31 Ιανουαρίου 2014

Η κυβερνητική παραμυθία τns εξόδου από το τούνελ (του Σταύρου Λυγερού)

Η εφαρμοζόμενη υπερφορολόγηση των πολιτών μπορεί να οδηγήσει σε αναπτυξιακή πορεία τη χώρα;
Η κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας είναι η απάντηση στην επίθεση που δέχτηκε το ασφαλιστικό σύστημα από το "Βενιζελικό" PSI και τη ληστεία των ταμείων;
Υπάρχει κάποιο σχέδιο για τη μελλοντική πορεία της χώρας;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει ο κ.Σταύρος Λυγερός με το άρθρο του που αναδημοσιεύω πιο κάτω.



Η κυβερνητική παραμυθία τns εξόδου από το τούνελ

Τα όσα ακολούθησαν τις γερμανικές εκλογές του περασμέ­νου Σεπτεμβρίου διέλυ­σαν τις ψευδαισθήσεις του διδύμου Σαμαρά - Βενιζέλου για άμεση δρομολόγηση της ανα­διάρθρωσης του ελλη­νικού χρέους. Δεν στάθηκαν ικανά όμως να τους ωθήσουν σε αλλαγή πλεύσης. Ο ισχυρισμός ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρο­μος χρησιμοποιήθηκε ως προπαγανδιστικό επιχείρημα, αλλά τελικώς αντανακλά και το δικό τους εγκλωβισμό στο μονόδρομο που έχει χαράξει η τρόικα. Αυτός είναι και ο λό­γος που δεν έχουν περιθώρια ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Το μόνο που έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν να δια­πραγματεύονται το βαθμό οξύτητας της μο­νοδιάστατης λιτότητας. Αλλά και σε αυτό το επίπεδο ελάχιστα επέτυχαν.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η ασκού­μενη πολιτική, αντί να ξαναστήσει την Ελλά­δα στα πόδια της, συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Η κυβέρνηση Σα­μαρά έχει κάνει σημαία της το πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν είναι μόνο ότι αυτό είναι πλασματικό, λόγω του γεγονότος ότι το Δη­μόσιο χρωστά πάνω από 6 δις σε ιδιώτες. Είναι και ο τρόπος που προέκυψαν αυτά τα δημοσιονομικά αποτελέσματα. 

29 Ιανουαρίου 2014

Δύο άρθρα: ένα υπέρ του ευρώ κι ένα υπέρ εθνικού νομίσματος

 Από την άκρα σιγή περάσαμε στις απανωτές συζητήσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές του ευρώ και σε εκείνους της δραχμής. Μάλιστα, εκμεταλλευόμενα τον αυξανόμενο και στη χώρα μας ευρωσκεπτικισμό, ξεφυτρώνουν νέα κόμματα που υποστηρίζουν την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.
Τι συμφέρει όμως τη χώρα μας; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Γι'αυτό, όπως είχα προαναγγείλει κι από το χθεσινό post, σήμερα αναδημοσιεύω δύο άρθρα, ένα που παραθέτει τα πλεονεκτήματα της παραμονής της χώρας μας στην ευρωζώνη κι ένα που θεωρεί ότι η Ελλάδα θα σωθεί μόνο αν περάσει σε εθνικό νόμισμα.
Προσωπικά, θεωρώ ότι και οι δυο απόψεις έχουν τα επιχειρήματά τους, αλλά, όπως είχα γράψει και χθες, πιστεύω ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν έχει να κάνει τόσο με το νόμισμα (αν και έχω καταλήξει πια κι εγώ στο συμπέρασμα ότι ήταν λάθος να μπούμε στην ευρωζώνη, τώρα όμως βρισκόμαστε μέσα), όσο στο χαμηλού επιπέδου πολιτικό προσωπικό, το οποίο συν τοις άλλοις καθοδηγείται -για λόγους που ελπίζω κάποτε να αποκαλυφθούν- από ξένα (πολιτικά και οικονομικά) κέντρα εξουσίας.
Πάντως, πιστεύω ότι στο θέμα του νομίσματος θα χρειαστεί να επανέλθουμε.



ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ... ΕΝΑ ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ
(του καθηγητή Χαράλαμπου Γκότση)


Η συζήτηση για μια πιθανή αποχώρη­ση της Ελλάδας από τη Ζώνη του Ευρώ εμφα­νίζεται κάθε φορά που η χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα σχετικά με την επίτευξη των στόχων ενός απαράδεκτου οικονομικά και κοινω­νικά προγράμματος, το οποίο προσπαθεί να θεραπεύσει παθογένειες της ελληνικής οι­κονομίας με λάθος τρόπο. Βασική επιδίωξη είναι η εξάλειψη του δίδυμου ελλείμματος δημοσιονομικού και ισοζυγίου πληρωμών, το συντομότερο δυνατό, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις απώλειες στον παραγωγικό αλλά και στον κοινωνικό ιστό της χώρας. Η οικο­νομική αρχή που θέλει το στόχο να επιτυγχά­νεται με το μικρότερο δυνατό κόστος ξεχάστηκε από τους νεοφιλελεύθερους εμπνευστές της στο βωμό μιας αμφίβολης βελτίω­σης της ανταγωνιστικότητας, ακόμη κι αν το παραγόμενο και προς διάθεση προϊόν είναι ένα υποπολλαπλάσιο του αρχικού και ωθεί στην ανεργία ακόμη ένα 20% του απασχο­λούμενου δυναμικού της χώρας.

28 Ιανουαρίου 2014

Προτάσεις του Κ.Λαπαβίτσα για το χρέος και την έξοδο από την κρίση

Σήμερα φιλοξενώ ένα άρθρο του γνωστού καθηγητή Κ.Λαπαβίτσα στο οποίο προτείνει τρεις τρόπους για να γλυτώσουμε από το χρέος και από την κρίση. Βέβαια, όπως πάντα, καταλήγει στην αναγκαιότητα να αποκτήσουμε εθνικό νόμισμα.
 Είναι αλήθεια ότι οι φωνές εναντίον του ευρώ (και όχι μόνο στη χώρα μας) πληθαίνουν όσο περνάει ο καιρός και η κρίση χρονίζει και βαθαίνει. 
Το θέμα, όπως είναι φυσικό, άρχισε να με απασχολεί και προσωπικά. Για το λόγο αυτό, την περασμένη Δευτέρα βρέθηκα σε σχετική συζήτηση που έγινε στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ της Σταδίου με κύριους ομιλητές τους Γ.Σταθάκη, Ν.Χριστοδουλάκη και Αλ.Αλαβάνο. Οι δυο πρώτοι ανέπτυξαν τα επιχειρήματά τους υπέρ του ευρώ, εκκινώντας πάντως από διαφορετικές αφετηρίες, και ο τρίτος τις γνωστές θέσεις του υπέρ της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ομολογώ πως και οι τρεις ήταν πειστικοί. Όπως ομολογώ και ότι δεν κατέληξα σε συμπέρασμα. Εκτός αν θεωρείται συμπέρασμα ότι το μέλλον της Ελλάδας μου φαίνεται δυσοίωνο, είτε μείνουμε στο ευρώ είτε βγούμε από την ευρωζώνη. Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα εναντίον και των δυο προοπτικών, υπάρχει όμως ένας κοινός παρονομαστής: το υπάρχον εγχώριο πολιτικό προσωπικό! Και να τί εννοώ:
Όσον αφορά την παραμονή μας στην ευρωζώνη, έχουμε διαπιστώσει, πού μας έχουν οδηγήσει οι "ικανότητες" των πολιτικών που βρίσκονται στην εξουσία τα τελευταία κρίσιμα χρόνια.
Όσον αφορά το ενδεχόμενο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, δεν έχω πειστεί - όπως πιστεύω και οι περισσότεροι από εσάς - ότι υπάρχει ικανό πολιτικό προσωπικό που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στα νέα οικονομικά δεδομένα. Αφού είναι γνωστό ότι η μετάβαση - θέλοντας και μη - θα προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις κατά τους πρώτους τουλάχιστον μήνες προσαρμογής στο νέο νόμισμα.
Για το λόγο αυτό δεν θεωρώ πρωτεύον θέμα το νόμισμα με το οποίο θα πορευτούμε στη συνέχεια, όσο την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, την οποία -μέχρι στιγμής- βρίσκω απογοητευτική.

