Οι πολιτικές φατρίες

Κάθε ομάδα ατόμων που κατέχει ορισμένα προνόμια και είναι υποχρεωμένη να αγωνίζεται για να τα διατηρήσει, αποκτά μια ειδική ομαδική ψυχολογία. Κατά τον ίδιο τρόπο και τα μέλη της οποιασδήποτε πολιτικής ομάδας που

κατέχουν κάποια προνόμια, μπροστά στον κίνδυνο να τα απωλέσουν και μέσα από την αγωνία τους να τα διατηρήσουν, αποκτούν αυτή την ειδική ομαδική ψυχολογία. Είναι μια ψυχολογία που οδηγεί στην ομαδική προσπάθεια διατήρησης του υπάρχοντος status. Δηλαδή της συντήρησης.
Ο στρατηγικός στόχος της συντήρησης αυτού του status επιτυγχάνεται με την κατεύθυνση του αγώνα της πολιτικής ομάδας προς δύο κυρίως ενδιάμεσους στόχους. Αφ’ ενός, αποκρούεται όποιος αμφισβητήσει την ομάδα και τα προνόμια της και αφ’ ετέρου, γίνεται αυστηρότατος έλεγχος σε όποιον προσπαθήσει να εισέλθει.
Η κατανόηση της συμπεριφοράς της όποιας πολιτικής ομάδας, που αγωνίζεται να διατηρήσει τα προνόμια της, καθιστά πλέον σαφές γιατί τελικώς αναδεικνύονται και επιβιώνουν μόνον οι «υποτακτικοί εντολοδόχοι» του πολιτικού κατεστημένου. Αντιθέτως, ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους που έχουν να αντιμετωπίσουν όλες οι φατρίες της πολιτικής ελίτ, είναι τα άτομα εκείνα που διαθέτουν ισχυρή ασυμβίβαστη προσωπικότητα. Μια τέτοια προσωπικότητα είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα αμφισβητήσει τα προνόμια του πολιτικού κατεστημένου και υπάρχει κίνδυνος να ηγηθεί της μάζας, την οποία και θα αποσπάσει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του. Έτσι, το πολιτικό κατεστημένο θα μείνει μετέωρο, με φυσική συνέπεια την πτώση του.

Η ευρωπαϊκή σκέψη γεννήθηκε στην Ελλάδα

Στη συνέχεια αναδημοσιεύω ένα τμήμα από την εισαγωγή του βιβλίου του Bruno Snell "Η Ανακάλυψη του Πνεύματος"*. Στο βιβλίο αυτό μελετάται η πορεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και η συμβολή του στη συγκρότηση της ευρωπαϊκής σκέψης.

Η ευρωπαϊκή σκέψη αρχίζει με τους αρχαίους Έλληνες. Στην εποχή τους χρονολογείται γενικά η διαμόρφωση ενός μοναδικού τρόπου σκέψης, που για τον ευρωπαϊκό κόσμο έχει αναμφισβήτητα δεσμευτικό χαρακτήρα. Όταν μάλιστα με την προϋπόθεσή της ασκούμε επιστήμη ή φιλοσοφία, η σκέψη αυτή αποδεσμεύεται από κάθε σχετική ιστορική συνθήκη και σκοπεύει στο στα­θερό και απόλυτο, στην αλήθεια. Ακριβέστερα: δεν σκοπεύει απλώς στην αλήθεια, αλλά και κατορθώνει να συλλάβει το σταθε­ρό, το απόλυτο και το αληθινό. Ωστόσο η σκέψη αυτή σχηματί­στηκε ιστορικά, και η λέξη «σχηματίστηκε» στην πραγματική της σημασία είναι πολύ πλουσιότερη από ό,τι συνήθως πιστεύε­ται. Επειδή είμαστε συνηθισμένοι να δεχόμαστε τη σκέψη αυτή υποχρεωτικά, την ταυτίζουμε κατά απλοϊκό και αυθόρμητο τρό­πο με νοητικές διαδικασίες διαφορετικού τύπου. Έτσι, αν και η ολοένα αυξανόμενη κατανόηση του ιστορικού γίγνεσθαι στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα οδήγησε στην αναθεώρηση της ορθολογιστικής άποψης ότι το «πνεύμα» παραμένει αι­ώνια αμετάβλητο, οι δυσκολίες σχετικά με την κατανόηση της γένεσης της ελληνικής σκέψης εξακολουθούν να υφίστανται. Αυτό συμβαίνει γιατί οι μαρτυρίες του πρώιμου ελληνικού πολιτισμού κρίνονται με βάση τις δικές μας σύγχρονες αντιλήψεις. Έτσι ε­πειδή η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, τα πρώτα έργα της ελληνικής παράδοσης, επικοινωνούν άμεσα με τον σύγχρονο αναγνώστη και τον συγκινούν βαθιά, παραβλέπεται εύκολα το γεγονός ότι στον Όμηρο όλα είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι στη δική μας εποχή.

