Το παιχνίδι μόλις τώρα αρχίζει (του Σταύρου Λυγερού)

Το άρθρο που αναδημοσιεύω σήμερα το έχει γράψει ο κ.Στ.Λυγερός στις αρχές της εβδομάδας, μετά, εννοείται, από τη γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων των εθνικών εκλογών. Όμως, σήμερα, και μετά τις επισκέψεις των Σουλτς και Ντάισελμπλουμ δεν αλλοιώνονται τα συμπεράσματά του.
Αρχικά, ομολογώ ότι με ξένισε ο τίτλος που αναφερόταν στην επιλογή του συμβιβασμού, νομίζοντας ότι εννοούσε συμβιβασμό της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης. Όμως έκανα λάθος. Ο συμβιβασμός αναφέρεται στην πλευρά των δανειστών. Ακόμα με ξένισαν ένα δυο σημεία στα οποία θεωρεί πιθανή την υποχώρηση της νέας κυβέρνησης σε θέματα ελέγχου. Όμως αυτά ίσως τα σημεία είναι που κάνουν την ανάλυση του έγκριτου σχολιαστή περισσότερο ρεαλιστική και αυτός άλλωστε είναι ένας λόγος που τον φιλοξενώ τόσο συχνά.

Κερδίζει έδαφος η επιλογή του συμβιβασμού...
...αλλά το παιχνίδι μόλις τώρα αρχίζει
(του Στ.Λυγερού)

Διαθέτοντας μια άνετη πλειοψηφία στη Βουλή, η νέα κυβέρνηση καλείται από τα πρώτα βήματά της να διαχειριστεί τη δύσκολη σχέση με τα αφεντικά της Ευρωζώνης. Η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν η χειρότερη εξέλιξη για το Βερολίνο και τα υπόλοιπα μέλη της. Το κόμμα του Καμμένου έχει άλλες ιδεολογικές αφετηρίες από το κόμμα του Τσίπρα και διαφορετικές θέσεις κυρίως για θέματα εξωτερικής πολιτικής και παράνομης μετανάστευσης. Από την άλλη πλευρά όμως είναι κατηγορηματικά αντιμνημονιακό, γεγονός που το καθιστά σταθερό κυβερνητικό εταίρο ενόψει της διαπραγμάτευσης - αντιπαράθεσης με τους δανειστές.
Από τη στιγμή που κατέστη σαφές πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναπόφευκτη, είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στον σχηματισμό κυβέρνησης με το Ποτάμι, ώστε ο Τσίπρας να είναι ουσιαστικά όμηρος στη διαπραγμάτευση - αντιπαράθεση με το ευρωιερατείο. Ήταν από πριν προφανές ότι θα αντιμετώπιζαν με διαφορετικό τρόπο τη νέα κυβέρνηση εάν πατούσε σε σταθερό αντιμνημονιακό έδαφος και διαφορετικά εάν εξαρτιόταν από την υποστήριξη φιλομνημονιακού κόμματος. Είναι ενδεικτικό ότι οι πρώτες αντιδράσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων προϊδεάζουν ότι το ευρωιερατείο τελικώς θα επιλέξει την οδό των εποικοδομητικών διαπραγματεύσεων και του συμβιβασμού.

Οι επιπτώσεις της διάλυσης της ευρωζώνης

Ας τα πούμε απλά. Όλοι οι πόλεμοι γίνονται με όπλα. Τα όπλα στους οικονομικούς πολέμους είναι τα νομίσματα. Στη χώρα μας, όπως είναι φυσικό, οι συζητήσεις επικεντρώνονται στο ευρώ. Όμως, μαίνονται και πόλεμοι με άλλα νομίσματα. Στην Ευρώπη, πρόσφατη είναι η κίνηση των ελβετών με την απελευθέρωση του νομίσματός τους. Οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία έχουν τη δυνατότητα ρύθμισης της κυκλοφορίας των νομισμάτων τους, την οποία δυνατότητα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.
Στην ευρωζώνη με την επικράτηση της γερμανικής λογικής, η απαγόρευση αύξησης της κυκλοφορίας χρήματος (την οποία προσπαθεί να "απαλύνει" η ΕΚΤ με πρόσφατες κινήσεις της) έχει βαθύνει και διαιωνίσει την κρίση. Η διάλυση της ευρωζώνης είναι πιθανότερη από όσο προσπαθούν να μας πείσουν τα συστημικά ευρωπαϊκά ΜΜΕ και όχι οπωσδήποτε εξαιτίας της χώρας μας. Είναι πιθανή η αποχώρηση μιας οποιασδήποτε χώρας και κύρια αιτία είναι οι εμμονές της Γερμανίας σε συνδυασμό με τους άβουλους κυβερνήτες των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης.
Πρακτικά τι σημαίνει η διάλυση της ευρωζώνης; Το παρακάτω άρθρο του Βασίλη Παζόπουλου είναι άκρως διαφωτιστικό.

