30 Ιουλίου 2015

Η κρίση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη του μεσοπολέμου

Πολλές φορές έχουμε συγκρίνει την περίοδο που διανύουμε με εκείνη του μεσοπολέμου, την περίοδο δηλαδή που προηγήθηκε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κυρίαρχο στοιχείο σήμερα - όπως και τότε - είναι η συνεχής απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, γεγονός που προοιωνίζει τον ερχομό άσχημων καταστάσεων. Παρόμοια κατάσταση είχε διαμορφωθεί στην Ευρώπη και την περίοδο ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους. Η Ιστορία διδάσκει, αλλά δυστυχώς λίγοι είναι πρόθυμοι να διδαχτούν από τα λάθη του παρελθόντος. Οι πλέον δύσπιστοι ή/και απαισιόδοξοι θα ρωτήσουν, όπως κάνουν συνήθως, "και να γνωρίζουμε, τι μπορούμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε τα επερχόμενα;" Όταν ο πολίτης γνωρίζει και διαθέτει θέληση, πολλά μπορεί να κάνει!
Στη συνέχεια, και στην προσπάθεια που συνεχίζω να κάνω τονίζοντας το πρόβλημα που παραβλέπουν όλοι εκείνοι οι πολιτειακοί παράγοντες που δεν θα έπρεπε, το έλλειμα δηλαδή Δημοκρατίας που έχει προκύψει εξαιτίας των ακολουθούμενων μνημονιακών πολιτικών, των εκπορευόμενων από ξένα κέντρα, διάλεξα από το βιβλίο του Mark Mazower "Σκοτεινή Ήπειρος" ένα κεφάλαιο που αναφέρεται σε αυτήν ακριβώς τη μεσοπολεμική περίοδο και την αποξένωση από τα δημοκρατικά ιδεώδη που οδήγησαν στην άνοδο του ναζισμού και του φασισμού με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.



Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Εκείνη την περίοδο δεν ήταν τα κοινοβούλια το μόνο επίμαχο ζήτημα. Επιθέσεις δεχόταν επίσης, σε πολύ ευρύτερο μέτωπο, η φιλελεύθερη δημοκρατία. Για να το θέσουμε όσο πιο απλά γίνεται: πόσο δημοκρατική ήταν η νοοτροπία της μεσοπολεμικής Ευρώπης; Απογοητευμένοι νομικοί έλεγαν πως το πρόβλημα δεν ήταν η υπερβολική δημοκρατικότητα των συνταγμάτων αλλά η έλλειψη δημοκρατικών αξιών στο ευρύ κοινό.

Ήδη από το τελευταίο τέταρτο του δέκατου ένατου αιώνα διάφορα αντιφιλελεύθερα και αντιδημοκρατικά πιστεύω κέρδιζαν έδαφος. Με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου εξαπλώθηκαν γρήγορα μέσω ενός «ευαγγελίου της βίας», που ήταν μεν πιο έκδηλο στο φασιστικό κίνημα, αλλά το συμμερίζονταν πολλοί εκπρόσωποι της «γενιάς του 1914», όπως την αποκάλεσε ένας μεταγενέστερος ιστορικός. Αναθρεμμένοι με τον πόλεμο, ορισμένοι ακραίοι ιδεολόγοι προτιμούσαν τη βία από το λόγο, τη δράση από τη ρητορεία... «Τίποτα δεν επιτυγχάνεται ποτέ δίχως αιματοχυσία», έγραφε ο νεαρός δεξιός Γάλλος Ντριέ Λα Ροσέλ στο Le Jeune Europeen (Ο νέος Ευρωπαίος). «Προσδοκώ ένα λουτρό αίματος». Η βία μάγευε τους καλλιτέχνες, εξπρεσιονιστές και σουρεαλιστές. Ορισμένοι διέκριναν την κληρονομιά του Πολέμου στην ατμόσφαιρα «εσωτερικού πολέμου» που πόλωνε τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, και η οποία βρήκε τη νομική της έκφραση στην αντίληψη του Λένιν περί εσωτερικού εμφυλίου πολέμου και στο ναζιστικό «κράτος εκτάκτου ανάγκης».