O Thomas Mann για τον Σοπενχάουερ

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το βιβλίο του Thomas Mann για τον Σοπενχάουερ. Κι αυτό επειδή η φιλοσοφία του Σοπενχάουερ, την οποία ο μεγάλος νομπελίστας συγγραφέας πρωτογνώρισε στα είκοσί του χρόνια, είχε μεγάλη επίδραση στη σκέψη του, κάτι που φανερώνεται και σε κάποια από τα σπουδαιότερα έργα του, όπως τα "Θάνατος στη Βενετία", "Μαγικό βουνό" και "Δόκτωρ Φάουστους". Άλλωστε και ο ίδιος τον συμπεριελάμβανε στους "τρεις μεγάλους Γερμανούς που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του", και αναφερόταν στον Νίτσε, τον Βάγκνερ και τον Σοπενχάουερ.
Η ανάλυση, λοιπόν, από τη σκοπιά του Thomas Mann της φιλοσοφίας του Σοπενχάουερ, είναι φυσικό να έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Στη συνέχεια παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από αυτό το βιβλίο.

Αν και η φιλοσοφία του Σοπενχάουερ δεν πρόκειται να χάσει ποτέ τη ζωντάνια της και τη δύναμή της, ωστόσο αποδεικνύεται ότι τείνει να υφίσταται την ίδια κακομεταχείριση που υπέστη και το ασκητικό, επιστημονικό και δημιουργικά γόνιμο μήνυμα του Πλάτωνα. Αναφέρομαι εδώ στην εκμετάλλευση του Γερμανού φιλοσόφου από τον πλουσιοπάροχα προικισμένο καλλιτέχνη Ριχάρδο Βάγκνερ. Αλλά σε τούτο δεν φταίει, βέβαια, ο άλ­λος δάσκαλος και εμπνευστής του Σοπενχάουερ, ο όποιος συνέβαλε στην οικοδόμηση του συστήματος του. Και εννοώ, βέβαια, τον Κάντ. Ο Κάντ έκλινε αποκλειστικά και κατη­γορηματικά προς την πλευρά της διάνοιας — πολύ μακριά από την τέχνη αλλά πολύ πιο κοντά στην κριτική.

Η αριθμητική αναλογία και η Μονάδα κατά τον Πυθαγόρα

Το παρακάτω κείμενο περιγράφει με λίγα λόγια την ουσία της διδασκαλίας του Πυθαγόρα για το κλειδί των πάντων, την Μονάδα, ως βασικό συστατικό της αριθμητικής αναλογίας. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Νέστορα Μάτσα "Φάκελλος Πυθαγόρα", Εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας. (Έχει κυκλοφορήσει και από τις Εκδόσεις Ελευθερουδάκη με τίτλο "Πυθαγόρας ο Μύστης").