Οι επιπτώσεις της διάλυσης του ευρώ

Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες τεκτονικών ανατροπών στο χώρο των νομισματικών ισοτιμιών. Ανατροπών που έχουν αιφνιδιάσει ακόμα και τους πιο μυημένους.
Λίγες μόλις ώρες μετά την προγραμματισμένη εξαγγελία του τέλους της πολιτικής της αμερικάνικης ποσοτικής χαλάρωσης, αιφνίδια ανακοινώθηκε αντίστοιχο  πρόγραμμα από την Ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα.
Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε ακόμα μεγαλύτερο αιφνιδιασμό από πλευράς Ελβετών που άφησαν ελεύθερη την ανατίμηση το νόμισμα τους. Θεώρησαν πως δεν συνέφερε να το στηρίζουν άλλο σε χαμηλά επίπεδα. Όλα αυτά λίγες ημέρες πριν ανακοινωθεί το ευρωπαϊκό πρόγραμμα πιστωτικής επέκτασης, παρά την σθεναρή αντίδραση των Γερμανών.
Η απόφαση αυτή όχι μόνο ξάφνιασε ακόμα και τους πιο έμπειρους traders του forex, αλλά οδήγησε στην χρεοκοπία μεγάλες εταιρίες του χώρου.
Η Citi και η Deutsche Bank έπαθαν ζημιές 150 εκατομμυρίων δολαρίων η κάθε μία. Πολλά γνωστά hedge funds είχαν επίσης μεγάλες απώλειες.
Ο συγχρονισμός των μεγάλων Κεντρικών Τραπεζών δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Είμαστε μάρτυρες ενός νομισματικού πολέμου, του οποίου κανείς δεν ξέρει πως πρόκειται να τελειώσει.

Οι πλέον πρόσφατες δημοσκοπήσεις για τις σημερινές εκλογές

Λίγα λεπτά πριν μάθουμε τα αποτελέσματα των σημερινών εκλογών (αρχικά μέσω των exit polls) θα ήθελα να αναδημοσιεύσω μερικές από τις πιο πρόσφατες προβλέψεις των πιο γνωστών εταιρειών δημοσκοπήσεων, ώστε να μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις μόνοι μας με τα πραγματικά αποτελέσματα και να έχουμε υπόψη μας ποια είναι η πλέον αξιόπιστη εταιρεία για την επόμενη φορά (!)

GPO

ΣΥΡΙΖΑ 32,5 %
ΝΔ 26,5 %
Ποτάμι 5,8 %
Χρυσή Αυγή 5 %
ΚΚΕ 5 %
ΠΑΣΟΚ 4,4 %
ΑΝΕΛ 3,4 %
ΚΙΔΗΣΟ 3 %
Πράσινοι – Δημοκρατική Αριστερά 1 %
ΛΑΟΣ 1,4 %
Αλλο κόμμα 1,6 %
Λευκό/Ακυρο 0,4 %Αναποφάσιστοι 10 %

Metron Analysis

Σύγκρουση με την Ευρώπη, η μόνη λύση

Οι επικεφαλής και τα στελέχη της μνημονιακής συγκυβέρνησης απέρριπταν κάθε πρόταση να ακολουθήσει η χώρα διαφορετική πορεία από αυτήν της υποτέλειας και του "καλού παιδιού". Δεν χρειάζεται ερώτημα αν είχαν δίκιο. Η ιστορία μάς αποδεικνύει ότι η Ελλάδα μπορεί να ακολουθεί δική της πολιτική.
Το άρθρο του ειδικού στα γεωπολιτικά Δρος Κων.Γρίβα κάνει μια ιστορική αναδρομή σε μεταπολιτευτικές αυτόνομες πολιτικές που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως οδηγός στη νέα κυβέρνηση για μια πραγματικά εθνική πολιτική.

