Κώδικας ιθαγένειας και βουρκώδης συναισθηματισμός (του Στ.Λυγερού)

Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το συγκεκριμένο άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού, επειδή όσον αφορά το μεταναστευτικό δεν έχω κατασταλαγμένες απόψεις. 
Από τη μια πλευρά με απασχολεί το πλήθος των μεταναστών που καταφθάνει καθημερινά στη χώρα μας και - το σπουδαιότερο -  παραμένει σ'αυτή, με αποτέλεσμα να αλλοιώνει την πληθυσμιακή σύσταση εις βάρος των ελλήνων πολιτών βέβαια, με τα δυσμενή επακόλουθα που προκαλεί. 
Από την άλλη πλευρά λυπάμαι όλους αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους που εγκατέλειψαν τα πάτρια εδάφη, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, αλλά η μοίρα δεν στάθηκε καλή μαζί τους, αφού τους έριξε στη χώρα μας, στη χειρότερη μεταπολεμική περίοδό της. 
Είναι ένα δίλλημα κι ένα πρόβλημα που χαίρομαι που δεν είμαι αναγκασμένος να αντιμετωπίσω και να χρειαστεί να λύσω! 

Κώδικας ιθαγένειας και βουρκώδης συναισθηματισμός

Μπορεί οι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να έχουν ψη­φίσει τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων που υπαγορεύει η τρόικα στο πλαίσιο της μονο­διάστατης λιτότητας, αλλά στο ζήτημα του «νόμου Ραγκούση» για την ιθαγένεια εμ­φανίζονται ανυποχώρητοι. Την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, που έκρινε αντισυνταγματικό τον επίμαχο νόμο, την αντιμετώπισαν με συνθηματολογικές δια­κηρύξεις του τύπου «καμία υποχώρηση απέναντι στο ρατσισμό»!

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, μάλιστα, δή­λωσε ότι «όσο σκληραίνει η νομοθεσία ενισχύεται η Χρυσή Αυγή»! Το εκλογικό άλμα της Χρυσής Αυγής, όμως, έγινε μετά την ψήφιση του «νόμου Ραγκούση» στις αρχές 2010. Προφανώς, ο νόμος δεν είναι η κύρια αιτία του άλματος, αλλά οπωσδή­ποτε συνέβαλε. Στην Ελλάδα, η διαρκής συσσώρευση παράνομων μεταναστών, που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να βρουν εργασία και όποτε βρίσκουν είναι «μαύρη» και κακοπληρωμένη, λειτουρ­γεί σαν θερμοκήπιο για την ανομία και την ασυδοσία, υπονομεύει τις κοινωνι­κές ισορροπίες και αλλοιώνει την εθνική ταυτότητα. Όταν αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με ανέξοδες αντιρατσιστικές κορόνες, το αποτέλεσμα είναι να τροφοδοτούν το ρατσισμό.

Πριν από το 1990, ο Κώδικας Ιθαγένειας δεν απασχολούσε την κοινή γνώμη, επει­δή η Ελλάδα φιλοξενούσε ελάχιστους μετανάστες. Οι προϋποθέσεις απόδοσης ιθαγένειας, λοιπόν, δεν είχαν πολιτική σημασία. Σήμερα έχουν, επειδή επηρεά­ζουν καθοριστικά την ταυτότητα, την καθημερινότητα και το μέλλον της ελλη­νικής κοινωνίας. Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή δεν προσπάθησαν σοβαρά να θέσουν υπό έλεγχο τη λαθρομετανάστευ­ση. Τέσσερις φορές παρενέβησαν, κι αυτές για να νομιμοποιήσουν μαζικά λαθρομετα­νάστες.

Η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου έκα­νε κάτι χειρότερο. Αντί να δημιουργήσει αντικίνητρα για να συρρικνώσει τις παρά­νομες ροές, έστησε μια βιομηχανία πολιτο­γραφήσεων. Ενισχύθηκε έτσι η εντύπωση ότι όποιος μπαίνει στην Ελλάδα παρανόμως δεν απελαύνεται, κάποια στιγμή νο­μιμοποιείται και μετά από μερικά χρόνια αποκτά και ιθαγένεια. Το αποτέλεσμα ήταν η λαθρομετανάστευση να τροφοδοτηθεί, παρά την οξύτατη οικονομική κρίση.