Ο Δάσκαλος* δεν άφησε κανένα γραφτό κείμενο, όπως όλοι οι πριν από αυτόν «απεσταλμένοι», αλλά άφησε σχήματα. Πολλά σχήματα! Μέσα από αυτά εμείς μυούμαστε στη διδασκαλία του και διαμορφώνουμε τους εαυτούς μας. Αλλά άφησε κάτι ακόμη, το ίδιο σημαντικό. Την αριθμητική αναλογία. Πάνω σε αυτήν και με αυτήν ερμηνεύουμε τον κόσμο, τους άλλους και ιδιαίτερα τον εαυτό μας. Οι αριθμοί είναι ό,τι πιο συγκεκριμένο μπορεί να υπάρχει γύρω μας και μέσα μας. Οι αριθμοί όμως είναι και ό,τι πιο αφηρημένο υπάρχει πάλι γύρω μας και μέσα μας. Ο τρόπος που θα τους δούμε, θα τους χρησιμοποιήσουμε και θα τους εξηγήσουμε είναι το ξεχωριστό στοιχείο που αποτελεί τη μοναδικότητα του καθένα μας. Οι αριθμοί είναι πράξη και ιδέες. Είναι άθροισμα και αρμονία. Είναι κλειδί της ζωής και κλειδί τής πέρα από τη ζωή πραγματικής ζωής. Αρχή όλων των πραγμάτων και όλων των ιδεών η Μονάδα.

Το Δέντρο στην Ελληνική Μυθολογία

Όλοι μας έχουμε μικρή ή μεγαλύτερη γνώση της Ελληνικής μυθολογίας. Έχουμε διαβάσει για τους Θεούς, τους Ημίθεους και τους Ήρωες. Πόσοι όμως έχουμε δώσει ιδιαίτερη σημασία σε ένα στοιχείο που το συναντάμε συχνά στους μύθους μας; Εννοώ το Δέντρο!
Στο άρθρο της επίκ. καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρως Παπαδημητρίου, που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, καταγράφονται πολλές περιπτώσεις που το δέντρο εμφανίζεται σε γνωστούς και λιγότερο γνωστούς μας μύθους.

H ΠAPATHPHΣH των μεταβολών στον φυτικό κόσμο μέσα στον κύκλο των εποχών, και η συμμόρφωσή του σε αυτές, αποτέλεσε για τον πρωτόγονο άνθρωπο θεμελιώδη προϋπόθεση για την επιβίωσή του. Άμεσα εξαρτημένος από τον κύκλο της βλάστησης, στάθηκε με δέος απέναντι στη Γη και στην αστείρευτη αναπαραγωγική ικανότητά της. Tην αέναη αυτή δύναμη ο πρωτόγονος τη λάτρεψε προσωποποιώντας την στη μορφή της Μεγάλης Θεάς, και τίμησε το φαινόμενο της εποχικής περιοδικότητας της βλάστησης στη μορφή του συζύγου ή εραστή της, του ωραίου «θνήσκοντος» θεού που πεθαίνει και ανασταίνεται κάθε χρόνο.

H λατρεία της Μεγάλης Θεάς συνδέεται κατά κανόνα με το ιερό δέντρο της, αλλά και με το νερό της ζωής, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει βλάστηση χωρίς νερό. Tον χθόνιο χαρακτήρα της θεάς υπογραμμίζει η συσχέτισή της με το φίδι, που η ιδιότητά του να αποβάλλει εποχικά το δέρμα του και να εμφανίζεται αναγεννώμενο οδήγησε νωρίς στην ανάδειξή τους σε χθόνιο σύμβολο ανανέωσης των ζωτικών δυνάμεων της ζωής, σε «αγαθό δαίμονα», σε στοιχειό-προστάτη του «οίκου» με την ευρύτερη έννοια. H μινωική Mεγάλη Θεά εικονίζεται να κρατάει στα χέρια ή να έχει τυλιγμένο γύρω από τον κορμό της ένα φίδι, που συνδέεται και με το ιερό δένδρο της, το δένδρο της ζωής: το μυθικό δέντρο που φυτρώνει στο μέσο του κήπου των Eσπερίδων, μια μηλιά που οι καρποί της χαρίζουν αιώνια νιότη και που τη φυλάει ένα δρακοντόφιδο κουλουριασμένο γύρω της. Mε το ιερό δένδρο είναι επίσης συνδεδεμένα τα πουλιά, που φωλιάζουν στα κλαδιά του και που, αργότερα, τα αναγνωρίζουμε ως ιερά πτηνά καθενός από τους Oλυμπίους θεούς.

