Τι εκφράζει η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα μας...

Τώρα που τελείωσε και αυτή η περιπέτεια της ποδοσφαιρικής εθνικής ομάδας μας αφήνοντάς μας μια γλυκόπικρη γεύση, θα ήθελα να διαβάσουμε μαζί το κείμενο ενός ξένου, ενός Γάλλου, που αναφέρεται με γλαφυρό και θετικό τρόπο σε ό,τι είναι δυνατόν να συμβολίζει μια ελληνική ομάδα.
Το κείμενο γράφτηκε πριν από το χθεσινό αγώνα με την Κόστα Ρίκα και πιστεύω ότι, παρότι μοιάζει ξένο προς τα θέματα αυτού του blog, διαβάζοντάς το θα συμφωνήσετε ότι ταιριάζει με το ύφος αυτής της γωνιάς.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο www.sofoot.com από τον Thibaud Leplat με τίτλο La Grèce ou le sens du tragique. Είναι μια από τις φορές που ένας ξένος ανιχνεύει την ελληνική ψυχή με ξεχωριστή συμπάθεια αλλά και πιστότητα.

Η Ελλάδα ή η έννοια του τραγικού

Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση ακούμε το ίδιο ποίημα. Οι Έλληνες δεν είναι ποτέ φαβορί. Ωστόσο είναι από τις λίγες Ευρωπαϊκές ομάδες που κατάφεραν να προκριθούν στη δεκαεξάδα. Τότε λοιπόν γιατί; Γιατί κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα;
Είναι ώρα να ζητήσουμε από τον αναγνώστη να περιπλανηθεί στη χώρα των ονείρων. Φανταστείτε ότι γνωρίζετε το αλφάβητό τους και τη γλώσσα τους που είναι οικείο το άκουσμά της -έχει τους συριγμούς των πορτογαλικών, τις αιχμηρότητες των γαλλικών, την ακρίβεια των γερμανικών. Κοιτάξτε τώρα τον κόσμο σαν να είχατε γεννηθεί σ' ένα νησάκι της Μεσογείου. Ζείτε απέναντι στη Λιβύη και στην Τουρκία αλλά είσαστε η καρδιά της Ευρώπης, το συγκινησιακό της κέντρο. Έχετε επινοήσει όλα εκείνα τα πράγματα που αφήνουν αδιάφορους τους εμπόρους της παγκοσμιοποίησης αλλά αποτελούν τα θεμέλια της ανθρώπινης κοινότητας: το θέατρο, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τους αγώνες. Κάποιοι τα βλέπουν αυτά αφ' υψηλού όπως βλέπουν αφ' υψηλού και τη μικρή, φτωχή ομαδούλα σας. Λένε και ξαναλένε ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τα τελευταία είκοσι χρόνια, το δικό σας κατόρθωμα στο Euro του 2004, ήταν ένα από τα περίεργα θλιβερά φαινόμενα της ιστορίας κι ότι το κοντέρ πρέπει να ξεκινήσει απ' το μηδέν. Σίγουρα πήρατε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, νικήσατε τους καλύτερους, επιδείξατε μια μοναδική και απαράμιλλη ψυχραιμία. Σίγουρα. Αλλά θα προτιμούσαν να αρχειοθετήσουν αυτό το συμβάν κάτω από μια στοίβα αναμνήσεων ώστε να λησμονηθεί με την πιο συνειδητή μέθοδο αποσιώπησης. Ωστόσο νά που το βράδυ της Τρίτης μας δώσατε ένα μάθημα από κείνα που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα. Σ' αυτό το Μουντιάλ όπου οι αμυντικές πεντάδες είχαν αποκλείσει κάθε πιθανότητα θεαματικής ανδραγαθίας είχαμε ξεχάσει ότι ο ενθουσιασμός και η αυταπάρνηση μπορούν να κάνουν θαύματα. Τα ευρωπαϊκά έθνη πάτωσαν το ένα μετά το άλλο. Εκτός από την Ελλάδα. Και η Ελλάδα είμαστε εμείς.

Προεδρική πλειοψηφία και πολιτική συμμαχιών (του Στ.Λυγερού)

Έχει γίνει φανερό από την τρέχουσα ειδησεογραφία ότι το θέμα που απασχολεί βασικά την συγκυβέρνηση και εξαντλεί όλη την ενέργειά της για να το φέρει επιτυχώς εις πέρας, είναι να εξασφαλίσει 180 ψήφους (σκόπιμα δεν λέω βουλευτές) που θα της επιτρέψουν να συνεχίσει το ...θεάρεστο έργο της μέχρι το 2016, οπότε κατά πάσα πιθανότητα θα το έχει ολοκληρώσει με τρόπο που δεν θα επιδέχεται κανενός είδους διόρθωση. Η χώρα μας δηλαδή θα συνεχίσει να βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα - και σε ακόμα χειρότερη, κατά τα φαινόμενα - για πολλά πολλά χρόνια και δεν θα μπορεί να βελτιωθεί, έστω κι αν κατεβεί ο Θεός ο ίδιος να κυβερνήσει!
Τις κινήσεις και τους υπολογισμούς των κομμάτων εν όψει της προεδρικής εκλογής, όποτε αυτή γίνει, περιγράφει στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια ο κ.Σταύρος Λυγερός.

Προεδρική πλειοψηφία και πολιτική συμμαχιών

Η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ του περασμένου Σαββατοκύριακου ενέκρινε την εισήγηση του Τσίπρα, αλλά η εν λόγω απόφαση έλυσε μόνο το τακτικού χαρακτήρα ζήτημα της προεδρικής εκλογής. Είναι δεδομένο ότι οι Σαμαράς - Βενιζέλος και μαζί τους οι εγχώριες άρχουσες ελίτ θα χρησιμοποιήσουν όλα τα θεμιτά, ενδεχομένως και αθέμιτα, μέσα για να συγκεντρωθεί η αναγκαία πλειοψηφία των 180 βουλευτικών ψήφων. Εάν τα καταφέρουν, ο βίος της κυβέρνησης θεσμικά θα παραταθεί μέχρι τον Ιούνιο του 2016. Η κοινοβουλευτική αριθμητική δεν καθιστά απαγορευτικό τον στόχο. Πέρα από τους βουλευτές της σημερινής συμπολίτευσης, ο Σαμαράς ελπίζει βασίμως ότι με τη βοήθεια ισχυρών εξωθεσμικών παραγόντων θα εξασφαλίσει ψήφους από τον χώρο των πολλών πλέον ανεξάρτητων βουλευτών, αλλά και από ΔΗΜΑΡ και ΑΝΕΛ.