Δεν πρόκειται μόνο για αβελτηρία. Πίσω από το «νόμο Ραγκούση» είναι το ιδεολό­γημα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Είναι αυτοί που θεωρούν το εθνικό κράτος μια ξεπερασμένη κατάσταση και που κά­νουν ό,τι μπορούν για να το ξεφορτωθούν. Δεν είναι τυχαίο ότι αντί να εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη αποτελεσματική πολιτική για την αντιμετώπιση της λαθρομετανά­στευσης, η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχεί­ρησε να «λύσει» το μεταναστευτικό μέσω του Κώδικα Ιθαγένειας!

Για τον Παπανδρέου ο «νόμος Ραγκού­ση» ήταν «και χρέος απέναντι σε ανθρώπινα δικαιώματα, ατόμων που έχουν πια επιλέξει την Ελλάδα ως πατρίδα. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε δημοψηφίσμα­τα». Πρόκειται για μοναδική μπαρούφα. Μπορεί τα ανθρώπινα δικαιώματα να είναι αδιαπραγμάτευτα, αλλά ούτε πρωτοετής φοιτητής δεν θα ισχυριζόταν ότι η από­κτηση ιθαγένειας από ένα μετανάστη εί­ναι ανθρώπινο δικαίωμά του, όσα χρόνια κι αν ζει σε μια χώρα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας (και κάθε κράτους) να επιλέγει ποιους πολιτογραφεί. Το γεγο­νός ότι ο τότε πρωθυπουργός έφτασε να παρομοιάσει εμμέσως πλην σαφώς τους παράνομους μετανάστες με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες δεν μαρτυράει μόνο σύγχυση. Μαρτυράει και το γεγονός ότι αυτός και οι ομοϊδεάτες του αντιλαμβά­νονται την Ελλάδα σαν χώρο και όχι ως χώρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι «επαγγελματίες προστάτες» των παράνομων μεταναστών αποφεύγουν να προβάλλουν τις ιδεολη­ψίες τους. Αντ' αυτών, προτάσσουν υπαρ­κτά ανθρωπιστικά ζητήματα, γαρνιρισμέ­να με μπόλικο βουρκώδη συναισθηματι­σμό. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ουσιαστικά την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση τώρα πια επικαλούνται τα τετελεσμένα που έχουν προκύψει απ' αυτή -τα παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και δεν έχουν άλλη πατρίδα- για να επιβάλουν όχι απλώς τη νομιμοποίηση, αλλά και την παραχώρηση ιθαγένειας.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να δίνει ιθαγένεια. Σημαίνουν ότι πρέπει να είναι πολύ προσεκτική. Αι­τήματα για πολιτογράφηση από μετανά­στες που είναι πολιτισμικά συμβατοί και έχουν οργανικά ενσωματωθεί στην ελλη­νική κοινωνία πρέπει να αντιμετωπίζονται ευνοϊκά. Τέτοιοι μετανάστες είναι κυρίως οι Ανατολικοευρωπαίοι. Αντιθέτως, η πεί­ρα από παλαιές μουσουλμανικές κοινότη­τες σε ευρωπαϊκές χώρες δείχνει ότι στη μεγάλη πλειονότητά τους οι μουσουλμά­νοι έχουν την τάση να αναπαράγουν στο δυτικό περιβάλλον τον τρόπο που ζούσαν στις χώρες προέλευσής τους, να δη­μιουργούν γκέτο και ως εκ τούτου να μην ενσωματώνονται. Πρόκειται για κρίσιμη παράμετρο, που θα ήταν ολέθριο να μην τη λάβει υπόψη της η Πολιτεία στο όνομα της «πολιτικής ορθότητας».