Ο Νόμος Των Κύκλων στους διαλόγους του Πλάτωνα

Όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος. Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει και – ίσως – το έχουμε πει κι εμείς οι ίδιοι. Μια μεγάλη αλήθεια που δεν ανακαλύφθηκε πρόσφατα. Ήδη ο Πλάτωνας σε αρκετούς από τους διαλόγους του αναφέρεται στον Νόμο των Κύκλων.
Σε ένα απόσπασμα από την Πολιτεία του διαβάζουμε (ζητώ συγνώμη για το μονοτονικό):
“... Ου μόνον φυτοίς εγγείοις, αλλά και εν επιγείοις ζώοις φορά και αφορία ψυχής τε και σωμάτων γίγνονται, όταν περιτροπαί εκάστης κύκλων περιφοράς συνάπτωσι, βραχυβίοις μεν βραχυπόρους, εναντίοις δε εναντίας... έστι δε θείω μεν γεννητώ περίοδος ην αριθμός περιλαμβάνει τέλειος, ανθρωπείω δε... σύμπας δε ούτος ο αριθμός γεωμετρικός, τοιούτου κύριος, αμεινόνων τε και χειρόνων γεννέσεων...” Δηλαδή.: “... Υπάρχει όχι μόνο για τα φυτά, που γεννιούνται στους κόλπους της γης, αλλ’ ακόμη και για τα ζώα, που ζουν στην επιφάνειά της, περίοδος ευφορίας και αφορίας ψυχής και σωμάτων. Και τούτο συμβαίνει όταν κάθε είδος τελειώνει και ξαναρχίζει τον κύκλο της εξέλιξής του, που άλλοτε είναι βραχύτερος και άλλοτε μικρότερος, ανάλογα με τη διάρκεια ζωής του κάθε είδους... και για μεν τα θεία γένη η περίοδος αυτή περιλαμβάνεται μέσα σε αριθμό τέλειο, για το ανθρώπινο γένος όμως υπάρχει ένας αριθμός... ολόκληρος αυτός ο γεωμετρικός αριθμός κανονίζει την περίοδο των χειρότερων και των καλύτερων γεννήσεων...”
Αυτό είναι το απόσπασμα που φανερώνει έναν από τους θεμελιώδεις νόμους της φύσης και εντάσσεται μέσα στο νόμο της Περιοδικότητας. Όμως, ο Πλάτωνας, εκτός από αυτό το σημείο της Πολιτείας, αναφέρεται στους Κύκλους και σε άλλους διαλόγους, όπως στον Πολιτικό, στον Τίμαιο, στον Θεαίτητο, στον Ευθύδημο…

Στο παραπάνω απόσπασμα της Πολιτείας, ο φιλόσοφος χρησιμοποιεί τις λέξεις: περιφορά, κύκλοι, περιτροπές. Είναι παρόμοιες έννοιες που περιέχουν το νόημα της περιόδου περιστροφής του κύκλου και της εναλλαγής ταυτόχρονα. Μας λέει δηλαδή ότι υπάρχουν περίοδοι ανάπτυξης και ύφεσης, ανόδου και καθόδου, γόνιμες και στείρες. Στο θέμα των γεννήσεων μάλιστα, τονίζει ότι υπάρχουν ευνοϊκές και ακατάλληλες χρονικές στιγμές για τη σύλληψη των παιδιών. Αν οι κάτοικοι της Πολιτείας χάσουν την εσωτερική γνώση των ευνοϊκών χρονικών κύκλων, αλλά και τη γνώση του περίφημου γεωμετρικού αριθμού τότε θα ενσαρκωθούν ψυχές ακατάλληλες και θα αρχίσει ο εκφυλισμός της Πολιτείας.

Τα ταξίδια του Ηρόδοτου με τη ματιά ενός Πολωνού

Ο Πολωνός συγγραφέας/δημοσιογράφος Ryszard Kapuściński στο βιβλίο του "Ταξίδια με τον Ηρόδοτο" συνδυάζει τις περιγραφές που περιέχονται στα βιβλία του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα/ταξιδευτή με τις δικές του εμπειρίες από τις αποστολές του για ρεπορτάζ, στα οποία τον έστελνε η εφημερίδα του. Η αγάπη του για τον Ηρόδοτο είναι εμφανής και το βιβλίο του είναι πλημμυρισμένο από αυτήν. 

