O Thomas Mann για τον Σοπενχάουερ

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το βιβλίο του Thomas Mann για τον Σοπενχάουερ. Κι αυτό επειδή η φιλοσοφία του Σοπενχάουερ, την οποία ο μεγάλος νομπελίστας συγγραφέας πρωτογνώρισε στα είκοσί του χρόνια, είχε μεγάλη επίδραση στη σκέψη του, κάτι που φανερώνεται και σε κάποια από τα σπουδαιότερα έργα του, όπως τα "Θάνατος στη Βενετία", "Μαγικό βουνό" και "Δόκτωρ Φάουστους". Άλλωστε και ο ίδιος τον συμπεριελάμβανε στους "τρεις μεγάλους Γερμανούς που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του", και αναφερόταν στον Νίτσε, τον Βάγκνερ και τον Σοπενχάουερ.
Η ανάλυση, λοιπόν, από τη σκοπιά του Thomas Mann της φιλοσοφίας του Σοπενχάουερ, είναι φυσικό να έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Στη συνέχεια παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από αυτό το βιβλίο.

Αν και η φιλοσοφία του Σοπενχάουερ δεν πρόκειται να χάσει ποτέ τη ζωντάνια της και τη δύναμή της, ωστόσο αποδεικνύεται ότι τείνει να υφίσταται την ίδια κακομεταχείριση που υπέστη και το ασκητικό, επιστημονικό και δημιουργικά γόνιμο μήνυμα του Πλάτωνα. Αναφέρομαι εδώ στην εκμετάλλευση του Γερμανού φιλοσόφου από τον πλουσιοπάροχα προικισμένο καλλιτέχνη Ριχάρδο Βάγκνερ. Αλλά σε τούτο δεν φταίει, βέβαια, ο άλ­λος δάσκαλος και εμπνευστής του Σοπενχάουερ, ο όποιος συνέβαλε στην οικοδόμηση του συστήματος του. Και εννοώ, βέβαια, τον Κάντ. Ο Κάντ έκλινε αποκλειστικά και κατη­γορηματικά προς την πλευρά της διάνοιας — πολύ μακριά από την τέχνη αλλά πολύ πιο κοντά στην κριτική.

Η αριθμητική αναλογία και η Μονάδα κατά τον Πυθαγόρα

Το παρακάτω κείμενο περιγράφει με λίγα λόγια την ουσία της διδασκαλίας του Πυθαγόρα για το κλειδί των πάντων, την Μονάδα, ως βασικό συστατικό της αριθμητικής αναλογίας. Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Νέστορα Μάτσα "Φάκελλος Πυθαγόρα", Εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας. (Έχει κυκλοφορήσει και από τις Εκδόσεις Ελευθερουδάκη με τίτλο "Πυθαγόρας ο Μύστης").

Ο Δάσκαλος* δεν άφησε κανένα γραφτό κείμενο, όπως όλοι οι πριν από αυτόν «απεσταλμένοι», αλλά άφησε σχήματα. Πολλά σχήματα! Μέσα από αυτά εμείς μυούμαστε στη διδασκαλία του και διαμορφώνουμε τους εαυτούς μας. Αλλά άφησε κάτι ακόμη, το ίδιο σημαντικό. Την αριθμητική αναλογία. Πάνω σε αυτήν και με αυτήν ερμηνεύουμε τον κόσμο, τους άλλους και ιδιαίτερα τον εαυτό μας. Οι αριθμοί είναι ό,τι πιο συγκεκριμένο μπορεί να υπάρχει γύρω μας και μέσα μας. Οι αριθμοί όμως είναι και ό,τι πιο αφηρημένο υπάρχει πάλι γύρω μας και μέσα μας. Ο τρόπος που θα τους δούμε, θα τους χρησιμοποιήσουμε και θα τους εξηγήσουμε είναι το ξεχωριστό στοιχείο που αποτελεί τη μοναδικότητα του καθένα μας. Οι αριθμοί είναι πράξη και ιδέες. Είναι άθροισμα και αρμονία. Είναι κλειδί της ζωής και κλειδί τής πέρα από τη ζωή πραγματικής ζωής. Αρχή όλων των πραγμάτων και όλων των ιδεών η Μονάδα.

Το Δέντρο στην Ελληνική Μυθολογία

Όλοι μας έχουμε μικρή ή μεγαλύτερη γνώση της Ελληνικής μυθολογίας. Έχουμε διαβάσει για τους Θεούς, τους Ημίθεους και τους Ήρωες. Πόσοι όμως έχουμε δώσει ιδιαίτερη σημασία σε ένα στοιχείο που το συναντάμε συχνά στους μύθους μας; Εννοώ το Δέντρο!
Στο άρθρο της επίκ. καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάρως Παπαδημητρίου, που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, καταγράφονται πολλές περιπτώσεις που το δέντρο εμφανίζεται σε γνωστούς και λιγότερο γνωστούς μας μύθους.

H ΠAPATHPHΣH των μεταβολών στον φυτικό κόσμο μέσα στον κύκλο των εποχών, και η συμμόρφωσή του σε αυτές, αποτέλεσε για τον πρωτόγονο άνθρωπο θεμελιώδη προϋπόθεση για την επιβίωσή του. Άμεσα εξαρτημένος από τον κύκλο της βλάστησης, στάθηκε με δέος απέναντι στη Γη και στην αστείρευτη αναπαραγωγική ικανότητά της. Tην αέναη αυτή δύναμη ο πρωτόγονος τη λάτρεψε προσωποποιώντας την στη μορφή της Μεγάλης Θεάς, και τίμησε το φαινόμενο της εποχικής περιοδικότητας της βλάστησης στη μορφή του συζύγου ή εραστή της, του ωραίου «θνήσκοντος» θεού που πεθαίνει και ανασταίνεται κάθε χρόνο.

H λατρεία της Μεγάλης Θεάς συνδέεται κατά κανόνα με το ιερό δέντρο της, αλλά και με το νερό της ζωής, καθώς δεν μπορεί να υπάρξει βλάστηση χωρίς νερό. Tον χθόνιο χαρακτήρα της θεάς υπογραμμίζει η συσχέτισή της με το φίδι, που η ιδιότητά του να αποβάλλει εποχικά το δέρμα του και να εμφανίζεται αναγεννώμενο οδήγησε νωρίς στην ανάδειξή τους σε χθόνιο σύμβολο ανανέωσης των ζωτικών δυνάμεων της ζωής, σε «αγαθό δαίμονα», σε στοιχειό-προστάτη του «οίκου» με την ευρύτερη έννοια. H μινωική Mεγάλη Θεά εικονίζεται να κρατάει στα χέρια ή να έχει τυλιγμένο γύρω από τον κορμό της ένα φίδι, που συνδέεται και με το ιερό δένδρο της, το δένδρο της ζωής: το μυθικό δέντρο που φυτρώνει στο μέσο του κήπου των Eσπερίδων, μια μηλιά που οι καρποί της χαρίζουν αιώνια νιότη και που τη φυλάει ένα δρακοντόφιδο κουλουριασμένο γύρω της. Mε το ιερό δένδρο είναι επίσης συνδεδεμένα τα πουλιά, που φωλιάζουν στα κλαδιά του και που, αργότερα, τα αναγνωρίζουμε ως ιερά πτηνά καθενός από τους Oλυμπίους θεούς.

Ο Νόμος Των Κύκλων στους διαλόγους του Πλάτωνα

Όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος. Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει και – ίσως – το έχουμε πει κι εμείς οι ίδιοι. Μια μεγάλη αλήθεια που δεν ανακαλύφθηκε πρόσφατα. Ήδη ο Πλάτωνας σε αρκετούς από τους διαλόγους του αναφέρεται στον Νόμο των Κύκλων.
Σε ένα απόσπασμα από την Πολιτεία του διαβάζουμε (ζητώ συγνώμη για το μονοτονικό):
“... Ου μόνον φυτοίς εγγείοις, αλλά και εν επιγείοις ζώοις φορά και αφορία ψυχής τε και σωμάτων γίγνονται, όταν περιτροπαί εκάστης κύκλων περιφοράς συνάπτωσι, βραχυβίοις μεν βραχυπόρους, εναντίοις δε εναντίας... έστι δε θείω μεν γεννητώ περίοδος ην αριθμός περιλαμβάνει τέλειος, ανθρωπείω δε... σύμπας δε ούτος ο αριθμός γεωμετρικός, τοιούτου κύριος, αμεινόνων τε και χειρόνων γεννέσεων...” Δηλαδή.: “... Υπάρχει όχι μόνο για τα φυτά, που γεννιούνται στους κόλπους της γης, αλλ’ ακόμη και για τα ζώα, που ζουν στην επιφάνειά της, περίοδος ευφορίας και αφορίας ψυχής και σωμάτων. Και τούτο συμβαίνει όταν κάθε είδος τελειώνει και ξαναρχίζει τον κύκλο της εξέλιξής του, που άλλοτε είναι βραχύτερος και άλλοτε μικρότερος, ανάλογα με τη διάρκεια ζωής του κάθε είδους... και για μεν τα θεία γένη η περίοδος αυτή περιλαμβάνεται μέσα σε αριθμό τέλειο, για το ανθρώπινο γένος όμως υπάρχει ένας αριθμός... ολόκληρος αυτός ο γεωμετρικός αριθμός κανονίζει την περίοδο των χειρότερων και των καλύτερων γεννήσεων...”
Αυτό είναι το απόσπασμα που φανερώνει έναν από τους θεμελιώδεις νόμους της φύσης και εντάσσεται μέσα στο νόμο της Περιοδικότητας. Όμως, ο Πλάτωνας, εκτός από αυτό το σημείο της Πολιτείας, αναφέρεται στους Κύκλους και σε άλλους διαλόγους, όπως στον Πολιτικό, στον Τίμαιο, στον Θεαίτητο, στον Ευθύδημο…