26 Ιανουαρίου 2014

Ο Γ.Βαρουφάκης γράφει για τους παράγοντες που καθορίζουν τις οικονομικές θεωρίες

Η Ιστορία δια­μορφώνεται από τις ιδέες ή οι ιδέες διαμορφώνονται από την ιστορία; Και ποιοί είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που επηρεάζουν τον κάθε πολίτη για το είδος της οικονομικής θεωρίας που ταιριάζει στις απόψεις του;
Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζει μια κυβέρνηση ακολουθεί συγκεκριμένη ιδεολογία; 
Σε τέτοιου είδους ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο γνωστός καθηγητής Γ.Βαρουφάκης στο παρακάτω κείμενο που δανείστηκα από το βιβλίο του "Πολιτική Οικονομία, η οικονομική θεωρία στο φως της κριτικής", εκδόσεις Gutenberg, 2007.


Η οικονομική θεωρία ως ιδεολογία

«Οι λογικοί άνθρωποι προσπαθούν να προσαρμόσουν τις ιδέες τους ώστε να είναι σε αρμονία με τον κόσμο στον οποίο ζούνε. Οι παράλογοι πασχίζουν να προσαρμόσουν τον κόσμο σύμφωνα με τις ιδέες τους». Με αυτόν τον ειρω­νικό τρόπο ο George Bernard Shaw (ο εκκεντρικός Ιρλανδός σοσιαλιστής, δια­νοούμενος, θεατρικός συγγραφέας, αρθρογράφος κ.λπ.) λοιδορεί τους «συνε­τούς». Πράγματι απαιτούνται μεγάλες ιδέες (ή μεγαλομανία) αν θέλει κάποιος να αλλάξει τον κόσμο. Ίσως ο Shaw να έχει δίκιο: για να σκέφτεται κανείς με αυτόν τον τρόπο πρέπει να είναι και λίγο παράλογος. Μπορούν όμως οι ιδέες των ανθρώπων να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο;

24 Ιανουαρίου 2014

Πορεία προς ρήξη με το ευρωιερατείο (του Σταύρου Λυγερού)

Την απεικόνηση της τρέχουσας πολιτικοοικονομικής πραγματικότητας περιγράφει στο άρθρο του αυτής της εβδομάδας στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ ο κ.Στ.Λυγερός, αλλά και τις προβλέψεις του για τις πολιτικές εξελίξεις για το χρόνο που ξεκίνησε πριν λίγες βδομάδες.


ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩΙΕΡΑΤΕΙΟ

Με δεδομένη τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή Προέ­δρου Δημοκρατίας το απώτατο όριο ζωής της κυβέρνησης Σα­μαρά είναι ο Μάρτιος του 2015. Το πιθανό­τερο όμως είναι ότι θα τελειώσει εντός του 2014. Κι αυτό επειδή εξαντλούνται οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις που θα επέτρε­παν να συνεχιστεί για δεκατέσσερις ακόμα μήνες η εφαρμοζόμενη πολιτική της μονο­διάστατης λιτότητας.

Το κλίμα αισιοδοξίας που καλλιεργήθηκε για την οικονομία στα τέλη του 2013 εξα­τμίζεται. Η κυβέρνηση μπορεί να υπερηφανεύεται για το (πλασματικό) πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά το ψέμα έχει κοντά πό­δια. Όχι μόνο επειδή το Δημόσιο χρωστάει πάνω από 6 δις σε ιδιώτες, αλλά και επειδή είναι στοιχειώδες πως δεν μπορείς να έχεις υγιή δημόσια οικονομικά όταν καταστρέφεται η πραγματική οικονομία.

23 Ιανουαρίου 2014

Οι ευθύνες του Γ.Παπανδρέου για το μη κούρεμα του ελληνικού χρέους

Είναι γνωστές οι αποκαλύψεις του Μιχ.Ιγνατίου για τις ευθύνες της κυβέρνησης τού Γ.Παπανδρέου στο θέμα του κουρέματος του ελληνικού χρέους, όταν αρνήθηκε σχετική πρόταση του ΔΝΤ κατά την κρίσιμη περίοδο 2009-2010, αποκαλύψεις που ο αρθρογράφος δημοσιοποίησε στο Έθνος της Κυριακής.
Στα σημερινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ ο Μ.Ιγνατίου συνεχίζει τις αποκαλύψεις του πάνω σ'αυτό το θέμα με το άρθρο που αναδημοσιεύω πιο κάτω.
 
 

Γράφει ο Μιχ.Ιγνατίου:
Όπως προκύπτει τόσο από τις δη­μοσιευμένες μελέτες όσο και από τα απόρ­ρητα έγγραφα του Διε­θνούς Νομισματικού Ταμείου, οι αξιωματούχοι του ήταν σίγουροι από το 2010 πως το «ελληνικό πρόγραμμα» δεν έβγαινε και θα βάρυνε υπερβολικά τους Έλληνες και όχι τους ιδιώτες πιστωτές (κυρίως ξένες τράπεζες και κερδοσκοπικά ταμεία). Για το λόγο αυτό προέκριναν μια άμεση αναδιάρθρωση («κούρεμα») του ελληνικού χρέους, αλλά τόσο οι ελληνικές Αρχές όσο και οι Ευρωπαίοι απέρριψαν την πρόταση αυτή του ΔNT. Είναι σχετικό και το δημοσίευμα της αμερικανικής εφη­μερίδας Wall Street Journal στις 8 Οκτω­βρίου 2013.

