Οι αγώνες των πολιτικών και οικονομικών ελίτ για κυριαρχία

Από το ενδιαφέρον αλλά μακροσκελές άρθρο του καθηγητή Σωτήρη Αμάραντου με τίτλο "Οι αγώνες των ελίτ για κυριαρχία και η επιβεβλημένη δημοκρατική απάντηση" διαλέγω τα κεφάλαια με τίτλους "Το Ελληνικό Πρόβλημα" και "Η Δημοκρατική Απάντηση" που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω της κατάστασης που βιώνουμε διαχρονικά στη χώρα μας.

Το ελληνικό πρόβλημα

Το ελληνικό κράτος είναι ο κεντρικός μηχανισμός μέσα από τον οποίο ασκούν διαχρονικά ηγεμονία, οι διάφορες εγχώριες πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Παραδομένες σε μία άνευ λογικής εκμετάλλευση αυτής της ηγεμονίας, δεν δίστασαν να υπονομεύσουν ακόμη και τον ίδιο τον μηχανισμό από τον οποίο αντλούσαν τα προνόμιά τους, δηλαδή το κράτος, το οποίο ξεπέρασε τα συνήθη διεθνή (καπιταλιστικά και μη δημοκρατικά) «όρια» χρεοκοπίας, διαφθοράς και αναξιοκρατίας. 

Η οικονομική κρίση ως πνευματικό πρόβλημα

Μια διαφορετική διάσταση της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει στο παρακάτω άρθρο του ο Δρ Φιλοσοφίας Δημ.Μπαλτάς ξεφεύγοντας από την υλική διάσταση του προβλήματος.
Να σημειώσω μόνο - με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό - ότι το άρθρο γράφτηκε στις αρχές του 2009, ένα χρόνο περίπου πριν αρχίσει η περιπέτειά μας με τα μνημόνια.

Η σημερινή οικονομική κρίση δεν είναι ένα πρωτοφανές γεγονός. Είναι ίσως πιο τραγικό, επειδή ο άνθρωπος, ύστερα από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, πίστεψε ότι δημιούργησε ένα κόσμο διαρκούς αναπτύξεως, οικονομικής σταθερότητας, κοινωνικής ισορροπίας και πολιτικής ειλικρίνειας.

Στην παρούσα αναφορά θα φανεί ότι η οικονομική κρίση σήμερα, όπως και άλλοτε, δεν είναι πρόβλημα της οικονομίας, καθ’ όσον η πολιτική κρίση δεν είναι απλώς και μόνον πρόβλημα της πολιτικής. Αντιθέτως αποτελούν προβλήματα του πνεύματος, άλυτα μέχρι σήμερα, παρά την τεχνολογική ανάπτυξη που έχει συντελεσθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Επιπλέον θα επιχειρηθεί να προσδιορισθεί ποιά είναι η δέουσα συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στην σημερινή οικονομική κρίση.

Η διάλυση της Ε.Ε. αποτελεί επιλογή της… Ευρώπης;

Μια διαφορετική αλλά ενδιαφέρουσα ανάλυση για το μέλλον της Ευρώπης κάνει στο παρακάτω άρθρο του ο ειδικός στα γεωπολιτικά Κων.Γρίβας. Πού στοχεύει η Τουρκία; Ποιες είναι οι προθέσεις των ευρωπαίων "εταίρων" μας; Τι μπορεί να προσδοκά η χώρα μας με βάση τα τεκταινόμενα στην περιοχή της Μεσογείου; Είναι μερικά από τα θέματα που θίγει αυτό το άρθρο.

...Με τη διάλυση της «ενιαίας» Ευρώπης σε μερικά χρόνια, η Τουρκία ευελπιστεί πως μπορεί να εξελιχθεί στην πιο ισχυρή χώρα, σε ένα γεωσύστημα το οποίο θα ξεκινά από τις ακτές της Μάγχης και θα καταλήγει στο Πακιστάν, ευρισκόμενη μάλιστα στο κέντρο αυτού του γεωσυστήματος. Έτσι, φιλοδοξεί να λειτουργήσει μέσα στον διαμορφούμενο πολυπολικό κόσμο ως μια ημι-παγκόσμια δύναμη και όχι απλώς ως περιφερειακή. Διαμορφώνοντας αυτό το γεωσύστημα της (αποδομημένης) Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, στο κέντρο του οποίου θα βρίσκεται εκείνη, περιορίζει αυτομάτως τις προοπτικές των άμεσων ανταγωνιστών της, Ιράν και Αιγύπτου, να εξελιχθούν σε τοπικές υπερδυνάμεις, δεδομένου ότι οι χώρες αυτές βρίσκονται στην περιφέρεια τού εν λόγω γεωσυστήματος.
Στη λογική αυτή εντάσσεται και η εκ νέου προώθηση της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας από τους Ερντογάν και Νταβούτογλου, τη στιγμή που όλα έδειχναν πως αυτό το θέμα είχε πια τελειώσει για την Άγκυρα και η ίδια δεν ήθελε αυτήν την εξέλιξη.

Σκλήρυνση του «Δόγματος του Σοκ» από το ΔΝΤ

To ΔΝΤ θεωρεί σίγουρο ότι με την εφαρμογή του 3ου μνημονίου δεν θα επιτευχθούν οι στόχοι που προβλέπει γι'αυτό ζητάει και κάβα μέτρων. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το λόγο. Έχει λεχθεί από πολλές πλευρές ότι, η πολιτική που επιβάλλει, οδηγεί με σιγουριά σε ύφεση. Οπότε, θα πρέπει να υποθέσουμε είτε ότι για τα προγράμματά του χρησιμοποιεί μανάβηδες αντί για οικονομολόγους είτε ότι στόχος του δεν είναι η σωτηρία της χώρας μας (όπως άλλωστε δεν έσωσε την οικονομία καμιάς χώρας που έπεσε στην ανάγκη του).
Ως λαός ατυχήσαμε να μην μπορούμε να βρούμε μια κυβέρνηση που να μπορεί να σηκώσει ανάστημα και να αντιπροτείνει ρεαλιστικούς τρόπους εξόδου από την κρίση. Τα μέτρα του 3ου μνημονίου που ψήφισαν χθες οι βουλευτές και αυτής της κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν τη χώρα τόσο πίσω, που θα περάσουν αρκετές γενιές Ελλήνων μέχρι να μπορέσει να θεωρηθεί ξανά πολιτισμένη χώρα. Γιατί, όσες αντιρρήσεις και να φέρει κάποιος για τα μειονεκτήματα και τις ελλείψεις που χαρακτήριζαν τη λειτουργία του ελληνικού κράτους (και ποιο κράτος, άλλωστε, λειτουργεί άψογα;), η χώρα μας ανήκε στην ομάδα των πολιτισμένων χωρών.
Με το παρακάτω άρθρο του ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης* αποδεικνύει ότι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί μια ομαλή συνέχεια των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ & ΣΙΑ εφαρμόζοντας και αυτή το Δόγμα του Σοκ με αξιοσημείωτη συνέπεια.

Στα τέλη του 2010 είχε κυκλοφορήσει στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Ναόμι Κλάιν (Naomi Klein) με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό Μίλτον Φρίντμαν (Milton Friedman).
To «Δόγμα του Σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες».
Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει κάποια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.

Το όνειρο ενός γελοίου

Αν και πολλοί θα ξεγελαστούν από τον τίτλο του σημερινού σημειώματος, νομίζοντας ότι αναφέρεται σε κάποιον πολιτικό (από τους πολλούς που θα ταίριαζε ο χαρακτηρισμός), η αλήθεια είναι ότι αφορά το ομότιτλο έργο του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι.
Αυτές τις μέρες αποφάσισα να ξεφύγω από την ενημέρωση στις πολιτικές εξελίξεις και να ολοκληρώσω την ανάγνωση βιβλίων που είχα ξεκινήσει να διαβάζω. Ανάμεσα σε αυτά διάβασα και το ολιγοσέλιδο διήγημα του ρώσου συγγραφέα με τον τίτλο "Το όνειρο ενός γελοίου".
Δεν θα κάνω ανάλυση, αφού δεν είμαι ειδικός· άλλωστε πιστεύω ότι τα λογοτεχνικά - όπως και τα άλλα έργα τέχνης - τα νιώθεις και πως χάνουν από την προσπάθεια περιγραφής τους με λέξεις.
Από αυτό, λοιπόν, το ανάγνωσμα διάλεξα τα πιο χαρακτηριστικά σημεία και πιστεύω πως οι αναγνώστες αυτού του blog θα καταλάβουν το λόγο που διάλεξα να μεταφέρω το συγκεκριμένο τμήμα του λογοτεχνικού αυτού έργου.

 

...Ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα σ' αυτή την άλλη γης, μέσα στο εκθαμβωτικό φως μιας ηλιόλουστης μέρας, όμορφης σαν τον παράδεισο. Μου φαινότανε σα να βρισκόμουν σ' ένα από κείνα τα νησάκια του ελληνικού αρχιπελάγους της γης μας∙ ή κάπου αλλού στα ερείπια μιας ηπείρου κοντά στο αρχιπέλαγος.

Σ' εκείνα τα μέρη, όλα ήτανε ακριβώς όπως και σε μας, κι όμως όλα ακτινοβολούσανε με μια σοβαρή κι επίσημη χαρά, που έφτανε ως το υπέροχο. Μια σμαραγδένια θάλασσα έσκαζε απαλά στην ακρογιαλιά, χαϊδεύοντάς την με φανερή, σαρκική και σχεδόν συνειδητή αγάπη. Δέντρα με θαυμαστά κλωνάρια ορθώνονταν μ' όλο τον οργιώδη χυμό τους και τ' αναρίθμητα φυλλαράκια τους, κι είμαι βέβαιος πως με χαιρετούσανε με το γλυκό τους θρόισμα και μοιάζανε σα να ψιθυρίζανε ερωτόλογα. Το λιβάδι αστραφτοκοπούσε με τη φλογερή και χυμώδη άνθησή του. Τα πουλιά σκίζανε σμήνη ‐ σμήνη τον αέρα, κι έρχονταν άφοβα ν' ακουμπήσουνε στους ώμους και στα χέρια μου με χαρούμενα φτεροκοπήματα…

Ύστερα, είδα επιτέλους και τους κατοίκους αυτής της μακάριας γης. Ήρθανε μόνοι τους κοντά μου, με περιτριγύρισαν και με φιλούσαν. Παιδιά του ήλιου, παιδιά του ήλιου τους — ω! τι ωραίοι που ήταν! Ποτές στη γης μας δεν είχα δει τόση ομορφιά στον άνθρωπο! Μόνο στα παιδιά μας, και μάλιστα στα πρώτα παιδικά τους χρόνια, μπορούσες να διακρίνεις κάτι σα μια μακρινή ανταύγεια, μα πολύ εξασθενημένη, αυτής της ομορφιάς. Τα μάτια αυτών των μακάρων λάμπανε ολοκάθαρα. Τα πρόσωπά τους ακτινοβολούσαν τη σοφία και τη συνείδηση, μια συνείδηση που είχε φτάσει στην υπέρτατη γαλήνη, όμως, αυτά τα πρόσωπα μένανε χαρούμενα και μια παιδιάστικη χαρά αντηχούσε μέσα στα λόγια και στη φωνή αυτών των όντων!

Ω! τα είχα καταλάβει όλα, όλα, από την πρώτη ματιά! Εδώ ήταν η γης, προτού την μολύνει το προπατορικό αμάρτημα: οι κάτοικοί της, μια και δεν ξέρανε το κακό, ζούσανε στον ίδιο εκείνο παράδεισο όπου, σύμφωνα με τις παραδόσεις της ανθρωπότητας, είχανε ζήσει κι οι ένοχοι προπάτορές μας, με μόνη τη διαφορά πως εδώ η γης ήτανε παντού ένας και ο αυτός παράδεισος. Αυτοί οι άνθρωποι με το χαρούμενο χαμόγελο με περιτριγυρίζανε και μου χάριζαν άφθονα χάδια. Με πήγανε στα σπίτια τους και όλοι τους θέλανε να με ξεκουράσουν. Δε μου κάναν ερωτήσεις∙ φαίνονταν πως τα ξέρανε όλα, και μόνο ένα πράγμα θέλανε: να διώξουνε το γρηγορότερο αυτή την οδύνη που ήτανε χαραγμένη πάνω στα χαρακτηριστικά μου.

Εκπρόσωποι του έθνους ή… συντεχνίας; (του Ν.Χατζηνικολάου)

Το θέμα με την εξαίρεση των πρώην βουλευτών από τα δυσμενή μέτρα του νέου ασφαλιστικού εξαγρίωσε τον ελληνικό λαό, που είδε για μια ακόμα φορά τους πολιτικούς να επιβεβαιώνουν την πεποίθηση όλων των υπολοίπων, ότι είναι πιο ίσοι από εμάς τους δυστυχείς. Το γεγονός ότι αποσύρθηκε η επίμαχη διάταξη δεν σημαίνει ότι δεν θα βρουν άλλους τρόπους να αποφύγουν να συμμετάσχουν σε όσα περιμένουν τους Έλληνες ασφαλισμένους. Η πείρα μάς έχει διδάξει ότι οι βουλευτές αποτελούν την πιο συμπαγή και ευρηματική για τα συμφέροντά τους συντεχνία στην ελληνική επικράτεια.
Το άρθρο του Ν.Χατζηνικολάου που αναδημοσιεύω από την Real News της Κυριακής περιγράφει πολύ εύγλωττα το συγκεκριμένο θέμα με έντονους τόνους, μήπως και ταρακουνήσει το πολιτικό σύστημα, έστω και τώρα. Μάταιος κόπος!
Πάντως, θα ήθελα να διαφοροποιηθώ σε 2-3 σημεία του άρθρου. 
Πρώτον, η ελληνική κοινωνία δεν ένιωσε έκπληξη από τη συγκεκριμένη διάταξη, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που οι βουλευτές ευλογούν τα γένια τους. Οργή ναι, έκπληξη όχι!
Δεύτερον, είναι γεγονός ότι η κοινωνία βράζει, αγανακτεί αλλά συνεχίζει να υπομένει τα βασανιστήρια των μνημονίων με χαρακτηριστική απάθεια. Οι όποιες αντιδράσεις είναι αποσπασματικές και μεμονωμένες.
Τρίτον, στην πολύ σωστή αναφορά του στην εξαρτημένη δικαιοσύνη θα συμπλήρωνα ως πρόταση την κατάργηση σύνδεσης των αμοιβών δικαστικών και βουλευτών που λειτουργεί ως τροχοπέδη στην άσκηση διώξεων εναντίον παρανομούντων πολιτικών, ώστε να είχε τη βούληση η τρίτη εξουσία να χρησιμοποιήσει τα ελάχιστα παράθυρα που υπάρχουν στους προστατευτικούς για τους πολιτικούς νόμους.
Πάντως το άρθρο εκφράζει πλήρως και τις θέσεις αυτού του blog και είναι μια γροθιά στο στομάχι του άρρωστου συστήματος που καταδυναστεύει τον ελληνικό λαό. Ιδιαίτερα επισημαίνω την παράγραφο, στην οποία ο αρθρογράφος αναφέρεται στη συνεχή συγκάλυψη των πολιτικών σκανδάλων.

ΜΠΟΡΕΙ η διάταξη για την εξαίρεση πρώην βουλευτών και δηµάρχων από τις προβλέψεις του νέου ασφαλιστικού νοµοσχεδίου τελικά να αποσύρθηκε «µε εντολή του πρωθυπουργού», µετά τις οξύτατες αντιδράσεις που ξέσπασαν, αλλά η ζηµιά για τον ήδη απαξιωµένο πολιτικό µας κόσµο είχε γίνει. Η ελληνική κοινωνία είδε να επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά η παγιωµένη πλέον αντίληψη ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας µας είναι στη µεγάλη του πλειονότητα κατώτερο των περιστάσεων. Και κυρίως διαπίστωσε και πάλι ότι οι Έλληνες πολιτικοί µπορεί να αδυνατούν να συνεννοηθούν, να συναινέσουν και να συνεργασθούν για την αντιµετώπιση της κρίσης και των µεγάλων εθνικών µας θεµάτων, αλλά το πράττουν µε αξιοσηµείωτη ευκολία όταν πρόκειται για τα προσωπικά τους συµφέροντα και τις συντεχνιακές τους επιδιώξεις.

Το ΔΝΤ, το χρέος και η γλυκιά καρέκλα της εξουσίας (του Στ.Λυγερού)

Υπάρχουν μερικά αντικειμενικά δεδομένα.
Πρώτον, όσον αφορά το χρέος, οι "εταίροι" μας δεν έχουν καμιά απολύτως πρόθεση να το μειώσουν. Η σχετική κουβέντα έχει ξεκινήσει από το 2012, αλλά με διάφορες προφάσεις αναβάλλουν κάθε σχετική συζήτηση, τακτική που συνεχίζεται και τώρα.
Δεύτερον, το ΔΝΤ δείχνει να θέλει να σταματήσει τη συνέχιση του δανεισμού της χώρας μας, αλλά ταυτόχρονα να έχει λόγο στην επιβολή μέτρων. Οι "εταίροι" όμως το θέλουν μέσα στο πρόγραμμα ισοπέδωσης της οικονομίας μας, όπως ήταν μέχρι τώρα.
Τρίτον, είναι βέβαιο ότι η επιβολή μέτρων και η συνεπακόλουθη καταστροφή κάθε οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα μας θα συνεχιστεί. Όσον τουλάχιστον δεν βρίσκεται κυβέρνηση που θα σηκώσει ανάστημα απέναντι στο βουνό των παράλογων αλλά στοχοποιημένων απαιτήσεων των δανειστών.
Το κλίμα που δημιουργείται γύρω από όλες αυτές τις διεργασίες αναλύει ο κ.Σταύρος Λυγερός  στο κείμενό του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια.

Μετά και τη διαρροή της συνομιλίας Τόμσεν - Βελκουλέσκου, οι αντιθέσεις στους κόλπους των δανειστών έχουν τεθεί ανοιχτά πια στο τραπέζι. Η Λαγκάρντ υποχρεώθηκε να δηλώσει δημοσίως ότι το ΔΝΤ επιδιώκει αλλαγή των όρων της συμφωνίας του Ιουλίου 2015 με το επιχείρημα ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν.
Επίσημη αλλαγή των όρων, όμως, μπορεί να προκύψει από αναθεώρηση του 3ου μνημονίου. Απαιτούνται, δηλαδή, νέες διαπραγματεύσεις και νέα συμφωνία, η οποία θα πρέπει να εγκριθεί από τα κοινοβούλια των χωρών-μελών της Ευρωζώνης. Για προφανείς πολιτικούς λόγους, ούτε το ευρωιερατείο ούτε η Αθήνα επιθυμούν να ομολογήσουν ότι εκείνη η συμφωνία είναι ανεφάρμοστη. Πολύ περισσότερο δεν επιθυμούν να εισέλθουν σε μια τέτοια διαδικασία. Γι’ αυτό και στην πράξη το σενάριο αυτό έχει αποκλειστεί.

Όσα λέει η κυβέρνηση είναι για εσωτερική κατανάλωση

Η εμπειρία των προηγούμενων έξι μνημονιακών χρόνων θα έπρεπε να είχε διδάξει μερικά πράγματα, τόσο στα συγκυβερνώντα κόμματα όσο και στο υπόλοιπο πολιτικό σύστημα.
Πρώτον, όσον αφορά το χρέος, οι ξένοι το χρησιμοποιούν σαν πρόφαση για να υπακούουν οι ελληνικές κυβερνήσεις πιο εύκολα (πόσο πιο εύκολα;) τις εντολές τους. Αρκεί να θυμηθούμε πόσες φορές υποσχέθηκαν ότι θα το φέρουν στο τραπέζι και μετά με κάποια πρόφαση το ανέβαλλαν. Την ίδια τακτική συνεχίζουν και τώρα.
Δεύτερον, όσον αφορά τις επενδύσεις, δεν έχω καταλήξει αν οι κυβερνητικοί υπουργοί και βουλευτές θεωρούν εμάς αφελείς ή αν είναι οι ίδιοι, όταν βγαίνουν και λένε ότι, αν ακολουθήσουν όσα επιτάσσει το μνημόνιο, η χώρα θα περάσει σε ανάπτυξη και θα έλθουν επενδύσεις από το εξωτερικό. Το λένε τη στιγμή που και οι υπάρχουσες επενδύσεις στη χώρα λιγοστεύουν, είτε επειδή οι επιχειρήσεις κλείνουν είτε επειδή μεταναστεύουν. Και αυτό, φυσικά, έχει σαν αποτέλεσμα και την αύξηση της ανεργίας. Έχουν μάλιστα το θράσος κυβερνητικά στελέχη να μας λένε κατά καιρούς ότι οι στατιστικές δείχνουν ελαφρά μείωση της ανεργίας, όταν ξέρουμε ότι, εκτός από το κλείσιμο ή τη μετανάστευση των επιχειρήσεων, αυτές οι στατιστικές δεν λαμβάνουν υπόψη και τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό των νέων Ελλήνων που μεταναστεύουν, άρα διαγράφονται από τον αριθμό των εν Ελλάδι ανέργων!
Το Συμπέρασμα είναι ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, το ξέρουμε όλοι, το παραδέχονται και κάποιοι από αυτούς που μας το επιβάλλουν, αλλά η κυβέρνηση μην έχοντας, προφανώς, άλλη πρόταση επιμένει να εφαρμόσει ένα ακόμη πιο καταστροφικό για την οικονομία μας πρόγραμμα.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με τις αυταπάτες των ελληνικών μνημονιακών κυβερνήσεων, αλλά για την ώρα ας διαβάσουμε πώς αναλύει τα παραπάνω ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII K.Βεργόπουλος.

Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII

Πηγή: Θα μιλήσουμε για το παρόν; Οι ιδέες τους είναι για εσωτερική κομματική κατανάλωση http://wp.me/p3kVLZ-vq4

Υπερβολική, αλλά και αποπροσανατολιστική, η αναφορά τον τελευταίο καιρό στην βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους στο μέλλον. Ενώ, παράλληλα, παντελώς αγνοείται το πρόβλημα της κατεπείγουσας επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας και της συναφούς ανάγκης για άμεση μείωση της ανεργίας στο παρόν. 
Μέχρι χθες, η ελληνική κυβέρνηση αποδεχόταν και δικαιολογούσε ατέρμονες θυσίες των εργαζομένων με διατυπωμένο στόχο την απόσπαση θετικής αξιολόγησης από τους θεσμούς, που υποτίθετο ότι θα οδηγούσε στην ελάφρυνση του μη-βιώσιμου χρέους. Ωστόσο, η κυρία Λαγκάρντ εισέπραξε τα «γαλλικά» της, όταν ισχυρίσθηκε και αυτή ότι, αφού το χρέος δεν είναι βιώσιμο, προηγείται η ελάφρυνση του, ώστε να γίνει βιώσιμο και έπεται το πρόγραμμα διάσωσης. Ότι δεν νοείται πρόγραμμα διάσωσης για εξ ορισμού μη βιώσιμο χρέος. 

Τα δυο πρώτα δάνεια του Ελληνικού κράτους έδειχναν τι θα ακολουθούσε

Η κατάσταση που ζούμε στην πατρίδα μας αυτά τα μνημονιακά χρόνια δεν είναι πρωτοφανής. Αντίθετα, είναι η διαρκής επαναλαμβανόμενη ιστορία της Ελλάδας. Η εξάρτησή της από χώρες που παριστάνουν τις φιλικές φουσκώνοντάς μας με δάνεια, ενώ απώτερος σκοπός τους είναι να ελέγχουν τη χώρα και τα όποια περιουσιακά της στοιχεία, χρονολογείται από τα πρώτα χρόνια της απελευθερωτικής από τον τουρκικό ζυγό Επανάστασης που ξεκίνησε το 1821 και πριν ακόμα η Ελλάδα γίνει ανεξάρτητο κράτος.
Στη συνέχεια καταγράφω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες χρεώθηκε η χώρα μας για πρώτη φορά μετά την επί τέσσερεις σχεδόν αιώνες τουρκική κατοχή, κατοχή η οποία ουσιαστικά δεν διακόπηκε ποτέ, απλά άλλαξε επικυρίαρχους. Διαβάζοντας λοιπόν τη συνέχεια, θα εκπλαγείτε διαπιστώνοντας πόσες ομοιότητες έχει η σημερινή κατάσταση, όσον αφορά τις λεπτομέρειες δανεισμού της χώρας, με εκείνη της δεκαετίας του 1820. Ιδιαίτερα διαφωτιστική είναι η περιγραφή των συνθηκών με τις οποίες πήραμε το δεύτερο δάνειο.

Η διαπίστωση δανειακών αναγκών

Η Επανάσταση του 1821, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που ο­δήγησε στην εθνική μας ανεξαρτησία ύστερα από εκατόμβες θυ­σιών και ποταμούς αίματος, ξεκίνησε με μεγάλο ενθουσιασμό και μεγάλες προσδοκίες. Με αληθινή κατάπληξη έβλεπαν οι Ευρωπαίοι τους Έλληνες να μάχονται για την ελευθερία της πατρίδας τους, μέσα σ' ένα διεθνές πολιτικό κλίμα που όχι μόνο δεν ήταν ευνοϊκό, αλλά ήταν σαφώς εχθρικό ή, στην καλύτερη περίπτωση, αντίθετο ή υποκριτικά «ουδέτερο».
Αλλά οι επαναστατικοί αγώνες - όπως άλλωστε και κάθε είδους αγώ­νας - δεν κερδίζονται μόνο με την αυτοθυσία και τον ενθουσιασμό, αλλά απαιτείται και η συνδρομή άλλων παραγόντων, όπως η διπλωματία και η ύπαρξη υλικής υποστήριξης. Στη συνέχεια θα δούμε τις προσπάθειες που έγιναν για την ενίσχυση του Αγώνα μέσω δανείων, πράγμα που θα αποκαλύψει πολύ από το σκοτεινό παρασκήνιο της εποχής.
Είναι γνωστό ότι η Φιλική Εταιρεία δεν πρόσφερε σχεδόν καθόλου υλική υποστήριξη, ενώ οι προσφορές των ευπορότερων εξαντλήθηκαν νωρίς. Τα λάφυρα και οι ποικίλες λείες ανακούφιζαν προσω­ρινά τους αγωνιστές, όχι όμως τόσο την ηγεσία του επαναστατημένου έ­θνους, η οποία έστρεψε τα βλέμματά της προς πιστωτικούς οίκους του ε­ξωτερικού, προκειμένου να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες του Αγώνα με τη σύναψη των απαραίτητων δανείων.

Ήδη από το Νοέμβριο του 1821, η τοπική εξουσία της Ανατολικής Στερε­άς «Άρειος Πάγος», έστειλε στη Γερμανία τον Θεοχάρη Κεφαλά και τον X. Δροσινό για να διαπραγματευθούν δάνειο 150.000 φλορινίων.
Ο φιλέλληνας καθηγητής στο Μόναχο Ειρηναίος Θείρσιος είχε υποδεί­ξει με επιστολή του ότι θα μπορούσαν να βρεθούν χρήματα στη Γερμανία, γι' αυτό κι αποφασίστηκε η αποστολή των δύο ανωτέρω, οι οποίοι επέ­στρεψαν στο τέλος του 1822, έχοντας συνομολογήσει δύο δάνεια: ένα στη Ζυρίχη (40.000 φλορίνια) κι ένα στη Μασσαλία (62.000 φλορίνια). Δεν ξέρουμε αν έφερε χρήματα ο Κεφάλας στην Κυβέρνηση (μάλλον όχι), η οποία πάντως επικύρωσε την οφειλή!

Περί της περιοδικότητας των οικονομικών κρίσεων (του Γ.Βαρουφάκη)

Γίνεται αποδεκτό από όλο και περισσότερους ότι σχεδόν όλα τα φαινόμενα τα χαρακτηρίζει μια περιοδικότητα. Οι οικονομικές δραστηριότητες και ο συγκεκριμένα ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Στο δυτικό κόσμο λοιπόν που η ελεύθερη οικονομία έχει επικρατήσει, θα πρέπει να περιμένουμε ότι η ευημερία αλλά και οι κρίσεις θα εναλλάσσονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Ήταν, λοιπόν, αναμενόμενο ότι θα προέκυπτε η κρίση που εμφανίστηκε το 2008; Σύμφωνα με το παραπάνω σκεπτικό, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι θετική. 
Γι'αυτή την περιοδικότητα των κρίσεων γράφει ο "γνωστός" μας Γ.Βαρουφάκης στο κεφάλαιο με τίτλο "Συστημική Αποτυχία" που διάλεξα να αναδημοσιεύσω από το βιβλίο του "Παγκόσμιος Μινώταυρος".

Μήπως για το Κραχ δεν ευθυνόταν ούτε η ανθρώπινη φύση ούτε οι οικονομικές θεωρίες; Μήπως ο λόγος για τον οποίο έγινε το Κραχ δεν ήταν επειδή οι τραπεζίτες ήταν άπληστοι (έστω κι αν ήταν) ή επειδή χρησιμοποιήθηκαν τοξικές θεωρίες (έστω κι αν δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι χρησιμοποιήθηκαν), αλλά επει­δή ο καπιταλισμός πιάστηκε σε μια παγίδα από εκείνες που συ­νηθίζει να στήνει στον εαυτό του; Μήπως ο καπιταλισμός δεν εί­ναι ένα «φυσικό» σύστημα, αλλά ένα σύστημα που ρέπει προς τη συστημική αποτυχία;