Στο παραπάνω απόσπασμα της Πολιτείας, ο φιλόσοφος χρησιμοποιεί τις λέξεις: περιφορά, κύκλοι, περιτροπές. Είναι παρόμοιες έννοιες που περιέχουν το νόημα της περιόδου περιστροφής του κύκλου και της εναλλαγής ταυτόχρονα. Μας λέει δηλαδή ότι υπάρχουν περίοδοι ανάπτυξης και ύφεσης, ανόδου και καθόδου, γόνιμες και στείρες. Στο θέμα των γεννήσεων μάλιστα, τονίζει ότι υπάρχουν ευνοϊκές και ακατάλληλες χρονικές στιγμές για τη σύλληψη των παιδιών. Αν οι κάτοικοι της Πολιτείας χάσουν την εσωτερική γνώση των ευνοϊκών χρονικών κύκλων, αλλά και τη γνώση του περίφημου γεωμετρικού αριθμού τότε θα ενσαρκωθούν ψυχές ακατάλληλες και θα αρχίσει ο εκφυλισμός της Πολιτείας.

Τα ταξίδια του Ηρόδοτου με τη ματιά ενός Πολωνού

Ο Πολωνός συγγραφέας/δημοσιογράφος Ryszard Kapuściński στο βιβλίο του "Ταξίδια με τον Ηρόδοτο" συνδυάζει τις περιγραφές που περιέχονται στα βιβλία του μεγάλου Έλληνα συγγραφέα/ταξιδευτή με τις δικές του εμπειρίες από τις αποστολές του για ρεπορτάζ, στα οποία τον έστελνε η εφημερίδα του. Η αγάπη του για τον Ηρόδοτο είναι εμφανής και το βιβλίο του είναι πλημμυρισμένο από αυτήν. 

Στο απόσπασμα που αναδημοσιεύω στη συνέχεια αναφέρεται στην επιθυμία του ανθρώπου να ταξιδεύει και στην ανάγκη των Ελλήνων να είναι ελεύθεροι (κάτι που, βέβαια, δεν ισχύει πλέον).

...Αλλά πώς ο Ηρόδοτος που είναι Έλληνας, θα μπορούσε να ξέρει τι λένε οι Πέρσες ή οι Φοίνικες που κατοικούν μακριά, οι κάτοικοι της Αιγύπτου ή της Λιβύης; Ήξερε γιατί ταξίδεψε στις χώρες τους, ρω­τούσε, παρατηρούσε και ως αποτέλεσμα των προφορικών μαρτυ­ριών και της έρευνας που διεξήγαγε ο ίδιος συσσώρευσε τη γνώση του. Δηλαδή η πρώτη του ενέργεια ήταν το ταξίδι. Αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και στην περίπτωση όλων των ρεπόρτερ; Η πρώτη μας σκέψη δεν είναι πριν απ' όλα να ταξιδέψουμε; Το ταξίδι είναι πηγή, είναι θησαυρός είναι πλούτος. Μόνο ταξιδεύοντας ο ρεπόρτερ αι­σθάνεται ο εαυτός του, αισθάνεται σαν στο σπίτι του.

Διαβάζοντας τον Ηρόδοτο, ανακάλυπτα σταδιακά σε αυτόν μια αδελφή ψυχή. Tι τον παρακινούσε; Τι τον ωθούσε στη δράση; Τι τον παρότρυνε να αναλαμβάνει τους κόπους του ταξιδιού, να ρισκάρει τις αλλεπάλληλες περιοδείες; Πιστεύω ότι ήταν το ενδιαφέρον του για τον κόσμο. Ο πόθος, να βρεθεί εκεί, πάση θυσία να τον δει με τα ίδια του τα μάτια, οπωσδήποτε να τον ζήσει.

Κατά βάθος πρόκειται για ένα πάθος που εκδηλώνεται σπάνια. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ένα ον που δένεται με τον τόπο∙ από τότε που μπόρεσε να ασχοληθεί με τη γεωργία και να αφήσει πίσω του την επικίνδυνη και φτωχική ζωή του συλλέκτη ή του κυ­νηγού, έκατσε ευτυχισμένος στο κομματάκι της γης του, το περιέφραξε από τους άλλους με τοίχο ή σύνορο, έτοιμος να χύσει το αί­μα του γι' αυτό το δικό του μέρος, να δώσει ακόμα και τη ζωή του. Εάν έφευγε από αυτό, το έκανε υπό το κράτος της βίας, κυνηγημέ­νος από την πείνα, το λοιμό ή τον πόλεμο, ή για καθαρά επαγγελματικούς λόγους για να εξασφαλίσει καλύτερη δουλειά ή να εργαστεί ως ναυτικός, πλανόδιος έμπορος, οδηγός καραβανιών. Αλλά να γυρίζει χρόνια ολόκληρα τον κόσμο με τη δική του αβίαστη θέληση για να τον γνωρίσει, να εμβαθύνει σ'αυτόν, να τον κατανοήσει; Τέτοιοι άνθρωποι ήταν πάντα λίγοι.

Τα κουρέλια αυτοκτονούν ακόμα... (του Στάθη)

Η αυτοκτονία της 42χρονης εργαζόμενης από τα Γιαννιτσά, που ήταν απλήρωτη για 15 μήνες, δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία αυτοκτονία στη μνημονιακή Ελλάδα. Δεν θα ασχοληθώ με τον εργοδότη που δεν την πλήρωνε, γιατί δεν έτυχε να διαβάσω κάτι για τον συγκεκριμένο και δεν θέλω να γράψω κάτι που υπάρχει (αμυδρή) πιθανότητα να είναι άδικο. Έχω όμως ακούσει (όπως θα έχει σίγουρα ακούσει και όποιος έχει έστω και ελάχιστη επαφή με τα οικονομικά δρώμενα) για πολλούς εργοδότες - την πλειοψηφία θα τολμούσα να πω - που εκμεταλλεύονται την υπάρχουσα κατάσταση και προσποιούνται αδυναμία καταβολής των οφειλομένων μισθών, ενώ, πάλι, απολύουν εργαζόμενους για να προσλάβουν άλλους με ελάχιστα χρήματα, που και αυτά προσπαθούν να μην τα δίνουν. Μια σημαντική μερίδα αυτών είναι εκείνοι που όταν - προ κρίσης - υπήρχε το αφορολόγητο των €12.000, δήλωναν γύρω στα €11.900, ώστε να μην πληρώνουν φόρους. Κοντολογίς αυτοί αποτελούν τον κύριο κορμό του περιβόητου ιδιωτικού τομέα, για τον οποίο κόπτονται στα κανάλια πολιτικοί, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες, η νομενκλατούρα δηλαδή της μνημονιακής Ελλάδας. Για αυτές τις συμπεριφορές θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες ολόκληρες (δεν αναφέρθηκα καν στους επιχειρηματίες που ασχολούνται με τον τουρισμό), αλλά ας γυρίσουμε στην επικαιρότητα.
Με αφορμή, λοιπόν, την αυτοκτονία της εν λόγω εργαζόμενης, ο Στάθης Σταυρόπουλος έγραψε χθες με το γνωστό του σατυρικό ύφος το καθημερινό του σχόλιο στο enikos.gr με τίτλο "Τα κουρέλια αυτοκτονούν ακόμα...", καταλήγοντας με αναφορά στην διαφημιζόμενη έξοδο στις αγορές, η οποία θα γίνει (αν γίνει) με  την ελληνική κοινωνία (την πλειοψηφία της τουλάχιστον) να βρίσκεται σε επίπεδα χειρότερα από εκείνα μιας τριτοκοσμικής χώρας. Όμως, η εγχώρια νομενκλατούρα προβάλλει αυτό το γεγονός με διθυράμβους, ωσάν μετά από αυτό τα εκατομμύρια ανέργων θα εύρισκαν δουλειά ή οι συνταξιούχοι θα κατάφερναν να επιζήσουν με τα μερικές δεκάδες ευρώ που τους επιτρέπουν να παίρνουν μετά την πρωτοφανή και ατιμώρητη μέχρι τώρα κλοπή των κρατήσεων δεκαετιών εργασίας.
Ας δούμε όμως πώς αναφέρεται σε αυτό το γεγονός ο Στάθης... 