Σύγκρουση με την Ευρώπη, η μόνη λύση

Η μέχρι σήμερα λειτουργία της Ελλάδας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίστηκε σε ένα μείγμα πολυτιμότητας και επικινδυνότητας έναντι των ισχυρών χωρών της Δύσης. Παρόμοια στρατηγική θα πρέπει να εφαρμόσει και η επόμενη κυβέρνηση, αν θέλει να εξασφαλίσει τη θέση της χώρας στην Ευρώπη. Στην πολιτική αντιπαράθεση ενόψει των επερχόμενων κρίσιμων εκλογών κυρίαρχη θέση κατέχει η λεγόμενη «ευρωπαϊκή προοπτική» της Ελλάδας· το ανήκειν στην ΕΕ και δι’ αυτής στα ευρύτερα γεωπολιτικά μεγέθη «Ευρώπη» και «Δύση».
Υποστηρίζεται εντόνως ότι τυχόν «επιθετική» πολιτική από πλευράς της επόμενης κυβέρνησης έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα απειλήσει τη θέση της χώρας μας στην Ευρώπη. Συνακόλουθα, ως ορθή πολιτική για την αποφυγή αυτού του φρικαλέου ενδεχομένου προβάλλεται μια στρατηγική «μη τριβών» με τους εταίρους μας και γενικότερα μια πολιτική «καλού παιδιού», το οποίο «ακούει και υπακούει», όπως θα έλεγαν οι παλιοί δάσκαλοι.
Όμως η άποψη αυτή αγνοεί, μεταξύ των άλλων, και ολόκληρη την ιστορική πορεία της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν βασίστηκε στην παθητική ταύτιση με τις επιταγές των ισχυρών, αλλά σε ένα μείγμα πολυτιμότητας και επικινδυνότητας το οποίο είχε και έντονα συγκρουσιακό στοιχεία.

Μετακινώντας χρήμα από τη βάση της πυραμίδας στην κορυφή της

Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στις πρακτικές που ακολουθεί η οικονομική ολιγαρχία των περισσότερων - αν όχι όλων των καπιταλιστικών - κρατών, προκειμένου να συσσωρεύει πλούτο, αποσπώντας τον κομμάτι κομμάτι από τα φτωχότερα στρώματα.
Μερικές από αυτές τις μεθόδους περιγράφει στο παρακάτω κείμενό του ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz.



Ένας από τους τρόπους με τους οποίους βγάζουν λεφτά όσοι βρίσκονται στην κο­ρυφή της οικονομικής πυραμίδας είναι να εκμεταλλεύονται τη δύναμή τους στην αγορά, καθώς και την πολιτική τους ισχύ προκειμένου να ευνοούνται, να αυξάνουν τα εισοδήματα τους, σε βάρος των υπολοίπων.

Ο χρηματοπιστωτικός τομέας έχει αναπτύξει ειδικές ικανότητες και γνώσεις σε μια μεγάλη γκάμα μορφών προσοδοθηρίας. Όπως αυτό που έκαναν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όταν εκμεταλλεύτηκαν ασυμμετρίες στην πληροφόρηση (πούλησαν χρεόγραφα φτιαγμένα εξαρχής για να βαρέσουν κανόνι, γνωρίζοντας όμως ότι οι αγοραστές δεν το ήξεραν αυτό)· ανέλαβαν υπέρμετρους κινδύνους - με το κράτος να τους ρίχνει σωσίβιο, σπεύδοντας να τα διασώσει και αναλαμβάνοντας τις ζημίες, η δε γνώση του γεγονότος αυτού, παρεμπιπτόντως, τους επιτρέπει να δανείζονται με χαμηλότερα επιτόκια απ’ ό,τι θα μπορούσαν σε άλλη πε­ρίπτωση να δανειστούν παίρνοντας χρήμα από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας τους με χαμηλά, σχεδόν μηδενικά, επιτόκια.

Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και οι ψηφοφόροι τους

Σε πολλές συζητήσεις που έχει τύχει να βρεθώ τις τελευταίες ημέρες, κυριαρχεί η ερώτηση: «πώς είναι δυνατόν, τα δυο κόμματα που κατέστρεψαν την ελληνική κοινωνία με τα μνημόνια, να τα ψηφίζουν τόσοι Έλληνες πολίτες;». Ακόμα δεν ξέρουμε φυσικά τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά με βάση τις κοινοποιούμενες δημοσκοπήσεις φαίνεται ότι ο ένας στους τέσσερις θα ψηφίσει ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ!

Είναι διαπιστωμένο ότι δεν έχει πληγεί το σύνολο των πολιτών από τις μνημονιακές πολιτικές, αλλά σίγουρα οι πληγέντες είναι πάνω από τα τρία τέταρτα των Ελλήνων.

Αν προσπαθήσουμε να μετρήσουμε πόσοι έχουν θιγεί αυτά τα τελευταία χρόνια θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τους άνεργους που αυξήθηκαν κατά ένα εκατομμύριο και να συνεχίσουμε με τους συνταξιούχους που ο αριθμός τους ανέρχεται περί τα 2,7 εκατομμύρια. Επίσης, μεγάλος αριθμός μικροεμπόρων και αυτοαπασχολούμενων καταστράφηκαν, κι εδώ χάνουμε το μέτρημα. Θα πρέπει να προσθέσουμε, βέβαια, και τα εξαρτώμενα πρόσωπα από αυτούς που αναφέραμε πιο πάνω. Οπωσδήποτε στους χαμένους ανήκουν και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται και σε πολλές περιπτώσεις να μην καταβάλλονται καν.

Ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες του ELA (του Γ.Βαρουφάκη)

Kαι ξαφνικά, σχεδόν από το πουθενά, τέθηκε το ερώτημα αν μπορεί να τυπώσει η ελληνική κυβέρνηση χρήμα. Φυσικά δεν μπορεί, με τον τρόπο τουλάχιστον που άφησε η Ρ.Μακρή να εννοηθεί. Ποια είναι η πραγματικότητα σχετικά με τον ELA και το ρόλο που διαδραματίζει στα πλαίσια λειτουργίας μιας εθνικής οικονομίας.
Ο Γιάννης Βαρουφάκης διευκρινίζει τι ισχύει πραγματικά γύρω από τις δυνατότητες του ELA.

Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να τυπώσει χρήμα μέσω του ELA;
 
Η απλή απάντηση είναι όχι. Κάπου εδώ όμως τα πράγματα περιπλέκονται καθώς η Τράπεζα της Ελλάδος όντως έχει την δυνατότητα όχι να τυπώσει χρήμα αλλά να παρέχει πίστη (υπό την μορφή ηλεκτρονικού χρήματος) στις εμπορικές τράπεζες. Επειδή η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα κάθε προεκλογικής εκστρατείας, ας δώσουμε λίγη προσοχή στο τι ισχύει με το ELA και στην δυνατότητα των εθνικών κεντρικών τραπεζών που απαρτίζουν στο σύστημα της ΕΚΤ να δημιουργούν πίστη.
Σε όλο τον κόσμο, όταν μια τράπεζα έχει έλλειψη ρευστού χρήματος, το δανείζεται από την κεντρική τράπεζα δινοντάς της ως ενέχυρο-εχέγγυο κάποια περιουσιακά της στοιχεία. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία πρέπει να έχουν κάποια αξία για να τα δεχθεί η κεντρική τράπεζα. Άλλο είναι να της προσφερθούν ομόλογα του γερμανικού δημοσίου κι άλλο ένα κόκκινο δάνειο μιας εταιρείας που πτώχευσε και το οποίο δεν εξυπηρετείται. Όταν μια τράπεζα δεν διαθέτει καλής ποιότητας ενέχυρα-εχέγγυα έχει ουσιαστικά πτωχεύσει.

Ρήξη ή συμβιβασμός; Το αναπάντητο ερώτημα (του Στ.Λυγερού)

Πολλοί θεωρούν υπερβολικούς τους φόβους εκείνων που πιστεύουν ότι αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ κι εφαρμόσει αυτά που υπόσχεται θα κινδυνεύσει η σταθερότητα της ευρωζώνης. Έχουν δίκιο όμως; Ένα οικοδόμημα έχει πολλά στηρίγματα και η ευστάθειά του εξαρτάται από καθένα από αυτά ξεχωριστά! Αν ένα από αυτά ακολουθήσει διαφορετική κλίση, η ισορροπία χάνεται.
Ένα άλλο δεδομένο που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι η ανικανότητα που έχουν επιδείξει τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων στην αντιμετώπιση της κρίσης. Απανωτά λάθη, που αργότερα (κατόπιν εορτής, όμως) βγαίνουν και τα παραδέχονται, χωρίς όμως να δείχνουν διάθεση να διαφοροποιήσουν την πολιτική που έχει στοιχίσει τόσες ζωές, ιδίως στη χώρα μας.
Γύρω από αυτές τις διαπιστώσεις κινείται και ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από τα προχθεσινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Ρήξη ή συμβιβασμός; Το αναπάντητο ερώτημα

Μπορεί ο Σαμαράς να μην καταθέτει τα όπλα και να χαρακτηρίζει «ατύχημα για τη χώρα» την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι πάντες σχεδόν εντός και εκτός Ελλάδας προεξοφλούν ότι την επομένη των εκλογών το κόμμα του Τσίπρα θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση. Τα αφεντικά της Ευρώπης έρχονται αντιμέτωπα με τα αποτελέσματα του πειράματος που εδώ και πέντε χρόνια διεξάγουν στην Ελλάδα.
Το πρόβλημα με τέτοιου είδους πειράματα κοινωνικής μηχανικής είναι ότι προκαλούν αντιδράσεις εκ μέρους των λαών. Αυτό που οι Αγορές αποκαλούν «πολιτικό κίνδυνο» ή «πολιτικό ρίσκο» δεν είναι τίποτε άλλο από την ενεργοποίηση του ενστίκτου αυτοσυντήρησης των Ελλήνων. Η ανατροπή των σταθερών του βίου εκατομμυρίων μικρομεσαίων τούς ώθησε να μετατρέψουν σε πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που μέχρι πρότινος αγωνιζόταν να εισέλθει στη Βουλή.