Π.Ρουμελιώτης: Οι πρώτες συζητήσεις στο ΔΝΤ για την Ελλάδα το 2010

Πολλές φορές έχει γίνει αναφορά στο βιβλίο του Παναγιώτη Ρουμελιώτη "Το Άγνωστο Παρασκήνιο της Προσφυγής στο ΔΝΤ". Αυτό είναι φυσιολογικό εφόσον ο συγγραφέας του, λόγω της θέσης του στο ΔΝΤ εκείνη την περίοδο, είναι ο πλέον αρμόδιος να μας δώσει την πληρέστερη δυνατή καταγραφή των γεγονότων που προηγήθηκαν της υπαγωγής της χώρας μας σε καθεστώς υποτέλειας και της εκχώρησης κάθε δικαιώματός της στους ξένους "δανειστές".
Από αυτό το βιβλίο διάλεξα ένα άκρως διαφωτιστικό απόσπασμα, στο οποίο περιλαμβάνονται οι πρώτες συζητήσεις που έγιναν στο Ταμείο για το θέμα της Ελλάδας. 
Γνωρίζοντας πλέον τα αποτελέσματα των ενεργειών εκείνων που βασίστηκαν στο καταγεγραμμένο αυτό σκεπτικό των "εμπειρογνωμόνων" του, μπορούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας τόσο για την ικανότητα αυτών που τα αποφάσισαν, όσο και για τον πατριωτισμό αυτών που δέχτηκαν να τα εφαρμόσουν!
(Τα bold στο κείμενο δικά μου)


ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΝΤ
 (ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010)

Την 1η Απριλίου 2010, το ΔΣ του Ταμείου συνεδρίασε στις 11 π.μ. με θέμα την Ελλάδα. Ο Ντομινίκ Στρος Καν με είχε ενημερώσει για τις επαφές του τόσο με την ελληνική κυβέρνηση όσο και με τους ηγέτες της Ευρωζώνης. Υπογράμμισε ότι δεν έπρεπε να γίνουν λάθη από την πλευρά των τελευταίων. Και επανέλαβε τη θέση του ότι, αν η Ελλάδα ζητούσε τη χρηματοδοτική στήριξη του ΔΝΤ, η διάρκεια του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη από 3 χρόνια, σε αντίθεση με ό,τι είχε προβλέψει η ΕΕ. Η χρηματοδοτική στήριξη του ΔΝΤ προς την Ελλάδα θα καθοριζόταν ανάλογα με την αντίστοιχη χρηματοδοτική συνδρομή της Ευρωζώνης, αλλά και ανάλογα με τη δυνατότητα της Ελλάδας να αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές. Παράλληλα, επισήμανε ότι οι κανόνες του ΔΝΤ θα έπρεπε να γίνουν σεβαστοί από τους Ευρωπαίους και προειδοποίησε ότι μια ενδεχόμενη διαφωνία ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα θα είχε καταστρεπτικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία. Τέλος, επέμεινε ότι, με καταληκτική ημερομηνία την 8η Απριλίου 2010, η Ελλάδα θα έπρεπε να ζητήσει προληπτικά τη συνδρομή του ΔΝΤ, δηλαδή τη δέσμευση κάποιων χρηματοδοτικών πόρων του Ταμείου, ανεξάρτητα αν τελικά θα τους χρησιμοποιούσε ή όχι. Έτσι θα καθησυχάζονταν οι αγορές και το ελληνικό spread θα μπορούσε να αποκλιμακωθεί.
Οι θέσεις αυτές του Ντομινίκ Στρος Καν ήταν γνωστές στους Ευρωπαίους εταίρους και τις ελληνικές Αρχές.

Δημοκρατία (του Ζοζέ Σαραμάγκου)

Πριν λίγες μέρες, στις 18 Ιουνίου, έκλεισαν τέσσερα χρόνια από την ημέρα που ο Ζοζέ Σαραμάγκου, ο γνωστός μας πορτογάλος νομπελίστας έφυγε από τη ζωή, έχοντας ζήσει αρκετά για να καταφέρει να κάνει πιο πλούσιο το πνεύμα των ανθρώπων που γνώρισαν τα γραπτά του. Έγραψα "γνωστός μας" επειδή έχω αναδημοσιεύσει και άλλες φορές κείμενά του σε αυτή τη γωνιά. Για σήμερα διάλεξα να αναδημοσιεύσω ένα σύντομο κείμενό του, που είχε αναρτήσει στις 27 Αυγούστου 2009 στο blog που διατηρούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ένα κείμενο που, αν και αναφέρεται σε μια πτυχή της πορτογαλικής ιστορίας, μπορεί να μιλήσει στην καρδιά και στο δημοκρατικό φρόνημα κάθε πολίτη στον κόσμο που εξακολουθεί να πιστεύει πως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών κυβερνήσεων να τη δυσφημίσουν (με τη γερμανική και την ελληνική να πρωτοστατούν), η Δημοκρατία παραμένει το μόνο πολίτευμα, στα πλαίσια του οποίου μπορούν οι πολίτες - αν μη τι άλλο - να ζήσουν κάτω από ανθρώπινες συνθήκες. Και, παίρνοντας έναυσμα από το παρακάτω κείμενο τού νομπελίστα, επεκτείνοντας αυτή τη σκέψη, να αντιληφθούμε ότι οι απλοί πολίτες είναι αυτοί που δίνουν τη ζωή τους για την προάσπισή της και όχι εκείνοι που εκλέγονται στο όνομά της και που κάθε άλλο παρά την τιμούν και την υπηρετούν!


ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
 
Πριν από σχεδόν εκατό χρόνια, στις 5 Οκτωβρίου 1910, μια επανάσταση στην Πορτογαλία ανέτρεψε την παλιά και ετοιμόρροπη μοναρχία για να ανακηρύξει τη δημοκρατία, που, μέσα από σωστά και λάθη, υποσχέσεις και αποτυχίες, περνώντας από βάσανα και ταπεινώσεις, πενήντα σχεδόν χρόνων φασιστικής δικτατορίας, επιβίωσε ως τις μέρες μας. Στη διάρκεια των αντιπαραθέσεων οι νεκροί, στρατιωτικοί και πολίτες, ήταν 76 και οι τραυματίες 364. Στην επανάσταση μιας μικρής χώρας τοποθετημένης στο δυτικό άκρο της Ευρώπης, πάνω στην οποία Ευρώπη είχε καθίσει η σκόνη ενός αιώνα, συνέβη κάτι που η μνήμη μου, μνήμη παλιών αναγνώσεων, συγκρότησε και δεν μπορώ να μην το ανακαλέσω. 