Το χρονικό του προαναγγελθέντος 3ου Μνημονίου (του Στ.Λυγερού)

Οι εξελίξεις στη μνημονιακή Ελλάδα δεν παρουσιάζουν πλέον ενδιαφέρον. Αυτός είναι και ο λόγος που έχω αραιώσει τις αναδημοσιεύσεις πολιτικών αναλύσεων. Όλα αυτά τα χρόνια συμβαίνουν τα ίδια και τα ίδια: προκειμένου οι "δανειστές" να μας δώσουν τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να πληρώσουμε τις δόσεις των δανείων που λήγουν, προβάλλουν καταστροφικές για τη χώρα και κυρίως για την πλειοψηφία των πολιτών αξιώσεις, που η εκάστοτε κυβέρνηση - υποτίθεται ότι - συζητάει μέχρι να "αναγκαστεί" να υποκύψει και να δεχτεί όλα τα υφεσιακά μέτρα που βουλιάζουν ακόμα περισσότερο την Ελληνική οικονομία, εφόσον πλησιάζει η ημερομηνία λήξης της επόμενης δόσης. Όλες αυτές οι προσπάθειες πασπαλίζονται με (δήθεν;) υποσχέσεις των ξένων για ελάφρυνση του χρέους, τις οποίες οι πολιτικοί μας καταπίνουν αμάσητες, μέχρι να αποδειχτεί ότι - για μια ακόμα φορά - μας κορόιδευαν.

Ας δούμε όμως αυτή τη φορά πώς βλέπει την μέχρι τώρα πορεία της κυβέρνησης του Τσίπρα ο κ. Σταύρος Λυγερός.

  Το χρονικό του προαναγγελθέντος 3ου Μνημονίου – οι αυταπάτες

    Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να φιλοδόξησε με το ελληνικό παράδειγμα να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά τα γεγονότα απέδειξαν πως δεν κατανοούσε επαρκώς τις δυναμικές και τις ισορροπίες στο επίπεδο του ευρωιερατείου. Αυτό είχε φανεί πολύ καθαρά από τις εκλογές του 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναδειχθεί με μικρή διαφορά δεύτερο κόμμα.

Από τότε και καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποιοι εκ των συνομιλητών του έθεταν τον Τσίπρα αντιμέτωπο με την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που θα αντιμετώπιζε όταν θα κέρδιζε τις εκλογές. Ήταν από τότε προφανές πως οι δανειστές δεν θα έκαναν πίσω από τις απαιτήσεις τους επειδή οι Έλληνες θα είχαν ψηφίσει εναντίον του Μνημονίου. Αντιθέτως, θα επιδίωκαν να «ξεβρακώσουν» πολιτικά την αριστερή κυβέρνηση.

Οι λόγοι ήταν δύο:

  -  Πρώτον, για να μη ρηγματωθεί το κυρίαρχο δόγμα της λιτότητας.

  -  Δεύτερον για να στείλουν ένα αποτρεπτικό μήνυμα στους λαούς κυρίως της ευρωπαϊκής περιφέρειας για το τι τους περιμένει εάν δώσουν την ψήφο τους σε αντισυστημικά κινήματα που αμφισβητούν την πολιτική της λιτότητας και τη νεοφιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Το Παράλληλο Σύστημα Πληρωμών του Γ.Βαρουφάκη

(και όχι "παράλληλο νόμισμα" όπως επιμένουν να παραπλανούν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ) 

Είναι γνωστό ότι ένα από τα 2-3 περισσότερο στοχοποιημένα πρόσωπα από το μνημονιακό σύστημα είναι ο Γ.Βαρουφάκης. Ο λόγος είναι ότι είχε εκπονήσει σχέδιο αντιμετώπισης του κλεισίματος των Τραπεζών από την ΕΚΤ, που θα επέτρεπε στην Ελληνική κυβέρνηση την αποφυγή αποδοχής νέων μνημονίων. Έτσι, από την ημέρα παραίτησής του από Υπουργός, έχει αρχίσει από το μιντιακό και το πολιτικό σύστημα ένας αγώνας δυσφήμισής του (τουλάχιστον). 

Ποιο ήταν, όμως, αυτό το σχέδιο που έχει προκαλέσει τόσες αντιδράσεις στους δανειστές και τα εγχώρια όργανά τους; Το αναδημοσιεύω στη συνέχεια όπως το περιγράφει ο ίδιος στο νέο βιβλίο του «Adults in the room», που πρόκειται να κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό και στα Ελληνικά με τίτλο "Ανίκητοι Ηττημένοι".

Πάντως, όσοι έχετε πειστεί από τα ΜΜΕ ότι ο Γ.Βαρουφάκης είναι ένοχος για το 3ο, το 4ο κ.ο.κ. μνημόνιο, δεν έχει νόημα να συνεχίσετε την ανάγνωση! 

...Το ερώτημα ήταν, και παραμένει, καίριο. Αν δεν υπήρχε τρόπος να διατηρηθεί η χώρα στην ευρωζώνη με κλειστές τις τράπεζες, τότε το Grexit θα ήταν αναπόφευκτο την στιγμή που η ΕΚΤ ανακοίνωνε την διακοπή της παροχής ρευστότητας, μέσω του ELA, στις ελληνικές τράπεζες. Σε αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση δεν θα είχε εναλλακτική από το να εκδώσει δικό της χρήμα, βγάζοντας την Ελλάδα από το ευρώ. Αν όμως υπήρχε τρόπος να διατηρηθεί η χώρα στην ευρωζώνη με κλειστές τις τράπεζες, τότε τα πράγματα άλλαζαν. Το επιχείρημά μου, ήταν ότι υπήρχε! Ποιος; Η δημιουργία ενός παράλληλου συστήματος πληρωμών, βασισμένο στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Οικονομικών TAXISnet, που θα επέτρεπε την συνέχιση των συναλλαγών, σε ευρώ, ακόμα κι αν τρόικα και ΕΚΤ μας έκλειναν τις τράπεζες.

… «Σήμερα, ο κάθε φορολογούμενος, το κάθε ΑΦΜ, διαθέτει, εν δυνάμει, χρεωστικό λογαριασμό στο TAXISnet στον οποίο καταβάλει του φόρους που του αναλογούν κάνοντας μεταβίβαση (π.χ. μέσω Web Banking) από τον τραπεζικό λογαριασμό του. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσουμε σε κάθε φορολογούμενο την δυνατότητα, μ’ ένα PIN, να μεταφέρει πιστωτικές μονάδες από το ΑΦΜ του σε οποιοδήποτε άλλο ΑΦΜ στην επικράτεια».

Οι πρώτες αναδιαρθρώσεις των ελληνικών χρεών (1832-1878)

Τώρα πια, όλοι ξέρουμε ότι η χρεοκοπία δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Όλα τα κράτη έχουν ή θα μπορούσαν να έχουν χρεοκοπήσει. Για τους δικούς τους λόγους τα συστημικά ΜΜΕ παρουσιάζουν την ελληνική χρεοκοπία του 2010 (αν και δεν την ονομάζουν χρεοκοπία, έτσι ώστε να μπορούν να την επισείουν ως ...επερχόμενο κίνδυνο) ως κάτι πρωτοφανές! Όμως η Ελλάδα ξεκίνησε να χρεοκοπεί πριν ακόμα γίνει κράτος.
Το παρακάτω άρθρο* παρουσιάζει τις πρώτες χρεοκοπίες της χώρας μας, κατά τα πρώτα 50 χρόνια της νεότερης ιστορίας της, μετά την απελευθέρωσή της από τον οθωμανικό ζυγό.
 
Από το 1826 έως το 2015, η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει 6 φορές, δηλαδή λιγότερες από τις 7 φορές της Γερμανίας (χρεωκοπίες κρατιδίων του 1807, 1812, 1813, 1814, 1850, χρεωκοπίες ομοσπονδιακού κράτους του 1932 και του 1939 με στάση πληρωμών λόγω πολέμου), με συνέπεια η νέα της χρεοκοπία το 2010 να μην αποτελεί παράδοξο φαινόμενο για τους ανθρώπους που μελετούν προσεκτικά την οικονομική εξέλιξη των διαφόρων χωρών. Κατά την διάρκεια αυτών των 190 ετών η Ελλάδα αφιερώνει συνολικά σχεδόν έναν αιώνα, αναδιαρθρώνοντας και αποπληρώνοντας τα εξωτερικά της χρέη, εφαρμόζοντας οικονομικές πολιτικές ανασυγκρότησης και αναδιοργάνωσης και εκσυγχρονίζοντας χωρίς θεαματικά αποτελέσματα το κράτος.
 

