Η κυβερνητική παραμυθία τns εξόδου από το τούνελ (του Σταύρου Λυγερού)

Η εφαρμοζόμενη υπερφορολόγηση των πολιτών μπορεί να οδηγήσει σε αναπτυξιακή πορεία τη χώρα;

Η κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας είναι η απάντηση στην επίθεση που δέχτηκε το ασφαλιστικό σύστημα από το "Βενιζελικό" PSI και τη ληστεία των ταμείων;

Υπάρχει κάποιο σχέδιο για τη μελλοντική πορεία της χώρας;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει ο κ.Σταύρος Λυγερός με το άρθρο του που αναδημοσιεύω πιο κάτω.

Η κυβερνητική παραμυθία τns εξόδου από το τούνελ

Τα όσα ακολούθησαν τις γερμανικές εκλογές του περασμέ­νου Σεπτεμβρίου διέλυ­σαν τις ψευδαισθήσεις του διδύμου Σαμαρά - Βενιζέλου για άμεση δρομολόγηση της ανα­διάρθρωσης του ελλη­νικού χρέους. Δεν στάθηκαν ικανά όμως να τους ωθήσουν σε αλλαγή πλεύσης. Ο ισχυρισμός ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρο­μος χρησιμοποιήθηκε ως προπαγανδιστικό επιχείρημα, αλλά τελικώς αντανακλά και το δικό τους εγκλωβισμό στο μονόδρομο που έχει χαράξει η τρόικα. Αυτός είναι και ο λό­γος που δεν έχουν περιθώρια ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Το μόνο που έκαναν όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν να δια­πραγματεύονται το βαθμό οξύτητας της μο­νοδιάστατης λιτότητας. Αλλά και σε αυτό το επίπεδο ελάχιστα επέτυχαν.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η ασκού­μενη πολιτική, αντί να ξαναστήσει την Ελλά­δα στα πόδια της, συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Η κυβέρνηση Σα­μαρά έχει κάνει σημαία της το πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν είναι μόνο ότι αυτό είναι πλασματικό, λόγω του γεγονότος ότι το Δη­μόσιο χρωστά πάνω από 6 δις σε ιδιώτες. Είναι και ο τρόπος που προέκυψαν αυτά τα δημοσιονομικά αποτελέσματα. 

Δύο άρθρα: ένα υπέρ του ευρώ κι ένα υπέρ εθνικού νομίσματος

 Από την άκρα σιγή περάσαμε στις απανωτές συζητήσεις ανάμεσα στους υποστηρικτές του ευρώ και σε εκείνους της δραχμής. Μάλιστα, εκμεταλλευόμενα τον αυξανόμενο και στη χώρα μας ευρωσκεπτικισμό, ξεφυτρώνουν νέα κόμματα που υποστηρίζουν την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.
Τι συμφέρει όμως τη χώρα μας; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Γι'αυτό, όπως είχα προαναγγείλει κι από το χθεσινό post, σήμερα αναδημοσιεύω δύο άρθρα, ένα που παραθέτει τα πλεονεκτήματα της παραμονής της χώρας μας στην ευρωζώνη κι ένα που θεωρεί ότι η Ελλάδα θα σωθεί μόνο αν περάσει σε εθνικό νόμισμα.
Προσωπικά, θεωρώ ότι και οι δυο απόψεις έχουν τα επιχειρήματά τους, αλλά, όπως είχα γράψει και χθες, πιστεύω ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν έχει να κάνει τόσο με το νόμισμα (αν και έχω καταλήξει πια κι εγώ στο συμπέρασμα ότι ήταν λάθος να μπούμε στην ευρωζώνη, τώρα όμως βρισκόμαστε μέσα), όσο στο χαμηλού επιπέδου πολιτικό προσωπικό, το οποίο συν τοις άλλοις καθοδηγείται -για λόγους που ελπίζω κάποτε να αποκαλυφθούν- από ξένα (πολιτικά και οικονομικά) κέντρα εξουσίας.
Πάντως, πιστεύω ότι στο θέμα του νομίσματος θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ... ΕΝΑ ΨΕΥΤΟΔΙΛΗΜΜΑ
(του καθηγητή Χαράλαμπου Γκότση)