Μεταμοντέρνα αποικία της μεταλλαγμένης Eυρώπης (του Στ.Λυγερού)

Σε όσους συμπολίτες μας πιστεύουν ότι ζούμε σε μια δημοκρατική και ανεξάρτητη χώρα δίνει απάντηση το άρθρο του κ.Σταύρου Λυγερού που αναδημοσιεύω πιο κάτω από τα χθεσινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ.
Κατά τα φαινόμενα η δικομματική κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα άσκησης κανενός είδους οικονομική εξουσία, τα αφεντικά της δεν της έχουν αφήσει κανένα περιθώριο λήψης οποιασδήποτε απόφασης που να τροποποιεί την επιβαλλόμενη από την τρόικα οικονομική πολιτική. Απλά υπακούει και εκτελεί τις εντολές των γερμανών - κατά κύριο λόγο - που προωθούν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας, ώστε με αυτό τον τρόπο ο θίασος Σαμαρά-Βενιζέλου να διατηρεί τη θέση που κατέχει ελέω Σόιμπλε, την οποία ονομάζει ...ελληνική κυβέρνηση! 
(Τα bold αφορούν δικές μου επισημάνσεις)  

Μεταμοντέρνα αποικία  της μεταλλαγμένης Eυρώπης

Προσπαθώντας απεγνωσμένα να δημιουργήσει θετικές εντυπώσεις και να αγοράσει πολιτικό χρόνο, ο Σαμαράς σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο σε κορώνες αβάσιμης αισιοδοξίας. Τα γεγονότα όμως είναι πεισματάρικα. Εάν συγκρίνει κανείς τις προβλέψεις όχι μόνο των μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλά και της Κομισιόν και του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας από το 2010 και μετά, θα διαπιστώσει τεράστιες αποκλίσεις από την πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, πρόκειται για κραυγαλέες διαψεύσεις. Η ανάκαμψη παραμένει ακόμα ζητούμενο, ενώ τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια πολλαπλασιάζονται. Το Μνημόνιο δεν ήταν απλώς ένα λάθος κάποιων καλοπροαίρετων εταίρων. Εάν ήταν έτσι, τα εξόφθαλμα καταστροφικά αποτελέσματα θα έπρεπε να έχουν προ πολλού ωθήσει το ευρωιερατείο σε αναθεώρηση της ασκούμενης πολιτικής. Αντ’αυτού, όχι μόνο εμμένει στην ίδια καταστροφική «θεραπεία», αλλά εντείνει και τις πιέσεις του.

Τα χρηματιστήρια στα νύχια των χρονο-εκμεταλλευτών (του Γ.Βαρουφάκη)

Δεν έφταναν όλα τα άλλα, έχουμε επιπρόσθετα τους έχοντες, τις αγορές - ή όπως και να ονομάσουμε αυτούς που διαθέτουν κεφάλαια προς επένδυση - να έχουν τη δυνατότητα, χρησιμοποιώντας υπολογιστές εξοπλισμένους με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, να εκμεταλλεύονται την ταχύτητα που τους προσφέρεται για να προσθέτουν και άλλα κέρδη στα υπάρχοντα κέρδη τους. Χρονο-εκμεταλλευτές τους ονομάζει ο Γιάννης Βαρουφάκης στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από το τελευταίο τεύχος του ΗΟΤ DOC. Και διαβάστε πώς λειτουργούν αυτοί...

Τα χρηματιστήρια στα νύχια των χρονο-εκμεταλλευτών

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα Χρηματιστήρια των ανεπτυγμένων χωρών. Είναι το φάντασμα μιας νέας, αδυσώπητης ταξικής πάλης μεταξύ εχόντων και μη εχόντων. Όπως συμβαίνει σε όλα τα ταξικά συστήματα, οι έχοντες καταφέρνουν και εκμεταλλεύονται συστηματικά τους μη έχοντες, συσσωρεύοντας δισεκατομμύρια. Ασταμάτητα.
Το ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία αφορά την μορφή του προτερήματος που έχουν οι έχοντες απέναντι στους μη έχοντες, το οποίο τους δίνει την δυνατότητα να τους εκμεταλλεύονται. Τι είναι αυτό που «έχουν» ώστε να είναι έχοντες, σε αντιδιαστολή με τους μη έχοντες που δεν το «έχουν», και καταλήγουν να γίνονται θύματα εκμετάλλευσης από τους έχοντες; Η συγκλονιστική απάντηση είναι: «πρόσβαση στα νανοδευτερόλεπτα».
Ας εξηγηθώ. Στα χρηματιστήρια, η ταχύτητα πληροφόρησης πάντα ήταν χρήμα. Αν συμβεί κάτι που θα αυξήσει την τιμή μιας μετοχής, και εσύ το μάθεις πρώτος, τότε αγοράζοντας τέτοιες μετοχές πρώτος θα κερδίσεις σίγουρο χρήμα. Κάποτε πιστεύαμε ότι ο υπολογιστής θα εκδημοκράτιζε τις αγορές χρήματος. Ότι, στην εποχή των υπολογιστών, τέτοιες επικερδείς πληροφορίες θα ήταν άμεσα προσβάσιμες σε όλους και ακριβώς την ίδια στιγμή. Κι όμως! Οι υπολογιστές έχουν γίνει τόσο εν δυνάμει γρήγοροι (για όσους έχουν τα χρήματα να αγοράσουν τους γρηγορότερους) που δημιούργησαν ένα νέο ταξικό σύστημα.