Μπορούμε να ελπίζουμε σε αναστροφή της πτωτικής πορείας μας;

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του αρθρογράφου και συγγραφέα Βασίλη Παζόπουλου διάβασα σήμερα, μια συνέντευξη στην οποία παραθέτει απόψεις που συμβαδίζουν σε μεγάλο βαθμό με αυτές που αναδημοσιεύει συνήθως αυτό το blog. Ο λόγος που αναδημοσιεύω την εν λόγω συνέντευξη είναι ότι δεν είναι συνηθισμένο κάποιος που αρθρογραφεί σε site προσκείμενο στο κεφάλαιο και που δηλώνει νεοφιλελεύθερος να υποστηρίζει την κυβερνητική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε το σκεπτικό του δεν μπορεί παρά να παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
(Η συνέντευξη δόθηκε στην κα Βικτώρια Τράπαλη)

Πριν λίγες μόλις μέρες παρουσιάσατε το βιβλίο σας "Επενδυτές Χωρίς Σύνορα". Είστε οικονομολόγος, αναλυτής χρηματιστηριακών αξιών, αρθρογραφείτε στο Capital, βιοπορίζεστε λίγο πολύ μια εικοσαετία ασχολούμενος με κερδοφόρες επενδύσεις. Ως άνθρωπο των αγορών, σας φοβίζει η προοπτική διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ ;

Tο θέμα είναι πρωτίστως ηθικό, όχι οικονομικό. Όταν έχουμε κάποιους διαχειριστές, οι οποίοι όχι μόνο κάνανε αστοχίες, αλλά και μας απόδειξαν την απόλυτη ανεπάρκεια τους οδηγώντας ολόκληρη χώρα στην χρεοκοπία, είναι εγκληματικό να μην αντικατασταθούν.
Ποιος θα επέλεγε για την επιχείρηση του μια διοίκηση που οι ενέργειές της την οδηγήσανε σε χρεοκοπία; Ακόμα και αν φοβάσαι πως οι αντικαταστάτες τους θα είναι χειρότεροι, δεν επιλέγεις να σε σώσει αυτός που σε έβλαψε. Είναι θέμα αξιοπρέπειας πάνω από όλα.
Για να είμαι ειλικρινής τα αριστερά ιδεώδη δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Όμως δεν φοβάμαι σε καμία περίπτωση μια κυβέρνηση που θα ανατρέψει την σημερινή οικονομική πολιτική. Αντίθετα, αυτό που με τρομάζει είναι η συνέχισή της.
Με τρομάζει όχι μόνο επειδή μας έχει φέρει στην σημερινή εξαθλίωση, αλλά κυρίως για τις επιπτώσεις της συνέχισης αυτής. Όχι μόνο δεν εξουδετερώνει, αλλά γιγαντώνει μια ήδη τεράστια δημοσιονομική βόμβα.

Η ολιγαρχία των αγορών εχθρός της δημοκρατίας

Παρατηρούμε ότι στις περισσότερες πολιτικές συζητήσεις που παρακολουθούμε έχουν πάψει να κυριαρχούν θέματα πολιτικής, αλλά κυριαρχούν οικονομικά θέματα. Έχουμε και στη χώρα μας την εμπειρία απουσίας πολιτικής βούλησης επίλυσης των προβλημάτων των πολιτών και οι όποιες αναλύσεις ακούμε αναφέρονται σε αριθμούς που αφορούν τη χώρα, αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη την επίπτωση της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής στις ζωές των πολιτών. Είναι φανερό ότι το δημοκρατικό πολίτευμα διάγει κρίσιμες ώρες. Μπορεί να σωθεί ή η επικράτηση των αγορών δεν αφήνει πριθώρεια διάσωσής του;
Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης διατυπώνει στο κείμενο που ακολουθεί ορισμένες σκέψεις που μπορούν να χρησιμεύσουν ως οδηγός για πράξεις και συζητήσεις, προκειμένου να αναστήσουμε το καλύτερο πολίτευμα που έχει βρει ο άνθρωπος, αλλά, κατά τα φαινόμενα, αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό των αγορών του κέρδους.

Υπάρχει προηγούμενο παράδειγμα αντίστοιχο με το "Ελληνικό Πρόβλημα";
 