22 Ιανουαρίου 2014

Bitcoin, το ψηφιακό χρήμα επιτίθεται

 Αυτόν τον καιρό βρισκόμαστε στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης που επίκεντρό της είναι οι τράπεζες, οι ναοί του χρήματος. Θα μπορούσαν να αποφευχθούν τέτοιες κρίσεις στο μέλλον, αν χρησιμοποιούσαμε διαφορετικού τύπου μέσο συναλλαγών;
Ποιό θα ήταν το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας χωρίς την κυκλοφορία (την εμπορία, τις συναλλαγές) των νομισμάτων, όπως τα ξέρουμε μέχρι σήμερα;
Πόσο θα μειωνόταν η εξουσία των κρατών και των κεντρικών τους τραπεζών (ή της ΕΚΤ) αν έχαναν το αποκλειστικό δικαίωμα κοπής/κυκλοφορίας φυσικού χρήματος και, κατά συνέπεια, αν έχαναν τον έλεγχο κυκλοφορίας του;
Δεδομένου ότι ο αριθμός των bitcoins που μπορούν να τεθούν σε κυκλοφορία είναι πεπερασμένος, δεν θα μπορούσε κι ένας ιδιώτης με μεγάλη οικονομική επιφάνεια να ελέγξει την ισοτιμία του, αυξομειώνοντας τον όγκο των νομισμάτων που θα βρίσκονται σε κυκλοφορία;
Και αν οι κάτοχοι των bitcoins αποφασίσουν να τα αποταμιεύσουν/επενδύσουν με σκοπό το κέρδος, πώς θα γίνονται οι συναλλαγές; 
Η επικράτηση της παράλληλης κυκλοφορίας του bitcoin με τα υπάρχοντα νομίσματα, δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα νέο κανόνα του χρυσού;
Πολλά ακόμα ερωτήματα μπορούν να γεννηθούν, αν προσπαθήσουμε να φανταστούμε έναν κόσμο που οι οικονομικές συναλλαγές θα γίνονταν ψηφιακά και όχι με το είδος νομίσματος, με το οποίο ο άνθρωπος έχει μάθει να συναλλάσσεται από πολλούς αιώνες.
Απαντήσεις σε όλα αυτά προσπαθούμε να βρούμε αναδημοσιεύοντας άρθρα σχετικά με το ψηφιακό νόμισμα bitcoin. 
Στο ερώτημα της δυνατότητας επιβίωσης ενός κράτους που δεν θα έχει τον έλεγχο της κυκλοφορίας του νομίσματος (σας θυμίζει κάτι;) προσπαθεί να απαντήσει το παρακάτω άρθρο, σε σχέση όμως με το bitcoin.





ΤΟ ΤΕΛΟΣ TOY ΧΡΗΜΑΤΟΣ;
του Άρη Χατζηστεφάνου


Η θεωρία ότι το bitcoin μας οδηγεί σε μια οικονομία χωρίς την ανάγκη παρέμβασης του κράτους, το οποίο βάσει της νεοφιλελεύθερης σχολής ευθύνεται για τα δεινά του οικονομικού συστήματος, φαίνεται να παραβλέπει μια σημαντική διάσταση του θέματος ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς το κράτος, το οποίο παρεμβαίνει πάντα για τη διάσωσή του. 

20 Ιανουαρίου 2014

Ο Μαρκ Μαζάουερ για τη ελληνική κρίση

Οι περισσότεροι από εσάς πιστεύω ότι γνωρίζετε τον Άγγλο ιστορικό Mark Mazower, ο οποίος ειδικεύεται στα της περιοχής μας (Ελλάδα και γενικότερα στα Βαλκάνια). Ως εκ τούτου παρακολουθεί συνεχώς τα τεκταινόμενα στη χώρα μας και γράφει συχνά άρθρα που μας αφορούν.
Τον Απρίλη του 2013 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Nation' άρθρο του με τίτλο "No Exit? Greece's Ongoing Crisis", στο οποίο αναφέρεται στην ελληνική κρίση λαμβάνοντας ως πηγές άρθρα και βιβλία γραμμένα από Έλληνες αρθρογράφους, οικονομολόγους και μελετητές. Το εν λόγω άρθρο του Mazower μεταφράστηκε από τον Κώστα Αγιαννιτόπουλο για λογαριασμό του online περιοδικού ΧΡΟΝΟΣ και - λόγω της σχετικά μεγάλης έκτασής του - αναδημοσιεύω παρακάτω μερικά μόνο αποσπάσματα.




 
Αδιέξοδο; η εξέλιξη της ελληνικής κρίσης

Η σημερινή κρίση έφερε στο φως μια εντελώς διαφορετική όψη της «μετάβασης στη δημοκρατία» και όσων την ακολούθησαν

Η εσφαλμένη διάγνωση και η εσφαλμένη θεραπεία

Παρότι η Ελλάδα υπέφερε πάντοτε από ένα χρόνιο έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών, η μεγάλη επέκταση του δημοσίου τομέα ξεκίνησε μόνο μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Και παρόλο που το φορολογικό σύστημα της χώρας παρέμεινε άδικο και οπισθοδρομικό γιατί στηριζόταν στην έμμεση φορολογία, αυτή η καινούρια σχέση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα δημιούργησε νέα προβλήματα σε ένα κράτος με έτσι κι αλλιώς περιορισμένη ικανότητα συλλογής φόρων, προβλήματα που τελικά αποδείχτηκαν ανυπέρβλητα. Την περίοδο της δραχμής, ο συνδυασμός στασιμότητας των δημοσίων εσόδων και αύξησης των κοινωνικών προσδοκιών –η επιθυμία να συγκλίνει η Ελλάδα προς το επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας, υγειονομικής περίθαλψης και παιδείας που είχε κατακτηθεί στη μεταπολεμική Ευρώπη– απαιτούσε συνεχείς υποτιμήσεις του νομίσματος και εξωτερικό δανεισμό, με αποτέλεσμα έναν χρόνιο πληθωρισμό. Συνεπώς, οι ρίζες των σημερινών προβλημάτων φτάνουν πιο πίσω από την περίοδο του ενιαίου νομίσματος και της εγκαθίδρυσης ενός νέου συστήματος σταθερών ισοτιμιών, πράγμα που αποδείχτηκε πιο δεσμευτικό για τα ευρωπαϊκά κράτη απ’ ό,τι ο παλαιότερος κανόνας του χρυσού. Η αποβιομηχάνιση που συντελέστηκε στη δεκαετία του 1990 χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, καθώς προκάλεσε συν τοις άλλοις μια επιστροφή σε μια παραγωγική βάση που χαρακτηριζόταν από χαμηλό τεχνολογικό επίπεδο, όπως η επεξεργασία τροφίμων και η χειροτεχνία.

