Παρά τα όποια επιχειρήματα μπορούν να εκτεθούν υπέρ της μετενσάρκωσης, δεν μπορούν εν τούτοις να μας κάνουν να παραβλέψουμε ότι η μόνη αληθινή απόδειξη γι’ αυτή θα ήταν η δυνατότητα της αναμνήσεως των περασμένων ζωών. Το πιο ισχυρό επιχείρημα που προβάλλεται κατά της μετενσάρκωσης είναι αυτό: «Αν είχαμε ξαναζήσει πάνω στη γη, γιατί να μην θυμόμαστε τις περασμένες ζωές μας;» Οι αντίθετοι προς τη θεωρία της μετενσάρκωσης πιστεύουν ότι η φαινομενική έλλειψη αναμνήσεων αποδεικνύει την πλάνη της και αποκλείει κάθε ηθική δικαίωση στην ιδέα της επαναγέννησης. Γιατί να υποφέρουμε σήμερα για πράξεις που είχαμε διαπράξει σε άλλες ζωές, εφόσον δεν διατηρούμε την παραμικρή ανάμνηση από τις πράξεις αυτές; Άλλοι υποστηρίζουν ότι εφόσον η ψυχή δεν διατηρεί την ανάμνηση των περασμένων υπάρξεων και καμία προσωπική ενσυνείδητη ταυτότητα δεν κατοικεί μέσα στην όλη σειρά των επαναγεννήσεων, οι συνέπειες των πράξεων επιπίπτουν κατ’ ανάγκη σε μια άλλη οντότητα, που δεν γνωρίζει την αιτία της τιμωρίας της και συνεπώς δεν γίνεται ούτε καλύτερη, ούτε σοφότερη με το να έχει τιμωρηθεί.
Αν δεν διατηρούμε καμία ανάμνηση από το παρελθόν, αν η ψυχή δεν έχει τη δυνατότητα, προσαρμόζοντας τα αποτελέσματα προς τα αίτια, να επωφεληθεί από τα διδάγματα που της δίδει η μοίρα της, τότε πράγματι η μετενσάρκωση είναι μάταιη και όλη η εξέλιξη δεν είναι παρά μια ταλαιπωρία σκληρή και ανώφελη. Όχι μόνον η αξία της μετενσάρκωσης, αλλά και ο ηθικός σκοπός της όλης εξέλιξης εξαρτώνται από το σύντομο αυτό ερώτημα: «Διατηρούμε αναμνήσεις;» Αν η απάντηση είναι καταφατική, η μετενσάρκωση προκύπτει αληθινή. Αν όχι, τίποτε δεν την επιβεβαιώνει.