Δεν υπάρχει αντιστοιχία σε άλλες χώρες ή άλλες εποχές με το αποκαλούμενο «Ελληνικό Πρόβλημα». Στη Δύση η κρίση συνέβη επειδή διερράγη η ισορροπία μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγορών, λόγω του ότι οι φορείς των τελευταίων έθεσαν σε ομηρία την πολιτική τάξη. Οι αγορές, έχοντας οικειοποιηθεί την πολιτική κυριαρχία, επέβαλαν την αυτορρύθμιση, η οποία οδήγησε στην απορύθμιση. Απέμενε, ωστόσο, το κράτος να λάβει τα θεμελιώδη μέτρα για μια νέα ρύθμιση της λειτουργίας των αγορών. Δεν άλλαξαν τον σκοπό της πολιτικής, που είναι το συμφέρον των αγορών και όχι της κοινωνίας. Όμως, το σύστημα λειτουργεί, τείνοντας προς μια κανονιστική εξισορρόπηση της λειτουργίας των αγορών. Στην Ελλάδα, η διάρρηξη της ισορροπίας αποτελεί τη σταθερά, όχι λόγω των αγορών, αλλά της κομματοκρατίας. Η αποκατάστασή της διέρχεται, επομένως, από τη διόρθωση του κράτους και κυριολεκτικά από την ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ο διαχειριστής της πολιτικής να αρνηθεί τον εαυτό του. Εξού και η κατάσταση γίνεται αδιέξοδη. Έριξαν τη χώρα στα δίχτυα της διεθνούς των αγορών για να αποφύγουν την αλλαγή, όχι γιατί ήταν αναγκαίο. Μας υπέβαλαν σε μια επαχθή όσο και ταπεινωτική εξωτερική κατοχή για να διατηρήσουν ανέπαφη τη δική τους απεχθή κατοχή. Επιλέγουν την καταστροφή της χώρας αντί της έμπρακτης μεταμέλειας που θα αποκαθιστούσε τη νομιμοποίησή τους. Ακόμη και τώρα παρατηρούμε ότι ο πολιτικός διάλογος γίνεται για τους όρους της μεταφοράς του ελληνικού προβλήματος στην Ευρώπη και όχι υπό το πρίσμα της ανασυγκρότησης της χώρας. Η ιδιαιτερότητα αυτή εξηγεί το βάθος και το μάκρος της κρίσης, αυτό που λέμε ελληνικό αδιέξοδο.

Ισλαμική τρομοκρατία και πόλεμος πολιτισμών (του Στ.Λυγερού)

Πολλοί ενημερωμένοι αναλυτές έχουν παραθέσει τα τελευταία χρόνια την άποψη ότι ο "ιερός πόλεμος" θα μεταφερθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος. Έχουν προηγηθεί και άλλες πολύνεκρες τρομοκρατικές ενέργειες στο κοντινό παρελθόν στην ήπειρό μας, όμως η πρόσφατη στη γαλλική πρωτεύουσα περιέχει ένα πολυδιάστατο μήνυμα που ξεφεύγει από το στενά θρησκευτικό πλαίσιο, ενώ γεννάει το φόβο μήπως αποτελεί προμήνυμα πύκνωσης τέτοιων κτυπημάτων επαληθεύοντας τους φόβους εκείνων που πιστεύουν ότι ο "ιερός πόλεμος" είναι προ των πυλών της Ευρώπης.
Ο κ.Σταύρος Λυγερός, στο άρθρο του που αναδημοσιεύω από το Πρώτο Θέμα της προχθεσινής Κυριακής, προχωράει σε μια πολύπλευρη διεισδυτική ανάλυση του τρομοκρατικού κτυπήματος στο γαλλικό σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo.

 
Η αιματηρή επίθεση εναντίον του γαλλικού σατυρικού περιοδικού Charlie Hebdo δεν συγκρίνεται από την άποψη του αριθμού των θυμάτων με παλαιότερες τυφλές και πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις, όπως αυτή στη Μαδρίτη το 2003 και στο Λονδίνο το 2005. Εμπεριέχει, ωστόσο, με πιο καθαρό τρόπο το μήνυμα του “ιερού πολέμου” που η ισλαμική τρομοκρατία έχει κηρύξει εναντίον όχι κάποιων δυτικών κυβερνήσεων, αλλά εναντίον των αξιών του δυτικού πολιτισμού.
Οι εξελίξεις κατέδειξαν, άλλωστε, ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Οι αιματηρές επιθέσεις-ομηρίες που ακολούθησαν επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για αλυσίδα επιθέσεων, η οποία έχει σκοπό να προκαλέσει πανικό και φόβο. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μάλιστα, φοβούνται ότι η αλυσίδα δεν θα περιορισθεί στη Γαλλία.

Οι αυτοκτονικές διαθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σκοράρουν!

