HOT DOC: Βενιζέλος, Νονός των Νόμων...

Θα γυρίσω λίγο πίσω, σε κάποιο προηγούμενο τεύχος του HOT DOC, για να αναρτήσω το μεγαλύτερο κομμάτι από ένα άρθρο, το οποίο βρήκα ως το πιο εντυπωσιακό από τα πολλά ενδιαφέροντα αποκαλυπτικά άρθρα που περιέχουν τα τεύχη αυτού του περιοδικού.
Αναφέρομαι στο άρθρο του τεύχους νο 15, με τίτλο "Νονοί των νόμων, προαγωγοί της διαπλοκής" του Κώστα Βαξεβάνη. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι, με βάση αυτό το άρθρο, όλοι αυτοί οι νόμοι, που θεωρούνται πυλώνες της διαπλοκής και της διαφθοράς στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, φέρουν την υπογραφή του Β.Βενιζέλου.
Και νομίζω ότι είναι χρήσιμο να είμαστε πληροφορημένοι όλοι οι πολίτες για τα πεπραγμένα αυτών που μας ζητούν την ψήφο μας.

(Update: Υπάρχει και δεύτερο μέρος εδώ)

«Όσο πιo διεφθαρμένο είναι ένα κράτος, τόσο πιο πολλούς νόμους έχει», έγραφε ο ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος. Στην Ελλάδα, όπως είναι γνωστό, δεν λείπουν οι νόμοι. Ούτε οι διεφθαρμένοι. Οι διεφθαρμένοι βεβαίως δεν μπορούν να νομοθετήσουν αν δεν έχουν οι ίδιοι την εξουσία. Εν ολίγοις, χρειάζονται διεφθαρμένοι πολιτικοί για να υπάρξουν νόμοι που κάνουν τη διαφθορά κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα.

Για να χτίσεις ένα σπίτι, τέσσερις τοίχους δηλαδή και μία σκεπή, υπάρχουν 20.000 σελίδες νόμων. Να αγνοούν τόσες κυβερνήσεις δεκαετιών πως αυτό είναι ένας παραλογισμός; Μάλλον όχι. Οι χιλιάδες σελίδες και οι εκατοντάδες πολεοδομικές ρυθ­μίσεις γίνονται για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα. Περιγράφουν τα διάφορα παράθυρα, όχι της οικοδομής, αλλά αυτά από τα οποία η παρανομία περνά στο οικόπεδο της νομιμότητας. Αν ανοίξετε ένα Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ), σπάνια θα βρείτε διατυπωμένο νόμο με σαφήνεια και ακρίβεια χωρίς παρερμηνείες. Οι νόμοι είναι λαβύρινθοι, στους οποίους ανακοινώνεται πως κάποια νούμερα και άρθρα αντικαθιστούν άλλα άρθρα, άλλες παραγράφους και άλλους νόμους. Αυτοί που συνήθως ξέρουν τι σημαίνει αυτό είναι εκείνοι που έφτιαξαν τον νόμο και όσοι εξυπηρετούνται, τις περισσότε­ρες φορές ακόμη και οι βουλευτές που τους ψηφίζουν αγνοούν τι ψήφισαν και εμπιστεύονται ό,τι τους έχουν πει οι εισηγητές των κομμάτων.

Σε μια πρόσφατη περίπτωση, όταν νόμος Παπακωνσταντίνου νομιμοποιούσε πολεοδομικές παραβάσεις στα «Mall», απευθυνθήκαμε σε 20 βουλευτές που ψήφισαν τον νόμο. Στο σύνολό τους μας δήλωσαν πως ψήφισαν κάτι άλλο από αυτό που τελικά ρύθμιζε ο νόμος.

Η τοξικότητα των πτωχεύσεων (άρθρο του Γ.Βαρουφάκη στο ΗΟΤ DOC)

Στο τεύχος νο 17 του HOT DOC ο Γιάννης Βαρουφάκης προσπαθεί με απλά λόγια, ώστε να γίνει κατανοητός από όλους, να εξηγήσει τη διαδικασία πτώχευσης στην οποία έχει εισέλθει η χώρα μας.

Η τοξικότητα των πτωχεύσεων

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την ημέρα που ο φίλος μου ο Κώστας, τότε που ζούσα στην Αυστραλία, γύρισε σπίτι αναστατωμένος, κομίζοντας την είδηση ότι η εταιρία υψηλής τεχνολογίας στην οποία εργαζόταν φαλίρισε. Τις μέρες που ακολούθησαν βρέθηκε αντιμέτωπος, και μέσω εκείνου κι εγώ, με την τοξικότητα του νομικού πλαισίου όσον αφορά την πτωχευτική διαδικασία.