19 Ιανουαρίου 2014

Δυο άρθρα του Γ.Δελαστίκ για την αλληλεγγύη των εταίρων μας

Όλο και πιο συχνά ακούμε φωνές από το εξωτερικό που αμφιβάλλουν, αν πρόθεση των ευρωπαίων εταίρων μας ήταν να σώσουν με τα μνημόνια την Ελλάδα ή τους εαυτούς τους (και τις τράπεζές τους).
Παρακάτω αναδημοσιεύω από το ΕΘΝΟΣ δυο σχετικά άρθρα του Γ.Δελαστίκ. Θα ήθελα να τα αφιερώσω στους "έλληνες" βουλευτές που ψήφισαν τα καταστρεπτικά για τους συμπολίτες μας μνημόνια, αλλά νομίζω ότι θα είναι χαμένος κόπος. Επειδή πιστεύω, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες πλέον (και όχι μόνο), ότι τα ψήφισαν είτε λόγω άγνοιας (η ηπιότερη έκφραση που μπορώ να χρησιμοποιήσω), είτε λόγω συμφέροντος. Δεν θα αναφέρω μια τρίτη άποψη που τους παρουσιάζει ως θύματα, γιατί αυτό παραπέμπει σε άλλου είδους θέματα και με άλλα επακόλουθα.
Τα δυο αυτά άρθρα δίνουν μια εικόνα της γνώμης που έχουν και κάποιοι από το εξωτερικό για τις "ενέργειες" που έχουν γίνει από τους εταίρους μας με σκοπό τη "σωτηρία" της χώρας μας (με τη βοήθεια πάντα, των ιθαγενών οργάνων τους, πρωθ-υπουργούς και -οπωσδήποτε- βουλευτές).



 
Ολι Ρεν: Θυσιάσαμε την Ελλάδα για να σωθούν οι υπόλοιποι!

Ωμή, κυνική, σοκαριστική η ομολογία του επιτρόπου Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων και αντιπροέδρου της Κομισιόν Ολι Ρεν, αργά το βράδυ της Δευτέρας. Απευθυνόμενος στους ευρωβουλευτές που απαρτίζουν τη διερευνητική επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου για τον ρόλο της τρόικας στις χώρες που έχουν τεθεί υπό μνημονιακό καθεστώς, ο Φινλανδός κομισάριος τους είπε ουσιαστικά ότι η ΕΕ προτίμησε να θυσιάσει την Ελλάδα για να σώσει άλλα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και πάνω απ' όλα για να διασώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες! Τι ακριβώς είπε ο Ολι Ρεν; «Στο ξεκίνημα της κρίσης, την άνοιξη του 2010 και κάποιο διάστημα μετά, αν είχε άμεσα αναδιαρθρωθεί το ελληνικό χρέος, θα είχατε αντιμετωπίσει δραματικές συνέπειες μετάδοσης τόσο σε άλλα κράτη - μέλη όσο και μέσω του τραπεζικού διαύλου στην Ευρώπη» δήλωσε επί λέξει. Θα υπήρχαν λοιπόν «δραματικές συνέπειες μετάδοσης», λέει ο Ρεν, αν γινόταν «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους την άνοιξη του 2010. Χρησιμοποιεί, πέρα από τις επιπτώσεις «σε άλλα κράτη - μέλη» και μια έκφραση κατ' ουσίαν ακατάληπτη από τον μη επαΐοντα αναγνώστη: «μέσω του τραπεζικού διαύλου στην Ευρώπη». Τι ακριβώς εννοεί ο επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν;

17 Ιανουαρίου 2014

Ανιχνεύοντας την κρυφή ατζέντα της τρόικας (του Σταύρου Λυγερού)

Από τη στιγμή που όλοι έχουμε καταλάβει από καιρό (άλλωστε το έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι οι "σωτήρες" μας) ότι στόχος των μνημονίων δεν ήταν η σωτηρία της χώρας μας, αλλά η σωτηρία των δανειστών μας, δεν μένει παρά να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιά είναι τα τελικά σχέδια της τρόικας, όσον αφορά το μέλλον της χώρας μας.
Αυτά τα σχέδια προσπαθεί να ανιχνεύσει στο παρακάτω άρθρο του ο κ.Σταύρος Λυγερός, καθώς και ποιές άλλες εντολές της θα κληθούν να υλοποιήσουν οι ιθαγενείς υποτελείς της, ώστε να ολοκληρωθεί το έργο που βλέπουμε να εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια.


Ανιχνεύοντας την κρυφή ατζέντα της τρόικας

Είναι ορατό διά γυ­μνού οφθαλμού και επιβεβαιώνεται από τις δημοσκοπήσεις ότι η κυβέρνηση Σαμαρά έχει εισέλθει σε φάση αποδρομής. Η ελπίδα του πρωθυπουργού ό­τι μετά τις γερμανικές εκλογές το Βερολίνο θα άναβε το «πράσινο φως» για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είχε τη μοίρα κάθε ψευδαίσθησης: όταν ήρθε σε επαφή με την πραγματικότη­τα, διαλύθηκε.
Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που υπαγορεύει η τρόικα και εφαρμόζει το δίδυμο Σαμαράς - Στουρνάρας επιχειρεί να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά αφυδατώνοντας την πραγματική οικονομία. Αυτό όμως είναι αδύνατον. Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχε­ται από λογική φορολόγηση των εισοδη­μάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο.
Η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας μέσω της υπερφορολόγησης μόνο προσω­ρινά μπορεί να καλύψει το δημοσιονομικό έλλειμμα. Η δραστική μείωση των εισοδημάτων, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση, αναπόφευκτα πολλαπλασιάζει όχι μόνο τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά και τις λη­ξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Με άλλα λόγια επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορεί να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά, όταν η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας. Βιώσι­μη λύση θα προκύψει μόνο εάν η πραγμα­τική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτή­σει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική όμως αποδομεί την πραγματική οικονομία.

16 Ιανουαρίου 2014

Είμαστε ισότιμα μέλη της δήθεν Ενωμένης Ευρώπης ;

Ένα επίκαιρο άρθρο του καθηγητή Νικήτα Χιωτίνη διάβασα στο ΠΟΝΤΙΚΙ και το βρήκα αρκετά ενημερωτικό, αφενός επειδή αναφέρεται στα διαδικαστικά της προεδρίας του Συμβουλίου της Ε.Ε. (που γι'αυτό το εξάμηνο ασκεί η χώρα μας), αφετέρου επειδή ανατρέχει και στο παρελθόν των σχέσεων των ελληνικών κυβερνήσεων με την Ε.Ε.
Και από αυτό το άρθρο (όπως και από τόσα άλλα άρθρα και αναλύσεις που έχω αναδημοσιεύσει μέχρι τώρα) προκύπτει το γνωστό ανησυχητικό συμπέρασμα. Υπήρχε και υπάρχει σοβαρό έλλειμμα πολιτικού προσωπικού στη χώρα μας, γεγονός που καθιστά το μέλλον της δυσοίωνο.  


Η δήθεν ενωμένη Ευρώπη και η «σιωπή των αμνών»
(του Νικήτα Χιωτίνη)

Κατ’ αρχάς αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω πως έψαξα πολύ για να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό «σιωπή των αμνών», αναφερόμενος στις πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, και είναι ό,τι πιο ευγενικό μπόρεσα να βρω. Ας ξεκινήσουμε όμως με ορισμένα θέματα που κανονικά όλοι οι πολίτες οφείλουν να γνωρίζουν και δεν είμαι σίγουρος ότι γνωρίζουν:

· Η αποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) έχει τρία κύρια θεσμικά όργανα που έχουν ως στόχο την ισχυροποίησή της ως τέτοιας, δηλαδή ως Ένωσης και την ομαλή αποδοτική λειτουργία της – πάλι ως τέτοιας, δηλαδή ως ενιαίας οντότητας. Είναι τα κύρια νομοθετικά όργανα: το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο εκλέγεται άμεσα από τους πολίτες της Ε.Ε., το Συμβούλιο της Ε.Ε., το οποίο αντιπροσωπεύει τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία προασπίζει τα συμφέροντα της Ένωσης συνολικά.

