Τροϊκανιστάν (του Θ.Καρτερού)

Η προπαγάνδα είναι ισχυρό όπλο, ιδιαίτερα στα χέρια αυτού που κατέχει τα μέσα ενημέρωσης. Στη χώρα μας η υποτελής στους γερμανούς "κυβέρνηση" κατέχει την πλειοψηφία των ΜΜΕ, κυρίως τα τηλεοπτικά. Έτσι, εκτός των άλλων, κάθε γεγονός που συμβαίνει έξω από τα σύνορά μας προσπαθεί να το μετατρέψει σαν επιχείρημα υπέρ της πολιτικής της, δηλαδή της εφαρμογής των εντολών της τρόικας, των γερμανών και της ελληνικής ολιγαρχίας.
Σε αυτό το θέμα αναφέρεται στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια ο Θ.Καρτερός.

Τροϊκανιστάν

Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι σημαντικό στον όμορφο κόσμο μας, και να μην πάρει τη θέση του στην αντιπαράθεση στην όμορφη χώρα μας. Η Αργεντινή είχε πριν λίγο καιρό την τιμητική της -χύθηκαν άφθονα δάκρυα και πολύ μελάνι. Η Ουκρανία επίσης -χαμός έγινε και μ' αυτή. Επιστρατεύτηκε μαζί με τη Συρία, τη Λιβύη, το Χαλιφάτο, για να εμπεδώσουμε πόσο επικίνδυνη είναι η διεθνής κατάσταση εν γένει, η οποία επηρεάζει και την Ελλάδα. Προσοχή, προσοχή, σε κινούμενη άμμο χορεύουμε.

Noam Chomsky: Ο Νεοφιλελευθερισμός και η Συναίνεση της Ουάσιγκτον

Όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την τέταρτη δεκαετία του περασμένου αιώνα η θεωρία του νεοφιλελευθερισμού, είχε θεωρηθεί ως πολλά υποσχόμενη εξέλιξη των γνωστών τότε οικονομικών θεωριών, μια  μέση οδός ανάμεσα στον φιλελευθερισμό και τον σοσιαλισμό, που πρότεινε την ελεύθερη λειτουργία του μηχανισμού τιμών της ανοικτής αγοράς, την ελεύθερη επιχειρηματικότητα, και τον ελεύθερο ανταγωνισμό, με σκοπό να δομηθούν κράτη δικαίου. Όπως πάντα σχεδόν, η πράξη διέψευσε τη θεωρία και σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός έχει καταντήσει ο μεγάλος εχθρός των λαών. Το δογματικό σύστημα που καθορίζει τις αρχές που διέπουν τον νεοφιλελευθερισμό είναι η "Συναίνεση της Ουάσιγκτον" (Washington Consensus). Ο Noam Chomsky μας εξηγεί περί τίνος πρόκειται στο κείμενό του που ακολουθεί. Διαβάζοντάς το διαπιστώνουμε ότι όσα συμβαίνουν στη χώρα μας σήμερα, μόνο τυχαία δεν είναι.


Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ

 Ο όρος «νεοφιλελευθερισμός» προϋποθέτει ένα σύστημα αρχών που είναι καινούριο αλλά στηρίζεται επίσης στις κλασικές φιλελεύθερες ιδέες για τις οποίες προστάτης άγιος θεωρείται ο Άνταμ Σμιθ. Το δογματικό σύστημα είναι επίσης γνωστό ως «η συναίνεση της Ουάσιγκτον», πράγμα που κάτι υπαινίσσεται για την παγκόσμια τάξη. Προσεκτικότερη θεώρηση δείχνει ότι η πρόταση για την παγκόσμια τάξη είναι αρκετά ακριβής, αλλά όχι τα υπόλοιπα. Τα δόγματα δεν είναι νέα και οι βασικές συλλήψεις απέχουν κατά πολύ από αυτές που έδωσαν πνοή στη φιλελεύθερη παράδοση από την εποχή του Διαφωτισμού.
Η νεοφιλελεύθερη συναίνεση της Ουάσιγκτον είναι μια σειρά αρχών προσανατολισμένων στην αγορά που σχεδιάστηκαν από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα τα οποία σε σημαντικό βαθμό οι ΗΠΑ έχουν υπό την κυριαρχία τους· αρχές που εφαρμόζονται από τα ιδρύματα αυτά με διάφορους τρόπους - στην περίπτωση των ευάλωτων κοινωνιών εφαρμόζονται συχνά ως αυστηρά προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής. Εν συντομία οι βασικοί κανόνες είναι: Ελευθερώστε το εμπόριο και τη χρηματοπιστωτική αγορά, αφήστε την αγορά να καθορίζει τις τιμές («σωστές τιμές»), βάλτε τέρμα στον πληθωρισμό («μακροοικονομική σταθερότητα»), ιδιωτικοποιήστε. Η κυβέρνηση πρέπει «να βγει από τη μέση» - ως εκ τούτου και ο πληθυσμός, εφόσον η κυβέρνηση είναι δημοκρατική, αν και το συμπέρασμα αυτό δεν λέγεται ανοικτά . Οι αποφάσεις αυτών που επιβάλλουν τη «συναίνεση» φυσικά επηρεάζουν έντονα την παγκόσμια τάξη. Μερικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι ισχύουν πολύ σκληρότερες θέσεις. Ο διεθνής επιχειρηματικός Τύπος αναφέρει αυτούς τους θεσμούς ως τον πυρήνα μιας «de facto παγκόσμιας κυβέρνησης» μιας νέας «ιμπεριαλιστικής εποχής».