Στην προκειμένη περίπτωση, το δικαστήριο όρισε κάποιον διαχειριστή τής υπό πτώχευση εταιρίας, με εντολή να δει ποιες είναι οι οφειλές της και να τις ιεραρχήσει. Δεδομένου ότι επρόκειτο για πτώχευση, τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρίας δεν επαρκούσαν, ακόμη και μετά τη ρευστοποίησή τους, π.χ. την πώληση πατεντών, μηχανημάτων, ακι­νήτων κλπ.), για να αποπληρωθούν όλες οι οφειλές. Οπότε, η ιεράρχηση των οφειλών ουσιαστικά προσδιόριζε ποιά οφειλή θα αποπληρωνόταν και ποιά όχι. Σύμφωνα με τον νόμο, ο διαχειριστής του πρώην εργοδότη τού Κώστα προσδιόρισε ότι έπρεπε να αποπληρωθούν κατά σειρά προτεραιότητας: οι τράπεζες πρώτες, το κράτος δεύτερο (απλήρωτοι φόροι), οι προμηθευτές τρίτοι, και οι εργαζόμενοι τελευταίοι και καταϊδρωμένοι. Προφανώς, ο Κώστας και οι συνάδελφοί του δεν είδαν δεκάρα ούτε για τους μισθούς, αλλά ούτε και για τις ασφαλι­στικές τους υποχρεώσεις.

Τζο Τρίπι: Η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει πιο χαμηλά.

Στο σημερινό ΒΗΜΑ δημοσιεύεται συνέντευξη του Τζό Τρίπι*, σπεσιαλίστα στη στρατηγική και πολιτική επικοινωνία και γνώστη των ελληνικών πολιτικών πραγμάτων.
Θεωρώ ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε πως βλέπει ένας ξένος "ειδικός" τη σημερινή πολιτική κατάσταση στη χώρα μας, γι'αυτό αναδημοσιεύω ορισμένα τμήματα της εν λόγω συνέντευξης.  

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πιστεύετε ότι το πολιτικό σύστημα θα μετασχηματιστεί βίαια;

«Οι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο συνειδητοποιούν ότι αρκεί ένας για να προκαλέσει μια μεγάλη καταστροφή που θα συγκεντρώσει πολλή προσοχή. Η βια μπορεί να αυξηθεί, ειδικά όταν όλοι οι άλλοι αρνούνται ότι χρειάζονται αλλαγές. Στην Ελλάδα έχετε δύο κόμματα “ζόμπι” και δύο “τρελά” κόμματα. Αν είσαι νέος, άνεργος και τα κόμματα που θεωρείς υπεύθυνα για την κατάστασή σου βρίσκονται στην κυβέρνηση, ο πιο εύκολος τρόπος να τους πεις "άντε να χαθείτε” είναι τα "τρελά” κόμματα γιατί αυτά θα τους τρομάξουν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι ο μπαμπούλας, θα ψάξουν για κάτι ακόμη πιο τρομακτικό. Γι’ αυτό ανεβαίνει η Χρυσή Αυγή και αυξάνεται η πολιτική βία. Αν δεν υπάρξει μια θετική διέξοδος για τη χώρα, τότε το εργαλείο για να κατεδαφιστεί το παλαιό σύστημα θα είναι η Χρυσή Αυγή. Ή κάτι ακόμη πιο ακραίο».

" Η δόση και το σύνδρομο του 'τοξικομανούς' " του Στ.Λυγερού

Μας έχει γίνει πια συνήθεια να συμφωνούμε με τα γραφόμενα του κ. Σταύρου Λυγερού κι έτσι για μια ακόμα φορά θα αναδημοσιεύσουμε άρθρο του από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ, που από τον τίτλο του ακόμα μας προδιαθέτει θετικά, αφού πρόκειται για μια φράση που παραπέμπει σε σκέψη που έχουμε κάνει οι περισσότεροι από εμάς.
Ας μου επιτραπεί μόνο να τονίσω συμπληρωματικά στα αναφερόμενα στο τραπεζικό σύστημα, ότι το πρόβλημά του δεν μπορεί να λυθεί, διότι εκτός από τη διόγκωση των κόκκινων δανείων συνεχίζονται ασταμάτητα οι αναλήψεις των εναπομεινασών καταθέσεων.
Ας διαβάσουμε λοιπόν το πολύ καλό -για μια ακόμα φορά- άρθρο του κ. Στ.Λυγερού και ας προβληματιστούμε.
 