Η συζήτηση για μια πιθανή αποχώρη­ση της Ελλάδας από τη Ζώνη του Ευρώ εμφα­νίζεται κάθε φορά που η χώρα αντιμετωπίζει προβλήματα σχετικά με την επίτευξη των στόχων ενός απαράδεκτου οικονομικά και κοινω­νικά προγράμματος, το οποίο προσπαθεί να θεραπεύσει παθογένειες της ελληνικής οι­κονομίας με λάθος τρόπο. Βασική επιδίωξη είναι η εξάλειψη του δίδυμου ελλείμματος δημοσιονομικού και ισοζυγίου πληρωμών, το συντομότερο δυνατό, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις απώλειες στον παραγωγικό αλλά και στον κοινωνικό ιστό της χώρας. Η οικο­νομική αρχή που θέλει το στόχο να επιτυγχά­νεται με το μικρότερο δυνατό κόστος ξεχάστηκε από τους νεοφιλελεύθερους εμπνευστές της στο βωμό μιας αμφίβολης βελτίω­σης της ανταγωνιστικότητας, ακόμη κι αν το παραγόμενο και προς διάθεση προϊόν είναι ένα υποπολλαπλάσιο του αρχικού και ωθεί στην ανεργία ακόμη ένα 20% του απασχο­λούμενου δυναμικού της χώρας.

Προτάσεις του Κ.Λαπαβίτσα για το χρέος και την έξοδο από την κρίση

Σήμερα φιλοξενώ ένα άρθρο του γνωστού καθηγητή Κ.Λαπαβίτσα στο οποίο προτείνει τρεις τρόπους για να γλυτώσουμε από το χρέος και από την κρίση. Βέβαια, όπως πάντα, καταλήγει στην αναγκαιότητα να αποκτήσουμε εθνικό νόμισμα.
 Είναι αλήθεια ότι οι φωνές εναντίον του ευρώ (και όχι μόνο στη χώρα μας) πληθαίνουν όσο περνάει ο καιρός και η κρίση χρονίζει και βαθαίνει. 
Το θέμα, όπως είναι φυσικό, άρχισε να με απασχολεί και προσωπικά. Για το λόγο αυτό, την περασμένη Δευτέρα βρέθηκα σε σχετική συζήτηση που έγινε στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ της Σταδίου με κύριους ομιλητές τους Γ.Σταθάκη, Ν.Χριστοδουλάκη και Αλ.Αλαβάνο. Οι δυο πρώτοι ανέπτυξαν τα επιχειρήματά τους υπέρ του ευρώ, εκκινώντας πάντως από διαφορετικές αφετηρίες, και ο τρίτος τις γνωστές θέσεις του υπέρ της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ομολογώ πως και οι τρεις ήταν πειστικοί. Όπως ομολογώ και ότι δεν κατέληξα σε συμπέρασμα. Εκτός αν θεωρείται συμπέρασμα ότι το μέλλον της Ελλάδας μου φαίνεται δυσοίωνο, είτε μείνουμε στο ευρώ είτε βγούμε από την ευρωζώνη. Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα εναντίον και των δυο προοπτικών, υπάρχει όμως ένας κοινός παρονομαστής: το υπάρχον εγχώριο πολιτικό προσωπικό! Και να τί εννοώ:
Όσον αφορά την παραμονή μας στην ευρωζώνη, έχουμε διαπιστώσει, πού μας έχουν οδηγήσει οι "ικανότητες" των πολιτικών που βρίσκονται στην εξουσία τα τελευταία κρίσιμα χρόνια.
Όσον αφορά το ενδεχόμενο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, δεν έχω πειστεί - όπως πιστεύω και οι περισσότεροι από εσάς - ότι υπάρχει ικανό πολιτικό προσωπικό που θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στα νέα οικονομικά δεδομένα. Αφού είναι γνωστό ότι η μετάβαση - θέλοντας και μη - θα προκαλέσει σοβαρές αναταράξεις κατά τους πρώτους τουλάχιστον μήνες προσαρμογής στο νέο νόμισμα.
Για το λόγο αυτό δεν θεωρώ πρωτεύον θέμα το νόμισμα με το οποίο θα πορευτούμε στη συνέχεια, όσο την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, την οποία -μέχρι στιγμής- βρίσκω απογοητευτική.