Η αληθινή φυσιογνωμία της τέχνης (του Μ.Χατζιδάκι)

Σήμερα κλείνουν 20 χρόνια από τη μέρα που ο Μάνος Χατζιδάκις, ένας από τους κορυφαίους έλληνες υπηρέτες της τέχνης αλλά και της διανόησης πέρασε στην αθανασία. 
Κείμενά του έχουν φιλοξενηθεί και άλλη φορά σε αυτό το blog. Θα ήταν παράλειψή μου λοιπόν, αν δεν φιλοξενούσα κάτι δικό του και με την ευκαιρία αυτής της επετείου μνήμης. 
Από ένα (μεγάλης έκτασης) editorial του περιοδικού Τέταρτο, κατά την περίοδο που ο Χατζιδάκις ήταν εκδότης-διευθυντής του, διάλεξα ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, στο οποίο ο μεγάλος καλλιτέχνης, προκειμένου να κατανοήσουμε την αληθινή φυσιογνωμία της τέχνης, διηγείται (εν είδει παραβολής, όπως έκαναν οι σοφοί από την αρχαιότητα) μια σύντομη ιστορία.

.... Είτε το θέμε είτε όχι, η τέχνη υπήρξε πάντοτε ένα αποτέλεσμα ευαίσθητων λεπτών διεργασιών μέσα στον χρόνο και όχι εντυπώσεων μιας οποιασδήποτε ιστορικής στιγμής, κι εκπροσωπεί την ευαισθησία μας κι όχι τις συνήθειές μας ή τις καθημερινές μας ανάγκες. Οι συνήθειές μας και οι ανάγκες μας αλλάζουν. Η ευαισθησία μας παραμένει και συνεχίζεται αναλλοίωτη μέσα στους καιρούς.

Κι αυτήν καλείται η Τέχνη να εκπροσωπήσει καταγράφοντάς την, σε πείσμα των γεγονότων και της παντοδυναμίας των λεγόμενων «ιστορικών στιγμών». Αυτή είναι η μόνη και η αληθινή όψη της Τέχνης σ’ όλους τους καιρούς.
Και αξίζει εδώ να σας αφηγηθώ μια σύντομη ινδική ιστορία που αποσαφηνίζει μοναδικά την αληθινή όψη αυτού που αποκαλούμε Τέχνη. Κάποτε, πολύ παλιά, ένας Ινδός και νεαρός πρίγκιπας ερωτεύτηκε μια πανέμορφη Ινδή και νεαρά πριγκίπισσα γειτονικού κρατιδίου. Εμπόδιο δεν υπήρξε κι έτσι ενυμφεύθη την πανέμορφη νεαρή Ινδή πριγκίπισσα ο πρίγκιψ. Οι χρονικογράφοι εκείνων των καιρών με περισσή επιμονή καταγράφουν την ευτυχία του ζεύγους και την επί εικοσιτετραώρου βάσεως άσκηση του ερωτικού των πάθους.

Ο Ιανός του ανασχηματισμού (του Σταύρου Λυγερού)

Όταν, αμέσως  μετά τη γνωστοποίηση του αποτελέσματος των ευροεκλογών ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα  πρωτοκλασσάτα στελέχη των δυο κομμάτων που συγκροτούν τη μνημονιακή κυβέρνηση, προέβησαν στις πρώτες τους δηλώσεις είχε γίνει φανερό ότι το μήνυμα των εκλογών δεν τους είχε γίνει αντιληπτό (ή μπορεί να μην τους συνέφερε να το αντιληφθούν ή ακόμα ίσως να μην τους άφηναν τα ξένα αφεντικά τους να δείξουν ότι το έχουν αντιληφθεί).
Απόδειξη είναι ο εκτεταμένος ανασχηματισμός, ο οποίος δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά, από όποια πλευρά και αν τον δούμε. Αν τον δούμε από τη σκοπιά της κυβέρνησης, γιατί να αλλάξει σχεδόν ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο, αφού αυτό είναι που πέτυχε το πολυδιαφημισμένο ...success story! Αν το δούμε από αντιπολιτευτική σκοπιά, ποιο είναι το νόημα της αλλαγής τόσων υπουργών με άλλους που σίγουρα δεν υπερτερούν ποιοτικά (και μήπως υπάρχουν ποιοτικά στελέχη στα δυο μνημονιακά κόμματα;). Το μήνυμα των ευροεκλογών -ακούστηκε από όλες τις σοβαρές φωνές- ήταν η απαίτηση των πολιτών για αλλαγή πολιτικής.
Ο ανασχηματισμός αυτός έχει δυο πρόσωπα σύμφωνα με τον κ.Σταύρο Λυγερό. Διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο του, θα καταλάβουμε τι εννοεί.

Ο Ιανός του ανασχηματισμού

Οταν ο πρωθυπουργός δήλωσε πως έλαβε το μήνυμα της ευρωκάλπης, πολλοί πίστεψαν ότι η εκλογική ήττα της ΝΔ θα τον οδηγούσε σε κάποιου είδους διαφοροποίηση της ασκούμενης πολιτικής. Ο ανασχηματισμός όμως δεν επιβεβαιώνει αυτές τις ελπίδες. Η επιλογή των προσώπων στα υπουργεία που συνδέονται με την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών καταδεικνύει το αντίθετο. Στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης παρέμεινε ο νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης. Το ίδιο συνέβη με τον υπάκουο Βρούτση στο Εργασίας.
Στο υπουργείο Υγείας, που είναι πολιτικό ναρκοπέδιο, τον βασιλικότερο του βασιλέως Γεωργιάδη αντικατέστησε ο επίσης σκληρός μνημονιακός Βορίδης. Ο Σαμαράς συνειδητοποίησε ότι όσο τον κρατάει εκτός κυβέρνησης μάλλον ενισχύει τις αρχηγικές φιλοδοξίες του και γι' αυτό τού χάρισε μια προαγωγή-δηλητήριο. Στο υπουργείο Ανάπτυξης πήγε ο Δένδιας. Ο Κερκυραίος πολιτικός μπορεί να έγινε ευρύτερα γνωστός από τη θητεία του στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, αλλά είναι γνωστός νεοφιλελεύθερος, που διατηρεί στενούς δεσμούς με την ολιγαρχία του χρήματος. Μ' αυτή την έννοια, η αντικατάσταση του μάλλον πολιτικά φθαρμένου Χατζηδάκη υπηρετεί τις εντυπώσεις και όχι την ουσία.