· Το 2009 – μετά τη Συνθήκη της Λισσαβώνας – προσετέθη και ένα τέταρτο επίσημο θεσμικό όργανο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με στόχο τον καθορισμό των γενικών πολιτικών προσανατολισμών και των προτεραιοτήτων της Ε.Ε. Απέκτησε και πρόεδρο, τον κ. Βαν Ρομπέι.

· Όταν λέμε προεδρία της Ε.Ε., εννοούμε την εκ περιτροπής προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. Από τώρα και για ένα εξάμηνο, πρόεδρος θα είναι η Ελλάδα, δηλαδή θα προεδρεύει αυτού του Συμβουλίου η πολιτική της ηγεσία.

· Οι εκ του καταστατικού του, τώρα, στόχοι αυτού του Συμβουλίου της Ε.Ε. (του οποίου τώρα προεδρεύει η Ελλάδα – η οποία έχει προεδρεύσει και άλλες 4 φορές) είναι οι ακόλουθοι:

14 Ιανουαρίου 2014

Ελλάδα Και Ευρωπαϊκή Ένωση στην κόψη του ξυραφιού (του Π.Ηφαίστου)

Σε ποιες αιτίες οφείλονται τα υπαρξιακά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και στις απαραίτητες ενέργειες για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων αναφέρεται το παρακάτω άρθρο του Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων- Στρατηγικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά κ.Παναγιώτη Ηφαίστου.
Σε μια περίοδο διαρκώς αυξανόμενου ευρωσκεπτικισμού, δεν υπάρχει χρόνος για ολιγωρία, αν επιθυμούμε να σωθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες, κυρίως από τα κράτη του νότου, ώστε να αντιμετωπιστούν οι διαλυτικές τάσεις που προκύπτουν ως αποτέλεσμα του γερμανικού ηγεμονισμού. Υπάρχει όμως ένα βασικό πραγματικό πρόβλημα: το χαμηλό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού σε όλα τα κράτη της γηραιάς ηπείρου, που δεν αφήνει κανένα ίχνος αισιοδοξίας! 


ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΕ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ
(του Παναγιώτη Ηφαίστου)
 
Τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν ως αφε­τηρία το 1991-1992 και ίσως να είναι πλέ­ον και ανίατα. Εάν δεν μεταρρυθμιστεί και προσαρμοστεί στην εθνοκρατοκεντρική της φύση, η ΕΕ δεν επιβιώνει, τουλάχιστον στην παρούσα της μορφή.

Ήδη από τη δεκαετία του 1960 έγινε σα­φές άτι η ελεύθερη διακίνηση ατόμων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου, οι κοινές πολιτικές και η λειτουργική διαχείρισή τους δεν ενοποιεί έθνη. Το 1966 ο Πρόεδρος Ντε Γκολ επέβαλε το διακυβερνητισμό. Έκτοτε, κατά βάση, τα κράτη και τα διακυβερνητι­κά όργανα είναι ή πρέπει να είναι εντολείς του συστήματος.

12 Ιανουαρίου 2014

Η υποταγή της ενημέρωσης ολοκληρώθηκε

Ένα σύντομο αλλά περιεκτικό και άκρως διαφωτιστικό άρθρο/σχόλιο της Ματίνας Παπαχριστούδη που αφορούσε το τοπίο της ενημέρωσης των πολιτών, όπως έχει διαμορφωθεί μετά από τρία μνημονιακά χρόνια, διάβασα στο τελευταίο τεύχος του ΗΟΤ DOC και νομίζω ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον, ώστε να το διαβάσουν όσοι δεν έχουν αγοράσει (ακόμα) το τεύχος αυτό.


 
Η υποταγή της ενημέρωσης ολοκληρώθηκε
 (της Μ.Παπαχριστούδη)

Ήταν νομίζω το 2010 όταν ο Μπόμπ Τράα, ως έμπει­ρος πλέον τοποτηρητής των δυνάμεων του ΔΝΤ, περιέγραφε στην έκθεσή του για το καθεστώς της Ελλάδας, πώς πρέπει να σπάσει η διαπλοκή της τριγωνι­κής σχέσης μεταξύ τραπεζών, πολιτικής και media. Ο έλεγχος των ΜΜΕ και της προσφερόμενης ενημέρωσης, σύμφωνα με τα στελέχη της τρόικα και του ΔΝΤ, έπρεπε να ξεφύγει από το κατεστημένο της ελληνικής διαπλο­κής. Θυμόμαστε επίσης πως στο κοινοβούλιο έγινε η επίσημη παραδοχή κορυφαίου στελέχους εταιρίας πολι­τικής επικοινωνίας πως το ΔΝΤ πλήρωσε για τα «σεμι­νάρια» επικοινωνίας σε δημοσιογράφους, το περίφημο think tank στη διαχείριση και κατασκευή της πραγμα­τικότητας επί εντύπων και τηλεοπτικών σελίδων. Τελευταίο στοιχείο στον αθέατο κόσμο της επικοινωνιακής διαχείρισης είναι η παραδοχή του τηλεσχολιαστή του Mega και δημοσιολόγου-διαμορφωτή Γιάννη Πρετεντέρη στο βιβλίο του, πως αποδέχθηκαν οι δημο­σιογράφοι να πουν ψέματα για το ελληνικό χρέος. Ο ίδιος το χαρακτήρισε «αυτοσυγκράτηση».

10 Ιανουαρίου 2014

Η χρονιά τnς αλήθειας για την Ελλάδα και την Ευρώπη (του Στ. Λυγερού)

Στο γεγονός ότι το 2014 θα είναι κρίσιμο έτος τόσο για την γενικότερη πορεία της Ελλάδας, όσο και για τη θέση της στον ευρωπαϊκό χώρο, επικεντρώνεται το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω σήμερα. Επίσης, σε αυτό διαφαίνεται η αναβλητικότητα των ξένων παραγόντων για τη λήψη ουσιαστικών αποφάσεων για το θέμα του ελληνικού χρέους, εφόσον, λόγω της υποχώρησης των ποσοστών των δυο συγκυβερνώντων κομμάτων, θεωρούν ότι η κατοχή της (όποιας) εξουσίας τους είναι υπό προθεσμία. 
Ακόμα διατυπώνεται η ανησυχία - που ούτως ή άλλως εκδηλώνεται από πολλές πλευρές τον τελευταίο καιρό - για το μέλλον του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Με ευθύνη, φυσικά, της Γερμανίας που με πρόσχημα την κρίση βρήκε την ευκαιρία να προωθήσει για μια ακόμα φορά τις ηγεμονικές της τάσεις, θέτοντας  στο περιθώριο την - καταστατική - ισοτιμία των κρατών που συμμετέχουν στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. 