Οι κυνικοί που λένε ότι πρέπει να φτωχύνουμε (του Κώστα Λαπαβίτσα)

Όλοι αγανακτούμε όταν ακούμε ή διαβάζουμε δηλώσεις πολιτικών ή δημοσιογράφων ότι για να σωθεί η χώρα πρέπει να πεινάσουμε. Βέβαια σ'αυτήν την "ανάγκη πείνας" δεν περιλαμβάνουν τους εαυτούς τους, αφού εξακολουθούν να απολαμβάνουν έσοδα και προνόμια, όπως και προ κρίσης. Επίσης δεν έχουν θιγεί - αντίθετα έχουν ωφεληθεί - οι επιχειρηματίες-εργοδότες των παραπάνω πολιτικών και δημοσιογράφων. Η φτώχεια αφορά μόνο όσους εξαρτώνται από τις αποφάσεις-νόμους των υπαλλήλων τους που κυβερνούν τη χώρα. 
Στο άρθρο του, που αναδημοσιεύω στη συνέχεια, ο Κ.Λαπαβίτσας παραθέτει σκέψεις που έχουμε κάνει σχεδόν όλοι όσοι έχουμε θιγεί από τα μέτρα που έχουν ληφθεί στο όνομα της δήθεν κρίσης, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως όχημα πλουτισμού των ήδη πλουσίων σε βάρος κυρίως μισθωτών, συνταξιούχων και μικρών επιχειρήσεων. 
Διαφωνώ μόνο, στην - έστω και ειρωνικά διατυπωμένη μέσα σε εισαγωγικά - τοποθέτηση πολιτικών-δημοσιογράφων στο χώρο των πνευματικών ανθρώπων. Ούτε σαν αστείο δεν γίνεται δεκτό, αφού με κάθε εμφάνισή τους στα κανάλια ή κάθε "ανάλυσή" τους σε έντυπα, το μόνο που καταφέρνουν να αποδείξουν είναι ότι ο δείκτης ευφυΐας τους είναι κάτω του μέσου όρου των ελλήνων πολιτών.

Πόσο κυνικοί είναι οι περιώνυμοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί που λένε ότι πρέπει να φτωχύνουμε;

«Διαβάζω τακτικά δηλώσεις «πνευματικών ανθρώπων», για την ανάγκη να γίνουμε πιο ολιγαρκείς, να καταλάβουμε ότι πέρασε ο καιρός των παχιών αγελάδων, να δεχτούμε ότι θα είμαστε όλοι φτωχότεροι.

Συχνά συνοδεύονται από διάφορα δακρύβρεχτα για το τέρας του καταναλωτισμού, την αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής, τη χυδαιότητα της βουλιμίας. Είναι, λένε, προσωπική, οικογενειακή και εν τέλει εθνική ανάγκη να ξαναβρούμε το μετρημένο παρελθόν μας.

Μου θυμίζουν πολύ εκείνα που γράφονται στον επίσημο τύπο από περιώνυμους δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ότι πρέπει να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε. Ότι υπήρξε φούσκα στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία. Ότι ξεσαλώσαμε και τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα. Ότι δεν μπορεί να υπάρχει ευμάρεια με δανεικά. Ότι, ακόμη, ο "λιτός βίος" είναι πηγή ψυχικής ηρεμίας και αρετής.