Η δόση και το σύνδρομο του «τοξικομανούς»

Μπορεί η ανακοίνωση για την επικεί­μενη εκταμίευση της μεγάλης δόσης να προκάλεσε ανακούφιση στην κοι­νή γνώμη, αλλά η πραγματικότητα είναι πιο δυ­σμενής απ' όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται και, βεβαίως, από την αισιόδοξη εικόνα που προ­σπαθεί να φιλοτεχνήσει ο πρωθυπουργός. Αυτό δεν προκύπτει μόνο από το γεγονός ότι όλες οι επίσημες προβλέψεις για την οικονομία έχουν διαψευστεί παταγωδώς. Προκύπτει και από μια ορθολογική ανάλυση των δεδομένων στο οικο­νομικό αλλά και στο κοινωνικό επίπεδο.

Από τις αρχές του 2010 προειδοποιούσαμε ότι η συνταγή της μονοδιάστατης λιτότητας είναι όχι μόνο κοινωνικά απαράδεκτη, αλλά και οικο­νομικά καταστροφική. Από τότε έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια και η Ελλάδα βυθίζεται στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Όλα δείχνουν ότι το 2013 η ύφεση θα κινηθεί στο εφιαλτικό 7% του 2012 και πιθανότατα ακόμα πιο ψηλά. Ο λόγος είναι ότι τα προσφάτως ψηφισθέντα μέτρα θα αφαιρέσουν από την ενεργό ζήτηση σχεδόν 10 δις ευρώ, γεγονός που θα αφυδατώσει μια ήδη στεγνή αγορά.

Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ μιλάει για τη μεταμόρφωση της ρουτίνας

Η ρουτίνα θεωρείται από την πλειοψηφία των ανθρώπων ως μια αρνητική κατάσταση. Είναι όμως πάντα έτσι; Στο παρακάτω κείμενο ο Πασκάλ Μπρυκνέρ διαφωνεί και διδάσκει τρόπους με τους οποίους η ρουτίνα μπορεί να κάνει τη ζωή μας ευτυχισμένη ανάγοντάς τη στο επίπεδο της τελετουργίας.

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ

Το βασίλειο της χλιαρότητας ή η επινόηση της πεζότητας

Τι είναι ακριβώς μια συνήθεια; Μια συγκεκριμένη τεχνική εξοικονόμησης ενέργειας. Γεννιέται από την αρ­χή της συντήρησης: να μη χρειάζεται να ξαναφτιάχνουμε τα πάντα κάθε πρωί, να έχουμε δημιουργήσει αντα­νακλαστικά για να αφομοιώσουμε το τυχαίο, το ιδιαίτε­ρο συμβάν. Η ζωή δίχως τη συνήθεια θα ήταν ένας εφιάλτης, μια και αφού γίνεται η δεύτερη φύση μας, μας απαλλάσσει από επαναλαμβανόμενες προσπάθειες. Μας επιτρέπει να γίνουμε κύριοι μιας τέχνης ή ενός επαγγέλματος που στην αρχή μάς αποθάρρυνε. Κρατού­με τις συνήθειές μας επειδή εντυπώνουν τους ρυθμούς της ζωής μας, συνιστώντας τη σπονδυλική της στήλη. Δεν είναι απλώς μια ρουτινιάρικη επανάληψη, μαρτυρούν επίσης και αν είμαστε πιστοί στον εαυτό μας. Αν τις απαρνηθούμε, απαρνούμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας. Η μεγάλη τέχνη δεν είναι μόνο να σπας τη ρουτίνα, αλλά να ξέρεις να παίζεις σαν ζογκλέρ με πολλές, δίχως να εξαρτάσαι από καμιά. Και μέσα από πολλές παλιές μας συνήθειες επινοούμε μια καινούρια. Αυτό ονομάζεται μια αναγέννηση.

Χριστόφιας: "Υπάρχει διασύνδεση των πάντων σήμερα"

Ταφόπλακα στις ελπίδες όσων από εμάς νομίζαμε ότι θα ήταν δυνατόν να βρεθεί χρηματοδότηση από άλλη πηγή πέραν των τροϊκανών κεφαλαίων έβαλε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ.Χριστόφιας στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα "Έρευνα", όπου και είπε απαντώντας στην ερώτηση του δημοσιογράφου "Γιατί δεν βρήκατε εναλλακτικές (χρηματοδοτικές) λύσεις" :
"Υπάρχει διασύνδεση των πάντων σήμερα. To ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι διάφορες τρίτες χώρες (είπε με νόημα υπονοώντας τη Ρωσία και την Κίνα) είναι διασυνδεδεμένες. Και έχουν επαφή μεταξύ τους. Και υπάρχει και αλληλοεπίδραση. Αυτή είναι η καταρχήν εξήγηση που δίνω. Δεν θέλω να προχωρήσω παραπέρα, διότι πρόκειται περί φιλικότατων χωρών..." και άφησε να εννοηθεί ότι δεν θα ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα ανάμεσα στις χώρες αυτές (τις τρίτες κυρίως) και την Κύπρο.

