22 Φεβρουαρίου 2017

Μάχες οπισθοφυλακών μέσα στις Συμπληγάδες ΔΝΤ-ΕΕ (του Στ.Λυγερού)



Για μια ακόμα φορά βρίσκεται η χώρα μας στο μάτι του κυκλώνα, δηλαδή στις συζητήσεις για την ολοκλήρωση μιας αξιολόγησης. Είναι ένα έργο που έχουμε ξαναδεί τα τελευταία χρόνια πολλές φορές, οπότε γνωρίζουμε το τέλος. 
Μια εικόνα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί μάς δίνει ο κ.Σταύρος Λυγερός με πρόσφατο άρθρο του, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος αναδημοσιεύω στη συνέχεια.
Είναι σαφές πως οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το ΔΝΤ για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες στο μέτωπο της ελληνικής κρίσης. Αυτό, άλλωστε, κάνουν με επιτυχία από το 2010 μέχρι τώρα. Στη συνεδρίαση του Συμβουλίου του Ταμείου στις 6 Φεβρουαρίου, όμως, βρέθηκαν στη μειοψηφία. Σύμφωνα με κοινοτική πηγή, το γεγονός αυτό δεν σημαίνει πως η εσωτερική μάχη έχει κριθεί. Η Λαγκάρντ κάνει ό,τι μπορεί για να διευκολύνει το Βερολίνο, δεδομένου ότι η επανεκλογή της οφείλεται και στη γερμανική υποστήριξη. Κατά την ίδια πηγή, εάν η κυβέρνηση Τραμπ δεν αντιταχθεί, η γενική διευθύντρια θα τα καταφέρει.
Εάν συμβεί αυτό και το ΔΝΤ αφήσει για αργότερα τον όρο του για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, στο τραπέζι θα μείνει μόνο η απαίτησή του για από τώρα νομοθέτηση της μείωσης του αφορολόγητου και των συντάξεων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Η υποχώρηση του Ταμείου στις πιέσεις των Γερμανών κατ’ αντιδιαστολή θα οδηγήσει σε σκλήρυνση της στάσης του έναντι της Αθήνας.

12 Φεβρουαρίου 2017

Στην Ελλάδα, οι τράπεζες προκάλεσαν την κρίση (του Éric Toussaint)

Ο γνωστός ιστορικός και πολιτικο-οικονομικός αναλυτής Éric Toussaint εκπόνησε πριν λίγες μέρες μια μελέτη με την οποία αποδεικνύει ότι η ελληνική κρίση που ξέσπασε το 2010 δεν είναι αποτέλεσμα υπέρμετρων δημόσιων δαπανών, αλλά προήλθε από τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, καθώς και ότι το υποτιθέμενο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας σχεδιάστηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ιδιωτών τραπεζιτών καθώς και των χωρών που κυριαρχούν στην ευρωζώνη.
Από αυτή τη μελέτη παραθέτω στη συνέχεια το μεγαλύτερο τμήμα από την εισαγωγή, καθώς και κάποια άλλα χαρακτηριστικά σημεία.
Να σημειώσω, ότι στην εν λόγω μελέτη περιλαμβάνονται και πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν - σε αντίθεση με την κυριαρχούσα συστημική προπαγάνδα - ποιοι ευθύνονται για την επιβολή των μνημονίων (που οπωσδήποτε δεν είναι αυτοί που τα πληρώνουν), στοιχεία που θα παραθέσω σε επόμενο σημείωμα. 