Ο Γ.Βαρουφάκης γράφει για τους παράγοντες που καθορίζουν τις οικονομικές θεωρίες

Η Ιστορία δια­μορφώνεται από τις ιδέες ή οι ιδέες διαμορφώνονται από την ιστορία; Και ποιοί είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που επηρεάζουν τον κάθε πολίτη για το είδος της οικονομικής θεωρίας που ταιριάζει στις απόψεις του;
Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζει μια κυβέρνηση ακολουθεί συγκεκριμένη ιδεολογία; 
Σε τέτοιου είδους ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο γνωστός καθηγητής Γ.Βαρουφάκης στο παρακάτω κείμενο που δανείστηκα από το βιβλίο του "Πολιτική Οικονομία, η οικονομική θεωρία στο φως της κριτικής", εκδόσεις Gutenberg, 2007.


Η οικονομική θεωρία ως ιδεολογία

«Οι λογικοί άνθρωποι προσπαθούν να προσαρμόσουν τις ιδέες τους ώστε να είναι σε αρμονία με τον κόσμο στον οποίο ζούνε. Οι παράλογοι πασχίζουν να προσαρμόσουν τον κόσμο σύμφωνα με τις ιδέες τους». Με αυτόν τον ειρω­νικό τρόπο ο George Bernard Shaw (ο εκκεντρικός Ιρλανδός σοσιαλιστής, δια­νοούμενος, θεατρικός συγγραφέας, αρθρογράφος κ.λπ.) λοιδορεί τους «συνε­τούς». Πράγματι απαιτούνται μεγάλες ιδέες (ή μεγαλομανία) αν θέλει κάποιος να αλλάξει τον κόσμο. Ίσως ο Shaw να έχει δίκιο: για να σκέφτεται κανείς με αυτόν τον τρόπο πρέπει να είναι και λίγο παράλογος. Μπορούν όμως οι ιδέες των ανθρώπων να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο;

Πορεία προς ρήξη με το ευρωιερατείο (του Σταύρου Λυγερού)

Την απεικόνηση της τρέχουσας πολιτικοοικονομικής πραγματικότητας περιγράφει στο άρθρο του αυτής της εβδομάδας στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ ο κ.Στ.Λυγερός, αλλά και τις προβλέψεις του για τις πολιτικές εξελίξεις για το χρόνο που ξεκίνησε πριν λίγες βδομάδες.

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩΙΕΡΑΤΕΙΟ

Με δεδομένη τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή Προέ­δρου Δημοκρατίας το απώτατο όριο ζωής της κυβέρνησης Σα­μαρά είναι ο Μάρτιος του 2015. Το πιθανό­τερο όμως είναι ότι θα τελειώσει εντός του 2014. Κι αυτό επειδή εξαντλούνται οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις που θα επέτρε­παν να συνεχιστεί για δεκατέσσερις ακόμα μήνες η εφαρμοζόμενη πολιτική της μονο­διάστατης λιτότητας.

Το κλίμα αισιοδοξίας που καλλιεργήθηκε για την οικονομία στα τέλη του 2013 εξα­τμίζεται. Η κυβέρνηση μπορεί να υπερηφανεύεται για το (πλασματικό) πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά το ψέμα έχει κοντά πό­δια. Όχι μόνο επειδή το Δημόσιο χρωστάει πάνω από 6 δις σε ιδιώτες, αλλά και επειδή είναι στοιχειώδες πως δεν μπορείς να έχεις υγιή δημόσια οικονομικά όταν καταστρέφεται η πραγματική οικονομία.

Οι ευθύνες του Γ.Παπανδρέου για το μη κούρεμα του ελληνικού χρέους

Είναι γνωστές οι αποκαλύψεις του Μιχ.Ιγνατίου για τις ευθύνες της κυβέρνησης τού Γ.Παπανδρέου στο θέμα του κουρέματος του ελληνικού χρέους, όταν αρνήθηκε σχετική πρόταση του ΔΝΤ κατά την κρίσιμη περίοδο 2009-2010, αποκαλύψεις που ο αρθρογράφος δημοσιοποίησε στο Έθνος της Κυριακής.

Στα σημερινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ ο Μ.Ιγνατίου συνεχίζει τις αποκαλύψεις του πάνω σ'αυτό το θέμα με το άρθρο που αναδημοσιεύω πιο κάτω.