Ασύμμετρος πόλεμος εντός της Ευρωζώνης (του Σταύρου Λυγερού)

Για μια ακόμα φορά ο κ.Στ.Λυγερός, απαρνούμενος τα τετριμμένα κλισέ των περισσότερων ελλήνων δημοσιογράφων, περιγράφει την κατάσταση που έχει περιέλθει η Ευρωζώνη με ρεαλιστικό τρόπο.
Επίσης, για μια ακόμα φορά συμφωνώ πλήρως με τα γραφόμενά του, ελπίζω δε να με συγχωρέσει που έχω υπογραμμίσει κάποια σημεία που θα ήθελα ο αναγνώστης να δώσει ιδιαίτερη προσοχή.

Ασύμμετρος πόλεμος εντός της Ευρωζώνης

 Από μια άποψη, η απονομή του Βρα­βείου Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊ­κή Ένωση είναι κατ' αντιδιαστολή η πιο εύγλωττη ομολογία της κρίσης στην οποία έχει περιέλθει το ενοποιητικό εγχείρημα. Το βραβείο, όμως, δεν πρόκειται να ανασχέσει τις ορατές διά γυμνού οφθαλμού τάσεις αποδόμησης της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα δεν είναι πια τόσο η παραδοσιακά ευρωσκεπτικιστική Βρετανία, η οποία απαιτεί μείωση του κοινο­τικού προϋπολογισμού. Είναι και οι πλούσιες χώρες-μέλη της Βόρειας Ευρώπης, οι οποίες μέχρι πρότινος δήλωναν σταυροφόροι της ενοποίησης.

Η ενοποίηση της Γηραιάς Ηπείρου δρομολογήθηκε και αναπτύχθηκε σε συνθήκες σχε­τικά ήρεμων υδάτων και οικοδομήθηκε υπό την επήρεια του άρρητου αλλά αιωρούμενου ιδεολογήματος ότι οι συνθήκες θα ήταν πάντα έτσι. Οι άρχουσες ελίτ αγνόησαν ότι στην πολι­τική και στην οικονομία ισχύει ό,τι και στη ζωή: Εκτός από νηνεμίες υπάρχουν και τρικυμίες. Στις δεύτερες δοκιμάζονται οι συνεκτικοί δε­σμοί. Υπήρξαν, βεβαίως, στο παρελθόν και σοβαρές εσωτερικές αντιθέσεις και οικονομικές δυσκολίες. Οι πρώτες, όμως, ήταν συμβιβάσιμες και οι δεύτερες σχετικά χαμηλής έντασης.

Σάμος, η πατρίδα του Πυθαγόρα

Στα σημερινά ΝΕΑ δημοσιεύεται ένα δισέλιδο αφιέρωμα στην πατρίδα, τη Σάμο με την ευκαιρία της ψηφιακής έκδοσης "Σάμος - Τα αρχαιολογικά μουσεία" που διατίθεται δωρεάν σε ψηφιακή μορφή από την ιστοσελίδα www.latsis-foundation.org
Διαβάστε την ενδιαφέρουσα παρουσίαση της Μ.Αδαμοπούλου γι'αυτό το μαγικό νησί (...αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...)

Σταματήστε το δανεισμό

Στο τελευταίο HOT DOC διάβασα στη στήλη του "Δευκαλίωνος" μια πρόταση που σκεφτόμαστε αρκετοί, πέρα από κομματικές περιχαρακώσεις. Αρκεί να μην επηρεάζεται κανείς από τα ΜΜΕ, να διαθέτει στοιχειώδη λογική και να ξέρει απλή αριθμητική (η γνώση οικονομικών δεν κρίνεται απαραίτητη). Τι προτείνει;

Σταματήστε τον δανεισμό

Η στήλη, από το φθινόπωρο του 2010, όταν και άρχισε να δημοσιεύει θέσεις σε διάφορα ηλεκτρονικά κυρίως Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ήταν απολύτως αντίθετη με τις μνημονιακές επιλογές. Ο λόγος, εξαιρετικά απλός.