27 Ιουλίου 2015

Τα τρία βήματα του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα (του Στ.Λυγερού)

Ο πρωθυπουργός αισιοδοξεί ότι θα μπορέσει να ολοκληρώσει την (για μια ακόμα φορά) τιμωρητική συμφωνία, ώστε ψηφίζοντας το νέο μνημόνιο να μπορέσει να κυβερνήσει. Τα εμπόδια, όμως, είναι πολλά! Όχι μόνο στους κόλπους της γερμανοευρωπαϊκής ένωσης, αλλά και στους κόλπους του κόμματός του.
Η κατάσταση είναι άκρως μπερδεμένη. Ας αφήσουμε στον κ.Σταύρο Λυγερό το δύσκολο εγχείρημα της ανάλυσης των δεδομένων αυτής της στιγμής...

Οδικό χάρτη τριών βημάτων έχουν –σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες– καταρτίσει ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του για να καταφέρουν επιτέλους (όπως οι ίδιοι λένε) να κυβερνήσουν. Το πρώτο βήμα είναι να ολοκληρωθεί γρήγορα και ομαλά η διαδικασία διαπραγματεύσεων για τη σύνταξη του 3ου Μνημονίου και η ψήφισή του από την ελληνική Βουλή. Το δεύτερο βήμα είναι να εκκαθαρισθεί κατά τρόπο οριστικό το εσωκομματικό τοπίο. Και το τρίτο βήμα είναι η διεξαγωγή εκλογών με σκοπό τον σχηματισμό κυβέρνησης μακράς πνοής που θα έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.
Κυβερνητικοί παράγοντες αναγνωρίζουν ότι παρά την έγκαιρη και με μεγάλη πλειοψηφία ψήφιση των προαπαιτούμενων, η ελληνική πλευρά προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις για τη σύνταξη του 3ου Μνημονίου χωρίς να διαθέτει ούτε διαπραγματευτική ισχύ, ούτε χρόνο. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν έχει δύναμη αντίστασης στις απαιτήσεις που θα προβληθούν από την Τρόικα.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) θέτει τους δικούς του όρους για να συμμετάσχει στο 3ο Μνημόνιο. Δεν ήταν μόνο η απαίτησή του να σταλεί από την Αθήνα ειδική επιστολή-πρόσκληση. Ούτε μόνο η απαίτηση για απόλυτη και άμεση πρόσβαση στα υπουργεία. Είναι και η απαίτηση για επιβολή πολύ σκληρότερων όρων, συγκριτικά με τους όρους που προωθεί η Ευρωζώνη.

21 Ιουλίου 2015

Η πρόταση για προσωρινή έξοδο από το ευρώ δεν είναι καινούρια


Το πυροτέχνημα που έπεσε στο τραπέζι της τελευταίας συνόδου κορυφής για προσωρινή έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη, συνέχισε τις μέρες που ακολούθησαν να αναφέρεται σε δηλώσεις πολλών ευρωπαίων αξιωματούχων, κυρίως όμως γερμανών. 
Η πρόταση αυτή όμως δεν ακούστηκε για πρώτη φορά από γερμανικά χείλη. Θυμήθηκα μια συνέντευξη του καθηγητή
Χανς-Βέρνερ Ζιν, προέδρου του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών ifo του Μονάχου, που είχα διαβάσει δυο μήνες πριν τις εκλογές τού Ιανουαρίου στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, στην οποία ο  για πολλά χρόνια
σύμβουλος των γερμανικών κυβερνήσεων πρότεινε την προσωρινή έξοδο της χώρας μας από το ευρώ με δέλεαρ ένα ενδεχόμενο «κούρεμα» του χρέους της, θεωρώντας αυτή την απόφαση ως τον "ευκολότερο τρόπο για την Ελλάδα προκειμένου να βγει από αυτό το χάος", ενώ σε άλλα σημεία υπεραμύνεται, φυσικά, της αναγκαιότητας και της χρησιμότητας της πολιτικής λιτότητας.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του καθηγητή Ζιν, ενός από τους κορυφαίους γερμανούς οικονομολόγους, και θα καταλάβετε πολλά σχετικά με τα σχέδια της γερμανικής ολιγαρχίας για τη χώρα μας.
(Η συνέντευξη δόθηκε στο Μιχάλη Ψύλο και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, στο τεύχος 265 της 26/11/2014)