Η κριτική σκέψη βοηθός για σωστές αποφάσεις

Πολλές φορές βρισκόμαστε σε δίλημμα, όταν, προκειμένου να πάρουμε κάποια απόφαση ή να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα, ζητάμε τις γνώμες κάποιων ειδικών, οι οποίες όμως διίστανται μεταξύ τους. Τι μπορούμε να κάνουμε τότε; Πολλοί ακολουθούν απλά την τελευταία γνώμη που άκουσαν, αλλά οπωσδήποτε αυτή δεν είναι η δέουσα λύση!
Οι πληροφορίες που λαμβάνουμε καθημερινά από διάφορες πηγές είναι συνεχείς, χωρίς τελειωμό. Εφημερίδες, διαδίκτυο, περιοδικά, τηλεόραση, βιβλία, συζητήσεις μας κατακλύζουν με πληροφορίες και απόψεις τις οποίες, πριν αποδεχτούμε την κατά τη γνώμη μας σωστή, πρέπει να τις περάσουμε από κάποια κριτική διαδικασία. Ποια μέθοδο πρέπει να ακολουθήσουμε γι’αυτό το σκοπό; Οι κριτικές ερωτήσεις μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλήξουμε στα κατάλληλα συμπεράσματα. Δηλαδή ερωτήσεις που στόχο έχουν να ανιχνεύσουν την αξία μιας πληροφορίας εξετάζοντάς την από διάφορες πλευρές. Βέβαια, για να είναι εύστοχες αυτές οι ερωτήσεις θα πρέπει να βασίζονται σε όσο δυνατό περισσότερες πληροφορίες. Και φυσικά θα πρέπει να αποφεύγουμε ερωτήσεις που ως απάντηση θα έχουν εκείνη που μας αρέσει.
Ο καθηγητής Richard Paul διακρίνει την κριτική σκέψη σε χαμηλής και υψηλής συνείδησης. Τι σημαίνει αυτή η διάκριση μας εξηγούν οι M.Neil Browne και Stuart M.Keeley στο βιβλίο τους “Οδηγός Κριτικής Σκέψης”, από όπου αντιγράφω το παρακάτω κείμενο.

Κριτική σκέψη χαμηλής και υψηλής συνείδησης

Αν για εσάς η κριτική σκέψη είναι μια μέθοδος να υπερασπιστείτε τις αρχικές σας πεποιθήσεις ή αυτές που πληρώνεστε για να έχετε, τότε έχετε εμπλακεί σε κριτική σκέψη χαμηλής συνείδησης. Γιατί χαμηλής συνείδησης; Αν εφαρμόζετε τις δεξιότητες της κριτικής σκέψης κατ’ αυτό τον τρόπο, σημαίνει ότι δε σας ενδιαφέρει να προχωρήσετε προς την αλήθεια ή την αρετή. Ο στόχος της κριτικής σκέψης χαμηλής συνείδησης είναι να αντισταθεί και να εξουδετερώσει απόψεις και συλλογισμούς που διαφέρουν από τους δικούς σας. Το να είναι σκοπός της κριτικής σκέψης να κυριαρχήσει κάποιος και να νικήσει όσους διαφωνούν μαζί του αποτελεί καταστροφή της ενδεχόμενης ανθρωπιστικής και προοδευτικής πλευράς της.

Αντίθετα, η κριτική σκέψη υψηλής συνείδησης απαιτεί από εμάς να θέσουμε τις κριτικές ερωτήσεις σε όλους τους ισχυρισμούς, ακόμη και στους δικούς μας. Πιέζοντας τους εαυτούς μας να βλέπουμε με κριτικό μάτι όλες τις αρχικές μας πεποιθήσεις, προστατεύουμε τους εαυτούς μας από τις αυταπάτες και τη συμμόρφωση (τον κομφορμισμό). Είναι εύκολο απλώς να «κολλήσουμε» στις τωρινές μας πεποιθήσεις, ιδιαίτερα όταν είναι πολλοί οι άνθρωποι που τις μοιράζονται. Αυτός όμως ο εύκολος δρόμος μάς οδηγεί στο να διακινδυνεύουμε να διαπράξουμε λάθη τα οποία θα μπορούσαμε να αποφύγουμε.

Το μειονοτικό πρόβλημα στη Θράκη (του Γιώργου Καραμπελιά)

Στο προηγούμενο post ασχοληθήκαμε με τα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται στη Θράκη, εξετάζοντάς τα μέσα από το πρίσμα των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών και του ποσοστού που έλαβε το μειονοτικό Κόμμα Ι.Ε.Φ.
Σήμερα αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά που αναλύει το μειονοτικό πρόβλημα στη Θράκη, επεκτείνοντας την οπτική του τόσο χρονικά όσο και χωροταξικά και που προσπαθεί να ανιχνεύσει τη στρατηγική μεγάλων και άλλων δυνάμεων, που στόχο έχουν την επ'ωφελεία τους αναμόρφωση των συνόρων της περιοχής. 
Διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο γεννήθηκε στο μυαλό μου η σκέψη ότι η επιβαλλόμενη από τους γερμανούς στη χώρα μας οικονομική πολιτική δεν είναι άσχετη με τα μειονοτικά προβλήματα που αναφύονται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και γύρω απ'αυτήν.
Η ανησυχία μου προέρχεται -για μια ακόμα φορά- από τη χαμηλή ποιότητα του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού που κυβερνάει τη χώρα μας. Πολιτικού προσωπικού που αναλώνεται στο μοίρασμα θέσεων και που ως μόνο καθήκον θεωρεί την εφαρμογή των (καταστροφικών για τους πολίτες) εντολών της τρόικας. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν τέτοια άτομα να αντιληφθούν τους κινδύνους που κυοφορούν οι κινήσεις των κρατών που επιβουλεύονται ελληνικά εδάφη και όχι μόνο;   

Η "Μεσευρώπη" και η στρατηγική χρήση των μειονοτήτων

Τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται και πάλι στο προσκήνιο η περιβόητη στρατηγική της "Μεσευρώπης" και του διαίρει και βασίλευε που αυτή προϋποθέτει, ιδιαίτερα από την πλευρά της Γερμανίας και των ελεγχόμενων από αυτή σε μεγάλο βαθμό μηχανισμών των Βρυξελλών.