 Η μελέτη και ανάλυση του μνημονιακού προγράμματος έδινε ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Η μεσαία τάξη προλεταριοποιούταν και τα λαϊκά στρώ­ματα εξαθλιώνονταν. Η μέθοδος που επέλεξαν οι μνημονιακοί ανεξαρτήτως εθνικότητας για να επιτευχθούν αυτοί οι αλλότριοι στόχοι ήταν εξαιρετικά απλή. Υιοθετούνταν μνημονιακοί στόχοι εντε­λώς ανέφικτοι με το δέλεαρ κάποιας δόσης με την οποία θα πληρώνονταν μισθοί και συντάξεις. Ήταν το ψέμα και ο εκβιασμός που χρησιμοποιούσαν οι ανόητοι και άφρονες, προπαγανδιστές του Γιώργου Παπανδρέου. Ψέμα κι εκβια­σμός, γιατί ουδέποτε τα χρήματα των περιβόητων δόσεων χρησιμοποιήθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους για να πλη­ρωθούν μισθοί η συντάξεις. Τα χρήματα των δόσεων, όπως άλλωστε προέβλεπαν και οι μνημονιακές συμφωνίες, πήγαι­ναν για να πληρωθούν οι ξένοι δανειστές. Μισθοί και συντάξεις πληρώνονταν και συνεχίζουν να πληρώνονται από τους εσωτερικούς πόρους και με εσωτερικό δανεισμό (έντοκα γραμμάτια).

Το Άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στο ΒΗΜΑ

Στο χθεσινό ΒΗΜΑ δημοσιεύτηκε άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη σχετικό με το κοίτασμα του φυσικού αερίου και την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ.

Όταν γράφει μια προσωπικότητα τέτοιου μεγέθους, δεν μπορούμε παρά να λάβουμε υπόψη μας τα γραφόμενα και να σκεφτούμε σοβαρά τις πληροφορίες και τη σχετική επιχειρηματολογία. 

«Ή τώρα ή ποτέ» για τα ελληνικά κοιτάσματα

Διάβασα πρόσφατα άρθρο του καθηγητή Μ. Μελετόπουλου με τίτλο «Στο βάθος το φυσικό αέριο», που πιστεύω ότι μας βοηθάει να τοποθετήσουμε τη σημερινή κρίση μέσα στον διεθνή χώρο, δεδομένου ότι «η διεθνής οικονομία διαπλέκεται με τη γεωπολιτική».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ειδικά στις ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλιστικού συστήματος η ενέργεια αποτελεί τον βασικό τροφοδότη για τη λειτουργία και την επιβίωσή του. Και αυτή η ενέργεια σήμερα, όπως και χθες και αύριο, έχει όνομα. Δηλαδή, πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Ο κ. Μελετόπουλος επιβεβαιώνει την άποψη ότι από την Αδριατική ως τις ακτές τις Συρίας υπάρχει «τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου και πετρελαίου». Στο μέσον αυτής της περιοχής βρίσκεται η χώρα μας, της οποίας η ΑΟΖ (Ανεξάρτητη Οικονομική Ζώνη) φαίνεται ότι περιέχει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του «τεράστιου» κοιτάσματος.

Οι πηγές που τροφοδοτούν το ρεύμα της χρυσής Αυγής - του Στ.Λυγερού

Για μια ακόμα φορά ο κ.Σταύρος Λυγερός με "αναγκάζει" να σκανάρω για να δημοσιεύσω σε αυτό το blog άρθρο του από τα ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού παραθέτει τις απόψεις του για το συνεχές φούσκωμα των ποσοστών της Χρυσής Αυγής, αποφεύγοντας να κάνει αυτό που κάνουν όσοι αναφέρονται στο συγκεκριμένο κόμμα, δηλαδή επίδειξη δημοκρατικότητας, κάτι που δεν έχει ανάγκη, άλλωστε.

Στο περιεκτικό, αν και μικρό στο μέγεθος άρθρο του -λόγω διαθέσιμου χώρου στο περιοδικό προφανώς- περιγράφει, χωρίς να χαϊδεύει δεξιά ή αριστερά αυτιά, αυτό που διαπιστώνουμε όσοι -αντίθετα από τους παπαγάλους των τηλεοπτικών κυρίως μέσων- κυκλοφορούμε ανάμεσα σε απλούς πολίτες, ότι δηλαδή, αυτοί που ακολουθούν τη Χρυσή Αυγή δεν το κάνουν επειδή είναι συγγενείς ιδεολογικά, αλλά για να εκδικηθούν το υπάρχον πολιτικό σύστημα που τους έχει προδώσει.

Και τολμώ να προσθέσω, ότι αν συνεχιστεί η κυβερνητική επίθεση εναντίον των ανυπεράσπιστων πολιτών, στις επόμενες εκλογές μπορεί να δούμε και το απευκτέο φαινόμενο να διεκδικεί τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης από τη ΝΔ.