... Για την περίοδο 1996-2008, εκ πρώτης όψεως, η εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας μοιάζει με σαξές στόρυ! Η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, στη συνέχεια, στην ευρωζώνη μοιάζει να πετυχαίνει. Το ποσοστό οικονομικής ανάπτυξης είναι υψηλό, υψηλότερο από αυτό των πιο ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης.
Στην πραγματικότητα, η φαινομενική αυτή επιτυχία έκρυβε ένα ελάττωμα, όπως συνέβη σε πολλές άλλες χώρες: όχι μόνο στην Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρο, στις δημοκρατίες της Βαλτικής, στην Σλοβενία αλλά και στο Βέλγιο, στις Κάτω Χώρες, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Αυστρία,… τις οποίες η τραπεζική κρίση επηρέασε πολύ από το 2008. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε την Ιταλία, την οποία η τραπεζική κρίση πρόλαβε μερικά χρόνια αργότερα από τις άλλες οικονομίες. 
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η δημιουργία της ευρωζώνης γέννησε σημαντικές χρηματο-οικονομικές ροές, ασταθείς και συχνά κερδοσκοπικές, οι οποίες κατευθύνθηκαν από τις οικονομίες του Κέντρου (Γερμανία, Γαλλία, Μπενελούξ, Αυστρία…) προς τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σλοβενία, κλπ.). 
Οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες και άλλα πιστωτικά ιδρύματα των οικονομιών του κέντρου δάνεισαν χρήματα στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα των περιφερειακών οικονομιών διότι ήταν πιο επωφελές να επενδύσουν σε αυτές τις χώρες παρά στις εθνικές αγορές των οικονομιών του κέντρου. Η ύπαρξη ενός ενιαίου νομίσματος, του ευρώ, ενθάρρυνε τις ροές αυτές διότι δεν υπήρχε πλέον κίνδυνος υποτίμησης σε περίπτωση κρίσης στις χώρες της περιφέρειας.

4 Φεβρουαρίου 2017

O ρεαλισμός δεν είναι απαισιοδοξία

Πολλές φωνές από πολλές πλευρές συνεχίζουν να προσπαθούν να συνετίσουν εκείνους που λαμβάνουν - υποτίθεται - αποφάσεις για τις ζωές μας, προκειμένου να σταματήσουν να υποκύπτουν στις παράλογες αξιώσεις και τα εκβιαστικά διλήμματα των δανειστών, αλλά φαίνεται πως τα οφέλη από την αναρρίχηση στις καρέκλες της "εξουσίας" είναι πολλά, ώστε να τα θυσιάσουν για να αποφασίσουν να προασπίσουν τα συμφέροντα των πολιτών που τους ανέθεσαν αυτό το έργο.
Μια τέτοια φωνή είναι και του Χρήστου Γιανναρά, ένα από τα πρόσφατα άρθρα του οποίου αναδημοσιεύω στη συνέχεια από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. 

.... Mεγαλώνει συνεχώς το ποσοστό των ανθρώπων που βαφτίζουν τον ρεαλισμό «απαισιοδοξία» και τον απωθούν, αρνούνται να βλέπουν γύρω τους και να κρίνουν. Eγκαταλείπονται με επιπόλαιη ευπιστία στις δόλιες ψευτοπαρηγόριες των εκάστοτε κυβερνώντων ή στις τυποποιημένες, χιλιοφθαρμένες επαγγελίες της αντιπολίτευσης. Tα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, όμως η γλώσσα κάθε κυβέρνησης και κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πάντα ίδια, πανομοιότυπη, όποιο κόμμα κι αν τις συγκροτεί. Eμείς όλοι, τάχα και πολίτες, το πιστοποιούμε με παραλυτική αδράνεια, δεν τολμάμε να περάσουμε στην αντεπίθεση, έστω της αποχής.

Aυτοί που συνεχίζουν απτόητοι να εμπορεύονται τη μακάβρια κατάρρευση του ελλαδικού κρατιδίου, τον βασανισμό ενός ολόκληρου λαού από την ανικανότητα και φαυλότητα των κυβερνώντων, είναι η πλειονότητα των εμπορευόμενων την πληροφόρηση - ενημέρωση, μαζί και τον (υποτίθεται) «σχολιασμό» της τραγελαφικής επικαιρότητας. Eμφανίζουν το μαύρο άσπρο, ανάλογα με την «παραγγελιά» του χρηματοδότη τους, με αναλγησία (για τον εφιάλτη που ζουν τα εκατομμύρια των Eλλήνων) περίπου ανάλογη με εκείνη που επέδειξαν στη γερμανική κατοχή, πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια, οι «μαυραγορίτες» και οι «κουίσλινγκς».
GreekBloggers.com