Η λογική της Μεσευρώπης (Mittel Europa) που οραματίζεται την ανάδειξη του κεντροευρωπαϊκού χώρου, με τη Γερμανία κέντρο βάρους και ηγεμόνα της Ευρώπης, έχει ως προϋπόθεση ή ως συνέπεια τη διάλυση ή την αποδυνάμωση των κρατών των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ευρώπης, με βασικό όπλο τις κατά τόπους μειονότητες. Κατά την διάρκεια του τελευταίου πολέμου οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν παντού τις μειονότητες για να συγκροτήσουν τις ταξιαρχίες των Waffen SS, για να διαλύσουν την κεντρική Ευρώπη και να οικοδομήσουν την Μεσευρώπη. Η Μεσευρώπη ως στρατηγικός στόχος έχει δύο πυλώνες, την Γερμανία και την Τουρκία -στο παρελθόν την Οθωμανική αυτοκρατορία ή την Βουλγαρία, κατά περίπτωση, ή και τις δύο μαζί-και στοχεύει στον κατακερματισμό της υπόλοιπης Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης. Αυτή η πολιτική ξεκινάει από την εποχή του Βίσμαρκ και ολοκληρώνεται με τον Χίτλερ - διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας, της Ρουμανίας, της Σοβιετικής Ένωσης, της Ελλάδας με βοηθούς τους Βούλγαρους, τους Ιταλούς, κ.λπ. Σήμερα παίρνει τη μορφή της στρατηγικής χρησιμοποίησης των μειονοτήτων. Αυτή η γερμανική πολιτική της μεταβολής της κεντρικής και νότιας Ευρώπης σε έναν εύκολα ελεγχόμενο κονιορτό, στη σημερινή συγκυρία ταυτίζεται -ή συναντάται- με την αμερικανική που, μέσω της χρήσης των μειονοτήτων, προσπαθεί να παγιώσει την αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης και να ελέγξει τα αδύναμα κράτη της περιοχής (κλασικό παράδειγμα η χρήση της αλβανικής κοινότητας στην FΥRΟΜ για τον έλεγχο των Σλαβομακεδόνων των Σκοπίων κατά το δοκούν). Γι' αυτό ακόμα και σε χώρες που δεν έχουν ισχυρό μειονοτικό ζήτημα, όπως η Ελλάδα, οι ετήσιες εκθέσεις του Κογκρέσου θα επαναλαμβάνουν στερεότυπα τις αμερικάνικες ανησυχίες για την τύχη των... βλάχων, εκτός βέβαια από τους μουσουλμάνους και την "μακεδονική μειονότητα". Αυτή η γερμανο-αμερικανική στρατηγική οδήγησε σε μια πρώτη φάση στην "εκκαθάριση" των βορείων Βαλκανίων και κυρίως της Γιουγκοσλαβίας.

Εκλογικά και γεωπολιτικά παιχνίδια στη Θράκη (του Στ.Λυγερού)

Μετά τις ευρωεκλογές όλοι ασχολήθηκαν κατά κόρον με τις επιδόσεις των ελληνικών κομμάτων, καθώς και τα ανησυχητικά, όντως, ποσοστά της Χρυσής Αυγής, μη δίνοντας τη δέουσα σημασία στα ανησυχητικά επίσης ποσοστά του μειονοτικού Κόμματος Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας, που στις περιοχές Ροδόπης και Ξάνθης κατέλαβε την πρώτη θέση.
Είναι αλήθεια ότι ακούστηκαν κάποιες φωνές που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, πνίγηκαν όμως από τις συνήθεις μικροκομματικές κραυγές των τηλεοπτικώς πολιτικολογούντων.
Με αυτό το κρίσιμης γεωπολιτικής διάστασης θέμα ασχολείται και ο κ.Σταύρος Λυγερός στο άρθρο του, που αναδημοσιεύω στη συνέχεια από τα χθεσινά ΕΠΙΚΑΙΡΑ.

Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών έστεφαν με επιτυχία τη μεγαλύτερη προσπάθεια της Άγκυρας να συσπειρώσει εκλογικά και να ελέγξει πολιτικά τη μουσουλμανική μειονότητα. Η συντριπτική πλειονότητα των μουσουλμανικών ψήφων κατευθύνθηκε στο τουρκόφρονο Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας (ΚΙΕΦ/DEB). Το πανελλαδικό ποσοστό του είναι 0,75% (42.627 ψήφοι), αλλά κατέκτησε την πρώτη θέση στους νομούς Ροδόπης (42%) και Ξάνθης (26%).
Σύμφωνα με υπολογισμούς στις αγροτικές περιοχές στη Ροδόπη οι μουσουλμάνοι το ψήφισαν κατά περίπου 95%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις αστικές περιοχές είναι χαμηλότερο (περίπου 65%). Τα αντίστοιχα ποσοστά στην Ξάνθη είναι σημαντικά μικρότερα. Όσον αφορά στους μουσουλμάνους Ρομά, υπολογίζεται ότι μόνο ένας στους τέσσερις ψήφισε το τουρκόφρονο κόμμα. Το ΚΙΕΦ απέτυχε πλήρως να διεισδύσει στους μουσουλμάνους της Δωδεκανήσου, όπως και σε μειονοτικούς που έχουν μετοικήσει σε άλλες περιοχές.

Οι εθνικές οικονομίες όμηροι των αγορών

Είναι γεγονός ότι με τον τρόπο που διαμορφώνονται και λειτουργούν οι δυτικές -κυρίως- οικονομίες έχουν καταστεί έρμαιο στις ορέξεις και τις διαθέσεις των αγορών.
Ενώ τα χρέη πνίγουν τα κράτη, τους επιβάλλονται δήθεν θεραπευτικές μέθοδοι που έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα από τα διαφημιζόμενα. Είναι πλέον προφανές ότι τα εφαρμοζόμενα "προγράμματα διάσωσης" δεν έχουν στόχο την απαλλαγή των εθνικών οικονομιών από τα χρέη τους. Μήπως αντίθετα έχουν σκοπό την εξάρτησή τους από τις πηγές ρευστότητας, δηλαδή τις αγορές, που όμως έχουν ονοματεπώνυμα, αυτά των μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων; Εξάρτηση που θυμίζει εκείνη των ναρκομανών που δεν αντέχουν χωρίς τη δόση τους; (αυτό σας φέρνει κάτι στο μυαλό;)
Το παρακάτω άρθρο φωτίζει κάποιες πτυχές αυτών των ερωτημάτων.

