31 Μαΐου 2018

Δημοκρατικό είναι ό,τι είναι καλό για την Ευρωζώνη και τις αγορές!

Πόσο έχουν ωφελήσει τα μνημόνια τους Έλληνες πολίτες (που - αντίθετα από πολίτες άλλων κρατών - είναι κλέφτες, τεμπέληδες, ψεύτες κι έχουν ένα σωρό άλλα ελαττώματα) και πως οι Γερμανοί είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας (και να μας στρώσουν!), το έχουμε εμπεδώσει ακούγοντας ολημερίς τις "αναλύσεις" των συστημικών καναλιών. Και αρκεί, φυσικά, να μην βλέπουμε την εξέλιξη των πραγματικών οικονομικών στοιχείων της χώρας αλλά και του νοικοκυριού μας.
Δεν κάνει κακό όμως να διαβάζουμε αναλύσεις και άλλου ύφους, όπως αυτή του Θέμη Τζήμα που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.

Η πολιτειακή κρίση στην Ιταλία δεν αποτελεί μια επανάληψη απλά της κρίσης στην Ελλάδα αλλά μια ποιοτική αναβάθμισή της. Θυμίζει πώς ο υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός έχει «καταπιεί» τον πολιτικό φιλελευθερισμό, επιδεικνύοντας οριακά και όχι πάντα, ανοχή ακόμα και στις τυπικές εκδηλώσεις του τελευταίου. Καταδεικνύει μάλιστα, γιατί και πώς η Ευρωζώνη μετατρέπεται σε μεγεθυντικό φακό της παραπάνω συνθήκης, εντείνοντας εξαιτίας όχι των «αντί- συστημικών» αλλά των «συστημικών» της δυνάμεων τη δική της, υπαρξιακή κρίση.
Στην Ιταλία είχαμε δημοκρατικές εκλογές - με βάση τα δυτικά πρότυπα. Και πάλι με βάση τα δυτικά πρότυπα, μετά τις εκλογές είχαμε μια πρόταση κυβερνητικού συνασπισμού της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, το πρόγραμμα του οποίου για την οικονομία απείχε από τις θεωρούμενες ως ριζοσπαστικές υποσχέσεις των δύο κομμάτων αρκετά έως πολύ.
Υποσχέσεις που είχαν να κάνουν με μια μάλλον θολή Κεϋνσιανή πρόταση και οι οποίες μετεκλογικά μετετράπησαν σε ένα μείγμα οικονομικού φιλελευθερισμού, με «ολίγη» από κεϋνσιανή αναδιανομή εισοδημάτων και δειλές προσπάθειες ανάταξης της παραγωγικής δυναμικής της Ιταλίας. Στην πιο «ριζοσπαστική» του ανάγνωση και σε ό,τι αφορά την προτεινόμενη οικονομική πολιτική θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για ένα δεξιό, σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα.
Και όμως: σε μια πρωτοφανή του κίνηση, ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη βούληση της πλειοψηφίας, μη δεχόμενος ευρωσκεπτικιστή υπουργό οικονομικών, ακόμα και αν ο τελευταίος έσπευσε να παράσχει –σχεδόν- όρκους πίστης στην Ευρωζώνη.

28 Μαΐου 2018

Υπάρχει Δημοκρατία στην Ευρωζώνη;

Ποιο είναι το πολίτευμα των κρατών που απαρτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Και - ακόμα χειρότερα - των κρατών που είναι μέλη της Ευρωζώνης;
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη για όποιον γνωρίζει τον ορισμό και το περιεχόμενο της έννοιας Δημοκρατία. Άλλωστε το ερώτημα αυτό έχει απαντηθεί αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της δεκαετίας που διανύουμε. Και απαντήθηκε πιο εμφαντικά, από τις μετεκλογικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Ιταλία.
Δεν είναι τυχαίο ότι το ερώτημα που κυριαρχεί σε κάθε σκεπτόμενο Ευρωπαίο πολίτη είναι: "Υπάρχει νόημα στο να γίνονται εκλογές στις χώρες της Ευρωζώνης;"
Σημερινό άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού - απόσπασμα του οποίου αναδημοσιεύω στη συνέχεια - πιάνει το σφυγμό των εξελίξεων στην Ιταλία σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων επικυρίαρχων.

...Όλα δείχνουν πως ξεκινάει η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα το ευρώ. Προς το παρόν, οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ κρατούν σχετικά χαμηλούς τόνους, αφήνοντας τον πρόεδρο Ματαρέλα να εγείρει εμπόδια. Έχουν απόλυτη συνείδηση, όμως, ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στο ιταλικό πολιτικό σύστημα αντιπροσωπεύει μία ευθεία αμφισβήτηση της τάξης πραγμάτων που οι ίδιοι έχουν επιβάλει. Από την άλλη πλευρά, τα εργαλεία τιθάσευσης που χρησιμοποιήθηκαν στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι αρκούν για να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Η Ιταλία είναι η τρίτη οικονομία της ΕΕ. Το δημόσιο χρέος της ανέρχεται στο 131% του ΑΕΠ, αλλά εάν προκύψει κρίση αυτό που θα μετρήσει είναι το σε απόλυτο αριθμό αστρονομικό μέγεθος: 2.256 δισ. ευρώ. Είναι κοινός τόπος στις Βρυξέλλες πως εάν τα πράγματα οδηγηθούν στα άκρα και η χώρα αποκλεισθεί από τις αγορές, κανείς μηχανισμός διάσωσης δεν μπορεί να σηκώσει τέτοιο βάρος.
Αυτό πρακτικά σημαίνει χρεοκοπία, η οποία με τη σειρά της θα καταλύσει τους θεσμούς της Ευρωζώνης και σχεδόν αναπόφευκτα θα την οδηγήσει σε διάλυση. Προφανώς, αυτό είναι το ακραίο σενάριο, από το οποίο απέχουμε πολύ. Είναι ακριβώς αυτό το σενάριο που ενδεχομένως θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην αταβιστική πρόθεση των σκληροπυρηνικών, ειδικά της Γερμανίας, να καταφύγουν σε κατασταλτικές μεθόδους.
Όπως προέκυπτε από τα πρώτα μηνύματα του εντολοδόχου πρωθυπουργού Κόντε, πρόθεση της κυβέρνησης που ετοίμαζε ήταν ένας συμβιβασμός κι όχι μία ρήξη με την Ευρωζώνη. Η αντιδημοκρατική παρέμβαση του προέδρου Ματαρέλα, όμως, οξύνει το κλίμα, πολύ περισσότερο που και κύκλοι του ευρωπαϊκού κατεστημένου και οι περιβόητες Αγορές, όπως προαναφέραμε, έχουν αρχίσει να υπονομεύουν τους νικητές των πρόσφατων εκλογών στην Ιταλία, πριν καν σχηματίσουν κυβέρνηση.

GreekBloggers.com