Πρώτη Αναδιάρθρωση

Η μεγάλη επανάσταση του 1821 χρηματοδοτείται από τους τραπεζίτες του Λονδίνου, χάρη στις πιέσεις που ασκούν ο Λόρδος Βύρων και το Φιλελληνικό Κομιτάτο, σε συνδυασμό με τις παρασκηνιακές ενέργειες του τότε φιλελεύθερου Υπουργού Εξωτερικών George Canning. To 1824 οι επαναστάτες δέχονται το πρώτο δάνειο των £800.000, με επιτόκιο 8,5%, το οποίο προσφέρεται στο επενδυτικό κοινό με δημόσια εγγραφή στο 59% της ονομαστικής αξίας, αφενός μεν λόγω υψηλού κινδύνου και αφετέρου για να δελεάσει τους ριψοκίνδυνους επενδυτές. Το 1825 εκδίδεται το δεύτερο ύψους £2.000.000, το οποίο προσφέρεται στο 55,5% για τους ίδιους λόγους, ενώ στους υποψήφιους αγοραστές των ελληνικών ομολόγων δίδονται εξασφαλίσεις με ενέχυρο τα έσοδα του ελληνικού κράτους και ολόκληρη την δημόσια περιουσία, όπως και υποσχέσεις για μεγάλα περαιτέρω κέρδη από τις παρακρατήσεις.

Προπαγάνδα και ανάπτυξη

Είναι γεγονός ότι έχω απογοητευτεί ακούγοντας αρκετούς συμπολίτες μας να πιστεύουν ακόμα ότι ο μόνος δρόμος που υπάρχει για να βγει η χώρα από τα αδιέξοδα είναι τα μνημόνια, δηλαδή τα ..."πακέτα σωτηρίας" που μας επιβάλλουν οι δανειστές-"εταίροι" μας. Όποια αδιαμφισβήτητα στοιχεία και αν παραθέτω τόσο σε αυτό το blog - όπως και άλλοι στα δικά τους - φαίνεται πως δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν την ραδιοτηλεοπτική προπαγάνδα. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, λογικό είναι! Η εικόνα μαζί με τα επαναλαμβανόμενα ψεύδη είναι πιο δυνατό όπλο από τα αναγραφόμενα στα blogs.
Αρκετές φορές αναρωτήθηκα σε τι ωφελεί η παράθεση στοιχείων και επιχειρημάτων σε ένα blog, αν ο καθένας παραμένει οχυρωμένος στα πιστεύω του - ανάλογα με τα συμφέροντά του πάντα - και δεν πρόκειται με τίποτα να πειστεί να αλλάξει γνώμη.

Σήμερα δεν θα γράψω κάποιο σχόλιο, απλά θα παραθέσω δύο πίνακες της Eurostat και θα καλέσω όποιον τους παρατηρήσει να σκεφτεί, αν μπορεί, με δυο σκεπτικά. Σαν φίλος, αλλά και σαν αντίπαλος των μνημονίων. 
Έτσι, σαν τροφή για σκέψη. 

Η εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ και η πραγματική ζωή

Πόσο επηρεάζουν τα ΜΜΕ τη ζωή των πολιτών; Ίσως περισσότερο απ'όσο φανταζόμαστε. Και δεν είναι μόνο τα δελτία ειδήσεων των συστημικών μέσων που παρουσιάζουν διαστρεβλωμένη την πολιτική πραγματικότητα, αλλά και εκπομπές του τύπου reality και lifestyle που αποκτούν μεγάλη ακροαματικότητα "προτρέποντας" τους τηλεθεατές να απασχολούνται με τη ζωή και τα προβλήματα των τηλεοπτικών χαρακτήρων ξεχνώντας τα δικά τους. Κάποιοι θα πουν "καλύτερα!". Είναι όμως έτσι; Σίγουρα είναι βολικό για την άρχουσα τάξη, αφού μπορεί να απομυζά μέσω των διαδοχικών μνημονίων ό,τι απόμεινε στους πολίτες χωρίς αντίσταση, αφού αυτοί έχουν αποστασιοποιηθεί από τις δικές τους σκοτούρες απασχολούμενοι με εκείνες των τηλεοπτικών "ηρώων". 
Βέβαια, θα ήταν υπερβολικό να ρίξουμε όλο το ανάθεμα στα ΜΜΕ, αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι αυτά παίζουν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παραπλάνηση και αποχαύνωση μιας σοβαρής πλειοψηφίας των πολιτών; Και για να χαριτολογήσω θα μπορούσα να πω, ότι ο ψεκασμός που υποστηρίζουν κάποιοι ότι γίνεται στους πολίτες, μπορεί να μην έρχεται από τον ουρανό, αλλά (μεταφορικά) από τις τηλεοπτικές οθόνες! 

Το κείμενο* που αναδημοσιεύω στη συνέχεια κάνει μια ιδιαίτερη προσέγγιση σε αυτό το θέμα.

Είναι πολλά τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης που κινούνται στο πλαίσιο της ηθικής παράβλεψης και της εννοιολογικής σύγχυσης. Παρά το γεγονός της τεράστιας απήχησής τους ο άνθρωπος αντιστέκεται εύκολα εφόσον κατανοήσει και διερευνήσει ενδελεχέστερα ότι η ζωή που βλέπει γύρω του, η ζωή που ο ίδιος θα ήθελε να οικοδομήσει για τον εαυτό του, δεν μπορεί να βρεθεί μέσα σε κανένα ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης. Η αριστοτελική «έκσταση» και η «κάθαρση» που μπορεί να απολαύσει παρακολουθώντας για παράδειγμα ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα δεν μπορεί να αποτελέσει τον κυρίαρχο τρόπο ζωής του. Όταν ο άνθρωπος μαθαίνει να ζει μέσα από άλλους, όταν μαθαίνει καθημερινά ψυχικώς να υποδύεται ρόλους, στην ουσία βρίσκεται συνεχώς σε ένα στάδιο ύπνωσης της προσωπικότητάς του. Η δική του ζωή εισέρχεται διαρκώς σε κατάσταση αναμονής αναμένοντας το πότε η προσοχή του ανθρώπου θα αποσπαστεί από το τηλεοπτικό δρώμενο. Στην αρχαία ελληνική εποχή, το θέατρο ήταν περιορισμένης χρονικής έκτασης. Όσο και αν ο θεατής εξίσταται, όσο και αν ο θεατής αρέσκεται στο να το απολαμβάνει, μετά από κάποιες ώρες θα «αναγκαστεί» εκ των πραγμάτων να ζήσει και να εξελίξει την δική του προσωπική ζωή. Στη σύγχρονη εποχή όμως τα θεατρικά αυτά δρώμενα είναι πολλά και ποικίλα και αδιάκοπα. Τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας είναι αμέτρητα και εύκολα προσβάσιμα από τον οποιονδήποτε, ακόμα και αν ανήκει σχηματικά στις ασθενέστερες οικονομικές τάξεις. Όποιος το επιθυμεί, όποιος εθίζεται στην «έκσταση» και την «κάθαρση» (μην ξεχνούμε άλλωστε ότι το κίνητρο της «έκστασης» ενυπάρχει και στις παραισθησιογόνες και ναρκωτικές ουσίες)  μπορεί όσες ώρες της ημέρας το θέλει να εισέρχεται σε αυτή τη διαδικασία.

Ο Τσίπρας αγοράζει πανάκριβα πολιτικό χρόνο (του Σταύρου Λυγερού)

Όπως αναμενόταν, η τεχνική συμφωνία οριστικοποιήθηκε και κατ’ αυτό τον τρόπο άνοιξε ο δρόμος για το κλείσιμο της 2ης αξιολόγησης στο Eurogroup της 22ας Μαΐου. Το κλίμα, άλλωστε, είχε διαμορφωθεί εδώ και αρκετές ημέρες. Είναι ενδεικτικό ότι ο Ντάισελμπλουμ είχε εμφανισθεί κατηγορηματικός στο Ευρωκοινοβούλιο και μάλιστα είχε αναλάβει και σχετική δέσμευση.

Στο ίδιο μήκος κύματος εξέπεμπε και η Κομισιόν. Με παρέμβαση του Μοσχοβισί, μάλιστα, είχε παρακαμφθεί το εμπόδιο με τις λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ. Ο δε Γιούνκερ είχε δηλώσει πως υπάρχει ένα όριο στην πίεση που οι δανειστές πρέπει να ασκούν στην ελληνική κοινωνία και κυβέρνηση. Είχε υπογραμμίσει όχι μόνο ότι είναι εναντίον των μεγάλων περικοπών στις συντάξεις, αλλά και ότι πρέπει να περιγραφούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους.

