Τη δεκαετία του 1760, ο νεαρός Mayer Amschel εγκαθίδρυσε την επιχείρησή του στη Φρανκφούρτη με αντικείμενο νομίσματα και χαρτονομίσματα. Μέχρι το 1769 είχε γίνει «ο Εβραίος της αυλής» του William του Hanau στο Green Shiled House μαζί με τη γυναίκα τη Gutle και τα παιδιά του. Εκεί οι πέντε γιοι του έμαθαν τις ικανότητες που θα τους επέτρεπαν να εγκαθιδρύσουν την τραπεζική επιχείρηση των Rothschild στην Ευρώπη.
Το 1798, στην ηλικία των 21, ο Nathan Mayer Rothschild έφυγε από το σπίτι του για να εγκατασταθεί αρχικά στο Manchester, όπου καθιερώθηκε ως έμπορος με φήμη για επιθετική και ανταγωνιστική τιμολόγηση.
Το 1809 ο Nathan μετέφερε τη βάση του στο City του Λονδίνου. Εγκαταστάθηκε στο New Court στο St. Swithin’s Lane το οποίο αποτελεί μέχρι και σήμερα τα κεντρικά της τράπεζας που φέρει το όνομά του. Εκεί ανέπτυξε τραπεζικές δραστηριότητες, ασχολούμενος με συναλλάγματα και κανονίζοντας ξένα δάνεια. Η «μεγαλύτερή του δουλειά» ήρθε το 1814 όταν σε αυτόν και τα αδέρφια του ανατέθηκε από τη Βρετανική κυβέρνηση η αναζήτηση κεφαλαίων για τη χρηματοδότηση των Βρετανών και των συμμάχων τους στον πόλεμο ενάντια στον Ναπολέοντα (ο John Reeves δίνει μια πιο περίπλοκη εκδοχή: «Οι Rothschild δεν ανήκουν σε καμιά εθνικότητα. Είναι κοσμοπολίτες και ενώ από τη μια μεριά εφοδίαζαν τα στρατεύματα του Ναπολέοντα, από την άλλη εξασφάλιζαν δάνεια για τους αντιπάλους του... δεν ανήκαν σε κανένα κόμμα, ήταν έτοιμοι να πλουτίσουν εις βάρος φίλων και εχθρών χωρίς διάκριση»).
Αυτή την πολιτική της χρηματοδότησης ταυτόχρονα των αντιμαχόμενων πλευρών θα την ακολουθούσαν και βασικοί συντελεστές της αμερικάνικης οικονομίας και της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: Ο Prescott Bush, ο «πατριάρχης» της πολιτικής οικογένειας που ανέδειξε δύο Αμερικανούς προέδρους, τους G. Bush και G.Bush Jr., ήταν αναμεμιγμένος με εταιρίες κολοσσούς που συνεργάζονταν με την Thyssen, γερμανική εταιρία που χρηματοδότησε την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Οι εταιρίες αυτές γιγαντώθηκαν χάρη και στη διαμεσολάβηση των Kuhn, Loeb και Warburg, ανθρώπων του δικτύου Rothschild. Ο Paul Warburg, ο «αρχιτέκτονας» του συστήματος του ομοσπονδιακού αποθεματικού, της FED, ήταν στο διοικητικό συμβούλιο του αμερικάνικου βραχίονα της IG. Farben, του γερμανικού κολοσσού της χημικής βιομηχανίας που προσέφερε χρήματα και χημικά για τις θηριωδίες των Ναζί. Ο αδερφός του, ο τραπεζίτης Max Warburg ήταν επίσης αναμεμειγμένος στη διοίκηση της IG. Farben. Πολύ αργότερα, κατά τη διάρκεια του Ιρανοϊρακινού πολέμου, οι ΗΠΑ όχι μόνο εξοπλίζουν και δανειοδοτούν τους Ιρακινούς, υπό την ηγεσία τότε του Saddam Hussein, αλλά πουλάνε όπλα μέσω του Ισραήλ στους Ιρανούς για να χρηματοδοτήσουν με τα λεφτά του λαθρεμπορίου όπλων την παραστρατιωτική και ξεκάθαρα εγκληματική ομάδα των Contra στη Νικαράγουα. Οι πόλεμοι είναι κερδοφόροι για την πλουτοκρατία (άλλωστε ήταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που έβγαλε τις ΗΠΑ από την χρόνια οικονομική της ύφεση και της επέτρεψε να γίνει υπερδύναμη).
