Ο κόσμος των Ιδεών και η Αλήθεια κατά τον Πλάτωνα

Αρκετές φορές έχει αναφέρει ο Πλάτωνας σε διαλόγους του, ότι ο άνθρωπος από τη γέννησή του φέρει μέσα του ανεκδήλωτες γνώσεις, ιδιότητες και εμπειρίες, καθώς και ότι η θεωρούμενη ως μάθηση δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ανάκληση γνώσεων από προηγούμενες ζωές. (σχετικό είναι και το post της 15/1/2017, στο οποίο είχα αναφερθεί στο θέμα της αρετής παίρνοντας έναυσμα από τον διάλογο του Πλάτωνα Μένων)
Το σημερινό κείμενο αφορά στην αναζήτηση της Αλήθειας.  
Οι σοφιστές έλεγαν ότι «αν αναζητούμε την αλήθεια, δεν μπορούμε, εξ ορισμού, να την βρούμε ποτέ», αφού για να την βρει κάποιος πρέπει να έχει το σχετικό – το «αληθινό» - κριτήριο, το οποίο δεν μπορεί να κατέχει αφού δεν γνωρίζει την αλήθεια.
Η συνέχεια είναι από το βιβλίο του Luc Ferry "Η ωραιότερη ιστορία της Φιλοσοφίας"*

Ο Πλάτωνας απαντά στο σόφισμα με μια θεωρία βασισμένη σ’ αυτό που αποκαλεί «ανάμνηση», δηλαδή την ανάμνηση των ιδεών με τις οποίες η ψυχή μας βρισκόταν σε επαφή προτού ενσαρκωθεί στο σώμα μας με τη γέννησή μας. Πριν από τη γέννησή τους, οι άνθρωποι κατοικούσαν σ' αυτό τον «κόσμο των Ιδεών», ένα είδος παραδείσου όπου ήταν συγκεντρωμένες οι ψυχές και γενικότερα, οι Ιδέες, που δίνουν τη μορφή και τις ιδιότητές τους σε όλα τα όντα και σε όλα τα πράγματα, των οποίων είναι η ίδια η αλήθεια. Χωρίς σώμα και αισθητήρια όργανα που πολύ συχνά παραπλανούν, η ψυχή, σ’ αυτόν τον καθαρά νοερό κόσμο, μπορούσε να ατενίζει τις καθαρές Ιδέες, για παράδειγμα εκείνες των μαθηματικών, χωρίς να περνά από το παραμορφωτικό βλέμμα των ματιών του σώματος, καταφεύγοντας μόνο στη δύναμη της νόησης: Η ψυχή έβλεπε τότε άμεση την αλήθεια και ήταν σε πλήρη συμφωνία μαζί της.