Και να που το ποδόσφαιρο άρχισε να απασχολεί ιστοσελίδες που καμία πρόθεση ή διάθεση είχαν να ασχοληθούν με αθλητικά θέματα. Στο προηγούμενο post μου είχα αναφερθεί στο τεράστιο στρατηγικό λάθος που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ με το να πάει κόντρα στην κατασκευή του γηπέδου μιας από τις 3-4 δημοφιλέστερες ελληνικές ομάδες. Ένα λάθος που πιθανόν να του στοιχίσει - τουλάχιστον - την αυτοδυναμία. Ένα λάθος που κάποιοι στο κόμμα υιοθέτησαν, στην επιθυμία τους να δείξουν την αντίθεσή τους στο βασικό χρηματοδότη της ομάδας, το Δ.Μελισσανίδη, ερχόμενοι αντιμέτωποι με πάνω από ένα εκατομμύριο φιλάθλους της ΑΕΚ, οι οποίοι, λόγω καταβολών είναι κατά πλειοψηφία προοδευτικής κατεύθυνσης.  Εννοείται ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των φιλάθλων - οι οποίοι σίγουρα έχουν καταστραφεί και αυτοί από τις μνημονιακές κυβερνήσεις - θα ψηφίσει με βάση άλλα κριτήρια, βιοποριστικά, επιθυμίας αποτίναξης του ζυγού των δανειστών, τιμωριτικά... Όμως, δεν πρέπει να παραβλεφτεί ότι ένα ποσοστό - που όσο μικρό κι αν είναι, θα μεταφράζεται σε αρκετές χιλιάδες - θα ψηφίσει με ποδοσφαιρικά κριτήρια, όπως αποδεικνύουν κάποια πανώ στο γήπεδο και κάποιες "ενοχλητικές" εμφανίσεις οπαδών της ομάδας σε εκδηλώσεις, τόσο του δημάρχου, όσο και στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακόμα και στη χθεσινή ομιλία του Τσίπρα στην Καλαμάτα είχαμε τέτοια γεγονότα (φωτό). 

Το μόνο σημείο που σώζει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ακόμα πιο χαμηλό επίπεδο των στελεχών των δυο κομμάτων της συγκυβέρνησης, που επαναλαμβάνουν ανόητα και τετριμμένα σλόγκαν στις ατέλειωτες εμφανίσεις τους στα τηλεπαράθυρα, στα οποία περιφέρουν την ασημαντότητά τους, προσφέροντας με κάθε τέτοια εμφάνισή τους ψήφους στους αντιπάλους τους. Σε περίπτωση που εκμεταλλεύονταν, έστω και λίγο, το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ με το γήπεδο της ΑΕΚ, θα κινδύνευε όχι μόνο η αυτοδυναμία του, αλλά ακόμα και η πρώτη θέση.

Στη συνέχεια αναδημοσιεύω σχετικό άρθρο του Παν.Αποστόλου από το freepen.gr, το οποίο αναδημοσιεύτηκε και στο infognomonpolitics.blogspot.gr, ίσως και σε άλλα sites και blogs.

Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ εξαρτάται από το γήπεδο της ΑΕΚ

Στις 25 Ιανουαρίου 2015 ο ελληνικός λαός καλείται να αποφασίσει για την περαιτέρω πορεία του ίδιου και της Πατρίδος του. Καλείται να προσέλθει μαζικά στις κάλπες και να στηρίξει αντιμνημονιακά κόμματα, μη υποκύπτοντας στα τρομοκρατικά διλλήματα που σε καθημερινή βάση περνούν μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ οι Σαμαράς και Βενιζέλος.

Να μην υποκύψει στα ψεύδη που θα χρησιμοποιήσει ο ολετήρας της Πατρίδας μας Γιώργος Παπανδρέου και το νέο κόμμα του. Να μην υποκύψει στη ρητορική του Συστημικού κόμματος “Ποτάμι”, από τη στιγμή που οι ίδιοι οι μετέχοντες σε αυτό δηλώνουν πως δεν έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα.

Charlie Hebdo, λίγος Βενιζέλος και ΣΥΡΙΖΑ εναντίον(;) ΑΕΚ

Τη βδομάδα που πέρασε, μια ασθένεια με κράτησε 3-4 μέρες στο σπίτι. Είναι κρίμα που δεν μπορεί κάποιος να εκμεταλλευτεί αυτές τις περιπτώσεις για να ολοκληρώσει την ανάγνωση κάποιου βιβλίου που έχει ξεκινήσει ή κάποιου κειμένου που έχει κατά νου, αφού ο πυρετός, έστω και χαμηλός, αποτελεί τροχοπέδη.

Θλιβερό αποτέλεσμα είναι ότι η μόνη κατάλληλη παρέα είναι η τηλεόραση (και το ραδιόφωνο βέβαια, που έχει γίνει κι αυτό μια απ'τα ίδια).