 

 

Γράφει ο Μιχ.Ιγνατίου:
Όπως προκύπτει τόσο από τις δη­μοσιευμένες μελέτες όσο και από τα απόρ­ρητα έγγραφα του Διε­θνούς Νομισματικού Ταμείου, οι αξιωματούχοι του ήταν σίγουροι από το 2010 πως το «ελληνικό πρόγραμμα» δεν έβγαινε και θα βάρυνε υπερβολικά τους Έλληνες και όχι τους ιδιώτες πιστωτές (κυρίως ξένες τράπεζες και κερδοσκοπικά ταμεία). Για το λόγο αυτό προέκριναν μια άμεση αναδιάρθρωση («κούρεμα») του ελληνικού χρέους, αλλά τόσο οι ελληνικές Αρχές όσο και οι Ευρωπαίοι απέρριψαν την πρόταση αυτή του ΔNT. Είναι σχετικό και το δημοσίευμα της αμερικανικής εφη­μερίδας Wall Street Journal στις 8 Οκτω­βρίου 2013.

Bitcoin, το ψηφιακό χρήμα επιτίθεται

 Αυτόν τον καιρό βρισκόμαστε στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης που επίκεντρό της είναι οι τράπεζες, οι ναοί του χρήματος. Θα μπορούσαν να αποφευχθούν τέτοιες κρίσεις στο μέλλον, αν χρησιμοποιούσαμε διαφορετικού τύπου μέσο συναλλαγών;
Ποιό θα ήταν το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας χωρίς την κυκλοφορία (την εμπορία, τις συναλλαγές) των νομισμάτων, όπως τα ξέρουμε μέχρι σήμερα;
Πόσο θα μειωνόταν η εξουσία των κρατών και των κεντρικών τους τραπεζών (ή της ΕΚΤ) αν έχαναν το αποκλειστικό δικαίωμα κοπής/κυκλοφορίας φυσικού χρήματος και, κατά συνέπεια, αν έχαναν τον έλεγχο κυκλοφορίας του;
Δεδομένου ότι ο αριθμός των bitcoins που μπορούν να τεθούν σε κυκλοφορία είναι πεπερασμένος, δεν θα μπορούσε κι ένας ιδιώτης με μεγάλη οικονομική επιφάνεια να ελέγξει την ισοτιμία του, αυξομειώνοντας τον όγκο των νομισμάτων που θα βρίσκονται σε κυκλοφορία;
Και αν οι κάτοχοι των bitcoins αποφασίσουν να τα αποταμιεύσουν/επενδύσουν με σκοπό το κέρδος, πώς θα γίνονται οι συναλλαγές; 
Η επικράτηση της παράλληλης κυκλοφορίας του bitcoin με τα υπάρχοντα νομίσματα, δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα νέο κανόνα του χρυσού;
Πολλά ακόμα ερωτήματα μπορούν να γεννηθούν, αν προσπαθήσουμε να φανταστούμε έναν κόσμο που οι οικονομικές συναλλαγές θα γίνονταν ψηφιακά και όχι με το είδος νομίσματος, με το οποίο ο άνθρωπος έχει μάθει να συναλλάσσεται από πολλούς αιώνες.
Απαντήσεις σε όλα αυτά προσπαθούμε να βρούμε αναδημοσιεύοντας άρθρα σχετικά με το ψηφιακό νόμισμα bitcoin. 
Στο ερώτημα της δυνατότητας επιβίωσης ενός κράτους που δεν θα έχει τον έλεγχο της κυκλοφορίας του νομίσματος (σας θυμίζει κάτι;) προσπαθεί να απαντήσει το παρακάτω άρθρο, σε σχέση όμως με το bitcoin.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ TOY ΧΡΗΜΑΤΟΣ;
του Άρη Χατζηστεφάνου

Η θεωρία ότι το bitcoin μας οδηγεί σε μια οικονομία χωρίς την ανάγκη παρέμβασης του κράτους, το οποίο βάσει της νεοφιλελεύθερης σχολής ευθύνεται για τα δεινά του οικονομικού συστήματος, φαίνεται να παραβλέπει μια σημαντική διάσταση του θέματος ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς το κράτος, το οποίο παρεμβαίνει πάντα για τη διάσωσή του. 

Ο Μαρκ Μαζάουερ για τη ελληνική κρίση

Οι περισσότεροι από εσάς πιστεύω ότι γνωρίζετε τον Άγγλο ιστορικό Mark Mazower, ο οποίος ειδικεύεται στα της περιοχής μας (Ελλάδα και γενικότερα στα Βαλκάνια). Ως εκ τούτου παρακολουθεί συνεχώς τα τεκταινόμενα στη χώρα μας και γράφει συχνά άρθρα που μας αφορούν.
Τον Απρίλη του 2013 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Nation' άρθρο του με τίτλο "No Exit? Greece's Ongoing Crisis", στο οποίο αναφέρεται στην ελληνική κρίση λαμβάνοντας ως πηγές άρθρα και βιβλία γραμμένα από Έλληνες αρθρογράφους, οικονομολόγους και μελετητές. Το εν λόγω άρθρο του Mazower μεταφράστηκε από τον Κώστα Αγιαννιτόπουλο για λογαριασμό του online περιοδικού ΧΡΟΝΟΣ και - λόγω της σχετικά μεγάλης έκτασής του - αναδημοσιεύω παρακάτω μερικά μόνο αποσπάσματα.