Καθηγητή Ζιχ, είστε ένας από τους πιο σημαντικούς οικονομολόγους της Γερμανίας αλλά κι από τους επικριτικούς σε ό,τι αφορά στη Ζώνη του Ευρώ, όπως διακρίνω και από το νέο σας βιβλίο, με τίτλο Η παγίδα του ευρώ. Το ερώτημα πολλών Ευρωπαίων είναι γιατί τη στιγμή που η Γαλλία, η Ιταλία και η ΕΚΤ ζητούν μέτρα για τη στήριξη της ανάπτυξης η Γερμανία είναι πιο διστακτική;

Αυτό που αποκαλούν ανάπτυξη στην πραγματικότητα είναι δανεισμός. Ο δανεισμός πυροδοτεί, στην καλύτερη περίπτωση, μια πυρκαγιά, υπονομεύει την ετοιμότητα της κοινωνίας να προχωρήσει σε επώδυνες μεταρρυθμίσεις και μειώνει τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας. Αποκαλώντας την πολιτική της υπερχρέωσης αναπτυξιακή πολιτική στρέφουμε παράλογα το πρόσωπό μας από την αλήθεια. Ο δανεισμός του Δημοσίου σημαίνει ότι οι αποταμιεύσεις που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν διαθέσιμες για επενδύσεις διοχετεύονται σε δημόσια ή ιδιωτική κατανάλωση. Αυτό όμως περιορίζει την ανάπτυξη. 



19 Ιουλίου 2015

Δημοκρατία. Xαρακτηριστικά και κίνδυνοι

Όλο και περισσότεροι πολίτες - όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό - έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται στις αδύναμες/υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης (με βαρβαρότητα ρεκόρ στη δική μας) έχουν όλο και λιγότερη σχέση με την έννοια της Δημοκρατίας, όπως την είχαμε μάθει και όπως την είχαμε ζήσει (σε μεγάλο ποσοστό, τουλάχιστον) τις προηγούμενες δεκαετίες. Η επικέντρωση και η (δικαιολογημένη) κατακραυγή εναντίον των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τα οικονομικά της χώρας, δεν μας έχει επιτρέψει να αντιληφθούμε ότι η "διόρθωση" των λαθών εκείνων γίνεται σε βάρος του πολιτεύματος που - παρά τις διαπιστωμένες αδυναμίες του - έχει αποδειχτεί ως το πλέον "φιλικό" προς τον πολίτη.
Βήμα βήμα γίνεται η αποδυνάμωση της Δημοκρατίας μας, με πρώτη και κυρίαρχη διαπίστωση την άνευ ουσίας διενέργεια εθνικών εκλογών. Όσο η πολιτική που ακολουθείται στη χώρα μας επιβάλλεται με εκβιαστικό και βάρβαρο τρόπο από ξένα (τα γνωστά γερμανικά) κέντρα,  το μόνο για το οποίο ψηφίζουμε είναι ποιο κόμμα θα εφαρμόσει αυτή την πολιτική.
Ίσως και αυτό το blog έχει πέσει στην παγίδα της ενασχόλησης σε συγκριτικά μεγάλο βαθμό με πολιτικο-οικονομικά θέματα, αφήνοντας σε δεύτερο πλάνο υπέρτατες αξίες, όπως είναι αυτή της Δημοκρατίας. Σε μια προσπάθεια διόρθωσης της πορείας, αναδημοσιεύω σήμερα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Tzvetan Todorov "Οι Εσωτερικοί Εχθροί της Δημοκρατίας" στο οποίο περιγράφονται τα ενδογενή χαρακτηριστικά της, καθώς και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από τη στρεβλή εφαρμογή της.