Αναμφίβολα, το γιγαντιαίο πρωτογενές πλεόνασμα (4,2% έναντι στόχου 0,5%) έπαιξε τον ρόλο του για να βελτιωθεί το κλίμα στους κόλπους της Ευρωζώνης έναντι της Αθήνας. Επίσης, έδωσε ένα επιχείρημα αντίστασης στις υπέρμετρες απαιτήσεις του ΔΝΤ για πρόσθετα μέτρα λιτότητας. Και τώρα που η 2η αξιολόγηση κλείνει και αίρεται η αβεβαιότητα, η προσοχή στρέφεται στον λογαριασμό που συνοδεύει το κλείσιμο. Και ο λογαριασμός είναι επώδυνος.

Α' γύρος γαλλικών εκλογών, ευκαιρία για επίδειξη δημοκρατικότητας

Είναι εύκολο να δηλώνεις δημοκράτης όταν απέναντί σου έχεις τη Χρυσή Αυγή στη χώρα μας ή την Λεπέν στη Γαλλία (όπως άλλους ακροδεξιούς υποψήφιους στην Ολλανδία, στην Αυστρία και σε άλλες χώρες προηγουμένως). Και να χαρακτηρίζεις φασίστες κι εθνικιστές όσους τους ψηφίζουν και να ξεμπερδεύεις χωρίς πολλή σκέψη. Έτσι δεν κάνεις τον κόπο να προσπαθήσεις να καταλάβεις πώς έγινε και όλοι αυτοί οι πολίτες, που καμιά σχέση δεν είχαν με εθνικισμό ή φασισμό, σε όλες αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες αποφάσισαν ξαφνικά (;) να ψηφίσουν αυτούς τους υποψήφιους. Και μπορεί τελικά αυτοί οι υποψήφιοι να μην κερδίζουν τις εκλογές, αλλά είναι σίγουρο ότι όσο η κατάσταση στην Ευρώπη παραμένει ίδια (ή και χειροτερεύει σε κάποιες χώρες), θα συνεχίσουμε να βλέπουμε το ίδιο έργο, χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα έχει πάντα το ίδιο τέλος. Αρκεί κανείς να δει, ότι όσο συνεχίζεται η γερμανική πολιτική φτωχοποίησης των ευρωπαϊκών λαών, αυξάνεται ο αριθμός αυτών που παρασύρονται από τις ακροδεξιές λαϊκίστικες κορώνες.

Η Αξία της Φιλοσοφίας (του Bertrand Russell)

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν τη φιλοσοφία ως κάτι ξεπερασμένο, αόριστο και τελικά άχρηστο στη σημερινή εποχή. Όμως, φυσικά δεν είναι έτσι! Η φιλοσοφία έχει χρησιμότητα σε όλες τις εποχές και κάτω από όλες τις συνθήκες. Αρκεί να μπορεί ο ενδιαφερόμενος να καταλάβει και να αφομοιώσει τα βασικά σημεία της και να στοχαστεί πάνω στα ερωτήματα που θέτει, διευρύνοντας έτσι τη διάνοιά του.

Σε μια τέτοια προσπάθεια πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει το κείμενο του Bertrand Russell που αναδημοσιεύω στη συνέχεια*. 

...Αξίζει να αναρωτηθούμε σχετικά με την αξία της φι­λοσοφίας και τους λόγους για τους οποίους κάποιος θα έπρε­πε να τη μελετήσει. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να θέσουμε αυ­τό το ερώτημα, τη στιγμή που πολλοί άνθρωποι πλέον, επη­ρεασμένοι τόσο από την επιστήμη όσο και από το σύγχρονο τρόπο ζωής, τείνουν να θεωρούν ότι η φιλοσοφία δεν είναι τί­ποτα περισσότερο από μια αθώα μεν, αλλά και ανούσια ενα­σχόληση, γεμάτη από ασήμαντες διακρίσεις και διαμάχες σχετικά με ζητήματα των οποίων η γνώση είναι αδύνατη.

Αυτή η άποψη για τη φιλοσοφία φαίνεται να πηγάζει εν μέρει από τη λανθασμένη αντίληψη σχετικά με τους σκοπούς της ανθρώπινης ζωής και εν μέρει από τη λανθασμένη αντί­ληψη σχετικά με τα αγαθά που επιδιώκει να κατακτήσει η φι­λοσοφία. Η φυσική επιστήμη επιτυγχάνει μέσω των εφαρμο­γών της να καταστεί χρήσιμη σε όλους τους ανθρώπους, ανε­ξάρτητα από το αν αυτοί έχουν ποτέ έρθει σε επαφή με αυτή καθεαυτή την επιστήμη· η διδασκαλία της επιστήμης προτείνεται όχι μόνο για τα οφέλη που προσφέρει σε όσους ασχοληθούν τελικά με αυτή, αλλά και για τις θετικές συνέπειες που έχει συνολικά για το ανθρώπινο είδος. Η φιλοσοφία δεν διαθέτει αυτή τη χρηστικότητα. Το μοναδικό όφελος που μπορεί να έχει κανείς από τη μελέτη της φιλοσοφίας, όταν αυτός δεν είναι φοιτητής της φιλοσοφίας, είναι ένα πιθανά έμμεσο όφελος, το οποίο συνδέεται με τη συνολική θεώρηση που αποκτά ο εν λόγω άνθρωπος επί της ίδιας του της ζωής. Σε αυτές ακριβώς τις συνέπειες που επιφέρει η φιλοσοφία στη ζωή μας, θα πρέπει κι εμείς να αναζητήσουμε την αξία της.

Είναι μύθος ότι η Ελλάδα δεν παράγει και δεν εξάγει τίποτα

Κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων, τα συστημικά ΜΜΕ, προκειμένου να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι η εξάρτηση από τους δανειστές είναι αναπόφευκτη και αναγκαία, επαναλαμβάνουν το σλόγκαν ότι η χώρα μας δεν παράγει τίποτα.
Το γεγονός ότι είμαστε σχεδόν αυτάρκεις σε αγροτικά προϊόντα, το έχω αναδείξει με παλαιότερο post (εδώ) βασιζόμενο σε αδιαμφισβήτητα στοιχεία της ΠΑΣΕΓΕΣ. Εκτός όμως από τα αγροτικά, η χώρα μας παράγει και εξάγει πλήθος άλλων προϊόντων, σε κάποια από αυτά μάλιστα είναι από τις πρώτες εξαγωγικές παγκοσμίως.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Εξαγωγέων, οι εξαγωγές της χώρας μας το 2016 είναι αυτές που φαίνονται στον παρακάτω πίνακα:

 

Επίσης, σε κάποια προϊόντα κατέχουμε κυρίαρχη θέση στην παραγωγή και στις εξαγωγές. Χαρακτηριστικά:

Τι σημαίνει για την Ελλάδα η σύγκρουση των συμφερόντων ΗΠΑ-Γερμανίας;

Θεωρείται δεδομένο ότι οι παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες, μετά και την εκλογή Τραμπ, θα αλλάξουν. Με ποιο τρόπο και προς ποια κατεύθυνση είναι δύσκολο να πει κάποιος ακόμα με βεβαιότητα. Διατυπώνονται διάφορες απόψεις και γίνονται ενδιαφέρουσες αναλύσεις κι έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια από όλες θα επαληθευτεί.

Και η Ελλάδα; Μια ζωή αδύναμος κρίκος σε δήθεν συμμαχίες, τι μπορεί να περιμένει; μπορεί να κάνει κάτι;

Βρήκα ενδιαφέρον το άρθρο του διεθνολόγου Βασίλη Κοψαχείλη που αναδημοσιεύω στη συνέχεια και που περιγράφει με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο τις ρευστές ακόμα ισορροπίες που διαμορφώνονται, από την κατάληξη των οποίων θα επηρεαστεί σίγουρα και η χώρα μας.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η Ελληνική στρατηγική και διπλωματία βασίστηκε πάνω σε δύο πολύ ισχυρούς πυλώνες. Από τη μία, στον πυλώνα ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και από την άλλη και πιο πρόσφατα, στον πυλώνα Γερμανία – ΕΕ. Οι δύο αυτοί πυλώνες στηρίζουν τον ευρύτερο ευρωατλαντικό χώρο, μέρος του οποίου αποτελούν η Ελλάδα και η Τουρκία. 

Παράλληλα, κύριο πρόβλημα της Ελληνικής στρατηγικής και διπλωματίας ήταν και παραμένει ο Τουρκικός αναθεωρητισμός. Η εμπειρία έδειξε, πως ΝΑΤΟ και ΕΕ, δεν απετέλεσαν για τα Ελληνικά συμφέροντα ιδανικά εργαλεία τιθάσευσης του Τουρκικού αναθεωρητισμού, εντούτοις λειτούργησαν σε πολλές περιπτώσεις αποτρεπτικά ως προς την προοπτική κλιμάκωσης του Τουρκικού αναθεωρητισμού εναντίον της χώρα μας. Η αποτροπή αυτή προέκυπτε ως αποτέλεσμα της βούλησης των ΗΠΑ και της Γερμανίας να διατηρούν συνολικά το σύστημα σε συνεχή συνεργασία και ισορροπία, περιλαμβάνοντας όλο το φάσμα των πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών σχέσεων, μεταξύ των κρατών-μελών των θεσμών του ευρωατλαντικού χώρου. 