Διάσωση της χώρας ή παράδοση στις αγορές;
(του Κώστα Βεργόπουλου)

Υποτίθεται ότι τα προγράμματα λιτότητας και περικοπών δημοσίων δαπανών στην Ελλάδα και την Ευρώπη αιτιολογούνται με στόχο τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και κατ’επέκταση τη μελλοντική απομείωση του χρέους. Ωστόσο, σε όλες τις περιπτώσεις ενώ τα πρώτα τίθενται υπό αυστηρό έλεγχο, από την άλλη πλευρά τα δεύτερα συνεχίζουν τη μη αντιστάσιμη άνοδό τους όχι μόνον στη χώρα μας αλλά εξίσου στις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης. Όση αυστηρότητα επιδεικνύεται στο δραστικό περιορισμό των ελλειμμάτων, τόση και μεγαλύτερη χαλαρότητα καταγράφεται στην εκτίναξη των δημοσίων χρεών.
Σχετικά πρόσφατο παράδειγμα, η Ιταλία: ο εκλεγείς πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι εξήγγειλε πρόγραμμα όχι λιτότητας αλλά άμεσης ανάκαμψης της ιταλικής οικονομίας με έκτακτη κινητοποίηση 90 πρόσθετων δις ευρώ. Η χρηματοδότηση του προγράμματος συνεπάγεται περαιτέρω εκτίναξη του ιταλικού δημόσιου χρέους που ανέρχεται ήδη σε 132% του ιταλικού ΑΕΠ. Εντούτοις η προγραμματισμένη έκρηξη του χρέους δεν αποδοκιμάσθηκε από τη Γερμανίδα καγκελάριο κατά την πρόσφατη συνάντησή τους στο Βερολίνο, αλλά, αντιθέτως, θεωρήθηκε «λογική» και εγκρίθηκε ακόμη και από τη «σκληρή» Bundesbank.
Αλλά και στην ελληνική περίπτωση, ενώ οι πάντες ωρύονται κατά των ελλειμμάτων, από την άλλη πλευρά δεν ανησυχούν εξίσου για την εκτίναξη του χρέους το οποίο από 115% του ΑΕΠ το 2009 έχει σήμερα φθάσει σε 175%. Αντιθέτως μάλιστα, η προσθήκη νέων χρεών στα παλαιά θεωρείται όχι επιδείνωση της θέσης του οφειλέτη, αλλά «διάσωση». Αποκορύφωση της «διάσωσης» θεωρείται η στιγμή κατά την οποία ο υπερχρεωμένος οφειλέτης θα απευθυνθεί στις αγορές του χρήματος για να συνάψει νέα δάνεια, ακόμη και με κόστος δανεισμού πολλαπλάσιο από αυτό των πακέτων της «διάσωσης».

Ποιος είπε ότι τα μνημόνια τελείωσαν;

Οι επικεφαλής της μνημονιακής κυβέρνησης, προεκλογικά, με κάθε ευκαιρία, τόνιζαν ότι δεν θα μας επιβάλουν άλλα μνημόνια. Όμως τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφίσει τα άβουλα άτομα που παριστάνουν τους εκπρόσωπους τού λαού (και που τυπικά, δυστυχώς, έχουν δίκιο) δεν έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται, άρα δεν υπάρχει ακόμα ανάγκη νέου μνημονίου. Όταν ολοκληρωθεί η εφαρμογή τους, θα δουν μαζί με τους εντολείς δανειστές τους αν υπάρχει κι άλλο λίπος, ώστε να το πάρουν κι αυτό με κάποιο νέο μνημόνιο ή μεσοπρόθεσμο ή όπως αλλιώς το ονομάσουν.

Τι έχει ψηφιστεί όμως εις βάρος μας; Για να ενημερωθούμε ανέτρεξα σε ένα άρθρο του Ν.Μπογιόπουλου που είχε αναρτηθεί στο enikos πριν από ένα περίπου μήνα.
Ελπίζω να το διαβάσουν και οι αφελείς που ψήφισαν - χωρίς να έχουν κάποιο άλλο προσωπικό συμφέρον - ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, επειδή πίστεψαν για μια ακόμα φορά τις ψεύτικες υποσχέσεις του Σαμαρά και τους εκβιασμούς του Βενιζέλου.
Να λοιπόν, πώς εννοούσαν αυτοί οι δυο τη σταθερότητα που προπαγάνδιζαν προεκλογικά.

Μεσοπρόθεσμο: Μνημόνιο… στο τετράγωνο!
(του Νίκου Μπογιόπουλου) 

 Ο Αϊνστάιν έλεγε πως όταν τα πράγματα γίνονται κρίσιμα, καλό είναι να αφήνουμε την κομψότητα στους ράφτες και να τα αποτυπώνουμε «ξερά». Παρακάμπτουμε, λοιπόν, την καλλιέπεια των εκφράσεων για να δούμε την «ξερή» πραγματικότητα χωρίς τα καλολογικά στοιχεία που θα έκαναν ενδεχομένως πιο «εύπεπτους» τους αριθμούς:

   Η κυβέρνηση βαφτίζει το νέο Μεσοπρόθεσμο που κατέθεσε στη Βουλή ως «Χάρτη εξόδου από το Μνημόνιο»… Φαίνεται ότι στο επίπεδο της προπαγάνδας επιστρέφουμε στην εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όταν έλεγαν ότι το «0 + 0» ισούται με… 14%!

Έχουμε και λέμε:

1)   Το νέο Μεσοπρόθεσμο ενσωματώνει τις υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία στην τελευταία έκθεσή της περιγράφει την επιβολή μέτρων ύψους 7,7 δισ. ευρώ για την περίοδο 2015 – 2017.

Ο Γ.Βαρουφάκης γράφει για το νέο εκβιασμό των δανειστών

Στο άρθρο του Γ.Βαρουφάκη που αναδημοσιεύω πιο κάτω από το τελευταίο τεύχος του ΗΟΤ DOC, περιγράφεται ο νέος εκβιασμός που σχεδιάζουν οι δανειστές για τις αρχές του επόμενου χρόνου, προκειμένου να διατηρήσουν την "ελληνική" κυβέρνηση υπό τον έλεγχό τους.
Βέβαια, βασικό στοιχείο του συλλογισμού τού γνωστού καθηγητή είναι ότι εκείνη την εποχή θα έχουν γίνει εκλογές - λόγω μη εκλογής νέου προέδρου από την παρούσα βουλή - και θα υπάρχει νέα κυβέρνηση. Προσωπικά πιστεύω ότι η τωρινή κυβέρνηση θα προσπαθήσει να βρει τον τρόπο (με τη βοήθεια και τις συμβουλές των ξένων αφεντικών της) να εκλέξει πρόεδρο και να αποφύγει τις ...επικίνδυνες εκλογές. Οπότε σε αυτή την περίπτωση, ίσως να μην έχουν λόγο οι ιδιοκτήτες της χώρας μας να προχωρήσουν στον εκβιασμό που αποκαλύπτεται στο παρακάτω άρθρο απέναντι σε μια άκρως φιλική τους κυβέρνηση όπως είναι αυτή των Σαμαρά-Βενιζέλου...