Ας διαβάσουμε όμως το άρθρο του κ.Λυγερού, που, οπωσδήποτε, τα λέει καλύτερα.

Οι πηγές που τροφοδοτούν το ρεύμα της χρυσής Αυγής 

Είναι κατανοητό το άγχος του Βενιζέλου να επιδείξει πολιτική κινητικότητα για να ανασχέσει την πολιτικοεκλογική κατο­λίσθηση του κόμματός του. Ακατανόητο, όμως είναι ότι επέλεξε να προβάλει σαν ρηξικέλευθη πρωτοβουλία το αυτονόητο. Οι συνεργάτες του είχαν προαναγγείλει ότι θα ζητούσε να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή. Αντ'αυτού, ζήτησε να απο­μονωθεί πολιτικά και να διώκονται τα στελέχη της που προβαίνουν σε αξιόποινες πράξεις. Αυτό, όμως, δεν είναι πολιτική πρωτοβουλία. Η πολιτι­κή απομόνωση είναι περισσότερο ρητορική, ενώ τα υπόλοιπα εφαρμογή του Ποινικού Κώδικα.

Εξωτερική Πολιτική ...ποιός ασχολείται;

Με το άρθρο του που δημοσιεύεται στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ αυτής της εβδομάδας, ο Κων. Αγγελόπουλος ασχολείται με ένα θέμα, με το οποίο κανείς από αυτούς που έπρεπε δεν ασχολείται και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τα δυσμενή για τη χώρα μας αποτελέσματα που μπορεί να έχει αυτή η απάθεια των ελληνικών κυβερνήσεων.

Εξωτερική πολιτική, Δεξια και Αριστερά...

Οι ηγεσίες των κομμάτων της συγκυ­βέρνησης και τα δημοκρατικά κόμ­ματα της αντιπολίτευσης θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεκολλήσουν από τους μονόδρομους της οικονομίας και να ασχολη­θούν ολίγον με τα ζητήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ο τομέας αυτός που λειτουργεί υποτονικά από το 2009, είναι φορ­τωμένος πλέον με μεγάλα ελλείμματα πολιτι­κής. Οι πολιτικές ηγεσίες της τελευταίας διετίας φαίνεται να θεωρούν αυτά τα ελλείμματα περίπου ως αναπόφευκτες «παράπλευρες απώλειες» στη σκηνή της οξείας οικονομικής κρίσης. Μένουν ακίνητες λοιπόν, περιοριζόμενες σε κινήσεις διπλωματικής ρουτίνας πιο πολύ για λόγους κάποιων «εντυπώσεων». Όμως η αδράνεια των ελληνικών κυβερνήσε­ων αφήνει κενά, τα οποία ήδη επιχειρούν να εκμεταλλευτούν κυβερνήσεις τρίτων χωρών. Αν η Ελλάδα δεν φροντίζει για την αξιοποίηση των γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει στο περιβάλλον της, αν δεν αξιοποιεί τη στρατηγική Θέση που κατέχει στο ευρωατλαντικό αμυντικό σύστημα, τότε άλλοι θα κινηθούν στους χώρους που δημιουργούν τα ελληνικά κενά. Και ήδη αυτό συμβαίνει.

Η ελληνική αδράνεια έχει να κάνει και με κάποιες εμμονές των κυβερνήσεων που διαχειρί­ζονται θέματα εξωτερικής πολιτικής και εθνι­κής ασφάλειας: Η Αθήνα συνηθίζει να υποτιμά τις επιθετικές πολιτικές που ακολουθούν απέναντί της ορισμένες βαλκανικές χώρες επειδή αυτές θεωρούνται «μικρές» και άρα κάποιες επιθετικές κινήσεις τους δεν αξίζουν ιδιαίτε­ρης προσοχής. Η Αθήνα εδώ και πολλά χρόνια υποτίμησε τις έντονες δραστηριότητες που ανέπτυξε -από τη δεκαετία '50...- η Τουρκία στη Θράκη, περιορίζοντας τη μείζονος ενδια­φέροντος αυτή υπόθεση σε χαμηλό επίπεδο («ρουτίνας» μυστικών υπηρεσιών και εκλο­γικών «αναγκών») και με μοναδικό «οδηγό» τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Σήμερα αυτό πληρώνεται ακριβά. Η Αθήνα υποτίμησε την τελευταία εικοσαετία τις σύνθετες πολι­τικές που ανέπτυξε στο Αιγαίο η Τουρκία, με πάγια υπερεκτίμηση της νομικής βάσης των ελληνικών «δικαίων» σε αυτή τη θάλασσα και με πειθαρχία στην αμερικανική θέση, ότι προέχει στην περιοχή μας η «συνοχή» του ΝΑΤΟ, πράγμα που υπαγορεύει και την αποφυγή ελληνοτουρκικών «εντάσεων». Η Αθήνα συ­στηματικά υπερτίμησε την παρελθούσα εικο­σαετία τη δυνατότητα της Τουρκίας για τη δη­μιουργία όρων στρατιωτικής σύγκρουσης με τη χώρα μας κι έτσι υποχώρησε με τον καιρό -σε κάποιες περιπτώσεις αθορύβως- σε όλα  τα μέτωπα της τουρκικής πίεσης –προσφάτως και στην υπόθεση της υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου (ΑΟΖ). Η Αθήνα, για να μην «μπλέξει», εγκατέλειψε βιαστικά προ ετών (υπό την πίεση ΗΠΑ και Τουρκίας) κάθε σχέδιο ή σκέψη για στρατηγική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και μαζί άφησε τη Λευκωσία μόνη, αμυντικά ακάλυπτη -χωρίς την «ομπρέλα» των S-300- να αγωνίζεται έκτοτε στη διεθνή σκηνή για να αποφύγει λύσεις του Κυπριακού «αλά τούρκα»,