Η νομισματική πολιτική της ευρωζώνης

Πολλοί οικονομολόγοι, Έλληνες και ξένοι, αναφέρονται στην αδυναμία εξόδου από την κρίση και ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, εξαιτίας της μη δυνατότητας εφαρμογής εθνικής νομισματικής πολιτικής.
Στη συνέχεια θα δούμε ποια είναι η νομισματική πολιτική που εφαρμόζεται στα μέλη της ευρωζώνης (θεωρητικά τουλάχιστον):

Στρατηγική Νομισματικής Πολιτικής 

Το Ευρωσύστημα είναι αρμόδιο για την άσκηση της νομισματικής πολιτικής στη ζώνη του ευρώ, με πρωταρχικό σκοπό τη διασφάλιση της σταθερότητας των τιμών.

Η νομισματική πολιτική, δηλαδή η πολιτική καθορισμού των βασικών επιτοκίων της ΕΚΤ, ασκείται από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Οι αποφάσεις νομισματικής πολιτικής λαμβάνονται συνήθως στην πρώτη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου κάθε μήνα με γνώμονα την επίτευξη του πρωταρχικού στόχου και κοινοποιούνται μέσα από συνέντευξη Τύπου του Προέδρου της ΕΚΤ.

Η στρατηγική νομισματικής πολιτικής του Ευρωσυστήματος διατυπώθηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο το 1998 και επιβεβαιώθηκε κατά την αξιολόγηση που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2003. Η στρατηγική αυτή περιλαμβάνει: 

Ζητείται Έλληνας πολιτικός!

Είναι γεγονός ότι οι πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα μας τα μνημονιακά χρόνια έχουν καταφέρει να μετατρέψουν την πλειοψηφία των συνταξιούχων σε ζητιάνους και την πλειοψηφία των εργαζομένων σε σκλάβους (πώς αλλιώς να ονομάσεις κάποιον που προσφέρει την εργασία του, χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα, αλλά να είναι υποχρεωμένος να δέχεται τις όποιες - παράλογες και ανήθικες συνήθως - απαιτήσεις του εργοδότη του;).

Υποτίθεται ότι στις εκλογές οι πολίτες ψηφίζουν το κόμμα που θεωρούν ότι θα λειτουργήσει θετικά για τους ίδιους και για τη χώρα, γενικότερα. Τα τελευταία χρόνια όμως, τα κόμματα που κυβερνούν έχουν καταφέρει να καταστρέψουν τις ζωές της πλειοψηφίας των πολιτών και με τις υφεσιακές πολιτικές που εφαρμόζουν να έχουν καταστρέψει και τη χώρα.
Αποτελεί δικαιολογία το γεγονός ότι τις πολιτικές αυτές μας τις επιβάλλουν οι ..."εταίροι" μας, επειδή έχουμε χρέος; (το οποίο με αυτές τις πολιτικές κατάφεραν να το αυξήσουν και ως ποσό και ως ποσοστό του κατακρημνισμένου ΑΕΠ). Εξάλλου ποια χώρα δεν έχει χρέος;
Ποια δικαιολογία υπάρχει για να καταστρέψεις ένα λαό σε ειρηνική περίοδο;
Πόση αξία έχει μια ένωση όταν μετατρέπει ένα από τα κράτη-μέλη της σε σκλαβοπάζαρο;

Η αποτυχία του πολιτικού συστήματος

Μια από τις βασικές αρχές της προπαγάνδας είναι να πείσει τους πολίτες ότι ένοχοι είναι οι ίδιοι, ώστε να μην αντιδράσουν εναντίον των πραγματικών ενόχων, που είναι εκείνοι που τους καταστρέφουν τη ζωή.
Το ζήσαμε αυτό κατά τα μνημονιακά χρόνια, κατά τα οποία το πολιτικό σύστημα με εμπροσθοφυλακή τα συστημικά ΜΜΕ έχουν καταφέρει να πείσουν μεγάλο μέρος των πολιτών ότι οι ίδιοι φταίνε για την κατάντια της χώρας.
Ποιος είναι όμως ο πραγματικός ένοχος; Οι περισσότερο ενημερωμένοι το γνωρίζουν πολύ καλά. Και το άρθρο* που αναδημοσιεύω στη συνέχεια το περιγράφει αρκετά κατατοπιστικά.

Η επί δεκαετίες πορεία προς τη χρεοκοπία έδειξε ότι οι θεσμοί του ελληνικού αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος χαρακτηρίζονται από αστάθεια, ρευστότητα και αδυναμία να οργανώσουν τον συνολικό βίο σε μια εύρυθμη, ευνομούμενη πολιτεία προς όφελος του κοινού αγαθού.

Όλοι οι βασικοί αρμοί και θεσμοί του -κυβερνητική, νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική εξουσία, κόμματα, εκπαιδευτικό σύστημα, Σύνταγμα- αποδείχθηκαν απλά επιφαινόμενα και όχι ουσιώδη συστατικά συντεταγμένης πολιτείας.

Επέτρεψαν τη βαθιά γενικευμένη διαφθορά, το πελατειακό κράτος, ευνόησαν τις ποικίλες συντεχνίες, την αναξιοκρατία, τη σπατάλη, την ανευθυνότητα, την κατίσχυση των ιδιωτικών συμφερόντων, που σε συνδυασμό με την τεράστια ανικανότητα των κυβερνώντων και του κρατικού μηχανισμού υπονόμευσαν θανάσιμα το κοινό συμφέρον.

Η ελληνική χρεοκοπία ανέδειξε τα δομικά λάθη του κράτους, τις θεσμικές αδυναμίες, την ανεπάρκεια των πολιτικών και των κομμάτων, όλες τις παθογένειες και παθολογίες του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος. Ανέδειξε επίσης όλα τα λειτουργικά προβλήματα της οικονομίας και την αποτυχία του κρατικοδίαιτου οικονομικού μοντέλου.

Οι ένοχοι για τη γενικευμένη χρεοκοπία είναι το πολιτικό-οικονομικό σύστημα, η κυβερνητική, εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, τα δύο κόμματα N.Δ. και ΠΑΣΟΚ, τα πρόσωπα που σχεδίασαν και υλοποίησαν την καταστροφή. (Σημ.Π.Σ.: Θα συμπλήρωνα ότι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ολοκληρώνει την καταστροφή)

Μάχες οπισθοφυλακών μέσα στις Συμπληγάδες ΔΝΤ-ΕΕ (του Στ.Λυγερού)

Για μια ακόμα φορά βρίσκεται η χώρα μας στο μάτι του κυκλώνα, δηλαδή στις συζητήσεις για την ολοκλήρωση μιας αξιολόγησης. Είναι ένα έργο που έχουμε ξαναδεί τα τελευταία χρόνια πολλές φορές, οπότε γνωρίζουμε το τέλος. 

Μια εικόνα της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί μάς δίνει ο κ.Σταύρος Λυγερός με πρόσφατο άρθρο του, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος αναδημοσιεύω στη συνέχεια.

Είναι σαφές πως οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το ΔΝΤ για να εξυπηρετήσουν τις δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες στο μέτωπο της ελληνικής κρίσης. Αυτό, άλλωστε, κάνουν με επιτυχία από το 2010 μέχρι τώρα. Στη συνεδρίαση του Συμβουλίου του Ταμείου στις 6 Φεβρουαρίου, όμως, βρέθηκαν στη μειοψηφία. Σύμφωνα με κοινοτική πηγή, το γεγονός αυτό δεν σημαίνει πως η εσωτερική μάχη έχει κριθεί. Η Λαγκάρντ κάνει ό,τι μπορεί για να διευκολύνει το Βερολίνο, δεδομένου ότι η επανεκλογή της οφείλεται και στη γερμανική υποστήριξη. Κατά την ίδια πηγή, εάν η κυβέρνηση Τραμπ δεν αντιταχθεί, η γενική διευθύντρια θα τα καταφέρει.

Εάν συμβεί αυτό και το ΔΝΤ αφήσει για αργότερα τον όρο του για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, στο τραπέζι θα μείνει μόνο η απαίτησή του για από τώρα νομοθέτηση της μείωσης του αφορολόγητου και των συντάξεων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Η υποχώρηση του Ταμείου στις πιέσεις των Γερμανών κατ’ αντιδιαστολή θα οδηγήσει σε σκλήρυνση της στάσης του έναντι της Αθήνας.