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στη στενή ιστορία των Rothschild. «Η αυξανόμενη επιχειρηματική επιτυχία του Nathan ως τραπεζίτη στο Λονδίνο παρείχε ένα μοντέλο για τους αδερφούς του στη Φρανκφούρτη. Το 1812 ο James, ο νεότερος, εγκαθίδρυσε ένα τραπεζικό οίκο στο Λονδίνο. Ο επόμενος που θα έφευγε θα ήταν ο Salomon. Το 1820 εγκαταστάθηκε στη Βιέννη όπου η οικογένεια ήταν ήδη ενεργή στα αυτοκρατορικά οικονομικά. Τελικά, με την ενδυνάμωση των Αυστριακών αυτοκρατορικών συμφερόντων στην Ιταλία, ο Carl εγκαθίδρυσε επιχείρηση στην Νάπολη, αφήνοντας τον Amschel ... να διευθύνει την τράπεζα της Φρανκφούρτης της οποίας η επιρροή συνέχισε να μεγαλώνει.»
• 1820-1850: Οι Rotschild συγκεντρώνουν κεφάλαια για κυβερνήσεις μέσω της έκδοσης κυβερνητικών ομολόγων. Είναι αυτοί που διαμορφώνουν την αγορά ομολόγων όπως τη γνωρίζουμε σήμερα: οι κυβερνήσεις αγοράζουν ρευστότητα μαζί με χρέος....
Στη Γαλλία και την Αυστρία η οικογένεια πιέζει, χρηματοδοτεί και χτίζει δίκτυα σιδηροδρόμων... Ασχολούνται με τα πολύτιμα μέταλλα. Με τον πυρετό του χρυσού, πρακτορεία της οικογένειας δημιουργούνται στην Καλιφόρνια και την Αυστραλία. Η N.M Rothschild & Sons γίνονται ένας από τους μεσίτες ράβδων χρυσού και αργύρου για την Τράπεζα της Αγγλίας. Αποκτούν το μονοπώλιο του υδραργύρου που χρησιμοποιείται για την επεξεργασία πολύτιμων μετάλλων. Από το 1852 και για παραπάνω από ένα αιώνα ελέγχουν το Βασιλικό Διυλιστήριο Νομισμάτων που επεξεργάζεται και κόβει νομίσματα για την Τράπεζα της Αγγλίας αλλά και άλλους διεθνείς πελάτες.
• 1850-1880: Το 1848, η χρονιά των επαναστάσεων, αφήνει την οικογένεια σχετικά ανεπηρέαστη αλλά η ενοποίηση της Ιταλίας οδήγησε στο κλείσιμο της Τράπεζάς της στη Νάπολη. Οι αγορές ομολόγων διογκώνονται. Οι Rothschild μυστικά συγκεντρώνουν κεφάλαια που επιτρέπουν στη Βρετανία να αποκτήσει μεγάλο κομμάτι ελέγχου στη διώρυγα του Σουέζ. Οι οικογενειακοί δεσμοί παρέμειναν στέρεοι, ενδυναμωμένοι από δεσμευτικές συνεταιρικές συμφωνίες.
