Η επανάληψη μιας παλιάς συνταγής (του Σταύρου Λυγερού)

Το θέμα της τρομοκρατίας χρήζει προσεκτικής αντιμετώπισης. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών (γκαζάκια, πυροβολισμοί,...) το έφεραν πάλι στην "εκρηκτική" επικαιρότητα. Ο κ.Σταύρος Λυγερός το αντιμετωπίζει συνετά (αντίθετα από τους πολιτικούς μας), όπως πάντα χωρίς κορώνες. Αξίζει, λοιπόν, να διαβάσουμε για μια ακόμα φορά άρθρο του, που δημοσιεύεται στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ που κυκλοφορούν.

Η επανάληψη μιας παλιάς συνταγής

Oι πυροβολισμοί εναντίον των γρα­φείων της Νέας Δημο­κρατίας έδωσαν την ευ­καιρία στον επικοινωνιακό μηχανισμό της «παράταξης του Μνη­μονίου» να κλιμακώσει την προπαγανδιστική επίθεσή της κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, δεν τον συνδέει πια μόνο με καταλήψεις τύπου Οικονομικού Πανεπιστημίου και «Βίλας Αμαλίας», αλλά και εμμέσως πλην σαφώς με την τρομοκρα­τία. Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας έσπευσε από τη Γερμανία να καταδικάσει απολύτως την επίθεση στη Λεωφόρο Συγγρού δεν ανέσχεσε την ασκούμενη πίεση. Όπως είχε συμβεί και με την κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ, η καταδίκη δεν κρίθηκε επαρ­κής!

Το κλίμα φορτίστηκε όταν ο Μανώλης Γλέζος κατήγγειλε στη Βουλή την ενοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και ζήτησε από τη ΝΔ να ερευ­νήσει μήπως οι δράστες είναι παρακρατικοί από το δικό της χώρο. Το επιχείρημά του ήταν ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες των τελευταίων ημερών εξυπηρετούν την κυ­βέρνηση, επειδή μετατοπίζουν το κέντρο βάρους της δημόσιας συζήτησης από τα φλέγοντα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα και, ως εκ τούτου, αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη.

Το γεγονός, όμως, ότι το κλίμα που δια­μόρφωσαν οι πυροβολισμοί στη Λεωφόρο Συγγρού αναμφισβήτητα εξυπηρετεί την κυβέρνηση δεν σημαίνει καθόλου ότι πίσω από την επίθεση είναι παρακρατικοί κύκλοι που συνδέονται με τη ΝΔ. Απ'αυτή την άπο­ψη, δικαίως οι «γαλάζιοι» διαμαρτυρήθηκαν. Μόνο που οι ίδιοι έχουν επιφυλάξει όλο αυτό το διάστημα στον ΣΥΡΙΖΑ πολύ χειρό­τερη μεταχείριση.

Η τρομοκρατία έχει τη δική της λογική και τη δική της ατζέντα. Οι τρομοκράτες μπορεί να βάζουν στον εαυτό τους ιδεολογικοπολι­τικό πρόσημο, να λένε ότι είναι ακροαριστε­ροί ή ακροδεξιοί, αλλά ουσιαστικά η τρο­μοκρατία δεν έχει πρόσημο, με την έννοια ότι είναι σκοτεινή, ανεξέλεγκτη και εκτός του δημοκρατικού πλαισίου άσκησης της πολιτικής. Όποιος συνδέει την τρομοκρατία με κόμματα, πολύ περισσότερο με το κόμ­μα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ρίχνει νερό στο μύλο της τρομοκρατίας. Της προ­σφέρει μεγάλη πολιτική υπηρεσία, επειδή της αποδίδει μια πολιτική διάσταση που δεν έχει και είναι επικίνδυνο να αποκτήσει, έστω και στο επίπεδο των εντυπώσεων.

Είναι αλήθεια ότι παραδοσιακά ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέχεται ή και υποστηρίζει μη νόμιμες ενέργειες, εάν αυτές εμφανίζονται με κινηματικό μανδύα. Αυτό αφορά, όμως, σε ενέργειες όπως είναι, π.χ., οι καταλήψεις, ποτέ οι τρομοκρατικές πράξεις. Στηριγμένοι σε αυτή την ιδεοληπτική κουλτούρα του χώρου της ριζοσπαστικής Αριστερός, τα τρία κυ­βερνητικά κόμματα, με πρώτη και καλύτερη τη ΝΔ, έχουν εξαπολύσει μια επικοινωνιακή εκστρατεία στοχοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, άλλο­τε με κατηγορίες κι άλλοτε με υπονοούμενα. Το επιχείρημά τους είναι ότι η Κουμουνδούρου αποφεύγει να καταδικάσει τη βία, επειδή την ανέχεται ή και την ενθαρρύνει.

Είναι αξιοσημείωτο, όμως, ότι ακόμα κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει ρητά, όπως ο Αλέξης Τσίπρας για την επίθεση στη Συγ­γρού, η καταδίκη του δεν κρίνεται επαρκής! Ακολουθώντας τη μέθοδο της τρόικας, οι «εισαγγελείς» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ζη­τούν ολοένα και πιο έντονες δηλώσεις απο­κήρυξης, κατά τρόπο που ουσιαστικά με­τατρέπει την αξιωματική αντιπολίτευση σε ύποπτο, εάν όχι σε ένοχο.

Η τακτική αυτή σπιλώνει τη δημόσια εικό­να του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια των νοικοκυραίων και, ως εκ τούτου, αποδίδει κομματικά οφέ­λη στους κυβερνητικούς εταίρους. Υπονο­μεύει, όμως, τους δημοκρατικούς θεσμούς επειδή καλλιεργεί διχαστικό, εάν όχι εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Κι αυτό είναι ό,τι χειρό­τερο για την Ελλάδα σε μια συγκυρία όπου η θερμοκρασία στο καζάνι της κοινωνίας πλησιάζει το σημείο βρασμού.

Καλώς ο Αντώνης Σαμαράς έχει εγγράψει στην κυβερνητική ατζέντα το ζήτημα της δημόσιας ασφάλειας. Κακώς, όμως, χρησι­μοποιεί αυτό το ζήτημα για να στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι η Κουμουνδούρου πρέ­πει από μόνη της να χαράξει διαχωριστικές γραμμές. Είναι τυχοδιωκτισμός η κυβέρνη­ση να διχάζει με πολιτική ελαφρότητα την κοινωνία για να κερδίσει μερικούς πόντους στις δημοσκοπήσεις και, αντιστρόφως, για να χάσει μερικούς πόντους η αξιωματική αντιπολίτευση. Η καταδίκη της τρομοκρα­τίας πρέπει να θεωρείται δεδομένος κοινός παρονομαστής του πολιτικού συστήματος και ως τέτοιος να μην γίνεται αντικείμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί με τον ίδιο θύτη, αλλά με άλλο θύμα. Υπενθυμίζουμε ότι στη δεκαετία του 1980 η τότε ΝΔ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, κατηγορούσε άλλοτε ευθέως και συνήθως με υπονοού­μενα τον Ανδρέα Παπανδρέου και το τότε ΠΑΣΟΚ ότι συνδέονταν με την οργάνωση 17 Νοέμβρη. Απ'ό,τι φαίνεται, όμως οι «γα­λάζιοι» δεν διδάχθηκαν από την άθλια εκεί­νη συμπεριφορά τους. Και το χειρότερο είναι ότι στο ίδιο άθλιο παιχνίδι παίζει σήμερα και το ΠΑΣΟΚ, παρότι έχει υποστεί για χρόνια αντίστοιχη συκοφαντική επίθεση.