτών αλλά και την ανάπτυξη των δημοκρατικών ελευθεριών μπορεί να τεθούν εν αμφιβόλω.

14 Νοεμβρίου 2015

Αιτίες και υπεύθυνοι του μεταναστευτικού προβλήματος

Οι χθεσινές επιθέσεις στο κέντρο του Παρισιού έχουν τρομοκρατήσει όχι μόνο τους Γάλλους, αλλά και τους άλλους ευρωπαίους πολίτες. Υπάρχει, δυστυχώς, κίνδυνος να αντιμετωπιστούν από κάποιους οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες και μετανάστες ως συνυπεύθυνοι αυτού του μακελειού. 
Το πρόβλημα της εγκληματικότητας των τζιχαντιστών όμως δεν πρέπει να συσχετίζεται με το μεταναστευτικό, έστω και αν κάποιοι το χρησιμοποιήσουν ως πρόφαση για δικές τους ενέργειες. Εξάλλου τέτοιου είδους δολοφονικές επιθέσεις δεν είναι δυνατόν να καλύπτονται με οποιονδήποτε μανδύα πολιτικών επιχειρημάτων, πολλώ δε μάλλον όταν τα μόνα θύματα είναι απλοί αθώοι πολίτες.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει παρέλθει ούτε ένα 24ωρο από τις επιθέσεις στο Παρίσι, οπότε η εικόνα που υπάρχει δεν είναι πλήρης, έτσι θα επανέλθουμε τις προσεχείς μέρες. Προς το παρόν θα ασχοληθώ με το άλλο πρόβλημα, το μεταναστευτικό, αναδημοσιεύοντας ένα άρθρο που γράφτηκε μεν πριν έξι χρόνια, αλλά δίνει μια εικόνα τόσο των αιτίων όσο και των υπευθύνων για την (εντεινόμενη στις μέρες μας) μετακίνηση πληθυσμών από τις ισλαμικές προς τις ευρωπαϊκές χώρες.  

Οι πραγματικοί υπεύθυνοι του προβλήματος και η ανάγκη για άμεση αντιμετώπιση

Εξετάζοντας την υπόθεση του μεταναστευτικού προβλήματος -και βέβαια και της ισλαμικής του συνιστώσας- μέσα από τη στατική εικόνα της σημερινής ελληνικής και ευρωπαϊκής πραγματικότητας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν πρώτου μεγέθους κίνδυνο.
Ωστόσο, δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι πραγματικές αιτίες και οι άδηλες στρατηγικές ισχυρών κέντρων εξουσίας που συνειδητά έχουν προκαλέσει αυτή τη μεταναστευτική έκρηξη. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να αναπτύξει μια ψύχραιμη και συνειδητή δράση σχετικά με το όλο θέμα, αποκαλύπτοντας και πιέζοντας τους αληθινά υπεύθυνους για κοινωνικά δίκαιες και ανθρώπινες λύσεις, αποφεύγοντας την παγίδα του ρατσισμού που ελλοχεύει πάντα υπό συνθήκες οξυμένης οικονομικής κρίσης.
Οφείλουμε, λοιπόν, να αναγνωρίσουμε πρώτιστα ότι οι μετανάστες -φυσικά και οι μουσουλμάνοι- είναι στην πλειοψηφία τους ειρηνικοί, φτωχοί και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, οι οποίοι εγκατέλειψαν τη χώρα τους από απόγνωση και απελπισία. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συνεχείς πόλεμοι που μαστίζουν τις χώρες τους, η φτώχεια και η διαρκής καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών των χωρών προέλευσής τους ήταν και είναι σχεδόν αποκλειστικά Δυτικής έμπνευσης και δράσης. Είναι, λοιπόν, το αδηφάγο διεθνές κεφάλαιο βασικός υπεύθυνος για τον ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων από τον τόπο τους...

11 Νοεμβρίου 2015

Ένα βήμα προς τα μπρος για το δημόσιο χρέος

Κάθε προηγμένη χώρα διαθέτει πτωχευτικό δίκαιο, αλλά δεν υπάρχει αντίστοιχο πλαίσιο για τα κράτη δανειολήπτες, επισημαίνουν ο γνωστός νομπελίστας οικονομολόγος Τζόσεφ Στίγκλιτζ και ο συνεργαζόμενος ερευνητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια, Μάρτιν Γκούζμαν. Το νομικό αυτό κενό, τονίζουν, έχει σημασία, γιατί, όπως πλέον βλέπουμε στην Ελλάδα και το Πουέρτο Ρίκο, μπορεί να ξεζουμίσει ολόκληρες οικονομίες.