Στην Ελλάδα, οι τράπεζες προκάλεσαν την κρίση (του Éric Toussaint)

Ο γνωστός ιστορικός και πολιτικο-οικονομικός αναλυτής Éric Toussaint εκπόνησε πριν λίγες μέρες μια μελέτη με την οποία αποδεικνύει ότι η ελληνική κρίση που ξέσπασε το 2010 δεν είναι αποτέλεσμα υπέρμετρων δημόσιων δαπανών, αλλά προήλθε από τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, καθώς και ότι το υποτιθέμενο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας σχεδιάστηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ιδιωτών τραπεζιτών καθώς και των χωρών που κυριαρχούν στην ευρωζώνη.
Από αυτή τη μελέτη παραθέτω στη συνέχεια το μεγαλύτερο τμήμα από την εισαγωγή, καθώς και κάποια άλλα χαρακτηριστικά σημεία.
Να σημειώσω, ότι στην εν λόγω μελέτη περιλαμβάνονται και πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν - σε αντίθεση με την κυριαρχούσα συστημική προπαγάνδα - ποιοι ευθύνονται για την επιβολή των μνημονίων (που οπωσδήποτε δεν είναι αυτοί που τα πληρώνουν), στοιχεία που θα παραθέσω σε επόμενο σημείωμα. 

... Για την περίοδο 1996-2008, εκ πρώτης όψεως, η εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας μοιάζει με σαξές στόρυ! Η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, στη συνέχεια, στην ευρωζώνη μοιάζει να πετυχαίνει. Το ποσοστό οικονομικής ανάπτυξης είναι υψηλό, υψηλότερο από αυτό των πιο ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης.
Στην πραγματικότητα, η φαινομενική αυτή επιτυχία έκρυβε ένα ελάττωμα, όπως συνέβη σε πολλές άλλες χώρες: όχι μόνο στην Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρο, στις δημοκρατίες της Βαλτικής, στην Σλοβενία αλλά και στο Βέλγιο, στις Κάτω Χώρες, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Αυστρία,… τις οποίες η τραπεζική κρίση επηρέασε πολύ από το 2008. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε την Ιταλία, την οποία η τραπεζική κρίση πρόλαβε μερικά χρόνια αργότερα από τις άλλες οικονομίες. 
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η δημιουργία της ευρωζώνης γέννησε σημαντικές χρηματο-οικονομικές ροές, ασταθείς και συχνά κερδοσκοπικές, οι οποίες κατευθύνθηκαν από τις οικονομίες του Κέντρου (Γερμανία, Γαλλία, Μπενελούξ, Αυστρία…) προς τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σλοβενία, κλπ.). 
Οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες και άλλα πιστωτικά ιδρύματα των οικονομιών του κέντρου δάνεισαν χρήματα στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα των περιφερειακών οικονομιών διότι ήταν πιο επωφελές να επενδύσουν σε αυτές τις χώρες παρά στις εθνικές αγορές των οικονομιών του κέντρου. Η ύπαρξη ενός ενιαίου νομίσματος, του ευρώ, ενθάρρυνε τις ροές αυτές διότι δεν υπήρχε πλέον κίνδυνος υποτίμησης σε περίπτωση κρίσης στις χώρες της περιφέρειας.

O ρεαλισμός δεν είναι απαισιοδοξία

Πολλές φωνές από πολλές πλευρές συνεχίζουν να προσπαθούν να συνετίσουν εκείνους που λαμβάνουν - υποτίθεται - αποφάσεις για τις ζωές μας, προκειμένου να σταματήσουν να υποκύπτουν στις παράλογες αξιώσεις και τα εκβιαστικά διλήμματα των δανειστών, αλλά φαίνεται πως τα οφέλη από την αναρρίχηση στις καρέκλες της "εξουσίας" είναι πολλά, ώστε να τα θυσιάσουν για να αποφασίσουν να προασπίσουν τα συμφέροντα των πολιτών που τους ανέθεσαν αυτό το έργο.
Μια τέτοια φωνή είναι και του Χρήστου Γιανναρά, ένα από τα πρόσφατα άρθρα του οποίου αναδημοσιεύω στη συνέχεια από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. 

.... Mεγαλώνει συνεχώς το ποσοστό των ανθρώπων που βαφτίζουν τον ρεαλισμό «απαισιοδοξία» και τον απωθούν, αρνούνται να βλέπουν γύρω τους και να κρίνουν. Eγκαταλείπονται με επιπόλαιη ευπιστία στις δόλιες ψευτοπαρηγόριες των εκάστοτε κυβερνώντων ή στις τυποποιημένες, χιλιοφθαρμένες επαγγελίες της αντιπολίτευσης. Tα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, όμως η γλώσσα κάθε κυβέρνησης και κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πάντα ίδια, πανομοιότυπη, όποιο κόμμα κι αν τις συγκροτεί. Eμείς όλοι, τάχα και πολίτες, το πιστοποιούμε με παραλυτική αδράνεια, δεν τολμάμε να περάσουμε στην αντεπίθεση, έστω της αποχής.

Aυτοί που συνεχίζουν απτόητοι να εμπορεύονται τη μακάβρια κατάρρευση του ελλαδικού κρατιδίου, τον βασανισμό ενός ολόκληρου λαού από την ανικανότητα και φαυλότητα των κυβερνώντων, είναι η πλειονότητα των εμπορευόμενων την πληροφόρηση - ενημέρωση, μαζί και τον (υποτίθεται) «σχολιασμό» της τραγελαφικής επικαιρότητας. Eμφανίζουν το μαύρο άσπρο, ανάλογα με την «παραγγελιά» του χρηματοδότη τους, με αναλγησία (για τον εφιάλτη που ζουν τα εκατομμύρια των Eλλήνων) περίπου ανάλογη με εκείνη που επέδειξαν στη γερμανική κατοχή, πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια, οι «μαυραγορίτες» και οι «κουίσλινγκς».

10 προτάσεις για να μην επαναληφθεί η συνθηκολόγηση όπως έγινε στην Ελλάδα (του Éric Toussaint)

Τα περισσότερα άρθρα που γράφονται - και που αναδημοσιεύω σ'αυτή τη σελίδα - αφορούν διαπιστώσεις για τα τεκταινόμενα, τα οποία και σχολιάζονται εκτενώς. Λιγότερα είναι τα άρθρα που περιλαμβάνουν προτάσεις για μια εναλλακτική από αυτή που εφαρμόζεται πολιτική. Ένα τέτοιο άρθρο είναι το παρακάτω που περιέχει δέκα προτάσεις που κάνει ο Éric Toussaint στην ισπανική κυβέρνηση και στο οποίο δείχνει να λαμβάνει υπόψη τα αρνητικά αποτελέσματα που είχε η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, της άνευ όρων υποταγής που εφάρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα η τελευταία.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον μου προκάλεσε η έκτη πρόταση, η οποία δίνει μια διαφορετική απάντηση στο μείζον θέμα της εφαρμογής νομισματικής πολιτικής κάτω από ένα μνημονιακό καθεστώς. Μου μοιάζει όμως παρεμφερής με το σχέδιο που είχε εκπονήσει ο Γ.βαρουφάκης ως υπουργός της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ - το οποίο αποσιώπησε, διαστρέβλωσε και απαξίωσε όσο περισσότερο μπορούσε το μιντιακό σύστημα - και που υπήρξε η βασική αιτία που έκανε τους Γερμανούς να απαιτήσουν την εκδίωξή του, αφού η πιθανή εφαρμογή του θα μείωνε αισθητά την ανάγκη οικονομικής εξάρτησης από τους εχθρικούς απέναντί μας δανειστές. Η θετική αντιμετώπισή μου σε αυτή (την 6η) πρόταση δεν σημαίνει ότι τη θεωρώ εντελώς ρεαλιστική και εφαρμόσιμη. Απλά, στην κατάσταση που φτάσαμε, καλό θα ήταν να ψάξουμε και άλλους τρόπους αντιμετώπισης τής μνημονιακής λαίλαπας.
Τα παρακάτω μέτρα αποτελούν τα όπλα για μια ρήξη με την εφαρμοζόμενη πανευρωπαϊκά γερμανική πολιτική, που όμως βλέποντάς τα ρεαλιστικά δεν θα ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν όλα ταυτόχρονα και από την αρχή, ενώ κάποια, όπως το 7ο και το 8ο, είναι σίγουρο ότι θα συναντούσαν σφοδρές αντιδράσεις και από το εσωτερικό, τόσο της Ισπανίας, την οποία άλλωστε αρχικά αφορούν, αλλά και όποιας άλλης χώρας τολμούσε να τα υιοθετήσει.
Πάντως, καλό είναι να τίθενται εναλλακτικές προτάσεις προς συζήτηση έστω κι αν δεν συμφωνούμε εξαρχής πλήρως με αυτές.    

Προκειμένου να αποφύγουμε την επανάληψη της συνθηκολόγησης, όπως τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα το 2015, καταθέτω δέκα προτάσεις με σκοπό την ανάληψη της εξουσίας από το λαό.