Το πρώτο τεστ του Γιούνκερ (του Γ.Βαρουφάκη)

Το ερώτημα που θέτει ουσιαστικά ο Γ.Βαρουφάκης στο παρακάτω άρθρο είναι αν ο Γιούνκερ θα λειτουργήσει ως πρόεδρος της κομισιόν εφαρμόζοντας όσα έχουν συμφωνηθεί και υπογραφεί από τα ευρωπαϊκά κράτη εκκινώντας διαδικασίες πειθάρχησης (όλων ανεξαιρέτως) των κρατών που τα παραβαίνουν ή θα αποδειχτεί ένα ακόμα υποχείριο του αυταρχικού διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε.
Βέβαια, δεν υπάρχει αμφιβολία για την απάντηση που θα δώσουμε όλοι μας. (Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν ότι η Μέρκελ τον δέχτηκε ως πρόεδρο της κομισιόν, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις της, χωρίς να λάβει διαβεβαιώσεις για ανταλλάγματα).

Το πρώτο τεστ του Γιούνκερ

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ πέρασε από σαράντα κύματα έως ότου, εν τέλει, πειστεί η Άνγκελα Μέρκελ να τον προτείνει για την θέση του προέδρου της Κομισιόν. Οι σχέσεις τους τα τέσσερα χρόνια της κρίσης του ευρώ δεν ήταν ποτέ καλές καθώς ο τ. πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και πρόεδρος του Eurogroup, παρά το γεγονός ότι ήταν και παραμένει ομοϊδεάτης της καγκελαρίου, που και που δεν άντεχε και ψέλλιζε την αλήθεια. (*)

ΕΝΦΙΑ: Τα ονόματα των 27 ...ευαίσθητων βουλευτών

Όταν μιλάμε για την καταστροφή που γίνεται στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποιούμε γενικές περιεκτικές εκφράσεις, όπως κυβέρνηση, βουλή, θερινό τμήμα κ.τ.τ. Όμως σε αυτούς τους όρους περιέχονται άτομα με ονοματεπώνυμο που αποφασίζουν/ψηφίζουν όλα αυτά τα μέτρα που έχουν εξαθλιώσει την πλειοψηφία των συμπατριωτών μας. Σε άλλο post είχα καταγράψει τα ονόματα των βουλευτών που είχαν ψηφίσει τα δυο μνημόνια. Σε κάποιο άλλο θα αναφέρω και τα ονόματα εκείνων που ψήφισαν μεσοπρόθεσμα και άλλους παρόμοιους εξοντωτικούς νόμους. Επειδή πρέπει όσοι τους ψηφίσατε, να δείτε ότι η ψήφος σας ...έπιασε τόπο. Για να μην το ξανακάνετε...

Στο σημερινό post θα ήθελα να καταγράψω τα ονόματα 27 βουλευτών που ξεπέρασαν τα όρια της γελοιότητας (έχοντας ξεπεράσει προ πολλού άλλα όρια, όπως της συμπόνιας, της συμπαράστασης και λοιπών παρόμοιων συναισθημάτων απέναντι στους πολίτες που τους εξέλεξαν). Πρόκειται γι'αυτούς που, ενώ ψήφισαν τον εξοντωτικό φόρο ακίνητης περιουσίας (τον ΕΝΦΙΑ), παριστάνουν τώρα ότι έχουν ευαισθητοποιηθεί απέναντι στα προβλήματα που δημιούργησε ο νόμος που ψήφισαν. Δηλαδή, αφού με την ψήφο σας βρέθηκαν στη βουλή και σας επέβαλαν νόμο που σας σπρώχνει σε απόγνωση, τώρα παριστάνουν τους ευαίσθητους. Ο χαρακτηρισμός που βρήκα εγώ πως τους ταιριάζει είναι η γελοιότητα, εσείς μπορείτε να βρείτε το δικό σας χαρακτηρισμό. Η ελληνική γλώσσα, άλλωστε, είναι πλούσια.

Η συνεχής παραβίαση του Συντάγματος δεν αποτελεί πραξικόπημα;

Ότι οι βουλευτές ψηφίζουν τα νομοσχέδια που φέρνει στη βουλή η κυβέρνηση χωρίς να τα έχουν διαβάσει, είναι γνωστό σε όλους και ομολογημένο από τους ίδιους. Αναρωτιέμαι όμως, αυτοί οι ίδιοι βουλευτές έχουν διαβάσει το Σύνταγμα της Ελλάδος; Έχουν καταλάβει ότι η παραβίασή του - στην οποία μετέχουν ενεργά και καθοριστικά με την ψήφο τους - επέχει ευθύνες, οι οποίες θα τους ζητηθούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όταν η χώρα θα γυρίσει πάλι σε δημοκρατικές συνθήκες; Κι ένα ακόμα ερώτημα: Για να χαρακτηριστεί η αναστολή και η παραβίαση άρθρων του Συντάγματος ως πραξικόπημα, είναι απαραίτητο αυτοί που τις διαπράττουν να φοράνε στρατιωτική στολή;

Αφορμή για τα παραπάνω ερωτήματά μου στάθηκε η ψήφιση της φιλικής για τους κατέχοντες και ελέγχοντες τα ΜΜΕ τροπολογίας σε άσχετο (φυσικά) νομοσχέδιο. Αναλυτικότερα τα γράφει στο άρθρο του που αναδημοσιεύω στη συνέχεια ο Στέλιος Κούλογλου*.  