• 1880-1914: Με τη βιομηχανοποίηση δημιουργείται έντονη ανάγκη όχι μόνο για πολύτιμα μεταλλεύματα αλλά και για μεγάλο όγκο πρώτων υλών. Έτσι η οικογένεια ασχολείται και με την εξόρυξη Βασικών μεταλλευμάτων όπως χαλκό και νικέλιο. Στήνει την Exploration Company για την εύρεση, εξόρυξη και εκμετάλλευση πολύτιμων μετάλλων σε όλο τον κόσμο. Συμμετέχει στη δημιουργία της De Beers για την εκμετάλλευση πολύτιμων λίθων στην Αφρική και την Ινδία (και μαζί με αυτήν την εκμετάλλευση των πληθυσμών τους). Το 1894 ο Edmund de Rothschild θα επισκεφτεί για πρώτη φορά την Παλαιστίνη. Αργότερα θα αγοράσει ιδιοκτησίες από Οθωμανούς γαιοκτήμονες που θα αποτελέσουν κομμάτι του μοντέρνου Ισραήλ. Ο ισχυρισμός λοιπόν ότι το Ισραήλ είναι το ιδιωτικό κράτος των Rothschild έχει ένα, έστω μικρό, έρεισμα. Το 1901 κλείνει ο οίκος της Φρανκφούρτης για να ξανανοίξει μόλις το 1989.
• 1914-1945: Το 1919 οι Ν Μ Rothschild & Sons ανέλαβε τη καθημερινή ρύθμιση της παγκόσμιας τιμής του χρυσού. Η ναζιστική Γερμανία θα απειλήσει σε μεγάλο βαθμό την παραδοσιακή τραπεζική ισχύ των Rothschild στην κεντρική Ευρώπη.
• 1945- 1981: Οι Rothschild ξαναεπεκτείνουν το δίκτυό τους μετά το σημαντικό πλήγμα που αυτό φαίνεται να δέχτηκε κατά τον Β’ ΠΠ.
• 1981- σήμερα: Το δίκτυο Rothschild γνωρίζει μια μεγάλη ήττα: Η γαλλική Τράπεζά του εθνικοποιείται. Οι RothschiId όμως θα «αντεπιτεθούν». Συμμετέχουν, τουλάχιστον σε συμβουλευτικό επίπεδο, στη διαδικασία εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων (αλλιώς, ξεπουλημάτων) και σε αυτό το επίπεδο «η πρωτοπόρα τους δράση» θα επεκταθεί σε περισσότερες από 30 χώρες παγκοσμίως... Ο Victor Rothschild, πρώην «πράκτορας» της Μ16, γίνεται σύμβουλος ασφαλείας της Margaret Thatcher.
Αυτός φαίνεται να είναι ο νέος ρόλος της Δυναστείας, ένας ρόλος που φαίνεται να επιβάλλεται και από τα πρόσφατα προβλήματα διαδοχής της τωρινής κεφαλής της. Μαζί με επενδυτικά προϊόντα για «μεγάλους» πελάτες, άλλες δηλαδή οικογένειες εξεχόντων πλουτοκρατών, οι επιχειρήσεις της οικογένειας επικεντρώνονται σε συμβουλευτικό ρόλο για άλλες εταιρίες και κυβερνήσεις, κατευθύνοντάς τους ουσιαστικά προς την «σωστή κατεύθυνση και συντονίζοντάς τους, ρυθμίζοντας το «κεφάλαιο» ουσιαστικά σε μια εποχή απόλυτης έλλειψης ρυθμιστικών μηχανισμών του χρηματοπιστωτικού.
Οι Rothschild απομακρύνονται από τις τραπεζικές επιχειρήσεις τύπου καζίνο και γίνονται τα μυαλά των παγκοσμίων μεταρρυθμίσεων που επιδιώκονται, μέσω της παγκόσμιας απορρύθμισης γνωστής και ως παγκόσμιας κρίσης. Αφήνουν τη «βρώμικη δουλειά» σε φίρμες του δικτύου τους όπως η Goldman-Sachs, για να αναλάβουν αυτοί να βοηθήσουν στη λύση των προβλημάτων που τα όργανά τους προκαλούν, καθώς το Δίκτυο συσσωρεύει σε όλα τα επίπεδα ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι του παγκοσμίου πλούτου!
Με αυτό τον τρόπο μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τα πυρά της Κοινής Γνώμης, αφήνοντας τις απρόσωπες πολυεθνικές τους να κάνουν «τη δουλειά». Πίσω, ωστόσο, από αυτή την πρακτική της πλουτοκρατίας - του θολώματος των νερών μέσω των «απρόσωπων» πολυεθνικών και των σύνθετων δομών - υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρχουν μερικές χούφτες ανθρώπων.