Το δημοκρατικό καθεστώς προσδιορίζεται από ένα σύνολο χαρακτηριστικών που συνδυάζονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν μια πολύπλοκη σύνθεση, στους κόλπους της οποίας περιορίζονται και ισορροπούν αμοιβαία, γιατί, χωρίς να βρίσκονται σε μετωπική αντίθεση μεταξύ τους, έχουν διαφορετικές πηγές και σκοπιμότητες. Αν διαταραχθεί η ισορροπία, πρέπει να εκπέμψει σήμα κινδύνου.

Η δημοκρατία είναι κατ’ αρχάς, σύμφωνα με την ετυμολογική σημασία του όρου, ένα καθεστώς όπου η εξουσία ανήκει στον λαό. Στην πράξη, όλος ο λαός διαλέγει τους εκπροσώπους του, που, ως ηγέτες, θεσπίζουν τους νόμους και κυβερνούν τη χώρα για μια προαποφασισμένη χρονική περίοδο. 


14 Ιουλίου 2015

Η Συνθήκη των Βερσαλιών (1919)

Και να που η Συνθήκη των Βερσαλιών του 1919 ήρθε στο προσκήνιο μετά την προχθεσινή συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές "εταίρους". Ο λόγος σύγκρισης είναι ότι οι απαιτήσεις τους (των γερμανών ουσιαστικά, αφού πάντα περνάει το δικό τους στη σημερινή Ευρωπαϊκή 'Ένωση") έχουν την ίδια τιμωρητική, ταπεινωτική διάθεση που είχαν και οι όροι που επέβαλλαν στη Γερμανία οι νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ας θυμηθούμε, όσο πιο συνοπτικά μπορούμε, τι ήταν αυτή η Συνθήκη.  
 
Η συνθήκη των Βερσαλλιών (1919), λοιπόν, είναι η Συνθήκη ειρήνης που τερμάτισε επίσημα τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στην Αντάντ (γαλλ. Entente) και την Γερμανική Αυτοκρατορία. Μετά από έξι μήνες διαπραγματεύσεων, που έλαβαν χώρα στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού, η συνθήκη υπεγράφη ως συνέχεια της ανακωχής της 11ης Νοεμβρίου 1918 του δάσους της Κομπιένης. Παρότι υπήρχαν πολλές διατάξεις στη Συνθήκη, μία από τις πιο σημαντικές όριζε ότι η Γερμανία αποδεχόταν την πλήρη ευθύνη για την έναρξη του πολέμου και, σύμφωνα με τα άρθρα 231-248, αποδεχόταν να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις σε διάφορες χώρες.

13 Ιουλίου 2015

Σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό εγχείρημα (του Paul Krugman)

O Paul Krugman, όπως ξέρουμε παρακολουθεί από κοντά την εξέλιξη της σχέσης της χώρας μας με τους ευρωπαίους "εταίρους". Δεν άργησε, λοιπόν, να αναρτήσει στη σελίδα του στους New York Times σχόλιο σχετικό με τη νέα επαχθή συμφωνία και αυτής της κυβέρνησης με τους δανειστές.


Ας υποθέσουμε ότι θεωρείτε τον Τσίπρα ανίκανο. Ας υποθέσουμε πως θέλετε να δειτε τον ΣΥΡΙΖΑ να χάνει την εξουσία. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι καλωδέχεστε την προπτική της εκδίωξης των ενοχλητικών Ελλήνων από το ευρώ.
Ακόμα και αν όλα αυτά είναι αλήθεια, αυτή η λίστα απαιτήσεων του Eurogroup είναι τρέλα. Το hashtag ThisIsACoup (Αυτό είναι πραξικόπημα) είναι ακριβές. Αυτό ξεπερνά τα όρια του αυστηρού και γίνεται καθαρή εκδικητικότητα, ολοκληρωτική καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας και με καμία ελπίδα για ανακούφιση.
Μπορεί κάτι να τραβήξει την Ευρώπη από το χείλος του γκρεμού; Οι φήμες θέλουν τον Μάριο Ντράγκι να προσπαθεί να επανεισάγει κάποια μετριοπάθεια, ο Ολαντ αντιστέκεται επιτέλους στο ηθικίστικο οικονομικό παιχνίδι της Γερμανίας, κάτι που τόσο εκκωφαντικά είχε αποτύχει να κάνει στο παρελθόν. Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί ξανά τις καλές προθέσεις της Γερμανίας;

10 Ιουλίου 2015

Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου

Η σχέση μεταξύ οφειλέτη και πιστωτή από κοινωνικής άποψης μπορεί να ιδωθεί με δυο τρόπους, ανάλογα με την πλευρά που βρίσκεται ο παρατηρητής. Στα μάτια του δανειστή ο οφειλέτης είναι υπεύθυνος για την ανάγκη που τον έφερε στη θέση να χρειαστεί δανεισμό και θα πρέπει, για το λόγο αυτό, να αισθάνεται ενοχή. Στα μάτια του οφειλέτη ο δανειστής είναι ο ασύδοτος κεφαλαιούχος που εκμεταλλεύεται τη δύσκολη θέση, στην οποια βρέθηκε ο συνάνθρωπός του και βρήκε την ευκαιρία να αυξήσει τα κέρδη του.
Η διπλή αυτή αντιμετώπιση μπορεί άραγε να μεταφερθεί και στις διακρατικές δανειακές συναλλαγές; Υπήρχαν πολλές ενδείξεις τις λίγες τελευταίες δεκαετίες, αλλά το νιώσαμε άμεσα και στη χώρα μας αυτά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, ότι το χρέος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο, ώστε, παρακάμπτοντας από αιώνων δημοκρατικές διαδικασίες, να υποτάξει λαούς, πείθοντάς τους ότι είναι ένοχοι και αρπάζοντας από αυτούς κάθε είδους πηγές πλούτου. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει μετατρέψει το μοντέλο των πάλαι ποτέ ισότιμων ανταλλακτικών κοινωνιών σε μοντέλο όπου ο ισχυρότερος χρηματοοικονομικά επιβάλλεται επί του έχοντος την έλλειψη και άρα την ανάγκη εκείνων των μέσων που είναι απαραίτητα για την επιβίωσή του στις σύγχρονες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες.  
Στο άρθρο που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, ο Σωτήρης Βανδώρος παρουσιάζει (έχοντας ως μέσο σύγκρισης τα συμβαίνοντα στη χώρα μας αυτά τα χρόνια) τα βασικά σημεία του βιβλίου του ιταλού κοινωνιολόγου και φιλοσόφου Maurizzio Lazzarato με τίτλο "Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου", στο οποίο ο συγγραφέας αναλύει και εξερευνά τη γενεαλογία της παραγωγής -από τα σύγχρονα χρηματοοικονομικά συστήματα- του χρεωμένου ανθρώπου.
Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου

Το χρέος, κρατικό και ιδιωτικό, δεν πρέπει να ιδωθεί ως κάτι το δευτερογενές στο πλαίσιο λειτουργίας του σύγχρονου καπιταλισμού. Δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που δίνει τον τόνο στην οικονομία εδώ και μερικές δεκαετίες, πρωτίστως ως μηχανισμό χρηματοδότησης των επιχειρήσεων, όσο κυρίως ως σύστημα διαχείρισης ιδιωτικών και δημόσιων χρεών. Κατά προέκταση, κρίσιμη εν προκειμένω είναι η σχέση (εξουσίας) μεταξύ οφειλέτη και πιστωτή. Έτσι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι παρά το χρέος από τη σκοπιά των οφειλετών και ο τόκος από τη σκοπιά των πιστωτών. Ο Maurizzio Lazzarato, που υποστηρίζει αυτή τη θέση, προτείνει μάλιστα να αντικατασταθεί η έννοια του χρηματοπιστωτικού συστήματος (ως παραπλανητικής) από αυτήν της «οικονομίας του χρέους». Στο δοκίμιό του "Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου" επεξηγεί αναλυτικά αυτή την προσέγγιση για την οποία επιστρατεύει θεωρήσεις των Νίτσε, Φουκώ και ιδίως των Ντελέζ και Γκουαταρί.