Στο απόσπασμα που αναδημοσιεύω στη συνέχεια αναφέρεται στην επιθυμία του ανθρώπου να ταξιδεύει και στην ανάγκη των Ελλήνων να είναι ελεύθεροι (κάτι που, βέβαια, δεν ισχύει πλέον).

...Αλλά πώς ο Ηρόδοτος που είναι Έλληνας, θα μπορούσε να ξέρει τι λένε οι Πέρσες ή οι Φοίνικες που κατοικούν μακριά, οι κάτοικοι της Αιγύπτου ή της Λιβύης; Ήξερε γιατί ταξίδεψε στις χώρες τους, ρω­τούσε, παρατηρούσε και ως αποτέλεσμα των προφορικών μαρτυ­ριών και της έρευνας που διεξήγαγε ο ίδιος συσσώρευσε τη γνώση του. Δηλαδή η πρώτη του ενέργεια ήταν το ταξίδι. Αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και στην περίπτωση όλων των ρεπόρτερ; Η πρώτη μας σκέψη δεν είναι πριν απ' όλα να ταξιδέψουμε; Το ταξίδι είναι πηγή, είναι θησαυρός είναι πλούτος. Μόνο ταξιδεύοντας ο ρεπόρτερ αι­σθάνεται ο εαυτός του, αισθάνεται σαν στο σπίτι του.

Διαβάζοντας τον Ηρόδοτο, ανακάλυπτα σταδιακά σε αυτόν μια αδελφή ψυχή. Tι τον παρακινούσε; Τι τον ωθούσε στη δράση; Τι τον παρότρυνε να αναλαμβάνει τους κόπους του ταξιδιού, να ρισκάρει τις αλλεπάλληλες περιοδείες; Πιστεύω ότι ήταν το ενδιαφέρον του για τον κόσμο. Ο πόθος, να βρεθεί εκεί, πάση θυσία να τον δει με τα ίδια του τα μάτια, οπωσδήποτε να τον ζήσει.

Κατά βάθος πρόκειται για ένα πάθος που εκδηλώνεται σπάνια. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ένα ον που δένεται με τον τόπο∙ από τότε που μπόρεσε να ασχοληθεί με τη γεωργία και να αφήσει πίσω του την επικίνδυνη και φτωχική ζωή του συλλέκτη ή του κυ­νηγού, έκατσε ευτυχισμένος στο κομματάκι της γης του, το περιέφραξε από τους άλλους με τοίχο ή σύνορο, έτοιμος να χύσει το αί­μα του γι' αυτό το δικό του μέρος, να δώσει ακόμα και τη ζωή του. Εάν έφευγε από αυτό, το έκανε υπό το κράτος της βίας, κυνηγημέ­νος από την πείνα, το λοιμό ή τον πόλεμο, ή για καθαρά επαγγελματικούς λόγους για να εξασφαλίσει καλύτερη δουλειά ή να εργαστεί ως ναυτικός, πλανόδιος έμπορος, οδηγός καραβανιών. Αλλά να γυρίζει χρόνια ολόκληρα τον κόσμο με τη δική του αβίαστη θέληση για να τον γνωρίσει, να εμβαθύνει σ'αυτόν, να τον κατανοήσει; Τέτοιοι άνθρωποι ήταν πάντα λίγοι.

Τα κουρέλια αυτοκτονούν ακόμα... (του Στάθη)