 

Το σιωπηλό πραξικόπημα

Δεν έχουμε ούτε τανκς στους δρόμους, ούτε φυλακές και ξερονήσια για τους αντιφρονούντες. Έχουμε όμως μια συστηματική παραβίαση του Συντάγματος, από τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που το Σύνταγμα ορίζει σαφώς ότι αφορούν την αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων και όχι το κλείσιμο της ΕΡΤ, παραδείγματος χάριν, μέχρι τις τροπολογίες όπως αυτή για τα ΜΜΕ που ψηφίστηκε χθες σε έναν νόμο που αφορούσε δωρεές ανάμεσα σε δύο νοσοκομεία.

Κανονικά, αν υπήρχε στοιχειώδης σεβασμός στο Σύνταγμα, η τροπολογία που προκάλεσε χθες την αποχώρηση ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ από την Βουλή καθώς και την απεργία της ΕΣΗΕΑ, δεν θα έπρεπε ούτε καν να είχε μπει για συζήτηση. Το άρθρο 74, παράγραφος 5 του Συντάγματος δεν αφήνει καμιά αμφιβολία: «Προσθήκη ή τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου δεν εισάγεται για συζήτηση».

Το μνημόνιο σκοτώνει τη δημοκρατία (του Γ.Δελαστίκ)

Έχουμε ασχοληθεί αρκετές φορές από αυτή την ιντερνετική γωνιά με το θέμα του ελλείμματος δημοκρατίας στη χώρα μας τα τελευταία ιδίως χρόνια και δεν περιμέναμε την επισήμανση του Προέδρου της Δημοκρατίας των Μνημονίων για να το κάνουμε, άσχετα αν λάβαμε το έναυσμα για να σχολιάσουμε, σε προηγούμενα posts, τις δηλώσεις που έκανε με την ευκαιρία του εορτασμού της 40ής επετείου της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Θα επανέλθουμε στο θέμα κι άλλες φορές αφού η τάση είναι αρνητική για την ποιότητα του πολιτεύματός μας. Και θα προσπαθούμε να κάνουμε προτάσεις για την αναστύλωση της δημοκρατίας στη χώρα μας, αφού -μέχρι τώρα- δεν έχει βρεθεί άλλο καλύτερο πολίτευμα.
Βασικότατο, βέβαια, εχθρό για τη δημοκρατία αποτελεί η γερμανική συνταγή της πολιτικής της λιτότητας που εφαρμόζεται, και αυτό το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες - και ιδιαίτερα έλληνες - γεγονός που αποτυπώνεται στα αποτελέσματα του πιο πρόσφατου ευρωβαρόμετρου, στα βασικότερα σημεία του οποίου στέκεται με το παρακάτω άρθρο* του ο Γ.Δελαστίκ, αναλύοντας τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτά.

Το μνημόνιο σκοτώνει τη δημοκρατία

Βιαιότατο πολιτικό σοκ, που υπό ομαλές συνθήκες θα προκαλούσε συναγερμό, συνιστούν τα ευρήματα για την Ελλάδα του εαρινού Ευρωβαρόμετρου, της δημοσκόπησης που διενεργείται για λογαριασμό της Κομισιόν δύο φορές τον χρόνο σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Θανάσιμη απειλή για τη δημοκρατία στην Ελλάδα και σε μικρότερο βαθμό σε όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ αποτελούν η λιτότητα και τα Μνημόνια, όπως επαναβεβαιώνουν οι απαντήσεις των Ελλήνων και των υπόλοιπων Ευρωπαίων στη σφυγμομέτρηση που έγινε τον Ιούνιο.
Το... 91% (!) των ερωτηθέντων Ελλήνων απάντησε ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα. Το 84% των Ελλήνων απάντησε επίσης ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στη Βουλή! Το ίδιο ποσοστό, το 84%, δήλωσε ότι δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Επιπλέον, το 80% των ερωτηθέντων συμπατριωτών μας δήλωσε ανοιχτά ότι είναι δυσαρεστημένο από τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Με βάση αυτά τα ευρήματα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία με τον τρόπο που λειτουργεί στην Ελλάδα αυτά τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε πλήρη δυσαρμονία με τις διαθέσεις του ελληνικού λαού!