6 Ιουλίου 2015

Γιατί απέτυχε η καμπάνια του "ναι" (του W.Münchau)

Τα άρθρα του Wolfgang Münchau στους Financial Times έχουν γίνει αντικείμενο σχολιασμού αρκετές φορές στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό. Το πιο πρόσφατο άρθρο του αφορά  το αποτέλεσμα του χθεσινού δημοψηφίσματος, το οποίο αναλύει με ένα εξαιρετικά ρεαλιστικό και διεισδυτικό τρόπο.
Δεν είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς γιατί ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε το δημοψήφισμα με συντριπτική νίκη. Είναι πολύ πιο δύσκολο να πει κανείς τι θα συμβεί τώρα. Οι αντίπαλοί του, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έπεσαν έξω λόγω μιας σειράς παρανοήσεων, που ήταν από μηδαμηνές έως τεράστιες.
Για μένα ξεχωρίζουν τρεις:
Η μεγαλύτερη ήταν οι σαφείς συντονισμένες παρεμβάσεις από αρκετούς κορυφαίους Ευρωπαίους πολιτικούς που δήλωσαν ότι το "όχι" θα οδηγήσει στην έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το Grexit. Ένας από αυτούς ήταν ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας και ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών. Επανέλαβε μάλιστα την απειλή και αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Οι Ελληνες σωστά ερμήνευαν αυτές τις απειλές ως μια προσπάθεια παρέμβασης στη δημοκρατική διαδικασία της χώρας τους. Η πληροφορία δε την περασμένη εβδομάδα ότι αξιωματούχοι της ευρωζώνης προσπάθησαν να κρύψουν την τελευταία ανάλυση του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους δεν βοήθησε. Η έκθεση του ΔΝΤ στην ουσία αποκάλυπτε ότι η ελληνική κυβέρνηση είχε δίκιο να ζητά μείωση του χρέους. Η υπόλοιπη ευρωζώνη έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε να "νοθεύσει" το δημοψήφισμα και δεν μπήκε καν στον κόπο να το κρύψει.

4 Ιουλίου 2015

Καταστροφική η πολιτική λιτότητας (του Noam Chomsky)

Αρκετές φορές έχω φιλοξενήσει τις απόψεις του κορυφαίου εν ζωή διανοητή Noam Chomsky. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναδημοσιεύσω τις πρόσφατες δηλώσεις του στην εφημερίδα «Πολίτικα» του Βελιγραδίου, που αφορούν την αντιμετώπιση της χώρας μας από τους "εταίρους" μας.

«Αίσχος» και «επαίσχυντη φάρσα» σε βάρος του ελληνικού λαού χαρακτηρίζει ο Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι τη «συμπεριφορά της τρόικας».
«Η πολιτική της λιτότητας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, από οικονομικής απόψεως είναι παράλογη και καταστροφική για τη χώρα. Η συμπεριφορά της τρόικας αποτελεί αίσχος. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως στόχος τους είναι να διαμηνύσουν προς πάσα κατεύθυνση ότι η αντίσταση στις βόρειες τράπεζες και στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν θα γίνει ανεκτή και πως οι επιδιώξεις για δημοκρατία και σεβασμό της λαϊκής βούλησης πρέπει να εγκαταλειφθούν», σχολιάζει ο Τσόμσκι.
Ο διανοητής επισημαίνει πως όλα αυτά «είναι μια επίδειξη δύναμης και δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχιστεί αυτή η επαίσχυντη φάρσα στην οποία γαλλικές και γερμανικές τράπεζες επωφελούνται από τα δεινά του ελληνικού λαού».

GreekBloggers.com