 2015: Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ (ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ) ΣΧΕΔΙΑΖΕΤΑΙ
 
Το 2013 δώσαμε (ως πολίτες) 41 δισ. ευρώ στις τράπεζες, τα οποία δανειστήκαμε από την Ευρώπη με τους γνωστούς επαχθείς όρους, για να ορθοποδήσουν, υποτίθεται. Κυβέρνηση, τραπεζίτες, Βρυξέλλες, Φρανκφούρτη και Βερολίνο σήμερα θριαμβολογούν ότι οι τράπεζες πράγματι ορθοπόδησαν και αρχίζουν να πορεύονται μόνες τους, χωρίς τα κρατικά δεκανίκια, έτοιμες να δανείσουν ξανά σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Δυστυχώς, αυτός ο ισχυρισμός απέχει τόσο από την αλήθεια, που ο χαρακτηρισμός «ψέμα» είναι επιεικέστατος.

Η αλήθεια (που μπορούμε να διακρίνουμε από τα πιο κάτω στοιχεία) κρύβει δύο γιγάντιες απειλές για τη χώρα:
- Πρώτον, οι τράπεζες δεν ορθοπόδησαν και, ως αποτέλεσμα, την ώρα που το κράτος αποποιείται των ιδιοκτησιακών του δικαιωμάτων στις τράπεζες, η εξάρτηση των τραπεζών από το ισχνό και πτωχευμένο κράτος μας αυξάνεται συνεχώς.
- Δεύτερον, η μορφή αυτής της αυξανόμενης εξάρτησης (των τραπεζών από το κράτος) αποτελεί μεγάλη παγίδα για την επόμενη κυβέρνηση, καθώς μεγεθύνει τη δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να εκβιάσει την κυβέρνηση στους πρώτους μήνες του 2015 - όταν η χώρα σχεδόν σίγουρα (λόγω της προεδρικής εκλογής) θα έχει νέα κυβέρνηση.

1. Οι τράπεζες παραμένουν πτωχευμένες και εξαρτημένες από το δημόσιο όσο ποτέ
Οι τραπεζίτες αρέσκονται να ισχυρίζονται ότι τα προβλήματά τους οφείλονται στο κούρεμα των κρατικών ομολόγων που υπέστησαν την άνοιξη του 2012 με το PSI. Αν όμως ήταν έτσι τότε δεν θα είχαν ανάγκη κρατικής αρωγής προ της άνοιξης του 2012. Κι όμως: Το 2010 έλαβαν κρατική στήριξη της τάξης των 57 δισ. και 145 εκ. μέσα από την έκδοση ομολόγων-φαντασμάτων. Την επόμενη χρονιά, το 2011, η στήριξη αυτή κυμάνθηκε στα 40 δισ. και 208 εκ. ευρώ. Αν για τα προβλήματα των τραπεζών έφταιγε το PSI, τότε γιατί είχαν ανάγκη κρατικής ενίσχυσης το 2010 καί το 2011, πριν το κούρεμα των ομολόγων; Η απάντηση είναι ότι είχαν τεράστιο πρόβλημα με μη εξυπηρετούμενα δάνεια πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, ακριβώς επειδή για μια δεκαετία έδιναν δάνεια αλόγιστα και ανοήτως.
Σήμερα, οι τραπεζίτες μάς λένε ότι η ανακεφαλαιοποίηση του 2013 (τη χρονιά που έλαβαν 41 δισ. από τον φορολογούμενο) πέτυχε. Κι όμως, από την 26η Απριλίου 2013 έως την 6η Φεβρουαρίου 2014 oι τράπεζες έλαβαν κρυφή κρατική ενίσχυση, μέσω της εγγύησης νέων εκδόσεων ομολόγων-φαντασμάτων, συνολικής ονομαστικής αξίας 41 δισ., πέραν των 41 δισ. που έλαβαν επισήμως ως κεφαλαιακή ένεση από το κράτος (μέσω του λεγόμενου Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Αν είχε πετύχει η ανακεφαλαιοποίηση, γιατί χρειάστηκαν κι άλλα 41 δισ. ρευστότητας με κρατικές εγγυήσεις; Επιπλέον, αν όντως είχαν επιστρέψει σε μια υγιή κατάσταση, γιατί η Τράπεζα Πειραιώς αναγκάστηκε την 6η Φεβρουαρίου να ορίσει το εξωφρενικό επιτόκιο του 12,6%(!) στο ομόλογο-φάντασμα των 1,75 δισ. που εξέδωσε;

2. Πώς στήνεται η παγίδα για την επόμενη κυβέρνηση (για τους πρώτους μήνες του 2015)
Για να μην μπόρεσαν οι τράπεζες να αποτοξινωθούν από τις κρατικές ενισχύσεις μέσω ομολόγων-φαντασμάτων τη χρονιά που έλαβαν 41 δισ. από τους πολίτες (δηλαδή το 2013) είναι σίγουρο ότι ούτε καί το 2014 θα τα καταφέρουν.
Το 2014 θα λήξουν τέτοια ομόλογα-φαντάσματα αξίας 45 δισ. 833 εκ. συνολικά, τα οποία κατέχει η ΕΚΤ ως εχέγγυα. Για να τα πάρουν πίσω από την ΕΚΤ οι τράπεζες (ώστε να μην πρέπει να πληρώσουν τα τεράστια εικονικά επιτόκια που όρισαν), θα πρέπει να επιστρέψουν το ρευστό που έλαβαν καταθέτοντάς τα ως εχέγγυα, κάτι που θα απαιτήσει περί τα 38 δισ. (σημ. η ΕΚΤ δεν δίνει ρευστό πάνω από το 70% της ονομαστικής αξίας αυτών των ομολόγων). Είναι σίγουρο ότι δεν θα τα βρουν. Οπότε, θα εκδώσουν κι άλλα, νέα ομόλογα-φαντάσματα για να αντικαταστήσουν εκείνα που λήγουν το 2015. Kι εκεί βρίσκεται η ουσία του προσεχούς δράματος και της παγίδας στην οποία αναφέρομαι: