Συζήτηση για τα γηρατειά (από την Πολιτεία του Πλάτωνα)

    Σε κάποιο σημείο στην Πολιτεία, ο Πλάτωνας παραθέτει μια συζήτηση ανάμεσα στον Σωκράτη και στον Κέφαλο, πατέρα του Πολέμαρχου, στο σπίτι του οποίου βρίσκονται, με θέμα τα γηρατειά. Είναι από εκείνα τα σημεία που αξίζουν προσοχής, αλλά συνήθως παραμελούνται σε πολλούς από τους διαλόγους του Πλάτωνα, εφόσον δεν είναι το βασικό θέμα τους.
    Για να γίνει πιο προσιτό αυτό το απόσπασμα, προσπάθησα να κάνω μια μετάφραση με φρασεολογία όσο πιο κοντινή μπορούσα σε εκφράσεις που χρησιμοποιούμε σήμερα, με σεβασμό πάντα στο πρωτότυπο.

 - Και να δεις, είπα εγώ, Κέφαλε, αισθάνομαι μεγάλη χαρά να συνδιαλέγομαι με τους πολύ ηλικιωμένους, διότι μου φαίνεται ότι χρειάζεται να ζητάω από αυτούς διάφορες πληρο­φορίες, αφού έχουν ήδη διατρέξει ένα δρόμο, τον όποιον ίσως γίνει ανάγκη να βαδίσουμε και μείς, ο οποίος τί να είναι τάχα, τραχύς και δύσκολος, ή εύκολος και ευκολοδιάβατος. Κι έτσι τώρα θα μου έκανες μεγάλη ευχαρίστηση να μου μάθεις, αφού άλλωστε βρίσκεσαι σ’αυτό το σημείο της ηλικίας, το οποίον οι ποιητές ονομάζουν κατώφλι του γήρατος, αν είναι δύσκολο αυτό το στάδιο της ζωής—ή πώς θα το έλεγες εσύ;

- Εγώ θα σου πω την πάσαν αλήθεια, Σωκράτη, δηλαδή πώς μου φαίνεται αυτό που ρωτάς. Επειδή πολλές φορές τυχαίνει και μαζευόμαστε μερικοί που έχουμε την ίδια ηλικία, εφαρμόζοντας την παλαιά παροιμία (όμοιος τον όμοιον). Οι περισσότεροι λοιπόν από μας δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να θρηνολογούν, καθώς θυμούνται και ποθούν τις ηδονές της νιότης τους, και τις σχετικές με τον έρωτα και τα συμπόσια, τα γλέντια και τα άλλα τα σχετικά και αγανακτούν, λες και έχουν στερηθεί μεγάλα και σπουδαία πράγματα και σαν να ήταν τότε αληθινά ευτυχισμένη η ζωή τους, ενώ τώρα ούτε ζωή δεν αξίζει να την ονομάζει κανείς. Μερικοί δε οδύρονται και για τους προπηλακισμούς που υφίσταται το γήρας εκ μέρους των οικείων τους, και εκτός απ’ όλα αυτά ψάλλουν τον εξάψαλμο στο γήρας, θεωρώντας το υπαίτιο για όλα αυτά τα άσχημα.