 

Αδιέξοδο; η εξέλιξη της ελληνικής κρίσης

Η σημερινή κρίση έφερε στο φως μια εντελώς διαφορετική όψη της «μετάβασης στη δημοκρατία» και όσων την ακολούθησαν

Η εσφαλμένη διάγνωση και η εσφαλμένη θεραπεία

Παρότι η Ελλάδα υπέφερε πάντοτε από ένα χρόνιο έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών, η μεγάλη επέκταση του δημοσίου τομέα ξεκίνησε μόνο μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Και παρόλο που το φορολογικό σύστημα της χώρας παρέμεινε άδικο και οπισθοδρομικό γιατί στηριζόταν στην έμμεση φορολογία, αυτή η καινούρια σχέση μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα δημιούργησε νέα προβλήματα σε ένα κράτος με έτσι κι αλλιώς περιορισμένη ικανότητα συλλογής φόρων, προβλήματα που τελικά αποδείχτηκαν ανυπέρβλητα. Την περίοδο της δραχμής, ο συνδυασμός στασιμότητας των δημοσίων εσόδων και αύξησης των κοινωνικών προσδοκιών –η επιθυμία να συγκλίνει η Ελλάδα προς το επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας, υγειονομικής περίθαλψης και παιδείας που είχε κατακτηθεί στη μεταπολεμική Ευρώπη– απαιτούσε συνεχείς υποτιμήσεις του νομίσματος και εξωτερικό δανεισμό, με αποτέλεσμα έναν χρόνιο πληθωρισμό. Συνεπώς, οι ρίζες των σημερινών προβλημάτων φτάνουν πιο πίσω από την περίοδο του ενιαίου νομίσματος και της εγκαθίδρυσης ενός νέου συστήματος σταθερών ισοτιμιών, πράγμα που αποδείχτηκε πιο δεσμευτικό για τα ευρωπαϊκά κράτη απ’ ό,τι ο παλαιότερος κανόνας του χρυσού. Η αποβιομηχάνιση που συντελέστηκε στη δεκαετία του 1990 χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, καθώς προκάλεσε συν τοις άλλοις μια επιστροφή σε μια παραγωγική βάση που χαρακτηριζόταν από χαμηλό τεχνολογικό επίπεδο, όπως η επεξεργασία τροφίμων και η χειροτεχνία.

Δυο άρθρα του Γ.Δελαστίκ για την αλληλεγγύη των εταίρων μας

Όλο και πιο συχνά ακούμε φωνές από το εξωτερικό που αμφιβάλλουν, αν πρόθεση των ευρωπαίων εταίρων μας ήταν να σώσουν με τα μνημόνια την Ελλάδα ή τους εαυτούς τους (και τις τράπεζές τους).
Παρακάτω αναδημοσιεύω από το ΕΘΝΟΣ δυο σχετικά άρθρα του Γ.Δελαστίκ. Θα ήθελα να τα αφιερώσω στους "έλληνες" βουλευτές που ψήφισαν τα καταστρεπτικά για τους συμπολίτες μας μνημόνια, αλλά νομίζω ότι θα είναι χαμένος κόπος. Επειδή πιστεύω, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες πλέον (και όχι μόνο), ότι τα ψήφισαν είτε λόγω άγνοιας (η ηπιότερη έκφραση που μπορώ να χρησιμοποιήσω), είτε λόγω συμφέροντος. Δεν θα αναφέρω μια τρίτη άποψη που τους παρουσιάζει ως θύματα, γιατί αυτό παραπέμπει σε άλλου είδους θέματα και με άλλα επακόλουθα.
Τα δυο αυτά άρθρα δίνουν μια εικόνα της γνώμης που έχουν και κάποιοι από το εξωτερικό για τις "ενέργειες" που έχουν γίνει από τους εταίρους μας με σκοπό τη "σωτηρία" της χώρας μας (με τη βοήθεια πάντα, των ιθαγενών οργάνων τους, πρωθ-υπουργούς και -οπωσδήποτε- βουλευτές).