 

Η χρονιά τnς αλήθειας για  την  Ελλάδα  και  την  Ευρώπη
Πριν αλέκτωρ φωνήσαι, κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι διέψευσαν την πλασμα­τική εικόνα που ο Σαμα­ράς φιλοτέχνησε στο μή­νυμά του για τη νέα χρο­νιά. Η αντίθεση αυτή δεν είναι τυχαία. Με ενέσεις αισιοδοξίας ο πρωθυπουργός προσπαθεί να αγοράσει πολιτικό χρόνο και να φτάσει χωρίς μεγάλες απώλειες μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Το ευρωιερατείο, όμως, δεν έχει λόγο να συμμεριστεί τις πολιτικές σκοπιμότητες του Έλληνα πρωθυπουργού. Για την ακρίβεια, φροντίζει από τώρα να μετατοπίσει τις ευθύ­νες στην Αθήνα. Δεν είναι τυχαίο ότι επανεμ­φανίστηκαν επικριτικά δημοσιεύματα και ότι επανέρχεται στο προσκήνιο ο παλαιότερος ισχυρισμός-δικαιολσγία ότι «το Μνημόνιο ήταν σωστό, αλλά δεν εφαρμόστηκε όπως έπρεπε». Το περιοδικό Der Spiegel, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει την Ελ­λάδα «κατά φαντασίαν θεραπευμένη».

9 Ιανουαρίου 2014

Η καταστροφική οικονομική πολιτική και η Καμπύλη του Laffer

Με την Καμπύλη του Laffer έχουμε ασχοληθεί και άλλη φορά σε αυτό το blog (εδώ). Και έχουμε γνωστοποιήσει την πεποίθησή μας ότι αυτό το σχετικά απλό μάθημα οικονομίας το αγνοούν οι φωστήρες (εισαγόμενοι και ιθαγενείς) που αποφασίζουν για τις τσέπες, αλλά ουσιαστικά για τις ζωές των ελλήνων πολιτών.
Το παρακάτω άρθρο περιγράφει τις αστοχίες των κυβερνώντων, εξαιτίας των οποίων έχουν φορτωθεί με τόσα βάρη οι πλάτες μας. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι όσο και όσοι κι αν τους τα επισημαίνουν, αυτοί εξακολουθούν να μας οδηγούν στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Άρα, πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι έχουν δίκιο εκείνοι που λένε πως τα δυο κόμματα εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία.

(Σημειώνεται ότι το παρακάτω άρθρο έχει γραφεί πριν από περίπου δυο μήνες)

Distress ...Story
και η - αγνοημένη - Καμπύλη του Laffer

(του Γιώργου Ηλιόπουλου)

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας θλιβερής τριετίας, παρά την καταιγιστική επικοινωνιακή εκστρατεία τρόμου που έχει εξαπολύσει η πολιτική ηγεσία της χώρας και οι συ­νεργάτες της, συνεχώς πολλαπλασιάζονται οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι στην Ελλάδα εξελίσσονται καταστάσεις που δεν ερμηνεύονται ικανοποιητικά με τη συνηθισμένη πολι­τική και κοινωνική φρασεολογία.
Ένα τελευταίο δείγμα αυτής της απίστευτης ανακολουθίας αποτελεί και το περιβόητο... «Success Story», με το οποίο βομ­βαρδίζονται ανελέητα και ανάλγητα οι πολίτες. Όμως από τις αρχές του 2012, πολλούς μήνες πριν από το «Success Story», η Natixis, ο επενδυτικός βραχίονας του δεύτερου σε μέγεθος γαλλικού ομίλου, BPCE, προειδοποιεί πως η Ελλάδα ακολου­θεί έναν καταστροφικό δρόμο χωρίς επιστροφή, επισημαίνοντας πως η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική και η μεί­ωση του κόστους εργασίας δεν πρόκειται να αποκαταστήσουν τη ρευστότητα, παρά τα όσα ισχυρίζονταν τότε το ΔΝΤ και η ΕΚΤ, με τη συναίνεση της Ε.Ε. Αντίθετα, η χώρα κινείται από τις αρχές του 2012 στη δεξιά (και αρνητική) πλευρά της κα­μπύλης του Laffer, δεδομένο που συνεπάγεται πως η εντεινόμενη περιοριστική οικονομική πολιτική θα επιδεινώσει τα ελ­λείμματα, καθώς επικρατούν αρνητικές συνθήκες στη ζήτηση.
Η πολυδιαφημιζόμενη μείωση του κόστους εργασίας (που ήδη είναι χαμηλό σε σχέση με την παραγωγικότητα) θα συντελέσει στην οικονομική εξαθλίωση, λόγω τού ότι, απλούστατα, θα προκαλέσει πλήρη κατάρρευση της ζήτησης. Η λύση, κατά τη NATIXIS, οφείλει να βασιστεί στη σταδιακή ακύρωση μεγά­λου μέρους του ελληνικού χρέους, ώστε να αποκατασταθεί η οικονομική σταθερότητα και να ανακάμψει δραστικά η ρευ­στότητα. Ταυτόχρονα επιβάλλεται η αναδιάρθρωση της Οικονο­μίας και η δημιουργία ελκυστικών συνθηκών για επενδύσεις, με στόχο τη μείωση της φρικαλέας ανεργίας.


7 Ιανουαρίου 2014

Η εξάπλωση της διαφθοράς απελπίζει τους πολίτες

Την έλλειψη ελπίδας για τους Έλληνες πολίτες περιγράφει παραστατικά το άρθρο του Χρ.Γιανναρά που αναδημοσιεύω σήμερα. Μια έλλειψη που οφείλεται τόσο στις ενέργειες όσο και στις παραλήψεις των κατεχόντων την εξουσία και των περί αυτών κομματικών στελεχών. Και όχι μόνο αυτών, αλλά και των δικαστών, εκκλησίας...
Ο Χρ.Γιανναράς στα κείμενά του εμφανίζει, πέρα από την περιεκτικότητα νοημάτων, και μια μοναδική ευκολία γλωσσοπλασ(τ)ίας. Έτσι στο παρακάτω κείμενο "ανακαλύπτουμε" νέες λέξεις όπως "ανελπιστία" (ουσιαστικό με διαφορετική "χροιά" από τα συνήθως χρησιμοποιούμενα επίθετο/επίρρημα "ανέλπιστος" και "ανέλπιστα"), "μονοτροπία" (άλλη μια έννοια που χρησιμοποιούμε μόνο σε μορφή επιθέτου ή επιρρήματος) κ.ά.
Ας διαβάσουμε το άρθρο λοιπόν, προσέχοντας να μη χάσουμε το νόημα των γραφομένων του παρασυρόμενοι από την επινοητική φρασεολογία του.


Aντί για κρυφά σχολειά, φανερά συσσίτια
του Χρήστου Γιανναρά

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας (ακριβέστερα: οι κάθε είδους και ρόλου κομματάνθρωποι) πρέπει να καταλάβουν ότι μια κρίσιμη μάζα των δυνάμει ψηφοφόρων τους ζουν κυριολεκτική απελπισία, εκρηκτική απόγνωση. Tο «πρέπει» της δεοντολογικής απαίτησης «να καταλάβουν» το υπαγορεύει η λογική του ενστίκτου αυτοσυντήρησης, των ορμεμφύτων αυτοάμυνας μπροστά σε φάσμα ανυπόφορης συμφοράς – αν σώζονται ακόμα τέτοια ορμέμφυτα στους πάσχοντες απώλεια επαφής με την πραγματικότητα κομματανθρώπους.