Τον Σεπτέμβριο, τα Ηνωμένα Έθνη έκαναν ένα μεγάλο βήμα προς την πλήρωση του κενού, εγκρίνοντας ένα σύνολο αρχών για την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Οι εννέα αρχές – ήτοι, το δικαίωμα μιας χώρας να ξεκινήσει μια αναδιάρθρωση χρέους, η ετεροδικία, η ισότιμη μεταχείριση πιστωτών, η (υπερ)πλειοψηφική αναδιάρθρωση, η διαφάνεια, η αμεροληψία, η νομιμότητα, η βιωσιμότητα, και η καλή πίστη στις διαπραγματεύσεις – αποτελούν τα βασικά στοιχεία ενός αποτελεσματικού διεθνούς κράτους δικαίου.
Η συντριπτική υποστήριξη προς τις αρχές αυτές, με 136 μέλη του ΟΗΕ να ψηφίζουν υπέρ και μόλις έξι κατά (με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες) καταδεικνύουν την έκταση της παγκόσμιας συναίνεσης επί της ανάγκης έγκαιρης επίλυσης των κρίσεων χρέους. Αλλά το επόμενο βήμα – μια διεθνής συνθήκη που θα θεσπίζει ένα παγκόσμιο σύστημα πτώχευσης στο οποίο θα δεσμεύονται όλες οι χώρες- ενδέχεται να αποδειχθεί πιο δύσκολο, γράφουν οι Στίγκλιτζ και Γκούζμαν.

9 Νοεμβρίου 2015

Άλλο Ευρώπη και άλλο ευρώ

Ξαφνιάστηκα όταν διάβασα αυτό το άρθρο του Θ.Μαυρίδη. Κι αυτό επειδή από τα άρθρα του και τις εμφανίσεις του στο παρελθόν τον είχα κατατάξει στους οπαδούς του "ευρώ πάση θυσία". Από το συγκεκριμένο άρθρο του όμως βγαίνει η αίσθηση ότι έχει καταλάβει πως όσο μένουμε δέσμιοι του μονόδρομου της ευρωζώνης, δεν έχουμε μέλλον ως χώρα. Βέβαια, όπως συμβαίνει σε όλα τα συστημικά μέσα, ξορκίζει το εθνικό νόμισμα. Όμως ίσως είναι καιρός να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για το θέμα της πορείας της χώρας εξαρτώμενης από τις αποφάσεις των "εταίρων" όσον αφορά την παροχή ρευστότητας και μιας εναλλακτικής λύσης χωρίς προκαταλήψεις. 
Όταν αρθρογράφοι σαν τον Θ.Μαυρίδη* αμφιβάλλουν για την μακροημέρευση του ευρώ, είναι καιρός να ξεκινήσει μια τέτοια συζήτηση.
 
Οι ευρωπαϊστές ταυτίζουν την Ευρώπη με το ευρώ. Δηλαδή, αν συμβεί κάτι κακό στο ενιαίο νόμισμα θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε και την Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν είναι η ΕΚΤ. Λατρεύω την ευρωπαϊκή ιδέα αλλά δεν καταλαβαίνω πόσο “φιλελεύθερο” είναι να ταυτίζεται κανείς με μονοπώλια και ολιγοπώλια. Το ευρώ δεν έχει ανοίξει τα σύνορα, δεν είναι φάρμακο για πάσα νόσο...
Για να μην τα βάζουμε όλα σε ένα τσουβάλι! Η Ευρώπη δεν έχει plan B σε περίπτωση αποτυχίας του ευρώ. Η Ευρώπη είναι στην πραγματικότητα ανίσχυρη να αντιμετωπίσει μία νέα οικονομική κρίση, καθώς δεν έχει ακόμη κλείσει τις πληγές από την προηγούμενη. Η Ελλάδα είναι απλά ο ασθενέστερος κρίκος στην αλυσίδα και όχι ο ιός που δήθεν απειλεί την συνοχή της. Είναι πολύ βολικό να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι το πρόβλημα και η αδυναμία της να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις. Αυτό είναι πρόβλημα για την ίδια την Ελλάδα. Στην πράξη, όμως, κι η Ευρώπη έχει γυρίσει εδώ και χρόνια την πλάτη στην μεταρρύθμιση και στην καινοτομία.

7 Νοεμβρίου 2015

Τι κρύβεται πίσω από τον πόλεμο της μπύρας;