Το θέμα της εβδομάδας ήταν οπωσδήποτε η τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo. Σήμερα, δεν θα γράψω για θέματα τρομοκρατίας με αφορμή αυτό το γεγονός. Ίσως σε κάποιο προσεχές post. Θα ανατρέξω στις μνήμες των φοιτητικών μου χρόνων, τότε που γνώρισα για πρώτη φορά το εν λόγω περιοδικό. Ήταν τη δεκαετία του 70, κατά την πρώτη περίοδο κυκλοφορίας του. Δεν θυμάμαι αν κυκλοφορούσε στα αθηναϊκά περίπτερα. Στην παρέα μας όμως είχαμε μια συμφοιτήτρια που ο φίλος της σπούδαζε στη Γαλλία κι εκείνος ήταν που έφερνε μαζί του όταν ερχόταν στην Ελλάδα τεύχη του Charlie Hebdo. Τεύχη του έφερνε και η φίλη μας όταν γυρνούσε από το Παρίσι, όπου πήγαινε να τον επισκεφτεί. Μας είχε τραβήξει το ενδιαφέρον το γεγονός ότι ένα περιοδικό μπορούσε να είναι τόσο επιθετικά κριτικό σε θέματα που τότε μας φαινόταν αδιανόητα. Μην ξεχνάμε ότι είχαμε μπει στη σχολή επί χούντας, οπότε η λογοκρισία ήταν σημείο αναφοράς και η μόνη κριτική που ακουγόταν ήταν κατά «του κομμουνιστικού κινδύνου». Για να έχετε σημείο σύγκρισης, όπως ακούμε σήμερα τους πολιτικούς της συγκυβέρνησης (αλλά και –όλως παραδόξως- του στοχοποιημένου τότε ΚΚΕ) κατά του κινδύνου του ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο καλό τότε ήταν ότι είχαμε μόνο μια ΥΕΝΕΔ, ενώ τώρα έχουμε πολλές. Όμως ξέφυγα από το θέμα της γνωριμίας μου με το Charlie Hebdo. Δεν πειράζει, θα περάσω σε κάτι άλλο.

Η κρίση δεν είναι μόνο το χρέος

Αν ρυθμιστεί το χρέος της χώρας μας, θα βγούμε από την κρίση; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που θέτει ο Ν.Ξυδάκης στο άρθρο του που ακολουθεί. Και για να το προχωρήσω από την πλευρά μου ακόμα περισσότερο θα ρωτήσω: σε (εντελώς υποθετική, εννοείται) περίπτωση που διαγραφεί εντελώς το ελληνικό χρέος, η χώρα μας θα γνωρίσει μακροχρόνια ευημερία; Όχι βέβαια. Το χρέος είναι μόνο μια παράμετρος. Από τη στιγμή που μια μια οι δημοκρατίες καταργούνται και αντικαθίστανται από οικονομοκρατίες, οι πολλοί θα εξακολουθούν να δυστυχούν υπέρ των προσόδων των λίγων. Μπορεί να ανατραπεί αυτή η πορεία; Πιστεύω πως ναι! Χρειάζεται όμως θέληση και θάρρος από πλευράς των θιγόμενων πολιτών. Θέληση και θάρρος που όμως φαίνεται πως τους λείπει. Τα αποτελέσματα του δόγματος του σοκ, που εφαρμόστηκε στη χώρα μας, είναι εμφανή στην χαρακτηριστική απραξία, αδράνεια και μοιρολατρεία των νεοελλήνων. Οι λύσεις έχουν αφεθεί στον απο μηχανής θεό...

Η κρίση δεν είναι μόνο το χρέος
(του Νίκου Ξυδάκη)

Aπό το 2010 ώς την αρχή του 2015 αλλάξαμε πολύ. Οχι μόνο ατομικά, αλλά και συλλογικά, σαν κοινωνία. Για πολλούς, η κρίση βιώθηκε σαν καταστροφή· έχασαν τη δουλειά τους, είδαν την επιχείρησή τους ή το επιτήδευμά τους να φθίνει, δεν καταφέρνουν να τα φέρουν βόλτα, αισθάνονται ότι χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Για πολλούς περισσότερους η κρίση σήμανε την συρρίκνωση των προσδοκιών και την αδυναμία σχεδιασμού του μέλλοντος, σήμανε την είσοδό τους σε μια περιοχή φόβου και επισφάλειας, ακόμη κι αν διατηρούν τη δουλειά τους, ακόμη κι αν μπορούν να συντηρήσουν κάποιο ευπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Για μια μερίδα, μάλλον την πιο ολιγάριθμη, η κρίση δεν άλλαξε τις ορίζουσες του βίου, αλλά ακόμη κι αυτοί κατά βάθος δεν έχουν μείνει ανέπαφοι συναισθηματικά και διανοητικά.

Σαμαράς και διάλογος: δυο ξένοι

Γιατί προκαλεί εντύπωση η άρνηση του Σαμαρά να συμμετάσχει σε debate πολιτικών αρχηγών και πολύ περισσότερο σε αντιπαράθεση με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Έχει δώσει στοιχεία πολιτικού, που διακατέχεται από δημοκρατική διάθεση και από αγάπη στο διάλογο; Χαρακτηριστικό στοιχείο αποτελεί ο αριθμός των «εμφανίσεών» του στη Βουλή, καθώς και η απαξίωση της Ώρας του Πρωθυπουργού. Για να μην αναφερθούμε και στο μάγκικο ύφος που φορούσε αυτές τις λίγες φορές που ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και που παρέπεμπε στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης που υιοθέτησε στην περίοδο της πρωθυπουργίας του, τόσο ο ίδιος όσο και τα προβεβλημένα στελέχη του κόμματός του.