 

Ολι Ρεν: Θυσιάσαμε την Ελλάδα για να σωθούν οι υπόλοιποι!

Ωμή, κυνική, σοκαριστική η ομολογία του επιτρόπου Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων και αντιπροέδρου της Κομισιόν Ολι Ρεν, αργά το βράδυ της Δευτέρας. Απευθυνόμενος στους ευρωβουλευτές που απαρτίζουν τη διερευνητική επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου για τον ρόλο της τρόικας στις χώρες που έχουν τεθεί υπό μνημονιακό καθεστώς, ο Φινλανδός κομισάριος τους είπε ουσιαστικά ότι η ΕΕ προτίμησε να θυσιάσει την Ελλάδα για να σώσει άλλα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και πάνω απ' όλα για να διασώσει τις ευρωπαϊκές τράπεζες! Τι ακριβώς είπε ο Ολι Ρεν; «Στο ξεκίνημα της κρίσης, την άνοιξη του 2010 και κάποιο διάστημα μετά, αν είχε άμεσα αναδιαρθρωθεί το ελληνικό χρέος, θα είχατε αντιμετωπίσει δραματικές συνέπειες μετάδοσης τόσο σε άλλα κράτη - μέλη όσο και μέσω του τραπεζικού διαύλου στην Ευρώπη» δήλωσε επί λέξει. Θα υπήρχαν λοιπόν «δραματικές συνέπειες μετάδοσης», λέει ο Ρεν, αν γινόταν «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους την άνοιξη του 2010. Χρησιμοποιεί, πέρα από τις επιπτώσεις «σε άλλα κράτη - μέλη» και μια έκφραση κατ' ουσίαν ακατάληπτη από τον μη επαΐοντα αναγνώστη: «μέσω του τραπεζικού διαύλου στην Ευρώπη». Τι ακριβώς εννοεί ο επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν;

Ανιχνεύοντας την κρυφή ατζέντα της τρόικας (του Σταύρου Λυγερού)

Από τη στιγμή που όλοι έχουμε καταλάβει από καιρό (άλλωστε το έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι οι "σωτήρες" μας) ότι στόχος των μνημονίων δεν ήταν η σωτηρία της χώρας μας, αλλά η σωτηρία των δανειστών μας, δεν μένει παρά να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιά είναι τα τελικά σχέδια της τρόικας, όσον αφορά το μέλλον της χώρας μας.
Αυτά τα σχέδια προσπαθεί να ανιχνεύσει στο παρακάτω άρθρο του ο κ.Σταύρος Λυγερός, καθώς και ποιές άλλες εντολές της θα κληθούν να υλοποιήσουν οι ιθαγενείς υποτελείς της, ώστε να ολοκληρωθεί το έργο που βλέπουμε να εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια.

Ανιχνεύοντας την κρυφή ατζέντα της τρόικας

Είναι ορατό διά γυ­μνού οφθαλμού και επιβεβαιώνεται από τις δημοσκοπήσεις ότι η κυβέρνηση Σαμαρά έχει εισέλθει σε φάση αποδρομής. Η ελπίδα του πρωθυπουργού ό­τι μετά τις γερμανικές εκλογές το Βερολίνο θα άναβε το «πράσινο φως» για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είχε τη μοίρα κάθε ψευδαίσθησης: όταν ήρθε σε επαφή με την πραγματικότη­τα, διαλύθηκε.
Η πολιτική της μονοδιάστατης λιτότητας που υπαγορεύει η τρόικα και εφαρμόζει το δίδυμο Σαμαράς - Στουρνάρας επιχειρεί να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά αφυδατώνοντας την πραγματική οικονομία. Αυτό όμως είναι αδύνατον. Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχε­ται από λογική φορολόγηση των εισοδη­μάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο.
Η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας μέσω της υπερφορολόγησης μόνο προσω­ρινά μπορεί να καλύψει το δημοσιονομικό έλλειμμα. Η δραστική μείωση των εισοδημάτων, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση, αναπόφευκτα πολλαπλασιάζει όχι μόνο τα «κόκκινα» δάνεια, αλλά και τις λη­ξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Με άλλα λόγια επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορεί να εξυγιανθούν τα δημόσια οικονομικά, όταν η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας. Βιώσι­μη λύση θα προκύψει μόνο εάν η πραγμα­τική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτή­σει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική όμως αποδομεί την πραγματική οικονομία.