Η πρώτη πρόταση αφορά στην ανάγκη για μια αριστερή κυβέρνηση, για ανυπακοή προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με σαφέστατη προαναγγελία. Το κόμμα, ή ο συνασπισμός κομμάτων, που επιχειρούν να κυβερνήσουν, και βέβαια, αναφέρομαι π.χ. στην Ισπανία, θα πρέπει εξαρχής να αρνηθούν να υπακούσουν στις απαιτήσεις για λιτότητα, και να δεσμευτούν ότι θα αρνηθούν τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού. Θα πρέπει να δηλώσουν: «Δεν θα σεβαστούμε τον κανόνα ισοσκελισμού του προϋπολογισμού που επιτάσσουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες» καθώς θέλουμε ν’ αυξήσουμε τις δημόσιες δαπάνες για να καταπολεμήσουμε τα αντικοινωνικά μέτρα και τη λιτότητα, και για να προβούμε στην οικολογική μετάβαση. Συνεπώς, το πρώτο πράμα είναι η σαφής και αποφασισμένη δέσμευση για ανυπακοή. Κατ’ εμέ, μετά την ελληνική συνθηκολόγηση, είναι ουσιώδους σημασίας να εγκαταλείψουμε τη ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να απαιτήσουμε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σεβαστούν τη λαϊκή βούληση. Η συνέχιση αυτής της ψευδαίσθησης θα μας οδηγούσε στην καταστροφή. Οφείλουμε να αρνηθούμε την υπακοή.

Αφελείς απορίες ενός απλού πολίτη

Τριγυρίζουν στο μυαλό μου (και όχι μόνο στο δικό μου) συνεχώς κάποιες αφελείς απορίες. Απαντήσεις δίνουν (ή τουλάχιστον νομίζουν πως δίνουν) κάποιοι "ειδικοί" στα ΜΜΕ, αλλά δεν καταφέρνουν να με πείσουν.

Μια απορία αφορά το χρέος. Αφού βρήκαν το χρέος ως πρόφαση για να μας φορτώσουν τα μνημόνια, ώστε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, γιατί το χρέος αντί να μειώνεται αυξάνεται; Βέβαια, εκείνοι που έχουν αναλάβει την αντιμετώπιση του προβλήματος έχουν παραδεχτεί πολλές φορές ότι έχουν κάνει λάθη, αλλά εμείς (οι πολιτικοί μας, δηλαδή) εξακολουθούμε να ακολουθούμε τις προτάσεις τους, οι οποίες κάθε φορά επιδεινώνουν το πρόβλημα.

Μια άλλη απορία αφορά τη συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή/και στην Ευρωζώνη. Μας λένε ότι τυχόν έξοδος από κάποια από αυτές τις δύο (ή και τις δυο) σημαίνει απομόνωση και ότι θα μείνουμε χωρίς υποστήριξη από φίλους (δηλαδή τους ευρωπαίους "εταίρους" μας). Αλλά - εκτός αν έχω χάσει κάποιο επεισόδιο - δεν έχω διαπιστώσει κάποια υποστήριξη από αυτούς τους "φίλους" σε θέματα/προβλήματα που έχουν ανακύψει με τους γείτονες π.χ., όπως αυτό για τους Τσάμηδες με τους Αλβανούς, για την ονομασία με τους Σκοπιανούς και για όλα τα θέματα που θέτουν οι Τούρκοι, όπως αυτό με τη Συνθήκη της Λωζάνης.
 Και δεν θα πιάσω άλλα θέματα, όπως την επιβολή κανόνων που έβλαψαν την παραγωγή προϊόντων μας, αλλά ωφέλησαν τις δικές τους παραγωγές, εξαγωγές κλπ...

Η μάθηση ως ανάμνηση από προηγούμενες ζωές, κατά τον Πλάτωνα

Είναι γνωστό ότι ανάμεσα στα ταξίδια του  Πλάτωνα σημαντική θέση κατέχει εκείνο στη νότια Ιταλία, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσει μαθητές της σχολής του Πυθαγόρα, η οποία είχε συνεχίσει να λειτουργεί και μετά το θάνατο του μεγάλου φιλοσόφου. Είναι φυσικό επακόλουθο λοιπόν, να περιλάβει ο Πλάτωνας στους διαλόγους του πολλά σημεία από τη διδασκαλία του Πυθαγόρα, ο οποίος με τη σειρά του είχε λάβει πολλά από την αντίστοιχη του Ορφισμού. 
Ο Τίμαιος είναι ο διάλογος που περιέχει σε μεγαλύτερο βαθμό τμήματα του Πυθαγορισμού, αλλά και σε άλλους διαλόγους μπορεί κανείς να βρει παρόμοια ψήγματα. Ένας από αυτούς είναι και ο Μένων, ο οποίος ασχολείται βασικά με το θέμα της αρετής και με το αν αυτή είναι επίκτητη ή προϋπάρχει στο κάθε άτομο. 
Παίρνοντας αφορμή από αυτό το ερώτημα, ο Πλάτων βάζει το Σωκράτη – με την παραδοχή ότι υπάρχει μετεμψύχωση και επομένως η ψυχή είναι αθάνατη – να υποστηρίζει ότι κάθε γνώση προϋπάρχει στον άνθρωπο ως ανάμνηση από προηγούμενες ζωές και δεν απομένει παρά να αναδυθεί στην επιφάνεια με κάποιο τρόπο και επομένως αυτό είναι που χαρακτηρίζουμε ως μάθηση.
Στη συνέχεια παραθέτω το σχετικό τμήμα από τον διάλογο αυτόν, κάτι που ίσως να προκαλέσει και σε αρκετούς από εσάς κάποιες σκέψεις.

Η σημασία της Προσωκρατικής Φιλοσοφίας για μας σήμερα

Προσωκρατικοί φιλόσοφοι χαρακτηρίζονται οι Έλληνες φιλόσοφοι, που έζησαν πριν από τον Σωκράτη, δηλαδή ανάμεσα στον έβδομο και στον πέμπτο αιώνα π.Χ..
Οι Προσωκρατικοί μοιράζονταν σε διάφορες σχολές, και διακρίθηκαν για την απόσταση που πήραν από τις μυθολογικές ερμηνείες του κόσμου.
Τους απασχολούσε ιδιαίτερα η εύρεση της φύσης των πραγμάτων και με την αναζήτησή τους αυτή ασχολείται στο παρακάτω άρθρο του ο Δρ Μιχαήλ Μπακαούκας*

...Ανακεφαλαιώνοντας τα συμπεράσματα της σύγχρονης έρευνας για τους προσωκρατικούς δεν θα ήταν άτοπο να ισχυρισθούμε ότι η ιστορία της προσωκρατικής φιλοσοφίας, όπως τη διασώζουν οι πηγές, είναι μια διαλεκτική, φιλοσοφική διαμάχη. Mία φιλοσοφική διαμάχη μεταξύ των θεωρητικών της ενότητας (Ελεάτες) και των θεωρητικών της πολλαπλότητας του σύμπαντος (Ίωνες, Πυθαγόρειοι, Εμπεδοκλής, Αναξαγόρας, Ατομικοί).
Συνοπτικώς, η προσωκρατική φιλοσοφική διαμάχη έχει ως εξής. Πρώτος ο μονιστής Παρμενίδης χρησιμοποίησε τα πυθαγόρεια σημεία, για να ασκήσει κριτική στην ιωνική, πυθαγόρεια και ηρακλείτεια υλική μονάδα. Έπειτα, οι μαθητές του Παρμενίδη Ζήνων και Μέλισσος χρησιμοποίησαν την υλική μονάδα των συγχρόνων τους πλουραλιστών Εμπεδοκλή και Αναξαγόρα, για να δείξουν ότι, αφού είναι απείρως διαιρετή, δεν ικανοποιεί την ελεατική λογική. Τέλος, οι πλουραλιστές Ατομικοί, αφού, κατά τον Αριστοτέλη ενέδωσαν στην ελεατική λογική και χρησιμοποίησαν "ατομικά μεγέθη" (Φυσ. Α 3, 187a1-3), τελικώς επιχείρησαν να ανασκευάσουν την ελεατική θεωρία. Αυτή είναι η επικρατέστερη ερμηνεία όσον αφορά την εξέλιξη των προσωκρατικών φιλοσοφικών συστημάτων.

Η ιστορία λοιπόν της προσωκρατικής φιλοσοφίας δεν είναι παρά η ιστορία μιας φιλοσοφικής διαμάχης. Από τον πλατωνικό Σοφιστή (246a) και εξής αυτή η αρχαία φιλοσοφική διαμάχη στη σύγχρονη βιβλιογραφία και εν γένει στην ιστορία των ιδεών είναι γνωστή ως διαμάχη μεταξύ των πλουραλιστών και των μονιστών. Eίναι επίσης γνωστή ως διαμάχη μεταξύ των αρχαίων υλιστών και ιδεαλιστών ή αλλιώς ως σύγκρουση του κόσμου του Ηρακλείτου με τον κόσμο του Παρμενίδη, ήτοι του κόσμου του γίγνεσθαι (της συνεχούς μεταβολής, εναλλαγής, γένεσης και φθοράς) και του κόσμου του είναι, ήτοι της ενιαίας αδιαφοροποίητης πραγματικότητας.