Λόγω της ελληνικής αδράνειας η Τουρκία έχει επιβάλει μια σειρά «απαγορεύσεις» στην Ελλάδα, τα δε Σκόπια κινούνται πλέον με εξα­σφαλισμένες «φιλίες» στη διεθνή σκηνή, χωρίς να υπολογίζουν την Αθήνα και το «Μακεδονι­κό» (της). Μόλις προσφάτως - με καθυστέρηση σαράντα ετών - η Αθήνα «αντελήφθη» ότι το τουρκικό γενικό προξενείο στην Κομοτηνή θέ­λει -και καταφέρνει- να κάνει «κουμάντο» σε δύο νομούς της Θράκης κι έτσι η κυβέρνηση …διαμαρτυρήθηκε εντόνως και αυστηρώς προς την Άγκυρα. Στο Ιόνιο, η στρατηγική παρουσία της Ελλάδας έχει εκμηδενιστεί, με την Τουρκία να έχει «εγκατασταθεί» εκεί, πετυχαίνοντας επι­κερδείς γι'αυτή συμφωνίες με την Αλβανία. Και στα Τίρανα ο αλβανικός εθνικισμός θεριεύει, με την υπόθεση της «Μεγάλης Αλβανίας» -που «πιάνει» και την Ελλάδα- να συνδέεται με μια σειρά «ανοιχτών» (ακόμη) ζητημάτων γεωστρατηγικής μεταμόρφωσης στα Βαλκάνια

Πλανώνται οικτρώς οι πολιτικές παρατάξεις της χώρας αν νομίζουν ότι ποτέ δεν θα υπο­χρεωθούν να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό για την αδιαφορία που επιδεικνύουν στην υπόθεση της υπεράσπισης των εθνικών συμ­φερόντων στα πεδία της εξωτερικής πολιτικής. Οι κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων είναι γνωστές πλέον για τη νωθρότητά τους και για την υποταγή τους στα «τετελεσμένα» που τους επιβάλλουν χρόνια τώρα ο «ξένος παρά­γων» και η Άγκυρα. Αλλά τι έχει, άραγε, κατά νουν για τα ζητήματα αυτά ο «ανερχόμενος» ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα δεν φαίνεται να πολυσκοτίζεται για την κατάσταση των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας; «Έτοιμος να κυβερνή­σει», χωρίς καθαρές θέσεις και στρατηγικούς στόχους εξωτερικής πολιτικής. Επηρεάζεται μήπως η ηγεσία του από τους εθνοφοβικούς της Αριστερός που θεωρούν ότι η αναζήτηση εθνικής στρατηγικής είναι πρωτίστως υπόθε­ση της «Δεξιάς»; Η συνέχεια θα δείξει.

Νόαμ Τσόμσκι (;) : Oι δέκα τεχνικές που ελέγχουν το μυαλό

Παρακάτω αναδημοσιεύω κείμενο που βρήκα στο διαδίκτυο και αποδίδεται στο Νόαμ Τσόμσκι, χωρίς ωστόσο να μπορέσω να βρω το πρωτότυπο, οπότε το παραθέτω απλά σαν καταγραφή μεθόδων ελέγχου των μαζών, ανεξάρτητα από το ποιός είναι ο πατέρας του κειμένου.

Νόαμ Τσόμσκι: "Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για να σας ελέγχουν το μυαλό"

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Νόαμ Τσόμσκι, αναλύει τις δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Το κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Ν.Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διαπιστώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών.
Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.
Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». 