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολιτικής που επιβάλλουν οι "δανειστές" στις πρόθυμες και αδύναμες ελληνικές κυβερνήσεις προκειμένου να ισοπεδωθεί κάθε εναπομείνασα στη χώρα μας παραγωγική εστία, είναι και η εντολή αύξησης της φορολόγησης των ανεξάρτητων μικρών ζυθοποιών που γνώριζαν ιδιαίτερη άνθιση τα τελευταία χρόνια. Έτσι οι ..."σωτήρες" της ελληνικής οικονομίας, αφού εκμηδένισαν την αγροτική παραγωγή - αρχικά με τις ποσοστώσεις και τις επιδοτήσεις και πρόσφατα με νέα μέτρα κατά των αγροτών - στοχοποίησαν την ανθούσα ελληνική φαρμακοβιομηχανία, πολεμούν τον τουρισμό μας με την διαταγή επιβολής υψηλού ΦΠΑ στα νησιά μας, που αποτελούν την βιτρίνα της ελληνικής ομορφιάς... (και άλλα πολλά που μπορεί να απαριθμήσει κανείς διαβάζοντας τα μνημόνια που μας επιβάλλουν) ήλθε η σειρά και αυτού του μικρού οχυρού που έδειξε να αντιστέκεται στην κυριαρχία δυο πολυεθνικών κολοσσών παραγωγής μπύρας στην ελληνική αγορά.
Ένα γενικότερο συμπέρασμα που μπορεί να βγει από την παρακολούθηση των περιλαμβανομένων στο 3ο μνημόνιο και τις απαιτήσεις των "δανειστών" κατά τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις είναι ότι μάλλον δεν θα χρειαστεί 4ο μνημόνιο αφού το 3ο θα ολοκληρώσει την ισοπέδωση της οικονομίας της χώρας μας. Ίσως βιάζονται οι "εταίροι" μας να τελειώνουν με μας για να ασχοληθούν στη συνέχεια και με κάποια άλλη χώρα του ευρωπαϊκού νότου, εφαρμόζοντας τα ...χρήσιμα συμπεράσματα που θα έχουν εξάγει από την επιδρομή στην ελληνική οικονομία.
Μια συνοπτική περιγραφή των λόγων που οι "σωτήρες" μας επιτίθενται στην ελληνική παραγωγή μπύρας περιέχει το παρακάτω άρθρο*.      

Μονομαχία Δαυίδ και Γολιάθ στην ελληνική αγορά μπύρας
 

Με δύο παγκόσμιους πολυεθνικούς κολοσσούς να κυριαρχούν στην ελληνική αγορά μπύρας, η δειλή αλλά σταθερή άνοδος των ανεξάρτητων ελλήνων παραγωγών στα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων ήταν εύλογο να φέρει και τον πόλεμο: Είναι ο πόλεμος που πυροδοτήθηκε από το «μπες-βγες» στο πολυνομοσχέδιο των προαπαιτούμενων της διάταξης για αύξηση της φορολόγησης των ανεξάρτητων μικρών ζυθοποιών της Ελλάδας - μιας διάταξης με προσδοκώμενο έσοδο μόλις 3,4 εκατ. ευρώ για το 2016.
Στην ουσία, όμως, είναι ένας πόλεμος με μακρύ παρελθόν και μέλλον, που αφορά μια βιομηχανία με ετήσια κατανάλωση 3.900.000 εκατόλιτρων ετησίως και με τζίρους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Και που εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τον ρόλο του lobbying στη διαμόρφωση των Μνημονίων, για τις σχέσεις και την επιρροή των πολυεθνικών στις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες και εντολές, καθώς και για τα πραγματικά περιθώρια ύπαρξης των ανεξάρτητων παραγωγών και επιχειρήσεων στην ελεύθερη, ενιαία αγορά.

5 Νοεμβρίου 2015

Υπάρχει κάπου η αριστερά; ( του José Saramago)


Διαβάζοντας κάποιος το παρακάτω κείμενο, αν δεν ήξερε ποιος το ειχε γράψει, θα νόμιζε ότι είχε γραφτεί μετά την ελληνική εμπειρία της διαφημιζόμενης ως αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. 
Όμως, αυτό γράφτηκε στις 9 Ιουνίου του 2009 από τον José Saramago (1922-2010) και πρόκειται για το μεγαλύτερο τμήμα από το post εκείνης της ημέρας στο blog που διατηρούσε.
Και αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα εκείνου που έχω υποστηρίξει και άλλες φορές από αυτή εδώ τη γωνιά: ότι αυτά που έχουν πει ή έχουν γράψει τα μεγάλα μυαλά, έχουν διαχρονική αξία και είναι εν πολλοίς προφητικά έχοντας εφαρμογή σε πολλές περιπτώσεις, μη γνωρίζοντας τοπικά ή χρονικά όρια.
Πού είναι η αριστερά;

Κι άλλες φορές αναρωτήθηκα πού πάει η αριστερά, αλλά σήμερα έχω την απάντηση: κάπου εδώ τριγύρω, ταπεινωμένη, να μετρά τις μίζερες ψήφους που περισυνέλεξε. Αυτή που υπήρξε στο παρελθόν μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας, ικανή να κινητοποιεί τη βούληση με μια απλή έκκληση σε ό,τι καλύτερο χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος, και που δημιούργησε τελικά, με το πέρασμα του χρόνου, κοινωνικές αλλαγές αλλά και λάθη, τις δικές της εσωτερικές διαστροφές, κάθε μέρα και πιο μακριά από τις αρχικές υποσχέσεις, προσομοιάζοντας όλο και περισσότερο στους αντιπάλους και στους εχθρούς, σαν να'ταν αυτός ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αποδεκτή, ξέπεσε σε μια απλή προσομοίωση, όπου έννοιες άλλων εποχών χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν πράξεις που οι ίδιες αυτές έννοιες είχαν πολεμήσει. 
GreekBloggers.com