Δεν έχει προηγούμενο αυτό που συμβαίνει σήμερα. Σε τέτοια ανελπιστία δεν είχε περιπέσει ποτέ άλλοτε ο Έλληνας, ποτέ δεν τον είχε κυριέψει, σε τέτοιο βαθμό, ο πανικός της απόγνωσης. Tετρακόσια χρόνια σκλαβιάς στους Tούρκους ήταν χρονικό διάστημα που από μόνο του, μόνο με την εφιαλτική του διάρκεια, θα ήταν φυσικό να είχε νεκρώσει κάθε ίχνος ελπίδας – οι άνθρωποι γεννιώνταν και πέθαιναν, η μια γενιά διαδεχόταν την άλλη, χωρίς ορατό σημάδι λογικής προσδοκίας λυτρωμού. Όμως η ελπίδα επιζούσε, το ανεδαφικό εκείνο «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι» πήγαζε από ζωντανή συνείδηση καταγωγής, αυτεπίγνωση αρχοντιάς, εμπιστοσύνη στη γλώσσα, αυτονόητη βιωματική αναφορά στον μεταφυσικό (μη θρησκειοποιημένο) άξονα «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Δεν έπαψαν ούτε στιγμή οι τότε Έλληνες να ξέρουν ποιοι είναι και τι τους πρέπει.

5 Ιανουαρίου 2014

Η Βία ως Εργαλείο της Εξουσίας και του Ολοκληρωτισμού

Το χρόνο που πέρασε υπήρξε μεγάλη συζήτηση για το θέμα της βίας. Επιπλέον είχαμε βίαιες ενέργειες τόσο από την πλευρά της νόμιμης εξουσίας (κλείσιμο ΕΡΤ, επιθέσεις των ΜΑΤ εναντίον πολιτών) όσο και πράξεις (δολοφονία Φύσσα), αλλά και αποκαλύψεις για διαφόρων τύπων βιαιότητες από την πλευρά του ακροδεξιού, ναζιστικής πρακτικής, κόμματος της Χρυσής Αυγής, που τελικά οδήγησαν στη σύλληψη κορυφαίων στελεχών της.
Η βία είναι ένα διαχρονικό, σύνθετο φαινόμενο που δεν αντιμετωπίζεται απλά με συλλήψεις ή με θεατρινίστικες αστείες ερωτήσεις, του τύπου "καταδικάζετε τη βία;", που απευθύνουν πολιτικάντηδες από τα τηλεοπτικά παράθυρα των συστημικών ΜΜΕ.
Η βία συνοδεύει το ανθρώπινο είδος από την εμφάνισή του στη γη. Ήταν το εργαλείο που χρησιμοποιούσε είτε για την επιβίωσή του (κυνήγι, αντιμετώπιση εχθρών), είτε για την επικράτησή του (ανταγωνισμός στις κοινωνικές ομάδες).


Αποσπώντας τον άνθρωπο από έναν υποθετικό, αρχέγονο τρόμο με σκοπό τον εξανθρωπισμό του, η βία σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας εκβάλλει σε πολύ συγκεκριμένες εξοντωτικές πρακτικές, απορρέοντας από μια τρομαχτική διαδικασία απανθρωπισμού. Οδηγώντας σε παράφορες και αποκαλυπτικές ενορχηστρώσεις, η βία διαθέτει ένα προνομιούχο εργαλείο φοβερής αποτελεσματικότητας: την Εξουσία, με τη συνήθη σημασία της πολιτικής εξουσίας, σημασία παραδειγματική για διαφορετικά συστήματα οργάνωσης και άσκησης της κυριαρχίας και της αυθεντίας: θρησκευτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτιστική ή άλλη εξουσία. Αμέσως εντυπωσιαζόμαστε από την συνάφεια εξουσίας και βίας: πάντοτε, κατά έναν τρόπο, η εξουσία αντιμετωπίζει και χρησιμοποιεί τη βία, ενώ αυτή η τελευταία εκφράζει αντίστοιχα μια ορισμένη μορφή εξουσίας. Και επιπλέον υπάρχει μια εξωφρενική οικειότητα μεταξύ εξουσίας και βίας, δεσμοί τόσο στενοί και δομικοί ώστε καταλήγουμε στη σκέψη πως το αληθινό πρόβλημα της εξουσίας είναι η βία και η μοναδική πραγματική σκοπιμότητα της βίας είναι η εξουσία υπό οποιαδήποτε μορφή. Με λίγη περισσότερη προσπάθεια συσχέτισης και εξονυχιστικής μελέτης θα είχαμε το ελεύθερο να πούμε ότι στην καρδιά της εξουσίας στέκεται η βία και στην καρδιά της βίας η εξουσία.

3 Ιανουαρίου 2014

Ο Σταύρος Λυγερός και ο Γιώργος Δελαστίκ για τις εξελίξεις στην Τουρκία

Η κατάσταση στη γείτονα Τουρκία εμφανίζεται ιδιαίτερα ρευστή τις τελευταίες μέρες. Ο Ερντογάν είχε ανοίξει πολλά μέτωπα τα τελευταία χρόνια - τόσο στο εσωτερικό της χώρας του, όσο και στο εξωτερικό - και τώρα έχει φτάσει η ώρα να δρέψει τους καρπούς των ενεργειών του. 
Οι εξελίξεις στην Τουρκία δεν είναι δυνατόν παρά να επηρεάσουν τη χώρα μας κι αυτό είναι ανησυχητικό, αφού έχουμε το γνωστό έλλειμμα πολιτικού προσωπικού, το οποίο γίνεται ανύπαρκτο όταν μιλάμε για εξωτερική πολιτική.
Προκειμένου να ενημερωθούμε για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα ανατολικά μας, διάλεξα τα άρθρα δυο σχολιαστών/αρθρογράφων των οποίων τη γνώμη εκτιμά αυτό το blog. Ο καθένας τους μάλιστα πιάνει το θέμα από διαφορετική σκοπιά, οπότε η ενημέρωσή μας καθίσταται πλατύτερη.  


Η επιχείρηση αποσταθεροποίησης του Ερντογάν
(του Σταύρου Λυγερού)

Αν και κανείς δεν μπορεί με βεβαι­ότητα να προβλέψει την τύχη του Ερντο­γάν, είναι σαφές ότι κλυδωνίζεται και, εάν τελικώς καταφέρει να επιβιώσει, θα είναι βα­ριά τραυματισμένος. Η εμπλοκή τεσσάρων υπουργών του και κατά πάσα πιθανότητα του ίδιου του υιού του Μπιλάλ Ερντογάν σε γιγαντιαίο σκάνδαλο διαφθοράς έχει στερήσει από τον Τούρκο πρωθυπουργό το ηθικό πλεονέκτημα και τον έχει φέρει σε πολύ δυσμενή θέση.
Δεν είναι μόνο οι πέντε βουλευτές του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανά­πτυξης που έχουν ήδη παραιτηθεί. Είναι και αρκετοί άλλοι που περισσότερο ή λιγότερο αμφισβητούν τον αρχηγό τους. Οι χειρι­σμοί του Ερντογάν, άλλωστε, τροφοδοτούν την αμφισβήτηση. Δήλωσε πως «όσοι μιλά­νε για διαφθορά είναι οι ίδιοι διεφθαρμέ­νοι». Έσπευσε να αφαιρέσει το φάκελο του σκανδάλου από τους αρμόδιους εισαγγε­λείς και να απομακρύνει εκατοντάδες δικα­στικούς και αστυνομικούς. Και ανέθεσε τα κρίσιμα χαρτοφυλάκια της Δικαιοσύνης και των Εσωτερικών (ελέγχει τα σώματα ασφα­λείας) σε δύο εξωκοινοβουλευτικά στελέχη της απολύτου εμπιστοσύνης του.