Η αυτοκτονία της 42χρονης εργαζόμενης από τα Γιαννιτσά, που ήταν απλήρωτη για 15 μήνες, δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία αυτοκτονία στη μνημονιακή Ελλάδα. Δεν θα ασχοληθώ με τον εργοδότη που δεν την πλήρωνε, γιατί δεν έτυχε να διαβάσω κάτι για τον συγκεκριμένο και δεν θέλω να γράψω κάτι που υπάρχει (αμυδρή) πιθανότητα να είναι άδικο. Έχω όμως ακούσει (όπως θα έχει σίγουρα ακούσει και όποιος έχει έστω και ελάχιστη επαφή με τα οικονομικά δρώμενα) για πολλούς εργοδότες - την πλειοψηφία θα τολμούσα να πω - που εκμεταλλεύονται την υπάρχουσα κατάσταση και προσποιούνται αδυναμία καταβολής των οφειλομένων μισθών, ενώ, πάλι, απολύουν εργαζόμενους για να προσλάβουν άλλους με ελάχιστα χρήματα, που και αυτά προσπαθούν να μην τα δίνουν. Μια σημαντική μερίδα αυτών είναι εκείνοι που όταν - προ κρίσης - υπήρχε το αφορολόγητο των €12.000, δήλωναν γύρω στα €11.900, ώστε να μην πληρώνουν φόρους. Κοντολογίς αυτοί αποτελούν τον κύριο κορμό του περιβόητου ιδιωτικού τομέα, για τον οποίο κόπτονται στα κανάλια πολιτικοί, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες, η νομενκλατούρα δηλαδή της μνημονιακής Ελλάδας. Για αυτές τις συμπεριφορές θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες (δεν αναφέρθηκα καν στους επιχειρηματίες που ασχολούνται με τον τουρισμό), αλλά ας γυρίσουμε στην επικαιρότητα.
Με αφορμή, λοιπόν, την αυτοκτονία της εν λόγω εργαζόμενης, ο Στάθης Σταυρόπουλος έγραψε χθες με το γνωστό του σατυρικό ύφος το καθημερινό του σχόλιο στο enikos.gr με τίτλο "Τα κουρέλια αυτοκτονούν ακόμα...", καταλήγοντας με αναφορά στην διαφημιζόμενη έξοδο στις αγορές, η οποία θα γίνει (αν γίνει) με  την ελληνική κοινωνία (την πλειοψηφία της τουλάχιστον) να βρίσκεται σε επίπεδα χειρότερα από εκείνα μιας τριτοκοσμικής χώρας. Όμως, η εγχώρια νομενκλατούρα προβάλλει αυτό το γεγονός με διθυράμβους, ωσάν μετά από αυτό τα εκατομμύρια ανέργων θα εύρισκαν δουλειά ή οι συνταξιούχοι θα κατάφερναν να επιζήσουν με τα μερικές δεκάδες ευρώ που τους επιτρέπουν να παίρνουν μετά την πρωτοφανή και ατιμώρητη μέχρι τώρα κλοπή των κρατήσεων δεκαετιών εργασίας.
Ας δούμε όμως πώς αναφέρεται σε αυτό το γεγονός ο Στάθης... 

Το χρονικό του προαναγγελθέντος 3ου Μνημονίου (του Στ.Λυγερού)

Οι εξελίξεις στη μνημονιακή Ελλάδα δεν παρουσιάζουν πλέον ενδιαφέρον. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω αραιώσει τις αναδημοσιεύσεις πολιτικών αναλύσεων. Όλα αυτά τα χρόνια συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια: προκειμένου οι "δανειστές" να μας δώσουν τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να πληρώσουμε τις δόσεις των δανείων που λήγουν, προβάλλουν καταστροφικές για τη χώρα και κυρίως για την πλειοψηφία των πολιτών αξιώσεις, που η εκάστοτε κυβέρνηση - υποτίθεται ότι - συζητάει μέχρι να "αναγκαστεί" να υποκύψει και να δεχτεί όλα τα υφεσιακά μέτρα που βουλιάζουν ακόμα περισσότερο την Ελληνική οικονομία, εφόσον πλησιάζει η ημερομηνία λήξης της επόμενης δόσης. Όλες αυτές οι προσπάθειες πασπαλίζονται με (δήθεν;) υποσχέσεις των ξένων για ελάφρυνση του χρέους, τις οποίες οι πολιτικοί μας καταπίνουν αμάσητες, μέχρι να αποδειχτεί ότι - για μια ακόμα φορά - μας κορόιδευαν.

Ας δούμε όμως αυτή τη φορά πώς βλέπει την μέχρι τώρα πορεία της κυβέρνησης του Τσίπρα ο κ. Σταύρος Λυγερός.

  Το χρονικό του προαναγγελθέντος 3ου Μνημονίου – οι αυταπάτες

    Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να φιλοδόξησε με το ελληνικό παράδειγμα να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά τα γεγονότα απέδειξαν πως δεν κατανοούσε επαρκώς τις δυναμικές και τις ισορροπίες στο επίπεδο του ευρωιερατείου. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί με μικρή διαφορά δεύτερο κόμμα.

Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιοι εκ των συνομιλητών του έθεταν τον Τσίπρα αντιμέτωπο με την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές. Ήταν από τότε προφανές πως οι δανειστές δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους επειδή οι Έλληνες θα είχαν ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου. Αντιθέτως, θα επιδίωκαν να «ξεβρακώσουν» πολιτικά την αριστερή κυβέρνηση.

Οι λόγοι ήταν δύο:

  -  Πρώτον, για να μη ρηγματωθεί το κυρίαρχο δόγμα της λιτότητας.

  -  Δεύτερον για να στείλουν ένα αποτρεπτικό μήνυμα στους λαούς κυρίως της ευρωπαϊκής περιφέρειας για το τι τους περιμένει εάν δώσουν την ψήφο τους σε αντισυστημικά κινήματα που αμφισβητούν την πολιτική της λιτότητας και τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Το Παράλληλο Σύστημα Πληρωμών του Γ.Βαρουφάκη

(και όχι "παράλληλο νόμισμα" όπως επιμένουν να παραπλανούν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ) 

Είναι γνωστό ότι ένα από τα 2-3 περισσότερο στοχοποιημένα πρόσωπα από το μνημονιακό σύστημα είναι ο Γ.Βαρουφάκης. Ο λόγος είναι ότι είχε εκπονήσει σχέδιο αντιμετώπισης του κλεισίματος των Τραπεζών από την ΕΚΤ, που θα επέτρεπε στην Ελληνική κυβέρνηση την αποφυγή αποδοχής νέων μνημονίων. Έτσι, από την ημέρα παραίτησής του από Υπουργός, έχει αρχίσει από το μιντιακό και το πολιτικό σύστημα ένας αγώνας δυσφήμισής του (τουλάχιστον). 

Ποιο ήταν, όμως, αυτό το σχέδιο που έχει προκαλέσει τόσες αντιδράσεις στους δανειστές και τα εγχώρια όργανά τους; Το αναδημοσιεύω στη συνέχεια όπως το περιγράφει ο ίδιος στο νέο βιβλίο του «Adults in the room», που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό και στα Ελληνικά με τίτλο "Ανίκητοι Ηττημένοι".

Πάντως, όσοι έχετε πειστεί από τα ΜΜΕ ότι ο Γ.Βαρουφάκης είναι ένοχος για το 3ο, το 4ο κ.ο.κ. μνημόνιο, δεν έχει νόημα να συνεχίσετε την ανάγνωση! 

...Το ερώτημα ήταν, και παραμένει, καίριο. Αν δεν υπήρχε τρόπος να διατηρηθεί η χώρα στην ευρωζώνη με κλειστές τις τράπεζες, τότε το Grexit θα ήταν αναπόφευκτο την στιγμή που η ΕΚΤ ανακοίνωνε την διακοπή της παροχής ρευστότητας, μέσω του ELA, στις ελληνικές τράπεζες. Σε αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση δεν θα είχε εναλλακτική από το να εκδώσει δικό της χρήμα, βγάζοντας την Ελλάδα από το ευρώ. Αν όμως υπήρχε τρόπος να διατηρηθεί η χώρα στην ευρωζώνη με κλειστές τις τράπεζες, τότε τα πράγματα άλλαζαν. Το επιχείρημά μου, ήταν ότι υπήρχε! Ποιος; Η δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών, βασισμένο στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών TAXISnet, που θα επέτρεπε την συνέχιση των συναλλαγών, σε ευρώ, ακόμα κι αν τρόικα και ΕΚΤ μας έκλειναν τις τράπεζες.

… «Σήμερα, ο κάθε φορολογούμενος, το κάθε ΑΦΜ, διαθέτει, εν δυνάμει, χρεωστικό λογαριασμό στο TAXISnet στον οποίο καταβάλει του φόρους που του αναλογούν κάνοντας μεταβίβαση (π.χ. μέσω Web Banking) από τον τραπεζικό λογαριασμό του. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσουμε σε κάθε φορολογούμενο την δυνατότητα, μ’ ένα PIN, να μεταφέρει πιστωτικές μονάδες από το ΑΦΜ του σε οποιοδήποτε άλλο ΑΦΜ στην επικράτεια».