Άρθρο του Ραμόν Λόμπο στο HOT DOC

Στο τελευταίο τεύχος του ΗΟΤ DOC φιλοξενείται άρθρο του Ραμόν Λόμπο για την κρίση της δημοσιογραφίας του σήμερα. Λιτά και περιεκτικά αναλύει το πρόβλημα. Αξίζει να το διαβάσουμε.

«Χανόμαστε γιατί δεν απαντάμε στην ανάγκη των πολιτών»

Aυτό που ζούμε δεν είναι κρίση της Δημοσιογραφίας και των αξιών της. Είναι κρίση της βιομη­χανίας των media. Οι επικεφαλής των επιχειρήσεων άλλαξαν προτε­ραιότητες και έβαλαν τα κέρδη πάνω από τις ειδήσεις. Κέρδισαν χρήματα, αλλά έχασαν αναγνώ­στες και τηλεθεατές.

Για να αυξήσουν τα κέρδη, περιόρισαν τα έξοδα, απέλυσαν βετεράνους δημοσιογράφους και σταμάτησαν να στέλνουν αποστο­λές εκεί που υπάρχουν γεγονότα. Ο στόχος τους δεν είναι πια να μεταδώσουν και να κατανοή­σουν αυτό που συμβαίνει, αλλά να περικόψουν, να κερδίσουν και να γίνουν εκατομμυριούχοι. Οι πρωτογενείς ειδήσεις αντικαταστάθηκαν από ειδήσεις κοινής λήψης, ένα μαζικό copy/paste που πλημμυρίζει το χαρτί, τις ιστοσελίδες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Είναι η δικτατορία της μετριότητας και του φόβου. Πρόκειται για μια δημοσιογραφία περιττή, που συσκευάζει δηλώ­σεις πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών κτλ. Ελάχιστοι δημο­σιογράφοι καταγγέλλουν και οι περισσότεροι σιωπούν.

Ανήκουμε πλέον στην ίδια κατηγορία με αυτούς που προκάλεσαν την οικονομική κρίση: Κερδοσκόποι, κλέφτες, διεφθαρ­μένοι. Και όντως είμαστε, γιατί απομακρυνθήκαμε από την ουσία του επαγγέλματος: Να καταγγέλ­λουμε, να αποκαλύπτουμε, να πληροφορούμε, να καλλιεργούμε την κριτική ικανότητα των πολι­τών. Βολευτήκαμε στην αγκαλιά της εξουσίας και ξεχάσαμε τη γλώσσα του δρόμου. Ο κόσμος δεν μας σέβεται πια, μας βλέπει ως μέρος του προβλήματος.

Η πτώση των πωλήσεων των εφη­μερίδων δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση, την καταβα­ράθρωση της διαφήμισης και την στροφή των αναγνωστών στο ίντερνετ. Η κρίση της βιομηχα­νίας των media οφείλεται στην ανικανότητά της να απαντήσει στις ανάγκες των αναγνωστών. Χωρίς μια δημοσιογραφία που να ασχολείται με πραγματικά προ­βλήματα και να καταγγέλλει, είναι αδύνατο να συνεχίσουμε να πλη­ρωνόμαστε για τη δουλειά μας. Είμαι σίγουρος όμως ότι αυτή η δημοσιογραφία δεν έχει πεθάνει και, παρά τις δυσκολίες, ασκεί­ται ακόμη στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Λατινική Αμερική και αλλού. Η Δημοσιογραφία χρειάζεται περιεχόμενο, υπομονή, ιεράρχηση και πάνω απ' όλα δημο­σιογράφους. Πάντα θα υπάρχουν αναγνώστες που θα θέλουν να δια­βάσουν ένα έξυπνο κείμενο, ένα μεγάλο ρεπορτάζ, μια ανάλυση, μια είδηση αληθινή χωρίς προ­καταλήψεις. Πάντα θα υπάρχουν ρεπόρτερ που θα καταγράφουν αυτό που συμβαίνει. Έτσι ήταν από την εποχή του Ηρόδοτου κι έτσι θα συνεχιστεί. 

Ο Ramόn Lobo είναι ισπανός δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έχει συνεργαστεί με αρκετά έντυπα, ενώ από το 1992 εργάζεται στην El Paίs. Ως πολεμικός ανταποκριτής έχει καλύψει πολέμους και συρράξεις σε όλες τις ηπείρους. 

Είναι συγγραφέας των βιβλίων El héroe inexistente (Ο ανύπαρκτος ήρωας -1999) και Isla Άfrica (Νήσος Αφρική -2001).