2 Ιανουαρίου 2014

Δυο περήφανα κείμενα του Έλληνα Μίκη Θεοδωράκη

Συχνά τα τελευταία χρόνια, τα μνημονιακά, ακούμε παράπονα για τη σιωπή και αδιαφορία των πνευματικών ανθρώπων της χώρας μας απέναντι στα δεινά του ελληνικού λαού, εξαιτίας της ξένης επικυριαρχίας που της έχει επιβληθεί.
Πιθανόν αυτός να είναι ο κανόνας, αλλά όπως πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μια από αυτές (αν και στο μυαλό μου δεν έρχεται άλλη) και πολύ λαμπερή είναι αυτή του Μίκη Θεοδωράκη, του Μεγάλου αυτού Έλληνα, του τελευταίου ίσως μεγάλου Έλληνα. Από την αρχή της επιβολής των μνημονίων δεν έχει σταματήσει να καταγγέλλει τις δυσμενείς επιδράσεις που έχουν αυτά, όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και –το βασικότερο- στη ζωή των πολιτών. Προχώρησε μάλιστα και στη δημιουργία μιας κίνησης, «πολιτικού τύπου», η οποία δεν έτυχε ευρείας αποδοχής, λόγω της μη προβολής της –όπως ήταν αναμενόμενο- από τα υποτελή ΜΜΕ.
Πρόκειται για μια προσωπικότητα καθολικής αποδοχής (εξαιρουμένων μόνο των φανατικών οπαδών κομμάτων) που κουβαλάει όλη την ελληνική υπερηφάνεια και την απέδειξε για μια ακόμα φορά με την απάντηση που έδωσε στην –ανεπίσημη έστω- πρόταση ενός εκ των δυο επικεφαλής του "προσωπικού της υποτέλειας» να προταθεί ως ο επόμενος πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Την απάντηση αυτή σίγουρα θα την έχετε διαβάσει κάπου αλλού. Ο λόγος που την αναρτώ και σε αυτό το blog είναι ότι το θεωρώ τιμή να μπορεί να διαβάσει κανείς την ανακοίνωση του Μεγάλου Έλληνα και από αυτή τη γωνιά. Κάθε λέξη της μοιάζει σαν σφαίρα στα κουφάρια αυτών που μας επιβάλουν εκείνα που τους υπαγορεύουν τα όργανα των ξένων συμφερόντων.
Κι εδώ θα επαναλάβω αυτό που λέω συχνά σε συζητήσεις που παίρνω μέρος: " Η Ελλάδα είναι άτυχη επειδή ο Μίκης δεν είναι 2-3 δεκαετίες νεώτερος".
Ξαναδιαβάστε την απάντησή του λοιπόν, καθώς και την ομιλία του κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στις 3 Δεκεμβρίου 2013.


- Η απάντησή του στο "προσωπικό της υποτέλειας" :
«Στο επίκεντρο της εθνικής μας κρίσης βρίσκεται και η διαρκώς οξυνόμενη κρίση του προσωπικού της υποτέλειας λόγω της φθοράς που υφίστανται τα μέλη του, καθώς είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τα αντιλαϊκά μέτρα των ξένων Καγκελαριών που από το 2011 κατέχουν τη χώρα, μεταξύ των οποίων μέτρων ήταν και το να καταδικάσουν σε σιγή όσους και όποιους συνεχίζουν να σκέφτονται και να μάχονται αντιμνημονιακά και αντισυστημικά. Ένας απ' αυτούς υπήρξα και είμαι κι εγώ, γεγονός που το γνωρίζουν όλοι. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να με εμπλέκουν στα παιχνίδια τους οι παντός είδους εκπρόσωποι του προσωπικού της υποτέλειας και μάλιστα ως παράγοντα λύσης στο πρόβλημά τους; Άλλωστε μόλις προχθές ανέπτυξα στην Ακαδημία Αθηνών την άποψή μου υπογραμμίζοντας ότι η “Μόνη Λύση” είναι η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Μπροστά σ' αυτό τον Στόχο, ας μου επιτραπεί να θεωρώ τα πολιτικά παιχνίδια που απασχολούν το υπάρχον πολιτικό δυναμικό σαν ένα τμήμα της βαθιάς κρίσης ενός πολιτικού χώρου ο οποίος εγκατέλειψε προ πολλού τον ελληνικό λαό τυφλωμένος από πολιτικές φιλοδοξίες και απέναντι στον οποίο η δική μου θέση είναι η κάθετη αντίθεση και η ανθρώπινη θλίψη».

………………………………………………………………..

- Η ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών
 (Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου 2013)

κ. Πρόεδρε της Ακαδημίας Αθηνών,
κ. Γενικέ Γραμματέα της Ακαδημίας Αθηνών,
Κυρίες και κύριοι Ακαδημαϊκοί,
Κυρίες και κύριοι,
Κατ' αρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμότατα τον κ. Πρόεδρο και τον κ. Γενικό Γραμματέα για όσα είπαν προηγουμένως αλλά και όλα τα μέλη της Ακαδημίας, για την μεγάλη τιμή που μου έκαναν να μου προσφέρουν τη δυνατότητα να ομιλώ αυτή τη στιγμή από το βήμα του Ανώτατου Πνευματικού Ιδρύματος της χώρας μας, της Ακαδημίας Αθηνών...

Όταν κύριε Πρόεδρε, πριν από χρόνια, στη συνεργασία μας στις Χοηφόρες προσπαθούσαμε να αποδώσουμε τον ζόφο των στίχων του Αισχύλου για «της γενιάς το βαθύριζο κακό», για τα «πολυστέναχτα κι αβάσταχτα δεινά», την «αιματόεσσαν πλαγάν», τον «πόνο που τελειωμό δεν έχει», «τη μια συμφορά» που έρχεται «κατά πάνω στην άλλη», δεν φανταζόμασταν ότι σήμερα, τόσα χρόνια μετά, οι στίχοι αυτοί θα ήταν τόσο τραγικά επίκαιροι.
Ίσως όμως ακριβώς γι' αυτό δεν μπορούμε να μοιρολογούμε διαπιστώνοντας την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλά ως κληρονόμοι ενός μοναδικού Πολιτισμού, είμαστε υποχρεωμένοι πάντα να αναζητούμε την προοπτική, το Όραμα.
GreekBloggers.com